Rouwverwerking - forum lotgenoten
Lotgenoten rouwverwerking
Zit je in een proces van rouwverwerking?
Voor veel mensen lucht het op als ze hun verhaal opschrijven en delen.
- Je kunt hier je hart luchten.
- Je kunt de verhalen van lotgenoten lezen.
- Je kunt reageren op de ervaringen van lotgenoten.
Meer ondersteuning nodig?
Zoek een therapeut voor hulp bij rouwverwerking >>
Ontdek hier de verhalen van andere mensen met rouwverwerking en deel jouw eigen verhaal.
Inhoud
1. Overzicht met alle verhalen 2. Bekijk alle verhalen - uitgebreid 3. Voeg zelf een verhaal toeOverzicht verhalen
Alle verhalen
Ik kan het maar geen plek geven (Verhaal 421)
Ik weet precies hoe je je voelt hoor .mijn moeder overleed afgopen 8 februari .en ik mis haar zo erg .het doet zon pijn .
Kan het ook soms helemaal niet geloven .
Dat ze er niet meer is ,zo ondraagelijk.
Heel veel liefs.
Silvia .xxxxx
(Het is zo moeilijk om verder te gaan )
Succes en sterkte Ronald
er wordt door allerlei mensen gezegd: "Je moet het een plekje geven."
Dit vind ik grote flauwekul.
Een plekje, alsof het dan klaar is!
Je verdriet is overal, waar je kijkt en luistert, waar je loopt.
Ga door met zoeken in je omgeving naar contact, er zijn altijd mensen. En jij hebt nergens schuld aan!
Jouw verdriet verdient de ruimte, zowel in een relatie als daar buiten.
En familie, ja, dat is jammer dat er zo weinig is. Maar soms ontmoet je mensen die je zo goed aanvoelen, ook jij maakt dit mee. Vanaf nu zul je het merken, het enige dat je er voor moet doen, is opletten en reageren. Al gaan de gesprekken eerst over hele gewone dingetjes, als het contact eenmaal gelegd is, volgt de rest, want alles wat je aandacht geeft, dat groeit.
Liefs! Veel liefs!
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen (Verhaal 398)
Ik ben Sterre ik ben 54 jaar. Mijn man is december 2021 overleden en daarbij ben ik mijn grote liefde,steun,maatje,soulmate kwijt
Sinds september vorig jaar ben ik na eerst maanden gewoon doorte gaan lichamelijk en geestelijk helemaal ingestort
En doordat ik dus ook lichamelijk ziek ben geen afleiding
Ik kan niet veel
En de depressie en enorm verdriet en alles
Vooral nu paniek omdat ik het niet meer zie zitten
En het gevoel heb dat ik bij niemand meer terecht kan,
Ik durf mijn ware gevoelens niet meer te vertellen omdat ik denk dat iedereen me zat is
Wie gaat hier ook doorheen en heeft de ‘zo’n’ om me aan te horen?
En inderdaad het gevoel dat je nergens terecht kan echt waardeloos. Of een iedereen je in de steek laat. Waardoor jezelf ook boos en verdrietig bent. Alleen het naar mijn werk gaan hied nog afleiding maar ik vertrouw niemand. Pfff
Ik begrijp je heel goed mijn man is 9 februari 2021 plots overleden op 59 jarige leeftijd ik bleef verdwaasd achter, het eerste jaar is er veel begrip maar nu zijn wij 2,5 jaar verder, mijn verdriet is nog over sterk als toen, maar het begrip van je naaste veranderd, iedereen zegt je moet door, je leven terug oppakken, maar het mijne staat stil vanaf 9 februari 2021. Je moet het eerst zelf meemaken voor dat je zoiets begrijpt.
Veel sterkte
Mijn verdriet is nu groter dan vlak na de feiten. De eenzaamheid …
Het verlammende gemis. Sterven aan een gebroken hart, ik begin erin te geloven. Aanvaarden, ja. Verwerken. Neee
wat houdt jou tegen?
Verdriet is even natuurlijk naast vreugde als een schaduw naast het zonlicht. Je hebt zonder het te weten toch wel gedurfd, namelijk door hier t schrijven! Heel goed. In gedachten omarm ik je en troost ik je. Stel je open voor wat er op je pad komt, je zult steeds meer ontdekken waardoor je troost, warmte en uiteindelijk ook... echt waar... vreugde ervaart.
Marja.
Ik mis mijn zoon met heel veel pijn en verdriet (Verhaal 407)
Ik heb iemand gehad om me hierin te helpen maar het verdriet en pijn. Is soms te snijden.
Het lijkt wel of iemand een stuk uit me hart heb gesneden. Ik ga door met me leven .
Mensen hebben me verlaten en geen begrip.
Ik heb nog twee kinderen die ziek zijn.
Ik ben me moeder kwijt geraakt pas en nu me nichtje .
Dan kom alles als een flits voorbij.
Ik heb weinig familie over .
En die over zijn die willen niks horen me broer en zussen willen er niks van weten.
Nu me zus en zwager hun dochter kwijt zijn .
Hoor ik niks meer van hun ze zeiden 3 jaar geleden als ik over me zoon iets zei jaja.je wist dat het eraan zat te komen. Maak niet uit hoe je kind verlies het snijd jaren lang heb ik voor me zoon moeten zorgen en met alle liefde gedaan
Ik geef me leven voor me kinderen niemand vraagt kan ik je ergens mee helpen.
Ik alleen heb de zorg moeten dragen voor me ene zoon .
Ik heb niet lopen klagen over me pijn en verdriet na niemand .omdat hun er ten eerste niks van wilde weten.
Ik sta alleen ervoor .met je eigen lichamelijk beperking en je kinderen die ziek zijn .soms weet ik het niet meer .
Ook omdat ik niet begrijp waarom mensen zo koud kunnen zijn .en je laat stikken op het moment dat je kind kwijt raakt
Het kan iedereen overkomen zonder dat je erom vraagt .
Mensen kunnen je behoorlijk pijn doen omdat je niet terecht bij hun kan .
Het maakt eenzaam. Toch verder leven ga iets doen dan komen er mensen op jepad due bij je passen. Vergeet niet iedereen heeft zorgen en verdriet meeste mensen spelen comedie
nu, omdat ik je eenzaamheid bemerk. Ook mijn zoon is overleden, ik begrijp je pijn zo goed. En wat erg dat mensen je laten vallen. Laat ze maar en leg nieuwe contacten, vraag aan je huisarts om raad. Het is nodig dat je gehoord wordt en dat je troost krijgt in deze nare situatie.
Ik ken je niet, maar voel toch met je mee.
Er is veel liefde, kijk om je heen, blijf opletten, dan zie je het, eerst in kleine dingen, een leuk hondje, of een glimlachende peuter, dan ga je steeds meer zien.
Ik mis je papa (Verhaal 530)
Mijn grote liefde is er niet meer. (Verhaal 528)
Ben op zoek naar lotgenoten (Verhaal 409)
Misschien kan ik met iemand die mijn gevoel begrijpt in contact komen om erover te praten.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Ze was mijn alles, mijn allerbeste vriendin en plotseling is ze weg…
Alles staat stil en ik voel me ontzettend alleen in m’n verdriet . Doorgaan lukt me niet …
Ik zou ook graag in contact komen, maar heb geen Social media ..
Misschien fijn om daarin dingen met elkaar te delen maar ook er gewoon zijn om te luisteren en weten dat we niet alleen zijn….
Ik hoor het wel..
Verdoofd en radeloos…
Het is nog steeds alsof het niet waar is .
Mijn moeder is afgelopen winter heel erg ziek geworden en 25 juli helaas overleden. Ik ben 21 jaar en zou ook graag in contact komen met lotgenoten.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Ik heb een e-mail adres gemaakt waar jullie veilig je telefoonnummer kunnen mailen, dan zorg ik ervoor dat er een groepsapp wordt aangemaakt.
Ik hoop dat veel van jullie dit doen, want denk echt dat we elkaar kunnen steunen, helpen en herkenning vinden die we soms missen in het dagelijkse leven
lotgenotenapp@outlook.com
Mijn mama is in februari overleden.. 💔 ik ben 35 jaar oud & ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als nu.. *zucht*
Ik snap het nog steeds niet, het nu 5 weken dat ik haar niet heb gezien, gehoord en ik weet dat dat nooit meer kan...
Maar het voelt zo leeg, zo alleen en niemand begrijpt hoe ik haar mis, elke dag de hele dag aan haar denk. Ze was mijn beste vriendin.
Hoe ga je verder na dit verlies ? Ik kom ook graag in gesprek met lotgenoten.
Ik ben Carine en ben 65 jaar. In 2020 verloor ik ook mijn lieve moeder. Het is nu bijna 4 jaar geleden en ik geraak er ook maar niet overheen. Ik ben enig kind en ze was mijn alles. Heb niemand meer nu en weet soms niet hoe ik verder moet, mijn leven heeft nog zo weinig zin. Zou graag ook lotgenoten vinden om over ons verlies te praten.
Net als jij ben ik m'n lieve moeder verloren en lukt het bijna niet zonder haar.
Ik zou heel graag eens praten met jou, misschien kunnen we mekaar wat helpen.
Mijn emailadres is carine.detry@skynet.be
Bedankt voor je antwoord.
Carine.
Ik ben 13.02.2024 ook mijn mama verloren. Mijn papa vond ze dood in bed.
Heb nooit afscheid kunnen nemen…
M’n hart breekt nog meer om papa zo te zien, waardoor ik onbewust vreugde blok in m’n leven. Ze waren 35 jaar samen. Ik vind zijn verdriet nog erger dan de mijne en ik weet niet hoe ermee om te gaan..
Ik ben 43 jaar en mijn moeder is overleden toen ik 25 was. Nog steeds mis ik mijn moeder. Ze was nog maar 48 toen ze overleed. Ben enigs kind, dat is soms best wel moeilijk
Ben nog steeds verdrietig. En ik zoek lotgenoten.
Mijn lieve papa plots overleden (Verhaal 518)
Na het overlijden van mijn mama heb ik niet echt kunnen rouwen om haar, omdat mijn zorg en aandacht nu overging naar mijn papa, ik werd zijn mantelzorger. Ik mocht van mijn werkgever verder thuiswerken en onze band werd nog sterker dan hij al was. De laatste maanden was hij echt veel beter, hij voelde zich goed, zij me meermaals dat hij terug als nieuw werd. Kon opnieuw de trap op en af, ging mee uit eten en ook de kinesist en dokters waren bijzonder positief.
De zaterdag voor zijn dood vroeg hij me nog om de tuinstoel zeker op tijd in de tuin te zetten, aangezien hij daar nu terug van kon genieten. In slaap vallen was er niet meer bij, hij las meerdere boeken uit op zijn e-reader ne las ook zijn weekblad opnieuw zonder problemen.
Dankzij jou ben ik er doorgekomen zegde hij keer op keer. Hij vond dat ik nu terug meer weg kon gaan met vrienden en de honden, want hij was zo trots dat hij opnieuw zijn plan kon trekken.
Ik werd dus net wat geruster en blij dat het na maanden ellende, dikwijls vallen etc, kortom een zware tijd voor ons allebei, er nu zonniger uitzag.
Zaterdagavond wenste ik hem goedenacht, nietsvermoedend dat ik hem niet meer levend zou terug zien. Zondagmorgen omstreeks 6u hoorde ik rare geluiden uit zijn slaapkamer komen en repte me ernaartoe, merkte echter meteen dat ik te laat was, ik riep en riep, maar het was voorbij. Mijn lieve lieve papa was niet meer. Net nu hij zo uitkeek naar allerlei dingen en nog vol moed in het leven stond.
Ik kan er niet bij, kan het gewoon niet plaatsen. We hadden heel ons leven al een hechte band. Kamp ook met enorme schuldgevoelens, heb ik wat nagelaten, heb ik iets gemist, heeft hij die laatste momenten al eerder op me geroepen en heb ik het niet gehoord. Had ik nog wat kunnen doen...
Men verzekert mij dat het niet zo is, maar het blijft door mijn hoofd spoken. Ook was papa nog heel scherp , kon met alles bij hem terecht, op alles had hij een antwoord en dat valt nu weg. Daarmee komt er nog wat extra paniek bij mij, mijn steun en toeverlaat, de enige die ik volledig kon vertrouwen is er niet meer en dat nog geen jaar na mama. Ik val in een zwart gat.
Ook mijn honden missen hem enorm, hij was er immers altijd, moest ik toch naar het werk, hij was er. En wat hielden ze van hem en hij van hen. Ze mochten weliswaar afscheid nemen, maar ze blijven zoeken. Wat mijn hart extra breekt.
Voor de rest heb ik geen familie of tenminste geen familie waar ik op kan terugvallen. Hoop dat ik dit een plaats kan geven, maar voorlopig zie ik alles zwart....
Gelukkig wel wat vrienden die hun best doen me op te beuren, maar de leegte is enorm en de angst om alleen te zijn is enorm.
Wat een verhaal en wat een verdriet, ik wens je heel veel sterkte. Ik ben mijn vader en mijn zus verloren, ze mochten allebei maar 43 jaar worden. Ik herken veel dingen in je verhaal, vooral de leegte die je voelt en die doet zoveel pijn. Mocht je je hart willen luchten mag je mij altijd een berichtje doen. Liefs Sandra
Het lijkt me fijn om in contact tr komen als jij dat ook ok vindt.
Groetjes Marian
Mijn lieve ouders (Verhaal 529)
Ik ben recent beide ouders verloren. Mijn wereld is ingestort omdat mijn ouders alles voor mij waren. Onvoorwaardelijke liefde. Ik heb verder niemand, dus ik zoek lotgenoten. Schrijven, bellen, ontmoeten, het is allemaal ok.
Marian
mijn lieve mama (Verhaal 527)
Ik heb het heel lang afgehouden om anderen op te zoeken die je situatie wel begrijpen maar bij deze deel ik een stukje van mijn verhaal en zou ik graag in contact willen komen met anderen zodat we samen kunnen praten over onze verloren geliefde en hun om ons heen kunnen houden.
Niemand, niemand voelt mijn pijn (Verhaal 381)
Niemand Niemand voelt mijn verdriet
Niemand, Niemand voelt mijn verlies
Niemand Niemand voelt mijn enorme gemis van mijn lieve man PIET.
Alleen zonder jou,
Niemand weet hoeveel ik van je hou
Alleen verder gaat niet zonder traan
Huilen, eenzaamheid, en missen is nu mijn leven
Oh, was je hier nog maar even
Even bij mij, even een kus
Die je aan mij kon geven.
Inderdaad, niemand kan jouw pijn en verdriet voelen, je moet er zelf dwars doorheen gaan, in die pijn gaan zitten en niet meer uit de weg gaan. Totdat die op een bepaald moment minder gaat worden. Ondertussen proberen toch afleiding te zoeken. Ik heb mijn man verloren, hij was nog maar 38, mijn broer hij was nog maar 34, mijn moeder is verongelukt op haar 63ste, mijn kleindochter is nu net op 14 juli geboren, mijn dochter is er bijna in gebleven, mijn kleindochter is zonder zuurstof geweest en onherstelbare hersenschade. Ze zal niet meer lang leven. Weet dat dood niet echt dood is. Het is zo fantastisch mooi in de geestelijke wereld. Je wordt met zoveel zorgen en liefde omringd. Altijd een aangename temperatuur, zoveel vrienden, je man heeft het goed en kijkt vanuit die wereld naar jou, wat wil je dat hij ziet? Een krachtige vrouw die de draad van haar leven terug oppakt? Geniet van elke dag, het leven is zo broos en kan zo voorbij zijn en dan krijg je er spijt van. Buiten mijn werk heb ik nog veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb heel veel moeite moeten doen om terug een sociaal leven op te bouwen. De kracht zit in jezelf, die heb je meegekregen bij je geboorte. Ik heb 10 jaren elke dag gezegd ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op wederzijds respect en gelijkwaardigheid. Zonder die ene niet kunnen leven is een vorm van afhankelijkheid en helaas geen liefde. Natuurlijk moet je eerst je rouwproces doorlopen en het een plekje geven. Praat met hem, hij kan je horen. Veel geluk ⚘💕
Voor mijn is het ook nog heel recent.....mijn partner is vorige week donderdag overleden plotseling kon ook geen afscheid meer nemen 😢 20-7-2023...
Groetjes Elvira..
Mijn mannetje is werkelijk compleet en totaal zo onverwacht overleden, hij was echt nooit ziek, had de kracht van een beer, slikte geen medicijnen, niks!
Heb nooit de kans gekregen om afscheid van hem te nemen, na 34 jaar samen zijn! En ja, hij was mn steun en toeverlaat, mn maatje! In nog geen 2 uur tijd is mijn fundelament compleet ingestort. Maar je MOET verder alleen
Mijn vrouw vorige week overleden, geen kans tot afscheid.
Dit gedicht spreekt mij echt aan, zou hem graag gebruiken als dit mag.
HANS
Alleen zonder moeder (Verhaal 526)
Wij hadden nog zoveel toekomstplannen (Verhaal 423)
Ben ik alleen overdrijf ik, herft iemand dezelfde ervaring?
Ik lees dat jij het ook moeilijk hebt, en heb twee zonen en twee schatten an kleinkinderen en hun leven moet en gaat ook verder, maar het mijne is die dag ook gestopt.
Het was abrupt.
Eerste half jaar ging voorbij met veel afleiding en geregel.
Ik besefte het nauwelijks, maar wel veel verdriet.
Nu is het heel erg.
Ik vind het ondraaglijk en verlang zo erg naar hem.
En naar mijn leven van toen.
Nu alleen…..de dagen zijn lang.
Genoeg lieve mensen om me heen, maar ik moet het alleen verwerken.
De scherpe randen zijn er zeker nog niet af.
Ik voel me vreugdeloos.
Het is zo herkenbaar. Mijn geliefde echtgenoot is eind april 2022 plotseling, van de éne op de andere minuut overleden. Het gemis is zo groot, Wij hebben geen kinderen. Vooral het weekend vind ik vreselijk. Ik hoorde laatst dat het 2e jaar het moeilijkst is. Ik mis mijn man zo ontzettend. De familie van mijn man laat ook niets meer horen. Heel triest. Wij moeten wel verder, maar hoe ?
Begrijp jouw situatie ook wij hadden nog veel toekomstplannen en die zijn nu weg en een ander kan makkelijk praten maar zij weten niet hoe het voelt en hoe jij het ervaart. Je leven staat inderdaad min of meer stil en is totaal veranderd in negatieve zin. Ik kan af en toe wel ontspannen maar over het algemeen is het nog steeds heel zwaar.
Het is nu 2 maanden geleden dat ik mijn vrouw in bed vond. Ze was pas 56. We waren 35 jaar bij elkaar en deden alles samen. Geen afscheid kunnen nemen niets. Alle toekomstplannen in 1 keer weg. Ik krijg er iedere dag steeds meer moeite mee en inderdaad zit ook ik gewoon te wachten tot ik zelf ook ga. Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Totaal geen levenszin meer. Ik kan het helaas niet positiever maken. Sterkte
.dat hebben we gedaan. Heb nog een pittenzak warm gemaakt dat verzacht de hoofdpijn. We zijn om8.30 uur naar bet gegaan omdat ze niet goed was.ze stond om 8.50 uur op om naar de wc te gaan ik hoorde wat gestommel ging kijken en zag dat haar mond scheef ws heb meteen 112 gebeld die waren er snel ze is nog zelf naar de brankaar gelopen. Ze zijden doe maar rustig kom maar naar het ziekenhuis. Kom ik daar was er niets meer aan te doen een hersenbloeding is smorgens om
5.10 uur gestorven. Heb ook geen afscheid kunnen nemen dat vind ik nog steeds heel erg
We hadden nog zoveel plannen samen.
Grt frans
Allemaal ook veel sterkte.
Ik weet dat jullie dat allemaal mee kunnen voelen .sterkte allemaal
Ik leef ook met je mee, en hoop dat de pijn ooit iets zachter wordt, maar ik vrees ervoor.
Nog verl sterkte voor jou.
Mijn man is in Juni 2023 onverwacht gestorven.
We hebben ook nog veel planen.
Ik voel me ook met verlaten. Ik ben erg in de war en praat de hele tijd met mijn man.
Ik kan steeds niet geloven dat hij weg is.
In mijn beleving kom hij nog thuis.
Ik slaap alle m
Nachten niet meer of dan pak ik de slaap tabletten.
Zonder dat kan ik helemaal niet slapen.
Ik ben niet zielig maar erg verdrietig en eenzaam.
Groetjes, Martine
Ik wens u ook veel sterkte toe want het verdriet wordt niet minder na verloop van tijd.
Sterkte Ronald
Dit zodat ik niet zijn dood mijn leven laat besturen maar ik er wel mee leer leven. Het uiten van emoties gepast bij het overlijden (die soms heel diep weggestopt zitten door bepaalde onbewuste overtuigingen) helpt enorm om uit die waas/automatische piloot te komen.
Ze speelde de hoofdrol in mijn leven (Verhaal 445)
Maar ik, ik wist het al langer zeker dat alles voor het laatst was.
Laatste verjaardag, laatste kerst, laatste oud en nieuw. Ik voel me alleen, we hebben geen kinderen kunnen krijgen, dus ook geen kleinkinderen.
Maar het meest mis je nog de kleine dingen: even elkaars hand vast houden, even tegen elkaar aan zitten op de bank, geen aanspraak, niet even samen ergens plezier over hebben, 's morgen samen ontbijten en de krant lezen. Nu na een half jaar wordt het gemis niet minder, het wordt steeds erger.... verbijstering dat alles echt, echt voorgoed voorbij is. Alleen nog herinneringen.
Het raakt me
Mijn vriend pleegde zelfmoord en stierf in mijn armen (Verhaal 525)
Bewijs werdt door slachtoffer zelf afgegeven tot 2x toe.
Het was een ongelofelijk lief mooi eerlijk en puur
mens die altijd positief was.
10 jaar lang heeft hij moeten wachten in pure eenzaamheid, omdat we in een wereld van gecancelled worden leven.
Hij was direct eerlijk toen we wisten van elkaar dat we verliefd waren.
Gaf me ruimte weg te rennen, maar iets wat 20 jaar geleden gebeurd is en ik zelf een mening heb ben niet weg gegaan.
Ik had een heftig huwelijk echt net verbroken en was ziels gelukkig met hem.
In februari 2023 was na 10 het higerberoep.
Zijn advocaat en hij waren positief.
Daarna wachten op de uitspraak die 30 maart was.
Ik weet nog dat hij me aankeek. "Het is over". Hij kon leven met een straf die eerlijk was, maar niet voor iets wat hij echt niet gedaan had.
De 10 dagen erna was alsof ik niet meer was. We hebben intens geleefd. Zijn door al zijn herinneringen gereden en bij het huis op afstand geweest waar zijn Kids woonde die hij ook al 10 jaar niet meer had gezien. Iets waar hij compleet aan kapot ging.
11 april was de dag. Nu bijna een jaar geleden.
Ik wilde niet dat hij alleen was dus we hebben alle maatregelen getroffen dat ik niet vervolgd zou worden. Daarom hebben we alles moeten filmen.
Zo liep hij nog voor me. De laatste berichtjes sturen naar zijn online vrienden.
En op het moment dat hij het drankje in nam wilde hij nog wel even een sigaretje roken.
Dat vind ik geen goed idee. We zijn samen op de bank gaan zitten en binnen een halve minuut nadat hij me een kus gaf en nog zijn bril had afgedaan, zij hij dat hij wat duizelig was en weg was hij..
Ongelofelijk snel..... ik was helemaal kapot.
Sindsdien nadat eens zoveel gebeurd was. Alleen de begrafenis geregeld heb. Met zijn kinderen in zijn huis gestaan die hij zo hoopte te zien.
Zijn ex die mij het leven mega lastig maakte, maar ook dat ik nu ook in een gecancelde hoek stond
Tot mijn kids aan toe en geen enkele collega op de begrafenis.
Ik ben bij de crisisdienst van het ggz beland, ik was zo extreem teleurgesteld in de mens. Hoe kortzichtig deze ko den zijn masr ook het vertrouwen kwijt in instanties die naar mijn weten op feiten moeten oordelen
Ik rouw op stille plekjes of in mijn slaapkamer.
Kan geen foto ophangen.
Kan met niemand praten alleen bij de therapeut.
Ik ben flink depressief geworden, maar wel weer aan het werk.
Het zelfde bedrijf omdat ik de energie niet had iets anders te zoeken.
Ik klamp me aan elke herinnering vast.
Daarnaast ook dessociatief. Dat houd in dat ik wel in huilen kan uitbarsten, maar geen verdriet, blijdschap, vreugde of genegenheid voel.
Maar ik ben er nog, en elke dag bij et opstaan en wat ik ok doe is hij in mijn gedachte.
Ze vragen wel eens. "Ben je niet boos op hem?" Hoe in hemelsnaam kan ik boos op hem worden.
Ik ben juist teleurgesteld in de rest. En één voordeel. Ook boos zijn zit niet meer in mijn kleuren pallet
Ik ga naar een Winty vrouw in Almere.
Bizar maar zij kan praten met Joost. Ongelofelijk wat ze allemaal weet. Zelfs letterlijk wat er gebeurd was.
Ben al drie keer geweest en door haar sta ik nog. Ik weet dat hij altijd bij me is een dat voelt zo vreselijk goed. Dat helpt in mijn rouw.
Omgaan met verlies binnen familie (Verhaal 524)
Ik merk dat ik behoefte heb om veel vragen te stellen aan mijn familie over beide personen, maar ook over hoe er binnen onze familie is omgegaan met het verlies van het eerdere familielid. Ik heb gemerkt dat hier toen maar weinig over werd gepraat en zie ineens allerlei patronen binnen de familie die zich herhalen als het gaat over trauma verwerken - of het juist niet verwerken en er niet over praten hiervan -.
Zelf ben ik mentaal ook niet meer zo stabiel als ik altijd was, maar vind dit dus wederom lastig om te bespreken met familie.
Herkennen anderen deze problemen? En hoe gaan jullie hiermee om? Hebben jullie manieren gevonden waarop het makkelijker is om hier met anderen over te praten?
Verdriet en schuldgevoel (Verhaal 501)
In enkele weken ging ze hard achteruit.
Ik besefte mij dat ik nog heel veel vragen had uit het verleden waar ik graag antwoord op zou willen hebben.
Ik heb toen gevraagd of ik daarvoor langs mocht komen.
Ze zei dat ze veel visite had ,en dat ik deze maar via de app moest stellen.
Ik vond dat lastig omdat soms dingen anders overkomen.
Van enkele vragen kreeg ik een antwoord terug.
Nu wordt mij door haar vriend verweten dat ik deze vragen nooit had mogen stellen, en dat ze vanaf die tijd hard achteruit is gegaan en dat dit nu mijn schuld is.
Ik ben hier intens verdrietig over.
Hij heeft ons sowieso nooit een moment gegund met mijn moeder alleen om te praten.
Hij moest hier altijd bij zijn ,en als we belde dan moest de telefoon van mijn moeder op de speaker gezet worden zodat hij mee kon luisteren.
Ik heb nu een heel groot schuldgevoel.
Wat naar dat die vriend zo reageert.
Schuldgevoel komt altijd langs na een overlijden.
Dat heb ik zelf ervaren en hoor ik van andere lotgenoten.
Vragen als: had ik dat niet moeten doen, had ik meer moeten doen, heb ik er goed aan gedaan, etc etc
Die vragen horen er blijkbaar bij.
Ook het gevoel: had ik de vragen maar eerder gesteld.
Schuldgevoel heeft geen zin, het geeft niks positiefs.
Je moeder vond het goed dat je vragen via de app stelde. Ze heeft geantwoord wat op dat moment voor haar mogelijk was. Daar zul je het mee moeten doen (realiteit). En dat is best moeilijk omdat je meer had willen weten. En dat gaat niet meer. Dat is heel verdrietig en dat is missen.
Wat ontzettend naar dat de vriend van je moeder 2 dingen aan elkaar koppelt, die niet met elkaar te maken hebben.
Jij hebt vragen gestuurd, je moeder gaf antwoord. Dat zijn 2 aparte zaken.
Ze ging ineens achteruit. Waarom zou dat met jij vragen te maken hebben? Dat ligt niet voor de hand. Het ging slecht met haar. Je schreef al: ze was terminaal. Dan kan het ineens heel hard achteruitgaan en kan ze overlijden.
Laat je niet gek maken en schuldig voelen door vriend.
Vriend reageert zoals je waarschijnlijk later in rust kan zeggen: oh ja, echt een reactie van hem.
Veel sterkte.
Gedicht (Verhaal 506)
Een plekje geven aan verdriet
Dat zegt men, maar zo werkt het niet
Plekjes geef je aan een stoel
Niet aan emoties en gevoel
Veel Huilen (Verhaal 503)
Ik mis hem nog iedere dag en ik moet nog steeds iedere dag huilen.
Ruim 50 jaar bij elkaar….dat is niet zomaar te verwerken
Al die lieve mensen…die hier schrijven… Allemaal hetzelde probleem
Het grote gemis …hoe verwerk ik dit.
Ee bekende van mij zei…geduld is je beste vriend.
Maar ik huil nog iedere dag zoveel…is dat normaal..
Zijn er meer mensen die dat hebben?
Ook heb ik lichamelijke klachten…ik tril de hele dag.
Lieve mensen, heeel veel kracht, sterkte en liefde gewenst
Hij is gewoon helemaal weg......
Het is verschrikkelijk zwaar..
Veel sterkte voor jullie allen
Mijn man is 4 weken geleden overleden.
Hij had alzheimer.
Dit gemis is ondraaglijk na 57 jaar huwelijk.
Lieve gr Wilma
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.
Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.
Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?
Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.
Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.
Twee maanden geleden mijn echtgenoot (64) na ziekte verloren.
Ik zorgde voor hem, dus verweven met elkaar.
Geen kinderen, gelukkig heb ik poes nog, waarvoor ik mijn bed uitkom. Elke ochtend wil ik blijven liggen, veilige haven.
Nergens zin in, er komt niks uit mijn handen.
Het lijkt inderdaad een strijd, hard werken, om op te staan, om er iets van te maken.
Als ik gewoon maar opsta (hup, opstaan jij), en niet teveel nadenk, werkt dat het beste.
Tranen komen zomaar op of soms niet (wat ik dan ook niet snap).
Mijn lijf doet zeer, ben zoo moe. Oren suizen.
Ik zou dat even niet willen voelen.
Ik heb mensen om me heen, die aan me denken, met wie ik iets kan doen. En toch is verdriet een eenzame weg. Ik merk dat ik het moet rooien met mezelf, pfff.
En als ik een keer iets fijns doe, paaslunch met familie, moet ik 2 tot 3 dagen bijkomen zo moe ben ik. Herkennen jullie dat?
Maar inmiddels (door jullie ervaringen) begrijp ik dat anderen dat ook meemaken.
Iemand schreef: het verdriet hoort bij mij. Mooie omschrijving over iets dat niet weg gaat. Plekje geven, voelt niet passend voor mij.
Zelf zei ik laatst hardop: ik moet mijn verdriet troosten.
Ik kan het allemaal wel mooi bedenken, en toch blijft het ingewikkeld. Gaat de vermoeidheid ooit over? Moet ik het erg vinden dat ik een dag verlummel, of hoort dat erbij, omdat mijn hersens wat verlamd zijn of moet ik mezelf een schop onder de kont geven? Dat soort dingen.
Mijn kind Bryan hij werd 20 (Verhaal 425)
ik weet dat er lotgenoten groepen zijn voor gelijkgestemden, daarmee kom je samen en onderneem je ook dingen. Misschien iets voor jou? Deze mensen weten precies wat jij doormaakt, dat lijkt me fijn voor je ….
Ontzettend veel sterkte, en nogmaals je bent niet alleen 🤍
Mijn mama , mijn broertje dus, werd 17...ze is daar altijd mee bezig geweest en terecht....ze kon wel weer lachen na een lange tijd.
Ik.miste mijn broertje ook..nu nog.
Big hug
en zijn er ook nog steeds iedere dag mee bezig, hij had veel zorg nodig ( spierziekte van Duchenne) en is op een traumatische wijze ovetleden. Dit en het grote gemis blijft altijd aanwezig en beheerst onze gedachtes iedere dag. Men denkt dat het nu goed met ons gaat ( buitenkant) maar de innerlijke strijd kunnen wij maar bij weinig mensen kwijt Ik begrijp heel goed hoe je je voelt …❤️
Met eigen kijk op de wereld. Kan nog steeds niet mee omgaan. Sterkte ook voor u.
Jouw verhaal schreef jij op 3-9.. de 19e verjaardag van mijn lieve dochter.. Helaas was dat haar laatste verjaardag en overleed zij aan de gevolgen van anorexia.
Hoe herkenbaar is jouw verhaal! De leegte die met geen pen te beschrijven is! De pijn die 24/7 voelbaar is. En het nog grotere gat waar je in valt als ‘alles achter de rug is’ en voor ieder ander het normale leven weer door gaat. Maar voor een ouder die zijn/haar kind verliest is nooit meer iets hetzelfde. Alles voelt anders, alles ziet er anders uit, een bus is niet meer een bus maar de bus ‘van’ jouw kind…
En niemand die het begrijpt die het niet zelf heeft meegemaakt.. niemand die begrijpt dat je je niet kan voorstellen hoe het is.. niemand die voelt wat jij voelt..
De pijn en het verdriet waar ik als alleenstaande ouder zelf bijna in verdrinkt moet je wegduwen om staande te blijven voor je andere kinderen om hun de troost te kunnen bieden die zij nodig hebben om dit te kunnen verwerken.. hoe dan?!
Boosheid op de politiek en de ‘vergeten groepen’ in de gezondheidszorg en het verdriet van zo’n groot verlies die elkaar afwisselen..
Mijn meisje krijg ik nooit meer terug door boos te zijn, maar het gat in mijn hart zal ook nooit meer gevuld kunnen worden. Niks kan haar vervangen.
Beste Gert,
Ik voel met je mee. Ik voel jouw pijn en je leegte.. verstikkend veel verdriet..
Je zoon is altijd in je gedachten. Voor altijd in je hart.
Mijn dochter is altijd in mijn gedachten, voor altijd in mijn hart.
Tussen mijn tranen door probeer ik te zoeken naar kleine dingen die troost kunnen bieden. Een plantje op haar graf.. een wensballon.. een trotse blik naar haar laatste foto op haar rouwkaart, dat mooie meisje was van mij..
Het maakt het gemis niet kleiner, maar heel soms net iets meer te dragen.
Ik wens jou toe dat je op hele kleine momenten kleine waardevolle stapjes kan zetten om jouw verdriet een plekje te kunnen geven. Omdat dat dat is wat ik mezelf ook toewens wens ik het een ander ook.
En als je misschien wel vanavond tussen alle sterren die van Bryan zoekt.. denk dan aan al die mensen die samen met jou hetzelfde doen.
En ik hoop dat dat een heel klein beetje jouw eenzaamheid verzacht..
Als ik misschien wel vanavond mijn sterretje zoek zal ik denken aan jou. En dan hoop ik dat het kracht geeft om jezelf een klein beetje terug te vinden en de Gert te zijn waar Bryan trots op was!
Heel veel sterkte voor jou en een warme groet vanuit hier, Jj.
Helaas kan ik me identificeren met wat jij voelt. Mijn , net 23 jarige, zoon is afgelopen 20 januari doodgereden door een dronken idioot.
De pijn is ondraagbaar. Met hem is ook mijn ziel gestorven, mijn hart gebroken.
Ik herken ook heel goed de eenzaamheid en de mensen om je heen die het, om welke reden dan ook, af laten weten. Voor ieder ander draait het leven door, terwijl het onze stilstaat, verwoest is. Opmerkingen als; je moet wel verder hè, hij zou niet gewild hebben dat je er zo bij zat raken bij mij een verkeerde snaar. hoe moet je er bij zitten als je je lieve kind nooit meer zult zien, nooit meer kunnen vasthouden.
We zullen nooit meer dezelfde persoon zijn.
Nooit meer.
Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Veel liefs en kracht toegewenst.
Ik merk idd nu ook al dat ik er grotendeels alleen voor sta, want niemand kan dit grote gemis en pijn begrijpen...
Veel moed en kracht toegewenst
Dikke steunknuffel xx
Altijd alles uitgesteld tot pensioen, en nu alleen (Verhaal 203)
Sterkte yuri
Vader plotseling overleden (Verhaal 523)
neem ook alle tijd om verdrietig te zijn. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt.
Ik heb mijn aller liefste vader verloren aan COVID (Verhaal 219)
8 weken heeft hij gevochten op de IC. Na 3 weken hebben ze hem proberen wakker te maken. Hij had waarschijnlijk een delier. Er was geen contact met hem mogelijk en hij was heel onrustig. Artsen stonden met hun handen in het haar. En wisten niet waar ze tegen aan keken. Hij is nooit meer helemaal wakker geworden. Na 8 weken aan de beademing en keihard vechten waren zijn longen helemaal op. Nooit hadden wij verwacht dat hij er niet meer uit zou komen. Mijn geweldige vader en nu moeten we een leven lang zonder hem.
Na 2 dagen op de gewone afdeling werd hij met 94% zuurstof op de hoogste druk in coma gebracht. Hij was nog bij wel een beetje warrig maar hij kon praten (wel moeilijk) maar wist alles nog en zag er goed uit. Het maakt me bang om te denken dat de coma alles kapot heeft gemaakt.
Had hij miss niet in coma gebracht moeten worden? Maar dat is alleen mijn eigen waarneming. Ik ben geen dokter en denk zeker dat ze alles voor hem hebben gedaan. Ze wilde ook echt dat mijn vader het zou redden en hebben het 8 weken alles gegeven! Maar toch… wat als…. Had hij het niet gewoon gered als hij niet in coma was gebracht?
Wat ik ook moeilijk te verwerken vind is dat hij niet gevaccineerd was. Niet omdat hij het perse niet wilde maar twijfelde en het even aan wilde kijken. Hij was een super gezonde fitte man en dacht kijken waar dit allemaal heen gaat met de vaccinaties. Ook wij waren het daar helemaal mee eens!
En nu de vraag van iedereen “was je vader gevaccineerd?” Die vraag komt heel hard binnen.
Je voelt dat mensen miss denken eigen schuld.
En ook ik denk “Wat als!?” Had het dan zijn leven gered. Ik voel me schuldig
Nooit is het mijn vader zijn keuze geweest om dood te gaan.
En geloof ook dat mensen doen wat ze doen omdat ze denken dat dat op dat moment het beste is voor hun gezondheid.
Ik ben kapot van verdriet en vind het moeilijk om verder te gaan.
Herkend iemand zich in mijn verhaal?
Ik heb tijdens covid een broer verloren. Maar niet aan covid. Hij was erg ziek en lag in coma. Hij was geveld door een bacterie die zijn hart en nieren zwaar hadden aangetast. Maar daar bovenop had hij ook slechte aders en suikerziekte waardoor hij al tenen had laten afzetten. Na 10 dagen coma wilden de docter hem wakker maken maar dat lukte niet. We hebben dan toestemming gegeven om de machines stil te leggen. Want h op een bepaald ogenblik hebben ze hem moeten reanimeren. Die reanimatie duurde 6 min
De kans bestond dus dat hij als een plant zou moeten verder leven. Hier zou ik ook de vraag kunnen stellen van wat als hij toch goed uit de coma was geraakt ? Maar toch denk ik dat het de juiste beslissing was. Hij zou boos op ons zijn als hij zou wakker worden en moest leven als een plant
Mijn papa is kort geleden op een tragische manier om het leven gekomen terwijl hij ook fit en gezond was.
Veel factoren hebben gezorgd dat hij op een verkeerd moment op de verkeerde plaats was. Ik denk dat we ons lot niet kunnen ontlopen. Vaccineren of niet, coma of niet....als de tijd er op zit......
Ik begrijp helemaal dat je met vragen zit: wat als.....
Ik heb ze ook.ik heb er onnoemelijk veel waar ik nooit een antwoord zal op krijgen. Op probeer ergens op zijn manier verder te leven en hem te zoeken in kleine dingen.
Heb het overleefd, duurde wel heel lang voordat ik alles weer kon.
Had astma, wekedelen reuma, hoge bloeddruk en tachycardie, vertrouwde Astrazeneca niet, dus niet gevaccineerd.
Was indertijd 65.
Thats life
Sterkte
Moeder overleden (Verhaal 500)
Het is zo onwerkelijk,en ik mis haar zo erg.het is ook heel snel gegaan .
Weet nu even niet hoe ik verder moet met mijn Leven.ben alles kwijt .ze was mijn alles .
Tot zover even mijn stukje.
Veel liefs voor jullie allemaal.
Lieve groetjes voor jullie en sterkte
Silvia .xxxxx
Ik had mijn moeder veel aan de telefoon,ging vaak samen erop uit .
Ik was ook mantelzorger eerst voor mijn vader toen voor mijn moeder .
Voel nu wel dat er een enorme stress van me afvalt ,het is heel dubbel
Ik ga volgende week weer beginnen met werken 3 uurtjes per dag .
Maar ik zie er zo tegenop .zon bang gevoel ,nooit gehad ...herken jij dit.?
Jij ook heel veel sterkte .
Silvia ...
Ik ben ook mijn moeder verloren en voel me net als jij. Als je zin hebt om er eens over te praten mag je me altijd mailen op
carine.detry@skynet.be
Misschien kunnen we mekaar helpen.
Groetjes,
Carine
Mijn vrouw (Verhaal 521)
Toen deze er was kwamen ze met zijn drieen er was een speciale arts bij want ze hadden door gekregen dat het een gescheurde aorta was. Eenmaal binnen dachten ze dat ze een buikgriepje had dus duurde er lang voor ze haar meenamen naar gorinchem spoedeisende hulp.
Daar aan gekomen ging het helemaal mis en bleek dat ze wel degelijk een gescheurde aorta had dus toen gingen de toeters en bellen en moest ze op een draf naar erasmus rotterdam.
Het enjgste wat ze nog tegen me zei was je vind het spannend hé meer niet meer.
Ik achter de ziekenwagen aan naar rotterdam daar heb ik ze niet meer gezien ze was gelijk naar de ok gegaan om te opereren.
12 uur zijn ze bezig geweest werd gebeld door chirurg en hij vertelde dat de operatie geslaagd was maar er nog een paar dingen waren waar ze de komende tijd op moesten letten.
Maandagnacht werd ik hebeld om half 3 door de dienstdoende chirurg en vroeg of ik maar het ziekenhuis kon komen met mijn dochters.
Daar kregen wij te horen dat mijn vrouw een hersenbloeding had gehad waar schijndeljjk ook door de aorta endat ze er niks meer aan konden doen en dat ze kwam te overlijden.
Dinsdagmiddag is ze 14.12 uur overleden.
Ze was pas 55 jaar.
Ik mis haar heel erg en vind het zo rot dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar.
Veel sterkte.
Ik mis mijn moeder (Verhaal 3)
Na het overlijden van mijn moeder heb ik immens verdriet gehad. Ik kan nog steeds niet zeggen dat de tijd het heelt, als ik denk aan mijn moeder haar strijd tegen haar ziekte en hoe we haar vonden, dan krijg ik nog steeds rillingen.
Ik heb de behoefte om te praten maar ik heb het idee dat de mensen om mij heen die behoefte niet delen of mij juist mijden. Wellicht zijn ze bang dat ik geemotioneerd raak. Dat is soms ook zo, maar niet altijd.
Dus huil ik maar stiekem, alleen. Dit zorgt ervoor dat ik daarna weer kan ontspannen.
Ik voel het gemis in mijn hele lichaam. Ik weet soms niet hoe ik het zonder haar moet redden.
En op een ander moment voel ik me ook weer goed omdat ik weet dat zij trots op me is hoe ik het doe.
Ik wil graag weer meer vreugde voelen, maar er zijn zoveel dingen die me aan haar herinneren.
Hoe herkenbaar. Ik vond mijn moedertje dood in haar bed (na twee dagen) en binnen 2 jaar verloor ik mijn man, waar ik bijna 50 jaar mee getrouwd was. Ik mis ze beiden giga en huil veel (maar ook alleen maar als ik alleen ben).
De buitenwereld denkt dus ook dat ik het goed doe en dus wel red, maar de waarheid is anders. De vraag speelt bij mij nu, hoe vul ik het laatste stukje van mijn leven nog op een plezierige manier in. Ik ben 72 jaar!
Mijn moeder is net 2 maanden geleden gestorven..
86.
Het afscheid was goed.
Maar ik voel me zo alleen ..
Ik heb zelf geen gezin..3 poezen..
En een klein sociaal netwerk.
Wie weet kunnen wij iets goeds voor elkaar betekenen??.
Ik woon in den bosch..Jij??.
Groet. Maria
Mijn moeder is april 2018 overleden , zij was 75 jaar
Het voelt als je basis kwijt zijn, het onvoorwaardelijke, wat er ook was, je moeder was er altijd
Ik mis haar vreselijk
Wens jou ook veel sterkte en kracht met dit verlies
Mijn moeder is 7 maanden geleden overleden aan kanker. Ik verzorgde haar en woonde bij haar. En opeens was ze er niet meer en is heel mijn leven veranderd. Alles draaide om haar en alles herinnert me aan haar. Het is nog steeds onwerkelijk en schrik nog als ik denk dat ze er niet meer is. Hoe kan ik leven zonder haar? Die vraag gaat continue door mijn hoofd. Aan de toekomst denken kan ik niet. Ik voel me dan schuldig en het is te confronterend. Ik verlang naar haar en mis haar vreselijk. Ik voel mijn armen niet als ik het verdriet toelaat. Zo nu en dan voel ik een druk op mijn borst. Dan grijp ik naar mijn hart, omdat ik daar pijn voel. Ik weet dat dit het leven is en dat het niet te vermijden is. Ik ben ook heel dankbaar voor alles, want heb haar wel zo lang in mijn leven mogen hebben. Al haar kinderen, meeste kleinkinderen en mijn vader waren bij haar overlijden, dus ze heeft goed heen kunnen gaan. Maar ondanks dat, heb ik het zo zwaar! Ik ben 37 maar voel me zo klein, zo machteloos, zo aanhankelijk en zo verloren zonder haar. Wat een liefde die een moeder je geeft... ondanks dat ik mijn best heb gedaan en er altijd voor haar was, wou ik dat ik meer had kunnen doen. Kon ik haar nog maar een keer zien, een keer knuffelen, een zoen op haar voorhoofd... maar ook mijn lieve moeder heeft haar moeder ooit verloren en ook zij heeft nog een mooi, gelukkig en waardig leven gehad zonder haar. Dat is wat moeders uiteindelijk ook willen voor hun kinderen. Dat we verder gaan en dat we weer gelukkig zullen zijn.
Ik weet me echt geen raad af en toe en denk soms dat ik gek word van verdriet. Maar ooit zal ik weer vreugde voelen, dat moet ik voor haar ook kunnen doen. Zij moet in vrede kunnen rusten en dat kan niet als ze weet dat haar kinderen kapot gaan van verdriet.
Voor nu wil ik nog verdriet hebben want ik kan niet zomaar verder gaan. Daar was zij een te goede moeder voor. Ik neem mijn tijd en overleef en als het moment daar is zal ik weer kunnen leven.
Ik hoop dat jullie rust kunnen vinden en heb enorm veel respect voor jullie. Want je moet heel sterk zijn om zoveel verdriet toe te laten en te omarmen. Al weten we ons vaak geen raad.
Heel veel sterkte en liefde voor iedereen❤️
Ik heb het zelfde gevoel en momenten wat je hebt geschreven.
Het is echt ontzettend moeilijk om je dierbaar geliefde moeder te verliezen.
Maar je moet het zo zien, zij zal altijd aan je denken en voor je klaar staan in het huis.
Huilen mag en is heel logisch als je zoiets mee maakt, heb het zelfde probleem.
Wens je gecondoleerd en veel sterkte!
Wat fijn dat jullie al jullie ervaringen en verhalen delen, ik raak er stil van.
Ik ben 33 jaar en heb mijn moeder van 68 jaar net 3 weken geleden verloren plotseling.
Mama, ik en papa waren echt een team, zeer close met z’n drieën en ongeacht dat ik al jaren niet meer in dezelfde omgeving woon sprak ik ze zowat iedere dag.
Helaas had ze heel veel hoofdpijn wat achteraf hersenbloedingen waren, op het moment dat ze wegzakte was papa bij haar en had ze al door dat haar oogjes niet meer open konden blijven en zocht ze als laatste moment papa zijn arm om vast te houden en te knijpen. Daarna is ze is diepe coma gekomen en moesten wij vervolgens 24 uur later afscheid van haar nemen. Gelukkig hebben wij als grote familie allemaal afscheid van haar genomen en waren wij erbij tot haar laatste adem.
Op dit moment is alles nog zo vers en ben ik nog maar net wennen aan een leven zonder haar. Ook het feit dat mijn papa na 50 jaren samen alleen is, doet mij zoveel pijn.
Op dit moment heb ik ups en downs, maar beleef ik onbewust ook echt slechte dagen.
De ene dag gaat het “oke” en de andere dag wordt ik wakker met verdriet en voelt alles zwaar. Ik heb moeite met denken aan de toekomst omdat ik nu weet dat ik zelf bepaalde levensfasen nu zonder moeder zal moeten beleven. Dit doet mij ontzettend veel pijn, want wat had ik haar nog graag bij mij gehad. Daarnaast merk ik dat ik onbewust ook erg afwezig ben of dingen snel vergeet en is mijn concentratieboog echt laag. Ik ben benieuwd of jullie dit ook ervaren?
Ik huil elke dag omdat de klap van het gemis van haar in mijn dagelijks leven nu steeds komt, uiteraard hoop ik dat dit beter wordt maar ik weet het niet… tijd zal het zeggen…
Heel veel sterkte allemaal en als je een keer eenzaam voelt, denk ik eraan, je bent niet alleen
Gaat dit gemis ooit over. Mijn leven is zo raar verlopen
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Mijn schoonmoeder om kwart over 4en mijn mama om kwart voor 5
Niet te geloven, ben 1,5 jaar verder en ik kan er niet mee omgaan, het gemis is zo intens
Mijn moedertje was al 8jaar dementerende en ik verzorgde mijn mama iedere dag
En nu is er niets meer
Zo bizar eng,,,, ik begrijp het niet
Mijn liefde was zo sterk voor haar en daardoor is er dat ongeloof
Hele heftige tijd na het verlies van moeders
Bah ik kan er nog niet over praten
Groetjes
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Er gaat echter geen dag voorbij zonder tranen. Ik voel me kapot van verdriet en ik mis haar enorm. Ik probeer me goed te houden voor mijn gezin maar het liefste ga ik haar achterna.
Ik ga zeker geen zelfmoord plegen.
Dat zeker niet. Ik weet dat mijn gezin mij niet wil missen. Maar ik ben mijn fundering kwijt.
Ik voel me meerdere malen geramd door een bulldozer.
Ik wil mijn moeder zo graag nog even bellen.
Nog een keer bij haar langsgaan.
Haar nog even ergens mee naartoe nemen.
Haar huis is leeg. De sleutels zijn afgegeven.
Nooit meer daar naar toe.
Ik zie overal uiltjes. Ze hield van beeldjes van uilen.
En straks dan kerst met een stoel minder.
Hoe ga ik dat doen ?
Een goede vriendin. Althans, dat dacht ik.
Ze wist dat mijn moeder lag te overlijden.
Toch duurde het 2 weken voor ze iets van zich liet horen. Ze was verbaasd dat ik niets had laten weten dat mijn moeder overleden was. Ik zei; “moet dat dan? Nee, dat hoefde niet.”zei ze. Ik was niet zo aardig. Ik had steun verwacht. Stom van me.
Mensen weten niet wat het inhoud. Je moeder verliezen. Tot ze het zelf meemaken.
Ook ik had het niet zo verwacht, deze heftige gevoelens.
Het is goed om hier te lezen dat ik zeker niet raar ben met mijn heftige gevoelens.
Het is heel zwaar zonder mijn mamsie
En mis haar heel erg zoveel dat het pijn doet
Mijn moeder is 11 juni 22 overleden. Ik mis haar zo, scheur in mijn ziel. Ik merk ook dat ik het zou willen delen, maar weet niet hoe. Mijn persoonlijke omgeving wil ik er niet mee belasten, ieder gaat ook op zijn eigen manier met rouw om. Is er zoiets als een groep over rouw als volwassen vrouwe over haar bejaarde moeder? Soms vraag ik me af of die intense pijn gemis wel gezond is? Maar ook de onmacht richting de zorg en de frustraties vermengd in de rouw
Jana
Ik ben m'n moeder in januari jl verloren aan 6 maanden strijdt en vechten maar mocht helaas niet baten.
Ik voel me ontheemd met schuldgevoelens , erge gemis, ben mn vader ook al verloren en ben wees op mn 44 ste. en ik zie haar steeds voor me toen ze overleed en het lijden vooraf. De meeste vrienden vinden het heel erg maar heb niet het idee dat ze me voelen en of begrijpen dat ik er nog last van heb en dat maakt mij ook weer eenzaam.
kunnen luchten.
Ik wens iedereen veel sterkte met het verlies en moeilijke periode.
Ze had uitgezaaide maagkanker maar is uiteindelijk overleden aan 2 herseninfarcten..t verdriet wordt elke dag erger ,huil heel veel
Ik mis der vreselijk en merk dat ik heel moe ben en me moeilijk kan concentreren op dingen
Sterkte iedereen ❤️
Ik herken me zelf hier 200% in.
Kreeg meteen tranen.
Mijn autistische broer (36) is plots overleden (Verhaal 496)
Hij bleek gestikt te zijn in een epileptische aanval. Reanimatie mocht niet meer baten.
Ik vind het zo onwerkelijk en voel me zo leeg van binnen. Het liefst zou ik de hele dag in bed liggen. Slapen gaat beroerd, lichamelijk ben ik ook erg moe. Ik heb zelf een man en kindje van 2 jaar, daar blijf ik voor doorgaan. Maar het is heel zwaar om te dragen
Oh wat erg dat je broer is overleden, echt heel verdrietig. Heel veel sterkte. Ik weet helaas hoe je je voelt, ik ben vorig jaar mijn zus van 43 verloren. Wie weet kunnen we elkaar helpen. Mocht je het prettig vinden mag je contact met me opnemen.
Hartelijke groet Sandra
Lieve moeder kwijt. (Verhaal 522)
Mijn naam is Carine en ik ben 65.
3,5 jaar geleden verloor ik m'n lieve moeder en sindsdien is niets nog hetzelfde.
Ze was m'n alles, mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriendin, wij waren echt 2 handen op 1 buik. Nu ben ik alles kwijt, ben enig kind en heb niemand meer. Alle dagen ben ik alleen en soms weet ik echt niet hoe ik verder miet en wat ik hier nog doe zo alleen. Het leven heeft nog weinig zin.
Ik zou graag lotgenoten vinden om mee te praten en ervaringen uit te wisselen.
Mocht iemand contact met mij willen opnemen, mijn emailadres is
carine.detry@skynet.be
Bedankt voor eventuele reacties.
Groetjes,
Carine
Verlies van mijn vrouw (Verhaal 499)
Ik slaap niet meer ik heb zoveel verdriet,en raak vaak in paniek,en weet het dan niet meer
En doe niets anders dan huilen .ik mis haar vreselijk,wij waren 15 en 16 jaar toen wij elkaar leerden kennen en waren onafscheidelijk,en nu moet je alleen verder,wij waren 51 jaar getrouwd en hebben veel gereisd,waar ik aan terug kan denken.stel niet uit en wacht niet tot dat je met pensioen gaat als je graag wat wilt en je kunt het doen,doe het dan, wie zegt dat er een morgen is ,nu is zij er niet meer en moet alleen verder.en elke dag heb ik veel verdriet en mis haar vreselijk
Johan
23-10-2023
Het verhaal gelezen, ik besef wat je doormaakt wat een verdriet.
Wij waren dat jaar 50 jaar getrouwd, zij is
67 geworden. Het is nu 3 jaar geleden.
Mis haar elke dag. Wij waren ook echte soulmate. Ik ben nu 72 maar weet ook niet hoe nu verder.
Ik fiets heel veel, dat helpt wel.
Johan heel veel sterkte.
Mvg Jan
Wij zouden dit jaar 50 getrouwd zijn
Ik huil nog steeds iedere dag ….en ik ben zo bang dat ik er niet overheen kom
Ik krijg nu ook veel lichamelijke klachten.
Ik mis hem zo verschrikkelijk…
Lieve Johan….sterkte…ik weet wat je voel.
Les,
Samen hierover praten, helpt ons verder, voel ik.
Probeer contact met mij op te nemen?
Lieve groet,
Les.
Ze was me álles (Verhaal 488)
Hoe moet je er mee om gaan?
Praten, ja kan ,maar het gemis blijft het zelfde.
Opzoek naar lotgenoten (Verhaal 516)
We woonden al een tijdje samen en waren al een paar maanden verlooft. Ik mis hem en het leven die ik had opgebouwd heel erg.
Ik ben opzoek naar lotgenoten rond dezelfde leeftijd die ook hun partner zijn kwijtgeraakt. Om te kunnen delen hoe het leven nu is, elkaar tips te kunnen geven, elkaar te kunnen steunen en te luisteren naar de mooie verhalen die we over onze partner nog kunnen delen.
Liefs,
Wat erg dat je je partner bent kwijtgeraakt, heel veel sterkte hiermee. Ik ben een stukje ouder dan jij (48 jaar) en heb geen partner verloren maar mijn zus van 43. Ik mis haar ook heel erg, dus we zijn in die zin wel lotgenoten. Mocht je contact willen, dan hoor ik het graag.
Liefs Sandra
Plotseling overleden (Verhaal 487)
some memories never end
some tears will never dry
my love for him will never die.
Ik duw de gedachte aan hem weg, want dan gaat het "goed" met mij. Maar als er een bepaald liedje of gedichtje voorbij komt, breek ik en zit met tranen in mijn ogen. Ik wil de pijn niet voelen. Want dan zit ik in een diep dal. Voor mijn gevoel moet ik sterk zijn, want het leven gaat toch gewoon door?
Ik moet van mezelf functioneren, en als ik in mijn verdriet zit kan ik dat niet. Dus stop ik het zoveel mogelijk weg.
Dus ook ik voel precies jou pijn.
Mama (Verhaal 515)
Maar het bljift maar in mijn hoofd malen waarom ze mijn moeder naar huis hebben gestuurd vanaf de spoedeisende hulp.ze had longontsteking .ze heeft allerlei onderzoeken gehad ( ze was ook diabetic patient ) .en toch weer naar huis gestuurd .en de nacht erna is ze overleden .
Dus nu denk ik de hele dag ,misschien als ze in het ziekenhuis verder was geholpen had ze nog bij ons geweest .
Het maakt me zo bang ...
Ik moest dit kwijt
Llefs
Silvia .
Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Mijn moeder is ook na 2 dagen in het ziekenhuis naar huis gestuurd met een longontsteking. De nacht die volgende werd ze nog zieker. Toen is ze weer opgenomen en een dag later is ze overleden. Mijn moeder bleek sepsis(bloedvergiftiging) erbij te hebben gekregen. Het is nu 10 maanden geleden. Ik ben binnen 11 maanden mijn beide ouders kwijt geraakt 😥.
Liefs en sterkte Bianca
Ja onze verhalen lijken veel op elkaar .
Het is allemaal zo moeilijk joh .mis haar zo erg .en morgen gq ik voor het eerst weer werken halve dag .
Heel veel liefs en sterkte 😰😰
Silvia .xxxxx
Allereerst heel veel sterkte en kracht .ik weet hoe je je eigen voelt .het voelt heel leeg .ik heb dat ook joh ,dan wil ik mam bellen .vreselijk is het....
Veel liefs
Silvia.
Lotgenoten gezocht (Verhaal 520)
Ik wil iedereen heel veel sterkte wensen, wat een verdriet lees ik hier. Ik ben zelf op 16 jarige leeftijd mijn vader verloren en vorig jaar op 47 jarige leeftijd mijn zus. Ze mochten beide maar 43 jaar worden. Ik heb een lief gezin en lieve vrienden, maar zij weten niet hoe ik mij voel. Ik ben daarom op zoek naar lotgenoten die helaas wel weten hoe ik mij voel. Wie weet kunnen we elkaar helpen.
Hartelijke groet, Sandra
Mijn vader verbitterd na overlijden moeder (Verhaal 519)
Mn moeder is 3 jr geleden overleden, ze was de beste en liefste moeder voor mij en ik mis haar dan ook enorm mn vader is een fantastische vader geweest, altijd wel wat bod en nukkig kon hij zijn maar hij had vele goede eigenschappen die overheersten.
Sinds mn moeder er niet meer is verbitterd hij. Fam banden zijn veranderd , broers van mn moeder komen niet meer sinds mn moeders dood bij mn vader. Maar ook vrienden waar ze samen al meer dan 40 jr mee bevriend waren komen niet meer. Het verhaal heeft q kanten natuurlijk want mn vader is de gezelligste niet meer en de vrienden zijn ook oud en tobben met gezondheid en mn vader is ook de afwachtende op uitnodiging want hij heeft z'n vrouw verloren en vind dat anderen hem horen te berichten. Het gesprek aangaan is lastig want dat is al snel te confronterend en dan komt z'n botte houding om te hoek kijken / z'n schild en dat trek ik zelf niet. Want ik zit zelf ook nog altijd in een kwetsbare periode na het verlies van mn vader.
Net na het overlijden at hij wekelijks bij ons, wel een jaar lang. Maar mn vader is erg aanwezig , heeft het hoogste woord en het gaat enkel over alles wat negatief is. Dat trek ik niet meer dus de wekelijke etentjes ben ik mee gestopt. Het koste me echt te veel energie.
Hoe vinden jullie je balans tussen eigen leven en je ouder niet in de steek laten. Soms voelt dat voor mij zo terwijl ik veel langs ga, eten breng ,hem even mee de stad in neem, naar de markt....
Maar hij verbitterd, niks is meer leuk en alles wat ik voorstel aan bijvoorbeeld nieuwe mensen leren kennen op een biljartclub of wat dan ook wijst hij af want dat zijn zijn type mensen dan weer niet. Mn man zegt, hier verander jij of wij niets aan..... dit is hoe sommige mensen helaas oud worden. Het enige wat wij kunnen doen is bij hem langs gaan, praatje maken en alles wat we nu al doen maar hij zal zelf iets moeten willen veranderen.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik ga stuk van verdriet en zo erg dat ik soms echt hoop dat hij snel z'n ogen sluit. Want het leven is zwaar voor hem en daardoor ook voor mij om dit toe te moeten zien.
Liefs marlies
Ineens had men hond altijd pijn (Verhaal 468)
Ineens had men hond altijd pijn en jankte als we aan zijn achterste kwamen dat stak me al raar we zijn dan naar een dierenarts gegaan voor even na te horen die zei dat het maar iets kleins was aan zen poep dus men vader moest dan elke dag 2 keer een zalfje smeren aan zen achterste maar als men vader het telkens deed die maar akelig hoe we hem nog nooit hadden gezien dus besloten we samen als gezin om bij een andere dierenarts een bezoekje te gaan brengen , die zei alvast dat er hier iets niet klopte , ze hebben een aantal onderzoeken gedaan en toen bleek het dat hij een tumor op zijn beken had , wat niet zomaar kon weggesneden worden en de dierenarts zei al op voorrand dat we er te laat zijn achtergekomen en dat we hem best een spuitje geven of anders gaat hij er van afzien en geen mooie dood hebben . Met pijn in het hart hebben we hem uiteindelijk moeten laten gaan. Ik neem de eerste dierenarts het natuurlijk wel een beetje kwaad maar het blijft een mens dus ik heb het hem wel moeten vergeven , want ik heb zelf ook al veel fouten gemaakt . Bedankt om even aandacht te geven aan mijn verhaal !
