Ik mis ook de persoon die ik was met hem..

Elke dag is een dag meer afscheid nemen.
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou

Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx

4 maanden geleden is mijn man overleden. We waren 55 jaar samen. Ik mis hem zo ontzettend,dat ik soms gek word van de eenzaamheid. Soms zakt het wat en dan komt het plotseling in volle teugen terug.
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine

Jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar.
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….

Ik begrijp zo goed waar je doorheen gaat. Ik heb mijn partner 2 mnd geleden verloren. En daarbij ook mijzelf. Mijn man (69 jaar) hoorde eind februari dit jaar dat hij ongeneeslijk ziek was. Alvleesklierkanker. Op 28 mei is hij thuis overleden, na een zeer zware, maar dappere strijd. Ik kan overdag nauwelijks bewegen. Heb een vreselijke knoop in mijn maag. Huil veel en voel me zodanig dat ik soms wens dat we samen gegaan waren. Dit is bijna niet te dragen. Kom al die tijd nog steeds niet buiten. Laat familie en vrienden komen op afspraak. Lees veel over rouw. De nachten zijn zwaar. Ik weet gewoon niet hoe dit verder moet.

Ik voel net als jij alsof ik niet meer de persoon ben die ik was met mijn vrouw. Ik ben niet meer sterk. Mijn lieve vrouw overleed 10 nov 22 op 57jarige leeftijd. Ze kon niet meer. Het leven gaat door maar het lijkt of ik nu pas besef dat ze er niet meer is. De rust die we hadden in ons 34 jaren huwelijk heeft plaats gemaakt voor onrust in mijn lichaam en geest. Ik lig uren wakker snachts. Heb een grote lieve familie, kinderen en een kleinzoon. Allemaal mensen waar ik van hou en die me troosten. Maar er zijn beperkingen aan de emotionele troost die zij kunnen bieden. Alleen ik ken het verdriet van mijn hart en moet het allerdiepste verdriet zelf en alleen verwerken. Sterkte allemaal

Dit is nou precies zoals ik het ook ervaar. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Ik leef per dag na het overlijden van mijn allerliefste 3 maanden geleden. En het is zo verschrikkelijk zwaar.