Ik hoop dat ik nog gelukkige tijden mag meemaken

Ik ben 64 jaar en al vier jaar weduwe. Mijn man heeft tien jaar geleden longkanker gekregen en het jaar nadien is het uitgezaaid naar zijn hoofd. Zes jaar heb ik voor hem dag en nacht gezorgd. De laatste tien maanden heb ik 's morgens en 's avonds hulp gehad van een verpleegster om hem te wassen. De rest tijdens de dag en nacht deed ik zelf. Het was héél zwaar en heb er een gescheurde pees in mijn schouder en een volledige kapotte rug van overgehouden maar ik heb het altijd met veel liefde voor hem gedaan. Hij was altijd een harde werker, deed alles voor mij en zijn kinderen, en nu mis ik hem enorm. Mijn leven was niet gemakkelijk, van ouders die ganse dagen ruzie maakten, tot misbruik, aanranding, 2 zware depressies daardoor. Mijn man steunde me enorm en heeft me overal doorgehaald, zonder hem zou dit nooit gelukt zijn, we waren zo gelukkig. Nu sta ik er alleen voor, mijn twee zoons hebben het altijd zo druk met hun gezin en hobby's zodat ik ze weinig zie en ook weinig hulp kan vragen. Gelukkig heb ik nog mijn zus en schoonbroer en vriendinnen waar ik terecht kan. Maar eens terug thuis voelt mijn huis zo leeg aan, het gemis is zo groot en het wordt altijd maar groter. Wat als ik oud zal zijn? Wie gaat mij dan helpen, er voor mij zijn zoals ik er voor mijn man was? Ik hoop dat mijn kinderen dan wel tijd voor mij zullen hebben, het zijn twee zonen.
Het leven is zwaar nu, ik ga driemaal in de week een uurtje gaan dansen, ga wel op stap af en toe met een vriendin en de zondag ga ik ook bij een vriendin. Ik ga bij twee vrouwen als vrijwilliger om hun gezelschap te houden. Maar eens ik terug thuis kom is er niemand voor mij. Gelukkig zijn mijn twee katten er nog waar ik nog eens tegen kan praten, maar spijtig genoeg antwoorden ze me niet. Het is niet gemakkelijk, ik probeer wel iets van mijn leven te maken en me bezig te houden, en 's avonds kijk ik tv en zit ik op mijn pc bezig, en 's morgens slaap ik langer. Zo werkt het een beetje voor mij om de eenzaamheid tegen te gaan, maar nu met het slechte weer en de donkere dagen is het moeilijk. Ik ga proberen om terug wat te gaan wandelen elke dag, zodat mijn dag wat gebroken is en ik eens een frisse neus kan halen. Ik hoop dat ik nog gelukkige tijden mag meemaken en dat iedereen om me heen nog lang bij mij mag blijven. Maar ik ben bang om oud te worden, de eenzaamheid als je niets meer kunt doen. Maar ik probeer er het beste van te maken