Heb nu twee nieuwe honden, maar hoop dat ze nog lang gezond. blijven.
Heel veel sterkte nog voor u met het verlies van uw lieve maatje !
Groot Verlies (Verhaal 517)
Hierdoor alles kwijt geraakt. Luxe twee onder een kapper, luxe auto, van
bovenmodaal inkomen naar laag inkomen. Weinig contact met dierbaren. Door de scheiding langdurig depressief. Ik denk iedere dag aan zelfdoding.
Ik doe dit niet i.v.m. mijn nabestaanden. Bij de verdeling van het geld en inboedel heeft mijn ex vrouw het meeste genomen. Dit kon ze doen omdat
ik depressief was. Ik woon in een sober ingerichte sociale huurwoning in een zorgcentrum. Ik probeer de eenzaamheid te doorbreken door
vrijwilligers werk te doen. Het leven heeft voor mij geen waarde meer.
Ik had een goede baan bij Akzo Nobel als technisch commercieel specialist.
Met een groot netwerk. Door de depressie is dit netwerk verloren gegaan.
Ik ben al 10 jaar onder behandeling van de GGZ en de WMO
Ik was gans alleen bij hem als het gebeurde (Verhaal 478)
Mijn man is 7 maanden geleden overleden ..wij waren ook 55 jaar bij elkaar .Ik huil ook iedere dag. We zullen er doorheen moeten. Of ooit de zon zal schijnen voor ons weet ik niet…maar er zal vast een tijd komen dat we door kunnen gaan….
Rouwen is een eenzame zaak (Verhaal 217)
Ik zou iets willen zeggen over rouwverwerking en hoe de omgeving ermee omgaat. Dit bepaalt naar mijn idee een belangrijk deel de route van hoe-nu-verder. Ik kan met droge ogen vertellen over de naasten die ik ben verloren, maar het is de onderlaag waar de pijn nog net zo rauw is als toen het gebeurde. Als ik een keer in tranen uitbarst is de reactie ja maar, het is al zo lang geleden, je hebt het nog geen plekje kunnen geven (waar zit dat plekje dan), je moet in therapie. Ik heb de indruk dat veel mensen niet weten hoe ze met het verdriet van een ander moeten omgaan hoe vers of oud het ook is. Het maakt ze ongemakkelijk dus het moet weg. Het verdriet wordt gebagatelliseerd of vermeden. Dat laatste is zeer pijnlijk. Dat is dubbel verlies.
Ik ben het verdriet als iets gaan zien wat bij me hoort. Ik ben mensen verloren die iets voor mij betekenen, niet hébben betekend. En dat maakt mij mens, bewust van de essentie van het leven en er is dankbaarheid dat ik een stuk met ze mee mocht lopen. Het is een beetje een overtreffende trap van acceptatie. Het verdriet is van mij en er zijn dagen dat ik huilend wakker wordt. Maar het is ook in beweging, er zijn meer mooie dagen dan slechte. Wat ik probeer te zeggen is dat het er mag zijn. Draag ze, koester ze, noem hun namen, al is het alleen in je hoofd. Rouwen is een eenzame zaak, maar huilen zonder uit te leggen waarom nu opeens, een hand, een glimlach, een kneepje in je arm kan zo’n verschil maken.
Mensen die dat nog nooit hebben meegemaakt snappen deze gevoelens niet en de opmerking een plaatsje geven, stommer kan niet. Je moet proberen verder te gaan met deze verschrikkelijke gevoelens en na verloop van tijd, is voor een ieder anders, wordt het heel langzaam wat dragelijker maar nogmaals daar staat geen tijd voor.
Heb zelf nog veel stappen te gaan .
Stemwisselingen van boos naar verdrietig , onmacht, schuldgevoelens, maar ik kom er uit babypasjes.
De moed niet opgeven , doorgaan
Heel veel sterkte,ik zit ook in zo'n proces.
Koester degenen die je hebt verloren en koester de mensen die je verdriet begrijpen.
Eenzaam omdat mijn man in verpleeghuis js (Verhaal 510)
Ik ga elke middag naar hem toe, maar als ik thuis kom dan ben ik alleen en dat vind ik erg moeilijk en huil veel. Hij wordt daar heel goed verzorgd, maar het is zo moeilijk om de zorg over te dragen. Mensen zeggen, dan heb je rust, maar zo ervaar ik het niet. Elke dag de deur uit om naar hem toe te gaan.
Ik ben 75 en ik vind het geen fijne pensioenjaren zo zonder mijn man en nu alle dingen die er ook nog bijkomen om hem te kunnen zien.
Eigenlijk onmenselijk na zo'n lange tijd samen en dan gedwongen gescheiden leven. Mijn man is gelukkig heel meegaand en iedereen vind hem lief in het verpleeghuis, maar dat maakt het voor mij toch moeilijk. Ik heb hem niet meer thuis.
Hij is 4 weken geleden overleden en de pijn van het alleenzijn is vreselijk.
Ik zal het alleen (met uitzondering van mijn 2 zonen) alleen moeten doen.
Maar het is voor mij heel essentieel om deze situatie te delen met een lotgenoot
Man overleden (Verhaal 514)
Terwijl de wereld op slot ging vanwege Corona, kregen wij op 1 april 2020 de diagnose 'uitgezaaide galblaaskanker' en de prognose 'maanden tot een jaar'. Onze dochter, ons cadeautje, was toen anderhalf. Het is niet in woorden uit te drukken wat er toen door ons heen ging, noch wisten wij wat ons te wachten stond. Een dik half jaar aan ellende: chemo, bloed prikken, uitdroging, trombose, longembolie, bloedneuzen, belabberde communicatie, wiel uitvinden en als klap op de vuurpijl een begrafenis regelen. Alles te midden van Corona.
Er werd ons aangeraden herinneringen te maken, leuke dingen doen. Hoe doe je dat met een doodvonnis? Mijn man heeft alles aangepakt voor mij, voor onze dochter. Hij wilde zo lang mogelijk bij ons blijven. Hij heeft het geprobeerd, maar er was geen redden aan. Hij heeft niet 'gevochten', hij heeft het niet 'het gevecht verloren'. Dat zou impliceren dat het eerlijk was en dat was het vanaf dag 1 niet.
Op 19 oktober 2020 gaf hij aan dat hij het niet meer kon, hij was op, hij wilde niet meer. Na veel tumult en nog meer ellende is hij woensdagavond 21 oktober palliatief gesedeerd, waarna hij nog een doodsstrijd gevoerd heeft van bijna 25 uur. Dat was afschuwelijk. De liefde van mijn leven, de vreselijk sterke vader van mijn dochter, mijn knappe man. Ik moest hem loslaten en hij ons. 45 jaar, altijd gesport, 100 kg spiermassa met een klein randje om zijn buik... En hij was volledig uitgemergeld. Er was niets meer van hem over.
Ik was kapot na zijn dood. Ik was lamgeslagen. Volledig apathisch en kon niets anders dan huilen en naar de begraafplaats gaan. Meer wilde ik niet. Nouja, ik wilde eigenlijk bij hem liggen, opdat ik hem niet meer hoefde te missen en die vreselijke pijn niet hoefde te dragen of doorleven. Ik heb nooit serieus de gedachte gehad om uit het leven te stappen, want wat zou ik mijn dochter aandoen? Geen kind meer gewenst dat zij!
Langzaam maar zeker krijgt ons leven vorm, zonder hem. Iedere dag mis ik hem. De ene dag meer, heftiger, dan de andere. Nooit. Nooit meer knuffelen, kletsen, wijntje drinken, ruzie maken. Dat vind ik hard. Nog steeds.
En nu al het geregel voorbij is, komt de klap.. (Verhaal 459)
En nu al het geregel voorbij is, komt de klap.. Ik mis haar elke dag vreselijk! Ze was niet alleen mijn moeder maar ook mijn beste vriendin.. We belden elkaar minimaal 5 x per dag.. en zagen elkaar 3 a 4 keer per week.. Ik voel mij zo leeg, alsof de helft van mij verdwenen is..
Ik ben een alleenstaande moeder van 32 met 2 kids ( 2 & 6 jaar), en ik doe absoluut mijn best.. Maar ik merk dat mijn lontje korter is.. Ik probeer mij groot te houden voor mijn meiden maar daardoor komt alles wat ik voel er niet echt uit.. En ik ben bang dat het zich dan opstapelt en ik over een tijdje echt een harde klap krijg..
Zijn er meer moeders die dit herkennen na het verlies van hun eigen moeder? En hoe ga je hiermee om..
Vind je verhaaltje nu, omdat ik aan je denk.
Je weet heel goed wie ❤️
Een tsunami aan verdriet.. (Verhaal 513)
Ik stond in overlevingsstand, ook voor mijn meiden.
14 maart is hij jarig.Beide datums komen dichterbij..
Ook al heb ik een paar maanden gekeden een heel.
lief iemand leren kennen, lijkt het verdriet groter dan ooit.Het vechten hoeft niet meer, waardoor het voelen dubbel zo zwaar wordt.Ik vlieg tegen de muren omhoog, en weet niet waar ik heen moet met mijn verdriet...lieve schat, ik mis je zo...
Alles al voor de vijfde keer alleen…. (Verhaal 511)
Het is me echt wel gelukt om door te gaan met leven. Op n manier waarvan ik weet dat hij er trots op is.
Maar vandaag overvalt het gemis mij intens. Terugdenkend aan hoe hij mijn verjaardag altijd speciaal wist te maken.
Ik wil niet ( meer ) altijd bij mijn famille / vrienden aankloppen met zo’n moment waarop ik het ff uit wil schreeuwen.
Dus daarom op deze manier.
Sterkte, kracht en liefde voor al mijn lotgenoten.
Hij is in zijn slaap overleden (Verhaal 74)
Hij mocht maar 64 jaar worden 😪
Ik weet wat het is een passionele liefde te verliezen, je beschrijft het mooi, als jouw kompas in je leven. Ik herken dit zeer goed, ben nu 2 maand alleen, zonder mijn geliefde, heel pril, maar na alles te delen, samen te doen, gedurende 28j, weet ik ook niet hoe het verder moet….. en het is zo, dit dragen we mee voor de rest van ons leven. Ook mijn lieve man zou willen dat ik verder leef, ‘LEEF’ maar op dit moment wil ik alleen maar verder met hem, ik zoek de buitenwereld niet op, heb geen familie die me ondersteunt, ik besef dat ik het zelf zal moeten doen, stap voor stap, kleine stapjes,
Ik hoop, en dat wens ik jou ook toe, dat je soms troost kan vinden in de verhalen van anderen.
Hou moed!
Het is pas 8 maanden geleden
Hij is van de trap gevallen en ik ben nog 21 uur bij hem geweest. Was traumatisch, en ik deed het ook met zoveel liefde. Mojn zielsmaatje. Sta er ook alleen voor, ga door angsten, wanhoop, verdriet. Maar vooral..zo alleen en dikwijls overspoeld. Wens jou heel veel goeds, liefde en kracht.
De pijn en het verlies zijn zo groot (Verhaal 470)
We zijn nu bijna 3 jaar verder, ik wil niet verder de pijn en het verlies is zo groot, door te laat op te merken ben ik mijn lieve man kwijt. Heeft iemand nog zo een ervaring en hoe moet het verder ?
Ik ben nooit m'n partner verloren maar weet inmiddels wel een beetje wat verlies is en wat het met iemand doet / kan doen. Ik hoop dat je veel mensen in je omgeving hebt die jou begrijpen, kunnen invoelen en er voor je zullen zijn. Heel veel sterkte wens ik je toe!!!
Wij (mijn man Ben en zoonlief Bas) waren op vakantie toen Ben (nooit ziek) onwel werd. S' avonds toch naar de huisartsenpost geweest en na een summier onderzoek met maagtabletten naar huis gestuurd. Omdat Ben zich toch niet lekker voelde is hij een stukje gaan rijden (hetgeen hij vaker deed) en hebben ze hem s' morgens in de sloot teruggevonden. Hij was toen al overleden aan een hartinfarct. Ik ben op dit moment nog steeds bezig met een advocaat om erkenning te krijgen van de desbetreffende arts die hem naar huis gestuurd heeft. Tja en hoe nu verder ?? Ik merk wel dat naarmate de tijd verstrijkt (in augustus 3 jaar geleden) het missen een steeds grotere rol in je leven gaat spelen. En juist nu de gesprekken over hem moeilijker gaan worden omdat de buitenwereld na je een jaar bijgestaan te hebben er niet meer zo voor open staan terwijl je het nu zo hard nodig hebt. Anderzijds wil je ze ook niet mee "lastig "vallen want anders denken ze op een bepaald moment " ojee daar hebben we haar weer". Ik probeer zoveel mogelijk in het hier en nu te zijn, het verleden en de toekomst maken mij erg verdrietig. Ik denk dat ik nu ook klaar ben om hulp te gaan zoeken d.m.v. een rouwtherapeut (daar kan je wel van je af praten). Wie weet ook een idee voor jou. Wens je heel sterkte voor de toekomst. Esther.
Veel sterkte.
Weet wat ik moet doen sims ik ik een einde maken aan mijn leven
Het verlies is niet te beschrijven en emotie is uitputtend
Probeer een luisterend oor te vinden in je omgeving.
Je staat niet alleen, stay strong.
Ik mis hem verschrikkelijk (Verhaal 4)
Een jaar geleden is mijn man, na bij 52 jaar huwelijk, overleden.
Ik mis hem verschrikkelijk en het lijkt wel of het gemis steeds groter wordt. In het begin word je geleefd en is er zoveel te regelen dat het niet helemaal tot je doordringt. Maar nu is het besef dat hij NOOIT meer terug komt zo hevig, dat het soms gewoon pijn doet!
Een deel van jezelf is weg!
En toch zullen we verder moeten, dat heeft hij ook gezegd en gewild, maar het is zo moeilijk.
Fijn om mijn verhaal hier op te kunnen schrijven en misschien komt er wel een reactie op.
Vr. gr. Anoniem.
Ik verloor mijn man afgelopen augustus 2016, na jaren van strijd tegen LBD (vorm van dementie)/ Parkinson, en wij waren op 4 maanden na 50 jaar getrouwd. Uw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn.
De buitenwereld denkt dat je het prima doet, maar het verlies en verdriet went nooit. De triggers dat je denkt dat hij zo kan binnenstappen zijn ontelbaar. Alles herinnert aan hem en het gemis wordt steeds groter.
Ik wens u veel sterkte en wens dit nog steeds ook voor mezelf.
Wat een verhaal zeg, je kunt wel merken dat het gemis heel groot is; we kunnen eigenlijk niemand die ons dierbaar is missen.
Ben zelf mijn lieve vrouw twee jaar geleden kwijt geraakt, ze was maar 52 jaar. De dood op zo'n jonge leeftijd is moeilijk te begrijpen! Waarom vragen zijn volgens mij niet zo zinvol.
Toch besef ik dat wij nog leven en dat het leven, ook na een heel groot verlies, nog de moeite waard kan zijn. Probeer trots op jezelf te zijn over de manier hoe je met zo'n grote tegenslag, om het zo maar te noemen, omgaat. Sterkte.
Weet precies hoe je je voelt na 46jaar huwelijk mijn maatje verloren vreselijk mis hem zo erg .Het alleen zijn vreselijk .De pijn die je voelt is onbeschijvelijk.
Begrijp het jammer genoeg helemaal!!!!!
Ben zelf bijna twee en een half jaar geleden mijn man verloren aan kanker en het gemis wordt alleen maar groter, vooral bij bijzondere gelegenheden met de kinderen of kleikinderen.
Ik heb nooit geweten dat het allemaal zo moeilijk is.
Heel veel sterkte.
Hartelijke groet.
Hallo ik ben Hanny en heb vorig jaar oktober mijn man plotseling verloren aan een hartstilstand .wat is dit verhaal herkenbaar zo veel verdriet dat het groom pijn doet.
Probeer mijn level weer een beetje op te pakken maar het is zo moeilijk.De een dag gaat redelijk en de volgende dag stort je weer in. Dan Ben je de hele dag aan het huilen .Ben inmiddels 10!kilo afgevallen het lost zo veel energie .
Het alleen zijn en de eenzaamheid is zo zwaar.Heb twee hele lieve kinderen maar die hebben ook hun eigen leven .heel veel sterkte en kracht voor jullie allemaal.
Ik zit helaas in het zelfde schuitje. Altijd alles samen gedaan en nu zit je heel veel alleen. Voel mij vaak erg eenzaam en vind het moeilijk om verder te gaan. Moet een nieuw leven opbouwen, wat niet meevalt als je wat ouder bent. Even mijn hart gelucht.
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
Ook ik man van 82 heeft een 52 jarig huwelijk achter de rug en weet hoe jij je voelt .het gemis van je partner maatje en geliefde is iets waar je niet zo maar aan voorbij kunt gaan ik heb nog steeds behoefte om lichamelijk kontakt via een arm over de schouder en je verhaal kunnen delen ik zal mijn geliefde nooit vergeten maar een contact met een gelijk gestemde vrouwelijk maatje zou ik wel graag willen ik wens jou veel succes dikke knuffel
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte
Ik heb er veel verdriet van,en als ze vragen,,hoe gaat het,,dan ga ik al huilen,,,,,,
Hoe geraakt een ander daaruit , ik zit voortdurend te wenen en zie echt geen toekomst meer en vooral die herinneringen doen zo pijn , en dat ik nooit geen knuffel meer ga krijgen van hem , ik word er zit van , en als ik een koppel zie lopen zoals ons word ik zo boos , waarom wij ook niet denk ik dan
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Het is heel moeilijk weer mijn weg te vinden.
Het verdriet is rauw in al zijn facetten.
En het overvalt je iedere keer weer .
Sterkte
I M
Mijn rots in de branding, mijn lieve echtgenoot (Verhaal 505)
Geduld, tijd en je zelf het zo comfortabel mogelijk te maken, want sterk zijn we allemaal,
Liefs B
Want we vinden ons niet flink.
Mijn man is 7 maanden ook na een ziekbed van 2 maanden overleden En nog bijna huil ik elke dag.. Ik heb wel goed kontakt met mijn familie en daar ben ik ontzettend dankbaar voor
Helaas niet met mijn huisarts, die wuift alle lichamelijke klachten weg. Als je niemand hebt om mee te praten, kijk eens of er in jouw gemeente Humanitas is. Die hebben vrijwilligers die bij je thuis komen om over je verlies te praten.
Heel veel sterkte
LIEFS
Als ik haar slechts enkel hoefde te missen (Verhaal 509)
Ik mis haar enorm maar in die paar maanden dat we niet meer samen zijn loopt haast alles in het honderd voor me en blijkt hoe belangrijk zij in praktisch opzicht was voor me. Haar magische wijze woorden hielpen mij steeds. Bv om de boodschappen te doen. Als ik aangeef hulp nodig te hebben hierbij zijn er genoeg mensen die zich aanbieden de boodschappen voor mij te willen doen maar helemaal niemand die mij dmv wat magische wijze woorden zelf vrolijk huppelend zelf die boodschapjes laat doen. Ik weet me geen raad. Dit is vast niet alleen voor mij zo maar mijn leven loopt echt helamaal in het honderd en het is al erg zat dat ze er niet meer is maar de ellende waar ik zonder haar wijze woorden in aan het belanden ben zijn onacceptabel. Wie weet hoe ik dit oplos??? Heel veel liefs van Remco 28-2-2024
Papa overleden in brand (Verhaal 508)
Er is een gasexplosie geweest. Mijn papa is naar de poort gerend, maar doordat elektriciteit uit was, kon de poort niet meer open. Hij heeft beseft dat hij zou omkomen. Vermoedelijk( hopelijk) is hij gestikt in de zwarte rook en was hij buiten bewustzijn toen het vuur er was. Maar alsnog is zijn sterven gruwelijk. Hij was nog erg fit en gezond. We hadden geen lichaam om afscheid te nemen, weinig antwoorden. Met de schaar werd zijn leven plots doorknipt. Los van het gemis kan ik niet aanvaarden dat hij zo het leven moest afgeven. Elke dag deed hij iets voor een ander. Hij was een uitzonderlijk goed mens . Mooi vanbinnen en ook vanbuiten.
Ik ga door voor mijn gezin, maar het verlies ( vooral de manier waarop) kan ik niet plaatsen, niet aanvaarden noch verwerken. Het enige wat ik kan is ermee leren omgaan.
Alleen (Verhaal 507)
We waren op vakantie in Tenerife en daar viel hij ineens op de grond
Hulp gebeld en de reanimatie gestart
Hulp kwam en er was een uur van reanimatie maar dat mocht niet baten
Zijn lichaam moest mee voor autopsie en 3 dgn later werd het vrijgegeven
Niet duidelijk waar hij was en of ik hem kon zien
Uiteindelijk naar huis gegaan
Pas 11 dgn na zijn overlijden kwam hij thuis
En 16 dgn na zijn overlijden was de begrafenis
Dit grote verdriet heb ik enigszins verwerkt door EMDR en rouw therapie
Mijn vader was in 2007 overleden en met hem had in een goede band
Dus mijn 2 steunpilaren waren er niet meer
Helaas hebben we geen kinderen gekregen dus ben ik nooit moeder geworden en zal nooit oma zijn
Mijn moeder stierf in okt 2022
En daarmee ben ik ook een zus kwijt die me niet meer wil zien
Gelukkig heb ik nog een broer en zijn gezin waar ik me welkom mag voelen
Maar het is wel heel alleen juist nu de datum weer aankomt 24-02-2013
Ik had weer vertrouwen in een nieuwe man gekregen en mocht trouwen in mei 2019
Helaas vertrok deze man binnen 2 jr huwelijk
Op 10 mei telefonisch benoemd dat de scheiding aangevraagd moest worden
En na 10 weken me compleet genegeerd hebbende kwam hij voor een gesprek
Nou dat was een eenzijdige uiteenzetting over hoe vreselijk ik voor hem was
In december 2021 was de scheiding een feit
Via kennissen vernam ik dat hij op 22-06-2022 weer getrouwd was met een oude jeugd vriendin
Kwetsend was dit
Maar ik heb me ook daar weer doorheen gevochten
Maar op dit moment is het zo intens alleen
dat doet pijn
Ouders op 1 dag begraven (Verhaal 497)
Wat een rouw en verdriet, eenzaamheid bij velen. Van harte sterkte in jullie gemis.
In coronatijd ben ik mijn actieve en opbeurende ouders beiden kwijtgeraakt. Over 2 ziekenhuizen verspreid lagen ze te sterven.
Het was heel onwerkelijk. Nu komt het gemis steeds meer. Het is zo stil. Mijn man is erg ziek en woont in een instelling.
Ik ben 42. Denk wel eens.. is dit het?
Maar weet je.. ik wens jullie de liefde te ervaren die God kan schenken in het diepe gemis. Dan kun je weer verder.
Ik zie uit naar de zondag als ik naar Gods huis mag gaan.
Ieder heel veel sterkte en kracht gewenst in al jullie omstandigheden.
Ze is toch te jong (Verhaal 502)
Feestje na overlijden (Verhaal 504)
Ik zit mezelf in de weg. Mijn moeder is vorige maand overleden, ik was heel hecht met gaar, mijn vader is nu 7jaar geleden overleden en heb dus ook ineens geen ouders meer. Ik heb het er erg moeilijk mee. Ik ben wel gewoon aan het werk, maar alles kost me veel meer energie. Vandaag hebben we een feestje van mijn schoonouders, maar mijn hoofd staat niet naar veel mensen, herrie en gezelligheid , maar het stuit op verzet. Wat moet ik doen? Is het zo gek dat ik daar nog geen zin in hen, dat ik het niet kan? Of moet ik me eroverheen zetten maker op, gevoel blokkeren en gaan? Ik weet het niet
Ik lees dat je een feestje hebt binnenkort .
Ik zou t het in ieder geval wel proberen.
Het is lastig pfff
Partner verloren door zelfdoding ophanging (Verhaal 455)
2 maanden geleden door zelfdoding ophanging.
Krijg het niet geplaatst. Ups en downs meer downs laatste tijd.
De leegte van het huis de lege keukentafel alleen eten slapen enzovoort.
Zijn hier lotgenoten wat ook hun partner verloren zijn door zelfdoding ophanging ?
Alvast bedankt en veel sterkte
aan iedereen gewenst hier . Groetjes
Mijn man overleden (Verhaal 492)
Het was beter voor hem wij hadden er ook vrede mee
Alleen nu kan ik niet verder .
Weet niet hoe kan hem niet meer knuffelen en dat doe veel verdriet
Wie kan mij helpen ?
En denk dat er echt wel weer een keer weer een mooi moment in je leven mag komen, maar je staat niet alleen , dat het wel zo voelt dat snap ik maar al tegoed.
Jou man zal altijd er zijn voor jou,ondanks dat hij niet op deze wereld is.
Stay strong,
Rouw (Verhaal 491)
Gr
Ontzettend veel sterkte toegewenst.
Is het een idee om met een rouwtherapeut te praten?
Lieve groeten,
Anna
begrijp je denk ik, heb na al die jaren nog evenveel verdriet en kom niet meer onder de mensen, geen zin meer. En Anna, ik volg rouwtherapie al een paar jaar, maar het gemis en verdriet blijft evenveel.
Wil zo graag weer verder met mn leven
Gr
Ik begrijp je volledig, mijn man is nu 9 februari jl 3 jaar overleden op 59 jarige leeftijd, s'morgens gezond, in de namiddag gestorven aan een anurisma aan het hart, te laat gezien in het ziekenhuis, ik weet ook niet hoe ik met het verdriet moet omgaan, wordt in mijn ogen alleen nog maar erger, ik mis hem zo erg dat hé soms voelt of ik kan niet meer verder, dus ik begrijp je zeer goed, en ik stuur je veel steun.en sterkte.
Ik was zelf 6 en zij 30 (Verhaal 474)
Ik ben 16 jaar geleden mijn moeder verloren ik was zelf 6 en zij 30. Aan baarmoederhals kanker.
Ik heb het er nog steeds vreselijk veel moeite mee.
Ik heb nu ook een zoontje en een man en een huis.
Ik wilde zo graag dat mama alles mee zou maken en vragen hoe ma het vind en hoe ik het doe.
Het ergste vind ik nog dat ik bijna niks meer kan herinneren aan haar. Alleen de begrafenis.
En dat ze vorig jaar weer is opgegraven en gecremeerd zonder toestemming van dochters omdat mijn oma nu ook ziek is en ze wilt het allemaal goed hebben.
Jammer dat je weinig herinneringen aan haar hebt.
Heel veel sterkte.
Heb mijn 2 kinderen verloren (Verhaal 283)
Er is niets erger dan je kinderen afgeven.
Het spijt me vreselijk dat je dat moet meemaken, veel sterkte,
Het moet troosteloos zijn , maat waarschijnlijk heb jij nog een taak op aarde. Die jou op de been moet houden
Ik wil met je in contact komen als jij ervoor te vinden zijt
Veel liefs nikky
Overleden opa in droom (Verhaal 498)
Ik was erg hecht met mijn opa, en mis hem dan ook nog steeds.
Vannacht heb ik een heel realistische droom gehad over hem, waardoor ik vanochtend huilend wakker werd. Ik wist even niet waarom, ik was immers nog in slaap/net wakker, maar toen realiseerde ik me dat het een droom was.
De droom was raar, maar voelde erg echt aan. In de droom was ik op weg naar zijn uitvaart, maar hij leefde zelf nog wel. Het begon om 10.00 en mijn fiets kon ik nergens kwijt, waardoor ik 10.05 pas naar binnen liep. Normaal ben ik altijd op tijd, dus ik voelde me helemaal niet prettig bij de gedachte dat ik te laat zou komen. Mijn opa stond daar en er waren erg veel mensen, iedereen was vrolijk en stond met elkaar te kletsen. Op een gegeven moment zei mijn opa tegen mij: “Kom, we gaan even koffie drinken en weg van de drukte.”
We liepen naar een stillere plek en gingen hier zitten, wetende dat ik zo afscheid van hem zou gaan nemen, was ik erg verdrietig. Hij zag er echter in mijn droom niet ziek uit, was gekleed zoals normaal en zag er eigenlijk erg goed uit. We hebben gekletst, zoals vroeger. De setting was echter wel vreemd, totaal surrealistisch. Wie is wr nou op zijn/haar eigen uitvaart? Naast de koffie lagen ook chocolaatjes. Hij gaf aan dat hij een chocolaatje zou eten, ondanks dat hij wist dat hij hierdoor waarschijnlijk zou komen te overlijden. Dit wilde ik niet, dus ik vroeg hem het chocolaatje niet te eten, erg verdrietig en wanhopig. Uiteindelijk ben ik dus huilend wakker geworden, maar ik vind het zo’n bizarre droom.
Dit komt helemaal niet overeen met de realiteit waarin ik afscheid van hem heb genomen. Hij is aan kanker gestorven. Begrijp niet waar die chocola in mijn droom vandaan komt.
Ik mis mijn opa erg, maar er zijn ook dagen dat ik er niet meer aan denk. Het komt in vlagen. Nu zijn sterfdag dichterbij komt, ben ik er toch weer meer mee bezig.
Ik vroeg mij af of er nog iemand is die weleens zo’n droom heeft meegemaakt? Ik ben zelf wel spiritueel, maar weet niet zo goed wat deze droom zou kunnen betekenen.
De liefde van mijn leven overleden op 68 jarige leeftijd (Verhaal 45)
Juli 2017 is mijn man, de liefde van mijn leven en mijn Soulmate, op 68 jarige leeftijd na een 4 de hersenbloeding overleden.
Waren 43 jaar getrouwd ik was 16 en hij 25 jaar. Alles deden wij samen......
Nu moet ik alleen verder. Wij hebben 3 kinderen en 7 kleinkinderen genoeg om voor te leven en dat wil ik ook zo graag.
Maar waarom voel ik mij zo lamgeslagen, verlamd, nergens geen zin in hebben. De leegte die ik voel ik huis als ik thuis kom. Alleen naar bed gaan, alleen eten, alleen wakker worden!
Geen arm om je heen geen knuffel of een luisterend oor.
Ik voel me ellendig mijn maag zit altijd in de knoop. Ik voel me verlaten en het is net of een deel van mij ook dood is gegaan.
De wereld draait gewoon door, maar ik sta stil al maanden lang....................
Mijn lieverd ik mis je zo erg 😔
Mijn 66 jarige man is na 5 maanden overleden van een agressieve kanker.
Gisteren heeft hij palliatieve sedatie gehad.
Het is juist of ik in een leeg gat val.
Ik heb geen kinderen met hem.
Ik heb een dochter en kleinkinderen uit een vorig huwelijk maar die hebben hun eigen leven.
Voor wie moet ik nog leven?
Mijn maatje is er niet meer.
De lege zetel, het lege bed…geen stem, alles zo stil.
Wat moet ik nu…
47 jaar getrouwd , 48 jaar samen ..3 kinderen, 8 kleinkinderen.
Heb t gevoel alsof zemjb verdriet niet zien. Ik moet maar doorgaan en die leuke oma spelen, ik heb er de fut niet voor. Zolang 1 van de ouders erbij is, gaat t wel ,maar zo gauw ik alleen met de kleinkids ben overvalt me het gevoel dat ik de zin me vergaat.
Daardoor word me verweten dat ik geen leuke oma ben. Maar ik heb de fut niet meer om de gehele dag bezig te zijn.
Ik ben levensmoe, heb geen energie, voel me nutteloos en futloos
Ik wil gewoon niet meer
Sterkte allemaal
Gr Marianne
Veel sterkte nog!
Heb nergens meer zin in . Het is gewoon voorbij voor mij. Zo een pijn in mijn hart.
Gaat dit ooit beter worden.?
overleden ..
Er was nog hoop op nieuwe behandeling.Een dag ervoor ging het mis en mocht en kon hij de behandeling niet meer ondergaan .
2dagen later is hij overleden. ...
Een jaar na het overlijden zelf een ongeluk.En moest herstellen in mijn eentje zonder hulp. Van gebroken heup.
Het verdriet komt nu in alle heftigheid
terug ..
Burnout ..oververmoeid......
Allelei lichamelijke klachten.
We waren 48 jaar getrouwd.
Mijn grote liefde..ik mis hem zo erg
.Altijd blij en positief en actief in het leven .het is tehopen dat ik me ooit weer.blij kan voelen ..
Gelukkig heb ik kinderen en kleinkinderen die een lach en liefde geven
Vor iedereen heel veel kracht in dit moeilijke proces
Ik herken precies wat je schrijft
Hebde liefde van m'n leven ceflorren augustus 2023 na 8 maanden strijd heeft ze de strijd niet verder voortgezet en is overleden aan long enbhersentumor
Watceen hel een rollercoaster en nog steeds
Voel me alleen en leeg onzeker , geen anker meer geen thuis , leegte in m'n ons leven we xojn vanbdlkaarxzfgescheurd zo'n gevoel, ze is van me gestolen
We waren zo gelukkig 8 jaar samen sinds 2021 samen ons huis helemaal verbouwd en klaar voor een vervolg van ons gelukkige leventje
We deelden alles soulmate makjertjes lovers, elkaars onvoorwaardelijke maatjes , hou van lien 4 ever
Mis haar zo en voel me verschrikkelijk
Ze is hier thuis ik voel haar liefde warmte ,
Oma poppie en baby James.. (Verhaal 489)
Het stormt in mijn hoofd en hart vandaag..
Een woeste wind van verdriet, boosheid & onmacht. Ik probeer het er te laten zijn. Een beetje meedeinen in die wilde wind. Mijn moeder overleed 8 maanden geleden aan Alzheimer. Toen corona begon, moesten we haar laten opnemen in een gesloten afdeling. Een helse keuze.. Een nog heldere timing.
Ik waakte bij haar, totdat ze vertrok die avond. Na een snelle douche, om er weer even tegenaan te kunnen, voelde ik al dat het niet lang zou duren. Ik heb haar afgelegd, gewassen & gekleed. In mijn armen gewiegd zoals ze ooit bij mij deed.
Ik hoopte zo dat ik haar nog zou voelen.. ergens.. iets. Maar het kwam niet. Of, ik zag het niet. Totdat bleek dat ik al maanden zwanger was van onze zoon. Het zou te toevallig zijn als dit dan toch geen teken was van haar. Toch? Helaas kon onze kleine jongen niet lang blijven.. Na 8 dagen weeen bracht ik onze James thuis op de wereld. I
Nog nooit is mijn hart zo gebroken..
Om er nog enige zingeving aan te geven hebben wij James bij mijn moeder begraven. Samen .. bij oma poppie. Even dacht ik.. dat ik nu weer een beetje kan ademhalen. Maar vandaag overviel het me, zo ineens .. zo boos van binnen. Het zal een proces zijn, waar dit bij zal horen. Ik sta mijzelf maar toe om even te stormen vanbinnen.
Liefs,
Bet
Man verloren (Verhaal 494)
Mijn kanjer (Verhaal 493)
Jaren leefden wij in angst iedere 6 mnd of 3 mnd weer voor controle. Toch altijd spannend en weer de opluchting. 9 jaar voor haar overlijden dikke darm verwijderd een half jaar om de week chemotherapie heftige tijden. Meisje van 2 maanden en jongen van 5. De spanning en dan de slechte uitkomst dat verdiende zij niet en wij ook niet. Overwerkt verdriet daar wil ik niet aan ik mis haar gewoon nog elke dag.
Plotseling mijn man verloren (Verhaal 476)
Priscilla
H E F T I G.............................................
Niets aan de hand van te voren en ineens ben je alleen...
Als je het niet zelf meegemaakt hebt weet je niet hoe het voelt. Heb het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Heel veel sterkte.
mijn bruintje, (Verhaal 486)
men bruintje, weet dat u vrouwtje u super hard mist en dat je zoveel betekende voor me, en mocht het kunnen dan wenste ik uit het diepste van men hard dat we terug samen waren. ik kon mij geen betere vriend wensen dan jij.
Heel veel sterkte.
heel veel sterkte
Partner heeft Dochtertje 9j verloren. Is mijn plus kindje. (Verhaal 490)
Grtjs Eef
Je geliefde verliezen is zo vreselijk (Verhaal 475)
Mijn broer heeft een baby met een terminale ziekte (Verhaal 485)
Mijn broer en schoonzus gaan momenteel heel goed om met de situatie. Ze houden hun sterk voor hun baby’tje, maar ook voor hun eerste kindje. Ze gaan hun klop nog krijgen, maar dat beseffen ze ook goed zelf. Ze staan heel nuchter in de situatie en staan ook open voor psychologische hulp.
Mijn ouders daarentegen zijn volledig gecrasht. Ik wil hun niet uit hun rouw halen, maar ik zou willen dat ze hun sterk houden voor mijn broer. Ik heb moeite om het hun te zeggen, want hun rouw is ook heel belangrijk. Mijn ouders zijn mensen die ons altijd voor 300% hebben gesteund. Ze leefde voor hun kinderen, maar zijn daardoor nog zwaarder getroffen door deze hartverscheurende fiagnose.
Ik voel me gebroken. Ik heb het gevoel dat ik zowel voor mijn broer en schoonzus, als voor mijn ouders sterk moet blijven. Ik ben ‘maar’ de zus, dus wat is mijn verdriet in vergelijking met het hunne. Helemaal niets. Ik voel me machteloos, maar toch voel ik de druk om onze familie bij elkaar te houden. Ze staan allemaal aan het begin van hun lijdensweg , met enkel een sombere toekomst voor zich.
Er is een nieuwe familie opgestaan. Deze van voor de diagnose is er niet meer. En deze nieuwe hangt vast aan enkele zijde draadjes waarvan ik het gevoel heb dat in ze moet beheren.
Dat is hard, maar dat is niets in vergelijking met wat zij moeten doorstaan.
Mijn moeder is overleden (Verhaal 484)
Mijn allerliefste mama, beste vriendin, gewoon mijn alles altijd 2 handen op 1 buik geweest, is vorig jaar op 7 december 2023 overleden!
En dan nog op mijn verjaardag, ik ben om 16u15 geboren en ze is gegaan om 16u30.
Waarom heeft ze gewacht tot op mijn verjaardag?
En dan nog 15 minuten nadat ik geboren was?
Ik kan of wil het niet aanvaarden, het dringt echt nog niet door, ik weet niet hoe het komt!
En dan nog geen 2 weken later mijne chiwawa van 3,5 jaar ook moeten afgeven en dat was ook zoals mijn kinderen, mijne baby 😢😭💔 alles is veel te kort op elkaar gebeurt!
Ik heb 3 zonen en 1 stiefdochter en een vriend.
Mijn eerste man heeft dit jaar 10 jaar geleden zelfmoord gepleegd als men 2 zoontjes nog maar 4 en 6 waren en ik ben nu juist 38 jaar.
En het ergste nu nog is dat mijn mama deze maand verjaart op de 17 de, ik weet echt niet hoe of wat ik voel of denk.
Ik moet erdoor maar hoe?!?
Mvg fie
Nu woon ik hier nog alleen (Verhaal 479)
Nog veel sterkte
Mijn vriendin is haar papa verloren (Verhaal 481)
Is er een manier waarop ik haar nog meer kan helpen?
Ik heb mijn moeder gemist die me zou kunnen troosten (Verhaal 483)
Alleen bezorgde dit mij een trauma. Debegraffenisondeenemer kwam ons op een bepaald ogenblik vertellen dat we nu echt afscheid moesten nemen want dat ze hem gingen kisten. Mijn moeder lag wenend boven op mijn broer e was er niet weg te slaan. Mijn vader kon haar niet helpen want hij stond door zijn verdriet aan de grond genageld. De broer van mijn moeder heeft haar dan bijna letterlijk van mijn broer weggetrokken. Ik kan dit beeld niet uit mijn hoofd krijgen. Hierdoor kreeg ik zelf niet de mogelijkheid om te rouwen. Dat besef ik nu meer dan ooit. Ik kon er met niemand over praten. Zeker niet met mijn ouders want dat zou hen nog meer verdriet doen. Ik heb me dan altijd over dag sterk gehouden en ´s avonds in bed heb ik dan mijn tranen de vrij loop laten gaan. Elke avond opnieuw. Ik heb echt mijn moeder gemist.. een moeder die mij zou kunnen troosten....een kind kon en mocht in die tijd niet rouwen...gelukkig is dat nu anders
Zij was de liefde van mijn leven (Verhaal 401)
Mijn liefste man is afgelopen 2 oktober overleden. (Verhaal 482)
Ik mis hem in alles.
Arm om mij heen, luisterend oor
Samen dingen doen,fietsen, naar de markt ,naar de bieb.
Kortom ik mis hem in alles.
We hebben 2 volwassen zonen ,niet meer thuis wonend.
We woonden net 1 jaar in dit dorpje in Zeeland.
M’n kleinzoon van 20 j weggemaaid van de straat (Verhaal 472)
De chauffeur heeft vluchtmisdrijf gepleegd, is zich ‘s morgens gaan aanmelden bij de politie.
En ik…..ik…..ik ben kapot van verdriet, sinds 18 november ll ween ik voortdurend,dag na dag, de pijn is echt ondraaglijk.
Ik wou even m’n verhaal kwijt
Ik wil weg uit ons huis (Verhaal 331)
Veel sterkte!
Het spijt me maar je kunt niet vluchten van verdriet.
Nu zit ik in een huis dat niet meer mijn thuis is, ben nu ander werk gaan zoeken om meer in het buitenland te werken dan kan ik me voor houden dat ik niet vlucht maar werk
Mijn man heeft 19 maanden geleden hersenbloeding gehad , en overleden
Waren 30 jaar samen , was mijn 2e man
Mijn huis voelt ookniet meer hetzelfde , ben wat spullen aan het veranderen geweest , hopend dat dat het een ander gevoel zou geven
Verhuizen is bijna geen optie , en je neem toch jezelf mee
Ik ben 70 jaar
Woon in bergen nh
Misschien iemand ook uit deze omgeving?
Ik woon in een groot huis met een prachtige tuin, dus met veel onderhoud.
Toch ben ik zo blij, dat ik hier woon. Het huis ademt nog steeds mijn man. Hij had een kantoor aan huis, alles verwijst naar hem. Ik blijf hiet voorlopig wonen.
Nadat ik zijn aardse zaken had ingepakt en onder de rechthebbenden verdeeld had ik een visitatie-droom. Ik droom nooit, laat staan dat ik een droom herinner. Mijn man was levensecht met me aan het kletsen en geinen en die stem weer horen en zijn armen om me heen voelen was goud waard. Hij vertelde dat hij zijn gitaar wilde verkopen. Oooops.... dacht ik, die heb ik net aan je beste vriend/bandlid gegeven... We knuffelden en het voelde allemaal zo fijn! Een visitatie droom heet dat. Ik heb het opgezocht. Die heb je soms en de overledene wil je daarmee laten weten dat het hem/haar goed gaat. Ik zal hem altijd missen en hij zal altijd bij me zijn. Ik heb er nu alleen moeite mee dat zijn zus en dochter het me kwalijk nemen dat ik ga verhuizen. Ik wil hen geen verdriet doen. En toch doe ik dat want ik kies ervoor om die aardse zaken los te laten omdat ik me daardoor niet meer met hun verdriet hoef bezig te houden en eindelijk, eindelijk veel dichter bij mijn man kan zijn en nu pas aan mijn eigen verdriet toekom. Loslaten is het kado wat je jezelf geeft om door te kunnen met je leven.
Neem geen overhaaste beslissingen.. daar krijg je misschien spijt van. Er zitten zoveel ( fijne ) herinneringen in jullie huis. Ook al doet het zoveel pijn. Hopelijk komt er een tijd dat je je weer een beetje goed voelt . 4 maanden geleden is mijn man overleden dus ik weet waar ik over praat. Ooit wilde hij verhuizen, maar wat ben ik nu blij dat ik nog in ons huis woon met al die herinneringen ook al doen ze vreselijk pijn. Ieder plekje in huis doet aan hem denken. Maar ik hoop dat ik dat ooit een plekje kan geven. Heel veel sterkte..zeker in deze maand!
Maar
Nu mis ik mijn man en…ons geliefde huis. Het bleek een vergissing.
Een klein detail in het leven van elke dag kan me onverwacht terugvoeren naar hem. Een smaak, een gerecht, een song op de radio, een vergeten geur…een kledingstuk dat je laatst droeg toen hij nog bij je was.
Je huis kan je verkopen, (of dat soelaas brengt valt af te wachten) je gemeenschappelijke verleden niet.
Hij is rustig overleden en heeft geen pijn meer
Maar nu Zondagnacht 23 december kon ik het niet meer aan
Wil hem nog zo graag een keer knuffelen
Paar uur huilen kan niet slapen
Maar moet verder maar weet nog niet hoe
Ik wil alleen vertellen wat ik voel hoop dat het straks beter gaat
Fijn dat ik het even van mij af kon schrijven misschien helpt het
Overlijden niet kan accepteren of niet wil (Verhaal 466)
Mijn moeder is overleden dit jaar, ik ben enig kind en enige zoon en mijn vader is reeds jaren geleden weggenomen zoals ik het zie, zogezegd.
Ik merk dat ik het feit dat overlijden in het algemeen maar nu zeker wat betreft mijn moeder die alles voor mij was en eigenlijk mijn soort van Andere helft , niet kan accepteren of niet wil .
Ik heb mezelf ervan overtuigd lijkt dat het leven op deze manier zeer sadistisch is en verrot. Oneerlijk , ook al was dat al soms duidelijk in sommige opzichten maar dit doet zo veel meer pijn en een leegte of gemis voelen dat ik niet weet hoe dit een plek te geven.
Hopelijk ben ik niet de enige die zo denkt of dacht misschien,…
A.
Je moeder zal je echt helpen.
Knuffel!
Lang verhaal maar t voeld iig fijn om van me af te schrijven (Verhaal 477)
Lang verhaal maar t voeld iig fijn om van me af te schrijven .
Dankje wel voor t lezen 🥰🙏❤️
Liefs jolanda
Ondanks dat ik 57 ben.mis ik.mijn pap en mam (Verhaal 433)
Zo herkenbaar!
Vroeger dacht ik " mensen van boven de 50 missen hun ouders toch niet als ze er niet meer zijn" ouders hebben dan immers een mooie leeftijd bereikt en zo gaat dat in het leven. Dat was ooit een jonge en onbezonnen gedachte.. zelf mijn vader verloren toen ik 10 was, mijn zus toen ik 31 was en nu afgelopen mei mijn moeder nu ik 56 ben. Zelf heb ik het gevoel dat ik er alles voor over zou hebben om de tijd terug te draaien. De tijd dat iedereen er nog was en daarmee ook het hele vertrouwde. De basis. Dat mis ik ontzettend. De kleinste kneuterige dingen van toen. Soms hoor ik n liedje uit die tijd en kan ik mij zo in de huiskamer plaatsen van toen met het veilige thuisgevoel erbij. Maar helaas... we moeten door. Geen keuze en de tijd tikt onverbiddelijk door.
Na 10 maanden ziekte (Verhaal 469)
Misschien had ik zelf moeten praten?
Laat alles uit mijn trillende handen vallen (Verhaal 430)
Ik ben zelf ook 56. Ik voel me nu zo beroerd.
Geen aanspraak. Duizelig hoofdpijn misselijk licht in mijn hoofd .laat alles uit mijn trillende handen vallen en weet niet hoe ik verder moet
Herkent iemand dit en wat kan je eraan doen.
Kan je ergens praten met lotgenoten??
Misschien kunnen we elkaar ontmoeten i ??
Wat een drama, zo onverwachts. Ik heb dit ook meegemaakt. Zit nu weer te huilen. Humanitas heeft mensen die bij jou aan huis komen, voor rouwverwerking. Geen kosten aan verbonden. Ik heb hier goede herinneringen aan. Het is onvoorstelbaar dat zoiets gebeurt, en zo onverwachts. Ik ben mijn geliefde echtgenoot van de éne minuut op de andere minuut kwijtgeraakt. Ik weet ook niet hoe ik verder moet. De weekenden zijn zo zwaar, zo alleen. Wij hebben geen kinderen.
Ik raad je aan om even met de huisarts te gaan praten. Heb ik goede ervaring mee. Vraag om een maatschappelijk werker of wat zij/hij anders kan doen om jou te ondersteunen. Alle liefs en sterkte!
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Niets meer samen . Ik mis ze echt met alles en wil het liefst nu achter haar aan maar dat kan ik niet ivm onze zoon.
Geen contact met schoonfamilie . Niets. Er is gewoon niets meer aan het leven. Wie heeft dit ook.
Er valt weinig te zeggen, wat stellen woorden nou voor, je gaat gewoon door, je hebt geen keuze. Uiteindelijk leer je er mee te leven, weg gaat het nooit.
Wordt er gek van dat alleen zijn en niets meer om je heen hebben. Wat zou ik graag zelf ook heengaan . Hoop zo dat ik ze dan weer zie. Hele dag tranen in m'n ogen. Niet vol te houden.
Is je hond nog bij je?
Ik voel me steeds ellendiger (Verhaal 225)
Maar vraag me ook af of ik ooit nog van het leven kan genieten.
Het w azig zie door slaap te kort .maag en darmen problemen ...
De grote onrust van het alleen zijn ..Oceanen vol huilen ..De grote pijn van het alleen zijn
Ook ik vraag me af na nruim 2jaar
Of ik van alles weer kan genieten .
We waren 48 jaar getrouwd en 50 jaar samen ...
Je grote liefde .is er niet meer
En het voelt steeds slechter, soms slaap ik eens 5 uur, dan denk ik het wordt beter, maar niks is minder waar.
Het ergste is misschien dat ik steeds schuldgevoelens heb, omdat hij de laatste dagen echt afstand nam, geen woorden als afscheid wilde horen .
Ik voel me na 20 jaar samenwonen bedot en bedrogen, alles voelt als fake, ik weet niet meer wat denken . Ik ben boos , intriest, verward, wat is er gebeurt
Waarom twee keer, waarom mag ik niet gelukkig zijn (Verhaal 377)
Je kan mij altijd een berichtje sturen.
Gr. Priscilla
En hebt ook nog iemand gelukkig kunnen maken , zodat je sterk verder kan, wie weet wie jou een sterke vrouw nog nodig heeft om verder te kunnen in dit soms bizarre en onredelijke leven .
Hou vol
Wat intens zwaar allemaal. Ik maak het nu ook mee. Jekunt er met mij over praten als je dat wilt.
Mijn man is sinds 3 maanden in een verpleeghuis (Verhaal 473)
10 jaar parkinson en 2 jaar dementie. Ik heb hem de laatste 2 jaar veel verzorgd en met thuishulp was het toch zwaar voor mij, steeds Öl mijn hoede of hij hulp nodig had. Toch besloten dat hij werd opgenomen in een verpleeghuis, ook omdat de kinderen vonden dat het gevaarlijk was, omdat hij vaak erg in de war was, maar toch altijd vredelievend naar mij toe en anderen. Ik voel me nu zo verdrietig dat hij daar is, ben totaal mijn maatje kwijt na 55 jaar samen.
Iedereen zegt, kun je niet naar een clubje gaan of iets ondernemen. Ik denk dat ze dan niet snappen dat ik daar geen behoefte aan heb, nergens zin in en ben alleen maar verdrietig. Elke middag naar hem toe in het verpleeghyus, word ik ook niet vrolijk van, maar ik wil wel bij hem zijn. Vaak denk ik, had ik hem maar thuis gehouden, ondanks het vele werk.
Neem het u zelf niet kwalijk.
U heeft het juiste gedaan!
Dementie en Parkinson is hartstikke zwaar.
En daarvoor zijn de zusters en broeders voor hun zouden hartstikke goed voor u man zorgen.
Uiteindelijk heeft u meer rust en kunt u voor u eigen goed zorgen.
Wie goed zorgt voor zichzelf kan ook goed zorgen voor een ander.
Uiteindelijk vind u uw eigen dingetje en leventje en daar valt ook een bezoekje aan u man.
Weet dat u man hartstikke veel van u houdt.
Dikke knuffel
En na 30 jaar is hij ineens weg….. (Verhaal 471)
Mijn man is op 7 november 2023 plotseling overleden na een val in het toilet. Hij was binnen enkele minuten weg, terwijl we dachten dat hij bewusteloos was. We hebben samen vier kinderen (twee volwassenen en twee jonge kinderen). We waren in totaal 30 jaar samen. Hij was een schat van een man, ontzettend lief en leefde alleen voor zijn gezin.
Ik leef met jullie allemaal mee. Het is nu precies 31 dagen geleden en onze pijn en leegte worden steeds groter. Ik voel me niet begrepen, maar dat verwacht ik ook niet, want dit is mijn verdriet en verlies. De pijn wordt inderdaad met de dag erger. Nu lees ik dat zelfs na jaren jullie nog steeds enorm verdriet voelen. Hoe doen jullie dat? Hoe gaan jullie verder met jullie leven en dagelijkse dingen? Ik heb een jong gezin en moet mijn kinderen opvoeden. Op dit moment kan ik aan niets anders denken dan aan mijn eigen verdriet.
Ik weet niet of mijn woorden recht doen aan het verdriet en de leegte die ik voel. Ik wens jullie allemaal het allerbeste. Uiteindelijk moeten we het zelf doen, en niemand kan onze pijn met ons delen. Maar het is geruststellend om te zien dat er zoveel mensen zijn die hetzelfde meemaken. Ik dacht dat er iets mis was met mij omdat ik alleen maar heldenverhalen hoorde van andere weduwen in mijn omgeving.
Xxx priscilla
Omgaan met diepe rouw, terwijl je moeilijk kan bewegen (Verhaal 454)
Hoe gaan anderen daarmee om?
Ik kan alleen met krukken voortbewegen. Dus even flink wandelen of iets anders gaat niet. Zit altijd binnen.
Wat ontzettend verdrietig dat je deze handicap hebt.
Het is extra zwaar als je niet naar buiten kan.
Ik heb Fibromyalgie en dat heeft zo ook zijn beperkingen maar ik kan gelukkig nog wel fietsen. Mijn man is 4 maanden geleden overleden.
Ik weet niet waar je woont,maar in mijn woonplaats heb je
Humanitas. In veel plaatsen bestaat dat. Zij kunnen veel voor je betekenen.Ze kunnen je helpen met rouwverwerking.
En misschien is er in je woonplaats de Zonnebloem?
Dat zijn vrijwilligers die bij je thuiskomen voor de gezelligheid of praten met je over je verlies,of met je gaan wandelen in een rolstoel als dat mogelijk is.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt.
Heel veel sterkte!
Het doet zo zeer (Verhaal 458)
Het gemis is gigantisch en afschuwelijk.
Ik heb erg behoefte aan contact met lotgenoten.
Ruim bijen 50 jaar getrouwd
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd (Verhaal 467)
In september moesten we naar een begrafenis en ik had haar enkele weken niet gezien. Het viel me onmiddellijk op hoe geel ze was. De dag nadien heb ik haar via spoed binnengevoerd in het ziekenhuis. Na 4 dagen mocht ze naar huis. Het verdict: levercirrose. Maar dit was niet in een vergevorderd stadium en mits het laten van alcohol en een dieet kon ze beter worden, aldus de arts. Mama heeft zich echter laten gaan vanaf dan. Ze dronk geen alcohol meer maar at ook helemaal niks.
Na enkele weken heb ik geprobeerd om haar te overhalen om zich opnieuw te laten opnemen, maar omdat ze de week nadien een vervolgafspraak had bij de specialist weigerde ze. Ze wou die afspraak afwachten.
De dag van haar onderzoek moest ik haar ophalen. Ik had haar de dag ervoor nog gehoord in de vooravond. Ik stuurde dat ik een dutje ging doen en zeker op tijd ging zijn voor de afspraak. Ik ben namelijk hoogzwanger momenteel en heb de rust nodig. Toen ik wakker werd had ze mijn bericht nog niet gelezen en zag ik dat ze al meer dan 10u niet online geweest was. Ik vertrok direct naar haar appartement en belde verschillende keren, zonder respons. Ik had een slecht voorgevoel en belde mijn man op zijn werk om te zeggen dat hij zijn gsm op luid moest zetten omdat ik zo’n slecht voorgevoel had.
Eens aangekomen aan het appartement belde ik aan, want de sleutel gebruikte ik enkel in noodgevallen. Ze deed niet open dus ik gebruikte de sleutel. De lift naar het derde verdiep ging nog nooit zo traag. Eens ik haar deur open deed zag ik haar direct liggen. Ze was al koud en ik kon niks meer doen. Ze was gestikt in haar eigen bloed doordat ze blijkbaar spataderen in haar slokdarm had.
Ik krijg het laatste beeld van mama maar niet uit mijn hoofd. Ik ben enig kind dus alle rompslomp na een overlijden valt ook volledig op mij. We zijn nu bijna 3 weken verder en in de stille momenten komen de tranen.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk (Verhaal 408)
Je zag zo gezond uit ,55jaar smorgens is toen ik vertrok , je hebt wel heel de nacht liggen draaien dus ik ga heel rustig mijn bed uit zodat jij verder kan slapen.
Plots sta achter me, helemaal actief.
Ik zeg tegen tot straks schatje rustig aan.
Om 10 uur krijg ik een onrustig gevoel op het werk, Ik kijk op mijn app om 9 uur voor het laatst online geweest.
Ik app je je reageert niet Ik bel je je reageert niet, mijn vader die heeft je gevonden. Hartstilstand hoe kan dit nu?
Ik probeer me sterk te houden, ik mis je zo verschrikkelijk.
Ik zou toch zo graag Ik was wil houden iets tegen je willen zeggen,ik voel me zo alleen in ons mooi huis , Dit was niet de afspraak zo.,Hoe moet ik verder nu?
Ik Ik heb geen afspraak van je kunnen nemen.... Het zo n zeer. Ik mis je zo...
Je kan je niet inbeelden hoe hard het allemaal is, ik leef met je mee, heb helaas geen goed advies.
Misschien dankbaar zijn voor de tijd die je mocht delen , en die zo gelukkig was dat je hem en zijn liefde mist
Misschien moeten we missen interpreteren als liefde over de grens van het leven .
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op (Verhaal 364)
Het is iets waar ik al aan dacht op zeer jonge leeftijd dat ik ooit mijn ouders zou moeten afgeven en heb altijd gehoopt dat dit nog heel erg lang zou duren maar spijtig genoeg heeft deze hoop niet geholpen.
Ik ben haar kwijt en ik kan dit niet verdragen. Ik weet dat ze niets liever heeft dan dat ik geniet van het leven. Maar mijn leven dat was mama, papa, en zus. Nu dat ze er niet meer is is de cirkel gebroken en niet meer te herstellen.
Diepbedroefd ga ik elke nacht slapen en sta ik elke morgen op. Het is een nachtmerrie waar ik in leef. Onze band was dan ook zo ongelooflijk sterk maar vooral de persoon die ze is en was is onvervangbaar. De liefste persoon die ik ooit gekend heb en ooit zal kennen. Zo bezorgd en zorgzaam, elk uur van iedere dag. Het lijkt onmogelijk om hier ooit mee om te gaan. Op dit moment verdring ik het nog, denkende dat ik haar nog zal zien en horen maar er zijn wel momenten dat het besef er is dat het niet zo zal zijn.. Op zo'n momenten voel ik letterlijk en figuurlijk dat er een diepe wonde is geslagen tot in het binnenste van mijn ziel, een snijdende pijn over heel mijn wezen. Mijn hart was al op verschillende plaatsen gebarsten maar dit verlies heeft het in stukken gebroken. Ik zie haar overal in mijn gedachten, in elke kamer van het huis, in mijn dromen. Het grootste geluk dat een mens kon voelen is me ontnomen want ik had me er al bij neergelegd in mijn jonge leven door omstandigheden dat ik niets anders nodig had dan de liefde die ik van jou en papa kreeg, maar ook dit heeft niet mogen zijn.
Hoe moet ik nu verder? Het leven heeft met dit verlies zijn glans verloren. De zoveelste mokerslag maar dat beschrijft niet wat dit betekent. De rest kon ik nog opvangen vanwege de liefde van ons gezin maar hier is geen remedie tegen.
Zonder haar ben ik mijn koel, verstand en wijsheid kwijt. Mijn vermogen om om te gaan met alle tegenslagen. Van het licht en de hoop naar de duisternis en droefenis. Ik ben net 30 geworden maar de betekenis is helemaal verdwenen. Heb vrienden die hetzelfde hebben meegemaakt maar het lijkt alsof ik toch een veel gevoeliger mens ben dan anderen. Heb dit altijd geweten natuurlijk maar deed mijn best om hard en sterk te zijn als wat men verwacht van een man van mijn leeftijd maar eerlijk gezegd voel ik me op dit moment een kind in een volwassen lichaam.
Een kind dat bij zijn mama wil zijn.
Het was zo perfect, iedereen had bewondering voor onze innige band en ik was zo trots op mijn ouders die altijd jong van geest bleven. Maar de laatste jaren en vooral maanden waren een hele lijdensweg. Toch wou ik dit verdict niet aanvaarden tot 3 dagen voor ze ging. Dan heb ik er mij bij moeten neerleggen. Zo onmenselijk.. Zo oneerlijk..
Nu heb ik elke nacht rare dromen tot mooie dromen tot nachtmerries.
Zijn er die hetzelfde ervaren?
Ik zal nooit mijn leven ontnemen maar in mijn hoofd stel ik het me elke dag toch voor om te ontsnappen aan de ondraaglijke leegte en pijn. Ik BEN verdriet en zie dit niet veranderen.
Het is de keerzijde van oprechte grote liefde.
Ik herken mezelf heel erg in jouw verhaal. Mijn mama kreeg in maart de diagnose leukemie, een erg zeldzame en agressieve vorm. We wilden allemaal vechten en mijn mama nog het meest. De chemo leek te werken en we konden weer naar buiten en naar de winkels. Ik ben op dit moment in verwachting en we konden samen voor babyspulletjes kijken. We hadden zoveel om naar uit te kijken!! In juni/juli kon mijn moeder plots niet meer lopen en ze bleek een dwarslaesie te hebben, veroorzaakt door de leukemie. Er waren uitzaaiingen gevonden op 3 belangrijke plekken in de wervelkolom. We wilden het niet geloven. Ze heeft bestralingen gekregen en dat leek te helpen. Helaas kreeg mijn moeder een infectie waar zij niet meer bovenop zou komen. In de ochtend werd mij verteld dat ik mijn vader moest bellen. Ik heb in één dag moeten accepteren (eerder kon ik dit niet) dat mijn moeder zou gaan overlijden. Mijn mama is 18 uur na het gesprek met de hematoloog overleden. Mijn beste vriendin, mijn liefste mama en mijn dappere held. We zeiden altijd dat de navelstreng nooit goed is doorgeknipt, zo sterk was onze band. Twee weken geleden is ze overleden en ik heb zo’n pijn. Aanstaande donderdag is de 20 weken echo en ik ben er kapot van dat mijn mama haar kleinkind niet zal ontmoeten, ze keek er zo naar uit.
