Altijd het gevoel gewoon niet te passen in deze maatschappij

Eenzaamheid, hoe leg je het uit.
Voor mij geldt al 59 jaar gevoel van eenzaamheid...het puzzelstukje wat maar niet wil passen. Ondanks allerlei fijne mensen die op mn pad zijn gekomen altijd het gevoel gewoon niet te passen in deze maatschappij, deze wereld, dit leven. Hard geprobeerd...maar steeds maar moeten aanpassen kost zoveel energie en wat overbijft is het gevoel in wereld te leven waar iedereen een andere taal spreekt en gewoon niet begrepen te worden.
Heb in mn leven 2 mensen gehad waar ik echt connectie mee had en dat waren ook 2 mensen waar ik eigenlijk niets mee gemeen had en heel ver van me afstonden.
Maar waarbij het enorm veilig voelde.
Een collegaatje die echt mn soulmate was maar helaas niet meer leeft. Ik heb haar een jaar gekend en ik heb mezelf nooit echt geopend voor haar maar het voelde als een soort magisch evenwicht tussen ons...het was gewoon oke.
En recentelijk een jonge dame die ik begeleidde waarmee ik in best shitty toestanden terecht ben gekomen maar ook bij haar voelde ik me 100% veilig...maar ook zij heeft zich afgekeerd. En wat overblijft is dat enorme gevoel van eenzaamheid. Het valt niet uit te leggen en niet te begrijpen voor mensen. Gaat echt dieper dan je verstand kan bevatten. Is verder ook geen zielig verhaal want uiteindelijk maak je je eigen keuzes in het leven. Maar kwam bij toeval dit forum tegen en wilde toch delen dat die eenzaamheid die je voelt...het gevoel dat je nergens bij hoort..misschien wel een soort freak bent. Probeer het allemaal niet met je verstand te verklaren..je gevoel is je gevoel en dat gaat dieper dan wat dan ook.
Zo...dat lucht beetje op voor het moment.
Mocht iemand willen reageren mag dat altijd natuurlijk