Mijn konijn moeten laten inslapen (Verhaal 462)
Het gemis is zo pijnlijk (Verhaal 60)
Het gemis is zo pijnlijk dat ik er soms misselijk van wordt. Je valt in een gat en zoals iedereen zal ervaren gaat voor iedereen het leven gewoon weer door. Ik kan mij soms in een kamer vol mensen zo eenzaam voelen, hoe lief de mensen ook zijn ze kunnen nooit mij geven wat ik mis. Het is nu 14 weken geleden dat hij stierf en elke dag ben ik kapot van verdriet. Ik ga de deur uit en doe leuke dingen maar van binnen ga ik helemaal kapot. Ik kan mij echt niet voorstellen dat je dit zomaar kunt verwerken. Ik lees momenteel 3 boeken over verlies en alvleesklierkanker (waar mijn man aan is overleden). ik zoek zoveel begrip en bevestiging maar wat ik uiteindelijk zoek is niet te vinden. Het is niet uit te leggen wat je voelt als je allerliefste lief er niet meer is, je kunt het je ook niet voorstellen weet ik nu. De wereld draait door en ik zit vaak alleen en huil ook veel. Iedereen is er voor je maar uiteindelijk wordt het toch weer stil want iedereen leeft zijn leven door, en dat doet pijn. Ik begrijp het deels wel maar geef af en toe een knuffel. Ik zie hier ook een verhaal staan wat begint met...wat is nog mijn functie in het leven. Dit vraag ik mij ook elke dag af. Het is niet het alleen zijn wat mij beangstigd maar zonder mijn lief verder leven. Alsof de benen onder je lijf zijn weggeschopt. Ik weet dat ik het zelf moet doen en alles moet doorstaan maar god wat doet dat pijn.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.
Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou
Zo herkenbaar dat thuis willen blijven omdat hij daar nog aanwezig is...
Soms ga ik wel weg,maar eigenlijk blijf ik liever thuis,ons thuis waar we samen waren,en zeker de laatste 3 jaar tijdens zn ziekte,24/7 samen...
Knuf
J
Ik heb zo'n buikpijn en ben misselijk van heimwee. Hij was 69. Elke dag denk ik ,wat nu. Ik kan niet zonder hem en wil niet meer maar ik heb kinderen en kleinkinderen. Voor hen doe ik het. Maar de pijn en heimwee en zijn streling en stem en lach. Vertel me hoe.
Alles is anders. Ik kook zijn favoriete kostje niet meer, elke kleine onverwachte herinnering aan hem voert je terug de afgrond in. Ooit las ik ontelbare boeken, was ik dol op goede films maar nu ben ik een zombie die zich geen 5 minuten concentreren kan.
Sociale contacten, familie en vrienden, alles valt weg. Iedereen druk druk. Je wordt ‘geduld’.
Was het niet voor mijn dochter, deze calvarie hoefde voor mij niet meer. Zij is alles wat mij nog bind aan deze wereld
Mijn vader is terminaal (Verhaal 465)
Onze zoon onverwachts met 27 weken overleden (Verhaal 15)
Mijn verhaal begin met mijn zwangerschap die zo goed begon. We zouden een gezonde jongen krijgen niks aan de hand toen sloeg notlot toe. Donderdag 9 mrt voelde ik je voor het laatst bewegen. Vrijdag 10 mrt zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan en wat voor elke ouder een nachtmerrie is is voor ons werkelijk heid geworden.
Onze mooie zoon is voor nu onverwacht met 27 weken overleden. Met verslagenheid en verdriet gingen we je naar zijn laaste rustplaats brengen een week later. 24 april hopen we antw te krijgen op onze vragen maar daar hebben we nu niks aan we missen je elke dag. Mijn kleine lieve ster je bent zo ver maar toch dichtbij. Kleine joshua.
Wat enorm verdrietig.
Ik bem mijn dochtertje met 25 weken verloren. Net als bij jou. Ik werd wakker in de nacht. Ik was onrustig. En vroeg heel vroeg in de ochtend voelde ik het leven uit haar gaan. Ze is geboren op 25 april.
Mijn mama is 12 dagen geleden overleden (Verhaal 453)
Mijn mama is 12 dagen geleden overleden.
Mama is gestorven aan nierfalen, mijn zus en ik waren bij haar op het moment dat ze haar laatste adem liet. We hadden nog 2 weken met mama, jammer genoeg is dit maar een week geworden. We hebben die week nog veel gepraat en af toe gelachen. En ja we hebben afscheid kunnen nemen maar dit is niet genoeg, mama had nog veel langer bij ons moeten blijven... Hoewel ik weet en besef dat ze er niet meer is komt het precies niet binnen bij mij. Als ik naar haar foto kijk kan ik niets anders doen dan staren... Naar haar. Ik heb het gevoel dat ik niets voel? En langst de andere kant voel ik zoveel, verdriet, kwaadheid, pijn, gemis...
Misschien verwacht ik te veel omdat er van je verwacht word dat je moet huilen? Ik merk wel dat mijn lontje korter staat en dat ik niet veel nodig heb om mijn geduld te verliezen.
Hoe verwerk je het verlies van iemand die heel je leven naast je heeft gestaan? Praten heb ik niet veel zin in. Ik ben van mezelf een sarcastisch persoon, nu meer dan ooit. Alles lach ik weg. Op dit moment heb ik niet veel zin in iets. Ik wil alleen zijn en niet alleen zijn. Ik word gesteund door een geweldige man. Mijn zoon van 6 (bijna 7) mist zijn memetje ongelooflijk hard. Er zijn dan ook regelmatig tranen.
Ik wil gewoon mijn mama terug, is dit zo raar?
Die vreselijke rot ziekte (Verhaal 464)
Ik mis haar zo vreselijk.....
Het beeld dat ze steeds kleiner werd, werd leeg gezogen door de kanker, en er nog maar een klein kwetsbaar hoopje mens over was raak ik maar niet kwijt. God ,wat was ik blij en verdrietig tegelijk toen ze uit haar lijden werd verlost.....geen pijn meer. Maar de pijn van het gemis blijft achter,,de pijn van ht verdriet zien bij mn vader vind ik ook enorm zwaar. Mn vader is veel alleen en het doet zo'n pijn hem zo te zien veranderen van een man die van het leven genoot naar een man dat leeft in verdriet en angst voor de laatste jaren . Kon de tijd maar terug .....
Is net of er stukje van mezelf mee dood is gegaan (Verhaal 460)
Hoop dat er een mooi hiernamaals is voor hem (Verhaal 456)
Kort geleden mijn andere opa en oma kwijtgeraakt en nu dit. Hoe gaan jullie hiermee om? Hoop dat er een mooi hiernamaals is voor hem en dat hij af en toe een seintje kan geven om te laten weten dat hij er is.
Liefs verdrietige L.
Nieuwe partner ook kanker (Verhaal 463)
De wereld staat op zijn kop!! Niet te bevatten.. de angst overheerst… voel me bang alleen eenzaam verdrietig…. Wat staat mij te wachten ..
Mijn man was nog maar 59 jaar .. (Verhaal 434)
Ik krijg volgende week emdr therapie en hopelijk helpt mij dit verder te komen...ik ben op zoek naar lotgenoten....mijn man was nog maar 59 jaar ...de eenzaamheid is erg groot zo zonder hem
Ik heb enorm veel steun aan een rouwcoach, daar heb ik 1 op 1 gesprekken en ze begeleidt me in mijn verdriet. Leert me begrijpen wat er in mijn hoofd en in mijn pijnlijke lijf allemaal gebeurt. Verder kijk ik op Youtube naar filmpjes van Manu Keirse, de grote gids op het gebied van rouwbegeleiding. Maarrr...nog steeds moet je door dit eenzame en verdrietige rouwproces, heeft het leven zijn glans verloren en is het stil in huis. Qua toekomst dwing ik mezelf om niet verder te kijken dan een dag, een week, twee weken. Verder niet, dan ontstaat er paniek.
Met deze adviezen, evt met hulp van de huisarts, wens ik je veel kracht toe om door deze vreselijk verdrietige tijd heen te komen. Zoals Manu Keirse ook zegt: we gaan onze geliefden niet loslaten, maar anders vasthouden. Houd moed, dat probeer ik ook. En soms lukt dat ook niet.
Gr Jacqueline
kunnen we elkaar steunen?
Het leven is zo zwaar (Verhaal 461)
Het leven is zo zwaar en iedere morgen dat ik wakker wordt is het weer een dag die ik moet overleven, want het is weer een dag zonder mijn lieve man…….
Mijn allerliefste hondje heb ik moeten laten inslapen (Verhaal 370)
Mensen die zeggen, het was maar een hond snappen het niet, het is hetzelfde gevoel als het verlies van een dierbaar persoon.
Veel sterkte.
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
Ik mis mijn hond na 6 mnd nog vreselijk, het verdriet is er nog steeds.
Wens je wel heel veel sterkte.
Dikke knuffel.
Het gemis van mijn broers gaat niet over (Verhaal 447)
Ik heb sinds tien jaar geen contact meer met mijn ouders (Verhaal 457)
mama ik mis je... (Verhaal 66)
Mijn moeder is op 11 september van het vorig jaar (2019) overleden. Ze is 85 jaar geworden en was welbeschouwd 'op'. Haar lichaam liet haar in de steek en ook haar geest ging erg achteruit door dementie. Elke maand ging ik een weekend of langer naar haar toe om er voor haar te zijn. Ze woonde op het laatst in een verpleeghuis, nog wel in een eigen appartement, maar dan met heel veel zorg, de hele dag door. Het laatste weekend dat ik bij haar was zongen we nog samen beneden in de tuin van het tehuis de liederen die ik als kind met haar zong voor het slapen gaan: Ik ga slapen, ik ben moe; Vader, nu de dag voorbij is; De dag door uwe gunst ontvangen. We genoten samen van het lekkere weer en ik wist gelukkig nog niet dat ze een paar dagen later zou overlijden. Ze was 's nachts om 3 uur gevallen in de badkamer, heeft nog wel zelf gealarmeerd, maar toen de verzorgende kwam was ze al aan het sterven. Het is waarschijnlijk een hartstilstand geweest. Geen lijdensweg, maar binnen luttele minuten was ze weg, weg uit het leven waar ze nog zo aan vasthield, ondanks al haar pijn. Als ik haar vroeg: "Mam, vind je het leven nog de moeite waard?", dan zei ze: "Ik heb jullie toch nog?" Toen ik dat laatste weekend bij haar was, en we samen aan haar eettafel zaten, vroeg ik haar ook nog weer of ze zo nog wel verder wilde leven. "Ja", was haar antwoord. "Maar als ik moet sterven, dan heb ik daar vrede mee".
Het is zo raar, zo leeg, dat ik niet meer voor haar kan zorgen. Haar niet meer kan vertroetelen, ze betekende zo veel voor mij. Ik was haar oudste kind en we hadden een heel hechte band. Ik belde haar dagelijks op, tot dat niet meer ging. We mailden elkaar ook vrijwel dagelijks, tot ook dat niet meer ging vanwege de toenemende dementie. Ze hoorde ook heel slecht. Maar ze genoot nog tot op het laatst van alles en iedereen om haar heen. Van wildvreemde mensen uit de buurt die in de tuin bezig waren, kreeg ik dat laatste weekend een prachtige bos dahlia's, me niet beseffend op dat moment dat ze een paar dagen later naast mama zouden staan, terwijl zij overleden was en in haar slaapkamer opgebaard lag. Zo vredig, zo rustig, eindelijk zonder pijn en ellende.
Ik kan er vrede mee hebben, maar soms, zoals nu, ben ik zo intens verdrietig dat zij nu in de koude grond ligt, in de gietregen, in een houten kist. Dat haar lieve gezicht nu langzaam invalt. Dat zij daar ligt, uit wie ik ooit geboren ben. Zij die mij 9 maanden koesterde in haar lichaam. Ik was zo welkom op deze wereld. En dat dat lichaam waarin ik 9 maanden mocht schuilen nu weg ligt te teren in een donker graf. Dat maakt me zó enorm verdrietig. Daar heb ik moeite mee, ook al was het haar uitdrukkelijke wens om begraven te worden.
Het valt me zo zwaar om dat beeld los te laten en er een ander beeld voor in de plaats te zetten. Een beeld van hoe ze in haar stoel voor het raam zat, en hoe blij ze altijd was als ik bij haar kwam, elke keer weer, jaar in jaar uit. Toen het nog ging, nam ik haar soms mee voor een ritje over het eiland waar ze zo van hield of ik nam haar mee naar een chalet waar ik zat om maar dicht bij haar te zijn. Daar genoot ze enorm van, ook al kreeg ik haar nog met grote moeite uit de auto en moest ik hulp inroepen van een sterk iemand.
Ik at ook vaak mee met haar, beneden in de eetzaal, en dan probeerde ik wat gesprekken te voeren met de mensen aan tafel. Op het laatst was ze bijzonder gevoelig voor stemmingen en of mensen wel aardig voor elkaar waren. Dat pikte te feilloos op. De laatste keer dat ik haar naar die eetzaal bracht, maar dat wist ik toen gelukkig niet. De schok van het is voorbij. Het mooie afscheid dat we met elkaar van haar namen, op een prachtige, zonnige septemberdag. Haar voor altijd te moeten laten gaan...en alleen achter te blijven...dat valt me zwaar. Mijn broers en zus hebben kinderen, gezinnen, partners; ik niet. Dat vind ik extra zwaar. Mijn moeder hield onvoorwaardelijk van mij. Ze was het liefste dat ik had.
Ik herken veel dingen in uw verhaal. Het is nu een paar maanden dat het liefste wat ik bezat er niet meer is: mijn moeder. Had een uitstekende band met haar en ben de laatste jaren mantelzorger geweest.Helaas heeft ze het laatste jaar in een verpleeghuis moeten doorbrengen hetgeen een ramp was.
sterkte voor u.
kees
Wij hadden ook een hechte band, mama was er altijd en hield onvoorwaardelijk van mij. Mijn man is een aantal jaren geleden verongelukt, heb geen kinderen. Mijn lieve moeder heeft mij ook hierbij enorm gesteund. Zonder haar had ik het verlies van mijn man niet aangekund. Maar sinds 3 maanden ben ik haar dus kwijt, de dierbaarste mens in mijn leven. Zij laat bij mij een groot verdriet en leegte achter, dat erger wordt met de tijd. Ik ga vaak naar het graf van onze ouders op het kerkhof en zet er bloemen. Ik weet ook niet hoe ik met dit gemis verder moet, lang wil ik in elk geval niet meer leven, ben intussen 65 j. Wat ik wel spijtig vind is dat contact met lotgenoten zo moeilijk is. Ik kom uit België.
Ik heb mijn moeder verzorgd toen ze COVID kreeg. Toen ze overleden was, wilde/ durfde niemand in de buurt van mij en mijn vriend te komen, want wij waren ‘ besmet’ . Geen knuffel, geen bezoek.... dat is bij alle ellende nog eens heel triest. Daar heb ik nu nog last van.
Ik wens u heel veel sterkte met het verlies van uw liefste moeder. Ik snap precies hoe u zich voelt. Veel liefs ❤️
Ben er nog kwaad en verdrietig door. Voel mij ook schuldig dat ik het zo heb toegelaten.
Ik was net enorm verdrietig om het overlijden van mijn moeder enkele maanden geleden. Ze was eind zestig.
Ik was ook de oudste en we deden en deelden ook veel samen. Ik herken ook wat je zegt dat je moeder onvoorwaardelijk van jou hield, maar dat is dan weg. Dat deed mijn moeder ook zeker en dat is een groot gemis.
Ik heb ook geen kinderen en vooral op zondagavonden heb ik het zwaar (wat nu is) Dan belde we meestal even, hoe was je weekend? Ze was erg lief en meelevend. Ik mis mijn moeder zo erg op dit soort momenten en juist zij was zo goed in troosten, dat is moeilijk. Rust zacht mama.
Het is een gemis, zo intens wat nooit meer weg gaat. Het verdwijnt gelukkig ook regelmatig wat naar de achtergrond door de waan van de dag, maar het kan op elk moment weer op zijn hevigst bij me binnen komen en dan mis ik haar zo intens als een klein meisje die haar moeder mist.
Ik kan het soms ook niet geloven, dat mijn moeder er niet meer is. We hadden zo'n sterke band met haar. Haar dochters helemaal. Het doet me pijn dat ze vorig jaar was gevallen, haar heup had gebroken en geopereerd moest worden. Ze kwam wel uit narcose, maar is dezelfde nacht toch overleden. Ze was 87, maar wilde zooo graag nog leven. Ze was mentaal zo goed en woonde nog zelfstandig.
Ik heb er verdriet van dat ik niet bewust samen afscheid heb kunnen nemen. Ik kwam te laat om haar nog te spreken. Ze stierf wel in mijn nabijheid. De artsen en verpleegkundigen gingen heel rationeel en nuchter er mee om. Ze herinnerden niet eens meer wat haar laatste woorden waren. En het doet pijn omdat ik denk dat mijn moeder niet beseft had dat ze ging sterven.
Aandachtspunten om preventief de kleine bloedvaten te beschermen? (Verhaal 452)
Een gevaarlijke combinatie waar de vaten broos kunnen worden en er bijv
Infarcten kunnen ontstaan.
Zijn er lotgenoten met persoonlijke ervaringen, bijv.behandelingen en of aandachtspunten om preventief de kleine bloedvaten zoveel als kan te beschermen? Groet en gr
Maria
Angst voor begrafenis, maar wel suicidepoging (Verhaal 451)
Ik voel me als een vulkaan die ieder moment kan uitbarsten (Verhaal 448)
Hartstilstand. De GGD arts zei het positieve is geen drugs gevonden met het test vreedzaam in slaap gevallen . Ik mis hem ontzettend 😭😭😭 ik weet niet hoe ik verder moet . Weet iemand een lotgenotengroep in Zwolle of omgeving en/ of een psycholoog om tijdens het rouwen begeleiding te krijgen ?
Ik voel me als een vulkaan die ieder moment kan uitbarsten
Bedankt voor jullie reactie
Binnen 4 jaar ben ik allebei mijn ouders verloren (Verhaal 446)
Aan een ongeneselijke ziekte overleden (Verhaal 450)
Voel me vreselijk verlaten (Verhaal 449)
Heb jaren met en zieke man gezeten ,is dertien jaar geleden overleden heb toen hele tijd alles op een zij gezet en deed alleen maar jasten en drinken. Na paar jaar kwam ik tot bezinning en leerde ik een nieuwe man kennen was verlieft op hem en ging van hem houden maar het liep verkeerd hij werd steeds dwingender en kon mezelf niet meer , resultaat na de nodige jaren vechten om de relatie goed
te krijgen is alles beëindigt met veel verdriet en onmacht heb er nog heel veel last van ondanks dat ik ook voor hulp ben geweest . Ben van naturen positief mens dus snap mezelf niet dat ik daar nog zo mee bezig ben .
De begeleiding na euthanasie voor na bestaande (Verhaal 161)
Ik heb haar tot het laatste toe gesteund en achter haar gestaan.
Alleen kan ik het niet verwerken de begeleiding na euthanasie voor na bestaande is slecht het staat op mijn netvlies gebrand.
De euthanasie van nijn man (59) is 3 maanden geleden en ik kreeg die beelden na maanden nog niet weg. EMDR helpt je dit te verwerken.
Google maar eens op EMDR voor een uitleg
Groet Kristine
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Wees zijn en geen broers/zussen hebben (Verhaal 428)
1 okt 2018 is mijn moeder overleden zij was 67.
Ik heb geen broers/zussen.
Heb wel een partner en 2 zoons uit een eerder huwelijk.
Zou het heel fijn vinden om iemand te leren kennen die zich hierin herkent zodat je elkaar begrijpt.
Vooral het wees zijn en geen broers/zussen hebben.
(Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we deze enkele weken na plaatsing)
Ik heb ook geen broers en zussen.
Naast het verdriet voel je je ook erg eenzaam.
Ik wens je heel veel sterkte!
Ik weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 444)
Ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder (Verhaal 437)
Ik kan het gewoon nog steeds niet bevatten, merk wel dat nu de klap echt begint te komen...hij was mijn maatje, mijn alles....ik moet door voor de kinderen, die hebben beiden een vorm van autisme, wel volwassen maar qua leeftijdsontwikkeling jonger. Het leven zonder hem is zo leeg........ben er zo kapot van...weet gewoon niet hoe verder
Ik begrijp wat je bedoeld met de klap, die komt nu pas.
Ik vind het goed en knap van je dat je je verhaal deelt, en hopelijk krijg je dan ook de steun door te weten dat je niet alleen bent.
Dat er meer mensen zijn die weten hoe jij je nu voelt, en dat je daar kracht uit kunt halen.
Ik hoop dat je genoeg hulp krijgt, en een hele grote tip: vraag hulp, om met iemand te praten. Wat anderen ook zeggen: je kunt het echt niet alleen
Veel sterkte en kracht 🤍
Wij hebben ook 1 zoon met een beperking.
Hij zit nu in een kliniek
Ik weet ook niet hoe ik in hemelsnaam alleen verder moet. Kan je alleen maar sterkte wensen en zeggen dat ik echt begrijp hoe je je voelt.
En dan ben je wees (Verhaal 285)
Toen ik 16 was, verloor ik mijn mama. Ze was mijn beste vriendin en rots in de branding. Op een periode van één jaar is ze door baarmoederkanker afgetakeld naar een schim van zichzelf, gedrogeerd onder morfine. Net geen 49 jaar geworden en haar hele leven in teken van anderen geleefd. Dik oneerlijk voor haar, maar ook voor ons. Het heeft een flinke kras achtergelaten op onze ziel.
De band met mijn vader was toen niet zo super, maar in de jaren erna zijn we dichter bij mekaar gegroeid. Ik was mijn moeder kwijt, maar had mijn vader teruggevonden.
In 2020, 10 jaar na het verlies van mijn moeder, kreeg mijn vader de diagnose van dikkedarmkanker. Het ging behandelbaar zijn, we moesten niet uitgaan van het ergste, ... je kent het wel. De zaken die mensen zeggen om zogezegd te troosten. Mensen die kanker niet van dichtbij hebben meegemaakt, kunnen niet beseffen wat een behandeling met een persoon doet en wat voor aanslag het vormt op het fysieke en het mentale.
Behandelingen opgestart, zware darmoperatie ondergaan, stoma geplaatst. De hele reutemeteut. En ja, we krijgen kortstondig in de lente van 2021 het nieuws dat hij kankervrij verklaard is. Hoera, we mogen weer ademen, genieten!
Voor mij was het genieten van een tijd met hem van korte duur, want in juli 2021 beviel ik van mijn eerste dochter. Normaal een tijd van roze wolkjes. Realiteit was veel babygehuil, onmacht, borstvoedingsfrustratie, uitputting, ... Allemaal niet zo vreemd, maar slopend. Te meer omdat begin september 2021 bij het wegnemen van de stoma van mijn vader, opnieuw kankercellen gevonden werden in het buikvlies.
Uitzaaiing in het buikvlies, dokter google geeft een levensverwachting van 1 jaar. Maar het ging weer behandelbaar zijn, we moesten weer niet uitgaan van het ergste, ... Het heeft exact één jaar geduurd. Eind augustus 2022 is hij overleden.
Geprobeerd zo veel als mogelijk bij hem te zijn, iets te kunnen betekenen, de band met de kleindochter zo veel als mogelijk nog op te kunnen bouwen, ook al was zij een huilbaby tot 7 maanden. Zeker de laatste weken van zijn leven was het schipperen tussen werk, gezin en zorg.
Hij heeft gevochten tot het einde, wou leven, wou zijn kleinkinderen zien opgroeien, maar heeft toch uiteindelijk zelf de keuze moeten maken voor euthanasie.
Zelfs zijn euthanasie was een strijd. Zijn PAC zat blijkbaar verstopt bij het toedienen van de medicatie, zoeken naar aders was een zware bevalling. Kortom, in plaats van 3 minuten, heeft zijn doodsstrijd een uur geduurd. In plaats van in coma zachtjes weg te glijden, was hij er van bewust tot de laatste seconde. Die laatste happen naar lucht met zijn ogen wagenwijd open...
En nu ben ik wees. Geen moeder, geen vader. Ik ben nog net geen 29 jaar.
We zijn 9 weken verder en ik daver op mijn grondvesten. Ik zit gevangen in mijn eigen huid. Ik probeer terug te werken, te zorgen voor mijn gezin, te zorgen voor zijn achtergebleven partner, ...
Maar telkens er één bal omhoog gaat, valt de andere weer op de grond.
Erkenning voor het verdriet en de uitputting dat zich afgelopen jaren opgestapeld heeft, vind ik bijzonder weinig in mijn omgeving. Begrip dat dit ook weer de oude wonden openrijt van het verlies van mijn moeder, is ook ver zoek. Je hoort dan de standaard antwoorden: "tijd heelt de wonden", "de scherpe randen gaan ervan af", "het is een proces", "binnenkort heb je het een plaatsje kunnen geven", "het komt allemaal goed". Kortom: je moet doorgaan, want zo hoort het.
Ik wil geen medelijden, maar gewoon erkenning van mijn verdriet dat ik nu beleef. Gewoon begrip dat het weer eens minder gaat, dat het weer eens wat minder productief is.
Ja het wordt weer beter, ja tijd verzacht het verlies. Maar daar ben ik nu vandaag de dag vet mee.
We zijn bijna 7 maanden verder na het overlijden van mijn vader. Het gevoel is niet meer zo intens als eerst, maar het is nog met flinke ups en downs.
Deze week overheerst weer een down, en dat zal niet beteren met de verjaardagsherdenking die er aan zit te komen in april.
Momenteel is nog niet alles van het nalatenschap rond (één bank in particular is echt volledig imbeciel), en dat weegt wel door aangezien ik de enige ben van de erfgenamen die secuur genoeg is om de administratie af te handelen. Wou dat het afgehandeld was, dan is dat toch al één zorg minder.
Verder zit ik, noodgedwongen, in een situatie waarbij mijn broer en ik verantwoordelijk geworden zijn voor de analfabete/niet-zelfstandige partner van mijn papa. Dit zorgt voor extra druk in een al zo druk leven met fulltime werk en zorg voor een klein kind. Voor mijn kind heb ik heel graag gekozen, voor deze situatie met zijn partner niet. Volgens de psycholoog moet ik meer afstand nemen, maar hoe doe je dat als die persoon probeert op je te leunen en zegt dat ze je als haar kind beschouwt. Dit gevoel is helemaal niet wederzijds. Ik zit verwrongen tussen de laatste wens van mijn vader, de noden van mijn eigen gezin en mijn eigen welzijn...
Wat me vooral tegenvalt, is dat niemand maar dan ook echt niemand er een hol om geeft en gemeend vraagt hoe het gaat. Het is maar normaal dat ik terug functioneer als ervoor. Het valt me vooral tegen van mijn vrienden. Maar whatever, "smile and wave". Erg als je enkel bij iemand die je betaalt (de psych) jezelf mag en kan zijn.
Het is een worsteling om mezelf op de rit te houden en heb op dit moment zeer weinig levensvreugde. Daar kan ik zo kwaad en intens verdrietig van worden.
Voor de eventuele lezers, dit is voor mezelf een dagboek om bij te houden hoe het gaat. Ik hoop bij de volgende post wat positiever te zijn.
De lichtpuntjes begin ik al meer terug te zien, maar de emoties komen nog in vlagen naar omhoog. De vlagen zijn echter wel korter en ik voel ze opkomen, dus kan al iets beter relativeren.
"Vandaag is een mindere dag, morgen zal het wel weer anders zijn".
Ondertussen al meer afstand kunnen nemen van de partner van mijn vader. Poetshulp geregeld en binnenkort zal ook familiehulp ingeschakeld worden zodat we daar niet meer zo vaak moeten komen. Ik ga nog maar om de week langs, bellen is wel wekelijks. Beetje kil, maar ik doe wat ik moet doen om mezelf terug op de rails te krijgen.
Het gevoel dat niemand er ook maar een hol om geeft, dat is er jammer genoeg wel nog altijd. Het is gewoon zo dat niemand eens vraagt hoe het oprecht gaat, en ik voel me niet gezien in mijn verlies/verdriet. Enige manier om er mee te dealen: gevoelens wegsteken in het openbaar, er niet met vrienden/collega's over praten, en in therapiesessies het potje laten uitlopen.
Ik merk dat ik korter ben, iets bitsiger, zeker naar collega's. Spijtig, maar ze houden ook geen rekening met mij. Ik hoop dat dit binnenkort terug betert.
Tot het volgende bericht.
Ik ben 21 jaar en mijn moeder is 2 weken geleden overleden aan baarmoederkanker in een half jaar tijd. Je verhaal is heel herkenbaar. Ik zit nog vol ongeloof. Ik ken ook niemand van mijn leeftijd met een gelijk verhaal dus het is heel fijn te lezen dat ik niet de enige ben. Het is fijn te lezen dat het wat maanden beter een klein beetje beter met je gaat. Ik wens je al het goeds. Veel liefs <3
Ik ben intussen 1 jaar en een 1 maand verder. Ik kan momenteel zeggen dat ik eindelijk een soort van rust gevonden heb in de slingerbewegingen van rouw. Natuurlijk gaat niet elke dag goed en zijn er moeilijke, emotionele momenten. Maar ik merk dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd is om nostalgisch naar herinneringen terug te kijken in plaats van deze met een zwaarte te beleven.
Het helpt natuurlijk ook dat de administratieve kant volledig afgerond is en dat we een soort van evenwicht gevonden hebben in de zorg van de overgebleven partner. Ook zijn alle "eerste keren" gepasseerd, wat de emotionele lading toch al wat afzwakt. Bij mij is er misschien ook eindelijk ruimte om eens te beginnen met spullen op te ruimen van mijn ouders, maar dat zullen we nog even bekijken hoe dat gaat lopen.
Het enige wat me de afgelopen tijd weer even onderuit gehaald heeft, is gekibbel in de familie dat misschien zal uitmonden in een rechtzaak. Jammer genoeg, als nazaten van mijn vader, worden wij gewoon mee betrokken zonder dat we hier überhaupt iets mee te maken willen hebben. We hebben nog niet genoeg shit meegemaakt zeker.
Van familie moet je het hebben zeker.
Tot een volgende keer.
Mijn moeder is plots overleden (Verhaal 438)
Het is vreselijk dat je dit moet meemaken, net als je vader.
Ik wil een groepsapp oprichten voor mensen die hun moeder zijn verloren, als je er behoefte aan hebt kun je je telefoonnummer mailen , als het te vroeg voor je is dan snap ik dat. Mochten anderen dit lezen en hier behoefte aan hebben, je bent welkom
Veel sterkte , je bent niet alleen 🤍🤍 hopelijk heb je wat aan de steun van anderen
lotgenotenapp@outlook.com
Groepsapp verlies moeder (Verhaal 442)
Ik spam misschien een beetje op deze site maar ik zie het maar als een uitlaatklep 😅, ik heb een groepsapp aangemaakt voor lotgenoten die ook zijn/haar moeder zijn verloren.
Je telefoonnummer kun je veilig mailen naar lotgenotenapp@outlook.com
Dan zal ik je toevoegen aan de groep.
Ik heb adviezen nodig. Hoe moet ik verder? (Verhaal 52)
De wereld om mij heen kent mij als een sterke vrouw. En ergens ben ik dat ook wel. Maar ik denk dat dat in deze situatie niet zo goed is. Ik wil instorten. Emoties de vrije loop laten. Maar ja zoals ik hier ook lees. Het is "al" anderhalf jaar geleden. Iedereen weet al dat je "zielig" bent. En om niet als zeur over te komen hou ik me maar groot.
Helemaal nu mijn moeder middels euthanasie afgelopen dec ook heen gegaan is. Normaal ging ik naar haar om mijn gevoelens uit te spreken. En als ik niet naar m'n moeder ging besprak ik het met mijn lief.
Het liefst wil ik bij de pakken neer gaan zitten. Mezelf verwaarlozen en nooit meer uit m'n bed komen. Gewoon m'n leven uitzitten. Maarja aangezien ik 32 ben duurt dat nog wel even. (ga ik van uit)
Dus ik moet verder. De vraag 'heb je al contact met nieuwe mannen?' komt steeds vaker voorbij. Terwijl ik al misselijk 🤮 word van de gedachte.
Pfffff ik wil niet voor altijd die vrouw zijn die haar partner verloren is. Ik wil niet die vrouw zijn haar moeder kwijt is.
Ik wil gewoon gelukkig zijn met mijn lief, baby's maken en bij oma op bezoek. Dat was mijn beeld anderhalf jaar geleden. En nu...
Ik begon deze tekst met : ik heb adviezen nodig.
Ik heb advies nodig bij het leren van een nieuw toekomst beeld schetsen. Soms probeer ik mezelf voor te stellen met een andere man... Maar iedere dagdroom komt er opneer dat mijn leven blijft draai om mijn grote liefde. Mijn kinderen dragen zijn naam. Mijn nieuwe partner vraagt mijn hand aan zijn vader. Zijn broer wordt mijn getuigen op mijn bruiloft als goedkeuring dat ik door ga. Het is niet te doen.
Hoe kan ik ooit iemand vragen om van mij te houden als er iemand anders voor altijd in mijn hart zit. Welke man vind het ok als zijn kinderen de naam dragen van de vorige partner van zijn vriendin?
Ik kan mezelf helemaal gek maken met deze gedachten. En om niet gek te worden laat ik die gedachten voor wat ze zijn. Ze zijn er, maar ga er niet te diep op in. Maar soms moet het even zoals nu.
Zijn er mensen hier, die hun partner zijn verloren en toch een manier hebben gevonden om weer geluk te ervaren? Ik ben heel nieuwsgierig hoe dat is gegaan. Hoe een andere partner om gaat met de situatie.
En hoe groot is de rol van de overleden partner.
Zijn hier ook mensen die nooit meer de stap richting liefde hebben gedaan? En komt dat dan omdat het verlies je zo veranderd heeft dat je het niet meer toe kan laten? Of is het een keuze die je hebt geaccepteerd.
Ik ben niet gelovig, ben nieuwsgierig naar spiritualiteit, maar weet nog niet of ik dat helemaal geloof... Maar stel er bestaat een hiernamaals, hoe kan ik straks in de hemel nou 2 liefdes hebben. Wat nou als ik hem straks na de dood tegen kom... "ja sorry lieve schat, maar ik moest door"
Mensen om mij heen zeggen, "wordt maar gelukkig met een ander, dat zou hij ook gewild hebben" Dan denk ik alleen maar...."Dan kennen jullie mijn mannetje niet 🤣"
Hij zou zeker gezegd hebben "je gaat vanaf nu maar als non door het leven"
Maargoed alle gekheid op een stokje, ik voel me verloren en ben opzoek naar hoop. Hoop die ik hopelijk uit jullie verhalen kan putten.
Liefs.
Ik brn sinds een half jaar weduwe van suicide en ben de weg ook helemaal kwijt. Ik hoop wel dat er ooit een dag gaat komen dat er weer geluk komt. Ik praat met iedereen om me heen maar verdriet laat zich niet weg praten. Jet js zo moeilijk.
En velen weten niet hoe eenzaam je vanbinnen bent. Niemand kan voorstellen hoe erg deze hel is. Niemand kan echt iets voor je doen. Ik denk vaak dat ik nog ga doordraaien en ben daar ook heel bang voor. En toch gaan de dagen voorbij .
Ik hou een dagboek bij waarin ik alles schrijf. Zo kan ik terug lezen hoe erg het was de eerste weken/maanden. Nu zit er een beetje vooruitgang in. Maar zo gauw er ook maar een stress situatie is val ik altijd diep terug in verdriet.
Ook ik kan je niet echt steunen merk ik. Maar geloof in het goede.. geloof in jezelf. Vele groetjes
Echt niemand die ook maar enigszins begrijpt hoeveel pijn ik dag EN nacht ervaar in m'n binnenste...
Kheb gewoon GEEN zin meer in het leven dus, altijd moe, geen uitlaatklep..... Ik kon gewoon ALLES kwijt aan m'n Enige Soulmate...
Nu hij er niet meer is voel ik me gewoon helemaal LEEG, Eenzaam en Hopeloos... Ik loop zo Verloren zonder m'n Maatje..
Zou willen weten of er iets bestaat als Lotgenoten-groep van mensen zoals ik ? 5 Mei '19
Groet, Ynske
Wat me opviel is dat men na drie maanden verwacht dat je 'er wel weer eens overheen bent' en dat men dan steeds ongeduldig afvraagt of je je leven al weer op de rails hebt. Dat ongevoelige van anderen heeft er toch voor gezorgd dat mijn pijn langer heeft geduurd dan ik dacht. Je wordt als het ware opgejaagd omdat de anderen je pijn niet kunnen aanzien.
ik wil daar hulp voor
Hoe kom ik daar van af (Verhaal 441)
zit er echt mee wat is de beste raad graag andwoord
Allebei mijn ouders verloren (Verhaal 424)
Ik ben kapot van verdriet. Alles voelt zo nutteloos. Ik vraag me vaak af wat het leven nog voor zin heeft . Wij waren zo close altijd.
Ik ben 37 jaar, zij was 62 (Verhaal 436)
Allereerst gecondoleerd. Ik ben 34 en mijn moeder was 65 toen ze afgelopen juni overleed. Wat heftig dat je in verwachting bent en dit niet met je moeder meer kunt delen, ik hoop dat je kracht put uit het feit dat je neit alleen bent.
Ik ben nog steeds helemaal van de kaart, en werk nog niet. Ik zit in een diep dal en ik weet niet hoe of wanneer ik hier uit kan krabbelen.
Denk goed om jezelf , en wees niet te hard voor jezelf 🤍
Hij deed zeer luchtig over iets fundamenteels (Verhaal 440)
Echter, na zes maanden was zijn standpunt over het krijgen van nog een kind veranderd. Hij deed er zeer luchtig over iets fundamenteels, wat mij enorm frustreerde. Ter compensatie was hij bereid om heel misschien een halfslachtig huwelijk zonder echte toewijding aan te bieden. Hij zei vaak dat trouwen niets zou veranderen en/of betekenen en dat hij weg zou gaan als hij niet gelukkig was, want zijn vrouw moest wel een toegevoegde waarde zijn aan zijn leven(Ik vermoed dat dit woorden zijn die zijn ex-vrouw hem tijdens hun scheiding heeft verteld.) Hij zei dat ik hetzelfde voelde maar het gewoon niet uitte, wat me diep kwetste. Het deed me twijfelen aan zijn toewijding, en ik begon me zorgen te maken dat een scheiding dreigde als ik niet voortdurend aan zijn wensen voldeed.
Het leek zelfs alsof hij opzettelijk problemen had gecreëerd om trouwen helemaal te vermijden. Ik probeerde positief te blijven over het niet krijgen van een eigen kind omdat ik bij hem wilde zijn. Ik geloofde dat mijn vriendelijkheid, loyaliteit, toewijding en warmte ervoor zouden zorgen dat hij me beter zou behandelen, maar helaas was dat niet het geval. Tijdens kleine misverstanden of ruzies werd hij defensief of negeerde me gewoon, soms zelfs als ik in tranen was. Hij zei kwetsende dingen alleen maar om me te kwetsen, bood nooit excuses aan. Hij bespotte me zelfs als ik huilde. Hij toonde geen empathie en maakte het vaak uit na onze ruzies, vaak ging hij rustig slapen terwijl ik in tranen achterbleef.
Hij gedroeg zich vaak passief-agressief, defensief en ongeïnteresseerd, bijna alsof hij onze conflicten wilde laten escaleren. Ik probeerde herhaaldelijk mijn behoeften rustig te communiceren, zelfs door hem te vertellen dat een eenvoudige knuffel voldoende zou zijn als praten te moeilijk voor hem was.
Bijvoorbeeld, tijdens een skireis berispte hij me openlijk in een café, betreurde dat hij me had meegenomen en stelde voor dat ik in het hotel zou blijven als ik pijn had. Hij dreigde mijn skipas te verkopen. Later liet hij me huilend achter tijdens de skireis, liep ver vooruit naar het hotel zonder te wachten of om te kijken. Zijn gevoelloosheid zien was ongelooflijk pijnlijk en vernietigde het beeld dat ik had van de persoon die beweerde van me te houden. Ik was alleen meegegaan op de skireis om hem gelukkig te maken, ook al had ik nog nooit geskied.
Ondanks deze pijnlijke ervaringen probeerde ik aardig voor hem te zijn omdat we met anderen op de reis waren. Ik wilde vasthouden aan de goede momenten en zijn oorspronkelijke oprechtheid, maar het werd duidelijk dat hij niet echt serieus was. Het was heel moeilijk te accepteren dat ik misschien een grote fout had gemaakt door voor hem te kiezen. Ik voelde me gebroken achtergelaten.
Aanvankelijk leek hij ongelooflijk oprecht, hij had zelfs in de ogen van mijn moeder gekeken en haar verteld dat hij goed voor me zou zorgen. Ik kon me niet voorstellen dat hij tot zulke bedrog in staat was.
Achteraf gezien wilde hij waarschijnlijk een weinig verplichte, informele relatie, zonder verantwoordelijkheden, terwijl ik verlangde naar een man die echt van me hield.
Onbewust hield ik afstand van zijn dochters als een manier om mijn gevoelens te beschermen, ondanks zijn kritiek omdat ik geen nauwere relatie met hen had.
Concluderend is het mogelijk dat zijn langdurige pijn uit zijn eerdere huwelijk op mij is overgeslagen. Hij kan het vertrouwen in liefde en huwelijk hebben verloren, waardoor het niet meer mogelijk was voor hem om zich te verbinden om zichzelf te beschermen. Toen de 'honeymoon period' voorbij was, kwamen deze onopgeloste emoties weer naar boven, wat resulteerde in zijn pijnlijke gedrag.
Hij voelde zich niet schuldig dat hij met mijn gevoelens speelde en mijn tijd verspilde voor zijn eigen vermaak, hij wist vanaf het begin dat hij niet echt toegewijd kon zijn aan mij. Vanwege mijn leeftijd was hij uiteindelijk toch wel bang voor levensbedreigende gevolgen voor mij en hij wilde liever geen bloed aan zijn handen, daarom voelde hij zich gedwongen om zijn spel te verbreken.
Uiteindelijk verloor hij een goed iemand die oprecht veel om hem gaf. Ik verloor iemand die me slechts gebruikte.
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar! (Verhaal 249)
Je moet het wel zelf doen en dat is zo fucking zwaar!
De kleine dingetjes zijn inderdaad het allerbelangrijkste...
Voor mij was het 31 jaar samen en een dochter....nu moeten we het met ze tweeën verder.....
Iedereen die dit overkomt.
Binnen 2 uur was het over (Verhaal 439)
Kom je daar ooit overheen (Verhaal 432)
Onvoldoende gerealiseerd dat het einde naderde (Verhaal 427)
Lisèl is 68 jaar geworden. (Verhaal 431)
"Hoe heftiger het verdriet des te groter is de liefde voor je dierbare"
Na een aantal jaren van ongenadige gezondheidsproblemen is de voorspelling van de specialisten
niet uitgekomen.
De drie tot negen maanden die haar door de artsen in Leids Universitair Medisch Centrum zijn gegeven
werden slechts drie weken.
Actieve euthenasie was haar wens, te sterven naast haar dierbaren thuis.
Mijn wederhelft was een dappere en realistische vrouw.
Verdiept heb ik me in de procudure en besefte dat het aftellen was tot "het laatste bezoek van de arts"
Van de één op de andere dag ging het mis en afgelopen dinsdagavond is mijn maatje naar het hiernamaals gegaan.
Die dag was een gaan en komen van artsen, wijkhulp, bedbezorger.
Euthenasie heeft ze niet gehaald.......
De morfine deed nu wel gelukkig haar werk en al slapende is mijn lief heengegaan, vrij van de hevige pijn, frustratie, leed, angst en wat er in het hoofd van een stervende omgaat.
De crematie zal op a.s woensdag plaatsvinden.
Lisèl is 68 jaar geworden.
René
Kan mijn werk nog niet doen zoals ik dat altijd deed (Verhaal 429)
Nu, een half jaar verder heb ik het leven weer enigszins opgepakt in hoeverre dit mogelijk is. Echter kan ik (nog) niet mijn werk doen zoals ik dat altijd deed. Afdwalende gedachten en gebrek aan concentratie maken het bijna onmogelijk terwijl ik zo graag wil dat alles weer gaat zoals het ging. Ik werk nu na ups en downs weer bijna 40 uur maar vraag me geregeld af wat ik aan het doen ben als ik weer eens 3 uur naar mijn laptop gestaard heb. Dat alles 'tijd' nodig heeft heb ik nu al genoeg gehoord, zijn er mensen met dezelfde ervaring op werkgebied die hier op een manier mee om gaan?
Mijn man overleden, en nu... alleen (Verhaal 43)
Bijna 9 maanden geleden overleed mijn man na 44 jaar huwelijk.
Hij was 8 weken ziek..zo bizar en onwerkelijk.
En nu....alleen.
Alleen naar een verjaardag,alleen op de bank....
Wat ik het meeste mis is de blikken die we wisselden,de “prietpraat” bij ons kopje koffie..de “ gewone” gezelligheid...
Dat rouwen echt pijn doet in je lijf..je maag,je hart,ik wist t niet.....
Ik heb ook mijn man vorige jaar Juli verloren. Wij waren 43 jaar getrouwd. Hij overleed op 68 jarige leeftijd na 4x een hersensinfarct.
Na elke infarct leerde hij weer lopen, praten, eten etc zo sterk was hij. Maar na de 4de x kon zijn lichaam dit niet meer aan.
Mis hem elke dag, net als jij doe ik nu ook alles alleen.
Men zegt geeft het de tijd maar ik vind het nog steeds heel moeilijk elke dag huil ik omdat ik hem heel erg mis.
Ik man dit jaar heb mijn Juni verloren na een kort maar heftig ziekbed 9 Mei reed hij nog op zijn mooie nieuwe vracht wagen en 14 Juni is hij overleden Het alleen naar dingen toegaan en dan weer alleen thuiskomen is en blijft moeilijk Maar we moeten door gelukkig heb kinderen en kleinkinderen en lieve mensen om heen maar het is niet altijd makkelijk
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Het is nu bijna 10 weken geleden en het voelt alsof ik in totale staat van ontreddering verkeer wat een verdriet wat een gemis !!
Aanvallen van misselijkheid en last van mijn zenuwen niet te kort !
Ik begrijp wat u meemaakt en wens u sterkte en veel kracht toe en laten we hopen dat de tijd al onze wonden gaat helen !
Nu hij vrij plotseling is overleden, voel ik mij heel alleen. Vooral de buurvrouw probeert mij te helpen., maar dat begint mij op de zenuwen te werken. Ik mis hem en weet niet wat mijn leven nog de moeite waard maakt.
Zijn kinderen hebben hun eigen rouwproces en die van mij steunen me zo goed ze kunnen, maar voelen niet het gemis dat ik voel.
Ik mis de aanraking, die vertrouwde blik. Hoe simpel ook, ze waren het belangrijkst in mijn leven.
Het was een moeilijk huwelijk met depressies
Het zoeken naar een nieuwe invulling zonder die lieve man.
Niets gaat meer op de automatische piloot. Alle lieve mensen die met je komen praten. Wat een energie dat kost. Soms gewoon eenzaamheid ( hoe zwaar dat ook valt) kiezen om beetje rust in je hoofd te krijgen.
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
We waren nog maar een paar jaar samen. Niet meer piepjong, maar we dachten nog een stukje toekomst te hebben. Mijn partner had zijn eerste vrouw verloren aan kanker. Moeilijke tijd daarna, maar toen vonden wij elkaar en uiteindelijk besloten we een huis te kopen en een nieuw begin te maken. We hebben er welgeteld 10 maanden samen gewoond. Toen was het voorbij. Ja, dat is wat ik ook mis: een blik van verstandhouding, samen op de bank zitten, een kus in het voorbijgaan, een aai, een omhelzing, gewoon elkaars nabijheid. Samen boodschappen doen en koken. En nu: weer alleen overal naar toe, terugkomen in een leeg huis, alles zelf moet regelen, niet meer een maatje met wie je over van alles en nog wat kan sparren. En er komt wat op je af als je partner overlijdt. Mensen proberen je te troosten met woorden als: "heb geduld, het heeft tijd nodig, maar op een zeker moment krijgt het een plekje". Nee, de dood van je man kan geen plekje krijgen, daarvoor is een te groot gat geslagen in je leven. Want zo voelt het: een gat, alsof een stukje van jezelf is "mee" gestorven toen hij overleed. Ik mis hem nog iedere dag en soms is er nog steeds dat gevoel van onwerkelijkheid. De rouwdeskundige zei tegen mij "een plek geven, nee dat kan niet. Rouwen is een moeilijk proces waar je doorheen moet en waarbij het er uiteindelijk omgaat met het verlies te leren leven". Ja, ermee leren leven, want hem loslaten kan ik nooit, hij is en blijft in mijn leven aanwezig.
iK KENDE HEM 50 JAAR.
eN IK WEET NIET WAT ME OVERKOMT EN HOE IK NU VERDER MOET.
En inderdaad,dat praatje of even met de honden weg,de kleine dingen ,dat slaat er het hardste in
Gr
Zware hersenbloeding (Verhaal 420)
Me .vreselijk .het duurde een eeuwigheid eer de ambulance er was.gaa. ze eerst nog kijken allerlij aperture. Zag er slecht uit.naar het zieke huis..in de ambulance ce.werd.het steeds slechter .weinig hersenactifitijd meer .na de scan vernomen .u man is hersendood.kunnen niets meer voor hem doen .ik jan het nog steeds niet geloven .dit kan toch niet. roep ik elke dag .dit kan toch niet..hij is 67 jaar geworden. We zouden samen oud woorden .hadden samen al een behoorlijke.rugzak.19 jaar geleden elkaar ontmoet..nu lijkt alles zinloos.voor mij ik ben over de 70 .76.hoe kan je dan .nog een keer opnieuw beginnen .ik weet het even niet meer ..
Ik mis mijn allesie zo erg (Verhaal 417)
Mijn liefste is 1 augustus overleden 23 jaar alles samen gedaan en ik zit nu in huis om me heen te kijken, alles straalt haar naam en gezicht uit. Ik wil hier niet zijn maar je kan niet vluchten van verdriet en ook ik heb moeite om te bedenken wat ik nu nog moet.
Mijn huis is nu mijn thuis niet meer, leeg maar vol met verdriet.
Ik wens je alle wijsheid toe, ik kan niets bedenken,
liefs,
Richard
Je t'aime mamie❤ (Verhaal 426)
Mijn lieve oma was naar de kaapverdische eilanden gegaan omdat haar moeder(mijn overgrootoma) was overleden, om haar te begraven.
Aan het einde van haar verblijf begon ze een stekende pijn te krijgen aan haar buik, dokter gezien, dokter zal wel laagopgeleid zijn want hij gaf ok voor haar om terug naar Nederland te gaan, met de vliegtuig, zonder extra check-up.
Ze besloot terug naar Nederland te komen omdat ze voelde dat het niet goed ging.
Ze kon eerder komen maar een "vriend" van de familie die diezelfde dag als m'n oma zou aankomen maar eerder, wou de ticket niet ruilen met haar.
Mijn oma komt uiteindelijk aan in Nederland, bij haar thuis waar mijn broertje en ik (destijds 11 en 14 jaar) constateerden dat het heel slecht ging.
We kwamen bij de huisarts, die de ernst blijkbaar ook niet inzag en mijn oma stuurde met ons naar het ziekenhuis met de taxi.
In de taxi was mijn oma hevig aan het overgeven.
De wegen rondom het ziekenhuis in Rotterdam werden vernieuwd dus konden we niet ervoor worden afgezet, dus moest mijn oma lopen best ver.
Ik kan niet begrijpen waarom de dokter of ikzelf niet de ambulance hadden gebeld.
Aangekomen in het ziekenhuis zag het personeel dat het heel slecht ging met mijn oma en ging ze in een aparte "urgencie" kamer terwijl mijn broertje van 11 haar papieren uit haar tas zocht om informatie te verstrekken. Ik was daar met haar in die kamer en zag hoe er van alle kanten buizen I haar werden gestopt... in haar neus, mond..
En toen ze me zagen moest ik de kamer uit.. Ze was alleen.
Mijn moeder mocht niet van haar baas weg, paniek.
Jong en dom ik dacht alles komt wel goed zeker wel, mijn oma had nog toen ze terugkwam van Kaapverdië kip uit de ijskast gehaald, en zei met veel pijn "ik maak een lekkere soep voor jullie als ik terugkom".
Ik ga ervanuit ze komt gewoon naar huis en gaat die soep maken.
Ik leer van mijn moeder die ondertussen naar mijn oma is gegaan, dat we haar wel kunnen bezoeken maar met specifieke "regels", want ze hadden mijn oma in quarantaine gezet, omdat ze dachten dat ze een bacterie of een virus van de eilanden had opgelopen.
3 dagen lag ze daar, ze had dorst, ze mocht niks.. mijn tante had een spons met water haar zodoende laten drinken en haar lippen bevochtigen.. we moesten ons aankleden alsof we in de COVID-tijden zaten. Dat wouden we niet, maar hadden geen keus.
Na die 3 dagen kreeg ze op 3 mei een probleem waardoor de met spoed om 6 uur s'ochtends haar moesten opereren, en daar zagen ze dat het een uit de hand gelopen probleem was die eigenlijk wel opgelost kon worden denk ik nog steeds. (Als ze rechtstreeks vanuit de airport naar ziekenhuis zou gaan en gelijk gecheckt en geopereerd zou worden)
Blindedarm ontsteking, te laat geconstateerd, ontploft in de vliegtuig, quarantaine 3 dagen zonder te weten hoe of wat, haar buik was zo opgezet alsof ze zwanger was van een 3ling.
Ze hebben haar opengemaakt en weer dichtgemaakt en hebben tegen mijn moeder tante, oom en mijn broertje gezegd dat ze afscheid moesten nemen, ze zou ongeveer 5 minuten nog te leven hebben. Ze heeft zodoende haar laatste adem uitgeblazen op 3 mei 1998.
Ik was daar niet bij. Ik moest op mijn nichtje passen.. ik heb het hier nog steeds moeilijk mee. Ik ben nu 38 en had zo veel met haar willen delen.
Mijn oma was begraven op moederdag.
Goude tijden waren dat met haar, en nadat ze ging, is de hele familie uit elkaar gegroeid.
Soms ruik ik iets en dat denk ik aan haar en die tijd, dat komt nooit meer terug.
Soms zie ik mensen met hun oma dan voel ik die pijn hevig, vooral omdat ik vindt dat mijn oma niet zo moest gaan.
Er was geen moeite gedaan om uit te zoeken wat ze echt had. Dat doet pijn. Nog steeds.
Ze was 62, werkte hard, lieve vrouw, hield van gezelligheid, familie, en hield van het leven. Lachte altijd, kookte echt lekker, ze was te jong.
Même si ça fait 25 ans maintenant
Tu me manque, ma grand-mère..
Je pense toujours à toi,
J'essaie de tout faire pour que tu sois fière de moi..
Merci pour tout l'amour que tu m'a donné
Je t'aime mamie❤
Zij noemde het vette pech (Verhaal 422)
Ik ben altijd met haar meegegaan, soms overnachtte ik in het gasthuis ernaast zodat ze de volgende ochtend niet alleen de operatie of behandeling inging. De spanning van uitslagen, het in de wachtkamer wachten en dan gefocust zijn op de stem van de arts. Op welke toon zij de naam van mijn vrouw uit zou spreken. Ik lette overal op. Als de uitslag "positief" was namen we in het ziekenhuis een gebakje. Hiervan maakte we een foto en zette we in een appgroep. Was de uitslag negatief, was de kanker toegenomen, dan zaten we op de terugreis verstomd in de auto. In de week tussen scan en uitslag organiseerden we altijd een uitje. Even de zinnen verzetten.
Het jaar 2022 is achteraf een bonusjaar geweest. Mijn vrouw mocht mee doen aan een studie. Gericht op een ander soort kanker maar de dna van haar kankersoort bleek overeen te komen. Betekende dagelijks pillen slikken. De bijwerkingen nam zij voor lief. We konden weer even verder. Toen in het najaar bleek dat de cellen toch meer gegroeid waren en niet met zekerheid gezegd kon worden dat de studie nog werkte, werd deze stilgezet.
Opnieuw verdween de bodem onder ons bestaan. Dit was het laatste wat we nog hadden.
Mijn vrouw en ik zijn gaan nadenken. Een chemo die zij eerder had gedaan, en hoe verschrikkelijk zij deze ook vond, had wel enig effect. Mijn vrouw besloot begin dit jaar deze chemo, nu met lagere dosering weer aan te gaan. Achteraf alleen maar om mij en andere dierbaren een plezier te doen. Dit ging dus ook niet goed. Na twee behandelingen nam mijn vrouw het ontzettend dappere besluit te stoppen met de chemo. De eerdere ervaren klachten namen toe en ze kon het gewoon niet meer aan de behandeling te ondergaan. Alleen al de chemoruimte in het ziekenhuis betreden was voor haar teveel. Ook nu koos ze nog voor enig kwaliteit van leven i.p.v. ziek op bed te liggen door de chemo.
We hebben in februari van dit jaar besloten geen scans meer te doen. Na het stoppen van de chemo voelde mijn vrouw zich weer wat beter en we gingen nog meer leuke dingen doen dan we al deden. In mei zelfs een week naar ons favoriete dorpje in Turkije. In de week voorafgaand daaraan nog wel even langs de huisarts, voor de zekerheid maar hij gaf groen licht. Het was een fantastische week. Hadden we geweten wat er op dat moment in het lichaam van mijn vrouw gebeurde dan waren we nooit gegaan.
Korte tijd na de fijne week in mei kreeg mijn vrouw last van buik en darmen. Omdat we geen "klant" van het AVL meer waren, was de huisarts ons aanspreekpunt. Daar zijn we dan ook diverse keren geweest, ook s'nachts, als de pijn niet meer te harden was.
Uit wanhoop heb ik toen op een zondag het AVL gebeld en de situatie uitgelegd. Die middag konden we komen. In de week daarvoor was er al een scan gemaakt vanwege de pijn in de buik. De uitslag zouden we op maandag krijgen maar omdat we er al een dag eerder waren werd deze de zondag al met ons besproken.
De scan gaf aan dat de kanker als het ware ontploft was. De pijn werd veroorzaakt door een tumor in maag en darmen, alle al bekende uitzaaiingen waren enorm gegroeid.
Op de maandag spraken we onze eigen arts. Voor het eerst deed zij een prognose, een kwestie van weken. Wat er toen door ons heenging kan ik niet beschrijven. Al drie jaar wist ik dat we niet samen oud zouden worden. Nooit eerder was daar een termijn aan verbonden.
Ik kan nog heel veel schrijven over hoe toen verder. Ik houd het kort.
Mijn vrouw is na anderhalve week vanuit het AVL overgebracht naar (t)huis. Met de zorg van huisarts en Buurtzorg hebben we het zo comfortabel mogelijk voor haar gemaakt. Op maandag 24 juli om 14 uur nam zij afscheid van ons met de woorden "Dag lieve allemaal."
Hoe ik nu verder moet, zonder haar... Ik heb mijn vrouw een aantal dingen moeten beloven. Niet terugtrekken, dingen gaan doen die je leukt vindt, het leven weer oppakken, onder de mensen blijven. Ik voel me nu al schuldig omdat het mij niet lukt. Het is natuurlijk ook allemaal nog vers maar ik voel mij helemaal op. Huisarts geeft aan dat mijn lichaam nog steeds stresshormoon aanmaakt. Afgelopen jaren hard nodig gehad maar nu niet meer. Lichaam moet nog wennen aan de nieuwe situatie.
Nu vul ik de dagen met huilen, lezen over rouw wanneer je partner is overleden. ook ben ik op zoek naar lotgenoten. Ik liep al bij het Toon Hermanshuis in de partnergroep, binnenkort sluit ik aan bij de rouwgroep. Ik hoop dat dit gaat helpen.
Sterkte
Dochter verloren aan een hartstilstand (Verhaal 419)
M'n liefste moeder én broer (Verhaal 396)
En pas mijn 2 hondjes
Nu is mijn man ziek waar ik al 49 jaar mee ben
Ik ben eenzaam zoveel ellende meegemaakt
Ik heb borderline ik wil ook vaak dood
Het valt niet mee zo alleen (Verhaal 399)
dat ik dan een hond heb waar ik toch regelmatig mee naar buiten moet en als ik dan weer thuis kom dan is het leeg en stil thuis en xan denk ik wel eens voot mij hoeft het niet meer maar dan heb je toch ienand waar je toch voor moet zorgen want dat heb ik aan haar beloofd maar het valt niet mee zo alleen en dan denk ik weef aan haar en dan beginnen de tranen weer te lopen.
Autsch (Verhaal 416)
Latrelatie 7jaar (Verhaal 415)
Alle twee onze partners verloren.
Hij.is 11jaar ouder en nu stervende.
Zijn ouderen kinderen houden mij bijna overal buiten en daar voor kwamen ze eigenlijk nooit haast en nu bij a twee keer op een dag en alles zonder mij er bij te betrekken hoe de uitvaart enz enz.
Wat kan ik hier mee.
Het is zo ongelooflijk moeilijk! (Verhaal 352)
Ik kan het nog steeds niet geloven. Ondanks mijn enorme pijn en verdriet, ben ik verdoofd. Ik heb helaas geen partner en kinderen waar ik ook veel verdriet van heb, kan ik vanwege gezondheid niet meer werken en weinig sociale contacten en vrienden. Mijn broer en nichtje (ook beste vriendin) wonen in het buitenland, ook de weinige verdere familie die ik nog heb woont in het buitenland.
Het huis leeghalen, beslissingen nemen, voor iemand koken, ergens aanschuiven, afleiding, gezelligheid en ontspanning en niet alleen te zijn en te moeten doen... ik heb ook zo een behoefte om te rouwen en te huilen maar zelfs huilen lukt niet. Slapen ook niet. Ik ben lichamelijk en geestelijk kapot en weet gewoon niet hoe het verder moet ...
Het is zo ongelooflijk moeilijk!
Hij was ook echt mijn maatje en deden van alles samen. Het idee dat dat nooit meer gaat gebeuren…..😢
Ik heb ook geen partner en kinderen, dus ook niemand om op terug te vallen.
Mijn moeder is 21 jaar geleden overleden. Zij is 3 maanden ziek geweest. Dus ik ben wees.
Ik wens je heel veel sterkte ❤️
Je verhaal is zo in en in verdrietig. (Zoals alle verhalen.)
Maar je kunt niet huilen, niet rouwen… schrijf je. En dat is een heel erge pijn.
Mij heeft het geholpen om in een emotie schrift steeds maar weer op- en van me af te schrijven wat ik voel. Boosheid, gemis, pijn, eenzaamheid etc. etc.
Later ging ik ook over mijn gemis tekenen.
Ik wou dat ik je kon helpen, kon knuffelen.
Ik zou je heel veel liefde willen geven.
Wens je ongelofelijk veel goede mensen op je pad om je pijn steeds maar weer aan te horen.
Zodat je van je af kunt praten.
Ik besef hoe moeilijk het is om alleen te zijn in deze onmenselijk zware periode.
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden plots gestorven en zelf heb ik ook geen partner. Het is zo moeilijk als je verdriet niet kan delen.
Zelf ga ik een keertje meer naar de supermarkt om toch maar mensen te zien en soms een praatje te krijgen. Ik zet ook constant de tv aan zodat er toch geluid en stemmen zijn.
Het zijn kleine dingen die het mij iets leefbaarder maken.
Alle kleine dingen die kunnen helpen zijn welkom...ik hoop dat jij voor jezelf ook zo wat dingetjes vindt. Zelf zoek ik ook verder.
Heel veel moed!
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom??? (Verhaal 412)
Onze 19 jarige zoon die altijd een zorgenkindje was vanaf dag 1 (05-04-2004)
Lichtverstandelijke beperking , licht autisme en vele tegenslagen.
Kroop langzaam uit een regressie autisme.
4.5 dag verbleef ik uren naast hem in zijn woongroep om hem uit die bozen dromen te halen ,terug naar de realiteit.
Dinsdag 1 augustus ging ik vroeger na huis nadat zijn vader 14:30 uur kwam en ik dacht het kan nu.
Avonds om 21:15 uur telefoon dat ze hem al 20 minuten aan het reanimeren waren en ambulance eraan kwamen.
21:30 uur kwamen we eraan en kregen we de mededeling........we hebben alles geprobeerd helaas we konden niks meer doen🥲
Het voelde onwerkelijk,oneerlijk en waarom???
Ik relativeer altijd alles,ook nu.
Hij heeft rust en kan een normale jongen zijn dat hij vaak heeft gewenst.
Maar fysiek hem missen💔💔💔
Wat een verdriet. Ik heb ook een zoon met autisme en ik begrijp het verhaal helaas maar al te goed. Gelukkig is mijn zoon er wel nog, maar de angst voor nieuwe pogingen blijft altijd.
Ik wens heel veel troost en licht. Maak jezelf geen verwijten. Onlangs schreef iemand dit en ik geef het graag door voor wie het nodig heeft:
“In het leven loop je met elkaar mee. De ene keer wat langer dan de andere keer. Naast je kind hoop je natuurlijk heel lang mee te lopen echter dat is niet aan jou. Onderweg kan vanalles mis gaan waar je geen grip op hebt. Loslaten is het moeilijkste wat er is. Probeer de mooie dingen vast te houden. De afgelopen jaren zullen ongetwijfeld veel zwarte randjes hebben gehad, maar probeer de sterretjes te zien. Schrijf ze op, leg ze neer op een plek waar je veel komt. Zodat je iedere keer deze mooie momenten kunt lezen. Verdriet mag er zijn maar probeer dit samen met de mooie herinneringen te doen. “
Dit schreef iemand ook rond een zelfde soort gebeurtenis aan iemand. Ik haal er zelf heel veel uit mbt mijn andere kind wat geen contact meer wil. Hopelijk kun jij er ook troost en steun in vinden. En anderen die hier lezen.
Warme groet
Ze hebben hem niet kunnen redden (Verhaal 414)
Ben stapjes aan het maken in mijn andere leven (Verhaal 62)
Je plek vinden in een wereld die door gaat.
Je bent als rouwende een manier aan het vinden om elke dag met nieuwe energie te beginnen. Elke dag je normale ritme te ontdekken. Elke ochtend beginnen met een glimlach naar jezelf in de spiegel, wetende dat het voelt als een treurig clowns gezicht. Elke dag hopen op een beetje meer levenslust. Elke dag hopen dat dat brein weer beter gaat werken.
Hopende dat die mensen niet meer zeggen,” het zou nu toch wel eens beter moeten gaan” of “logisch dat het niet eenvoudig is je weg te vinden, maar je moet nu toch wel door”.
Hopende dat die mensen die zeggen,” we denken aan je”, een keer gaan beseffen dat ik dat niet merk. Beseffen dat ik dat niet voel als ik niets hoor. Dat het weduwe zijn geen enge ziekte is, maar down zijn, moe zijn van emotie en je lusteloos maakt.
Hopende naar een leven zonder wanhoop voor wat je kwijt bent. Je machteloosheid naar wat je zoekt.
Als rouwende voel je je schuldig dat het je niet lukt verder te leven. Het je niet lukt, het net alsof spelletje goed te spelen. Het je niet lukt anderen niet te belasten met je rouw. Het je alleen zijn zo zwaar valt.
Als rouwende wil je zo graag zeggen dat er weer lichtpuntjes tevoorschijn komen zonder die diepe donkere eenzame ruimte.
Je hoopt als rouwende dat er steeds meer ruimte komt om contact te zoeken, om terug te bellen, om mensen uit te nodigen bij je thuis. Dat er weer ruimte komt voor andere dingen.
Als rouwende heb je behoefte aan aandacht, contacten. Als rouwende wil je zo graag samen. Maar als rouwende zie je contacten verdwijnen, gewoon omdat het’ jullie’ er niet meer is. Zie je contacten veranderen, omdat een deel weg gerukt is.
Als rouwende probeer je bij de dag te leven, te leven in het moment. Niet elke dag te willen schreeuwen, “ik wil dit leven niet!” , maar weer krachtig te voelen dat andere leven te gaan zoeken.
Als rouwende verlang je zo ontzettend naar toen. Als rouwende wil je die leegte niet meer voelen, die lege weekenden, die lege nachten. Als rouwende wil je weer leven, het liefst weer gewoon.
En ineens besef je je dat je stapjes hebt gemaakt naar dat andere leven. Besef je dat je weer een gevoel van leven ervaart in mooie momentjes. Dat er nog genoeg mensen om je heen zijn blijven staan. Dat die mensen met jou verder leven omdat je de moeite waard bent om gekend te zijn. Dat er nieuwe mensen in je leven zijn gekomen omdat jij een ‘mooi’ mens bent.
Dat er wel nog kracht in je zit om toch verder te leven en die leegte steeds beter accepteert. Dat je als rouwende nog elke dag rouwt, nog elke dag je gemis voelt, maar ook voelt dat je weer, met stapjes, gaat leven. Dat je gemis, je niet meer elke dag onderuit haalt.
Dat je ervaart dat er mooie dingen op je pad komen die je verrassen en je vertrouwen geven naar een leven met je gemis.
Ineens besef je dat je het wel red. Dat je elke dag dat verdriet mag voelen, maar dat je wel verder kunt gaan omdat je steeds sterker opstaat. Besef je dat je elke dag mag huilen om daarna weer met die glimlach verder te gaan.
Je beseft je ineens dat het je lukt en voel je je krachtig en gesteund. Voorzichtig ga je, met een groeiend vertrouwen, je andere leven verder ontdekken om je plek weer te vinden in die wereld die gewoon door gaat.
Ik herken je verhaal helemaal. Ook ik ben alleenstaand en heb vorige maand juni 2020 mijn moeder verloren. Ik wordt verscheurd en overmand door verdriet en kan het nog steeds niet bevatten dat ik haar nooit meer zie. Ik had een heel goede band met haar en leefde voor haar; als zei het goed had en genoot daar ging het mij om. Dagelijks was ik bij haar. Ze zeggen dan dat het leven doorgaat. Nou ik weet niet hoe. Alleen die gedachte haar nooit meer te zien en even te knuffelen en gewoon het contact er niet meer is... onvoorstelbaar...
Ik wens jou sterkte.
groet Kees
Ik herken heel veel in je verhaal. Onlangs Juni 2020 is mijn moeder overleden en wordt ik overmand door verdriet. Haar nooit meer te zien en te knuffelen.. poeh ik kan het nog niet bevatten. Ik had een voortreffelijke band met haar. Ik wens je ook sterkte .
groet Kees
Wat heb je dat mooi opgeschreven. Ik ben zelf net mijn allerliefste man verloren door een heel vreemd ongeluk. Voel me erg rot en snap niet hoe en waarom het hem moest overkomen..
ik heb hem beloofd verder te gaan maar ben er niet zeker van, weet niet hoe ik het moet doen.
Ik dacht altijd dat ik eerst dood zou gaan. Omdat ik wist dat hij zich wel zou redden. Nu is het plotseling anders.
Het geeft me wat hoop , om jouw verhaal te lezen. Ben pas net begonnen.
en hoor zo vaak dat het minder wordt. Soms een wanhopig gevoel en maar telkens proberen je gedachten te verzetten naar positieve gedachten. De leegte blijf ik maar voelen. Zijn laatste woorden waren: "Ik heb mijn hele leven van je gehouden". En dat was wederzijds en is een stukje troost. We waren meer dat 59 jaar gelukkig getrouwd. De liefde was wederzijds en hebben het tegen elkaar kunnen zeggen. Hij was mijn eerste liefde en we wilden samen oud worden. Het was ons gelukt, maar de pijn is nog steeds heftig. We hebben tijdens de laatste maanden veel met elkaar kunnen praten dat we zo happy waren met elkaar. Maar die vreselijke heimweepijn blijft maar overheersen. Ik ben er mij van bewust dat zijn tijd was gekomen en ik nog een "taak" heb. Voor mijn kinderen/kleinkinderen zeker. We hebben wel bij leven afgesproken die eerder gaat, de ander komt afhalen als de tijd is aangebroken. Ik probeer dagelijks sterkcte zijn, zoals ik vroeger was. Ik moet bekennen dat dit immense verdriet mij een grote opdonder heeft gegeven en ik langzaam uit het diepe dal moet opkrabbelen. Wel heel moeilijk. Ik vraag hem dan ook dagelijks mij hierbij te steunen. Ik ben wel heel bewust dat hij van boven ziet hoe zwaar het is en mij steunt zoals hij dat in leven altijd heeft gedaan. Mijn grote liefde heeft zoveel voor mij overgehad.
Zijn liefde was onvoorwaardelijk en puur en daar drijf ik maar op. Ik wacht met veel liefde en geduld dat we eens weer bij elkaar mogen zijn. Zulke pure liefde kan toch niet zomaar verdwijnen na het overlijden. Er is meer na dit leven. Dagelijks bidden om kracht is ook een manier om verder te leven.
Ik wens diegenen die dit ook voelen sterkte om verder te gaan.
T is zo heftig al deze pijn te dragen
Hoe gaat het nu met jou ?
Wellicht ben je weer verder gekomen ….
Groet odile
mn leven veranderd in een complete hel! (Verhaal 413)
Mn soulmate voor meer dan 30 jaar, mn steun en toeverlaat, voelde zich een paar dagen niet zo lekker, overgeven, hij dacht aan een buikgriepje of zo. Was een ex-commando dus uh even toegeven aan je f beroerd voelen, echt niet!
Maar t ging serieus niet goed met hem, dus ja, heb contact opgenomen met de huisarts, echter er kon nog niemand langskomen, t Rode Kruis werd ingeschakeld om een coronna-test af te nemen en in afwachting daarvan......
Zag dat t serieus echt niet goed ging, heeeeel veel zweten, grauw zien, zn broek zelf meer niet meer uit kunnen trekken! Had het advies gekregen dat hij in bed moest blijven en veel moest drinken, serieus?! Mn mannetje wilde liever op de bank in de huiskamer liggen met onze hondjes en vertelde me pfff 'maak je niet zo druk wijfie'. Ging naar boven om te stofzuigen, was halverwege de trap naar boven toen mn mannetje riep' geef me ajb een teiltje, moet weer overgeven. Was onderweg naar beneden en hoorde een harde klap in de huiskamer en jawel, zag mn alles, mn grote sterke lieve beer op de grond liggen, happend naar adem, buren hebben 112 gebeld, kwam 1 ambulance en ik heb gezien dat ze het shirt van mn alles openknipten en, serieus echt niet, echt niet!!! Werd weggestuurd, hoorde dat t serieus foute boel was, werd met spoed een 2e ambulance opgeroepen met een hartspecialist en pffff ze hadden mn alles weer terug, hij kon echter niet meer vervoerd worden met een ambulance dus er was een trauma-helikopter onderweg 🙏🏻 en oh ik had weer 'iets' van hoop alleen, terwijl de trauma-helikopter aan t landen was, einde oefening. Werkelijk mn hele wereld is compleet ingestort, ben een overgevoelig persoon (hsp) kan moeilijk voor mezelf opkomen enz. Het is nu meer dan 2 jaar geleden en de oh zo mooie beloftes (vooral van buurtjes die er serieus bij waren toen mn mannetje lag te kreperen), we zijn er echt voor je 🤣. Ben onder behandeling geweest voor ptss, heb met een (op 2 plaatsen) gebroken neus en zwaar gekneusd voorhoofd 'iedereen zag hoe bont en blauw mn gezicht was' maar hulp met t uitlaten van mn (toen nog 2 hondjes) vergeet t maar 0,0 hulp op serieus geen enkele manier, paar maanden later, een zwaar gekneusde voet, hulp? Ja van mensen die 2 wijken verderop wonen!!! En jawel, mn zgn bezorgde buurtjes horen en zien echt alles hoor! Als t ze uitkomt! Ben na het overlijden van mn mannetje voor meer dan € 2.000,-- opgelicht door een 'hoveniersbedrijf'. Vlak daarna is mn schat van een papegaai overleden, 3 maanden daarna is mn neef overleden die er zo zo voor me was en op afgelopen dodenherdenking 2023 is 1 van hondjes ook plotseling overleden, zie mn familie pfff 1 x in (als ik geluk heb) in de 3 maanden (wonen verder weg) en verder van serieus alle prachtig mooie en lieve beloftes 'leugens'. Helemaal werkelijk totaal niemand heeft me vooral op sommige 'praktische dingen' geholpen. En oh echt, vanwege dit gebrek aan hulp, heb arthrose aan beide handen, heup en knie, grrrrr, zo sorry echt zo sorry, ga ik soms uit mn dak en echt jawel, dan krijg ik wel een reactie dat de buren die me zo heel veel hulp hadden aangeboden 0,0 dus) ik ben ze eigenlijk tot last, de buurvrouw heeft haar rust nodig. Serieus? Hadden ze me idd de hulp gegeven die ze me zo keihard hebben beloofd had nieteens een woede-aanval gehad!!! De serieus enige reden waarvoor ik nog doorga, mn hondje en mn papegaai en zelfs dat kost me steeds meer moeite! Heb paniek-aanvallen waardoor ik niet lang kan autorijden, heb al bij zoveel 'vrienden' aangegeven, serieus echt 1 van mn mooiste wensen is nu echt, met nu nog 1 hondje naar de Wassenaarse Slag gaan! En jawel, gaan we doen voor je, alleen uh ???? Wacht al meer dan min.1 jaar! Ben echt serieus altijd een vrolijk en blij persoontje geweest, blij met de gekste kleine dingetjes. Hoefde geen luxe, huisje, boompje, beestje(s). Had het 'allemaal' en daar werd ik gelukkig van!!! Maar nu, ben kei- en keihard zo vreselijk vaak teleurgesteld, en ipv van hulp een mes in mn rug gestoken! En ja, voel me meer dan eenzaam en alleen, en was serieus iemand met energie van hier tot Tokio, ben van 'nature' een echt vrolijk en blij iemand, alleen herken mezelf niet meer, wil zo zo graag weer 'iets' van mezelf terug maar t serieus helemaal allemaal alleen doen en echt werkelijk alles? Nee, ben al meer dan 2 jaar lang zo blij dat er weer een dag voorbij is! Mis mn mannetje zo vreselijk veel!!!
Ze was alleen grieperig en verder niks.. (Verhaal 333)
Ze is 69 geworden.
Het is 8 weken geleden dat ze is overleden en ik kan de shock nog vaak niet aan. Ik ben er zo verdrietig om. Het is zo intens zwaar om geen afscheid te kunnen nemen. Hoe doen jullie dat? Die Corona van de afgelopen jaren zorgden al dat ik haar minder zag. Ik had mij voorgenomen juist dit jaar haar te bedanken voor alles wat ze voor mij heeft gedaan en samen leuke dingen te gaan doen. Ik zag het ook niet aankomen :-(
Het onverwachtse is echt verschrikkelijk, dus weet wat je voelt.
Ik neem dan toch liever afscheid, al weet ik dat dit voor mijn vader het beste is.
Ik wens je heel veel sterkte
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Mijn moeder en broer zijn een half jaar geleden overleden op dezelfde dag. Beiden een hartinfarct.
Moeder s ochtends op intensieve en broer s avonds na het regelen van de brieven etc voor moeder.
Zelfs na een half jaar lijkt het nog steeds onwezenlijk en ervaar ik dagen van intens verdriet.
Geef jezelf genoeg tijd om te rouwen.. De leegte kan je niet zomaar invullen.
Dat heeft tijd nodig.
Zelf probeer ik van kleine dingen te genieten. Soms lukt dat en soms ook niet. Maar elke glimlach is welkom.
De pijn is groot, het doet pijn, maar ik heb telkens vastgehouden aan het feit dat het voor mijn moeder een snelle dood was en dat was wel haar wens. Altijd fief, nooit ziek, nooit ziekenhuizen, dat was haar grootste wens en dat vind ik voor haar wel fijn en geeft mij ook rust, acceptatie.
Ik ben veel gaan schrijven en heb heel veel gepraat. Misschien kun je een brief schrijven aan haar waar je alles in zet wat je nog wil zeggen. Daarna verbrand je de brief ritueel of iets anders kan ook. Misschien lucht het je op. Want ik geloof echt wel dat ze het kan horen (en dat ze alles wat je nog wil zeggen, allang weet...)
Sterkte x
Ik mis ook de persoon die ik was met hem.. (Verhaal 356)
Ik mis hem verschrikkelijk, en ik wist niet dat er zoveel pijn kon bestaan in het leven van een mens. Ik heb in mijn leven veel mensen verloren en veel meegemaakt, maar dat alles bij elkaar weegt niet op tegen dit verlies… Dit gemis.. Op dit moment merk ik dat mijn verdriet anders is dan in het begin. Ik huil soms een dagje niet, en het is niet meer zo constant. Waar ik het het op dit moment het aller moeilijkst mee heb, zijn de avonden in bed. Dan ga ik malen, huilen, filmpjes kijken om zijn stem te horen, nog meer huilen en voelt het alsof ik in een film zit. Ik denk dat ik het allerergste vindt om alleen naar bed te gaan, met de gedachte dat je ook weer alleen wakker wordt. Zonder dat vrolijke moment van: “goedemorgen schatje”, waarop ik chagrijnig een ochtendkreun geef en hij me in zijn armen neemt zodat ik iets meer tijd kan nemen om echt wakker te worden en hetzelfde terug te zeggen. Maar nu is er niemand meer om iets tegen te zeggen.. Het rare is dat ik het wel probeer. Ik praat tegen hem alsof hij er nog is en mee kan luisteren naar mijn verhalen. Vroeger was ik altijd bang voor geesten en de nacht, maar nu sta ik bijna om 00.00 in het donker te roepen of hij iets van een teken kan geven als het bestaat. Ik mis zijn stem, ik mis zijn lach, ik mis alles aan hem. Maar ik mis ook de persoon die ik was met hem..
Het blijft zo verschrikkelijk hangen ,na 1,5 jaar dat mijn man overleden is ,na 53 jaren lief en leed gedeeld en op enkele maanden na zware hartoperatie ,gevolgd door meerdere complicaties overleden .Laatste tijd van covid en geen bezoek bij hem mocht ,enkel telefonisch.Zo wist je weinig van de situatie waarin hij verkeerde .De situatie was niet meer levensvatbaar ,zo heeft hij zelf besloten om Thuis te komen om afscheid te nemen samen met zijn kinderen.Is vrijdagavond thuisgehaald door mijn zoon die ambulancier is en zo zijn papa nog voor de laatste uren met allen te omringen om afscheid te nemen ,het was hard Zondagavond 7 uur is Hij gestorven omringd van vrouw en kinderen. Je weet niet wat je overkomt ,realiteit dringt niet door DIT KAN NIET en tot heden is het zo moeilijk te vatten . De gedachte was sterk van mezelf hier kom ik er uit met de liefde en steun van die me omringen .Maar je moet de weg zelf gaan en een nieuw leven opbouwen voor jezelf. Heb allerlei geprobeerd ,boeken gelezen van leren omgaan met verlies ,samen met anderen sessie gevolgd ,het helpt een beetje en zelf schrijf ik naar mijn overleden man af en toe over hoe alles hier verloopt en het grote gemis dat niet stopt .Vele dingen blijven me zo beroeren ,een woord ,beeld ,muziek ,kunst en zovele dingen die me tot tranen volop beroeren .Het stopt niet in mijn hoofd .Een grote leegte is niet op te vullen ,toch blijf ik proberen met de kracht van Hem verder mijn leven op een gelukkig spoor te krijgen. Na zovele brieven van jullie allen voel ik me gesteund en dankbaar te weten dat het goed is samen ons leed te delen.
Klein tekstje van mezelf :Ik weet niet
waar ge zijt nu
behalve hier bij mij
in mijn hoofd
En in mijn Hart
Dat blauw is van de kou
Dankbaar om in mijn leven te zijn . Je vrouwtje xxx
Ik kan mijn leven niet vullen met koffietjes en,vrienden enz. Ik mis de warmte in mijn leven en de rust die ik had. Gewoon een gezellige dag ,die ik niet meer heb. Ik begrijp het niet dat deze ellende me overkomen is en wil vaak niet verder. Het leven doet zo een vreselijke pijn. Grancine
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden. 3 weken geleden. Zij kreeg in maart 2022 te horen dat ze borstkanker had. Een jaar later in mei was ze eigenlijk klaar met de behandeling, maar klaagde al een tijdje over hoofdpijn. In juni kregen we te horen dat er meerdere uitzaaiingen in haar hoofd te zitten. En na een scan ook in de rest van haar lichaam allemaal uitzaaiingen. Onze wereld stortte in. In rap tempo zag ik hoe zij elke dag minder kon en uiteindelijk amper een maand na het slechte nieuws met euthanasie is overleden.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Zoals jij ook schrijft, ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft (Verhaal 205)
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat hij niet meer terugkomt, ik mis hem vreselijk, we zijn 39 jaar samen geweest.
Soms heb ik het gevoel dat hij me tekens geeft, herkent iemand dit?
Vriendelijke groeten van Thea
We hadden van tevoren afgesproken dat het indien mogelijk ze me seintjes zou geven.
Sinds haar dood krijg ik elke nacht koude rillingen op het tijdstip van 5.00 u. Waarop ze is gestorven.
Ik heb bij bepaalde gesprekken een intense vanillegeur in mijn neus. Nu nog steeds
Ook opmerkelijk dat er liedjes op de radio voorbijkomen die textueel passen bij haar ziekte en sterven. Dus het kan...
Zeker geeft je vriend jou tekens, en hoe komt dat? Omdat er leven is na de dood. De dood bestaat in feite niet. De mensen zijn zover van zichzelf afgedwaald dat ze denken dat ze hun lichaam zijn. Hun lichaam is iets dat ze hebben maar ze zijn hun lichaam niet. Het is zo fijn in de geestelijke wereld, er is zoveel liefde, zoveel zielen die wij kennen uit vorige levens. In het begin herken je ze niet Onmiddellijk, je neemt nog je laatste geleefde leven mee. Maar stillekes aan, met hulp van je gids, komt alles terug. De ziel van je vriend vindt het belangrijk om je signalen te geven van de geestelijke wereld. Geniet van elke dag, later krijg je er spijt van. Het gaat goed met hem, hij maakt zich waarschijnlijk zorgen om jou. Nog een fijn en gelukkig leven 💕⚘
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen! (Verhaal 373)
Op 18 mei 2023 Hemelvaartsdag, hoe bedenk je het, is mijn mooie, lieve en zorgzame vrouw, maatje en moeder van mijn kinderen, plotseling op veel te jonge leeftijd van 52 jaar overleden.
Plotseling, zonder afscheid! Wat de oorzaak was, is tot vandaag nog niet bekend.
De leegte, het verschrikkelijke gemis, de pijn in mijn lijf en het verdriet voelt als onmenselijk.
Ik weet niet waar ik het zoeken moet!
We hebben haar begraven en ik kom er soms 3 keer per dag. Extreem verdrietig, afgewisseld met rust, onrust en dan weer extreme paniek aanvallen. Deze rollercoaster van emotie wordt met de dagen groter.
Ik kan geen filmpjes of foto's van haar zien, omdat dit direct confronterend is.
Als ik de verhalen van lotgenoten hoor, kan dit nog een lange tijd duren....
Het gevoel van het hoeft niet meer voor mij, waarom leef ik nog, we hadden nog zoveel plannen... de herinneringen zijn groot, maar het idee dat er geen nieuwe herinneringen meer bijkomen maakt mij angstig en bang.
Ik mis haar iedere seconde van de dag.
We deden buiten het werk, alles altijd samen. Samen boodschappen doen, samen in de tuin, samen genieten van het leven. Dit is na 39 jaar samen in eens over, zonder afscheid.
Alles herinnerd aan Sylvia. De supermarkt, de straten, ons huis en alles in huis.
Ik wil het liefst vluchten, maar weet niet waarheen!
❤️Syl, ik mis je heel erg en heb je nodig...❤️
Frank
Sterkte
Het ergste is dat je opnieuw je leven moet beginnen. Mijn lief is nu bijna 2,5 jaar geleden overleden, zomaar omgevallen. We hadden geen kinderen. Hij was 61 ik 59 jaar en vanaf mijn 17de al bij en met hem. Het zijn mijn zeer trouwe vrienden die mij er grotendeels doorheen slepen. Alleen 1 vriendenstel heeft het af laten weten. Ik aanvaard (bijna) alle uitnodigingen en neem ook zelf initiatief om leuke dingen te doen. Voor de buitenwereld heb ik een supergezellig sociaal leven en dat is ook zo alleen wordt het nooit meer zoals het was en dat benauwd me af en toe enorm. Ik denk wel eens serieus dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Heb in ieder geval vastgelegd wat kwaliteit van leven voor mij is en daarbij dat ik geen grote behandelingen meer wil ondergaan. Dat klinkt misschien gek maar ik heb toch het gevoel dat ik mijn tijd uit moet zitten of zo. Nogmaals ik doe veel leuke en gezellige dingen maar denk daarbij altijd aan hoe het geweest zou zijn als mijn allesie erbij zou zijn geweest.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat je een weg vindt om toch nog een leuk leven te kunnen leiden.
Ik begrijp zo goed wat je bedoeld. Mijn vrouw van 55 jaar is na het stellen van allemaal verkeerde diagnoses op 28 maart j.l. ( onze 33 jarige trouwdag ) toch nog plotseling overleden. Je hele wereld stort in. We hadden een mooi leven, deden veel dingen samen. We waren echte levensgenieters. Ze was de liefde van mijn leven. Mijn leven en dat van onze kinderen is stil komen te staan op 28 maart. Ik probeer met veel vallen en opstaan het leven weer te herpakken. Dit is heel zwaar. Ik heb ook professionele hulp gehad omdat ik zo depressief was dat het voor mij niet meer hoefde. Dit heeft iets geholpen. Maar het blijft zo dat je het zelf moet uitvinden hoe verder. En dat gaat niet zo makkelijk. Ik ben er nog lang niet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik hoop echt dat je een weg kunt vinden in je verdriet. Mij heeft het wel geholpen om erover te praten. Beste Frank, het zal moeilijk zijn om dit een plek te geven. Het allerbeste en heel veel sterkte.
Simon
Mijn soulmate mijn alles (Verhaal 402)
Dit is een verschrikkelijke periode!
Ik hoor de paniek in je verhaal!
Hoop zo op wat verlichting voor je.
Liefs Marianne (56)
Dat moment vergeet ik nooit meer (Verhaal 406)
Ik mis je elke dag want het valt niet mee zo alleen (Verhaal 411)
In twee jaar tijd zowel mijn man als mijn zoon aan de dood verloren (Verhaal 182)
Mijn (bonus) zoon was een grote steun voor me. We beschouwden elkaar als moeder en zoon. Ik praat in de verleden tijd omdat dit jaar, op de laatste dag van mei onze zoon zelfmoord heeft gepleegd. Het is zo onwerkelijk, in februari is onze kleinzoon geboren, vernoemd naar zijn opa, mijn man. In maart is mijn zoon getrouwd met de liefde van zijn leven en in mei stapt hij uit het leven.
Alles komt weer terug, beelden lopen door elkaar heen. Het doet zo'n pijn, het gemis is zo groot. Het ene is nog niet verwerkt of de volgende klap komt.
Dankjewel voor het lezen 😥
Mij staat hetzelfde te wachten!
Mijn man is in2019 aan slokdarmkanker overleden en nu is mijn zoon ziek! Waar ik geen vertrouwen in heb!
Benheelerg verdrietig!!!
Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed (Verhaal 392)
Ik had een erg goede band met mijn moeder en we begrepen elkaar 100%. Toen ze overleed voelde het alsof er ook een deel van mij overleed. Het eerste jaar na haar overlijden zat ik in een 'shock' waardoor ik nauwelijks gevoelens voelde. Pas de laatste 2 jaar begint het echt aan me te knagen. Ik heb hiervoor al bij een psycholoog gelopen en heb EMDR therapie gehad wat mij erg heeft geholpen.
Maar nu komt het pas. Mijn vader is geen man van emoties en toont zijn verdriet niet. Mijn vader en ik zijn daarin hetzelfde, we verwerken verdriet binnenin en uiten het niet graag. Pas geleden ontmoette hij een vrouw. Ik heb hier erg veel moeite mee gehad, omdat ik het gevoel had dat hij mijn moeder niet langer miste en daarom maar een vrouw zocht om de leegte f op te vullen. Uiteindelijk is het met die vrouw niets geworden (Dit voelde voor mij eigenlijk als opluchting..) . Dit duurde maar 2 weken ongeveer. Nu hij die vrouw niet meer heeft, heeft hij zich ingeschreven op een datingssite. Ik voel me zo ontzettend slecht hierover. Misschien klink ik nu egoïstisch, dat weet ik niet, maar ik weet echt niet wat ik moet doen. Ik heb al geprobeerd met mijn vriend te praten maar die zegt dat mijn reactie niet goed is. Ik ben erg boos (vooral op mijn vader). Ik kan niet snappen dat hij naast mijn moeder (ook al is ze overleden) met een andere vrouw kan leven en van kan houden. Zelf zegt hij dat hij 'verder moet'. Ik vind dit eigenlijk een zwak excuus als ik dat mag zeggen en ik weet absoluut niet wat ik ermee moet..
De reden Dat sommige mensen niet over het verlies van een overledene kunnen groeien is dat de mensen vergeten zijn wie ze echt zijn. We zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Je moeder is helemaal niet dood. Integendeel, zij leven meer dan wij en wij zijn meer dood dan hun. Je lieve moeder is nog altijd bij jou en zal alles proberen om je aan te sporen om verder te gaan met je leven en er alles uit te halen. Helaas kunnen wij hun niet zien, dat zijn nu eenmaal de regels hier op aarde. Zou je later als je ook in de geestelijke wereld bent zeggen, spijtig dat ik dit niet geweten heb en dat ik mijn leven verziekt heb met treuren? Je moeder heeft het goed. Die wereld is zo onbeschrijfelijk mooi, altijd een aangename temperatuur, heel veel lieve zielen die je kent uit vorige levens, ja het is belangrijk dat je erin gelooft, zomermaand is zo mooi, ik ben daar geweest. Je bent niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kunt overal naartoe reizen, samen met je zielsverwanten. Je gebruik je eigen gids, vraag hulp aan hem of haar. Dat heb ik ook jaren gedaan, ook een naam gegeven. Als je overgaat zal je moedet je opwachten. Echte liefde is oneindig, eeuwig en tijdloos. Laat je vader los. Op datingsites vind je ook niet de ware liefde heb ik ondervonden, laat hem daar maar zelf achter komen. Er is veel misbruik, leugens en hypocriet gedrag. Ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig zijn en gebaseerd zijn op wederzijds respect. Kop op en geniet van je leven ⚘💕
Ik ken bijna niemand van mijn leeftijd die een ouder is verloren (Verhaal 410)
Het gevoel dat er niemand meer is die nog van mij houdt (Verhaal 347)
Ik begrijp je verdriet en angst.
Ik heb die ook gehad. Veel mensen verloren. Weet dat je moeder nog altijd bij je is en nog steeds van he houdt. Ze is nu een stralende ziel en in het licht. Ze volgt je en vindt het waarschijnlijk spijtig dat het niet zo goed met je gaat. Laat het verleden los en voel die innerlijke kracht in jezelf, die krijgen wij allemaal mee bij onze geboorte. Trek die innerlijke kracht uit jezelf en besef hoe kostbaar en broos het leven is. Ga iets doen. Ik doe nog regelmatig vrijwilligerswerk. Ik ben alles wat ik nodig heb zeg ik al 20 jaren elke dag tegen mezelf en van daaruit ga ik relaties aan die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid en wederzijds respect. Kop op, je kunt het, iedereen heeft die kracht 💕⚘
Maar ik heb me leven omgedraaid.
Door de mooie dingen die we hebben gedeeld vast te houden zodat mijn verdriet die ik nog voel van al het gemis.
Een andere wending te geven.
Ik ben na het geloof terug gestapt .heb me rust gekregen en het gaf me moed en kracht om dingen toch weer anders in te delen heb nu hele lieve mensen om me heen .
Want de mensen waar ik dacht dat ze ervoor me.zijn die liepen weg .
En de mensen waar ik altijd op kon rekenen die zijn overleden zelfs me moeder en vader heb ik niet meer ..
Ik zeg niet dat het geen pijn doet .
En verdriet het blijft terug komen.
Maar ik heb me rust gevonden.
Waardoor ik weer me leven kon oppakken.
En ik heb weer nieuwe vrienden.
En hele lieve mensen die je begrijpt om me heen .
Er is echt wel licht .grijp het .want je mag ook leven.
Mijn kinderen die ziek zijn en hebben overerfelijke ziekte .
Die raak ik kwijt .ze zullen me een keer verlaten.
Maar ik weet dat ik het nu aan kan omdat kk weet dat ze de rust krijgen en al hun pijn is niet meer
Hou moed en laat je angst niet jou de baas worden .
Jij kan de angst de baas worden
Er is licht
Verdiep je in de mooie dingen. Die je net hun heb gehad .het verlicht de pijn.
Iedereen waar ik van hield is gestorven (Verhaal 390)
Het leven is heel oneerlijk.
Hierbij een dikke knuffel vanaf je beeldscherm, maar wel heel erg gemeend. Ik weet hoe het voelt ..
Me kinderen hebben hun broer kwijt geraakt en hun hebben ook een overerfelijke ziekte.
Maar als je iemand kwijt raakt elke keer ik probeer te denken aan de glimlach van hun de mooie tijden en daar door kom ik doorheen. En de liefde die we gedeeld hebben.
Mensen hebben geen begrip .
Of ze laten je in de steek daardoor .
Maar laat je niet kisten.
Ja we hebben verdriet en pijn .
Maar ik heb op knieën gezeten en gehuild en veel verdriet en gevraagd onze lieve heer me te helpen.
Ik heb door al het verlies weer hoop gekregen.
Ik voel me krachtig.omdat ik na het geloof weer terug ben gegaan.
Daar haal ik de kracht en moed uit .
Ik krijg rust .
Maar dat zeg niet dat je pijn en verdriet mag voelen.
Maar het gaf me rust en kracht om verder te kunnen.
Ik moest staande blijven .
Kijk niet wat je verloren heb maar na de mooie tijden die je had .
Na al het verlies en ook van me zoon en nichtje die jong waren.
Geloof me er komt licht .
Ik heb verdriet omdat ik ze mis (Verhaal 405)
Ik blijf zo vreselijk onrustig en zenuwachtig (Verhaal 200)
Ik hoop op reactie s
Gr Mieke
Weet niet hoe oud dit bovenstaande berichten van jullie zijn .
Ik ben ook mijn man verloren en sta stijf van de zenuwen ,de hele
Dag door
Hoop op jullie reactie
Veel sterkte
Ik herken je verhaal, ik ben zelf een halfjaar geleden me vrouw verloren na een lang ziekbed, hoewel we wisten dat het bijna tijd was kwam het toch onverwachts en uit het niets heel snel, heb nog elke dag veel pijn en verdriet, ben ook onrustig juist vooral in de avond en nacht waardoor ik weinig slaap en kan moeilijk eten
Sterkte
De zwartste dag in mijn leven (Verhaal 404)
20 juli 2023 is de zwartste dag in mijn leven geweest. Mijn man, waar ik 23 jaar samen mee was, is doodgereden door een vrachtwagen. Mijn zoon en ik werden door de politie opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Ze hadden hem nog gereanimeerd. In de middag moesten ze stoppen met behandelen en is hij overleden.
Ik mis hem zo verschrikkelijk. We konden nog geen week zonder elkaar. Het verdriet van mijn zoon zien vind ik ook zo vreselijk moeilijk.
Ik kan dat niet wegnemen of beter maken. Hij is zijn vader kwijt en ik mijn man en maatje.
Probeer nu uit alle macht per moment te kijken. Er komt zoveel op je af. Ook qua regelzaken. Het doet gewoon zo vreselijk veel pijn
Mijn ex-man is overleden en het doet zo, n pijn (Verhaal 403)
Mijn vrouw, 43 jaar, is pas net overleden (Verhaal 400)
Ik ben bij haar geweest tot het eind. Heb haar verzorgd tot het eind. Maar was zo machteloos.
Ik blijf achter met 2 jonge kinderen.
Ik kan nu niks anders dan de hele dag huilen, foto’s kijken, filmpjes kijken. Ik denk alleen aan haar. We waren bijna 27 jaar samen. De liefde van mijn leven.
Ik kan niet met woorden beschrijven hoe zeer ik haar mis.
Al die kleine dingen die er niet meer zijn.
Alleen in bed liggen, zij niet meer aan de ontbijttafel, niemand die naast je zit in de auto. En alles wat we nog wilde doen. Het is niet meer.
Ik kan me nog geen leven voorstellen zonder haar nu en hoop dat zoals iedereen zegt, de tijd inderdaad de pijn zal verzachten.
Wij geloven niet in het hiernamaals of zoiets, maar toch hoop ik ook stiekem dat ze ergens op me neer kijkt en kan zeggen: “het is goed zo”.
Missen heeft een andere betekenis gekregen voor mij….
Moeite met verwerken na gebeurtenissen in verpleeghuis (Verhaal 14)
Bijna zes jaar heb ik voor mijn ouders gezorgd. Mijn vader is begin januari overleden. Ik heb mijn vader tot het einde zelf kunnen verzorgen. Ik mis hem maar hij had de laatste weken van zijn leven veel pijn en was ook benauwd. Daar kan je verder niet zoveel aan doen als er voor hem zijn. Je bent ook blij voor hem dat hij geen pijn meer heeft en niet meer benauwd is.
Mijn moeder is 8 weken na mijn vader overleden. Mijn moeder zat in het verpleeghuis omdat ze dementie had. Daar heeft ze het verschrikkelijk gehad de laatste twee weken van haar leven. Ze had al 6 dagen heel weinig gegeten en gedronken. Ze had een kapotte en hele droge mond .
Haar lippen stonden ook strak van droogheid en de vellen en korsten hingen eraan. Ik heb het gebit mee naar huis genomen zodat ze dat niet meer in haar mond konden stoppen. Ze was al veel af gevallen en het gebit paste niet meer in haar kapotte mond.
Toen heb ik bij de apotheek Mondgel en vaseline gehaald. Mijn moeder kon eigenlijk niks meer en toen ik de mondbehandeling bij mijn moeder had gedaan zuchte ze van verlichting. Ze lieten haar ook maar in de rolstoel hangen.
Ze kon niet meer recht zitten en haar hoofd omhoog houden. Ik heb de kleding mee naar huis genomen zodat ze haar niet meer in de rolstoel konden zetten. Nadat mijn moeder was overleden kwam er een arts en die had de verklaringen al ingevuld. Ze keek even onder de deken en ging toen weg.
Ik vroeg of ze niet naar haar hart ging luisteren maar dat deed ze niet want het was een verwachte dood. Ik vind dit zo respectloos naar mijn moeder toe. Ik ben nog zo boos omdat ik twee weken heb moeten vechten voor mijn moeder zodat ze menswaardig zou kunnen sterven. Het is echt zo onbegrijpelijk. Het staat wel in de weg om alles te verwerken.
Hallo Joan,
Ik kan me voorstellen dat je moeite hebt met verwerken. Als ik het verhaal als buitenstaander lees, dan krijg ik er al een naar gevoel van hoe het eraan toeging in het verpleeghuis.
Ik wens je veel sterkte en warmte.
De zorg in een tehuis is redelijk als je nog alles kan. Maar 24/7 zorg kunnen ze inderdaad niet bieden. Extra tijd voor een patiënt in de laatste fase is er maar af en toe. Maar euthanasie mag dan helaas ook niet. Waarom moeten deze mensen tot op het laatst nog lijden......mijn hond mocht gewoon rustig inslapen.
Onze lieve moeder is lichamelijk en geestelijk mishandeld en door opzettelijke nalatige zorg overleden in het verpleeghuis.
Mijn broer en ik zijn een petitie gestart.
Petitie.nl: CALAMITEIT IN VERPLEEGHUIS ,
GEEN ONAFHANKELIJK TOEZICHT
INSPECTIE GEZONDHEIDSZORG !!!
GRAAG ZOVEEL MOGELIJK DELEN , het is ongelofelijk en niet te bevatten hoe ze proberen alles in de doofpot te stoppen.
We zullen geen rust hebben en gaan door om onze moeder recht te doen.
En zoals Elly schrijft, nauwelijks personeel aanwezig, en klachten bij zorg inspectie worden een doofpotaffaire. Rechtszaak wordt door de grote machtige zorgbedrijven afgekocht, en het slachtoffer wordt dader. als je de situatie aanklaagt bij de rechtbank bots je inderdaad op een muur, en gegarandeerd, wordt alles zo verdraaid dat het aan de verlamde patiënt of aan de bewoner ligt, nooit aan het zorgpersoneel.
Wij zijn 70+ en maken deze problemen al mee sinds 2010 .
Dus nu is al onze hoop op de nieuwe opvang gezet, maar ook hier zijn al verschillende kleine problemen naar bovengekomen Er zitten nog goede mensen in de zorg, maar die mogen allleen doen wat van hogerhand bevolen wordt.Mijn man heeft verleden jaar de diagnose van uitgezaaide kanker gekregen, wat het nog moeilijker maakt voor ons. Wat gaat er met haar gebeuren als wij er niet meer zijn?
Dan is zij een Vogel voor de kat
Het is een verschrikkelijk gemis (Verhaal 395)
Wij hebben onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan... (Verhaal 397)
Mijn naam is Ruben 37 jaar een papa van twee dochters van 14 en 18 jaar sinds 2/2/23 hebben wij onze mama en mijn vrouw moeten laten gaan door haar laatste wens euthanasie omdat ze ondragelijke pijn had aan haar been tengevolge van een ongeval drie jaar geleden het begon met een klein breukje in haar kniholte en is uitgegroeid tot CRPS na bijna alle ziekenhuizen te hebben bezocht in Belgen en spijtig genoeg ook een paar zelfmoordpogingen omdat mijn vrouw geen uitweg meer zag omdat er niks van pijnstillers werkte zelfs morfine deed niks af heeft ze juist een jaar voor haar overlijden euthanasie aanvraag en ik heb haar er onvoorwaardelijk in gesteund en de kinderen ook mee in dit gebeuren betrokken ook al merk ik nu goed genoeg dat ik mijn eigen gevoelens toen heb uitgeschakeld tot zelfs na haar begrafenis ik snap nog niet hoe ik dat gedaan heb gelijk toen ik samen met mijn vrouw naar de begrafenisondernemer ging om al alles op voorhand te regelen dat op een moment mijn vrouw was aan het huilen en daar kan ik echt niet tegen als ze huilde dat ik daar voor haar te doen lachen aan die mevrouw vroeg heb je geen kist met een lampje in dat die mevrouw mij zo aan keek van wat zeg je nu maar dat maakte mij niks uit mijn vrouw lachte en dat was voor mij wat telde maar nu bijna 6 maanden later heb ik het zo moeilijk het gemis de laatste dag van haar beleef ik elke dag opnieuw dan zie ik de beelden dat ze afscheid neemt van de kinderen ja ze wouden er niet bij blijven als ze de euthanasie uitvoerde dus hebben ze in hun slaapkamer gewacht maar ik zie het telkens opnieuw ook dat ik zeker zes keer nog heb gevraagd aan mijn vrouw ben je echt zeker en ze was zeker haar ogen glinsterende zo erg dat was een blik dat ik niet vergeet het was alsof we terug naar de leeftijd van 15 jaar gingen zo een verliefde blik maar na haar tweede spuit was ze ogenblikkelijk hersendood en dan nog een derde spuit voor haar spieren te ontspannen maar dat is en blijft de vieste dag uit mijn leven sinds die dag ben ik voor meer dan de helft mee dood gegaan ik kom niet meer buiten zie nergens nog goed in zelfs de kinderen kunnen mij niet het gevoel geven van dat het leven nog iets te bieden heeft maar ik heb een belofte gedaan aan de vrouw en kinderen en dat was mij zelf niks aan doen en voor de kinderen zorgen en dat doe ik ook maar heb al veel spijt gehad van mijn belofte want had ik dat niet gedaan was ik de zelfde dag als mijn vrouw gegaan nu leef ik echt met de hoop zo snel mogelijk hier weg gehaald worden en terug naar mijn vrouw toe te kunnen in de hemel want voor mij zelf helpt er over spreken niks echt niet
Al snel werd duidelijk dat hij niet meer te redden viel (Verhaal 393)
Sommige situaties kunnen wij inderdaad als mens niet begrijpen. Je verdriet moet onnoemelijk zwaar zijn. Ik ben al veel mensen verloren, mijn man, mijn broer, mijn moeder is op haar 63ste verongelukt. Onlangs is mijn kleindochter geboren met een ernstig hersenletsel door een tekort aan zuurstof. Er is geen hoop meer zeggen de dokters. Er is altijd een rouwproces nodig met veel liefde en begrip van uw omgeving. De reden Dat mensen zo ongelukkig kunnen zijn en daar ook aan sterven is Dat Ze niet meer weten dat de dood niet bestaat, we veranderen alleen van vorm. Het is zo mooi in de geestelijke wereld. Altijd een aangename temperatuur, zomerland is zo mooi, prachtige gebieden. Uw zoon en uw man worden daar omringd door de beste zorgen. Uiteindelijk veroorzaken wij als ziel onze eigen dood, helaas voor veel mensen niet te accepteren en niet te begrijpen, en dat is ook moeilijk Want Je hebt er als mens niets over te zeggen. Steek een kaarsje aan en praat met hun, ze kunnen alles nog horen, en ze kunnen je zien, jij helaas niet, dat is tegen de wetten van incarnatie. Wij moeten het op aarde als mens doen. Het is zo fijn daar, geen zwaartekracht meer, je kunt overal naar toe vliegen, je hoeft maar iets te denken en je bent er al. Je bent nooit alleen. Ieder mens heeft een geestelijke begeleider die vanaf je geboorte 24u bij je is, die heb je zelf gekozen. Spreek met hem en vraag hulp. Dat heb ik 20 j gedaan, ik heb hem ook een naam gegeven. Daarna ben ik iedere dag contact gaan maken met mezelf, ik ben alles wat ik nodig heb en van daaruit ga ik relaties aan die gelijkwaardig en respectvol zijn. Ik ben ook vrijwilligerswerk gaan doen. Als je om je heen kijkt is er zoveel te doen, zoveel mensen die je nodig hebben, je moet alleen maar willen. Om de overledene moet je niet meer treuren, die hebben het beter dan wij, die leven in een grotere realiteit, wij leven in een illusie. Kop op, maak nog iets prachtigs van je leven zodat zij met liefde en trots vanuit de geestelijke wereld naar jou kunnen kijken. 💕⚘
Heel boos op mijn stiefvader (Verhaal 386)
ik heb het heel moeilijk om het overlijden van mijn moeder te verwerken ik zal vertellen waarom
mijn moeder (werd 79 jaar op 4 juli) was heel ziek en kon geen bezoek ontvangen en tijdens corona zeker niet dus ik belde en schreef sms'jes naar haar maar nu kreeg ik de laatste tijd meer berichten van mijn stiefvader wat ik heel raar vond en als ik dan vroeg is er iets met mama dan kreeg ik bericht terug problemen telefoon ik dacht ok zal dan naar hem sturen
tot ik op 30 mei 2023 een bericht van hem kreeg je hebt nooit omgekeken naar je moeder en nooit gebeld en eens gevraagd hoe het met haar was (deed ik elke dag) dan pas kreeg ik te horen dat mijn moeder overleden was en dat ik niet meer moest bellen of smsjes sturen "ik heb geen afscheid van haar kunnen nemen heb zelf op zoek moeten gaan waar ze ligt wist niet of ze begraven of gecremeerd was niks wist ik heb het zelf allemaal gezocht en dat doet pijn bij mij geen afscheid kunnen nemen geen foto niks heb ik van mijn moeder elke dag loop ik met tranen in de ogen rond van machteloosheid en aan de andere kant heel boos op mijn stiefvader dat hoj mij zo behandeld geeft
Wat je stiefvader gedaan heeft is verschrikkelijk en onvergeeflijk. Hij is zich niet bewust dat wij allemaal onderworpen zijn aan de universele wetten, de wetten van karma, oorzaak en gevolg, alle energie die wij uitzenden komt versterkt bij ons terug, met alle gevolgen van dien, ziektes, kanker enz.. hij gaat zijn eigen nog sterk tegenkomen en het zal hem niet bevallen.
Uw moeder is nu een engel in de geestelijke wereld en daar wordt goed voor haar gezorgd. Je kan nog altijd met haar praten. Zij kan je horen. Jij haar niet helaas. Je kan het wel voelen, ze kan je ook kleine tekens geven.
De dood bestaat niet, ons lichaam is maar een tijdelijk omhulsel voor onze ziel om ervaringen op te doen op aarde. De meeste mensen zijn dat vergeten. Ze denken dat ze hun lichaam zijn. Steek een kaarsje aan, zeg haar naam en vraag of ze bij je wil zijn, zeg alles tegen haar wat je nog had willen zeggen, en weet dat alles goed is met haar. Ze heeft een terugblik gehad op haar leven en misschien niet altijd de juiste keuzes gemaakt. Mijn dochter kwam altijd op de eerste plaats, ze was mijn prinsesje, ook toen ze al lang volwassen wassen ook al koste het mijn relatie. Vanaf het moment dat haar stiefvader jaloers op haar was en haar niet goed behandelde ben ik bij hem weg gegaan. Ik heb afstand gedaan van al mijn bezittingen. Niemand kwam aan mijn dochter. Dat heeft ook te maken met ons zieleband . We zijn al in verschillende levens samen geweest. Ja, iedereen heeft verschillende levens gehad, ook al geloven ze er niet in. Bij hun overgang krijgen ze die ook te zien. Kop op, laat je stiefvader los, hij is het niet waard dat je nog gedachten aan hem verspild. Nog een goed leven ⚘💕
Ik ben 29 hij was 31 (Verhaal 391)
Wat bij mij heel erg goed helpt opschrijven, misschien heb je er wat aan
Liefs jol
heel veel sterkte
Ik begrijp je gevoelens en je verdriet, ik heb dit ook meegemaakt, zoveel mensen verloren.
Weet dat je lieve man nog voortleeft, maar dan in een andere vorm. Na een zwaar trauma 25 j geleden heb ik jarenlang deels in de geestelijke wereld en deels in de fysieke wereld geleefd. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, zomerland is zo mooi, altijd een aangename temperatuur. De ziel van je man beslist wanneer en hoe hij overgaat, er is geen waarom ik, waarom wij, blijf je niet die vragen stellen. Er is geen waarom alleen maar een daarom, omdat wij daar zelf voor kiezen, dat weten wij niet meer als mens en dat mogen wij ook niet weten. Misschien is je man daar met een geestelijke opdracht bezig, zielen helpen die hem nodig hebben. Jouw man kijkt naar jou vanuit de geestelijke wereld, wat wil je dat hij dan ziet ? Een krachtige vrouw die haar leven terug oppakt? Kop op, ga verder met je leven, het is zo broos en kostbaar, je man heeft het goed en je kan nog alles tegen hem zeggen wat je wilt, hij kan je horen. ⚘💕
Vandaag precies 6 weken geleden is mijn vader overleden (Verhaal 380)
Ik werd ‘s morgens opgebeld door de dochter van zijn buurvrouw dat hij niet was op komen dagen voor een bakje koffie, wat hij elke week deed.
Ik wist al hoe laat het was en ben als een speer naar zijn huis gegaan. Stiekem onderweg naar huis had ik toch nog die stille hoop.
Toen we hem vonden stortte mijn wereld in en heb ik heel hard gegild. Mij vader had sinds kort hart problemen en liep daarvoor bij de cardioloog. Helaas was opereren op zijn leeftijd (82) geen optie, dus hij kreeg medicijnen. Helaas hadden die niet het gewenste resultaat en wilden we dat nog met de cardioloog bespreken. Die afspraak heeft hij nooit gehaald.
Mijn vader is in zijn slaap (denken we) overleden aan een hartstilstand of hartinfarct.
Ik voel me nu enorm schuldig dat ik niet eerder aan de bel heb getrokken en ben boos op de cardioloog dat hij alleen medicijnen had gekregen.
Mijn emoties schieten alle kanten op. Er is nog geen dag geweest dat ik niet heb gehuild. Ik kan het nog niet geloven. Ondat mijn moeder 21 jaar geleden is overleden en mijn vader alleen was, moeten wij het huis leeg halen. Hier heb ik heel veel moeite mee en wil er geen afscheid van nemen. Wat altijd heel fijn was, is dat ik heel dichtbij woon en op zijn huis kijk. Nu is dat dus heel confronterend.
Mijn vader kreeg mij op latere leeftijd. Ik ben zelf 42 en alleen. Sinds het overlijden van mijn moeder heb ik een hele hechte band met mijn vader gekregen en was ik daar vaak. Gezellig in de tuin met een hapje en een drankje. Ik besef me dat dat nooit meer gaat gebeuren en dat doet me heel veel verdriet. Het was altijd een feestje en denk dat het nergens anders zo gezellig kan zijn. Voor zijn leeftijd was het een hele vitale man en gaf je hem zeker geen 82.
Ik heb thuis niemand om op terug te vallen en vind het heel lastig om in mijn eigen huis te zijn. Heb nergens zin in zie het soms ook niet meer zitten.
Ik werk weer een paar uur per dag, maar ook daar komt niet veel uit m’n handen. Ik denk de hele dag aan hem.
Ik weet dat het tijd kost, maar dit doet zoveel pijn en weet niet hoe ik hier mee om moet gaan.
Het gemis is echt enorm
Ik ben nog steeds helemaal verdoofd , en het besef is er nog niet . Ik kan niet geloven dat de wereld zo werkt , het maakt me zo kwaad..
Waarom nou zij, waarom de mensen die ons zó ontzettend dierbaar zijn
Mijn broer is vorig jaar op 46jarige leeftijd aan een hartstilstand overleden. Hij was ook een beetje grieperig de dagen ervoor.. Nog steeds onwerkelijk en ik mis hem verschrikkelijk..
Ik begrijp je verdriet. Ik wil je graag een andere kant laten zien van sterven. Ten eerste de dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm, ten tweede sterven is iets wat we zelf doen, we kiezen het tijdstip, het hoe en de plaats. Dat is voor de meeste mensen niet te geloven en zeker niet te accepteren. Maar toch is het waar. Alleen weten wij dat niet met ons menselijk denken. Je hebt al heel veel mooie momenten mogen meemaken met je vader. Dat mag niet iedereen. Mijn vader heeft al zijn dochters misbruikt (4). Ik heb jarenlang aan God gevraagd wanneer mag hij overgaan. Want dat zou een bevrijding zijn. Uw vader is nu in de geestelijke wereld, na een rustpauze gaat hij met zijn gids die zijn hele leven bij hem geweest is, zijn leven evalueren, daarna is er nog zoveel te doen. De geestelijke wereld is zo fantastisch mooi, altijd een aangename temperatuur, mooie landschappen, er is zomerland, daar ben ik al geweest. Hij is niet meer gebonden aan de zwaartekracht van de aarde en kan overal naartoe reizen. Hij kan regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Spreek met hem, hij kan je horen. Steek een kaarsje aan en zeg zijn naam. Zij kunnen ons zien en horen, wij helaas niet. Kop op, het leven heeft jou nog veel te bieden. Mijn moeder is verongelukt op haar 63ste. Mijn broer is overleden aan longkanker op zijn 34ste en mijn man aan een hartaandoening op zijn 38ste. Mijn kleindochter is geboren op 14 juli onlangs, zuurstofgebrek gehad bij de bevalling en is opgegeven. We krijgen het allemaal voor onze kiezen. Hou je sterk⚘💕
Het einde was mensonterend (Verhaal 213)
En mijn tweede Jan had ook iets aan zijn longen
Ik mis hem zo verschrikkelijk
Ik zou hem nog zoveel willen zeggen bv dat ik heel veel van hem hou
Hij heeft zo moeten vechten om aan lucht te komen het einde was mensonterend niet om aan te zien
Ik kon er niet op tijd bijzijn,hij tierf in de armen van een zuster
Ik mis hem hel erg,rust zacht pascha eindelijk geen gevecht meer om adem te halen.
Jij ook veel sterkte Tiny
Groetjes yuri
Sterkte, ik weet hoe het voelt
Je kan leeft nog, zij het in een andere vorm. Wij zijn allemaal zielen die tijdelijk op aarde een lichaam hebben. Zijn einde was zwaar maar hij is nu bevrijdt van zijn lichaam. Hij heeft geen pijn meer, hij herinnert zich nog alles, hij kan je horen, je kan nog steeds alles tegen hem zeggen. Zelfs in je gedachten kan hij je horen. Het grootste probleem op aarde is dat de mensen denken dat alles eindigt bij de fysieke dood, dat is niet waar, we worden terug geboren in de geestelijke wereld en gaan terug naar huis, waar we vandaan komen, de aarde is maar een tussenstation en wij zijn reizigers die ervaringen willen opdoen op aarde. Waarom je man gekozen heeft voor zo een dood weet ik niet, ik had ook een broer die op zo een verschrikkelijke manier gestorven is. De geestelijke wereld is zo wondermooi, uw man wordt in eerste instantie opgevangen door zijn gids die elk moment van zijn leven bib hem is geweest en alles over hem weet. In het begin denkt hij dat hij nog ziek is, het besef komt langzaam. Hij zal een tijd te rusten worden gelegd, daarna gaat hij met zijn gids zijn leven evalueren. Er zijn zoveel interessante dingen te doen in de geestelijke wereld. Rust in vrede is er niet bij. Zomerland is zo mooi. De mens en zouden nogal opkijken als ze in die wereld zouden kunnen kijken. Helaas zouden ze misschien ook massaal uit het leven stappen. Dit is nu eenmaal de afspraak die lang geleden gemaakt is tussen God en alle zielen. Op het ogenblik dat wij geboren worden vergeten wij wie wij zijn. Steek een kaarsje aan, spreek zijn naam uit, zeg hem alles wat je hem wilde zeggen en stuur hem veel licht en liefde toe. Uw man zal regelmatig komen kijken hoe het met je gaat. Laat hem een sterke, krachtige vrouw zien die zich zelf kan redden 💕⚘
Overal zie ik haar.. (Verhaal 124)
Er is geen dag dat ik niet aan haar denk, vooral als ik jonge vrouwen tref van ongeveer haar leeftijd heb ik, inmiddels over de 70, het er moeilijk mee.
Ons huwelijk rammelde, en ze pleegde overspel met een man die twee dochtertjes had, en die ze kende vanaf haar 13e in een kliniek waar ze beide waren.
Op een keer melde mijn vrouw een lang weekend haar moeder te willen bezoeken in Noord Holland, dus ze pakte haar koffertje, stapte in haar Renaultje, en reed de straat uit op vrijdagmiddag, ze zou maandag morgen terug komen.
In werkelijkheid was ze naar haar "vrijer" en mijn schoonmoeder, evenals een paar anderen, wisten dat ik bedonderd werd.
Zo wist ik ook niet dat ze 3 maanden zwanger was van mij, iets wat we eigelijk gehoopt hadden: een kindje samen, maar toen was de situatie nog wat anders.
Langzaam aan werd het wel eens donderdag dat ze "naar ma" ging, en steeds vaker kwam ze niet maandag maar dinsdag terug.
Nog altijd wist ik niet wat anderen al wel wisten, maar ik zei wel eens: "waar om ga je eigelijk niet bij je moeder wonen? Daar ben je vaker als hier.." Toen ze 5 maanden was zei ze dat ze zwanger was, iets wat me uiteraard niet ontgaan was, maar de stemming was zo grimmig en de sfeer zo geladen, dat we telkens heftige woordenwisselingen hadden, en ik me af vroeg wat ik met haar, de zwangerschap, en de hele situatie aan moest. Van die vent wist ik dus nog altijd niets, ook niet dat de 2 dochtertjes haar mama noemden! Toen ze 7 maanden heen was ging ze naar de longarts, ze had zwaar astma, en was erg benauwd, de reden waar om ik ook al vanaf dat we samen waren de huishouding deed, en meer haar "levenshulp" was geworden als haar echtgenoot. Echt genoten werd er door mij niet veel meer. Inmiddels had ik een kleine kamer in ons huis ingericht als babykamer, alleen, ze negeerde alles.
Bij de vervangende longarts zei ze niet dat ze zwanger was, ze had een weid manteltje aan en had ook niet echt een dikke babybuik. Toen gebeurde er iets wat achteraf uiterst dubieus was, ze stemde in met Kortison, een medicament wat nooit aan zwangeren word gegeven om dat het conplicaties kan geven oftwel geeft bij zwangerschappen. Twee dagen later was ze beroerd, maar deelde toch mee dat ze mij ging verlaten voor een andere man die 2 dochtertjes had en dat ze nooit bij haar moeder was geweest maar bij hun.
Van dat verhaal was ik zo beroerd dat ik op de bank sliep, maar toch smorgens wakker werd om dat ik werd geroepen. Ze kwam in zeer desolate toestand van de wc af, lijkbleek, en totaal ongenietbaar, ging de trap op en smeet de deur dicht. Door ingeving ging ik naar de wc ... in de pot lag iets, een kindje.. levenloos en .. ach het was vreselijk. In paniek pakte ik het er uit, en drukte het tegen me aan, in een reflex, het was al bijna koud. Onder aan de trap heb ik haar geroepen, nix, boven zat de deur op slot. Met warm water heb ik mijn dochtertje gewassen, haar garnalen kleine vingertjes vast gehouden, haar dunne haartjes gefohnt, en in een klein doosje gelegt met watten, ze was ver onder de kleinste babymaat 50. Met de polaroid camera heb ik 1 foto gemaakt, de laatste uit het pak. Inmiddels was het half 5 geworden, het eerste daglicht gluurde bleek door het raam, en ik jankte als een hond, zo vreselijk alleen.
Wat te doen, van alles ging door mijn hoofd, maar rond 5 uur smorgens had ik in het platsoen aan de voet van een pas geplante rode beuk een gat gegraven, en legde het doosje op een bedje van madeliefjes er in, dat was het moeilijkste moment, het definitive afscheid van mijn zo innig gewenste dochter. Het doosje deed ik dicht, nog wat bloempjes er op, en gooide het gat weer dicht. Jankend.
Toen ik thuis kwam liep ze net door de keuken, aangekleed en wel, de koffer stond klaar, en ik vroeg wat dat betekende? "Ach houdt toch je bek!" was de reactie, en ik keerde mij om en zat wezenloos in ern stoel. Er kwam een mij onbekende man, ze deed de deur open, en hij zei: "kom je mee?" Deed een stap de gang in, pakte haar koffers en zei tegen mij: "de rest word nog opgehaald, doei"
Dat doei deed mij opveren, opeens werd alles me te veel, maar ze reden de straat al uit.
Achteraf komen de vragen, het verwerken, alles was zo onwerkelijk, en dat is het zelfs nu nog, na 35 jaar huwelijk met een zeer liefdevolle vrouw en een emigratie om ergens samen met onze inmiddels 3 grote zonen gelukkig te zijn. Dat zijn we ook, maar als ik hier zo alleen zit te schrijven, in onze mooie grote tuin, praat ik met mijn dochter. Ik weet dat het gestoord is, maar voor mij is ze een engel geworden.
Ik vind het vreselijk wat je hebt meegemaakt. Weet dat je dochter nog altijd bij je is en je regelmatig bezoekt. Gelukkig heb je haar uit de wc gehaald. De dood bestaat niet, we veranderen alleen van vorm. De meeste mensen op aarde zijn vergeten wie ze zijn en hebben zich geïdentificeerd met hun lichaam. Er zijn ook universele wetten en die gelden voor iedereen. De wet van karma, oorzaak en gevolg. Wat je uitzendt komt versterkt bij jou terug. Uw ex zal zich zelf nog heel hard tegenkomen en dat gaat haar niet bevallen. Gelukkig ben je goed beschermd, je hebt je leven terug kunnen opbouwen. Er gaat een moment komen dat je je dochter terug zal zien, als een mooie liefdevolle ziel. Laat het los en leef in het hier en nu en weet dat ze over je waakten je liefheeft 💕⚘
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn (Verhaal 388)
Eind juni is haar verjaardag en ik merk dat ik richting die dag steeds agressiever en bozer wordt en weinig kan hebben,
Ik weet niet goed hoe ik dit een plaats kan geven en weer verder moet, mijn vrouw betekent teveel voor mij om te vergeten,
Ik wil wel maar kan niet verder, doet te veel pijn
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Heel veel sterkte gewenst
Nu kwam gisteren een vriendin de dvd crematie bekijken en biechtte op dat ze 4x met mijn man was vreemd gegaan.
Ik was zo overdonderd en verdrietig en nu heel boos dat ik haar voorlopig niet meer wel zien.
Wat moet ik het verwerken doet al veel en pijn dit is de bekende druppel......
De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig (Verhaal 22)
Door hartfalen is mijn echtgenote, na een huwelijk van ruim 40 jaar, plotsklaps uit mijn leven gerukt. We waren elkaars zielsverwanten en het verlies van haar is voor mij niet draagbaar.
Het is inmiddels anderhalf jaar geleden, maar ik krijg mijn leven niet op de rit. Mijn omgeving adviseert me erop uit te trekken, nieuwe sociale contacten op te doen en leuke dingen te ondernemen, maar het lukt mij niet.
Ik voel me nog altijd verlamd. De pijn, het verdriet en het gemis zijn zo intens aanwezig... Dag in en dag uit. Het feit dat ik geen afscheid heb kunnen nemen van haar en haar nog één keer heb kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou, is ondraaglijk voor mij.
Op 27/8/18 is mijn man in 2tal uren overleden door hartinfarct,het is onwezelijk,gezond en wel vertrokkên en niet meer teruggekomen ,we waren mekaars beste vriend ,geliefden ,we konden alles met elkaar delen ,het grote verdriet van onze kleinzoon die verleden jaar stierf was zwaar maar we hadden elkaar ,ikweet niet hoe dit leven verder moet en waar ik weer verder moet in het leven.
Nog maar een paar maanden geleden. De leegte en verdriet is zo intens.
Wij waren ook een twee eenheid. Weet ook niet hoe ik moet doorgaan.
Het leven stopt gelijk met dat grote verlies. en hoe verder?
Sterkte
Jij ook veel sterkte....ik woon in Zuid Duitsland en familie en goede vrienden zijn in Nederland........het is loodzwaar...
Hoe lang is t geleden dat je moeder is overleden ?
Vorige week donderdag 28 januari is mijn hartsvriendin overleden.
Ze wilde dit heel graag .
Omgaan met dit verlies lukt mij niet.
Heb me ziek gemeld en kan hier moeilijk mee omgaan.
Vertel ook niemand hoe ik me voel.
Denk dan dat hun denken komt ie weer.
Ik zou ook niet weten wat de beste manier is om met verlies om te gaan.
Vooral de stilte, en het alleen zijn vind ik heel moeilijk. Sterkte!
Het lijkt gewoon oneerlijk, we zouden samen oud worden . En nu ben ik alleen, nu 1,5 jaar.
Het liefst stap ik maar uit het leven en is alles voorbij.
Sterkte
mijn leven zal nooit meer zijn zoals toen..
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Wil niet meer verder ze was klaar voor een nieuwe nier
We zouden in de cross- over gaan alles geplant in Erasmus
door Corona verzet niet meer door gegaan ik kan het maar niet verwerken vreselijk
Én, dat hij bij zijn hemelse Vader lééft!
Het verdriet word iets minder maar zo vreselijk onrustig (Verhaal 178)
Gr Mieke
Zo herkenbaar je verhaal
Bij mij precies hetzelfde
Hoop dat het inmiddels wat beter met je gaat?
Dat onrustige gevoel heb ik ook ,kan niet ontspannen en s 'avonds voor pampus op de bank. Ik pak wel 1 oxazepam overdag maar het is en bkijf moeilijk. Sterkte
Mijn wereld staat zo op zijn kop (Verhaal 394)
Ik ben m'n liefde van m'n leven kwijt geraakt (Verhaal 209)
Samen gezellig wezen eten en na terugkomst in hotel kreeg m'n lief een hersenbloeding.
Dacht eerst zelf aan een hartaanval en ben als gek gaan reanimeren gegaan.
Mocht niet meer baten.
Heb een traumatische ervaring meegemaakt en heb daar nu de gevolgen van.
Ik wil zelf ook niet meer.
Ze was nog maar 56.
Zo oneerlijk
Donderslag bij heldere hemel (Verhaal 389)
Mijn man lag ziek thuis op bed.
En toen ik onze hond uit liet in december brak ik mijn heup.
Ik heb mezelf geen herstel toegestaan daar heb ik nu de gevolgen van.
Mijn man is in maart overleden , ik ben zo verdrietig hiervan.
Ik wil onze kinderen niet tot last zijn.
Maar soms denk/hoop ik dat ik snel bij mijn overleden man ben.
Ook weet ik dat dit niet eerlijk is naar onze kinderen is maar ik voel me zo alleen.
Ondanks alle lieve vrienden , familie etc……
Verdriet is nu nodig om mijn leven weer op te pakken (Verhaal 24)
Het is alweer 4 jaar en bijna 3 maanden geleden en eigenlijk sta ik mezelf nu pas toe om verdriet te hebben. Me verdrietig te voelen. Met behulp van mijn therapeut ontdek ik dat ik niet bang hoef te zijn voor mijn verdriet en ik merk dat ik het aankan.
Veel mensen in mijn omgeving zeggen; heb je daar nu nog last van
> mijn therapeut zegt: voel maar; het is goed zo. Ik voel me erg gesteund dat mijn verdriet er mag zijn ook al voel ik me nu soms wel heel verdrietig...... ik voel ook dat dit verdriet nu nodig is om mijn leven weer op te pakken en ik ben blij dat het zich aan dient.
Sterkte
Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel (Verhaal 193)
4 maanden geleden is mijn moeder overleden door middel van euthanasie. Ze is 6 jaar lang ziek geweest en takelde steeds verder af tot ze op het laatste moment eigenlijk niets meer kon.
Ze leed aan de ziekte ALS, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer kon praten en bewegen. Je hart breekt als je dit mee moet maken van dichtbij. Iemand waarvan je zoveel houdt. Mijn moeder was mijn soulmate, ze begrepen elkaar zonder iets te zeggen, lachten om de domste grapjes. Mijn beste vriendin.
Nu 4 maanden later, dankbaar dat we goed afscheid hebben kunnen nemen en zij waardig overgegaan is naar de andere kant, heb ik elke dag nog intens verdriet.
Ik mis haar ZO ontzettend erg… Mijn tranen vloeien, en voel me wanhopig en alleen.
Zelf heb ik een lieve man, 2 lieve kinderen en de beste vader en zus, en toch voel ik me alleen.. en intens verdrietig. Ook praten we er heel veel over.
Hoe moet ik hier toch mee omgaan?
Heb soms het gevoel dat ik mensen om mij heen wegduw.. wat ik eigenlijk helemaal niet wil. Maar niemand begrijpt werkelijk wat ik voel.
:-(
D aarbij heb ik zelf mijn echtgenoot wel 2 JAAR zelf verzorgd dag en nacht.
D at hij er niet meer is ,dat is super zwaar ik kom dit NOOIT TE BOVEN
MARIJKE
Mijn moeder overleed bijna 2 weken geleden, en jou verhaal raakt me zo erg..
Ik weet soms niet hoe ik verder moet zonder haar, zij was m’n alles
Ik begrijp ook je eenzame gevoel, je verdriet kun je maar tot op zekere hoogte delen..
Heel erg veel sterkte !!
Ik zit nu ook in een shock, en weet niet hoe ik verder moet (Verhaal 384)
Je hond is gelukkig nog bij je, dat moet ook een beetje troost geven.
Voor nu, heel veel sterkte, al zijn dit maar woorden die nu ook niets voorstellen.
Ik wens je veel sterkte met haar verjaardag, er zijn nog zoveel dagen waar we doorheen moeten die ons aan onze liefste dierbare doet denken.. je bent niet alleen !
Verdrietig (Verhaal 387)
Ik probeer zoveel mogelijk sociale contacten te hebben (Verhaal 385)
Een kuske voor mijn suske (Verhaal 382)
Op 7 jarige leeftijd moest ik afscheid nemen van mijn 32jarige mama. Gestorven aan borstkanker.
Wat kleurde de lucht grauw. 3 jaar erna kleurde ze terug blauw.
José kwam in mijn leven, de titel mama kon ik haar niet geven zo heb je maar 1tje. Het werd SUSKE.
Ook al kwam ik niet uit je buik, ben super blij dat ik je 41 jaar heb mogen kennen. We hebben niet lang aan elkaar moeten wennen.
Je was mijn soulmate, luisterden naar dezelfde muziek, samen op vakantie gaan dat was ons leven
Kon ik je nog maar 1 reisje geven.
Op moederdag vertrok je op je laatste reis zonder mij. Sindsdien ben ik niet meer blij.
Weet niet waar ik moet beginnen, ik mis je in zoveel dingen. In september niet meer naar zee, tranen à volanté.
Mijn flikkerogen ben ik kwijt, das een feit.
Mijn lach is zoek, tis meer dan eens dat ik op 1 dag vloek.
Ik moet aan een nieuw hoofdstuk beginnen,
Maar kan ik dit wel zonder jou ?
Weet ik ben trots op jou!! Je was mijn rots in de branding.
Heb nu je uil tattoo. Suske waar je ook bent: I OVE YOU.
Ik blijf het maar zeggen, jij verdient een standbeeld. Mijn respect heb je al , trouwens altijd gehad. Er zullen er zeker nog volgen die dit beamen.
Ik denk aan jou en aan iedereen die jij liefhebt. ❤️
Maar weer geen woorden
Dikke knuffel 😘
Mijn moeder mijn vriendin is er echt niet meer (Verhaal 378)
Mijn moeder..wat mis ik haar. Ik heb het gevoel dat ik er soms in bezwijk. Maar ik moet door met mijn gezin met mijn leven. Mijn moeder was mijn vriendin op wie ik altijd terug kon vallen. Ze stond altijd voor mij klaar en ik voor haar.. Toen ze ziek werd hebben we elkaar getroost. We hebben elkaar bijgestaan in moeilijke uren. Wat hebben we veel gelachen op momenten dat het niet echt kon..ik mis mijn maatje..
Gr
ja , jullie wel maar bij mij mocht dat niet zo zijn.... (Verhaal 120)
Mijn man is 14 dagen geleden overleden
Ineens hij was niet ziek niks ..herseninfarct in de ochtend gelijk toen hij om 5:30 begon met werken op de zee ...
Hij was al 6 weken weg en zou midden juni weer tguiskomen 24 juni zou hij 56 worden .
Ik heb dat ook wat jij zegd
Met stelletjes en ..
Als ik oudere mensen zie lopen denk ik waarom jij niet maar mijn schat ..het is vreselijk weet niet hoe verder zonder mijn allerliefste , ik ben nu 48 jaar mijn schat was 55 jaar 💘💘mijn lieve Simon ik mis hem zo vreselijk ..we gaan elke dag naar selwerderhof in Groningen om bij onze schat te zijn
Ben radeloos en voor mij hoeft het echt niet meer, maar we hebben nog een zoon van 20 jaar jong.
Jaloers en woede als je mensen samen ziet en ook ziet lachen.
Oneerlijk, ik kan wel tegen de hele wereld aanschoppen
Mijn vriend was er heel erg ziek en hij wilde niet in een verzorgingstehuis terechtkomen.
( lees verhaal 61, waar ik ook veel in herken met de lijdensweg van mijn moeder een half jaar geleden )
Mijn vriend wilde ook euthanasie en ik heb hem bijgestaan en overal mee geholpen.
Heb naast hem op het bed gezeten en zijn hand vastgehouden toen hij mij verliet.
Ik dacht dat ik het aankon maar mooi niet dus, wat is dit zwaar.
Mijn leven lijkt wel met het zijne gestopt te zijn.
Ik ben in een heel diep dal terecht gekomen.
Ik heb inderdaad ook hulp gezocht en ook EMDR ondergaan omdat het beeld op mijn netvlies stond gebrand en ik er maar niet vanaf kwam.
Toch ben ik nu al anderhalf jaar verder en het is nog steeds heel erg zwaar.
Ik heb ook de geriater aangeschreven, waar hij onder behandeling was en geschreven dat men veel meer aandacht moet hebben voor de naasten die er bij betrokken zijn.
De vreselijke beelden raak ik niet kwijt en krijg mijn leven nog steeds niet opgepakt.
Ik heb nooit kunnen beseffen dat ik mijn vriend zo erg zou missen.
Intens verdrietig word ik daarvan.
Het is ook de reden dat ik geen relatie meer wil. Wéér hetzelfde meemaken, Wéér het verdriet voelen, Wéér niet weten hoe verder te moeten.....
Nu denk ik waar is al dat geld gebleven (Verhaal 362)
Mvg
Wij zijn langzaam toegegroeid naar haar dood (Verhaal 376)
Toen er net uitkwam dat ze uitgezaaide kanker had dacht ik dit is mijn nachtmerrie...
Mijn moeder met wie ik zo een band had, ik dacht werkelijk mijn wereld vergaat als ze eenmaal dood is.Ik heb gewoon een man en 2 volwassen kinderen.Maar toch ...ik dacht..dit is t allerergste wat me kan overkomen.
En nu is ze afgelopen dinsdag overleden en...ik heb er eigenlijk vrede mee.Ze heeft zo geleden de dood was een verlossing.Ook het sterfproces heb ik van dichtbij meegemaakt met haar .En hoe raar t klinkt ik vond t zelfs bijzonder...
Voor mij is t goed nu..zo af en toe een huilbui maar ik functioneer wonderbaarlijk redelijk goed.Ik voel heel raar misschien dat ze bij me is.En dat voelt goed, ook al mis ik haar vreselijk .
Niet meer kunnen bellen/spreken etc.Maar ik moet eerlijk zeggen dat wij langzaam zijn toegegroeid naar haar dood.Zij was al weken niet in staat om te spreken of te kunnen lopen of goed zien.De kanker was naar hersenen uitgezaaid ze gleed langzaam weg en dat heeft iig mij toch al voorbereid op haar naderende sterven en er niet meer zijn voor mij..
Voor mij persoonlijk is er een last van mij afgevallen...haar niet meer doodziek zien.Maar voor iedereen die zijn of haar moeder vader ziet sterven ..het is echt heel heftig maar probeer te accepteren dat het leven eindig is.Hoe moeilijk het ook is.Ze zijn voor altijd in je hart.En de herinneringen en liefde voor hun neemt niemand je meer af!
Alleen geboren tweeling broer (Verhaal 375)
Altijd maar opzoek naar voldoening. in mensen en kan ook in werk zijn. ik kan voor me gevoel nooit mezelf laten zien. want onbewust krijg ik vaak schuldgevoelens. ik geef altijd veel aan mensen, maar als ik dat niet terug krijg. dan word ik boos en vind ik dat raar. heb vaak ook zomaar onzekere gevoelens en weet niet eens waar die vandaan komen. zo sta ik op de voorgrond en durf ik veel en heb zelfvertrouwen en ander moment kan ik best verlegen worden. het contrast is aardig groot.
ook veel vermoeidheid. waardoor ik niet voluit kan leven en dat maakt mij best geïrriteerd omdat altijd zo me best doe. zijn mensen die hier ook last van hebben?
en wat zou je eraan kunnen doen. zodat ik het een plek kan geven
De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn (Verhaal 374)
Ik ben nu acht maanden verder en ik mis mijn lief ontzettend. Doe vreselijk mijn best om door te gaan, doe een heel leuk project op mijn werk wat mij een beetje voldoening geeft. Mijn lichaam en geest is nog hard aan het verwerken. Ik probeer met kleine stapjes het leven weer op te pakken . Gaat me de ene keer beter af dan een andere keer. Ik weet dat ik nog in het begin ben van rouwarbeid. Maar ik weet ook dat het mij gaat lukken, met alles wat daarbij hoort. Hoe diep de wond en hoe gebroken mijn hart ook is. Ik heb altijd van hele kleine levens-dingetjes kunnen genieten en zal dit zeker nu ook nog doen. De persoon die ik was zal ik nooit meer zijn maar ik ben wel benieuwd naar de nieuwe persoon die nu in mij schuilt. De kracht om door te gaan komt mede door de onvoorwaardelijker liefde van mijn lief. Hij die zo trots op me was en zei dat ik van alles kan. Het is af en toe moeilijk om het zelf te geloven maar zijn liefde houdt mij op de been.
Dankbaar voor je herinneringen (Verhaal 369)
Moeite met de nieuwe verhoudingen in familie en vriendschappen (Verhaal 372)
Terwijl ik in mijn eentje wel goed op stap kan en zelfs meegegaan ben met een groepsreis. Ik ben benieuwd of iemand hier iets in herkend.
Lichamelijk ben ik nog een wrak (Verhaal 367)
Bij mij werd er al na 2 weken, na het plotseling overlijden van mijn man (58) of ik het al een plekje heb kunnen geven. Mensen die het niet meegemaakt hebben, hebben geen idee wat ze zeggen! Kun je het ze kwalijk nemen, nee. Maar ze kunnen zich ook eens verder verdiepen in plaats van dom geblaat.
Mijn lievie is niet meer (Verhaal 371)
Sterkte gewenst
Ik heb het gevoel dat ik iedere dag ook een beetje sterf (Verhaal 359)
Lijkt wel of ik rouw om al mijn grootouders (Verhaal 368)
Ik ben ziek van verdriet (Verhaal 366)
Mijn man met al mijn liefde verzorgen was het enige dat ik nog kon doen voor hem.
Hij heeft zo zijn best gedaan en gevochten tegen die rotziekte….
Hij heeft 3 maand in de zetel en het bed gelegen, wou zichzelf nog dagelijks wassen, ook al was hij doodop…..maar hij kon niet meer genieten van wandelingen en fietstochten, dat deed hem veel verdriet….en toch maakte hij soms nog grapjes…..
5 dagen terug in hij in mijn armen heen gegaan……het ging plots veel te snel, maar mijn lieve man is nu verlost van alle pijn, en hopelijk zien we elkaar later weer, dat hebben we beloofd aan elkaar.
We waren reeds 32 jaar samen, 2 jaar gehuwd…….hij is de liefde van mijn leven, en een stiefvader en -grootvader uit de 1.000. We missen hem ontzettend.
Ik weet dat ik er moet zijn voor onze super lieve dochter en kleindochter, die een grote steun voor me zijn……terwijl ze zelf zeer veel pijn en verdriet hebben.
Maar ik ben ziek van verdriet, ik weet niet of, en hoe, ik dit kan verwerken. Alles herinnert hier thuis aan mijn lieve man, we waren bijna dag en nacht samen al die jaren. Mijn dochter probeert me mee naar buiten te nemen, maar dat wil ik (nog) niet, ik voel me schuldig omdat mijn man maanden niet buiten kon om te genieten van een wandeling, en er toch zo naar snakte………Ik praat vaak tegen hem, roep hem soms, maar krijg geen antwoord, Ik wil hem zo ontzettend graag terug !
Mijn ouders overleden (Verhaal 17)
Een tijd geleden zijn mijn ouders overleden. Ik heb nu geen verdere familie meer.
Met vrienden heb ik wel contact, maar ik vind het moeilijk om ze “op te schepen” met mijn rouwproces. Ik ben dus aan het rouwverwerken in mijn eentje. Dat is soms best zwaar.
Ik hoop dat deze verdrietige en pijnlijke gevoelens langzaam aan zachter worden, want dit is geen pretje. Ik voel me er ook vaak somber en depressief bij.
Fijn dat ik er nu even over kan schrijven. Op de een of andere manier lucht dat een klein beetje op, alsof ik niet helemaal alleen ervoor sta.
Beste Lotgenoot,
Wat vreselijk dat je beide ouders gestorven zijn. Ik heb datzelfde meegemaakt in mijn jonge jaren toen mijn ouders binnen 2 jaar allebei overleden. Dan is er plotseling geen oudershuis meer en ben je wees.
Gelukkig had ik toen veel steun aan mijn zus, maar ik begrijp dat jij geen directe familie meer hebt en dat maakt het wel erg zwaar, want dan heb je ook geen gezamenlijk verleden en kun je geen herinneringen meer ophalen met een vertrouwd iemand.
Als je echte goede vrienden hebt, hoef je zeker niet bang te zijn dat je ze "opscheept" met je rouwproces, maar zullen ze blij zijn als ze je kunnen helpen en steunen in deze zware en emotionele situatie.
Zeker mensen die zelf al een keer een verlies hebben meegemaakt, weten hoe het voelt en daarmee kun je vaak ook een echt gesprek voeren, waardoor de pijn en het verdriet een beetje verlicht worden.
Ik weet niet hoe oud je bent en of je een partner hebt die je steunt, maar het blijft zwaar en hard werken en zoeken naar een doel om zin aan je bestaan te geven.
Ik wens je alle kracht toe om op een goede manier door je rouwproces heen te komen en weer aan de toekomst te willen denken.
Veel liefs
Lieve anoniem,
Ik kan niet zien hoelang het is geleden dat jij je berichtje hebt geplaatst. Toch wil ik hier graag op reageren.
Ook mijn ouders zijn helaas veel te jong overleden.
Ik was elf jaar toen mijn vader overleed, dat was in 1975.
Destijds werden wij daarvan weg gehouden. Ik mocht niet mee naar de begrafenis en heb ook geen afscheid kunnen nemen.
Mijn vader lag al enige tijd in het ziekenhuis, mijn moeder was dag en nacht bij hem. Telefoon hadden wij nog niet in die tijd. Een buurmeisje kwam ons vertellen dat mijn moeder had gebeld om te vertellen dat mijn vader was overleden.
Maar mijn leven ging verder, wij hadden een boerderij met inwondende opa, oma en een ongetrouwde oom.
Toen ik achttien jaar was is er bij mijn moeder MS gediagnostiseerd.
Op mijn 21 ste ben ik getrouwd en heb drie mooie kinderen mogen krijgen.
Mijn moeder werd steeds zwakker en is op 52 jarige leeftijd in een verpleeghuis gaan wonen. Zij is daar twee jaar later overleden.
Heel lang heb ik daar last van gehad. Het is ook niet normaal om op je 28 ste wees te zijn.
Nu nog steeds heb ik met enige tijd last van het gemis en ben jaloers op leeftijdsgenoten die hun ouders nog wel hebben.
Maar je moet er mee dealen of je wilt of niet.
Één van mijn kinderen woont in Amerika. Dat is ook een proces waar ik de ene dag beter mee kan omgaan dan de andere.
Inmiddels heeft hij twee kinderen en wij proberen echt wel om een keer of drie per jaar daar naar toe te gaan. Maar als Robbert ten Brink dan voorbij komt, dan denk ik, ik wil bij hem zijn.
Zo beleeft een ieder zijn verlies op zijn of haar manier met de nodige ups en downs.
Maar denk ook aan de mooie dingen die je wel hebt en geniet daarvan.
Ik heb ook een kleinzoon om de hoek wonen, hoe fijn is dat. En daar haal ik mijn kracht uit.
Lieve anoniem
Geniet van de mooie dingen die het leven je biedt en probeer ervan te genieten.
Liefs
Jootje
Ik ben sinds 2 weken ook wees en de golf van emoties zag ik niet aankomen.
Ook ikheb nietveel famile meer en moet het grotendeels ook in mijn eentje doen.
Ik krijg vaak te horen dat het bij het leven hoort, Ja dat weet ik ookwel.
en inerdaad de emoties zijn heftig maar laat komen doe ik ook. En wat een ander vind heb ik op dit moment even maling aan. ZE hebben een mening maar ze hebben geen idee.
Ik was ook in het begin ook erg boos en gee idee waarom en ik huil heel veel. Het kost tijd zeggen ze en ieder doethet op zijn eigen manier.
Maar ik geef je gelijk hetdoet verdomde zeer en ik maak nuhet zelfde mee en bekijk het dag per dag.
Groetjes Moniek
Dus doe ik alles ook alleen en hou familie zo ver mogelijk bij me vandaan ,,het is dan ook een klap in mijn gezicht hoe ze reageren. Zelfs de broers en zussen van mijn moeder en ook vader
Ben dan ook radeloos met men leven en heb pas rust als ik bij men ouders ben .
Dan mag men familie het zelf uitzoeken
Dus van mij horen ze niks meer , zelfs de zussen en broers van mijn moeder en ook vader hebben het boek gesloten en hun overlijden naast zich neer gelegd en vergeten en vinden het prima zoals ik uit hun reacties en opstelling constateer en gaan vrolijk verder ,alsof er niks gebeurd is , terwijl ze wel weten hoe close ik was en steeds ben met men ouders
ik ben enigst kind en heb zeer lieve ouders gehad en heb nog iedere dag enorm verdriet en zal pas rust hebben als ik bij ze ben en dit klote leven over is voor me zelf , want zonder hun geen leven voor mij en ben zeer verbitterd , ben 57 maar dat is maar een getal en doet er niks toe voor mij .
ik zal men leven lang verdriet houden en enorm blijven hebben .
gelukkig heb mijn ouders beide naast elkaar thuis staan als urn met vele foto's en kaarsen en sta er mee op en ga er mee naar bed met ook enorm verdriet
en wat betreft men familie die mogen ze ophangen , daar heb ik geen probleem mee of van 5 hoog het raam uit .
mike
Ik was 13 toen mijn vader overleed en 16 toen mijn moeder overleed.
Ik had wel 3 zussen maar met 2 zussen hadden ik al vrij snel geen kontakt meer maar met 1 zus wel ; totdat ikzelf dat kontakt ook heb verbroken.
Het is heel moeilijk om zonders ouders te leven maar je MOET!!
Je hebt geen keuze (tenminste zo zie ik het)
En ja ik stoor me ook aan mensen die wel nog ouders hebben en dan denk ik waarom zij wel en ik niet
Zo oneerlijk
Maar ja
Dat is het leven!!
De ene krijgt veel voor zijn kiezen en de ander weinig en waarom??
Daar weet ik iig het antwoord niet op.
Jullie allemaal sterkte met jullie verdriet !!!
Ik ben 57, maar ben en voel me wees. Ze zeggen dat het 2e jaar nog moeilijker is dan het 1e jaar na het overlijden.
Nou geloof me, dat is zo.
Het gevoel van eenzaamheid en heimwee is verschrikkelijk.
Het gaat maar niet weg.
Ook nu voel ik dat ik lichamelijk weer achteruit ga.
Heb me de afgelopen 2 maanden helemaal gefocust op mijn nieuwe baan.
En nu komt het verdriet in volle hevigheid weer terug.
Alsof er een bom ontploft.
Maar ook hier kom ik wel weer uit. Hoop ik.
Ik wens iedereen hier veel sterkte.
Laat je verdriet er zijn.
Al wil je het liever niet.
Tegenhouden of negeren werkt op de lange duur niet.
Ik heb het geprobeerd.
Je lichaam zegt op een bepaald moment, tot hier en niet verder.
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ondertussen de nodige therapie/opname gehad voor PTSS/ES.
Weet dat ik door moet, wil het verleden niet laten herhalen en zal doorgaan!
En voor een ieder die iemand heeft verloren, jong of oud, blijf erover praten want dat is na mijn idee de belangrijkste therapie.
Na een ziekteproces is mijn man overleden (Verhaal 18)
Eind vorig jaar is mijn man Peter na een ziekteproces van 4 maanden overleden. Hij was 56 jaar.
Voor zijn overlijden was er een proces en nu na zijn overlijden is er wederom een proces.
Ik dacht dat ik al enigszins had kunnen anticiperen op alleen zijn door het feit dat we wisten wat er ging gebeuren. Wat had ik dat mis!
Ik ben sterk, ik accepteer, ik leer mezelf steeds beter kennen alsook hoe mensen in mijn omgeving hiermee omgaan. Ik weet dat verwerking tijd nodig heeft en ik probeer alle momenten/emoties die mij overvallen aan te gaan, het hoofd te bieden. Ik ben op veel momenten verdrietig en stop dat niet weg. Soms maak ik de keus het wel even weg te stoppen eenvoudig omdat ik er dan geen zin in en/of ruimte voor heb.
Dit lijkt een bewust proces en voor een deel is het dat ook wel. Ik ervaar het echter als emotioneel overleven. Zoveel momenten dat ik verdrietig ben die zich eenvoudig niet lenen om het toe te laten. Op momenten dat ik niet verdrietig ben maar het wel zou kunnen zijn dan zoek ik de emotie soms bewust op in de hoop op verdere verwerking en verbetering.
Dit gebeurt ook wel maar wat is het zwaar!
Het is een proces met vallen en opstaan. Ik denk zelf dat ik in de grote lijnen best goed bezig ben om te verwerken en toch zie ik er tegenop dat dit nog gaat duren omdat het zo zwaar is........
Ik merk wel dat er verbetering is, de zo bekende tijd alsmede mij eigen inzet doen zijn werk wel en toch...., de intensiteit van gemis en verdriet op momenten is werkelijk met geen pen te beschrijven en zo mogelijk nog lastiger onder woorden te brengen, hoe je je best daar ook voor zou doen.
Ik zou kunnen vragen wat kan ik nog verwachten? Een begrijpelijke maar zeker geen handige vraag want dat is voor iedereen anders, daar is dus m.i. ook geen eenduidig antwoord op te geven.
Als er mensen zijn die dit herkennen lees ik graag hun ervaringen hiermee.
Hallo Daphne,
Ik herken het. Helaas heb ik ook geen antwoord, aangezien ik mijn man Udo nog geen 2 maanden geleden verloren heb. Hij is in de laatste april week van 2017 geheel plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.
Volgens mij kun je niet anticiperen op het verlies van een geliefde. Je weet dat het einde nadert, maar het grote gemis begint toch pas na het overlijden.
Ik heb mijn zus 2 jaar geleden op 55-jarige leeftijd aan kanker verloren en nu dus mijn man geheel plotseling.
Iemand die pijn heeft wil je niet langer zien lijden, maar het gemis is er niet minder om. Het enige verschil is dat je zaken rondom het afscheid nog samen kunt afstemmen en dat geeft je een beetje meer rust. Bij een plotseling overlijden moet je dat naar eigen goeddunken beslissen voor je partner en dat is gewoon moeilijker. Evenals alle belangrijke zaken die plotsklaps geregeld moeten worden, zonder dat je dit samen hebt kunnen overleggen en dan heb ik het nog niet eens over alle praktische zaken in en rondom het huis.
Hoe ga je om met verdriet, ik weet het niet.... wat mij soms een beetje troost, is het lezen van verhalen van lotgenoten, want je voelt je zo enorm alleen. Je omgeving probeert je wel te troosten, maar zij hebben geen idee hoe het voelt. Wat het voor mij extra lastig maakt is dat ik geen directe familie meer heb, sinds de dood van mijn zus, want kinderen hadden we niet.
Tijdens haar ziekbed en na haar overlijden heb ik het heel zwaar gehad, omdat zij niet alleen mijn zus, maar ook mijn beste vriendin was. Toen heeft mijn man me enorm gesteund, ondanks zijn eigen verdriet om haar, anders had ik het echt niet gered. Dat verdriet om haar overviel mij vaak ook onverwacht, door een gebeurtenis, of een liedje, waardoor je dan weer zeer emotioneel wordt. Dat gebeurde mij ook nog na 2 jaar.
Nu ik dringend behoefte heb aan een naaste, na de plotselinge dood van mijn man, is er niemand meer !
Ik heb wel enkele vrienden/buren/collega's die het goed met me menen, maar niemand meer die zo eigen is en zielsverwant, als mijn man of zus en dat doet ondraaglijk veel pijn.
Ik weet dan vaak ook niet waar ik het moet zoeken en voel me eenzaam, vooral in het weekend, want dan is iedereen weer met zijn tweetjes.
Ik ben 2 weken na het overlijden van mijn man wel weer gedeeltelijk gaan werken, maar had in het begin erg veel moeite om me te concentreren. Dat is gelukkig wel een beetje beter geworden, maar nog steeds ben ik erg moe en het blijft maar malen in mijn hoofd. Waarom heeft dit moeten gebeuren en wat is nog de zin van mijn bestaan ? We hadden zo gehoopt, na een aantal moeilijke jaren van ziekte en verlies, plannetjes te kunnen maken voor de toekomst en zijn op handen zijnde pensioen, maar helaas.... de bodem is onder mijn voeten weggezakt toen hij stierf.
Als ik 's morgens op sta voel ik me al misselijk en is het net of er een motortje begint te draaien in mijn hoofd en maag.
Ik ga wel naar een verjaardag of een etentje, maar ook dat blijft moeilijk, want je moet altijd alleen gaan en alleen terug komen en soms overvalt het me dat we er de vorige keer nog met zijn tweetjes waren.
Constant mis ik hem en het doet zo'n pijn als ik andere stellen zo vertrouwd samen zie praten en lachen. De wereld zonder hem is koud en ik voel me niet meer geliefd, geborgen of veilig, want hij was mijn grote steun en toeverlaat, degene die ik onvoorwaardelijk kon vertrouwen, al die jaren.....
Helaas heb ik geen antwoord voor je Daphne, ik vegeteer van dag tot dag. Soms gaat het een beetje beter, maar dan komt er weer een terugslag en kan ik alleen maar in mijn eentje zitten huilen en piekeren.
Bij mij is het nu bijna 2 maanden en ik heb mijn weg nog niet gevonden, ik hoop dat dit nog gaat gebeuren, want zo is zinloos en alleen maar intens verdrietig. Het enige wat een beetje verlicht als je er met iemand ECHT over kunt praten, of als je afleiding hebt.
Lieve Daphne ik hoop dat we spoedig een manier vinden om met het verlies om te gaan en een nieuwe zinvolle invulling weten te geven aan ons leven.
Dat hoop ik voor ons en alle lotgenoten hier.
Ik herken me zo in jouw verhaal. Mijn partner is na een ziekteproces van 10 maanden overleden, waarbij we op dag 1 al wisten dat zijn dood onvermijdelijk was.
Je probeert dan inderdaad te anticiperen op hoe het zal zijn zonder hem, maar achteraf weet je pas dat dat onmogelijk is.
Het gemis van degene die je compleet maakt, waar je volledig jezelf kunt zijn, het missen van die warmte , liefde en geborgenheid, maar ook het zelf niet meer kunnen geven van al die dingen. Dat maakt het leven soms niet te beschrijven pijnlijk, eenzaam en verdrietig. Ik heb nooit geweten tot dit moment dat hartezeer ook een fysieke pijn kan zijn. Het is emotioneel overleven.
Maar die emoties toelaten is tegelijk een teken van de liefde die er is en de weg naar leren leven zonder en het accepteren. Waarbij dat accepteren nu nog ver weg lijkt. Soms is het fijn om daarover te praten, soms zijn er geen woorden die uitleggen hoe het voelt.
Het overlijden van mijn partner is nu 8 maanden geleden. Mijn pijn is niet minder geworden, eerder groter. Alle eerste dingen die je alleen doet, alle dingen die je niet meer tegen hem kunt zeggen, de humor die je met elkaar deelt, de prietpraat van elke dag, de blikken die woorden hebben vervangen, het pijnlijke bewust zijn van wat verdwenen is. En tegelijk zijn dat de mooie momenten die me herinneren en altijd van mij zijn. De herinneringen die me ook staande houden in de dag, Ik ben in de loop der jaren een stukje van hem geworden, een deel van wie hij was ben ik.
Niemand weet wat te verwachtten, want rouwen is heel persoonlijk. Rouwen gaat met vallen en opstaan, nu nog voelt het soms meer vallen, maar ik weet ik dat ik ook weer zal staan. Rouw is een natuurlijk proces, ik kan alleen door het te 'omarmen' , het te ondergaan het een plek geven in mijn leven.
Maar ook is het belangrijk dingen te doen die afleiding brengen en waar ik plezier in vind.. Niet voor dat donkere gat van verdriet blijven staan, maar invulling en kleur aan het leven geven.
Ik weet niet hoe het morgen gaat. Wat ik wel weet is dat ik (goed) op weg ben. En als ik je tekst lees geldt dat ook voor jou. .... en we moeten maar even afwachten wanneer we aan komen.
Beste dapnhe, ik heb 4 maanden geleden soort gelijk mee gemaakt mijn man wist 4 maanden dat er iets mis met zijn hart was we zaten nog in onderzoek eind februari kreeg hij een hartstilstand.
We hebben geen afscheid kunnen nemen hij is niet meer bijgekomen..eerste tijd leef je in een roes en ik ervaar precies het zelfde als jou ook inderdaad soms gewoon geen zin om verdrietig te zijn, heel raar en ik weet niet of ik het goed doe opzich gaat het gewoon toch wel goed wat ik zelf dan niet normaal vind ik ben heel erg bang voor wat er komen gaat ik kan het gewoon nog niet geloven onwerkelijk!
Ik heb twee kinderen nog thuis wonen 23 en 27 dat scheelt wel heel veel toch nog de drukte daarvan, ik ben met mijn zoon (die zijn vader heeft geraenimeerd) een weekje naar spanje geweest.
we zijn net terug en het is een mooie week geworden met elke dag wel een traan want ik vond het ook zo moeilijk dat mijn man er niet bij was maar het is heel fijn geweest ook voor mijn zoon die het ook zo moeilijk er mee heeft ook de gebeurtenis je vader zien doodgaan aan tafel is natuurlijk een verschrikkelijke ervaring ik kan hem daar niet mee helpen...
ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt..heel veel sterkte toegewenst
Daphne, ik herken veel van wat je schrijft, Ook mijn man is op 60 jarige leeftijd gestorven na een kort ziekbed ,Het is nu twee en een half jaar geleden.En het is nog steeds zwaar. Sterkte voor Jou.
Daphene, ik lees je verhaal dat precies mijn verhaal is. Mijn grote liefde is nu 3 weken geleden overleden na een ziekteproces van 3 manden. Ik herken precies wat je verteld
Ben net in het begin van deze moeilijk en naar mijn gevoel onmogelijke proces. Ben bang dat ik er niet aan kan.
Zou graag verder met je willen praten.
Groet, Arminda
Hoi Daphne, mijn lief is na 9 jaar kanker (en ruim 20 jaar samen zijn) eind november overleden op zijn 53e.
Ik kreeg na een paar maanden contact met een weduwnaar en werd verliefd. Dat leidde even heel erg fijn af van de pijn maar nu is dat over en voel ik dubbel zo hard de pijn en het gemis. het voelt heel leeg en ik heb ontzettend wisselende stemmingen.
ik voel me af en toe of ik gek word. mijn vrienden zijn het volgens mij wel zat nu, mijn wisselende buien en meningen. daarom hoop ik hier wat begrip te vinden omdat jullie hetzelfde meemaken.
wat ik doe om alles te "verwerken"; heel hard huilen, mezelf dwingen om elke dag een stuk te gaan wandelen, kunst maken (tekenen, schilderen), ook bewust onder de mensen zijn. plannen maken.
ik vind het nu nog verdrietiger dan in het begin. toen ging ik een hele tijd op de adrenaline van het regelen van de uitvaart etc.
ik mis mijn mijn man ontzettend, we waren altijd samen, we hebben geen kinderen en het is ontzettend stil in huis.
Beste Daphne
Mij man is nog maar 4 weken geleden overleden op 78 jarige leeftijd. Hij lag in het ziekenhuis met longproblemen (dacht men) Daar heeft hij toen een lichte herseninfarct gehad. 5 dagen later kreeg hij een tweede en nu veel erger.
Het bleek dat hij een ontsteking aan zijn hartklep had en die veroorzaakte bloedstolsels. Hij was toen erg ziek en ging snel achteruit. Hij heeft zelf aangegeven dat hij niet langer meer wilde. Toen zijn alle onderzoeken gestopt en is hij naar huis gekomen waar hij na 3 dagen is overleden. Tussen zijn tweede herseninfarct en zijn overleiden zat 2,5 week.
Gelukkig hadden wij alles rondom de begrafenis al doorgesproken en opgeschreven zodat we het draaiboek er maar bij hoefden te pakken om alles te regelen. Ik heb maar 2,5 week gehad om aan het idee te wennen dat ik alleen verder moet. Dat gaat met vallen en opstaan. Ik probeer alles weer gewoon door te laten gaan.
Jammer dat ik op mijn leeftijd 75 geen werk meer heb, dat zou invulling aan de dag hebben gegeven. Ik ben wel direct het hele huis op gaan ruimen en ik weet niet waarom. Ik denk dat ik een nieuw nest moet maken, van zijn kleren ga ik een quilt maken.
Ik ben een dag met mijn zusje gaan wandelen daar heb ik wel van kunnen genieten. Ik hoop op meer van deze dagen.
Als ik erg verdrietig ben of ik voel me eenzaam dan dwing ik mezelf om er op uit te gaan al is het maar voor een boodschapje. Ik wil vooral aan de goede tijd denken die we samen hebben gehad en minder blijven hangen in negatieve gevoelens of me zielig vinden. Of me dat zal lukken moet ik nog afwachten. Ik denk Daphne dat je goed bezig bent.
Ik denk ook dat het goed is dat je soms je verdriet toelaat maar soms ook weg stopt. Dat doe ik ook. Je wilt ook nog een beetje leuk zijn voor je omgeving.
Ik mis vooral de gewone dingen, het blijft stil in huis.
Gr Gina
Als ik verdriet ervaar lijkt dit verdriet groter dan mezelf. Soms wordt ik in gedachten getrokken van een moment uit het leven samen en dan voelt het verdriet dat ik ervaar van mijn overleden partner en een eenzaamheid die ik niet kan plaatsen.of boosheid. En dat na 15 jaar. Het lijkt net of ik niet verder mag
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
En ook al wisten we van in het begin dat hij niet zou genezen en je weet dan waar je voor staat, dan toch komt het nog hard aan.....Iedereen zegt dat ik een heel sterke vrouw ben, maar ik kan ook breken hoor...een geluk heb ik, onze zoon woont nog thuis dus ik ben niet echt alleen.......En door gans het Corona gedoe komt onze dochter hier bij ons thuiswerken zodat het hier nog altijd wat druk is......Kunt ge nu geloven dat ik soms blij ben dat ik even “alleen”thuis ben?Ik ga nog alle dagen naar mijn man op het kerkhof en dat geeft me een bepaalde rust,hoe raar dat ook mag klinken.m....Maar van een ding ben ik zeker, we komen hier allemaal wel door de ene dag zal het beter gaan dan de andere en vergeten dat gebeurt nooit,hij blijft voor altijd in mijn❤️.......Nog veel kracht gewenst.
Groetjes, sabine
4 maanden hebben we geknokt en nog mooie dingen gedaan 🥰
Nu kijk ik terug op de mooie tijd ( 35 jaar ) maar blijft vreselijk moeilijk en gemis wordt steeds erger
Herken in alle reacties de pijn en moeilijke dingen
En door knokken maar weer hoor ik me zelf zeggen
Maar wat vreselijk moeilijk is dit 💪😘
Sterkte allemaal
We waren 32 jaar samen
Kristine
Herkenbaar verhaal en veel dappere lieve mensen hier zeg,
Ik ben in januari mijn lief verloren, acuut hartfalen geen afscheid kunnen nemen bij leven.
Het leven is als een roes dagen trekken voorbij en ik doe een beetje de dingen die moeten. Mijn liefste was pas 49 jaar. Elke dag kijk ik naar zijn foto's, zijn spullen en kan het eigenlijk nog steeds niet echt geloven. Elke dag een of meerdere huilmomenten maar ook momenten van diep geluk om wat we allemaal hadden. Ik ga veel naar buiten en veel bewegen dat helpt me wel. Ook trek ik zoveel als mogelijk op met onze gezamelijke vrienden, gewoon om het nog veel over hem te kunnen hebben. Het is raar om te beseffen dat wat wij hadden nu voor altijd herinneringen zullen zijn. Alle toekomst zal zonder hem zijn. Ik ben nog jong, er is genoeg om voor te leven. Toch weet ik dat het nooit meer zo zal worden als het was. Een groot stuk van mij is mee gegaan de kist in. Je kan niet begrijpen waarom dit je overkomt. We hadden al zoveel overwonnen, zoveel zin in de toekomst. De pijn die in je zit is zo diep, zo hartverscheurend. Ik probeer hem vaak te ontlopen en net zo vaak probeer ik hem op te zoeken. Als ik hem opzoek geeft het daarna even verlichting. Ik bekijk onze kinderen en praat met ze. Zij zijn heel verdrietig ik merk dat het hen toch heel anders aangrijpt. Wel fijn dat ik met hun herinneringen kan ophalen. Ik merk alleen dat als ik breek ze het lastig vinden er mee om te gaan. Ik wil ze er niet teveel mee belasten met mijn verdriet. Zij hebben zoveel toekomst in vergelijking met mij. Ik zou willen lieve Daphne dat ik tips of bemoedigende woorden voor je had. De dingen die ik hoor van andere weduwes is dat het nooit meer weggaat die diepe pijn, dat weggeslagen gat in je hart. Ik vind het niet echt bemoedigend. Aan de andere kant betekent het dat ik geen twijfels meer hoef te hebben of mijn liefde voor hem echt was. Vergeten zal en wil ik hem ook nooit. Het gekke is ook dat ik altijd heel bang was om dood te gaan. Nu is dat weg. Als het zou gebeuren heb ik er vrede mee. Weet nu dat er iemand is daarboven die me met open armen gaat ontvangen. De tijd die ik hier nog heb ga ik proberen om als een goed mens af te ronden en toch zoveel als mogelijk eruit te halen. Waar mogelijk genieten en de lichtpuntjes zien te vinden. Ik hou me voor bij alle moois dat op me af komt zijn lieve glimlach en wijze ogen erbij te zien en te denken dat hij het is die het op me af stuurt. Hij had vast niet gewild dat ik mijn laatste jaren zou vergooien met alleen maar treuren en gevoelens van spijt om wat ik niet heb. Zelf kon hij van kleine dingen genieten en dat ga ik ook maar doen. Heel veel sterkte bij jouw verwerkingsproces Daphne xxx
Ik las net je verhaal over het verlies van je man.
Ik ben zelf 5 weken geleden mijn man verloren. Hij was ook ziek.
Je ziet het aan komen en toch als het moment daar is,is het zo onwerkelijk. Nou meer zijn arm om je heen nooit meer zijn stem. Dat het vooraltijd is kan ik niet vatten.
Heb kinderen een kleinkinderen maar je maatje moeten missen is niet te verteren. Ik snap en voel het verdriet en gemis van je heel goed je moet het eerst zelf meemaken wil je het kunnen voelen. Veel sterkte
Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ook ik ben mijn man verloren na 9 maanden (maagkanker)
Het was vreselijk het ziek zijn niet willen geloven dat hij het niet zou halen. Het strafste in die 9 maanden groei je nog extra naar elkaar wat nog erger maakt om hem te verliezen. Ikzelf had niet door dat je door het vechten om hem maar bij jou te kunnen houden de rouw nog sterker maakt. Zolang hij er was ging alles nog vanzelf daarna viel ik in een put. Intussen heb ik dagen dat het gaat maar andere dagen na elkaar lukt het echt niet. Zelf heb ik steun gezocht bij een psycholoog wat enorm helpt. Van haar heb ik het boekje gekregen Vingerafdruk van verdriet (Manu Keirse) dit helpt om alle gevoelens om rouw een plaats te geven.
Ik hoop voor jouw dat dit eventueel je ook kan helpen.
Veel sterkte want het is echt heel zwaar je man te moeten afgeven.
Veel liefs
Ben nu 7 mnd alleen
Herken zoooo je woorden
T is verschrikkelijk zwaar
Hoe gaat het nu met jou
Groet odile
Er lijkt geen einde aan de huilbuien te komen (Verhaal 185)
Het begon eigenlijk toen mijn vrouw in juni 2015 een hartstilstand kreeg en er gelukkig uit kwam.
Maar met schade .
En nu is ze dus plotseling overleden.
En nu achteraf gezien aan SCAD dan laat de binnenkant vd slagader los waardoor er een blokkade ontstaat.
En ze is op 21-10-21 overleden .
Ik heb een paar verhalen gelezen en er zijn ontzettend veel overeenkomsten met rouwen van je maatje.
Het ongeloof ,boosheid het intense verdriet en het gemis en er lijkt geen eind aan de huilbuien te komen .
Ben naar de dokter geweest voor medicatie
Ik wist het niet meer en vond en vind het leven niet leuk meer .
Louis
33 jaar zo gelukkig samen (Verhaal 363)
Ik mis mijn maatje enorm veel. Helaas maar 57 jaar geworden. Ik voel me echt geamputeerd, huil bijna dagelijks nog om haar. Het gemis en pijn zijn groot. Ik heb lieve kinderen, familie en vrienden, die troosten me en rouwen met me. Maar het allerdiepste pijnlijkste verdriet moet je alleen verwerken. Dat kost veel tijd. Je kunt heus wel genieten nog van dingen maar altijd met een bijsmaak. Ik kan goed met mijn zoon praten over mama, dat voelt vertrouwd. Ik ben blij dat ik zo een lieve vrouw in mijn herinnering was. Maar elke dag beseffen dat ze er niet meer is, maakt het gemis des te groter.
Komt iemand dit bekend voor (Verhaal 365)
Komt iemand dit bekend voor
Mijn lieve man is overleden....Zoveel verdriet! (Verhaal 361)
Bijna 6 weken geleden overleed mijn lieve man. Anderhalf jaar daarvoor kregen we te horen dat hij een tumor had in de dunne darm. Een zeldzame vorm van kanker die alleen te behandelen was wanneer er geen uitzaaiingen zouden zijn.
De arts gaf hem het voordeel van de twijfel omdat mijn man nog zo jong was. Mijn man onderging een zware Whipple-operatie. Het herstel was heftig, maar toch was het voor hem te doen. Na de operatie volgde nog een chemo voor de zekerheid....
De scan daarna was er al een uitzaaiing te zien in de lever. Die hebben ze nog weggehaald en de scan daarna gaven ze aan dat er niets meer aan te doen was. Er zaten zoveel uitzaaiingen...
De arts raadde ons aan om als het nog lukte leuke dingen te doen. We zijn meteen met onze twee zoons van 20 en 23 op vakantie gegaan naar Gran Canaria. Het was fijn dat we dat nog konden doen, maar ik vond het ook erg confronterend. Voor de laatste keer samen op vakantie...
Eenmaal thuis ging het snel bergafwaarts. Hij werd steeds vermoeider, het eten werd minder, een rondje om met de honden lukte niet meer. We raakten hem al een beetje kwijt. Zo heftig om hem zo ziek te zien worden. Mijn man was zo'n lieverd, ik voelde zijn liefde voor mij/ons...En wij hielden/houden ook ongelofelijk veel van hem.
Begin april ging het plotseling mis. Ik haalde even een kopje koffie voor hem vroeg in de ochtend en hoorde een vreemd geluid boven. Ik schrok en ben naar boven gerend. Mijn man snakte naar adem op ons bed. Mijn zoon zag het ook en heeft nog snel 112 gebeld. Toe ze er waren, was hij al gestorven op een voor ons en voor hem mensonwaardige manier. Waarschijnlijk heeft hij een longembolie gehad. In een paar minuten is hij gestorven. We waren er nog niet klaar voor en hadden graag op een andere manier afscheid genomen.
Afgelopen maart ben ik 50 geworden. Ik had zo graag oud met hem willen worden. Ik heb in mijn leven niet altijd geluk gehad en heb het soms zwaar. Hij gaf me de rust die ik zo nodig heb, hij gaf me veiligheid/geborgenheid, een thuis. Ik mis hem zo vreselijk...Het is soms ondraaglijk.
Anoniem
Veel sterkte komende tijd Marloes
Mijn zoon is voor de trein gesprongen (Verhaal 78)
Mis hem vreselijk en wil zeggen dat ik Heel Veel van Hem Hou !!!
Ik geloof dat mijn Lieve Zus die vorig jaar deze aarde heeft verlaten dat zij en de Engelen voor Mijn Lieve Kind zorgen !XXXX
Je zoon weet dat je van hem houdt en hij wordt zeker goed verzorgd in de hemel. Vanuit daar let hij ook op jou. Zorg je goedvoor jezelf? Wat zal je veel verdriet hebben. Denk aan je. XX
Soms knaagt een schuldgevoel dat we vaak ruzie hadden (Verhaal 194)
Ik wil mijn vader niet teleurstellen maar ook niet over mijn eigen grens gaan (Verhaal 360)
Wat als de vrouw van je vader gaat overlijden, je er wilt zijn voor je vader maar totaal niet betrokken wilt worden bij het proces er omheen?
Lang verhaal kort, de vrouw van mijn vader liggen mij en mijn zus niet. Dit gaat al heel lang terug toen mijn ouders en zij ( de vrouw en al overleden man) bevriend met elkaar waren. Wij mochten haar niet graag en dat is nooit meer weggegaan.
Nu het einde echt lijkt te komen heb ik totaal geen behoefte om nog heen te gaan.
Ik ging al niet zo vaak heen dus opzich niks raars. Nou wil ik niemand teleurstellen en leef ik eigenlijk altijd naar de verwachting van anderen.
Voor mijn gevoel sta ik ook op de laatste plaats. Haar zoon en zijn vrouw weten bijvoorbeeld altijd alles, en ik krijg dan te horen " o hadden we dat niet verteld"
Je snapt het, erg ingewikkeld.
Ik wil mijn vader niet teleurstellen maar ook niet over mijn eigen grens gaan.
Zucht... wie herkend zich in dit verhaal?
Wat als je bijna opgelucht bent als alles over is.... het klinkt gemeen maar zo is het wel.
Vol onverwerkte trauma’s (Verhaal 358)
Ik was negen jaar en ik weet het nog precies (Verhaal 357)
Heel mijn dag was verpest ik had een kinkerfeestje van mijn harstvriendin en dat ik dus al niet meer door. Dus we gingen weg van school en iedereen keek me aan echt heel schaament en toen moesten we men zus op halen. ik vergeet deze dag nooit meer.
Mijn schoonpa is overleden (Verhaal 355)
Oo wat was ik gek op deze man.
Mijn schoonpa is overleden.
Mijn vriend doet zo moeilijk dat ik hem begin te haaten
Nu 6 jaar verder zit ze nog steeds in mijn hoofd (Verhaal 115)
Vrd. Groet Bert.
Doe van alles om me te vermaken.
Heb veel vrienden kennissen , broers, zussen, buren,
Alleen met alles, geen knuffels, liefde, samen
Ik mis dit nog steeds zo erg dat weleens denk Gaat dit nog een keertje over.??
Hoort dat bij rauwverwerking? (Verhaal 354)
Maar ik maak me zorgen om een vriendin die ongeveer 8 maanden geleden haar partner verloor aan een kort ziekbed.zij kan niet meer nadenken en vergeet alles,hoort dat bij rauwverweking?
Ik ben een jaar en een paar maanden verder (Verhaal 353)
Ook mijn man is overleden. Plotseling, in 1 dag is hij verdwenen, een hartstilstand. Ik ben een jaar en een paar maanden verder. Ik mis hem zo, ik hield van hem, we waren 32 jaar samen. Er zijn ook goede dagen geweest zonder hem, maar het is nog erg moeilijk
af en toe. Het lijkt wel of rouw iets is, soms dat je soms vooruit kan kijken en denkt dat het wel weer gaat. En dan gaat het weer niet, dan zit ik niet lekker in mijn vel,
dan weet ik niet meer hoe het moet, om gelukkig te zijn. Maar toch heb ik het meegemaakt , een man om mij heen, daar ben ik zo dankbaar voor, dat ik dat mee heb mogen maken. De voorlaatste avond aaide hij mij over mijn gezicht, die morgen kuste ik hem nog. Ineens weg, alles, mijn leven, mijn leven met hem. Ik heb zo gehuild en nu ik dit schrijf weer. Ik denk dat huilen goed is. Het zou gek zijn als er niets gebeurt, dat het
zomaar door gaat, er is wat gebeurt en het doet mij wat. Lieve …… ik mis je.
Gestopt met oxezepam (Verhaal 351)
Ik heb wel geaccepteerd dat hij er niet meer is ik heb lang oxezepam geslikt nu mee gestopt voor 4 maanden terug nu heb ik zo n naar gevoel in mn hoofd en in mn lichaam het gaat maar niet over en misselijk niet kunnen eten en erge bloeddruk wisseling komt iemand die bekent voor
Gr
Ik voel mij heel schuldig (Verhaal 350)
ik ben mijn vrouw (46 jaar) enkele weken geleden verloren. Alle gevoelens die je nu hebt zijn volkomen normaal. Dat zijn gevoelens die ik herken. Woede, schuld, verdriet, vooruit kijken, niet verder willen. Allemaal gevoelens die ik dagelijks heb. Ook ik huil alle dagen maar erover praten helpt. Stapje per stapje moeten we hier jammer genoeg door. Maar probeer vol te houden. Ik ben er zeker van dat is wat je man zou willen.
Heel veel sterkte gewenst.
Gr
Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild (Verhaal 348)
Ze geven dan medicatie om die allergische reactie te stoppen maar daar reageerde ze niet op. 2 uur lang hebben ze haar gereanimeerd en haar er uiteindelijk doorgekregen.
Een week lang heeft ze dan op intensieve zorgen gevochten als een leeuw. Fysiek zou het misschien weer goed kunnen komen maar de hersenschade was te groot.
Op 7 maart heb ik dan uiteindelijk afscheid moeten nemen van de liefde van mijn leven. ZIj was nog maar 46 jaar en zelf word ik er dit jaar 40.
Ik blijf nu achter met haar zoon samen in ons appartement. Er is nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet minstens 2 keer enorm heb gehuild.
Iedereen gaat verder met het leven en ik blijf achter met dit verschrikkelijke en diep ongelukkige gevoel.
Wij deden alles samen en hadden daardoor niet heel veel sociale contacten. Nu moet ik het leven weer proberen oppakken maar eerlijk gezegd heb ik daar helemaal geen zin.
Elke avond ben ik blij dat de dag er weer op zit en dat ik weer een dag heb overleefd. Want zo voel ik mij op dit moment. Een overlever. Of "gewoon" leven er ooit weer zal inzitten weet ik niet.
Anselma
Te horen gekregen dat ik niet meer behandeld kan worden (Verhaal 349)
Anselma
We hadden nog zoveel plannen samen (Verhaal 87)
We hadden nog zoveel plannen samen, maar helaas is het ons niet gegund. Ben aan het kijken of er geen praatgroep in de buurt van Venlo is, waar ik met lotgenoten kan praten , of hebben jullie andere tips????
Ook ik ben mijn maatje verloren. In oktober 2021. 8 weken na de diagnose van ALS. ik put kracht uit het idee dat hem veel leed is bespaart. Maar ik mis hem enorm. We hadden nog veel plannen. Heb idd ook hulp gezocht. Ik woon in Venlo en kreeg de tip om mij bij het Groenewold aan te melden. Hier zetten ze praatgroep op voor mensen die hun partner zijn verloren. Er moet wel genoeg deelname zijn. En daar wringt de schoen. Ze hebben te weinig deelnemers. Blijkbaar is het toch lastig om face to face erover te praten. Wat mij wel fijn lijkt. Ga eens informeren en hopelijk heb je er wat aan. Het Groenewold bevindt zichbin de Begijnengang in Venlo.
Veel sterkte voor je verwerking. Ik weet wat je voelt
Hij is mn grote liefde geweest.
Ik wist niet dat je zo rauw over het beton kon gaan qua gevoel ,vreselijk dat gemis.
Alsof er een stuk uit je lijf weg is.
Ik heb wel gelijk hulp gevraagd via de huisarts en ben bij iemand terecht gekomen die in rouwverwerking doet.
Mama was narcissist, desondanks mis ik haar (Verhaal 332)
Iedereen is vreselijk aardig en lief tegen mij ,maar voel me nergens thuis (Verhaal 345)
Afgelopen jaar was hij veel ziek .
Maar dacht dat hij nog lang zou leven .
We hielden erg veel van elkaar en deden alles samen. We hadden het zo gezellig samen.
Nu ben ik radeloos en eenzaam en heb nergens meer zin in . Iedereen is vreselijk aardig en lief tegen mij ,maar voel me nergens thuis.
Wil liever niemand lastig vallen met mijn verdriet , want het doet zo ontzettend pijn .
Heb gevoel dat ik niet meer wil leven .
Hoe moet ik verder gaan ,het is zo moeilijk.
Hoop zo dat het wat beter gaat
Liefs Francine
Mijn leven is ook niet meer compleet als ik bij vrienden ben ben ik er eigenlijk ook weer niet.
Ik kan me niet ontspannen laat staan lachen .
Ik denk wel hoe het zou als hij nog leefde dan kon hij echter niet meer genieten .
Dus dat biedt me een beetje troost .
Ik ga binnenkort weer werken zodat ik iets om handen heb .
Alleen het alleen eten , slapen, kletsen, theedrinken etc dat mis ik het meest
Hij was mijn maatje zijn liefde was een gouden moment in mijn leven.
Dat zal ik altijd koesteren.
Mijn hart is leeg (Verhaal 346)
Hij had slokdarmkanker maar de chemo sloeg in het begin goed aan.
Echter na een rustpauze kreeg hij een longontsteking met corona.
Hij weigerde op een gegeven moment om te eten aangezien hij last van zijn buik kreeg daar zat inmiddels vocht in van de tumoren die waren uitgezaaid.
Na meerdere ziekenhuisopnames met bloedtransfusies moest ik hem laten gaan.
Hij is mijn armen gestorven nadat hij in een coma raakte en zijn beademing werd stopgezet.
Hij heeft dapper gestreden maar ik mis hem elke dag
We waren echte maatjes we deden alles samen .
Het huis waar ik nog steeds in woon herinnert mij aan al onze klus momenten.
Ik heb het erg zwaar eet slecht of vergeet het en als ik slaap zie ik hem steeds voor me .
Mijn hart is leeg ik heb zo'n intens verdriet.
Mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand (Verhaal 46)
Ik ben intussen 3 maand mijn zielsverwant verloren aan een hartstilstand en elke dag heb ik eindeloos verdriet ik mis hem zo verschrikkelijk soms heb neiging om een einde aan m'n leven te maken :'"( ik doe niets meer in en om het huis het kan me allemaal niets meer schelen ik ben zwaar depri
Voor ik mijn Soulmate leerde kennen was ik zo eenzaam, depressief en moedeloos... Maar 'de dag dat ik m'n maatje tegenkwam is en blijft de mooiste dag van mijn leven'... Jammer genoeg ben ik terug in een zéér negatieve spiraal terechtgekomen bij het verlies van mijn enige soulmate... :'"(
Voor mij is dit voor Eeuwig en Altijd de ene... WAAROM ???
Jullie verhaal kon de mijne zijn. Na 6 weken nog maar, ben ik nog steeds erg verdrietig. Vijf jaar lang mochten we soulmates zijn maar toen sloeg het noodlot toe middels een zwaar hartinfarct. Mijn doel in dit leven is niet meer. Sterkte beide
heb hetzelfde meegemaakt nu zal het 5maanden zijn maar zie het leven niet meer zitten zonder mijn schat van mijn leven
groetjes
snoeseke
Veel sterkte ook nog .
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag
Ik heb zoveel lieve vrienden en familie die er voor me zijn maar dat is niet hetzelfde.
Op dit moment voel ik me zo rot ,kan niet eten en niet slapen.
Toch probeer ik door te gaan weet soms alleen niet voor wie.
Hoop toch dat ik hier uitkom maar snap al jullie gevoelens zo goed.
Zou heel graag met mensen praten die hetzelfde hebben meegemaakt dus als ieman een tip heeft,heel graag
Liefs stap ik nu zelf uit het leven wil weer bij hem zijn (Verhaal 344)
Het leven kan zwaar zijn de room is er van af (Verhaal 343)
Dochter overleden, ze had 2 meisjes (Verhaal 342)
Mijn lieve man en soulmate overleden (Verhaal 19)
Beste Lotgenoten,
Zoveel verdriet en gemis bij iedereen. Vreselijk en ook ik stik haast in mijn eigen verdriet want mijn lieve man en "soulmate" is eind april 2017 plotseling aan een hartinfarct gestorven op 63-jarige leeftijd.
Binnen een uur was zijn, maar ook mijn leven en mijn toekomst over en voorbij.
We waren 32 jaar samen en plotseling ben je alleen, wanhopig en verloren. Diegene met wie je alles deelde en die je vertrouwde en liefhad is er niet meer.
Buiten alle dingen die je moet regelen - en dat zijn er nogal wat - voel je je misplaatst en niet meer geliefd of geborgen in een wereld zonder je vertrouwde Partner.
Vaak voel ik me letterlijk misselijk van verdriet en heb ik het gevoel gek te worden door het gemis.
We hadden al een aantal moeilijke jaren achter de rug met veel ziektes en het verlies van mijn zus op 55-jarige leeftijd, waar we erg veel verdriet van hebben gehad. Samen kom je er dan toch weer bovenop, maar alleen....... ?
Helaas heb ik niemand meer, ouders jong gestorven, geen kinderen en ook mijn zus en beste vriendin is alweer 2 jaar dood. Dit maakt het extra moeilijk, want voor wie moet ik verder leven ? Het is uitzichtloos en doet zo'n pijn.
O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .
Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.
ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes
Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.
Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.
mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.
Maar op een dag vindt je je kracht terug.
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.
Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.
Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.
Binnen 1,5 dag griepverschijnselen (Verhaal 341)
Mijn vriend en mijn moeder in 6 weken (Verhaal 340)
ik kan de draai niet meer vinden (Verhaal 133)
Ik krijg wel veel aandacht van mijn kinderen daar ligt het niet aan maar ik kan de draai niet meer vinden nergens mee ik heb de moed niet om aan huishoudelijke klusjes te beginnen savonds gaat het iets beter ik denk wel eens voor mij hoeft het niet meer
Gr
Ik wil je even zeggen dat ik precies hetzelfde voel als jou.
En kan net als jij ook mijn draai niet vinden
Dit is allemaal zo herkenbaar voor mij!
Alles klopt met jouw verhaal en wil je laten weten dat ik je zo vreselijk goed begrijp!
Gr Janny
2,5 jaar geleden overleed mijn man op 57 jarige leeftijd, na intens lijden en isolatie door coronatijd. De hel hield me actief. Nu, na een helende intensieve traumatherapie slaat het "nooit meer" me op en af blijvend om mijn oren. Ik herken de draai niet vinden. Naast heus goede momenten, overwegend de vermoeidheid en stilletjes vaak niet meer verder willen.
Esther
Heb nog veel verdriet (Verhaal 339)
De liefde tussen ons is groter dan ooit. De pijn is groter dan ooit. Het verdriet is groter dan ooit. (Verhaal 338)
Voor nu ergens ver in de toekomst een graantje hoop voor een blije toekomst
Een luisterend oor bij verwerken en helen (Verhaal 8)
Een luisterend oor, iemand die je niet veroordeeld en waar je over je dierbare kunt blijven praten, zonder dat het nu wel eens tijd wordt dat je doorgaat.
Boosheid, pijn, verdriet, in de war... Het mocht er allemaal zijn en er was begrip. Alleen dat helpt al enorm bij het verwerken en helen.
eig nooit helemaal weggaan.. wat heel normaal is wanneer je geconfronteerd word met verlies. Je leert er op den duur mee omgaan. En ook jij zal dat op geheel eigen wijze doen. Praat over jouw vader, haal herrinneringen op Zo vergeet je hem niet De herrinneren houden je vader levend Koester ze met heel je hart! Heel veel sterkte
En zie dan maar is op te krabbelen
Zeker dat je met haar goede band had. Mijn moeder is nu in de zomer 4 jaar dood. Had niet altijd goede band. Maar de laatste jaren is mijn moeder milder geworden. Had vaak ruzie met haar. Omdat ze niet eerlijk was. Over wie mijn vader was. Had vroeger wel een man waar ik van hield
En wist niet beter of hij was mijn vader. Maar toen ik 15 was hadden me moeder en wat ik dacht mijn vader ruzie
En toen zei ze ineens dat hij me vader niet was
Alleen wel van me broertjes
Heb vaak gevraagd wie is dan mijn vader
Ze zei nooit wat. Mijn nichtje zei altijd ik wist allang dat je vader jou vader niet was. Ben een heel onzeker meisje geweest. En ze deed me vaak kleineren. Waarom weet ik niet. Maar naar scheiding ging mijn vader
Weg
En zei ze eindelijk wie mijn vader was. Hij had met zijn ouders 2 zaken in Denhaag. Een paraplu zaak
Ook zei ze hij heeft nog een dochter. Ben naar de zaak geweest. Maar de zenuwen waren mij de baas. En ben weg gerend. Dus nooit gezien. Wel vrouw in de winkel aangestoken. Dat was zijn moeder. Dus mijn oma. Naar 2 dagen had hij mijn moeder gebeld. Dat ik in de zaak was geweest. Hij zei dat hij kort ervoor hartaanval had gehad. En er slecht uit zag. Wilden eerst opknappen .En dan wel afspreken met mij. Nooit van gekomen Hij is overleden
Nu naar jaren heb ik mijn zus gevonden
Ze woonden in Luxemburg. We hebben veel gepraat
Zei is bijna 80 . En ik augustus 70. We zijn wel beetje verdrietig . Dat we het allemaal niet eerder wisten
Maar goed ik wilden toen mijn moeder opgenomen was
Met haar nog wat praten. Helaas kon ze niet meer praten. Dus ik was zo verdrietig.En Toen ze stierf keek ze me recht aan. Ik voelde iets heel raars. Ik heb nog geen vrede. En Heb ook haar gezien
TOEN ZE PAAR weken was overleden
Ze was in mijn slaapkamer
Ik zat rechtop in mijn bed. Ze zwaaiden naar mij. En toen zweefde ze langzaam weg. Ik voel me nog zo somber en moe. Lijkt of ze bij me is
Maar ik wil nu rust
Nou vind fijn om dit te delen
Met vriendelijke groet Margreet sorrie voor spelfouten.
Mijn mama was de liefe schat die er voor iedereen was (Verhaal 337)
Ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!! (Verhaal 336)
Als klein kind, ik denk dat ik 10, 11 mogelijk 12 jaar was, hoorde ik van opa's en oma's die dood gingen.. ze waren allemaal bijna net zo oud als mijn ouders. Ik had het erover met mij moeder.., zij zei.. "Ik ben nog lang niet van plan om dood te gaan.. " dat heeft mij jaren lang zoveel steun gegeven.
Er zijn vele met mij, dat weet ik, die de relatie met hun moeder ervaren hebben als de beste vriendschap ooit.. Ik ook, daar ben ik zo dankbaar voor.. Nu, inmiddels bijna 14 jaar na haar overlijden kan ik nog steeds met zoveel liefde terugkijken op haar, op haar leven en op ons contact, onze speciale moeder-kind relatie. Ik heb vier zussen, zoals je begrijpt allemaal ouder..
Voor mij, wat ik heerlijk vind om uit te spreken, was mijn relatie met mijn moeder uniek... ( en ik denk dat mijn zussen hetzelfde zullen zeggen) En juist dat maakte haar tot zo'n geweldige moeder, vrouw!
Zij was in staat om iedereen het gevoel te geven dat 'haar geliefden' uniek waren.
Ik heb ooit gezegd.. ik hoop nooit een verzuurd mens te worden, heb er zoveel meegemaakt tijdens vakantiewerk in een bejaardentehuis... ja, zo was de naam toen... Ik hoop minimaal 25% van mijn moeders positieve energie mee te krijgen. Maar ik raak verzuurd en verbitterd, ik mis haar, mijn moeder steun die zegt, kop op kind!!
Zij heeft in haar afscheidsbrief geschreven; "Ik hoop dat jullie nooit oorlog hoeven mee te maken", 2009; en kijk nu..
Ik zou jullie allemaal willen laten weten, wie, hoe en wat mijn moeder was.. welk een geweldige vrouw, met oog voor de kinderen nabij, maar ook voor alle andere behoeftige.. voor buren, voor onbekende, voor mensen vanuit de kerk (waar ik nu geen deel meer vanuit wil maken, ben uitgeschreven), de Zonnebloem.. Kinderen, schoonzonen... ze was er én bleef er zijn.
Als de wereld toch meer steun, liefde, waarheid, betrokkenheid, oprechtheid en wat al niet meer zou kunnen doorleven.. moederliefde, die van de mens en die van de aarde.. zou het dan niet beter worden...
ik ben een oma van de kinderen van mijn man, ze zijn niet mijn kleinkinderen, maar volgens hen, ben ik wel een echte OMA! nu vier keer , een tweeling van 10, nog een van 7 en dan en kleindochter van 5.
Het leven gaat door, alsmaar door en soms is het zo fijn om ff op tekst te zetten wat er in je hoofd gaat....
Dank je wel, voor het lezen van mijn verhaal.... (stukje van)...
De tijd heelt alle wonden zegt men dan (Verhaal 335)
We waren altijd samen me vader en ik (Verhaal 334)
Boodschappen zelf naar de gynaecoloog ging hij mee. Toen kwam jhet woordje kanker op 1 dat ik ging elk zkh bezoek mee.. 5 jaren zo geleefd en copd.
Ik kookte voor hem en zorgde ook voor me eige gezin.. als er wat was ging ik naar paps toe .
Tot die dag ziek en in bed .. poepte alles onder.
Wat moest ik doen.. verschonen ja dat moest dokter zei is longontsteking me pa zei nee jo dit voelt anders.
Naar het ziekenhuis we dachten die is zo weer thuis.
Hij keek me aan en me dochter weer naar mij weer naar en naar mij en sloot z'n ogen..
Dat was dat de arts zei hij gaat niet meer wakker worden de ontsteking blokkeerde z'n uitgang dus vergiftigde zijn lichaam.
Uren zat ik aan z'n bed z'n mond nat te maken.tegen hem te praten..ik was dood op me vriend de vader van me kinderen maakte ruzie dat ik niet bij hem was .. om half 3 snachts kwam me vader z'n broer ik zei ga ff liggen thuis trek het niet meer kwam thuis kwartier later belde het zkh.
Weer terug stond verstijfd aan de andere kant van het gordijn.ik wilde niet naar binnen..
Ze hielpen me ..ik wasde hem en kleede hem aan.
De begrafenis ik liet geen traan.
De dagen erna wachten ik bij hem thuis tor die thuis kwam hij kwam nooit..nooit meer
Het was een hel me vriend gooide ik eruit en was ook nog eens alleen met 4 kinderen..
Hoe nauw verder..
Wilde niet weg uit zijn huis voelde als thuis..heb er nog 6 mnd gewoond ..
Naar huis gaan leegte verdriet..
Relatie ten einde daar sta je dan..
We zijn nog geen jaar verder ..
Als ik in bed lig mis ik hem..
Ik denk aan hem.
Hij zal er nooit meer zijn..
Huilend val ik in slaap..
Dromend over hem..
Huilend schik ik wakker..
Hij is er niet meer..
Rij langs ze huis zie hem zitten zie hem staan.
Lieve papa ik mis je zo
Mijn meisje (Verhaal 16)
Vorig jaar december (2016). Slechts 55 jaar mocht Mijn Meisje worden. Plots weggerukt door een niet te stelpen hersenbloeding (als gevolg van toedienen bloedverdunner).
Slechts ruim 7 jaar mochten we een onbeschrijflijk mooie liefde kennen.
In beginperiode moet je zaken regelen en na een maand is alles geregeld en moet je alleen verder in het besef dat er geen nieuwe prachtige herinneringen bij mogen komen.
Niet boos, maar intens verdrietig. Letterlijk pijn in mijn lijf. Ik ervaar de rouw zonder verzachtende middelen (drank, medicijnen), maar het is zo verschrikkelijk hard. De zon schijnt, maar niet meer voor ons samen.
Oh zo herkenbaar, alleen is pas alleen als je voor altijd alleen bent.
Sterkte.
Ik weet hoe dat is. onze zoon van 14 jaar oud kreeg op 10 dec 2016 een hersenbloeding en stierf 2 maanden later. op 7 feb 2017. hij was zo jong en plotseling weg gerukt.
Hallo Peter,
Het is niet te bevatten als je partner, je maatje je zo plotseling wordt ontnomen.
In het begin dringt het nog niet echt door.
Ik was erg druk met zaken regelen nadat mijn man geheel plotseling overleed aan een hartinfarct op 63- jarige leeftijd, eind april 2017.
Je wereld staat stil en het leven wordt zinloos. Het missen doet lichamelijk pijn en je voelt je niet meer thuis in een wereld zonder je geliefde partner. Niks is meer leuk of mooi en je functioneert alleen op automatische piloot.
Ik voel me vaak onzeker en onveilig zonder hem en mis hem bij alles wat ik doe. Mijn troost en toeverlaat is er niet meer. Samen zijn we er altijd weer bovenop gekomen bij tragisch verlies, ziekte en tegenslag, maar alleen ???
Hopelijk leer ik omgaan met die leegte en de wanhoop van hem nooit meer zien, nooit meer horen, nooit meer samen lachen en huilen.
Ik wens je veel sterkte Peter en leef met je mee.
Ik weet wat je doormaakt. Mijn man is 16 dagen geleden overleden in een ziekenhuis in Pécs, Hongarij. Daar wonen we. Hij had een hartkwaal en is uiteindelijk overleden na een trombose en een bloedvergiftiging. Hij mocht maar 59 jaar worden. Alleen achterblijven is erg, maar zo ver weg van vrienden en familie is nog erger. Het is alleen maar overleven...
Peter, ik kan u volledig begrijpen omdat ik ook zo plots en zonder afscheid mijn enige Soul-mate ben ontnomen... De leegte is onbeschrijflijk... Veel sterkte nog...
Mijn vader is momenteel ongeneeslijk ziek (Verhaal 288)
ik heb het zo ontzettend zwaar. Van een fitte kan naar een man die in bed ligt en zelf ook niet weet wat hem allemaal gebeurd.. het is zo moeilijk om te zien.. en dat in drie maanden tijd.
hoe ga ik hiermee om, kom ik hier doorheen, kan ik dit wel aan..
allemaal vragen die continu in mijn hoofd afspelen.
Ik hoop dat iemand mij vanuit ervaring / of die hier ook mee worstelt tips kan geven..
Ik ben zo bang voor het moment dat hij er echt niet meer is ..
Ik hoop dat je hier wat aan hebt en het is echt waar wat ze zeggen je bent sterker dan je denkt.
Waren echt soulmates (Verhaal 327)
Eigenlijk wil ik zelf ook niet meer verder (Verhaal 250)
Het is allemaal zeer herkenbaar.....het Rouwproces is iets wat je alleen moet doorstaan met of zonder hulp van anderen en dat is voor iedereen verschillend.
Ben mijn vrouw verloren op 04 mei dit jaar....na 31 jaar samen zijn..... ze was 46 jaar en we hebben een dochtertje.....Ik heb nu gekozen voor Rust en bezinning....gun mezelf op dit moment geen pleziertjes....dit gaat voor mij wel even duren....heel veel sterkte
Heel veel sterkte gewenst
Ik begrijp je volkomen, mijn verhaal is ietsje anders, ik ben mijn lieve zusje in mei 2022 verloren. We waren net een Siamese tweeling en we woonden al 22 jaar samen. Mijn leven is leeg en zinloos sindsdien. Ik heb niemand waar ik mee kan praten of huilen. Het is verschrikkelijk hard. Veel sterkte voor jou.
Mijn zus was mijn steun en toeverlaat (Verhaal 180)
Mijn zus was mijn steun en toeverlaat. Mijn gids in het leven. We hebben in onze studententijd nog enkele jaren samen gewoond en zelfs daarna nog 2 jaar. De afgelopen 2 jaar woonde we 500 meter bij elkaar vandaan en regelde we zelfs dat we onze week boodschappen samen deden. We deden vanaf dag 1 alles samen en nu moet ik het alleen doen. Ons broertje is 8/6 jaar jonger en woont samen met zijn vriendin aan de andere kant van Nederland.
Ik weet gewoon niet hoe ik zonder haar door moet gaan met het leven. Mijn zus is de enige die ik om deze situatie bij mij wil hebben.
Ander half jaar geleden is onze tante overleden. Mijn zus en tante lijken qua uiterlijk en innerlijk onwijs veel op elkaar. Ik hoop alleen maar dat ze samen zijn en het fijn hebben.
Ik mis mijn zus zo onwijs en zoek steun in spiritualiteit maar kan het nog niet vinden..
Rouwen vindt ik moeilijk (Verhaal 330)
Vroeger was mijn moeder altijd vrij kattig en fel, maar de laatste jaren waren anders. Ik werk vanuit huis en werkte 2 dagen in de week bij mijn moeder thuis, dat vond ze heerlijk, dan aten we samen en dronken koffie samen en smiddags gingen we altijd wel even gezellig weg.
Eigenlijk waren de laatste jaren met haar liever maar soms ook moeilijk, we hadden ook wel eens ruzie, maar nu is ze weg ":-(
Rouwen vindt ik moeilijk. Ik heb heel erg gehuild bij haar afscheid daarna niet veel meer.
Ik wil eigenlijk geen pijn meer voelen, stom he.8 jaar geleden overleed mijn hondje, 6 jaar geleden overleed mijn vader, ruim een jaar geleden overleed mijn schoonzus aan de ziekte ALS en nu is mijn moeder na een kort ziekbed overleden.
Ik troost me maar met de gedachte dat mijn vader en moeder weer samen zijn.
Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen (Verhaal 31)
Ik ben een vrouw en had 3 kinderen. Mijn dochter is vorig jaar om het leven gekomen. Zij is tegen een boom aangereden. Ik mis haar enorm.
Ik kan niet meer zo genieten van het leven als toen zij nog leefde. Ik voel me depressief. Waar doe ik het nog voor? Ik ben op vakantie gegaan, maar ja..... was het nou echt zo leuk? Het leven wordt nooit meer zoals het was. Ik moet proberen de draad weer op te pakken.....
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Je zal net als ik met je verdriet leren leven dat kost tijd. 1 goede vriendin is al genoeg.
Praten met iemand. Een.wandeling. De natuur mooie muziek aanzetten.
Het de tijd geven.
HeTot kost zoveel energie.
Over een poosje ga dan vrijwilligerswerk doen. Waar er mensen zijn waar het mee klikt. In de zorg dat ik zo dankbaar werk.
Gewoon in de eetzaal of koffiedrinken met wijze oude mensen allen die ook van verdriet weten. Je leert ervan en je voelt je nuttig en.geliefd. Zo heb ik het gedaan. Het gaat nu. Maar weet het wordt niet meer zoals het was. Ze is bij je altijd
Om te rouwen moet je door de pijn heen.
Je moet t voelen. Je lijf doet pijn en je hebt geen energie....
Er komt een dag en dan zie en voel je de zon weer echt. Het kost tijd voor een ieder verschillend. Neem die tijd Hoe lang dat is maakt niks uit. Laat het verdriet toe. Dat mag er zijn. Schrijf in een boekje waarom je haar mist en hoe je er mee omgaat.of een brief aan haar schrijven. Echt het heeft mij geholpen.
Heel veel sterkte
Rita
Mijn vrouw was de spil in mijn leven (Verhaal 329)
3 hersentumoren (Verhaal 328)
We zijn via vrienden die er al woonden verliefd geworden op het eiland.
Alles ging prima de eerste 2 jaar.
Tot mijn vrouw last kreeg van insulten.
Eerst was het alleen een schokkend been maar dit werd steeds erger en ze kwamen ook vaker.
Tot ze op een avond in juli 2020 een behoorlijke zware kreeg waarbij haar hele linkerkant uitviel.
911 gebeld ziekenwagen kwam en deze regelde dat we bij de neuroloog terecht kwamen.
Onderzoeken gehad met als uitslag...
3 hersentumoren.
Bam.... Daar storten onze wereld in.
We moesten zo snel mogelijk naar Nederland.
Daar de medische molen in wat ruim 8 maanden geduurd heeft.
Uiteindelijk mocht ze verder behandeld worden op Aruba.
Op 12 juni 2022 is mijn vrouw op 47 jarige leeftijd overleden.
Nu bijna een jaar later heb ik het er nog steeds heel erg moeilijk mee.
Wel besloten om op Bonaire te blijven daar ik in Nederland niks meer te zoeken heb.
Heb hulp gekregen hier na dat we in Nederland al gelijk hulp hadden aangevraagd.
Maar door de corona toen duurde dat toch nog anderhalf jaar.
Ben er niet veel mee opgeschoten daar de psychologen hier elke 3 maanden wisselen.
Dus elke keer opnieuw je verhaal doen.
Gelukkig heb ik hier een paar vrienden die mij ( proberen) er door te slaan.
Maar het is een lang proces.
Ben een website begonnen om het van mij af te schrijven dat werkt.
Of er lotgenoten op Bonaire zijn weet ik niet, klein eiland maar ken niet iedereen.
Ik voel me schuldig, had haar meer willen bieden (Verhaal 26)
Afgelopen jaar is mijn moeder overleden. Ik merk dat dat veel bij mij naar boven haalt. Ik voel me schuldig omdat ik er meer voor haar had willen zijn.
Ook zie ik ineens dat de relatie die mijn ouders hadden heel anders is dan het beeld dat ik ervan had. Nu zie ik mijn moeder op een heel andere manier en heb ik met haar te doen. Maar ik kan er niets meer mee, want ze is er niet meer. Dit kan mij verscheuren.
Het is zo moeilijk dat het verlies van mijn moeder zoveel meer dingen naar boven haalt. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik niet alleen rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om allerlei anderen dingen.
Dat ik er meer voor haar had willen zijn, dat ik haar meer had willen zien voor wie ze was, dat ik haar meer had willen bieden. Ik heb het gevoel dat mijn leven er behoorlijk door op zijn kop is gezet.
ik herken jou verhaal volledig in het mijne. Waarom is dit zo moeten lopen? Ze was m'n moeder, ik had zoveel meer voor haar moeten betekenen.
Heel lastig, ik herken me in je verhaal en voelde me idd ook schuldig dat ik er niet méér voor haar was op het moment dat ze me nodig had.
Nu heb ik hulp gezocht, inmiddels al vele jaren later. En ik begin nu steeds meer te geloven dat ik het toen niet anders kon anders had ik het anders gedaan.
Het is een soort rugzak die ik al die jaren al mee sjouw, en nu is het tijd dat ik hem af doe. Maar hierdoor zie ik ook veel dingen negatief, en dat moet ik nog zien te veranderen. Positief en genieten, klinkt leuk maar is nog erg moeilijk.
Wat gebeurd is kunnen we niet meer veranderen. Ik denk dat jezelf vergeven de eerste stap is. Een moeder vergeeft haar kind hoe dan ook... ik geloof dat de liefde en band blijft bestaan en dat ze heus wel iets van hier meekrijgt. Daarom bedankt ik mijn moeder nog elke dag voor haar liefde, steun, zorgen en alles wat ze heeft gedaan. Ik bied mijn excuses aan voor de verkeerde dingen die ik heb gedaan en heb gezegd. Daarna voel ik rust. Alsof ze me troost.
Wees niet te hard voor jezelf, want het is al zo zwaar. Gun jezelf vergeving.
Wat mij ook helpt is dingen doen waar zij van hield. Bijv doneren aan een goede doel waar zij achter stond. Zo houd ik haar herinneringen in leven en voel ik rust.
Mijn moeder ligt in het buitenland begraven dus helaas kan ik niet vaak naar haar graf. Als ik kan ga ik en praat ik van me af en zeg ik alles wat me dwars zit en waar ik spijt van heb. Maar ik bedank haar ook voor alles en vertel haar dat het ondanks alles goed met ons gaat en zij in vrede mag rusten. Geen zorgen meer voor haar... misschien is het een idee om dat ook te doen en wellicht voelen jullie ook meer rust.
Ik hoop dat jullie de rust gauw zullen vinden en met dit enorme gemis kunnen leven.
Heel veel sterkte en liefde voor jullie❤️
Wat is nu nog mijn functie in het leven? (Verhaal 7)
Ik ben 53 jaar en begin van dit jaar is mijn moeder op 85-jarige leeftijd overleden. Ik ben er zo door geraakt en nog steeds zo emotioneel. Ik schaam mij er ergens ook voor, omdat zij toch een mooie leeftijd heeft bereikt.
Ik heb het idee dat mijn omgeving vind dat het nu wel klaar moet zijn met dat verdriet, alleen dat lukt me niet. Ik heb haar lang verzorgd en ik vraag mij af wat nu mijn functie in het leven nog is.
Ik ben wel moeder, maar beide kinderen zijn het huis al uit en geheel zelfstandig, dus voor hen ben ik ook niet meer echt van betekenis. Daarbij sta ik op het punt om mijn baan te verliezen door een reorganisatie. Ik voel me gewoon zo nutteloos.
Je omgevind kan nooit voor jou bepalen wanneer het genoeg is. Het is tenslotte wel je moeder.
En je bent zelf ook nog wel moeder van twee kinderen. En natuurlijk ben je van betekenis ook al zijn ze zelfstandig, je bent en blijft hun moeder die weer heel belangrijk is.
Ook al wonen ze niet meer thuis!
Hoop dat het goed komt met je baan.
Mijn moeder is in 2018 overleden , zij was 75
Denk de leeftijd niet uitmaakt, het verlies doet even pijn
Het missen is vreselijk, je bent nu zelf kind af
Je basis is weg, het gevoel, ma is er altijd
Wens je veel sterkte en kracht
Rouwen staat geen tijd voor, een ieder die het meemaakt, weet dit
mijn vader is in 1993 op 69 jarige leeftijd geheel onverwacht overleden
mn ouders waren net terug van een vakantie het bittere is , het was hun eerste echte vakantie sinds hun huwelijk
mijn moeder is in 2004 overleden ,
je zou zeggen na zoveel jaren , zou het minder zijn , en velen zeggen het slijt en wordt minder door de jaren heen
maar sjee
ik denk en mis hun nog steeds , de ene keer gaat t wel maar dan heb ik ook wel dagen erbij ,vaak door een bepaalde herinnering door een kleinigheid dat ik ze dagelijks mis
ondanks ik zelf nu al 54 ben ,,
en tja verwerking , bij enkele is het dagen , bij anderen weken , en anderen weer maanden ,,
maar denk ook dat het "" Hoe "" mee speelt
met mijn vader was het , dus net een dag terug van een welverdiende vakantie , ik had nachtdiensts lag net te slapen toen mijn moeder me belde dat het niet goed ging .. paar uur later was hij overleden
met mijn moeder , haar gezondheid was slecht , wisten we
zij woonde in het zuiden en ik inmiddels in het noorden
ze was opgenomen in het ziekenhuis dus ik had paar dagen vrij genomen om haar te bezoeken , van vrijdag tot maandag ochtend ben ik bij haar geweest , "had al het gevoel dat ze niet meer lang had , moest helaas maandagmiddag terug naar het noorden want moest de dinsdag weer werken ,
afscheid was echt bitter ( voor mij ) ik had gewoon het gevoel dat dit de laatste keer zou zijn , ik weet het niet maar was zo raar ,, dinsdag op mn werk werd ik door familie gebeld ,, ze was overleden , het was alsof mn hoofd door een betonnen muur werdt geramd ,,
tja kerel mag niet huilen , maar nu ik deze herinnering weer ophaal ,, hakt het er weer erg in
er is dus echt geen touw aan vast te knopen wanneer je wat kan verwerken , voor de ene is het misschien makkelijker dan de ander ,, maar denk vooral dat juist degene die erg close was met zijn / haar ouders vele malen langer met rouw leven dan anderen ,,
wens je ontzettend veel sterkte maar ook hoop ik dat inmiddels je baan save zit
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
Er is voor u een groot gat gevallen, dat niet zomaar opgevuld kan worden.
Elke dag is een worsteling, ik herken het gevoel.
Wat ik probeer is toch elke dag weer blij te zijn met wat er nog wel is, daar oog voor te hebben. Oog voor kleine dingen, al is het maar een zingende vogel in de tuin.
Dat is tevens uw functie, proberen ergens een beetje plezier in te hebben, afleiding zoeken, misschien een steun zijn voor iemand die dat nodig heeft.
Ik wens u liefde, licht en kracht toe.
Ik ben 48 jaar heb ook 2 kinderen die niet meer thuiswonen en altijd druk druk zijn, agenda’s vol afspraken.
En ik zag mijn moeder, je zult t niet geloven iedere dag!! Mijn hele leven was zij de rode draad, ze wist alles van mij ik van haar… onze band was zo hecht, we hielden zoveel van elkaar dat t eigenlijk ongezond was….
Zij heeft mij met alles altijd geholpen
En ik haar de laatste jaren van haar leven ben ik hele dagen bij haar geweest.
Ze had n delier maar tegen mij deed ze gewoon. We wisten dat t afscheid ging komen, maar ook dat we niet zonder elkaar konden……
En dat is nog erger dan ik me in mijn stoutste dromen had voorgesteld, ik moet leven, maar ik wil niet meer, ik moet leven voor mijn 2 kinderen en mijn lieve Hond, maar elke dag doet pijn, er is geen glans meer in mijn leven.
Ik heb heel veel meegemaakt , maar dit blijft zo, ze komt nooit meer terug…. Als ik daaraan denk breekt mijn hart.
Ik wil t de kinderen zeggen maar kan hun verdriet ook niet verdragen.
Help me , om de pijn iets dragelijker te maken
Dank voor uw geduld van het lezen . An.
MIJN moeder overleed aan longkanker toen zij 50 jaar was; nooit gerookt, masr wel meegemaakt.
ik was toen 22 jaar en het heeft zeker 8 jaar geduurd voordat ik het gemis en het verdriet een plasts kon geven.
Veel in diepe stilte haar aanwezigheid toegelaten in mijn ziel en daaruit heling geput, wetende dat ze alleen in een andere verschijningsvorm voortleefde en over mij bleef waken.
Jaren later droomde ik over haar en zag hoe liefdevol naar mij keek en vanaf dat moment kon ik verder gaan met mijn eigen leven.
Ik heb daardoor geleerd dat rationeel proberen verdriet op te lossen niet helpt, maar dat verstilling en liefde dit wel kan doen.
Nu zit ik opnieuw in een rouwfase, omdat mijn echtgenote in januari 2021 aan longkanker is overleden, terwijl ik hasr de lastste paar weken niet meer kon bezoeken vanwege alle Covid19 restricties. Dezelfde pijn van gemis en verdriet; alleen na een huwelijk van 53 jaar nog schrijnender en nu voel ik dat de rouwervaring met het overlijden van mijn moeder mij verder helpt om toch verder te gaan in dankbaarheid voor alles wat ons gezanlijk heeft verbonden en gelukkig gemaskt. Opnieuw is de liefde voor wat geweest is de balsem voor mijn gewond hart.
Ik wens jou veel sterkte en hoop dat het liefdevolle ook voor jou de levenslijn zal xijn.
Omhelzing, Herman
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Altijd nooit meer (Verhaal 323)
Wat is het een harde werkelijkheid hè.
Ik weet ook niet hoe het verder moet zonder mijn allerliefste. De wereld draaft gewoon door terwijl de mijne stilstaat. Ik ben nu een jaar verder en oma van ons eerste kleinkind geworden. Ik geniet echt van dat kleine hummeltje maar zelfs daar is mijn verdriet doorheen te voelen. Wat voor mij werkt is dat ik het elke dag neem zoals het is. Soms heb ik wel fijne dagen maar dat komt door afleiding. Het niet meer kunnen delen met een blik, aanraking of gewoon de aanwezigheid is onwaarschijnlijk en bijna niet te verdragen. Dus ik praat met hem, mopper, schreeuw en huil elke dag. Ik hou het niet binnen, ook niet voor onze Grote schepper. Maar ik doe het zelfde op een zachte manier. Dankbaar voor wat we wel geleefd hebben. Misschien is het ontkennen maar ik doe net of hij er gewoon is. Het gaat tergend langzaam maar ik merk dat ik wat realistischer ben.
Maar een ding is zeker voor mij... De pijn en het verdriet gaan nooit meer weg. Omdat ik net zo'n diepe gevoelens van verdriet heb als dat ik het gevoel van onvoorwaardelijke diepe liefdevolle verwantschap heb. Mijn God wat hou ik veel van hem. Elk uur is anders maar ik laat het me niet klein krijgen. Soms wel maar daarna sta ik weer op. Net als jij. Elke dag weer opnieuw. En weet je wat? We gaan op een dag weer leven, beetje bij beetje met een hart vol liefde en met een ongekende kracht! Ik wens je heel veel geluk en liefde om te krijgen en te delen. Ik ben heel trots op ons want we kunnen het! We bewijzen dat elke dag weer opnieuw!
Dit doodse bestaan (Verhaal 326)
Al die tijd heb ik hem verzorgd.
A.s zondag had hij 74 jaar geworden.
Wat ik zo mis zijn de kleine dingen,het is niet te doen vaak.
Ik heb zelf fibromyalgie en daardoor zit ik nu te wachten op een leuke vlotte scootmobiel,want ik heb helaas nooit een rijbewijs gekregen terwijl ik wel 4 keer heb afgereden.
En dat ik nu op een plek woon en daar zelf niet weg kan maakt me extra verdrietig.
Als ik in de morgen wakker wordt denk ik echt,jammer dat ik er nog ben.
Tegelijk schaam ik me daar voor,temeer omdat er zoveel mensen zijn die er graag willen zijn.
Maar dit doodse bestaan ik weet niet wat ik er mee aan moet
Mijn lieve poes (Verhaal 145)
De weken voor haar verjaardag (Verhaal 325)
Vaak zo'n intens slecht gevoel (Verhaal 324)
Mooie momenten waren er absoluut, maar heel klein,. Het kijken naar de Maas vanuit onze kamer, het zonnetje en een sigaretje!
Na de dag van uitslag is mijn allerliefste na dik 2 en eenhalf maand van mij heengegaan op 61 jarige leeftijd .
Het verlies is zeer groot omdat ze graag nog wat jaartjes bij ons wou blijven.
Na de crematie 27 jan j.l. heb ik vaak zo'n intens slecht gevoel. Dit is met geen pen te beschrijven.
Hartkloppingen, pijn op de borst, intens moe!
Het besef dat ik haar nooit meer ga terugzien vind ik verschrikkelijk en niet te bevatten.
Overal lopen paartjes, bezoek aan supermarkt is ook niet meer leuk. De eereld draait door!
Voor mij dtaat hij stil, elke nieuwe dag heen maatje meer.
Dit wordt mijn nieuwe leven in de hoop dat ik me er na een bepaalde tijd weer wat beter ga voelen.
Dit is niemand te gunnen, maar het treft mij nu.
Nooit meer een woord kunnen wisselen (Verhaal 320)
Ik wens je heel veel sterkte om met dit verlies om te gaan. Denk vooral ook terug aan de fijne tijd die jullie ongetwijfeld hebben gehad. Ik ben er zelf van overtuigd dat je elkaar weer terugziet.
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel (Verhaal 111)
Gelukkig hebben wij nog met 450 man afscheid mogen nemen, 6 weken later was dat niet meer mogelijk.... daarna begint dan de rouw periode in coronatijd, wat is dat een onmogelijke combi... geen armen om je heen, weken alleen zijn,terwijl je eigenlijk alleen maar warmte om je heen nodig hebt. Ik mis mijn liefie echt iedere nano-seconde van de dag, maar heb door corona wel de tijd gehad om enigszins aan mijn opgelopen trauma's te werken (ik ben nl zelfstandig werkend fotograaf en al mijn werk viel stil), ben zelfs 7 weken intern in een kliniek gegaan waar veel emdr gedaan is om mn de reanimatie-settings een "plek" te geven.
Maar hoe nu verder? de leegte die Siempie achterlaat zal nooit opgevuld kunnen worden. Ik heb overigens wel veel gehad aan het boek van Megan Devine "het is oké om je niet oké te voelen"
Gemis vliegt soms letterlijk naar je keel, soms bij een liedje op de radio, soms bij iets op tv, of soms gewoon uit het niets, verstikkend gevoel en ... een huilbui... lucht soms wel op, maar vanaf dat moment bouwt de spanning al weer op tot de volgende huilbui.
Persoonlijk vind ik dat het gemis alleen maar groter wordt, en word ik zeer pissig op mensen die dan tegen mij zeggen "fijn he het eerste jaar zit er op, alle eerste keren zijn geweest"....
BIJ toeval lees ik zomaar dit bericht
Ik zocht naar stenen bij rouw om in mijn cursus te verwerken. Wat heeft u het mooi verwoord.
Ik lees je verhaal en voel bijna mijn eigen keel dichtknijpen bij wat u sxhrijft. Neem de tijd en laat u niet beinvloeden qua emotie door anderen die vinden dat een jaar al veel zou moeten verzachten . Heel veel sterkte en warme groet.
En bedankt voor de boektip.
De liefde van mijn leven is overleden (Verhaal 313)
Afgelopen zondag, eerste kerstdag, is mijn maatje, de liefde van mijn leven overleden op de leeftijd van 62 jaar na een kort ziekbed door alvleesklierkanker.
We kenden elkaar ruim 3 jaar en kwamen elkaar destijds tegen op een zeer bijzondere manier. Mijn eerste vrouw was kort daarvoor ook overleden aan alvleesklierkanker. De voorzienigheid bracht ons bij elkaar en we waren vanaf het allereerste begin soulmates. We waren voor elkaar bestemd en alles ging geweldig. We genoten van en met elkaar. Vrij snel kochten we samen een woning waar we inmiddels ruim 2 jaar woonden.
En toen kwam begin oktober die verschrikkelijke boodschap. Ze heeft gevochten voor wat ze waard was, maar er was geen houden aan. De hele tijd heb ik haar kunnen en mogen verzorgen tot het moment dat ze in mijn armen overleed.
En nu weet ik het niet meer. Ik mis haar zo verschrikkelijk en zou niet weten hoe ik de toekomst in moet.
Ik lees hier regelmatig dat het voelt alsof je stikt. Zo voel ik het ook. Bij het minste of geringste komen de tranen, de paniek, de wanhoop, ook al heb ik lieve mensen om me heen.
Het doet zo'n pijn ...
Mijn oprechte medeleven met het verlies van je maatje. Ik herken je wanhoop, je verdriet, je gemis en je pijn. Mijn maatje is 5 weken geleden, geheel onverwachts overleden. Het is fijn dat er lieve mensen om je heen zijn. Zij kunnen je intense verdriet en wanhoop niet wegnemen, maar alle aangeboden schouders, omarmingen en knuffels helpen toch om je gesteund te voelen. Het geeft voor even toch wat troost. Ik wens je zo enorm veel sterkte en kracht toe lieve lotgenoot. Misschien geeft het wat steun te weten dat ook ik zo'n intens verdriet heb en niet weet hoe het verder moet. Heel veel sterkte.
Dankjewel voor je reactie. Ik wens jou natuurlijk ook alle kracht en sterkte toe om het verlies van je maatje te dragen. Net wat je zegt, hoe moet het verder. Ik weet het niet. Het lijkt zo uitzichtloos.
Op deze oudjaarsavond zit ik hier alleen met mijn lief opgebaard in de kamer. Ik praat tegen haar, huil bij haar, schreeuw het uit en weet niet waar ik het zoeken moet.
Morgen maar weer opnieuw proberen. Ik zie er nu al tegenop.
Dankjewel voor je reactie. Ik wens jou natuurlijk ook alle kracht en sterkte toe om het verlies van je maatje te dragen. Net wat je zegt, hoe moet het verder. Ik weet het niet. Het lijkt zo uitzichtloos.
Op deze oudjaarsavond zit ik hier alleen met mijn lief opgebaard in de kamer. Ik praat tegen haar, huil bij haar, schreeuw het uit en weet niet waar ik het zoeken moet.
Morgen maar weer opnieuw proberen. Ik zie er nu al tegenop.
Mijn overlevingsstrategie is om per dag te leven. Niet verder denken dan dat, dat is al moeilijk genoeg de eerste tijd. Het grote geheel is nog veel te veel om al aan te denken.
Heel veel sterkte Ben. Ik denk aan je en wens je vanaf hier veel kracht toe.
Fijn zo'n hart onder de riem, ook al heb je het zelf zo moeilijk.
Wat je aanraadt is precies wat ik ga doen, wat ik overigens de hele week al doe, vroeg op bed en maar hopen dat de slaap komt. Dat wil nog niet echt goed lukken.
Ook wens ik jou heel veel sterkte, kracht en de moed om in het nieuwe jaar de weg weer omhoog te zoeken.
Opkrabbelen wordt lastig, maar ik ga er zeker mijn best voor doen. Hoe weet ik nog niet. Elke dag maar opnieuw proberen met mijn liefste in mijn hart en gedachten altijd dicht bij me.
Ik weet zeker dat het ook jou gaat lukken. Hoe moeilijk het ook is om de weg voor je te zien, met de kracht die jouw liefste jou heeft meegegeven gaat het je lukken.
Zelf hou ik mij vast aan de woorden die Stef Bos heeft geschreven in zijn lied "Later als ik dood ben'. De woorden die uitgesproken gaan worden tijdens de uitvaart van mijn allerliefste. De tekst die zij zelf heeft uitgekozen:
"Later als ik dood ben wil ik een ander leven
Niet meer altijd bezig zijn met wat geschreven staat
Een laatste strohalm zijn voor wie het niet meer weten
Een vlinder die voorbij vliegt en alles lichter maakt
Later als ik dood ben wil ik wonen in jouw ogen
Om jou te laten zien waar ik zelf blind voor was
Want de liefde ligt zo dikwijls gewoon voor het grijpen
Later als ik dood ben wil ik wonen in jouw hart
Later als ik dood ben en ik niets meer kan verliezen
Trek ik de registers open en laat alle lucht eruit
Orgelklanken zoals golven die de wereld overspoelen
Met een liefde die de angel haalt uit alle haat en nijd
Later als ik dood ben wil ik niet meer denken
Denken aan degenen tegen wie ik vechten moest
Weg uit hun gedachten en zij ook uit de mijne
Ik heb teveel mijn tijd verloren met wat er niet toe doet
Later als ik dood ben wil ik de moeder / vader worden
Die ik door mijn onvermogen nooit heb kunnen zijn
Lichtdoorgever ... Wegbereider en een Engel op een schouder
Een moeder / vader die er altijd is ook als zij / hij verdwijnt
Later als ik dood ben wil ik overgaan in alles
Onzichtbaar in de avond als het laatste hemelsblauw
Later als ik dood ben wil ik met jou dansen
Zonder dat je weet dat ik jou in mijn armen hou"
Lieve Ingrid, ik hoop dat ook jij steun kunt vinden in deze woorden. Jouw liefste die als een Engel op jouw schouder altijd over je waakt, in je hart woont en voortleeft in herinneringen.
Lieve Ben, jou wacht nog een zware gang, de uitvaart van je liefste. Dat is morgen denk ik? Ook zo'n meer dan loodzware dag. Ik wens je heel veel sterkte, kracht, omarmingen, steun en liefde van de mensen om je heen toe. Ik zal morgen aan je denken en je vanaf hier in gedachten kracht toewensen.
Lieve Ingrid, ik dank je voor alle lieve woorden en wensen waarmee je mij steun geeft. Ik had het nodig, dezelfde steun die jij nu en in de komende tijd ook nodig hebt. Ik weet niet of ik hier veelvuldig zal blijven reageren, maar ik zou het fijn vinden om af en toe van je te horen hoe het gaat.
Ik wens je alle kracht toe om weer de weg omhoog te vinden, het vertrouwen dat de pijn ooit zachter wordt en hopelijk ook dat je op enig moment weer het geluk en de liefde mag vinden.
Ook ik heb veel gehad aan jouw steun de afgelopen dagen. Dankjewel daarvoor. Heel graag zou ik ook zo nu en dan nog even contact met je willen hebben. Om te horen hoe het ook met jou gaat, maar ook om elkaar te blijven steunen, want dat blijft voorlopig nog heel erg nodig. Dit forum is daar alleen niet meer zo geschikt voor denk ik. Vind jij van wel? Ik wil anders wel kijken of er een andere mogelijkheid te bedenken is om bijvoorbeeld per mail af en toe contact te hebben met elkaar? Misschien via de beheerder van deze site? Dat contact kan verder ook gewoon anoniem als we dat prettig vinden. Onze verbinding is nu eenmaal ons enorme verdriet.
Lieve Ben, heel veel sterkte deze extra loodzware dagen. Morgen ben ik in gedachten bij je. Ook jou wens ik moed en vertrouwen voor de toekomst. Laten we die ingaan met de liefde en de kracht die onze soulmates ons hebben gegeven.
Je hebt gelijk dat dit forum voor verder contact niet zo geschikt is. Misschien dat een beheerder inderdaad iets kan doen. Ik zal eens kijken wat mogelijk is.
Misschien is het een optie om een wegwerp mailadres aan te maken en van daaruit verder gaan denken.
Een mogelijkheid is bijvoorbeeld tijdelijke-email.nl/. Je kunt daarop alleen ontvangen. Eigenlijk hoeft dus maar één van ons zo'n mailadres aan te maken om daar contactinformatie door te geven waar op gereageerd kan worden. Dan blijft alle informatie buiten deze site.
Je ziet hier dan zo een mailadres. Het is niet mogelijk om via dit forum links te delen, maar in tekst moet het lukken. Bijvoorbeeld dat er spatie teveel in staat. Dat geef ik dan wel aan.
Het idee is dan dat je reageert naar dat adres waarna ik jouw adres overneem en reageer vanaf mijn eigen mailadres. Vanaf dat punt zijn we niet meer afhankelijk van deze site.
Dit is het tijdelijke mailadres. Slaat nergens op, is automatisch aangemaakt, maar dan kunnen we in elk geval contact maken.
*********************
Redactie: Om mogelijk misbruik van persoonsgegevens te voorkomen, verwijderen we telefoonnummers en mailadressen binnen enkele weken na plaatsing
We hebben onze regels aangepast. Het is vanaf nu mogelijk om contactgegevens te plaatsen. Om mogelijk misbruik van jullie prive gegevens te voorkomen, verwijderen we deze na een aantal weken.
Kan me emotie .s en verdriet haast met niemand delen (Verhaal 322)
Ik ben me moeder verloren op 17 mei 2015 en me vader sinds januari 2020 dit is aankomende vrijdag 2 jaar en kan me emotie .s en verdriet haast met niemand delen .familieleden heb ik geen contact mee en vrienden heb ik helaas niet .vind dit ook heel erg moeilijk en soms heb ik het gevoel zak door de grond en wil naar hun toe ,maar ben nog te jong om heen te gaan en wil nog lang leven maar het is fucking moeilijk dit grote verlies 😭😭😭😭😭😭.Daarom schrijf ik het hier nu op want het zit me zo dwars ,ook al kreeg ik alleen maar een knuffel van een goed persoon om bij te kunnen troosten .kan het niet gauw bij me vriend en onze zoon kwijt en kruip in hoekje om me tranen te laten in me uppie .wou dat er een groep was die het zelfde mee gemaakt hebben lotgenoten om dit te kunnen delen en leren hoe ik hiermee om kan gaan inplaats van EMDR therapie te krijgen wat me niet echt helpt .pffffff dit is echt moeilijk voor me ook vanwege me beperking die ik heb is dit moeilijk zeg .
Gr anoniem uit dorp uit de provencie Groningen .
Ik mis ze 24 Uur per Dag (Verhaal 321)
Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen (Verhaal 317)
Papa tijdens het uitlaten van zijn hondje . Op camera beelden is te zien hoe een wild vreemde zich omdraaide en mijn vader binnen nog geen halve minuut met messteken van het leven beroofde. Deze onbekende loopt al ruim twee decennia’s ongestraft in onze maatschappij rond.
Mama was al jaren ziek.
Tijdens een zware operatie ontdekte men dat de eierstok kanker ook uitgezaaid was in de darmen. Vele chemo’s later leek alles rustig .
Ze was veranderd , noem het de struggle om te willen blijven leven. Ze kon niet goed meer lopen op het laatst daarom liet m’n vader de hond die nacht alleen uit .
De kanker kwam terug na m’n vaders dood , ze heeft die paar maanden nog geleefd met de nachtmerrie dat ze hem op de stoep had laten liggen , hij had nog aangebeld maar door de zware verwondingen herkende ze zijn stem niet .
Ze is in mijn ogen op een vreselijke manier overleden. Ik werk al jaren als vrijwilliger in een hospice maar heb nog nooit iemand zo zien sterven zoals zij, de poep liep via een slangetje door haar neus naar buiten , ik vond het mens onterend .
Ik was jaren verdoofd door de moord op m’n vader . Toen m’n moeder stierf had ik het gevoel “ mama het is goed geweest , ga maar naar papa . Je hebt zo gevochten om te blijven leven “ , met gevoelens van acceptatie van haar dood hebben we haar begraven.
Het was zomer , enkele jaren na m’n moeders dood. De kinderen keken naar een film “Finding Neverland”, de moeder stierf in deze film.
Ik ben in huilen uitgebarsten , kon niet meer stoppen .
Al die tijd had ik mijn verdriet om haar verdrongen .
De rouw is anders , een ander neemt het leven , terwijl bij ziekte het lichaam het opgeeft . Toch heb ik ook overeenkomsten ontdekt. Voor mij is dit gevoel belangrijk
Met tranen over mijn wangen lees ik uw verhaal en wil u condoleren met uw beiden ouders ook al is het een tijd geleden.
Wat erg voor uw moeder die zo ziek was dit heeft mee moeten maken en u natuurlijk. Hoe ga je daar mee om denk ik dan.
Wat vreselijk moet dat zijn geweest voor uw vader. Ik begrijp niet dat die gestoorde persoon nog steeds ongestraft rond loop.
Ook al is het enige tijd geleden begrijp ik u dat u bij de film in tranen uitbarsten.
Ik wens u veel sterkte en kracht in uw verdere leven.
Met vriendelijke groet, A
Heel veel sterkte
Toch is het gegaan zo als zijn ex vrouw het vroeg (Verhaal 319)
De laatste dagen voor haar dood vroeg zei aan mijn man om naast de kist te lopen
Ook wilde ze dat ik niet mee kwam
Mijn man en ik zijn 20 jaar samen
Ik vond dit zeer ongepast en had hier vreselijk moeite mee
Toch is het gegaan zo als zijn ex vrouw het vroeg
Dit alles heeft onze relatie een flinke deuk gegeven
Zou wel willen weten of er andere personen zijn die zoiets hebben meegemaakt
En hoe ze hier mee om gingen
Wat ik me afvraag is of uw man kinderen had met deze vrouw? In dat geval kan ik me wel voorstellen dat uw man deze keuze heeft gemaakt. Hij wil er op deze manier zijn voor zijn kinderen die hun moeder hebben verloren en geen onrust brengen in een toch al verdrietige en moeilijke periode.
Ik kan er toch niet overheen walsen (Verhaal 188)
Een lieve vriendin is overleden, aan de gevolgen van een vreselijke ziekte.
Nu roept n andere vriendin 'het leven gaat door'.....
Ik hb daar zo n hekel aan...., dat seet ik ook wel dat het leven doorgaat hoor, maar voor mij staat het toch even stil...
ik kan er toch niet overheen walsen en na 2 dagen al doen alsof alles weer normaal is....
Of is dat raar van mij?
Het is menselijk en normaal om een rouwproces door te gaan. Het enige wat je kunt doen is lief voor jezelf zijn en jezelf de ruimte en tijd gunnen om dit verlies te verweven met de rest van je levensverhaal.
Kende je haar ouders? Misschien kun je over een tijdje contact met hen opnemen om erover te praten, mijn ervaring is dat dit zeker op prijs wordt gesteld. Of hadden jullie gezamenlijke vrienden? Het is fijn om mensen op te zoeken die haar kenden en die jouw verdriet begrijpen.
Sterkte
Mijn lieve moeder (Verhaal 174)
Ik merk dat ik het moeilijk vind om erover te praten. Vooral als ik nieuwe mensen leer kennen en ze praten over hun ouders. Vaak vermeld ik er niet bij dat ik mijn moeder heb verloren.
Het voelt alsof iedereen is doorgegaan met hun leven en dat ik soms blijf vast hangen in het verleden. Het voelt alsof ik de leuke herinneringen vergeet van mijn moeder. Voor de buitenwereld lijkt het alsof ik alles heb verwerkt en sterk in mijn schoenen sta, maar toch heb ik soms die momenten dat ik me alleen voel en dat ik moet janken van pijn en verdriet.... Ik mis mijn moeder gewoon. Ik weet dat ik altijd het gevoel ga hebben alsof er een stukje uit mijn hart is verdwenen en dat ik die nooit meer terugkrijg. Ik kan nooit die plekje in mijn hart opvullen met iemand anders. Mijn moeder was iemand met een pure hart, waar ik alleen een voorbeeld van kan nemen.
Helaas moet ik door gaan met mijn leven zonder mijn moeder en moet ik accepteren dat mijn moeder niet de leuke dingen in mijn leven gaat meemaken, zoals me zien trouwen of dat ik kinderen krijg. Rust zacht lieve moeder.
Mijn man is gisteren overleden (Verhaal 152)
Gelukkig heb ik veel steun van mijn familie, maar ik ben zo bang voor de toekomst.
Het doet letterlijk zeer in je lijf .
Binnen anderhalf uur geen contact meer kunnen krijgen met haar (Verhaal 314)
Ik wil u eerst condoleren met uw vrouw.
Ik begrijp dat u uw vrouw vreselijk mis.
Zij is u ontnomen zonder afscheid te kunnen nemen.
Dat is vreselijk en ongeloof je begrijp het niet.
Uw vrouw is altijd bij u ziet u een hartje ergens in dan is zij dat.
Of een teken van een vlinder dan is uw vrouw dat.
Ik hoop dat u vele tekens of wat dan ook krijgt van uw vrouw.
Dat kan u steun geven denk ik dan.
Mijn ouders zijn alletwee overleden daar heb ik veel steun aan.
Dat neem niet weg dat het verdriet niet minder is.
Ik wens u veel sterkte en heel veel kracht in uw leven.
En hoop dat het leven een beetje dragelijker voor u wordt .
Met vriendelijke groet, A
Gevoelig onderwerp (Verhaal 318)
Ze was altijd al een binnenvetter, vertelde niks alleen wanneer het haar te hoog kwam. Als ik haar probeerde te helpen wees ze me af, of werd ze boos op me omdat ik niet naar haar luisterde. terwijl ik voor mijn gevoel mijn best deed om haar te begrijpen. zei, werd handtastelijk als ze boos was. ging slaan en etc. ik zelf heb nooit een vinger aan der gezeten. ik dacht dat het met haar ziekte beeld te maken had.
Ze was zwanger ook van me, en toen haar ouders er achter kwam hebben ze haar naar een abortus kliniek gestuurd om het kind weg te laten halen. voor mijn gevoel heb ik er twee in een begraven. Na dat had ze het ook een hele tijd moeilijk, zij was ook uit huisgeplaatst en in een woongroep gezet.
Ik had altijd al een voor vermoeden, de drank die ze wegdronk. Ook de medicatie die ze slikte. Ik heb ook meerdere malen hulp gevraagd aan haar psycholoog. en ik voelde me niet serieus genomen doordat ik me zo veel zorgen om haar maakte. De ggz kwam ermee met: zolang er geen dreigende situatie is kunnen wij niks doen.
Ik heb momenteel ook al een kind van 3 van mijn vorige relatie, en hij blijft constant om haar vragen. En ik weet dan niet hoe ik naar hem moet uitleggen dat ze er niet meer is. Op een of andere manier wil hij het niet weten ook of niet geloven.
Op het moment zelf, heb ik geen vertrouwen in de geestelijke gezondheidszorg. Dit door wat ik heb mee gemaakt met mijn vriendin. ik kan er heel moeilijk over praten. ik kan haar oude spullen die ik nog van der heb ook niet weg doen. het blijft een te gevoelig onderwerp.
hoe kan ik hier mee omgaan?
Het was net een horrofilm (Verhaal 316)
Onze mams is in 2021 op 7 december aan Corona overleden.
Het was net een horrofilm.
Onze mams was een gezonde vrouw van 85 jaar. Zij was altijd erg bang om corona te krijgen. En zij zei altijd als ik het krijgt dan laten ze je gewoon dood gaan omdat ik oud ben.
Ik vroeg mams ga je mee naar tante T zij was terminaal en het ging steeds slechter met mijn tante. Mams ging mee tante T sliep mijn jongste zus was daar en verzorgde haar. De volgende dag hoorde wij dat arme tante T corona had. Wij moesten ons allen laten testen na 5 dagen dacht ik. Mams en mijn jongste zus en ik hadden corona me broer en zijn vriend hadden ook corona die waren ook naar me tante T geweest. Onze broer heeft op de IC gelegen echt heel erg slecht bijna dood. Onze tante T is overleden. Onze mams is ook overleden aan corona. En mijn jongste zus en ik waren echt heel erg ziek. Wij hebben niet veel mee gekregen van dit alles omdat wij te ziek waren. Onze paps was net anderhalf jaar geleden overleden. Die was erg ziek hij had prostaat K. Onze mams vond hem dood in de gang. Daar is zij nooit overheen gekomen wij ook niet. Maar hij zei altijd als ik zo doodval dan vind ik het best. Dan ben ik dankbaar dat het gegaan is hoe hij wilde. Maar dat neem niet weg dat het verdriet er niet is.
Ik begrijp het nog steeds niet dat onze paps waar je ook niet voor mocht zorgen. Omdat het de eerste corona golf was en onze mams erg bang was dat paps het kreeg en onze mams het kreeg. En nu is onze mams er niet meer waar wij ook niet voor hebben kunnen zorgen. En onze mams van het kassie naar de muur hebben zij met haar gesleept. En dat heeft zij allemaal alleen moeten doen. Omdat ik vroeg mams ga mee naar tante T. Als ik het niet had gevraagd had onze mams nog geleefd het is mijn schuld dat zij er niet meer is. Ik begrijp het nog steeds niet dat onze mams er niet meer is na 1 jaar. En onze paps in april 3 jaar dat snap ik ook nog steeds niet ik mis ze alletwee ontzettend erg. En moet nog dagelijks huilen. Ook ik kan niet hier blijven wonen recht over het huis van mijn ouders. Dat doet te veel pijn. Me sterke paps op wie je altijd kon bouwen is weg. En me mams die mij altijd heeft bij gestaan in moeilijke tijden is er niet meer. Ik ben alles kwijt op wie ik kon bouwen onze ouders. Je weet dat er een tijd komt dat ze er niet meer zijn. Gelukkig hebben we ze heel veel jaren bij ons mogen hebben. Maar nu ze alletwee er niet meer zijn voel ik me zo verdomde leeg. Weet even niet wat ik moet zonder ouders. Ik ben dankbaar dat hun veel leed is bespaard gebleven. Hoewel onze paps erg veel pijn enz had en onze mams ook. Maar ik kan niet zonder ik weet niet hoe. Het is zo verdomd moeilijk. Er is veel gebeurd in de familie die onze mams en paps bij elkaar hield.
Dat is heel erg vind ik ik heb er tranen om gelaten. Maar het is zoals het is. Gelukkig heb ik nog mijn broers en zus nog en man en kinderen.
Ik heb wel hulp gezocht gelukkig heb ik een hele lieve psycholoog daar ben ik dankbaar voor.
Nu verwijt ik mezelf (Verhaal 315)
Op kerstavond nodigden we voor de eerste keer de buurman uit die vrijgezel was om samen met ons kerst door te brengen. Aangezien we niet wisten wat de persoon ging drinken haalde ik 2 flessen rode, 2 flessen witte en 2 cava in huis. Daarbij nog voldoende bier zodat we zeker niet zonder gingen zitten. Mijn vriendin nam medicatie tegen schizofrenie(invega en rivotril) waarbij ze eigenlijk niet al teveel mocht drinken maar toch deed ze dat en werd ze uiteraard enorm dronken. Ik reageerde toen heel boos maar ja.... Ze deed verder met muziekjes wisselen en van eten kwam niet veel in huis. Later die avond is ze naar toilet gegaan en viel op de grond. Van boosheid heb ik haar in haar bed gelegd en gezegd dat ik al haar medicatie ging weggooien en het eten erbij. IDe buurman is naar huis en ik ben gaan slapen. Daags daarna moet ze opgestaan zijn want de afwasmachine was geledigd en er was opgeruimd van de dag voordien..... Ze ging dan als gewoonlijk terug in haar bed (wat ze altijd al deed voorheen) staren naar het plafond. S'avonds hebben we nog iets gedronken en een film gekeken tot ze ging slapen. Ze riep me vanop bed en vroeg achter een glas water en een sigaret. Ik zei het is goed voor een keer, de volgende keer kom je zelf maar uit bed om wat te halen. Ik keek nog een kwartier tv en ging slapen..... Toen ik in de slaapkamer kwam trof ik haar ademloos aan waarop ik de reanimatie ben gestart en ambulance verwittigde. Later vond ik enkele pillen in de slaapkamer dus vermoedelijk nam ze er teveel en is ze ingeslapen mede door de alcohol. Nu verwijt ik mezelf dat ik daags voordien zoveel in huis had gehaald en at ik de buurman überhaupt heb uitgenodigd. De vorige kerstfeesten verliepen steeds met ons 2 en toen werd er maar 1 flesje geopend. Numoet ik alleen verder met twijfel of het werkelijk van de combi pillen en alcohol was of door de val op haar hoofd die ze daags daarvoor had gedaan.....
De stilte in huis weegt zwaar en het feit dat ze in bed overleden is maakt me telkens opnieuw angstig om te gaan slapen.
Naast me op de rand van het bed (Verhaal 312)
Ik kan de draai niet meer vinden (Verhaal 170)
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer (Verhaal 311)
Hij was al lange tijd ziek, hartfalen en Parkinson. Het ging al lange tijd (8 jaar) steeds een beetje minder goed met hem.
Als gevolg van dat hartfalen was hij erg benauwd. Mijn moeder kon de zorg steeds minder goed aan, en 3,5 week voor zijn overlijden heb ik mijn broer en zussen ingeschakeld. We hebben sinds die tijd mijn vader niet meer alleen gelaten.
Van de huisarts kreeg mijn vader medicijnen tegen de benauwdheid, later volgde het morfinepompje.
De laatste 12 dagen kwam hij niet meer uit bed, praten ging steeds moeilijker, geen eten en geen drinken meer. (Af en toe een slokje water, of een klein hapje)
De sterke man die hij vroeger was, was hij al lang niet meer.
Ik heb mijn vader bedankt, gezegd dat ik zo blij ben dat hij mijn vader is.
Waarop hij vertelde dat hij zo blij is dat hij drie dochters heeft.
We hebben om beurten bij hem gewaakt, dit was vooral de laatste 3 nachten zwaar. Hij maakte geen contact meer, en was na rustgevende slaapmedicatie diep in slaap.
Hij is overleden in zijn eigen (zelfgebouwde) huis, op 100 meter afstand van waar hij is geboren.
Het is goed zo.
Al heb ik nu de afgelopen dagen wel steeds flashbacks, van zijn laatste dagen.
(Zwaar ademend, met open uitgedroogde mond).
Zij had mij nodig en ik haar (Verhaal 310)
Mijn vriendin wil niet meer appen (Verhaal 284)
Paar weken en mensen zijn het vaak al weer vergeten. En dat is begrijpelijk en prima, maar als het zo dicht bij je staat dan verwerk je dat niet binnen een paar weken of maanden.
En ja, net wat je zegt, het kost tijd maar daar heb je nu niets aan.
Een arm om je schouder heb je nodig, even horen dat het ok is om te voelen wat je voelt. Huil, schreeuw het uit, het mag er wezen!
Het was allemaal teveel om te verwerken (Verhaal 294)
Vorig jaar belande hij in een diep dal. Hij wilde een eind maken aan zijn leven. Hij deelde dit ook met zijn (mijn) ouders en had gesprekken hierover met zijn huisarts. Het proces duurde te lang en begin dit jaar had hij zelfs een poging gedaan tot zelfmoord.
Voor mij (19jaar) was dit allemaal te veel om te verwerken, zeker omdat onze band zo goed is. Alleen hij was zo erg er mee bezig dat mijn ouders even kopje onder gingen en ik er soort van alleen voor stond. Volgens mij zat ik zelfs in een soort rouw proces, zodat het minder erg zou zijn als hij er niet meer zou zijn. Na 10 maanden met ups maar veel downs en zware medicatie voelt het alsof hij toch zijn leven een beetje op wilt pakken. Voor mij is dit nog steeds heel moeilijk omdat ik voor een paar maanden aan het rouwen was terwijl hij nog leefde. Dit gevoel is niet meer weggegaan en ik spreek hem hierdoor ook heel weinig. Het voelt soms alsof die er niet meer is, terwijl dat natuurlijk niet zo is..
Je hond kan niet vervangen worden maar ik denk voor jou het wel goed zou zijn als je weer een nieuw hondje neemt waar van kan houden en voor kan zorgen. Honden zijn zulke lieve loyale beestjes en die onverwaardelijke liefde geven, en kunnen zo'n troost zijn.
Hou moet, hou je sterkt, het wordt ook weer beter.
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan (Verhaal 309)
Ze mankeerde al wel het e.e.a. maar woonde nog zelfstandig en haar 80ste verjaardag halen was een enorme mijlpaal geworden, dus dat is ook uitgebreid gevierd. Echter, voelde zij zich rondom haar verjaardag al niet erg lekker. Ze had veel last van haar maag en was daarmee al aan het dokteren. Tabletje er af, veranderd, erbij, het mocht allemaal niet baten.
In de week na haar verjaardagsfeestje werd zij steeds beroerder. Ze at amper en alles was eigenlijk teveel voor haar. Het weekend van pasen ging het goed fout. Ze moest constant overgeven. Nacht van zaterdag op zondag begon het, vooral tegen de ochtend. Ze had huisartsenpost gebeld maar die scheepte haar af met, ach, virusje, uitzieken, beschuit/thee etc. Gedurende de dag leek ze iets op te knappen, eten en drinken ging nauwelijks maar ze voelde zich redelijk ok maar slapjes.
2de paasdag belde ze smorgens al vroeg, het ging niet. Weer had ze heel de nacht moeten overgeven en ze was dusdanig uitgeput dat ze het niet meer kon opbrengen zelfstandig naar de wc te lopen. Zo sneu....
Snel naar toe gegaan en haar geholpen, weer huisartsenpost gebeld. Ook ik bemerkte een hoop weerstand, het leek druk te zijn en ik voelde me mij niet serieus genomen. Geeist dat er acuut een arts komt, of ik bel 112 maar nee, dat was absoluut niet de bedoeling dat ik dat deed want bij het protocol dat zij doorliepen kwam dat niet als actie uit. Nogmaals duidelijk aangegeven dat er dan een arts binnen een uur er moet zijn, anders bel ik echt 112 want mijn inziens moet ze naar het ziekenhuis. Ze is verzwarkt, uitgeput, uitdrogingsrisico en ze kan niet eten of drinken of nog zelfstandig lopen.
Arts kwam maar ook hij vond het niet urgent genoeg. Was virus, 2de paasdag werden er toch geen onderzoeken gedaan in zkh en het feit dat ze amper nog zelfstandig iets kom, ach ja, dat was vervelend voor mij, meer mantelzorg moeten geven maar geen reden voor zkh.
Ze kreeg medicatie om overgeven tegen te gaan en ze moest gaan eten en drinken, dat was de beste maagbeschermer....
Afijn, medicijnen gehaald en gegeven, ze heeft daarop even rust gekregen en geslapen, dit was rondom lunchtijd. Zichzelf gedwongen mondjes maat wat te eten en drinken maar einde van de middag moest ze toch weer overgeven, maar niet zo erg als eerder die dag, dus ze had nog goede hoop.
Ik moet even op en neer naar huis, ik was nog geen 5m weg en toen belde ze weer dat het fout ging. Weer direct terug gegaan en gelijk 112 gebeld. Ik was heel resoluut, er moet nu een ambulance komen, ik bel geen huisartspost meer, mijn moeder moet nu naar zkh en juiste zorg krijgen. Ze zijn direct gekomen en schrokken, ze snapte mijn boosheid en begrepen niet waarom huisartspost haar zo had achter gelaten. Ze kreeg gelijk diverse medicatie om het haar wat comfortabeler te maken en toen met rotgang naar zkh.
Wat spulletjes gepakt omdat we niet weer de fout wilde maken niets bij te hebben, dus ik kwam iets later na.
Daar aangekomen heerste er een verschrikkelijke urgentie op de SEH. Meerdere artsen en verpleegkundige rende rond het bed. Opperst geconcentreerd en stelde heel strict allerlei vragen en gaven mij opdracht bij te springen daar waar nodig. Ze wisen nog niet wat het was maar ze was heel erg ziek, zover was duidelijk. Aldaar ook de verbazing over het handelen van de huisartspost.
Afijn, na wat testjes en nog een scan of foto was het duidelijk, ze had een maagperforatie en ze moest terstond keuze maken wel/niet opereren.
Mijn moeder had al e.e.a. aan wilsverklaringen liggen en niet-reanimeer verklaring etc. Dus dit was nog wel even een afweging voor haar, ze wilde niet alles meer, niet alles kost wat kost om nog te blijven leven.
Maar ja, binnen enkele minuten moeten keizen of je wel wil leven, of nog die nacht overlijd is niet een scenario waar je rekening mee houdt. Je denkt dan toch meer tijd te krijgen voor zo'n keuze.....maar die was er nu niet.
We hebben samen met de IC arts diverse overwegingen gemaakt en ze vonden dat ze toch nog wel een goede kans maakte, maar het zou wel zwaar herstel zijn, daar waren ze duidelijk in.
Mijn moeder is er toen toch voor gegaan om te opereren.
Maar wat heeft ze daar spijt van gehad achteraf. Ze kwam met vlag en wimpel door de operatie, tot iedereens verbazing, ook die van haarzelf. Zelf had ze gedacht de operatie niet meer door te komen, stiekem had ze dat gehoopt blijkbaar maar had dat niet durven uitspreken.
Maar het herstel verliep heel zwaar en de chirurg had al gelijk aangeven dat hij maagkanker vermoedde. Het werd een wisselwerking van vocht nodig hebben om nierfalen te voorkomen, maar hart dat het vocht niet kon wegpompen en te zwaar belast werd. Zuurfstof extra nodig hebben ivm COPD. Ze hing aan zoveel toeters en bellen, de verpleegkundigen moesten steeds heel creatief zijn om alles aangesloten te houden. Ze was heel lastig prikbaar, dus centrale lijn werd aangelegd, dat scheelde al iets.
Ze had diverse drains want haar buikholte was volledig ondergelopen met vuiligheid.
Alles hing af of andere organen voldoende konden herstellen na zolang in de vuiligheid te hebben gelegen. Dat ze geen sepsis kreeg.
Na een week leek die vrees voorbij, maar mijn moeder raakte depressief. Ze zag het niet meer zitten, ze kon alleen nog maar in een stoel hangen, slapen ging amper, op bed liggen lukte amper en het vooruitzicht op een negatieve uitslag speelde haar ook parten. Ze had doemscenario's, spijt van de operatie.
En het negatieve nieuws kwam er inderdaad, net na het weekend een week na de operatie. Het was maagkanker maar omdat ze nu zo verzwakt was, konden ze nu geen onderzoeken doen naar de ernst en de behandelbaarheid van de kanker. Eerst moest ze beter worden.
Maar dat beter worden lukte nauwelijks en ze raakte nog depressiever, ze was aan het opgeven. Ze wilde het tegen mij niet zeggen en bleef monter als ik kwam, maar ik voelde het aan alles aan.
Ik besproken met 2 tantes, of zij konden peilen hoe ze er in zat omdat ik het idee had dat ze dit niet meer wilde en dat we iets moesten doen. Zij beaamde mijn gevoeld. Weer gesprek aangevraagd met de artsen, aangegeven dat ze een perspectief moesten gaan bieden. Al is het maar een worst case en best case scenario, dan kan ze afwegingen maken en zich daarbij neerleggen.
Maar kort na die week, na het volgende weekend, zakte haar saturatie tot 74 en ging het heel slecht. Ze werd overgebracht van MDL afdeling naar Long afdeling. Daar ging het nog slechter, ze was nog amper aanspreekbaar maar zij kende haar nog niet op deze afdeling. Toen ik de volgende dag in de avond kwam kon ik amper contact met haar krijgen, heel even heb ik wat blikken en knikjes met haar gewisseld en daarna nam het contact geheel af. Verpleegkundige erbij gehaald, aangegeven dat mijn inziens er iets niet goed was, ik kon geen contact meer met haar krijgen, ik herkende haar niet meer.
Zij geprobeerd maar lukte ook moeizaam, arts bij gehaald, die lukte het ook niet.
Testjes gedaan, afijn, na 2 uur kwam er uit. Ze had Co2 stapeling ontwikkeld en deze was onomkeerbaar geworden. Het zou nog een kwestie van uren zijn tot ze zou komen te overlijden.
Dat heeft nog maar 1,5 uur geduurd, nog net lang genoeg voor paar familieleden om nog afscheid te nemen, maar bij kennis was zij al niet meer sinds 20.00u geweest.
Ik heb vrede met het feit dat ze is overleden en gezien de situatie ben ik blij dat het dan toch zo'n milde dood is geweest.
Maar ik ben anderzijds zo boos over het verloop en de weerstand die zij en ik kreeg bij de huisartsenpost. Ik heb daar ook een klacht in gediend. Niet omdat ik echt verhaal wil halen, meer dat ik hoop dat ze er iets van willen leren. Ze hebben deze situatie zo zwaar onderschat en door hun onderschatting ben ik aan mijzelf gaan twijfelen en terughoudend geweest om 112 te bellen. Iets waar ik nu dan me weer schuldig over voel, dat ik toch niet direct die ochtend al 112 heb gebeld.
En rationeel weet ik het allemaal. Ik ben geen arts en je moet dan op oordeel van zo'n arts kunnen vertrouwen, uiteindelijk heb ik toch 112 gebeld. Mijn moeder zou niet willen dat ik mij schuldig voel. Waarschijnlijk had het de situatie niet veel veranderd.
Mijn inziens had bij eerder handelen de hele zware operatie kunnen voorkomen, dat is wel beetje wat in mijn gesprekken met de artsen op de SEH duidelijk werd. Ze hadden het dan minder invasief kunnen repareren, de schade was minder groot geweest, herstel minder zwaar maar....de uitslag was hetzelfde gebleven, maagkanker en daar had zij niet meer van kunnen herstellen.
Ze was komen te overlijden. Misschien wat later en binnen andere omstandigheden maar het was onvermijdelijk.
Maar wat had ik haar graag een andere weg gegunt naar dit einde ipv hoe het nu gegaan is.
Ik beleef deze periode over en over in mijn hoofd en heb er nu echt even moeite meer dit los te laten. Ik weet ook even niet hoe ik dat moet doen.
Ik raak zo emotioneel als ik er aan denk. Ik klap dicht, mijn keel knijpt dicht en tranendal start. Als ik het kan, geef ik er aan toe en laat ik de tranen maar stromen. Maar ja, het komt niet altijd uit.
En er zijn zoveel triggers. Een scene in een serie of film, iets wat iemand zegt, het zien van iets wat mij ineens teruggooit naar dat moment.
Ik weet niet hoe daar mee om te gaan.
In zijn eigen appartement doodgevonden (Verhaal 308)
Rouwen valt niet mee (Verhaal 307)
Mijn oma was erg lief (Verhaal 306)
De zee (Verhaal 305)
Kan niet meer genieten (Verhaal 304)
Twee weken geleden heeft mijn moeder euthanasie gehad. Zij gaf in maart dit jaar aan niet meer verder te willen. We hebben goed afscheid kunnen nemen, maar ik kan nergens meer van genieten. Ik ben enig kind, 2 jonge kinderen en getrouwd.
Ik mis mijn moeder, mijn rots en kan het met niemand echt delen (geen broer/zus), nu zijn allebei de kindjes thuis en grieperig en ik word gek.
Mijn vader doet zijn best, maar de afspraken in AVL staan weer gepland en heb er de energie niet voor, bang voor wat er nu weee gaat komen.
Gek van het binnen hangen, het eenzame gevoel en kan niet meer genieten.
Pffff bleh
Mijn allerliefste schat van de wereld (Verhaal 303)
We waren 35 jaar getrouwd allebei kok van beroep,allebei keiharde werkers
geweest samen dag en nacht gewerkt allebei altijd dezelfde interesse.
Toen we op 13 oktober 2020 te horen kregen dat je A L S had stond de wereld stil. Daar kunnen we niets meer aan doen slaap er eens over en je mag anders 14 januari terug komen voor jou papier te teken van euthansie.We zijn niet bij de pakken blijven zitten en zijn de alternatieve toer opgegaan;
Maar op 1november dit jaar heeft hij een hartstilstand gehad waarbij hij een lange tijd is gereanimeerd en in een diepe coma is beland,door een te groot zuurstoftekort. Waarbij hij is weggevoerd met de ambulance, vraagje van zijn vrouwtje mag ik a u b mee met de ambulance antwoord nee mevrouw je mag niet mee omwille van corona kom op gemak achter jullie wij gaan door rood jullie mogen niet kom gewoon naar spoed in UZ gent;
Eens op spoed vraagje van zijn vrouw mag ik bij mijn echtgenoot nee mevrouw we zijn er volop aan bezig.Na lange tijd mogen we naar K 12 intensieve zorgen in de wachtzaal komt de verpleegster langs je moet nog even wachten terug vraagje van zijn vrouwtje mag ik mee bij mijn echtgenoot nee antwoord ze meneer ligt nog in zijn blootje zeggen ze tegen zijn vrouw die er al 35 jaar met getrouwd is ik vind dit niet kunnen.
Na lange tijd zijn we er toch naar toe gemogen maar hij lag in een zeer diepe coma.Op 3 December begin ik er tegen te praten en zeg a u b ik zie je graag kan je niet missen als je sterk genoeg bent laat een mirakel gebeuren
en geef mij nog eens een teken van leven op dit moment is hij beginnen wenen en snikken een heel emotioneel moment de dochter die juist binnen komt heeft het ook gezien.Volgens de dokters horen coma patienten u toch niet wij zeggen coma pat horen u zeker wij hebben het gezien en meegemaakt .
Dat verlies dat ik mijn echtgenoot moet missen is zo hard en ondraaglijk dat doet zoveel pijn,iemand die hetzelfde meemaakt verstaat dat heel goed.
Ik heb hem dan ook twee jaar verzorgd dag en nacht en er alles voor gedaan
vandaar dat ik met dit enorme verlies niet kan leven.
Ik kan gewoon niet zonder mijn allerliefste schat
Aan alle mensen die hetzelfde meemaken veel sterkte ik weet hoe moeilijk alle dagen en nachten zijn.
2 december 2020
Marijke
Hoe dit verwerken? (Verhaal 261)
Na 1 maand enorm gemis .Ik heb soms huilbuien van 5 minuten.
Ik mis haar enorm.
Ik denk dat dit niet meer goed komt met mij.
Hoe dit verwerken?
Ik kan het niet begrijpen (Verhaal 256)
Iemand tips? (Verhaal 243)
Winny
Geef haar veel liefde.
Vertel haar wat geruststellende dingen.
Laat haar je warmte voelen.
Zijn intense belangrijke momenten.
Voel je mama aan...je zal dit goed doen.
Wens jouw goede moed toe.
Sterkte in ieder geval, je zult vast het goede doen!
Mijn dochter en mijn man zijn overleden (Verhaal 42)
Mijn rugzak is vol
Mijn dochter en mijn man zijn overleden.
De stilte is soms ondraaglijk . Mijn dochter is op 23 jarige leeftijd overleden aan maagkanker.
Ze heeft ander half jaar gevochten tegen haar ziekte. Ze wilde het niet opgeven en heeft alles nog geprobeerd. Ze is geopereerd en heeft chemo gehad .
Helaas is ze alweer ruim dertien niet meer bij ons. Mijn man heeft ook een strijd geleverd. In 1986 kreeg hij voor de tweede keer hersenvliesonsteking .Hij is 6 keer aan zijn hoofd geopereerd en hij had een prothese in zijn hoofd. Ook heeft hij er epilepsie aan over gehouden.
Helaas is hij in 2016 overleden op 61 jarige leeftijd .Na een val van de trap.waar ik hem gevonden heeft.
Nu is de stilte om me heen zo erg .Dat ik soms niet meer weet hoe ik verder moet.
Het gemis is zo groot.
Ik heb wel gelukkig nog een lieve dochter en een kleinzoon. Maar die wonen niet bij mijn in de buurt.
De wereld draait door ,maar mijn rugzak vol.
Lieve Elizabeth,
Als geen ander weet ik hoe jij je moet voelen. Ook mijn dochter en man zijn overleden. Mijn dochter was pas 11 jaar en overleed plotseling op 6 dec.1994. Mijn partner is dit jaar op 4 febr.na een lange ziekteperiode aan de gevolgen van kanker overleden.
Ik heb nog een zoon en 2 kleinkinderen. Ook zij wonen niet bij mij in de buurt.
Zelf heb ik een kwaadaardige bloedziekte waar ik misschien na een stamceltransplantatie van kan genezen. Die weg wil ik niet meer gaan. Ik besef dat ik genoeg heb geleden en zal er vrede mee hebben als ik mag gaan.
Tot die tijd probeer ik zoveel mogelijk te genieten van mijn zoon en zijn gezin, en haal ik energie uit de natuur en mooie muziek.
Ik wens je alle liefde en kracht toe.
Lieve groet,
Marianne
Mag ik contact met u hebben a u b? kunt u mij schrijven op :
Mijn dochter is net op 22 mei overleden aan maag kanker, zij was 35 jaar, ik zal je zo onzetend dankbaar zijn mocht je mij schrijven.
Ik dank u bij voorbaad
carmen
(Redactie: Helaas verwijderen we i.v.m. de nieuwe privacywetgeving avg identificeerbare persoonsgegevens zoals telefoonnummers en mailadressen.)
Wat is dit verdrietig om te lezen en ook nog voor iets waar jij de hand niet in hebt.
Na het overlijden van mijn man, zie ik mijn schoonfamilie ook niet meer.
Heel veel sterkte.
Gr Marianne
Carnen ga naar een zorginstelling.
Je kan.troosten je lan begrip tonen. Juist jij.
Maak praatje zorg voor koffie ga wNdelen met een.ook.eenzaam mens.
Eet een hapje mee met bewoners en personeel.
Probeer om.iets te lachen iets te bewonderen met elkaar.
Het is vreselijk wat je hebt meegemaakt.
Maar velen maken wat mee.
Ik.weer hoe het voelt. Mijn zoon is er niet meet. En hetvis leeg. Elke dag is er een glimlach of een traan of beiden.
Beteken wat voor een ander zodat zij niet voelen wat jij nu voelt.
Je krijgt warmte trrug geloof me
Liefs Maria
5 maanden later kregen wij het nieuws te horen dat mijn zusje was overleden na een verkeersongeval. Ze laat een zoontje van 4 jaar achter.
Waren nog in rouw komt dit erachteraan. Geen afscheid kunnen nemen is het meest pijnlijke dat er is. Kan het nog steeds geen plek geven en krijg nu hulp bij de rouwverwerking. Ik snap daarom jou verhaal ook heel goed. 2 dierbaren ineens uit je leven is echt niet makkelijk.
Na mijn opa en mijn moeder, ook nog mijn hond (Verhaal 295)
Ze zeggen dat je ook je dieren later weer terug zult zien (mocht je erin geloven)
Afwachten of ik rouwkaart krygt (Verhaal 302)
Na een gevecht van 5 jaar tegen non hodgkin (Verhaal 301)
Ik ben leeg (Verhaal 300)
Het verdriet wordt alleen maar erger (Verhaal 299)
Ik voel mij schuldig omdat ik dom en egoïstisch ben geweest.
Ik was zo graag bij mijn man maar had bijna nooit zin in sex en vond steeds uitvluchten om eraan te ontkomen.
Toch hield in ik van hem en probeerde hem voortdurend met kleine dingen een plezier te doen.
Ik was ervan overtuigd dat mijn man van mij hield op zijn eigen rustige vertrouwde manier.
Met mijn man dus geen sex maar ineens, na 16 jaar huwelijk was daar een ander, iemand die ik tijdens een cursus ontmoette die mij in vuur en vlam zette. Ik was direct verslingerd aan hem, at niet meer, sliep niet meer. Waarom? Ik zag al snel zijn tekortkomingen, een paar rotte kiezen, zijn gebrekkige kennis, zijn platte uitspraak. Hij haalde het niet bij mijn man.
We hebben elkaar een paar keer ontmoet en sex gehad, nota bene bij mij thuis, toen mijn man een paar dagen op reis was.
Mijn man kwam erachter en confronteerde mij ermee, dwong mij hem te bellen en toen was het over, zag alles weer in de juiste proporties. We zijn niet gescheiden maar het vertrouwen was weg. Mijn man kon er niet mee omgaan en zakte af en toe in een depressie. Zelf altijd fair en betrouwbaar kon hij zich niet voorstellen dat ik dit had gedaan. Hoe heb ik hem dit aan kunnen doen.
Nu hij er niet meer is, dit bijtende schuldgevoel, ik heb het verdiend. Kan het niet meer goedmaken met degene die het beste verdiend had.
2 weken geleden is hij overleden (Verhaal 298)
Hij zat op dat moment in rustig vaarwater wat gelukkig wel vaker voor kwam dan ging het een aantal maanden goed en zo was hij 1 week in het ziekenhuis en daarna kon hij er weer tegenaan voor een aantal maanden, maar nu was het anders hij is in zijn slaap heel plotseling overleden waarschijnlijk door een hartinfarct. Mijn vader is maar 62 jaar oud geworden en ik heb het zo moeilijk met zijn dood, aangezien ik 22 ben en mij besef dat nooit meer gebeld zal worden door hem en kan sparren over bepaalde beslissingen, hem goed nieuws kan vertellen. zijn stem zal ik nooit meer horen en de geruststellende woorden van maak je geen zorgen het komt goed nooit meer zal horen en dat hij nooit zijn kleinkinderen zal leren kennen.
Wat als je zelfs dat niet eens meer hebt? (Verhaal 112)
Liefs Do
Nu is mijn allerliefste man en maatje 26 januari plotseling overleden en ben ik alleen op de wereld! Afschuwelijk is het leven nu. Lieve vrienden heb ik wel...maar geen familie, kinderen en man meer!
Papa is weg… (Verhaal 297)
Een maand geleden overleed hij. Al decennia vechtend tegen lichamelijke problemen. Ging regelmatig naar het ziekenhuis en kwam dan altijd weer terug.
Er was 1 heftige keer. Toen heeft hij op het randje gelegen op de IC. Iets wat ik
Nog steeds niet verwerkt heb, zo’n indruk heeft het op me gemaakt.
Maar verder… hij maakte er wat van met wat hij wel
Kon. En genoot ontzettend van zijn kleinkinderen. Trots en liefde in zijn ogen.
Het afgelopen half jaar was hij voornamelijk in het ziekenhuis. En het heeft tot de laatste maand geduurd voordat ik me besefte dat hij
Dood zou gaan. Mijn moeder en broertje wisten het al langer, maar ik wilde er niet aan geloven.
En opeens was het moment dan echt daar. Alsof het zo moest zijn was ik er toen de arts kwam bespreken dat er niks meer gedaan kon worden. Ik heb me sterk gehouden. Om er te zijn voor hem, voor mama… en nu… is het een maand geleden en valt het rauw op mijn dak wat er is gebeurd. Papa is echt weg. De persoon die van binnen hetzelfde werkt als mij
En mij begrijpt en mijn humor deelt. Mijn eerste liefde…
Ik mis hem zo ontzettend. Wat zou ik graag nog eens met hem willen praten en de liefde in zijn ogen zien.
Ooh shit mam je bent er niet meer!! (Verhaal 296)
Ik ben dus Stephanie en ben 31 jaar ik ben getrouwd en heb een zoontje van bijna 3. Ik ben mijn moeder verloren aan blaaskanker ze heeft een intens maar redelijk kort ziektebeeld gehad van 7 maanden, ze mocht maar 58 jaar worden 11-11-2021 was haar sterfdag.
Ik was erg close met haar we woonden in hetzelfde appartementencomplex dus zagen elkaar bijna dagelijks, vooral sinds de geboorte van me zoontje( waar ze natuurlijk ook bij was) me moeder ging overal met mij mee naar toe zelfs boodschappen deden we samen. Ze werdt ziek dat sloeg snel over naar ongeneeslijk ziek ze ging snel achteruit maar wilde wel graag in haar appartement blijven. Gelukkig woonde ik praktisch naast haar zodat ik veel voor haar kon zorgen. Ik en me zussen en me moeder wilde ook niet weten hoelang ze ong nog zou hebben dat vonden we grote onzin hoevaak hebben ze er immers nou naast gezeten of het nou korter of langer werdt geschat niemand weet wanneer hun tijd er is. Toch nadat er werdt besloten dat chemotherapie niet meer door kon gaan omdat me moeder daar al te zwak voor was , kwam et een arts zeggen ga maar lekker naar huis en geniet van je laatste weken! WEKEN??? Wat!! Ik durfde me moeder niet aan te kijken. Vanaf dat moment brak ik en voelde ik een woede in mij! Ik was ook niet meer in staat om te werken ik was op.. aangezien ik fulltime voor mama zorgde plus 24 uur werkte en een eigen gezin moest onderhouden had ik me ook de ziektewet in gegooid . Deze periode was erg intens maar wel fijn dat ik dit voor haar kon doen zodat ze ook thuis in haar vertrouwde omgeving der laatste adem mocht uitblazen. Sinds me moeder overleden is mijn intens geluk weg. Ik ben wel gelukkig op momenten maar dat intense is er nog niet. En kan je denken joh je hebt een zoontje! Ja klopt hij is alles voor mij. Maar die geluks momenten die vaak om mijn zoon gaan kan ik niet meer vol trots delen met mijn moeder die ook een enorme band had met mijn zoontje vandaar dat dat intense (nog) ontbreekt. Ook mijn empathie voor andere is veel minder. Iemand die hun oma of opa of kennissen zijn verloren denk ik ja dus? Mooie leeftijd bereikt toch? Terwijl ik dat niet mag denken want iemand verliezen hoe oud ze ook zijn geworden maakt geen verschil in de rouw. Maar goed ik heb nog steeds slechte dagen, maar ook dagen waarin ik niet het gevoel heb dat ik in een enorme gat terecht ben gekomen. Ik ben ondertussen verhuisd naar een eengezinswoning ben hogerop in functie gegaan op werkgebied en met mijn gezin afgelopen zomer op vakantie geweest. Ik probeer er wat van te maken ik ben namelijk zelf ook moeder dus wil ik zoveel mogelijk genieten van me kleine man! Tijd is kostbaar
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is (Verhaal 192)
Ik raak soms in paniek en snap niet dat hij dood is. We waren 39 jaar samen en heel gelukkig met elkaar.
Ik weet soms niet waar ik het zoeken moet van ellende, zit in een onbekende wereld. Thea
Hoe gaat het nu met jou?
Groetjes, Yvonne
Sinds die dag voel ik me zo alleen (Verhaal 293)
Het slaap op mn lichaam (Verhaal 292)
Gr
Rouwen om iemand die nog leeft (Verhaal 109)
Ik adviseer je een (rouw)therapeut te zoeken, die je mbv een geleide meditatie of hypnose liefdevol en rustig afstand kan laten nemen van je liefste.
Je zit vast.
Je hebt veel liefde te geven, dus er komt vanzelf weer een grote liefde op je pad.
Succes en sterkte!
dat diegene dat juist diegene je laat vallen. en kan begrijpen hoe
eenzaam je ,je moet voelen. Probeer wat afleiding te zoeken. Het zal vooral in het begin heel moeilijk zijn. Maar dingen kunnen ook weer in het positieve komen. Dan gaan de scherpe kantjes er een beetje af.Ik wens je veel geluk en wijsheid. en wees lief voor jezelf.
Heel veel sterkte gewenst.
Tja, emotioneel ben ik er nooit overheen gekomen. Ik wist niet meer hoe ik to hem moest staan. Iemand voor wie ik zoveel voelde. Of was t n vertrouwensrelatie die t vertrouwen niet waard was? Hij moest zonodig directeur worden en overleggen met n hoop mensen of hij mij nog mee zou nemen. Kon hij dat niet zelf beslissen?! T ging vooral over hem. Het is inmiddels zo'n 16 jaar later. Ik kom er niet overheen, ook vanwege oordelen van buitenaf. T kan niet, jij bent te vergegaan. Ja dahag hij was behandelaar en mijn gevoelens, mijn intenties waren integer. Nooit ellende gewild voor en naar anderen toe. Liever oplossingen zoekend. Een btje onconventioneel, ja oké.
Groet!
Omdat ik van hem hield heb ik mezelf wijs kunnen maken dat het dus ook écht om hem moest gaan. Alleen maar om hem. Dat ik hem het allerbeste en het meeste geluk ter wereld wenste. Al was dat dus niet met mij aan zijn zijde. Zo heb ik mezelf uit die poel kunnen trekken.
Je kunt evengoed ontzettend van iemand houden. Al is hij niet van jou.
Ook ik rouw om de relatie die we niet voor elkaar hebben gekregen. Maar vandaag sprak ik hem na zeer lange tijd.
En ik besefte me dat het goed is geweest om uit elkaar te gaan. Hij is gegroeid.
Maar ik ben ook verder gegroeid… en ik wil niet meer zo ver uit elkaar liggen als toen.
De realisatie dat het nodig is geweest om bewust te worden van bepaalde gedragingen… en dat dat heus niet allemaal met mij hoeft, die schadelijke ervaringen zoals alle situaties voordat iemand therapie en hulp zoekt… heeft mij geholpen om het een beetje meer te kunnen laten ademen. Rustiger te voelen.
Dat was goed.
Mijn rouw duurt al lang, want hij was voor mij mijn soulmate.
Maar mijn soulmate wil ook verbinding met mijn soul, niet alleen ik met die van hem…
Zelfliefde en wat ik mezelf voor gevoel geef, is voor mij uiteindelijk de sleutel tot loslaten geweest.
In mijn ervaring kan het verlies van iemand die je lief hebt enorm ontwrichtend zijn en lang duren. Wat ik je wil meegeven: probeer de ander niet te idealiseren, blijf wel met beide benen op de grond. En je hoeft niets los te laten, je mag zelf altijd van diegene blijven houden. Meestal vinden we in de ander die ons heel erg raakt iets zien van onszelf, dat is mijn eigen ervaring. Dat is iets om te verder te ontdekken en te koesteren. Veel sterkte je bent niet alleen met dit gevoel!
Gisteren avond 16.30 is mijn lieve vader overleden (Verhaal 291)
Na een helse en hevige behandeling mocht ie vorige week terug naar huis maar al snel werd het slechter en gisteren is hij vredig overleden in het ziekenhuis.
Ik ga je nooit vergeten, je was mijn held, grote kameraad en kon altijd over alles met je praten. Je hebt mij een zeer mooie jeugd geschonken en ben je voor altijd dankbaar voor alles.
Het doet zeer veel pijn en er is een stuk van mijn hart mee gestorven maar je kan eindelijk rusten en geen pijn meer voelen.
Voor altijd mijn held, Mijn lieve vader...
31 jaar, 5 kinderen en geen ouders meer (Verhaal 289)
Dan is het moment zover.. (Verhaal 127)
Wij waren blij voor haar, dat aan een lange lijdensweg een eind kwam. En idd daar put je ook kracht uit. Nu een half jaar later lijkt het nog steeds niet tot me doorgedrongen dat ze echt nooit meer terug komt. Ik mis haar, maar het leven gaat gewoon door. Ik huil nooit meer. Wel tijdens haar ziekte en rondom haar overlijden, toen kon ik naast niet stoppen met huilen, maar niet meer daarna. Ik lijk haast verdoofd of erger nog, ik lijk maar niet te kunnen beseffen wat dood echt inhoudt. Ik zou het helemaal niet raar vinden als ze opeens hier voor mijn deur zou staan. We konden de draad zo oppakken alsof er nooit iets was gebeurd. Ik had me het leven na mijn moeders dood voorgesteld als een leven dat nooit meer leuk zou zijn. Een leven vol verdriet. Maar het is gewoon hetzelfde leven als ervoor. Ze is er niet meer en ik mis haar, maar de snijdende pijn die ik verwacht had te voelen blijft uit. Ik ben heel bang dat het echte besef nog komen gaat. Dat de “verdoving” straks opeens is uit gewerkt en dat de harde realiteit dan pas binnenkomt……
4 funerals and a wedding (Verhaal 287)
27.08.2022 dat ging het worden. Exact 6 jaar samen. Romantisch toch? Wel mijn 2022 zou een gelukzalig jaar moeten geweest zijn, maar buiten de bruiloft ben ik nog nooit zo gebroken geweest. Begrijp me niet verkeerd, mijn man is geweldig en mijn steun en toeverlaat. Toch heeft hij mij niet kunnen beschermen voor dit verdriet. Dat betekent niet dat hij gefaald heeft. Neen zeker niet, niets kon me hiervoor beschermen.
December 2021 kreeg ik van mijn moeder een berichtje 'meter is gestorven'. Eerst was ik verward en vroeg over welke meter het ging. Meter S. Mijn overgrootmoeder was gestorven op 94-jarige leeftijd. Mijn band met haar was speciaal voor een achterkleinkind te zijn. Ik was de oudste van die generatie en het enige meisje. We waren een viergeslacht. Ze had: 2 zonen, 1 dochter, 1 kleinzoon, 5 kleindochters, 1 achterkleindochter en 9 achterkleinzonen. Een serieuze bende als je het mij vraagt. Een goed gevulde zaal met familie in een tijd wanneer je maar met 50 naar de begrafenis mocht gaan. Met partners kwamen we al aan 31. Mijn grootmoeder heeft 74 mooie jaren gehad met haar moeder en heeft tot het mogelijke in de rare tijden voor haar moeder ook gezorgd. Ze woonde op 500m van een woonzorgcentrum waar Meter S. Verbleef en mijn grootmoeder stond er wanneer ze mocht en voor de pandemie dagelijks. Ik heb een zelf geschreven tekst voor gelezen op de begrafenis. De rode draad is elke tekst van de zin:' Ach menneke dat ik dat nog zal meemaken'
Januari 2022. Mijn grootvader en Peter 'Peter P' was al een aantal maanden zwaar op de sukkel en had al enige tijd in het ziekenhuis verbleven. Met kerst zag hij er heel mager uit en nam duidelijk het gebeuren meer in zich op dan we van hem gewoon waren. Hij wist dat het zijn laatste kerst was en dan midden januari kreeg ik van mijn vader het bericht 'Pepé is overleden'. 89 is hij geworden. Zijn lijf vol kanker. Er ging een gevoel van verdriet en opluchting door me heen. Mijn grootvader was niet iemand die ziek kon zijn. Hij zou daar mentaal nog zieker van zijn geworden dan hij fysiek was. Hij heeft nog kerst en nieuwjaar gehad, maar niet mijn trouw. Ik was de jongste kleindochter en de eerste die ging trouwen. Het breekt mijn hart een beetje wanneer ik mij herinner dat hij er niet bij was. Hij zag af en het is beter zo, maar ik mis hem enorm. Ook bij hem heb ik een zelfgeschreven tekst voorgelezen. We hebben zijn begrafenis afgesloten met 't vliegerke van Walter De Buck. Geproest klonk door heel de kerk van mensen die hun lach moesten inhouden. Mijn grootvader zou het geweldig hebben gevonden.
Mei 2022. Na het overlijden van mijn grootvader bleef met grootmoeder achter. 84 en dementerende. Ze besefte niet dat haar man al een tijd overleden was en kon kwaad worden over het feit dat hij haar niet kwam bezoeken. Hoewel ze het mentaal niet besefte leek het alsof haar lichaam dat wel deed. Ze was bedlegerig en heel futloos. In mei verwittigde de verpleging dat we ons moesten klaar houden. Ik heb haar nog op haar laatste helder moment gezien en dat koester ik enorm. Het was pijnlijk om een eens zo trotse vrouw zo te zien liggen. Een vrouw die voor haar eigen familie zoveel heeft opgegeven. Ze heeft altijd voor haar mentaal andersvaliden broer en zus gezorgd tot hun overlijden en haar ouders. Ze was een schim van wie ze ooit was. Goed dat ze snel na haar man is overleden, ze maakten zo veel ruzie, maar konden niet zonder elkaar. Ik heb een zelfgeschreven tekst voorgelezen op de begrafenis.
Augustus 2022. Ok oef iets vrolijker. Ik ben getrouwd! Zalig feest en een geweldig gevoel. Mijn man heeft de voorgaande maanden heel wat huilbuien moeten incasseren en dat stond ook in zijn geloftes. Ik mag zo veel huilen als ik wil. na de trouw is mijn rouwproces pas gestart. Ik kon terug ademen. Toch qua emoties betreft. Ik moet niet meer mij sterk houden omdat ik ging trouwen en dus iets leuks in het vooruitzicht had. Ik kan eindelijk rouwen en het verwerkingsproces starten. Dacht ik toch. Want u leest het goed in de titel het waren 4 begrafenissen.
September 2022. Mijn man zijn grootvader 'bompa' moest naar het ziekenhuis overgebracht worden want het ging niet goed. 2 dagen later is hij in de ochtend overleden met zijn kinderen bij zich. Waarbij mijn schoonmoeder. Een sterke vrouw, maar deze klap was te zwaar om nog sterk te zijn. Hoewel ik hem nooit goed heb gekend en hij heel veel moeite had met mijn naam was het voor mezelf ook te veel. Mijn naam stond weer op een doodsbrief. Ik voel me schuldig dat ik de steun niet kon bieden op het moment zelf aan mijn man die hij mij al 3 keer had geboden het afgelopen jaar. Hij wist het nieuws een halve dag voor hij mij het heeft verteld. Ik was in een goede bui sinds enige tijd en hij wou me dat niet afnemen. De tranen rolde tijdens d begrafenis van mijn gezicht. Geen gesnotter, pure tranen. Het voelde vreemd. Van de 4 kleinzonen was ik de enige echtgenote die zich kon vrij maken. Het gaf een gevoel van 5de wiel aan de wagen. Mijn man heeft een tekst voorgelezen en toen ik hem daar zag staan. Ik zat half klaar om in te springen indien nodig. Net zoals hij voor mij klaar zat. Het gaf meteen gevoel van vermoeidheid, ik voelde dat elke vezel in mijn lijf moe was en bij mijn man ook.
We horen van veel mensen dat het voor ons veel is en dat ze niet kunnen voorstellen hoe wij ons moeten voelen. Toch maakt mij dat eigenlijk wat kwaad. Voor de trouw moesten we ons sterk houden, ons op leukere dingen focussen. Toch wou ik na het overlijden van mijn grootvader even niets beslissen. Net in die periode kwam de vraag voor de dress code voor de suite. Familieleden hadden er zelfs niet opgewacht en dachten 'als we niets horen dan beslissen we zelf'. Grote fout. Ik ben mijn geduld verloren en heb geroepen dat ze zelfs ook een smartphone hebben en zij ons ook eens kunnen contacteren. Het was mijn breekpunt. Ik voelde dat ik mezelf verloor in het 'sterk zijn'.
een sterk karakter is niet altijd een sterk persoon. De families hebben heel wat moeten incasseren en dat heeft banden gebroken en andere weer sterker gemaakt.
Hoe gaat het nu met mij? Ik ben toch gelukkig als pas getrouwde vrouw? Ja, ik ben gelukkig als getrouwde vrouw. Hoe het echt met me gaat? Niet goed en dat mag. Ik probeer me en ons tijd te geven. Tijd om te rouwen, om steun bij elkaar en anderen te zoeken en tijd om eens aan mezelf te denken. Tijd om te huilen. Tijd om bij elkaar te zijn. Iemand verliezen kan je niet los laten. Dat moet je een plaats geven.
Liefs
Marit
Weinig steun (Verhaal 275)
Weinig steun, ook van broer en zus. Het verdriet maakt, dat ik me terugtrek en slecht voir mezelf zorg.
Ik ben intens verdrietig (Verhaal 286)
Het valt me zo tegen, dat vrienden niet vragen hoe het met me gaat.
Zo weinig begrip voor zo'n groot verlies (Verhaal 105)
Nu 8 maanden geleden is mijn moeder plotseling overleden op 52 jarige leeftijd. Het verdriet is zo groot, omdat ik zelf jongvolwassen ben en alles nog mee moet maken in het leven, zonder haar.
Af en toe denk ik dat ik niet meer wil leven, zo groot is het verdriet en gemis. Herkennen anderen dit? Soms denk ik dat ik gek word of gewoonweg niet meer in deze maatschappij thuishoor, omdat er zo weinig begrip is voor zo'n groot verlies..
Mijn moeder is overleden met 65 jr. ik mis haar verschrikkelijk.
Ik heb een prachtig kindje die ze nooit heeft ontmoet. Ik bak ontzettend vaak pannenkoeken voor hem. Toen ik voor het eerst vanillesuiker in het beslag deed, herkende ik haar pannenkoeken en begon te huilen.
Volgend jaar trouwt m’n zusje. We gaan met z’n tweetjes een jurk uitzoeken voor haar.
Mijn broer kwam om het leven (Verhaal 282)
Ik kan mij hier maar mondjesmaat iets van herinneren en ben daarna opgegroeid bij mijn zus en zwager samen met nog twee broers.
Op school was ik destijds de enige van wie een ouder was overleden laat staan beide ouders.
Met mijn broer boven mij had ik vanaf de tienerjaren en later een heel speciale band en kon ik met al mijn problemen of luisterend oor bij terecht hij overigens ook bij mij.
Maar vanaf 10 juni 2022 is er veel veranderd
Op deze dag kwam deze broer om het leven na een val van 9 meter van een bouwsteiger.
Sinds die dag is mijn leven enorm veranderd en lijkt het of het gemis met de dag erger wordt.
Ik had altijd al weinig met feestjes, verjaardagsfeestjes maar nu voel ik mij er heel ongemakkelijk. Het leven gaat voor iedereen weer door maar voor mij gaat geen dag voorbij dat mijn gedachten bij hem zijn
Twee uitersten zo dicht op elkaar (Verhaal 281)
Vorig jaar ben ik moeder geworden van een prachtige dochter, zij is nu bijna 1 jaar. Een maand voor haar geboorte is mijn vader overleden. Twee uitersten zo dicht op elkaar. Rouw en verdriet lijnrecht tegenover geluk en blijdschap. Met liefde ertussenin.
Ik struggle met verschillende emoties en ben de ene dag blij en de andere dag voelt alles heel zwaar en vraag ik me of hoe ik de dag moet doorkomen.
Mijn vaders eerste sterfdag is nu bijna 3 weken geleden en mijn dochters eerste verjaardag is volgende week. Dubbele gevoelens.
Soms weet ik het even allemaal niet meer…
Liefs, van mij
ze laat een grote leegte achter in mijn leven (Verhaal 280)
Ik probeer mijn leven op te pakken (Verhaal 279)
Hoe stel je je daarop in? Onze wereld stortte in, we zijn 35 jaar samen geweest en ook onze kinderen van rond de 20 moeten ineens hun vader missen.
Gelukkig heb ik veel steun aan familie en vrienden, ik lees helaas hierboven bij lotgenoten dat dat ook vaak anders is, mijn hart gaat uit naar jullie.
Ik merk ook dat vriendschappen veranderen, er komen nieuwe mensen bij maar er vallen ook vriendschappen weg, mensen die vinden dat je er na een half jaar wel overheen moet zijn en normaal moet doen, dan begrijpen ze bv niet dat je even geen zin hebt om naar die grote verjaardag te gaan..
Ik probeer mijn leven op te pakken, zo goed en kwaad als het gaat met de mooie herinneringen aan mijn man maar helaas ook de pijnlijke herinneringen van de absurde manier waarop hij stierf.
Mijn leven wordt nooit meer wat het geweest is, want je kunt een heleboel dingen naar je hand zetten maar de dood niet. Ze komt onverwacht en neemt de meest briljante en lieve mensen mee.
Ze was mijn eerste en enige grote liefde (Verhaal 278)
Heb haar begeleid tot aan de oven.een kushand gegeven .waren net opa en oma van een meisje van 8 maand.heb 2 kinderen een lieve schoondochter en kleindochter.maar alle glans is eraf van het leven.
Ik voel mij zo alleen.
Het doet zo n pijn.mijn vrouw was 57.
We waren 40 jaar samen.
Ze was mijn eerste en enige grote liefde.
Andries.
Geen dromen meer (Verhaal 277)
16 fantastische jaren gehad samen, wij kenden elkaar pas 2 maanden toen we getrouwd zijn. Wat een uitzonderlijk man was hij toch. En nu, de schoonfamilie blinkt door haar afwezigheid, "de vrienden" laten niets van zich horen, geen ouders meer, al jaren geen contact met mijn broer. Moeilijk te verwerken die eenzaamheid, die leegte, dat gemis, geen klankbord meer, geen goede raad, geen overleg. Men begint aan zichzelf te twijfelen, alles is zo wazig, Ik weet niet of de tijd, zoals men zegt, het verdriet zal doen verminderen. Ik zoek een praatgroep in het Brusselse met mensen die een gelijkaardige situatie meemaken.
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!). (Verhaal 276)
5 jaar geleden is papa overleden na een lang ziektebed, kanker. En nu heb ik dus geen ouders meer .
Ik voel me zo alleen en eenzaam. 46 jaar en wees. Niemand snapt mij echt. Veel mensen willen helpen maar het is niet hetzelfde als de liefde en aandacht tussen moeder en dochter. We hadden zo'n sterke band.
Ik voel me zo verdrietig, eenzaam, radeloos, boos (waarom?!).
Dat ze nooit meer terug komt (Verhaal 272)
Ik heb geen ouders meer.ik voel me zo eenzaam.
Ik heb niemand meer en dat doet pijn! (Verhaal 104)
Ik herken deze eenzaamheid maar al te goed. Ik ben mijn moeder verloren toen ik 10 jaar was. Mijn vader toen ik 26 jaar was. En nu plotseling mijn broer waar ik zo ontzettend veel van hou. Dit gevoel kun je niet aan mensen uitleggen. Daarom voelt het ook zo eenzaam en onbegrepen. Het is een schrale troost, maar ik begrijp je.
Ik begrijp je helemaal. Ik ben ook beide ouders kwijt geraakt heel jong. En nu plotseling ook nog mijn broer. En door de Corona ook geen afscheid kunnen nemen. Het voelt erg eenzaam en onbegrepen.
Ben thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader (Verhaal 274)
Vanaf dat moment ging alles berg afwaarts.. Mijn vader is zelf nooit een goed persoon geweest en heeft vrijwel zeker psychische afwijkingen, maar deze vrouw overtreft alles. sinds dit allemaal is gebeurt zit zij achter de centen van mijn vader. Hij ging bijna met Pensioen (even ter informatie) zij is 19 jaar jonger dan dat mijn vader is. Mijn vader is momenteel 68 en zij is 49. Aldus omdat ik al gelijk door had dat er iets niet klopte mocht zij mij al gelijk niet en doet zij er al vier jaar alles aan om mij het leven zuur te maken. Het ergste is dat mijn vader hierin mee gaat omdat hij denkt dat een vrouw zoals haar er is voor de ''liefde'' terwijl hij haar binnen de eerste twee weken dat ze in ons leven was sinds mijn moeder overleed 600 euro cadeau gaf.. en dat per maand vanaf dat moment!!!! Momenteel zit ik dus in mijn grootste diepte punt ooit waardoor ik nu aan de bel heb getrokken wat ik al veel eerder had moeten doen. Ook ben ik zo gemanipuleerd door hen dat ik substantie problemen heb gekregen die ik van mijn bloed eigen vader geleerd heb.. Buiten de psychische klachten om voel mij zo alleen in alles. Er is vaker politie over de vloer geweest en zelfs hulpverlening was ingeschakeld van bepaalde instanties. Nu ga ik beginnen aan mijn herstel en hoop ik een veilige thuis omgeving te vinden waar ik niet in angst hoef te leven dat mijn leven dagelijks op het spel zit. Er is zo veel gaande in mijn leven, toch is het belangrijk voor mij om weer overal bovenop te komen en een leuk positief leven te gaan leiden. Ben al deze tijd thuis blijven wonen uit medelijden voor mijn vader waar ik uiteindelijk zelf de dupe van geworden ben. Moraal van het verhaal: Kies voor je eigen geluk en laat een ander je niet breken!
-R
Nu moet ik alleen verder en dat is heel moeilijk (Verhaal 257)
Jose
9-7-2022
Herken dit gevoel.
Loslaten van dierbaren is het moeilijkste .
Veel sterkte.
Ik heb dit jaar 5 april mijn man verloren.
Je denkt er iedere dag aan.
Had ook alvleesklier kanker met uitzaaiing naar lever en lympfen. Kwamen erachter met onderzoek naar galsteentje.
Heeft alles bij elkaar maar 4 weken geduurd.
Maar we moeten inderdaad toch verder...
Ik heb gelukkig nog mijn hond Happy. Jack Russel. Die geeft mij ook heel veel steun.
Alles bij elkaar heeft het tijd nodig om dit te verwerken....
Maar vergeet niet, je kunt sterker zijn dan je zelf denkt.....
Maar je merkt ook dat herinneringen steeds mooier en waardevoller worden
Daar moeten we ons aan vasthouden.
Nog veel sterkte met alles!
Ingrijpende operatie komt op in rouwproces (Verhaal 190)
Gr
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest. (Verhaal 273)
29-04-22.
We zijn 5 jaar mantelzorgers voor haar geweest.
En vorig jaar 06-06-2021 is ze naar een verzorgingshuis gegaan.
We waren keer per dag bij haar.
Gingen met haar wandelen.
Muziek luisteren met haar.
En gaven haar s'middags en s'avonds eten.
En op 11-04-22 Was daar corona.
We mochten 2 weken niet bij haar zijn.
25-04-22 mochten we weer bij haar op bezoek.
We schrokken dat ze was afgevallen.
Ze was bijna 14 kilo lichter.
En we hoorde dat ze niet goed voor haar
gezorgd.
Ze lag vaak in ontlasting en urine op haar bed.
Pas als wij melden dat ze nat en vies was.
Kwamen ze haar verschonen.
Ze wasten haar soms niet eens.
En toen was er corona?
School kinderen mochten wel naar binnen
tijdens de corona.
En wij mochten niet naar binnen.
Wat we nog steeds niet begrijpen.
Er is voor ons veel verzwegen.
Dat hebben we van ex personeel gehoord.
Ze hebben haar morfine gegeven zonder onze toestemming.
En dat nemen we ze zeer kwalijk.
Ze hadden dat niet zonder onze
toestemming mogen geven.
En we kunnen het nog steeds niet een plekje geven.
Ze hebben haar verwaarloosd en meerdere
bewoners.
Is hetzelfde overkomen.
En ze is door de gevolgen hier van overleden.
We gaan het er zeker niet bij laten zitten.
Hebben veel info,fotos en verhalen .
Van ex personeel.
Het licht al bij tucht commissie.
Die hier mee aan de slag gaat.
Wat dit verzorgings huis.
Mag niet ooen blijven.
Maar toch mis ik mijn man. (Verhaal 132)
Mis hem zo erg nog meer dan de eerste jaren
Mijn leven loopt eigenlijk gewoon door en het lukt me ook, maar van binnen voel ik echt gemis, verdriet.
Zeker nu er om me heen plannen worden gemaakt voor vakanties.
En ik dan, ik wil ook gewoon als vanouds met mijn man op vakantie liefs Portugal ons lievelingsland.
Heb een maatje /vriend, we hebben het als we samen zijn, ook leuk doen leuke dingen.
Maar toch mis ik mijn man.
Ik hoop dat dit gevoel een beetje slijt, vergeten wil ik hem nooit, maar wel wil ik dat ik een beetje geluk voel en echt nu mijn leven weer een beetje zonder dat "leeg" gevoel kan, mag leven.
Gr
Maatje vorig jaar december verlaten , maar alleen gevoel is er nog steeds.
Het is precies wat je schrijft.
Met iemand samen is het weer ff fijn, totdat je weer alleen bent.
Niks aan. Sterkte groetjes
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes (Verhaal 271)
Mis mijn man nog meer dan de eerste 2 jaar,
Eerste 2 jaar zat ik in een soort roes.
Nu voel ik me met tijd en wijle zo "alleen" en mis knuffels, intiem. Het samen,het babbelen, Mis gewoon alles.
. Heb een heleboel lieve vrienden, kennissen, buren, broers en zussen, vrienden en mijn kinderen,
Hoef ook niet te werken, ge!d uit hiaatverz nu heel blij mee dat we die hebben afgesloten.
Maar mis mijn man.
Het hamert in mijn hoofd, en voel me dan alleen alleen, ga gewoon door met leven, maak pret, fietsen met mijn zus 1 dag in de week. Bbq, kinderen komen eten of andersom.
Neem voldoende rust. Nadenktijd.
Ben bij Klup (klup met activiteiten voor mensen boven de 50 jaar)
Maar toch dat binnengevoel "alleen" stemmetje. Mis liefde van mijn man die ik ook al 30 jaar kende. Herkent iemand mijn verhaal? ? En word dit nog minder.
Mijn vader is 2 weken geleden overleden (Verhaal 270)
Na jarenlang mantelzorger te zijn geweest van mijn moeder die vasculaire dementie heeft, zagen we dat het hem uitputte. Mijn moeder is opgenomen in een verzorgingshuis en mijn vader wist zich geen raad met alle tijd die hij nu had. Alle structuur viel weg bij hem en we zagen dat hij steeds vergeetachtiger werd. Een geheugentest liet zien dat hij cognitieve geheugenproblemen had. Geen dementie.
Aangezien hij al jaren met een versleten knie liep vond hij het nu tijd daar iets aan te doen. Na de operatie kwam hij in een delier terecht. Vreselijk. Hij heeft in zijn verwardheid e catheter eruit getrokken. Na 5 dagen toch naar het revalidatiecentrum. Hij heeft leren lopen maar kon door zijn vergeetachtigheid de opdrachten niet opvolgen. Tevens kreeg hij een urineweginfectie met daarop een nieuw delier. Afschuwelijk.
Tijdens dat delier is hij 's nachts gevallen bij toiletgang. De bewegingssensor is niet afgegaan waardoor hij daar alleen lag. Hij is na veel roepen zelf het bed weer in gekomen maar het bleek dat zijn bovenbeen gebroken was en hij moest geopereerd worden. Vervolgens een heel heftig delier waar hij maanden in is blijven zitten volgens de deskundigen. Veel medicatie voor zijn constante onrust. 4 Maanden na de operatie ging het echt niet meer. Hij was zo verward en moest naar een PG afdeling. Afschuwelijk was dat. Tevens een vreselijke afdeling met slechte zorg die vooral bestond uit het geven van veel medicatie. Gelukkig was er een plek in zijn oude woonplaats. Hij blij, wij blij. Op de dag voor verhuizing bleek hij corona te hebben. Hij zat 5 dagen op een kale kamer waar hij niet meer vanaf mocht.
Ook de corona heeft veel schade in zijn hersenen aangebracht. Hij werd echter in het nieuwe huis erg liefdevol verzorgd. We zagen wel dat de achteruitgang voort bleef gaan. Kon niet meer uit zijn woorden komen, vergat alles, kon niet meer lopen en had vooral 's nachts veel onrust.
Na het krijgen van een doorligplek mocht hij niet meer op die kant liggen. Hierdoor heeft hij ws rugklachten gekregen die zo snel heftig werden dat hij aan de morfine moest. Na 4 dagen is hij ingeslapen.
Het was een afschuwelijk heftig jaar. Nu is hij er niet meer. Eindelijk heeft hij rust maar ik moet dit hele jaar verwerken maar heb geen idee hoe.
Misschie helpt het al om dit verhaal op te schrijven. Dank je wel voor het lezen.
Mijn overleden man ging vreemd (Verhaal 254)
Wat een heftige verhalen heb ik hier al gelezen….. graag wil ik ook mijn verhaal delen.
Mijn man is afgelopen maart overleden aan uitgezaaide melanoomkanker. Hij was net een paar dagen 60 jaar. We hebben een heftig, maar ook een heel intens en mooi jaar gehad, omdat we heel bewust de mooie dingen beleefd hebben, maar wat is het zwaar… ik mis mijn maatje, mijn soulmate, de vader van onze kinderen en de liefde van mijn leven enorm. We hadden een fijn leven samen en ik was erg gelukkig met hem.
Net na het overlijden voelde ik me best sterk. Ik was een jaar voorbereid en we waren dankbaar voor de periode die we nog hebben gehad.
5 weken na het overlijden van mijn man kreeg ik echter nog een klap in mijn gezicht. Ik zat op zijn telefoon te kijken en kwam erachter dat hij 7 jaar geleden een serieuze relatie heeft gehad met een andere vrouw. We zaten dat jaar in een dip en hij vertelde dat hij wilde scheiden. Ik heb toen gevochten als een leeuw voor onze relatie en mijn man kwam op z’n besluit terug. Hij ontkende destijds dat er iemand anders was, maar dat was dus gelogen.
Nu blijkt dat hij daarna ook nog vrouwen heeft ontmoet via een datingsite. Ik ben er kapot van …… voor mij was ons leven perfect.
Ik voel me zo vernederd en eenzaam en wil dit verhaal eigenlijk niet delen met mijn familie en vrienden, want ik wil niet dat mensen slecht over hem denken. Ik heb 2 mensen in vertrouwen genomen, maar vind het lastig dit een plekje te geven. Alsof rouwen om het verlies van mijn man al niet genoeg is…….
Ik probeer het te beredeneren, want mijn man kon erg onzeker zijn over z’n uiterlijk en ik denk dat hij bevestiging zocht. Maar het doet zo’n pijn….
Ik heb zoveel emoties op dit moment …..
Ik ga proberen met EMDR een stukje verder te komen. Hopelijk helpt het.
Ondanks alles was er altijd heel veel liefde tussen ons.
Ik begrijp dat dat bij jullie ook zo was. Concentreer je daarop. Hij heeft tenslotte voor jou gekozen. En zijn liefde die je gevoeld hebt was heel zeker echt. Je zegt zelf dat jullie toen een heel moeilijke periode doormaakten. Het zal zeker geen gemakkelijke periode geweest zijn, voor jullie allebei niet. En toch kozen jullie voor elkaar. Dat wil toch wat zeggen!
Overigens, sommige mensen gaan vreemd ook al houden ze van hun partner. Om verschillende redenen.
Veel moed en kracht. Dat heb je sowieso nodig na het verlies van je geliefde. Ik ook, het blijft moeilijk…
Alles kwijt (Verhaal 55)
Ik lees het net pas en wilde jou een hart onder je riem steken.
Liefs Lenny
Nu komen er dingen boven water waar ik niks van wist... Kan het ook niet meer navragen...
Voelt zo niet te beschrijven... Alle kracht voor jou🌸
Ik blijf lichamelijk gewoon ziek (Verhaal 241)
Het gevoel van Leegte.....het Rouw proces is heel persoonlijk en bij iedereen anders.....ongeacht wat iedereen zegt dat het verdriet minder wordt! Blijf je toch altijd die persoon missen....en daar moeten we mee leren leven....hoe zwaar ook....
Grt. Ba
Heel herkenbaar.
Voel me ook zo slecht na het verlies van mijn man op 8 maand tijd.
Samen decstrijd aangegaan...voor hem dag en nacht verzorgd en dan komt de ene dag....die heel je leven veranderd.
Dat blijft bij je vd rest van je leven.
Veel sterkte aan ieder.
Kleine troost wetende ze geen pijn meer hebben.
Ik zwaaide je uit op Schiphol, ver weg ben je gestorven (Verhaal 10)
18 november 2000 heb ik je voor het laatst gezien, ik zwaaide je uit op Schiphol. Nog altijd zie ik haarscherp voor me hoe je zwaaide en toen uit het zicht verdween. Ver weg ben je gestorven, onder onduidelijke omstandigheden.
Nooit meer heb ik je teruggezien en nog steeds doet het zo'n pijn, na al die jaren. Niemand praat meer over je, ze vergeten zelfs elk jaar je sterfdag. Maar in mijn hart ben je nog even levendig als toen....
Mijn man en ik weten krijgen
Notaris nalatenschap wij hebben zo
Schrokken want wij hebben geen bericht gehad zij hebben zo
Mijn zwager en schoonzus
Samen begraven zonder dat
Wij weten het is zo erg voor mij man
Is hij heeft tumor in de Hoft
En zo verdrietig 😭 dat hij kun niet
Afscheid nemen van zijn moeder
In middels mijn man overleden
4-01-20021 maar met zijn verdrietig
Hij zei op de sterfte bed Bring mij naar mij moeder 😭 ik vindt zo erg dat mijn man zo verdrietig 😭 was en leidde is
Gestorven 💔
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Geen afscheid kunnen nemen (Verhaal 269)
Ik ben een sterke vrouw, dat vinden mensen in mijn omgeving van mij. Maar van binnen ben ik kwetsbaar en heel klein. Ik den dat velen van jullie, hier wel herkenpunten inzien. Wens iedereen veel heel veel sterkte met deze zware last van het gemis.
Ik heb steeds meer herinneringen die in mijn hoofd oppoppen (Verhaal 268)
Ik had niet verwacht dat dit zo n hel zou zijn (Verhaal 148)
Ik heb 3 maanden geleden mijn man (59) verloren na een ziekbed van 4 maanden en ben ook in rouwtherapie gegegaan. We waren 32 jaar samen. Het verlies is zo slopend maar eens moet het minder worden, daar werk ik nu actief aan
Ik ben 55 weduwe en wees.
Ik hoop dat de rouwtherapeut je goed helpt.
Welke adviezen geeft hij je?
Bedankt al
Ik ben 85 jaar en mijn dochter heeft alvleesklier kanker (Verhaal 267)
Mijn Rots in de branding... (Verhaal 240)
Ik ben in en in verdrietig....mijn hart is gebroken....Nu blijf ik alleen achter samen met mijn dochter...
Veel sterkte ook voor jou
Een maand geleden is mijn man overleden (Verhaal 108)
Ik woon in België maar heb toch graag een reactie.
Zie mijn verhaal 166
Jolanda
Merci voor je reactie en ook mijn deelneming bij het verlies van je man.
Ik ben nu 1,5 jaar verder en het gaat heel slecht, ben 15 kg afgevallen heb geen honger meer en het verlies en de eenzaamheid zijn zo sterk. Ik heb ook 2 kinderen en 2 kleinkinderen die het huis uit zijn en dat is nog mijn reden voor mijn bestaan. Maar het is moeilijk elke dag opnieuw is overleven. Ik hoop voor u dat je het beter kan verwerken maar ze zeggen de tijd neemt de pijn weg dat is spijtig genoeg niet zo wordt alleen maar erger.
Veel sterkte
Nicole
We waren 46 jaar samen (Verhaal 266)
Na 31 jaar lief en leed (Verhaal 242)
Ik ben in en in verdrietig....mijn hart is gebroken....Nu blijf ik alleen achter samen met mijn dochter.
Nu krijg je nog alle aandacht....berichtjes etc...maar uiteindelijk staan we er alleen voor....De wereld en het leven draait door....Ik sta nu compleet stil.....
Leeftijd is niet het belangrijkste.....wel de tijd dat je samen heb doorgebracht....voor mij was dat 31 jaar met heel veel liefde....nu is mijn verdriet nog te groot....maar hoop op de lange termijn troost te kunnen halen uit alle mooie herinneringen samen met mijn vrouw
Ik mis hem erg (Verhaal 265)
Ik loop even vast met mn rouwverwerking (Verhaal 144)
21-10-20 is me vader overleden
In elkaar gestort op z’n geliefde volkstuintje
Me moeder was erbij want door ziekte kon die niet meer alleen op pad
Maar je hoorde hem nooit klagen en ondanks z’n ziekte en zwakke lichaam was die Oow zo sterk .
De ambulance broeders tilde me vader op de brancard me moeder mocht niet mee vanwege die kut regels van de Corona
Ze reed erachteraan met de auto en belde mij huilend op
Ik ben als de sodemieter naar het ziekenhuis gekomen en hebben gewacht tot er een arts kwam
Die zei : u mag niet bij hem hij gaat na wat onderzoeken naar de afdeling verdenking Corona
We hebben me vader niet meer gesproken en hebben hem niet meer bij leven gezien
Het is allemaal zo onduidelijk verlopen de communicatie was bar en boos
Er werd gezegd belt u smorgens om 9:00uur dan kunt u een afspraak maken om spullen te brengen en z’n mobiel
Zo gezegd zo gedaan en mocht in 10 uur die kant op maar 9:45 belde de hoofd verpleegkundige ineens terug
Komt u maar hierheen want het gaat ineens heeel slecht ???
We kwamen aan en moesten in kamer wachten
Uur gewacht !! Klopte ook niet maar je bent verdoofd
De dokter zei we gaven hem iets om te kalmeren en toen gaf die de geest !
Wat ?????
Is die al overleden ?? …….
De manier waarop en hoe het allemaal verlopen is
Vreselijk ik sla mezelf zo voor me kop dat ik niet me voet bij stuk gehouden heb want ik wilde de dag ervoor zowat dwars door T personeel en die deur om bij me vader te zijn en wat kon mij die Corona nou schelen ik pak me wel in doe ik op me werk ook !!!
Had ik het maar gedaan was ik maar dwars door iedereen heen gedenderd dan had ik me paps nog kunnen knuffelen en dan had die niet alleen op een kamertje hoeve sterven !
Man man wat maakt me dit verdrietig
En toen we na t nieuws bij hem mochten was er nog steeds verdenking Corona en ineens mochten we nu wel bij hem ???
Hey hoe krom is krom ik ben zo uit me reet gegaan
Waarom gister niet en nu wel? Nu is die dood en is die alleen gestorven geen contact na N opnamen 24 iur alleen
Dat maakt me gek !!
Ik kan die momenten moeilijk loslaten ik weet soms niet waar ik t zoeken moet
Dat koppie van me vader
Verwrongen van pijn en verdriet je zag gewoon dat die gestreden had !
Ik heb mezelf herpakt en ben alles in werking gaan zetten voor het mooie afscheid samen met me
Broer me zus en moeder
Ik heb de eerste 3 maanden in een roes geleefd alsof ik het oké vond en Vrede had dat die niet opgevreten is door z’n ziekte langer lijden bespaard gebleven dat soort gelul …. ( sorry voor me taal )
De maanden erop kwam het besef
En nu de laatste maandjes boosheid en ineens heel veel tranen vooral savonds in bed
Ben alleenstaande ouder van 3 kids
Heb geen partner om dit te delen en te dragen
Dus soms loop ik even vast in me rouw verwerking
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal maar fijn om dit hier te kunnen delen met jullie Kuskus Smiley77
Ik zag dat je hier over je gevoelens geschreven heb maar geen reactie dat vond ik wel jammer. Niet om jou pijn opzij te schuiven maar het kan altijd erger vooral als je open gaat staan voor de verhalen van anderen hier bv. Je hebt je hopeloos gevoeld en als een vechter heb je vanwegen chaotische regeltjes rekening moeten huiden maar met jou is geen rekening gehouden. Je vader is altijd bij je en je hoeft niet meer te vechten, vecht voor je vrijheid en geluk dat is je gegund ook het stoppen van leven is een keuzen en besloten al lijkt het niet zo.
Je hebt alleen geen afscheid kunnen nemen maar kan dat? Bij de meeste ongelukjes niet, en toch zijn het geen ongelukken het is vast iemands tijd om te gaan.
Je proces van loslaten begint met zijn kracht omarmen en zijn keuze accepteren. Dood gaan aan ziekten is nog wel het meest natuurlijke weg jij hebt geen afscheid kunnen nemen net als zoveel anderen dat is realiteit maar geloof me hij was er wel bij jullie toen jullie bij gedachten bij hem waren en zal altijd in jullie levensreis zijn het leven begint pas waar aan het andere kant, het stopt nooit neemt altijd een ander vorm nu heb je een persoonlijk engel steek een kaars aan bij zijn herinnering of foto praat met hem alsof hij er nog is want hij is er meer aanwezig dan ooit sterker en met volledig aandacht.
Praat met vrienden en familie lees desnoods een boek over het hiernamaals wij mensen op aarden zitten vast in ons denken daar is alles vrij in beweging.
Voel je niet schuldig jij hebt alles gedaan wat je moest doen dit was de plan jij was er met je hart aanwezig en volledige liefde visualiseer dat je er was en neem afscheid van zijn manier van gaan en accepteer dat nu de spirituele wereld ook voor je opengaat mocht je dat willen en jullie altijd in contact staan
Ik hoop dat dit je helpt.
Je verhaal was in ieder geval een mooie reactie waard heel veel sterkte met jou verwerking en spirituele proces!
Wij gaan eigenlijk allemaal naar huis
Aarde is onze tijdelijke ervaring.
Wij zijn zielen die komen om al deze rouw processen in eigen manier mee te maken maar dat we thuis gaan is garant thuis bedoel ik waar we vandaan kwamen de bron van onvoorwaardelijke liefde mochten we ook voor liefde en licht staan in onze mensenlijke bestaan.
Speciaal voor jou deze boodschap en ik hoop dat je dit straks ook aan je kinderen en naasten kunt delen om hun te steunen op positief manier.
De dood is gegarandeerd en het belofte om te leven kan alleen jij maken voor jezelf afstand is er niet alleen tijdelijk hij is nu niet alleen hij is ontvangen door jullie " vrienden en fam" die zijn gegaan dus jullie groepje daar is nu sterker die zorgen nu voor jullie familie op aarde en ook fijn dat iedereen elkaar weer terug ziet het dood is niet zwart wit maar iets moois voor de mooie zielen.
Mijn King, hubby, zielmaatje is verongelukt (Verhaal 264)
Op de dag dat we gingen samenwonen.
De hele week zijn we bezig geweest met al zijn spullen naar mij te brengen, de dag dat hij over zou komen heeft hij smorgens de sleutels ingeleverd van zijn huis en onderweg naar ons.
70 minuten rijden en nog geen tien minuten van ons huis is het ongeluk veroorzaakt door een ander.
7 maanden samen, een nieuw begin, een nieuwe toekomst waar we vanaf het begin al over praatte.
We wisten vanaf dag 1 dat wij zielmaatje zijn.
Nooit geen geluk gekend en altijd pech hadden we alles wat we zochten in elkaar gevonden.
Pas 28 jaar (net een maand) en hij wordt uit ons leven gerukt.
De pijn is ondraaglijk. Het gemis is groter dan het leven zelf.
Ik ga door voor de kinderen, maar alles voelt nutteloos.
Nooit heb ik iemand vertrouwd tot hij in ons leven kwam.
Mijn steun en toeverlaat, ik kon eindelijk eens ademen en nu is mijn hart versteend.
Ik heb niemand in mijn omgeving die een partner verloren is.
Hoe ga je om met het verlies van je zielsmaatje?
Ik heb totaal geen familie meer (Verhaal 186)
mijn vader kreeg laatst oktober een beroerte 2keer een longonsteking erbij en 2 grote maagzweren was kantje boord maar hij haalde het. is toen na een maand ziekenhuis overgeplaats naar een revalidatie kliniek. hij had veelschade opgelopen in zijn hoofd dus was links verlamd en kreeg eten via een sonde dus ik wist die komt nooit meer thuis dat feit had ik aanvaard maar hoopte dat hij er nog een tijdje bij me zou blijven, maar helaas hij werd weer ziek en 3 dagen later was ik hem kwijt. het verlies is heel pijnlijk ik heb totaal geen familie meer dus ik ben nu zielsalleen op mijn 38e. ik voel me nu heel erg rot en van mij hoeft het niet meer dus als ik in de ochtend niet meer wakker word dan vind ik dat prima. zo voel ik me.
Ik hoop dat je je inmiddels wat beter voelt. Het is niet makkelijk, want je voelt je aan je lot over gelaten in deze wereld. Zonder bescherming.
Ik wilde je in ieder geval weten dat je niet de enige bent. Veel sterkte.
Steeds meer voel ik de leegte (Verhaal 1)
Jaren geleden is mijn vrouw overleden. In het begin lukte het me aardig om het leven weer op te pakken. In de loop der jaren is me dat steeds moeilijker afgegaan. Steeds meer voel ik de leegte die ze achterlaat.
Veelal heeft de omgeving daar ook geen weet van. In het begin kreeg ik nog wel hulp van de omgeving, maar na verloop van tijd lijkt het er op dat iedereen denkt dat ik het wel red.
Beste Anoniem,
Ik begrijp ongeveer in welke situatie u zich bevind.
Ik ben mijn beste vriend (23 jaar, we waren sinds we 10 jaar oud waren beste vrienden) iets langer dan een half jaar geleden verloren.
In het begin kreeg ik nog steun van vrienden & familie, maar nu voel ik me toch alleen.
Een paar weken gelden was zijn verjaardag en ik kan eerlijk zeggen ik heb mij nog nooit zo alleen heb gevoeld. De tijd verstrijkt verder en het gevoel verergerd zich alleen.
Ik kan er moeilijk zelf over beginnen bij vrienden & familie. Met het idee een zeurpiet te lijken. Het vertrouwens persoon dat ik had om over mijn persoonlijke gevoelens te praten is overleden en naarmate de tijd verstrijkt merk ik dat alleen maar verder op.
Ik hoop dat u ondertussen een oplossing of een outlet gevonden heeft.
Ik hoor graag tips over hoe ik toch een beetje hier overheen kan komen.
Mvg,
Ik kan zo met je meevoelen. Ik ervaar precies hetzelfde mensen in mijn omgeving ook van de kerk vragen nog maar heel af en toe hoe het is .Mijn man is nu anderhalf jaar geleden overleden aan een hartstilstand . Ik ben slecht ter been. Dus ik ben niet allen mijn maatje maar ook mijn mantelzorger kwijt . Mijn man deed heel veel voor mij. Dus ik weet wat je doormaakt. Veel sterkte en kracht gewenst !
Mijn man is net een jaar geleden overleden.
In het begin word je geleefd, er is van alles te regelen en het dringt nog niet tot je door dat hij NOOIT meer terug komt.
's Morgens als je wakker wordt komt alles in alle hevigheid binnen, het is zo'n gevoel van pijn. Het leven wordt nooit meer hetzelfde er is een stuk van jezelf weg.
Inderdaad denken heel veel mensen nu, ook de familie, een jaar geleden, nu is het toch wel wat minder met het verdriet, maar het wordt bij mij alleen maar erger.
Ik zat net naar de TV te kijken naar: ik mis je en hoorde dus dat je naar die site kunt gaan.
Het is al fijn dat ik het van me af heb kunnen schrijven.
Heel veel sterkte.
Hallo Els, nu wij delen best met elkaar ik ben ook lichamelijk beperkt. ja ook daar in deed mijn man heel veel. Heb huishoudhulp maar die mogen ook niet veel brengt ook veel gezeur van ik woon in hoogeveen.
mijn man is nu 29 jaar geleden bij een geweldsmisdrijf om het leven gekomen. .ik mis hem nog elke dag en de zogenaamde vrienden die lieten het afweten na een bepaalde tijd want ja het leven gaat door...maar ze besefde niet dat ik een tweeling had had van 1 en een zoon van vier en ik al mijn energie daar aan moest geven...
gelukkig zijn mijn kids goed terecht gekomen en ben trots op ze en lieve kleinkinderen die mijn alliesie zijn maar had zo graag mijn man nog bij mij gehad.
Wat een herkenbaar verhaal. Die leegte kan je soms zo hard weer voelen. En dan maakt het helemaal niet uit hoe lang het geleden is.
Wat mij helpt zijn rituelen en momenten van herdenking. Door op bepaalde dagen specifiek tijd te maken om aan herinneringen met mijn dierbare te denken, of een kaarsje te steken oid, blijft hij in mijn leven.
Ookal is hij niet meer hier bij mij, toch is hij altijd in mijn hart. Juist door in het hier en nu momenten te creëren van herinneren blijf ik ook ZO dankbaar voor alles wat we hebben meegemaakt en ervaren samen.
Ik begrijp helemaal wat je voelt.
Het is bij mij nu 4 jaar geleden, maar het gemis is soms nog ontzettend. Je voelt je dan zo alleen.
Willy
Wij hebben er ons er wel naar toe kunnen leven en het het onvermijdelijke van die slopende ziekte kunnen accepteren na net geen 50 jarig huwelijk. Dat is de enige troost die mij rest.
Hij was net met pensioen mijn twee oudere uit huis wonende dochters en ons nakomertje van toen acht bleven achter
Mis hem zo vreselijk en weet vaak niet hoe ik verder moet
Werk in de zorg maar voel me vaak vervreemd tussen mensen, ben erg onzeker geworden en snap nog steeds niet waarom hij dood is.
Jesse mijn zoontje vind het ook erg moeilijk ik ben 56 Bert zijn vader was 58 toen hij geboren werd
Mis hem zo en door het verdriet en mijn werk ben ik ook niet echt vaak een leuke moeder
Ik kan jou gevoel heel goed begrijpen ook ik kamp met deze gevoelens .Annie is nu 4 jaar en 9 maanden dood en ik ga haar steeds meer missen . Ik ben kinderloos en voel dit nu heel sterk als een gemis .ik heb wel een grote vrienden kring maar die kennen niet het gevoel van Het alleen thuis komen en je verhaal niet kwijt kunnen en nu de avonden weer wat langer worden wordt het steeds moeilijker en een vrouwelijk maatje vinden valt op mijn leeftijd ook niet meer ik ben een bijna 83 jarige vitale man die nog volop in het leven staat maar het blijft eenzaam
Ik wens jou veel sterkte
Met vriendelijke Groet Peter
Ik wens jou heel veel succes maar het valt niet mee
ze had haar lichaam beschikbaar gestels aan de wetenschap
2uur om afscheid nemen, geen crematie,geen herdenking
het is meer dan 1jaar geleden, het is verschrikkelijk
maar wie denk aan mij. niemand
ik treur in mijn eentje
Mijn man is 1 mei 2022, 4 jaar overleden.
Lijkt wel hoe meer de jaren vorderen hoe meer ik mijn man mis,
Ja vind moeilijk, lastig
Mis mijn man heel erg.
Ja ik ken hem al vanaf 1986.
En hoop zo op een nieuwe echte liefde, maar ja waar en hoe ga je dat aan.
Niet gemakkelijk. Groetjes liefs en blijf positief en hou vol.
De eerste jaren ging het best goed met me .maar de laatste tijd voel ik me zo alleen en mis ik hem heel erg.voel me hierin heel alleen.
Ik ben Rebekka van Hartskamp en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ben de wanhoop nabij . Wat gebeurt er met mij ik weet niet wat te doen
Vrouw overleden in april
Weet niet wat ik moet doen
Mijn pa (mijn held en beste vriend) (Verhaal 164)
Hopelijk heeft de toekomst nog veel mooie dingen in petto (Verhaal 245)
Ik krijg nu extra begeleiding om beter door mijn rouwverwerking te komen.. hopelijk heeft de toekomst nog veel mooie dingen in petto, daar ga ik maar vanuit toch positief blijven..er zelf op uit gaan, wandelen, fietsen, onder de mensen komen..dat kan en doe ik ook..alle beetjes helpen..
Ik wens iedereen veel kracht en sterkte toe..
Liefs,
Voel met je mee veel sterkte.
Overleden na 8 maanden vechten tegen astbestkanker (Verhaal 263)
Met hart en ziel voor hem gezorgd.
Is in mijn armen met veel liefde heengegaan.De wereld staat voor me persoonlijk stil.Heb tijd nodig.
Veel pijnlijk verdriet en groot gemis.
Er is veel steun.Maar uiteindelijk zal de tijd ons verdriet verzachten.Niks zal nog het zelfde zijn.Ieder heeft zijn manier om te rouwen...Er is een beetje in mij mee gestorven.Liefde en warmte elkaar geven ieder dag opnieuw.
Mijn man heeft moedig gevochten ,nu is het aan mij om te vechten recht te blijven en er nog beste van te maken.
Zorgen dat hij blijft leven onder ons.
Mijn lieve vader, opeens niet meer hier (Verhaal 262)
Overleden door een hersenbloeding. Geen afscheid kunnen nemen, geen gedag kunnen zeggen. Hij was 79, maar nog zo fit en zoveel zin in het leven. Niemand die dit had zien aankomen.
Ik mis hem zo erg. We waren zo close. M’n moeder is al overleden en ik heb geen broers of zussen. Ik voel me zo alleen, en het leven lijkt zo weinig zin te hebben.
Zo mens-onterend (Verhaal 260)
In eerste instantie dacht ik dat hij sliep,maar helaas was dat niet (Verhaal 259)
Plots is mijn verloofde/ soulmate overleden (Verhaal 231)
Na 4 jaar lange hechte vriendschap, is dit vorig jaar in een relatie veranderd, we waren zo verliefd en dit was het gewoon!
Nu is alles weg en ben zeker een positief ingesteld persoon, maar moet zeggen dat het vaak voelt van, laat maar allemaal..
Ben benieuwd of ik hier in contact kan komen met personen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, eventueel als steun naar elkaar toe?!
Ik ben 30 jaar oud
Ik ben Anna afgelopen maart ben ik ook mijn soulmate verloren. Ik ben 40 jaar mijn lieve man was 50. Het verdriet, de pijn de leegte.... angsten die ik aan het creëeren ben is niet de beschrijven.
Je mag mij altijd benaderen weet alleen niet zo goed hoe.
Ik hoop dat je al iets meer de kracht heb gevonden
Eerst mijn ouders en broer nu is hoogwaarschijnlijk mijn vrouw de volgende (Verhaal 258)
Op 11 juni j.l. heb ik mijn verloofde dood in bed gevonden. We woonden niet samen maar van plan om volgend jaar te trouwen en te gaan samenwonen. Ik mis hem ontzettend en praat de hele dag tegen hem. Nu ben ik er ook achter gekomen wat hartenpijn betekent en dat je uit het niets in huilen kan uitbarsten. Het leven wordt nooit meer hetzelfde, dat is een ding wat zeker is.
Ik zit te dubben om naar een rouw retraite te gaan voor de intensieve begeleiding maar ook met lotgenoten te kunnen praten. Heeft een van jullie hier ervaring mee?
Liefs Karen
Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was (Verhaal 5)
Je ging! Ik zwaaide je uit op Schiphol! Lief fluisterde je in m'n oor: vergeet niet dat ik altijd van je hou! Vrolijk blies je nog een laatste kus.
Achter jouw en mijn tranen prikten de tranen en we hielden ons vast aan het moment dat je terug zou komen.
Tijdens al onze belletje, skypemomentjes en brieven die ik van je kreeg, proefde ik jouw grote liefde.
Ik verlangde zo naar jou en maakte een aftelkalender. Iedere dag kwam het weerzien een vakje dichterbij.
Geforceerd probeerde we elk moment dat we elkaar spraken zo mooi mogelijk te maken. De negatieve, moeilijke dingen van die dag werden niet besproken. We waren niet onszelf!
Al ruziënd besefte we samen dat dat niet de manier was.
We spraken uit dat we mochten zijn zoals we zijn en we mochten doen zoals we ons voelde.
Opgelucht genoten we nog meer van elkaar en het samen zijn.
Elk vrij moment wat niet door tijdsverschil belemmerd was, belde we. Net zoals die ene dag. Het gesprek was zo gewoon en tegelijk ook zo bijzonder.
Achteraf waren de laatste woorden die ik van je hoorde: ik hou zo van je! En ik antwoorde: ik nog meer van jou!
Jij ging hardlopen en ik kroop achter m'n laptop om wat mail weg te werken.
Een klein uurtje later kwam dat telefoontje. Jij had een stom ongeluk gehad, toch was er hoop!
Snel reed ik naar je ouders. Samen baden we vurig tot God om jouw herstel! We riepen allerlei mensen op om ook te bidden.
Het geloof en de hoop was er, maar jij werd steeds zwakker. De artsen deden wat ze konden. Ze opereerde en reanimeerde. Het mocht niet baten. En net voordat je vader en je broer bij je waren ging je naar huis.
Verslagen hoorde ik het nieuws van je vader aan, maar het drong niet tot me door.
Dit kon niet waar zijn, jij zou er altijd zijn.
Ik stond op en ging aan het werk. De ontkenning deed zijn werk. Dit was te groot om te beseffen.
Toch kwam daar die vrijdag dat vliegtuig aan met jouw lichaam.
Ontkennen had geen zin meer! Jij was het in die houten kist.
Vredig en met een lach om je mond. De lach die zo bij jou hoort.
Plotsklaps schoof de grond onder m'n voeten vandaan. De wereld leek in te storten.
Toch was God daar om me op te vangen. Hij zorgt dat ik dit overleef.
Met al mijn frustraties, verdriet en vraagtekens kon ik bij God terecht.
Ik heb het uitgeschreeuwd: waarom Rick? Hij is een stukje van mij.
Het besef was er dat niet God het was die jou van me afpakte! Hij had je opgevangen toen het mis ging. Je mag nu bij God zijn en ik geloof dat je daar volop geniet!
Het leven zonder jou is moeilijk! Alles lijkt weer door te gaan, maar ik sta nog stil. Ik wil niet door, want ik weet niet hoe. De toekomst die ik dacht te hebben is met jou in 1 klap verdwenen.
Onze trouwplannen zijn in het niets opgegaan. Onze ideeën over ons leven samen deden er niet meer toe.
De mensen om me heen raadde me aan om het een plekje te geven, het te verwerken en verder te gaan.
Goed bedoeld, dat wel! Het was het proberen waard, dacht ik!
Gewoon weer de dingen doen die op m'n pad komen. Wat kwam ik mezelf tegen, de dingen zijn niet meer gewoon! Alles is anders zonder jou!
De mooie dingen zijn ineen zo bijzonder, maar verloren ook hun glans. Toch ben ik dankbaar voor al die mooie dingen die ik heb.
Tegelijk was het zo ontzettend zwaar, want jij, mijn alles, bent er niet meer bij. Toch moest ik proberen te leven zoals jij het had gewild.
Vrolijk, dankbaar en genietend van de kleine dingen. Ja, zo was jij. Een mooi en uniek persoon. Je zag overal wat goeds in. Jij was het die me die schop onder m'n kont gaf.
Hoe moeilijk ook, het hielp. Ik wilde je trots maken. Het was de reden dat ik 's ochtends opstond en ging. De keuze maakte ook deze dag te overleven en er iets moois in te zien.
En ja, ondanks alles zit er wat moois in elke dag. Vrolijk kon ik niet zijn en lachen wilde ik niet. Dankbaar zijn lukte wel.
Het verdriet en het gemis zijn te groot! Toch zie ik ineens de dingen die zo gewoon leken.
Dankbaar ben ik voor alle herinneringen van jou! Dankbaar ben ik voor de les die jij me leerde.
Hoe graag ik dat ook wil overbrengen op anderen, het lukt me niet.
Ik waarschuw de mensen om me heen om te beseffen wat ze hebben. Te genieten nu het nog kan.
Het deed pijn te merken dat het niet op deze manier werkt.
Nu dat besef er is, kan ik me daar niet meer in verstoppen. Ik kan niet langer m'n energie stoppen in het overtuigen van anderen. Om zo maar minder aan mijn verdriet te denken.
Dan maar werken. Werken, werken en werken. En, het geeft rust. Iedere dag neem ik heel bewust een moment om bij jou te zijn. Omdat ik het gevoel heb, omdat ik het gevoel heb jou dat verschuldigd te zijn.
Ik voel me schuldig, omdat ik werk en afleiding zoek. Het besef dat het verdriet zich niet laat doseren tot een moment die ik zelf wil plannen, dringt door.
Het gaat niet. Hoe confronterend ook. Het geeft rust om wat minder te gaan werken. En de tijd te nemen om verdriet te hebben en om herinneringen op te halen.
Het is fijn om een middag bij je ouders te zijn. Samen over jou te praten, samen te huilen en samen te zijn.
Nog fijner is het, hoe moeilijk ook, om daarna het op me in te laten werken. In plaats aan om snel aan het werk te gaan en het te verdringen.
Ja, het is moeilijk en ja, het is confronterend. Het verdriet is zo groot, zo groot als mijn liefde voor jou.
Het gemis is niet te omschrijven. Als ik het zou proberen, zou et klinken als een amputatie zonder verdoving. Een gerafeld, stuk gereten hart met een stapel stenen er boven op. Een blijvende fantoompijn waar ik mee zal moeten leren leven.
Toch is dat wat me verbind aan jou en daar ben ik dankbaar voor.
Dankbaar ben ik dat jij in m'n leven was en dat je nu voor altijd een plekje in mijn hart hebt,
Jij, de man op wie ik bouwen kon. Anders dan ik, maar we horen bij elkaar. Jij bent weggerukt, maar hebt zoveel nagelaten.
Jij bent jij en ik hou zo van jou! Altijd!
Ik kan nu nog niet verder reageren, maar tzt doe ik ‘t!
Wat verwoord je het goed. Het is exact zoals ik het ook voel. Mijn vrouw is 11 augustus jl overleden na 3 jaar strijd tegen kanker. We wisten al een klein jaar dat ze het niet zou gaan redden. Ook ik dacht al een stukje voorwerk in de rouwverwerking gedaan te hebben maar niets is minder waar. Heel veel sterkte toegewenst en ik denk dat je idd goed bezig bent.
Zonet heb ik mijn verhaal hier ook geschreven.
Lilian
Ik Besef mij dat ik zijn warme handen nooit meer voel. Nooit meer samen knuffelen, nooit meer samen kletsen en genieten. Ik denk ook soms dat ik dit gewoon verdien. Liefde blijft aan mij niet plakken. 1 jaar waren we samen. En Ik probeer dankbaar te zijn voor onze tijd, maar het lukt nog niet. Ik wilde meer, ik wilde met hem verder. Ik wilde nog zoveel van hem leren. Het lijkt allemaal zo zinloos. Ik probeer bezig te blijven maar waarvoor? Mijn leven is al voorbij de helft, ik hoop dat ik niet nog heel lang hoef te blijven meer. Dat ik in ieder geval de zegening krijg om te mogen gaan van deze wereld. Ja. Ik heb zoveel lieve mensen om mij heen, ze doen zo hun best. Ze houden zoveel van mij en ik ook van hun.Maar ze hebben allemaal hun eigen leven, hun eigen liefdes. Het is mooi omdat te zien. Ik gun t ze, voor hun is t leven ook niet altijd mooi. Maar het voelt steeds meer alsof ik niet langer verbonden ben met ze, de draadjes gaan steeds losser zitten. Ik wil vrij zijn van t verdriet, de boosheid, , trek mij terug.
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Nu ruim een jaar later is het anders (Verhaal 21)
Een jaar later is het echt anders.
Toen ik mijn man plotseling was verloren door een hartaanval, stond mijn wereld op de kop. Ik was lusteloos, had nergens meer interesse in, niets kon me meer schelen en ik kon alleen maar huilen. Ik deed alleen het hoogst nodig op de automatische piloot, want ik had nog een puberzoon thuis wonen.
Dat ik ooit nog weer eens zou lachen kon ik me niet voorstellen. Mijn psycholoog leerde me om alle tijd te nemen voor het voelen van het verdriet, er over te praten, te schrijven, te huilen, boos te zijn en daarin vooral mijn eigen proces te volgen. Ze zei dat alles er over een jaar weer heel anders uit zou zien, ook al snapte ze dat ik daar op dat moment niet in kon geloven.
En toen bijna zeven maanden later gebeurde het. Ik stond te wachten bij de bushalte en ineens scheen het zonnetje en ik stond daar en dacht "oh dit is even lekker zeg!". Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer dat ik ergens van kon genieten. Dat gaf me hoop.
Nu ruim een jaar later is het inderdaad anders. Ik mis hem nog elke dag, maar ik kan er goed mee omgaan. Mijn zoon is net op kamers gegaan en ik ben op een schildercursus gegaan.
Ook heb ik via het internet een lotgenotengroep gevonden, daar hebben we laatst mee afgesproken. Ondanks het gedeelde verdriet was het ook heel erg gezellig.
Zo gek als het klinkt, maar er komt inderdaad een moment dat het leven weer verder gaat. Het gemis blijft, maar er is ook nog steeds heel veel moois over.
Eindelijk eens een positieve reactie. Ik lees alleen maar kommer en kwel omtrent de rouw. Fijn te lezen dat er ook een ommekeer kan komen en je leven weer zinvol wordt.
Ik ben pas 2 maanden geleden mijn man verloren na meer dan 25 jaar samen te zijn geweest. Ik wil graag verder en put hoop uit de berichtjes dat het beter zal worden.
Maar verder kan ik.nog weinig ergens van genieten,kan bijna niet meer lachen
Het rouwproces werkt als een schaduw. Die is er steeds. Bij iedereen. Soms is die groot en is het gemis groot. Soms is de schaduw klein, en is het gemis kleiner en heb ik een betere dag. Doch rouw gaat nooit over zoals een schaduw nooit weg gaat. Dit hoeft ook niet. Zo blijft ze steeds in mijn gedachten. Doch gemakkelijk is het niet. Ze was mijn grote liefde en dat blijft zo. Het gemis is zeer groot, ook na bijna 3 jaar. Doch ik koester de momenten dat de schaduw klein is en ik op dat moment het zonnetje bedank en er van geniet.
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Rouwen, ik wist niet hoe ik dat moest doen (Verhaal 11)
Na jaren had ik nog niet verwerkt dat mijn zus was overleden. Ik ben een rationeel type en wist eigenlijk niet hoe ik dat moest doen, rouwen.
Uiteindelijk heb ik hulp gezocht. Geleidelijk aan lukte het bij mijn gevoel te komen en ben ik aan mijn verwerkingsproces begonnen. Tussentijdse opdrachten van mijn therapeut hielpen daarbij.
Inmiddels heb ik het verlies van mijn zus een plekje kunnen geven.
Ik heb mijn jongste broer in december jl. verloren en weet ook niet goed hoe ik het rouwproces moet aangaan. Heb jij tips voor mij? Ik krijg ondersteuning.
Na wat omwegen ben ik nu in goede handen, maar de emdr kan pas over een aantal maanden van start gaan door een wachtlijst. Ik heb namelijk een trauma opgelopen doordat ik mijn broer dood aangetroffen heb.
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend is overleden. (Verhaal 6)
Ik ben nu alleen. Mijn lieve vriend, met wie ik 26 jaar heb samengewoond, is in april overleden. Gelukkig waren mijn zus en ik erbij toen hij zijn ogen sloot. Een heleboel mensen stuurden mij brieven en kaarten om deelneming te betuigen.
Maar nu, na een half jaar, hoor je niets meer, van niemand. Ik heb een mooie foto van hem en nu wil ik een tekening van hem gaan maken, maar iedere dag denk ik nog aan hem.
Als een berg zie ik op tegen kerstmis. De eerste keer dat ik dan helemaal alleen zal zijn. Wie heeft een goed advies voor mij?
Eendje.
Het leven brengt vaak niet wat je ervan verwacht. Het is zoals het is en de manier waarop je ermee omgaat is bepalend. Probeer trots te zijn op de manier waarop je met tegenslag omgaat.
Probeer toeschouwer te worden van je eigen leven, dan gaat er veel ellende aan je voorbij. Als je beseft dat het leven eigenlijk maar kort duurt, kun je misschien op een gegeven moment weer leuke dingen gaan doen.
Er zijn veel lotgenoten moet je weten. Ik ben er een van.
Ook ik heb mijn lieve man 30 augustus op 55 jarige leeftijd plotseling verloren. Het doet zo'n pijn. Mis hem verschrikkelijk.. Nou moet ik alleen verder. En dan ook nog de kerst alleen. Gelukkig heeft hij onze pup nog uitgezocht en een naam gegeven. Daar ben ik wel blij om. Maar de leegte en pijn blijft.
Ik weet waarover je het hebt. Men vrouw is 30 juni 2018 overleden na 12 jaar samen zijn en de leegte en eenzaamheid is verschrikkelijk. Ik sta voor alles alleen heb van niemand steun of hulp want buitenstaanders begrijpen je niet. En elke dag de stap zetten om vooruit te gaan is echt moeilijk omdat ik de weg niet vind hoe ik het moet doen.
Afgelopen mei is mijn man overleden aan endocarditis hij was pas 49 jaar.
We waren 21 jaar samen en hebben 3 zonen de jongste is 8 jaar.
Ik mis hem zo vreselijk de fysieke aanwezigheid mis ik enorm, huil mij elke avond in slaap.
Ook ik zie heel erg tegen de kerst op vooral oudjaarsdag, want dan was hij altijd het kleinste kind met vuurwerk...
Ik ben blij dat ik mijn kinderen heb, want anders was ik er echt niet meer.
Wat mij een beetje troost geef is het idee, dat ik hem ooit weer zie.
Heel veel sterkte en kracht
Mijn vrouw is vorige maand na een kort ziekte bed overleden. Wens je daarom veel kracht toe maar het doet zo inmens veel pijn. Sterkte
Ik ben Rebekka en ben mijn vader verloren. Tot op de dag van vandaag mis ik hem vreselijk en zoek ik naar een manier om daarmee om te gaan. Inmiddels ben ik zelf moeder en weet ik hoe erg een zoon of dochten op een ouder leunt. Mijn vader overleed toen ik 12 was en dat was veel te jong. Zelfs nu heb ik daar nog last van.
Omdat ik hem zo miste ben ik Lofdicht gestart. Door herinneringen weer tot leven te brengen gaat hij voor mij weer een beetje leven en dat werkt troostrijk. Het zorgt voor een luikje naar ongedwongen gesprekken met mijn moeder en andere familieleden die hem ook nog kennen. Omdat ik dit iedereen gun, vraag ik aan alle mensen op dit forum of je ook een herinneringen van de persoon die je zo mist tot leven wil brengen? Het kan echt een beetje helpen. We praten niet over de dood, maar dat zou wel moeten kunnen als je daar behoefte aan hebt.
Wil je ook een levende herinnering? Stuur een mooie foto met daarbij de herinnering, voornaam en leeftijd van de persoon die je mist. Als je op facebook (Lofdicht) of instagram (Lofdicht_film) kijkt zie je nog meer herinneringen van mensen.
Zo zorgen we ervoor dat onze dierbaren toch nog een beetje bij ons zijn. Doe je mee? En deel dit bericht mocht je iemand kennen die die ook nodig heeft.
Liefs!
Ik mis mijn ex nog steeds (Verhaal 38)
Ik ben al een tijd uit elkaar met de vader van mijn dochter. Hij was echt wel mijn liefde, mijn maatje. Ondanks dat hadden we problemen die onze relatie onder druk zette.
Ik was 6 maanden zwanger en mijn man zat in de weekenden heel veel bij een eenzame vriend. Ik vond dat zelf niet echt kunnen, die man plande zowat het hele weekend vol met dingen met mijn man. Hij zag dat helemaal niet als iets slechts en zei dat dit een tijdelijke situatie was.
Toen kregen we ons kind en ben ik gaan twijfelen. Ik heb hem toen gezegd dat ik op deze manier het niet meer wilde en ben toen apart gaan wonen. Ik heb niet ingezien dat ik beter samen met hem hulp had kunnen zoeken in plaats van weg te gaan bij hem. Nu heeft hij een andere vrouw.
Ik probeer het los te laten, heb een mooi huis gekocht, veel dingen gedaan om door te gaan maar wat doet het pijn. Ik vraag me af wat ik ermee op ben geschoten om uit elkaar te gaan. Er liepen dingen niet lekker, maar er waren ook genoeg dingen wel fijn en die zijn nu ook weg.
Volgens mij therapeut zit ik in een rouwproces. Een leven dat ik had zal niet terugkeren. Ik voel me eenzaam. Dat is velen malen erger dan ik het voelde toen mijn ex in de weekenden altijd bij die eenzame vriend zat.
Ik mis mijn ex nog steeds. Ik zie hem nog een paar keer per maand en dat doet veel pijn.
Loslaten gaat gewoon niet. Je zit levenslang aan elkaar verbonden.
Ik snap het rouwproces na een relatie
Ik mis de momenten als gezin ik mis ons huis ik mis de familie momenten ik mis de reuring ik mis de gewoonte
Maar me ex mis ik niet als persoon !
Ga eens bij jezelf na wat jullie relatie zo bijzonder maakte
En ga eens na waarom je de stap zetten
Je hebt die keuze niet voor niets gemaakt
Je hebt voor jezelf en jullie kindje gekozen
Op een moment van 6 maanden zwangerschap en Hey om die keuze op zo een moment te maken moet je wel heel sterk in je schoenen hebben gestaan
En die gevoelens die je had waren niet voor niets .
Twijfel niet aan je keuze en heb vooral geen spijt
Als ik alles van te voren wist dan had ik eerder keuzes gemaakt
Lieve Mirjam straf jezelf niet zo
Je ex zal bij zijn nieuwe partner een heel ander iemand laten zien dan toen je ex met jou was .
Mijn ex ook die herken ik bijna niet terug in zijn doen en laten ,en hoe die kruipt voor z’n nieuwe jonge vriendin
Maar Hey karakter veranderd nooit en ook in nieuwe relaties zullen er pieken en dalen komen
En waarom moet je altijd hulp inschakelen om aan je relatie te werken
Dat moet je samen doen en als de koek op is dan moet je gewoon stoppen
Lieve Mirjam je hebt voor jezelf gekozen hoe dapper is dat !
Ik ben nu 4 jaar alleenstaande moeder met 3 kids en ik geniet hiervan
Die leegte is het gemis van de gewoontes En de vertrouwde omgeving die ik kwijt ben
Maar Hey ups en downs vallen en opstaan
Kijk naar wat je hebt en wees trots op jezelf wat je bereikt heb alleen
En blijf niet hangen in iets waar je niets meer aan kan doen
Denk in oplossingen en niet in problemen
Gun je ex zijn liefde en het beste voor zijn partner
Maar gun jezelf het aller beste en accepteer in godsnaam je ontzettend dappere keuze
Ben trots op jou je bent een powervrouw
Dromen, dagelijkse dingen, herrinnering, bv terras, sport .maar vooral zijn mooie gedrag dat zijn holding,liefde.bescherming.
En zoveel blijheid.
Ik mis hem zo
Toen ik op vakantie was, was het nare gevoel weg (Verhaal 255)
Mijn man is na een lang ziekbed overleden (Verhaal 253)
De laatste 15 maanden in verpleeghuis gewoond.
Ik vond de zorg daar schrijnend slecht.
Het is 9 maanden geleden en nog steeds onwerkelijk
Wat me ook erg ongerust maakt, is het feit dat ik geen informatie kan opnemen en verwerken. Dat ik zoveel vergeet....ik ga in augustus een dementietest
doen bij de huisarts.
Een Lofdicht over mijn vader (Verhaal 252)
Mijn vader overleed vrij plotseling toen ik 12 was en eigenlijk heb ik nooit de ruimte genomen om hierover te rouwen. Totdat COVID begon. Alles viel stil en ik had tijd om eens na te denken. Ik ben in het archief gedoken van mijn ouders en kwam allemaal foto's tegen en via familie kreeg ik nog oude 8 mm films. Er ontvouwde zich een wereld waar ik nooit weet van had. Hoe mijn ouders in de oorlog opgroeide, elkaar hebben ontmoet in een roerige tijd waar alle normen en waarden op z'n gat lagen; de flowerpower tijd! Hoe mijn vader eigenlijk altijd aan het zoeken was naar iets, wat hij thuis niet vond en wat ik als kind nooit begreep. Door mijn moeder te interviewen (nu 81 jaar) en dit te combineren met geanimeerde foto's (2D->3D), archiefmateriaal, muziek en geluidsfragmenten kwam zijn levensverhaal en alle herinneringen weer tot leven. Het was zo waardevol dit te maken in een periode van stilte, tijdens corona.
Toen mijn moeder de film zag was ze helemaal ontroerd en ontstond er een soort zelfreflectie over haar eigen leven met mijn vader. Ze begon mij meer te vertellen over hoe het voor haar was. Daarvoor sprak ze hier echt nooit over. Dat het een mooi leven was, maar ook moeilijk soms. Mijn zoontje, Hugo, reageerde ook totaal onverwachts: 'Is dit jouw vader, mijn opa? Ik weet nu wie hij is.' Die reactie had ik nooit kunnen bedenken en ontroerde mij. Het was natuurlijk één groot verwerkingsproces, waar ik misschien wel nooit aan durfde te beginnen. Door er mijn eigen film van te maken ging het eigenlijk vanzelf. En het zorgde voor verbinding!
Ik ben film en documentairemaker en altijd geïnteresseerd in verhalen en levens van mensen. Nu komen al mijn ervaringen en interesses samen. Door de film over mijn vader te maken en de ervaring te mogen hebben dat dit troostrijk werkt zou ik ook zo graag andere mensen deze ervaring willen geven. Het is een hele creatieve vorm om een verlies een plek te geven. Samen zorgen we ervoor dat herinneringen over een dierbare weer een beetje tot leven komen. Daarnaast haalt het de dood uit de sentimentele sfeer en creëert het een luikje naar ongedwongen gesprekken over de dode. Voor mij was het de ultieme rouwverwerking.
Op mijn site staan een aantal fragmenten uit verschillende LOFDICHTEN die ik van de nabestaande mocht delen: Als iemand behoefte heeft om eens verder te praten, neem vooral contact met mij op. Ik sta overal voor open.
Vorig jaar ben ik mijn moeder aan een vreselijke ziekte verloren (Verhaal 251)
Vorig jaar ben ik mijn moeder aan een vreselijke ziekte verloren.
Sinds ze ziek is lijkt wel alsof alles tegen zit.
Sinds haar overlijden voel ik me ook totaal anders ik heb het gevoel dat ik een heel groot stuk van mezelf kwijt ben.
Toen ze overleden was had ik 2 weken lang echt pijn aan mijn hart niet op mijn borstkas maar echt aan mijn hart.
Iedereen om me heen zegt ook dat ik een andere uitstraling heb en anders uit mijn ogen kijk.
Ik ben ook echt anders geworden en ik vind mezelf niet leuk op deze manier de pijn word niet minder en ik weet af en toe niet meer wat ik met mezelf aan moet ik ben heel vaak boos en chagrijnig.
Maar iedereen zegt hetzelfde het heeft tijd nodig.
Maar wat als het niet meer over gaat en ik voor altijd zo blijf. Wat zou ik kunnen doen eraan ik heb al zoveel Psychologen gehad en alleen de meeste woede is weg maar dat akelige gevoel blijft iedere dag me achtervolgen.
Als zij het maar goed had (Verhaal 80)
Ik mis haar zo enorm, dat is niet in woorden te vatten evenals het gevoel bij het besef haar nooit meer te zullen zien. Ik ben alleenstaand, heb geen partner en kinderen. Mijn moeder had een zeer centrale en belangrijke plaats in mijn leven en ik genoot ervan als zij het maar goed had.
De akelige houding in mijn familie ( met name mijn eigen zus) en werkgever zorgde ervoor dat ik burnout kreeg.
5 jaar later idem dito met mijn moeder die overleed en ook daar na afloop geen kans om te praten....nu ben ik 7 jaar verder en nog last van....onzeker enz...
Is dit verdriet normaal? (Verhaal 100)
Soms om wanhopig te worden. Ik was altijd zo sterk en daar is niets van overgebleven. Ik leef in een spagaat, mijn kinderen/kleinkinderen doen zoveel voor mij en ben en heel dankbaar voor. Maar het verdriet overheerst en dat wil ik helemaal niet. Ik heb vaak de kracht niet om normaal te denken en doe wat gedaan moet worden. Ik ben telkens blij als ze elke zondag komen en door de week komt mijn dochter en ook mijn kleindochter onverwachts. Dan wordt het verdriet verdrongen maar komt daarna weer in alle heftigheid terug. Huil met het intense verdriet bij zijn foto en bedank ik hem voor zijn onvoorwaardelijke liefde 59 jaar lang. Waarom kan ik nog niet met een glimlach terugkijken op al het moois wat we in al die jaren hebben gehad. Het gemis overheerst en ook dat wil ik niet. Ik ben dagelijks aan het vechten met mijn emoties.
Hoe kom ik hier uit??
Terwijl ik stond te wachten bij de finish... (Verhaal 235)
Ik weet wat je voelt en wat je meemaakt.
Ik heb ook twee mannen verloren.
De eerste aan kanker en de tweede had ook COPD en is afgelopen maand door een hartstilstand verongelukt
Pats boem weg. Zijn kinderen wilden geen afscheid . Het is gewoon niet te bevatten en 1000 vragen blijven maar door mijn hoofd malen. Vragen waar nooit meer een antwoord op zal komen.
Alles deden we samen , samen waren we een. (Verhaal 125)
15 jaar geleden is bij hem de ziekte ms geconstateerd. Wij waren 46 jaar getrouwd. Alles deden we samen , samen waren we een.
Nu heb ik het gevoel of er iets geamputeerd is, het leven in mij is weg. Ik ben mezelf kwijt. Voel me eenzaam en alleen. Wij hebben geen kinderen, maar gelukkig wel een hele lieve familie en vrienden die mij waar nodig ondersteunen en er zijn voor mij. Maar het gemis en die eenzaamheid kunnen ze niet wegnemen, dat blijft. Waar ik nu zo,n moeite mee heb, is dat ik nu al na vijf weken al redelijk de draad weer heb opgepakt. Gaat soms wel moeilijk maar zet door, heb dat mijn man op zijn sterfbed beloofd, dat ik mijn schouders eronder ga zetten en door ga, met steun van familie en vrienden. Maar hoe kan dat nu al, na vijf weken. Ik zit daardoor met mezelf in de knoop en heb moeite met dat dubbel gevoel. Ik mis mijn man, zou er alles voor over hebben als ik de dood omgedaan kon maken. Dat hij hier weer naast mij op de stoel zat. Samen een wijntje drinken, en genieten van de dingen die wij nog samen konden doen . En toch heb ik de draad al weer aardig opgepakt. Heb hier echt gemengde en verwarrende gevoelens over. Weet met mezelf geen raad
Gecondoleerd met het verlies van je man en maatje.
Kan het zo in voelen ik ben 16 apri mijn man verloren aan darmkanker net 67 jaar. Wat je zegt is helemaal waar. Het alleen zijn het gemis is zo groot. Maar je moet door met je leven. Ik had ook gezegd. Dat ik met hem mee ging maar ik moet door voor de kinderen
Waar ik al heel veel steun aan heb gehad. Is een medium die ik bezocht heb. Via haar heeft mijn. Maatje me zoveel nog verteld. We houden dus op die manier contact. Ik ben van plan om regelmatig een medium te bezoeken. Misschien iets voor jou om dat te proberen. Sterkte we houden wel contact
Mijn man is overleden aan corona (Verhaal 71)
Heb niet echt afscheid kunnen nemen mocht ook tussendoor niet bij hem dat stukje van verwerken heb ik gemist hij was pas 63 na haast 30 jaar huwelijk is dat plotseling weg wij was mijn man maar ook mijn maatje mijn. Vriend zal zwaar worden om dit te verwerken veel mensen komen en luisteren wel maar gaan ook weer weg
En dan is het zwaar alleen zijn door zon zinlos ziekte zijn.er meerensenrt zo'n verhaal misschien kunnen we elkaar helpen
Mvg
Lilian
Mijn man is 3 januari jl.overleden aan corona na 3mnd op de ic gelegen te hebben. Hij is 57 geworden. Dit heeft z,on impact gehad op mij en mijn kinderen. Mijn man had geen onderliggende ziektes en geen overgewicht. Nu zitten wij met die leegte. X Francisca
Het is niet te bevatten en zo oneerlijk...mijn man is in februari overleden na 3 weken op ic aan de gevolgen van Corona...hij was pas 46... hij kreeg allemaal complicaties. We hadden nog zo’n leven voor ons met onze kinderen....zijn gemis is groot. Een deel van mij is weg. Sterkte...
Sterkte met zo groot verlies.
Mijn man is ook overleden aan Corana 51 jaar
Na 4 weken ic
Het moeilijkste vind dat we geen afscheid konden nemen.
We waren 33 jaar samen
Ook ik heb mijn man verloren aan corona. 2 dagen voor zijn 62e verjaardag. Dit was eind december. Ik vind het niet te doen. Een leven zonder mijn man. Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzoons. En een kleinzoon. Voor hun leef ik nog. Het liefste ga ik vanavond slapen en morgen niet meer wakker worden. Maar zo werkt het niet
Zou graag in contact komen met jullie. Ik voel mij alleen, zo herkenbaar jullie verhaal. Ik heb het ook mee gemaakt. Mijn man was 55
Het leven gaat door maar niet voor mij
Allemaal gecondoleerd met jullie verlies. ik heb ook mijn partner verloren aan corona was 62 jaar gezond fit kreeg een hartstilstand thuis waar ik bij was.
Ik vroeg me af of jullie dierbare gevaccineerd waren.
hoofdpijn en in een split second was ze er niet meer.....
Ik kan de pijn niet verdragen en ben nu al 2 maanden aan het denken hoe kan dit.
Heb dit trauma nog niet verwerkt
😢😢😢
Niet te vatten, heel verdrietig en een leeg gevoel van binnen…
Mijn lieve vader 71 is ook overleden na 8 weken op de ic door de complicaties. Altijd gezond en super fit. Wij mochten een half uur per dag bij hem. Heb achteraf EMDR therapie gehad want kreeg alle beelden van de ic en om mijn vader zo te moeten zien niet uit mijn hoofd. Het is zo zwaar we zijn allemaal gebroken en weet niet hoe ik verder moet zonder mijn sterke vader.
Ik wens iedereen heel veel kracht om dit te moeten dragen.
Ik heb geen idee hoe dit komt (Verhaal 248)
Hart
Een hele tijd niet meer aan gedacht
Maar nu denk ik er bijna elke dag aan
En ik heb dan ook weer heftig huilbuien
Ik heb geen idee hoe dit komt
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen (Verhaal 247)
Ik ben de maanden daarna heel erg gaan doen alsof ik blij en gelukkig was. ik voelde me ook echt zo. ik kreeg een bijbaan, mijn eerste omdat ik altijd zo moe was maar nu moest ik iets doen, weg van de sfeer thuis, even afleiding. En dat hielp maar het vlucht gedrag heb ik nog steeds. ik heb niks verwerkt, en zit in Amerika om hier voor een jaar te werken, op mijn 18e. Iedereen zegt dat het knap is, voor mij een ontsnapping. begrijp me niet verkeerd, ik hou van mijn moeder en familie en ik mis ze ontzettend maar alle mensen die mijn vader kende herinneren me aan wat er is gebeurt en dat kost zo ontzettend veel energie dat ik veel dagen maar 3 van de 24 wakker was. vaak ging ik naar school en als ik thuis was viel ik in slaap tot de volgende ochtend, en een jaar later ging dat zo met werk. Nu ik hier in de VS zit merk ik dat het op veel momenten makkelijker is. maar zodra ik mijn moeder bel mis ik haar zo ontzettend en mis ik papa zo veel dat ik sommige weekenden gewoon niks wil doen behalve slapen en film kijken, want dat zijn de momenten dat ik niet hoef te denken.
Ik weet dat mijn vader zo trots op me zou zijn. Hij wilde altijd al naar Amerika. Wilde alle steden, alle national parks zien en de cultuur meemaken. Als hij het daarover had zei ik altijd, dat gaan we samen doen! Nu kan dat niet en doe ik het alleen.
Als ik denk aan alle dingen die hij niet heeft meegemaakt of gaat meemaken breek ik bijna. Hij heeft niet mijn eerste baan gezien, dat ik van school slaagde, dat ik mijn rijbewijs heb gehaald, dat ik in Amerika zit. Als ik een vriend krijg gaat hij hem nooit kennen, mijn kinderen zal hij nooit ontmoeten, welke baan ik later ook wil, hij zal het niet weten.
Met dat ik dit schrijf stromen de tranen over mijn wangen. Ik weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar ik moest dit denk ik gewoon even kwijt.
Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen (Verhaal 25)
Ik rouw om het kind wat ik nooit zal krijgen. Ik voel me erg alleen. Ik voel me verloren. Na een lang traject is het nu helemaal duidelijk; wij gaan samen geen kinderen krijgen. we zijn er allebei stuk van.
Ik ben wel blij dat we ieder apart hulp hebben gezocht. We leren van elkaar en met elkaar. een zo verwachten we weer invulling aan ons even te kunnen gaan geven.
Het is erg verdrietig om het verlangen naar zoiets wezenlijks los te laten. Het lukt me redelijk, maar het blijft een steeds terugkerend gemis. Alle kracht liefde en goeds toegewenst.
Op zoek naar lieve vrienden ( toekomstige familie ) peter/ meter voor ons kind
Moedige liefste mama overleden op haar verjaardag (Verhaal 246)
Ik heb 15 jaar voor haar gezorgd (Verhaal 81)
Ik heb nog nooit zoveel gehuild als nu...
Ik heb heel intensief voor mijn moeder gezorgd en woonde ook bij haar. Op haar verjaardag heb ik haar overleden in haar bed gevonden echt vreselijk. Mijn moeder kreeg in 2012 diagnose borst kanker allerlei behandelingen hebben haar leven kunnen rekken tot augustus 2022 toen het inmiddels op verschillende plaatsen was uitgezaaid. Ik deed alles met mijn moeder zij was voor mij 3 in 1. mijn moeder, vriendin, zus maar vooral mijn maatje van de gezelligheid. We gingen vaak erop uit samen en nu zomaar uit mijn leven weg genomen. Ik heb veel verdriet en kom maar amper voorruit terwijl ik zo veel moet een baan zoeken zaken afwikkelen rondom overlijden. Ik kan eigenlijk niet zonder haar leven.
Achter gebleven in haar huis blijkt heel angstig in het begin naar overlijden. Ik was angstig in de woonkamer waar haar bed lang heeft gestaan. Dat gaat nu wat beter alleen al haar spullen en onze herinneringen in huis samen nagels verzorgen, samen haren doen, boodschappen, samen tv kijken etc,..
Twee echtgenoten verloren (Verhaal 236)
Mijn eerste man is aan copd overleden .mijn tweede man ook aan een longaandoening.
Hij heeft zo gevochten had het zo benauwd afschuwelijk om aan te zien .Hij heeft echt rwee en een halve dag liggen happen naar lucht dit gun ik niemand en dat in deze tijd zo'n lijdensweg zo laat je een beest nog niet vechten ik raak dat beeld niet kwijt mijn maatje door dik en dun net als mijn eerste man.Ik heb 2kanjers gehad waarom nu weer iemand af geven waar je zielsveel van houd achteraf heeft het ziekenhuis een fout gemaakt Hij had niet zo hoeven vechten als ze eerder hadden ingegrepen Maar dat geven ze niet toe Vreselijk ziekenhuis
Nooit meer zal hij bij ons zijn (Verhaal 244)
We waren net 2 weken verhuist en toen werd hij opgenomen in het ziekenhuis met alvleesklier ontsteking wij dachten die komt er wel boven op na 2 weken maar uiteindelijk heeft zijn strijd 9 weken geduurt en is hij op 59 jarige leeftijd overleden.
Hij kan er niet bij zijn als ik ooit hoop te trouwen hij kan er niet bij zijn als ik ooit mijn eerste kind hoop te krijgen. Nooit meer zal hij bij ons zijn en dat doet pijn heel veel pijn
Nu is het stil (Verhaal 238)
Heel veel sterkte toegewenst.
Dit heeft veel tijd nodig....
Zij had de gave om mensen aan zich te binden (Verhaal 239)
Wat doe je als je weet dat het ophoud? (Verhaal 158)
Waarschijnlijk zou zij in het nieuwe jaar weer zelfstandig kunnen eten(vanaf haar ziekte sonde via de maag). Maar alles was minder waar een paar maanden gelden kregen wij te horen dat zij in haar laatste levensfase zit, eerst een dag toen een maand en die eindigden in een Hospice, ben 34 jaar en wat nu?
Zij is mijn alles en mijn beste vriendin en wat doe je als je weet dat het ophoud? Hoe ga ik hier mee om en wat geeft mij een teken van licht?
Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn (Verhaal 237)
Als mantelzorg was het een 24/7 taak die ik met zeer veel liefde deed en de liefde en vriendschap die we kregen van moeder was voor ons enorm en een extra steun om haar goed te verzorgen.
Telkens ik eens wegging en alleen was kwamen de tranen naar boven, alleen als ik alleen was, wilde niet tonen dat ik bang was om mijn moeder te verliezen, iemand waar ik zo van hield.
Ik kan nog steeds niet aanvaarden dat ze niet meer is, het verdriet is enorm, ben alleen en heb wel regelmatig mijn zus of broers op bezoek of ik bij hen, dan lukt het me wel maar eens terug thuis die leegte maakt het zo moeilijk en komen de tranen terug naar boven.
Vaak komen die gedachte van de laatste dag naar boven, anderzijds was ik blij voor haar dat ze niet meer leed doch ik kan het niet plaatsen.
Met iemand waar je dagdagelijks aan tafel zat , naar haar geliefkoosde programma met een kopje koffie en een koekje keek.
Het gemis dat ik haar niet meer kan vastnemen dat knuffelen dat ik al die jaren gedaan heb (ze was linkszijdig verlamd)
Ik wist dat het afscheid zwaar ging zijn en iedereen zegt wel "je hebt enorm veel gedaan voor je moeder wees daar blij om" maar nu ben ik alleen en zit ik hier met lege handen, het zal héééééél veel tijd vergen om het een plaats te geven, tijd zal het helen maar hoelang? men zegt soms een man mag niet huilen maar die kan evengoed hartzeer hebben.
Ik ben mijn vriend verloren. Hij was 32 jaar. (Verhaal 234)
Nu is het 3 jaar verder en wordt het gemis nog erger. Ik was toen 28 en nu ben ik 31.
Ik denk soms dat de enige manier om bij hem te zijn dood zijn is. Of aan het feit dat doordat ik nog jong ben ik nog misschien wel 40 jaar (als ik 70 wordt) hem moet missen.
Ik lees steeds over hoe het voelt om dood te gaan en ik denk dat het mijn schuld is omdat ik weg was toen t gebeurde. Ook ben ik daarna zelf bijna doodgegaan. Lag op intensive care.
Omdat ik zelf bijna dood ging dacht ik dat het niet zo erg zou zijn ik dacht , nog heel even en dan zie ik hem weer. Even volhouden. Maar nu ben ik dus beter geworden en denk ik aan de tijd dat ik hier nog moet zijn.
Nog steeds is er dat vreselijke gemis, pijn en immens verdriet (Verhaal 232)
Mag ik jou eveneens heel erg veel sterkte en moed toewensen met uw vreselijke verlies.
Schuldgevoelens na een overlijden (Verhaal 36)
Mijn broer was al langer niet fit als gevolg van een chronische ziekte. Zijn zelfstandigheid werd minder.
Als gevolg van een heftige situatie in mijn eigen gezin, had ik geen tijd/energie om mijn broer extra zorg te geven. Zelf druk bezig om mijn hoofd boven water te houden.
En toen ineens overleed hij plots, veel te jong. Daar kwamen naast het verdriet, ook de schuldgevoelens. Had ik maar, kon ik nog maar, als ik dit had geweten.
Na enige tijd komt dat ook wel weer in perspectief. Maar wat heb ik een last gehad van die schuldgevoelens....
Het is erg stil om me heen (Verhaal 153)
hebben ze ook nooit contact gehad met mijn moeder die 20 jaar in het GGZ verbleef. Vrienden van mij vinden het ook raar dat mijn schoonouders geen contact met me zoeken (bellen, bezoeken). Deze vrienden bezoeken mijn schoonouders regelmatig of bellen mijn schoonouders omdat ze het erg vinden dat mijn schoonouders hun enig kind verloren hebben. Van de kant van mijn schoonouders gebeurt er niets. Ze hebben ook al meer dan 40 jaar geen contact meer met hun familieleden, broers en zussen, neven of nichten.
Ik ben nu helemaal alleen en ben bezig met de rouwverwerking. Ik heb geen kinderen en geen kleinkinderen. Het is erg stil om me heen, alhoewel ik me ijverig bezig houd met mijn hobby's.
Iemand om samen vaak zien,pratten en its doen,ik heb vedrieter we waren 64 jaar samen...Ik ziet best goed uit,ik zoek ook een man dat ongeweer zo gevoel is ik bent een Brasilianse vrouw.
Ik zag hem in bed sterven (Verhaal 233)
verliep eerste week met paar dagen hoofdpijn en veel slapen maar na een week werd mijn man toch steeds meer benauwd en na het douchen smorgens hapte hij in bed naar adem ..hulp kwam te laat, zag hem in bed sterven, ambulance personeel kreeg wel weer een hartritme aan de gang maar na een uur stond de politie aan de deur met het slechte nieuws.
Kon hem pas weer zien na 6 dagen bij het sluiten van de kist ..heel onwerkelijk allemaal
Nu is ook nog ijn hondje dood (Verhaal 76)
de laatste tijd moest ik haar de hela dag door verzorgen
Ze had veel pijn en at haast niets meer.
Het overlijden heeft veel verdriet meegebracht Ik ben in een eenzaam gat gevallen
Nu is afgelopen zondag mijn hondje dood gereden dus nu heb ik niets meer om mee te praten
Het is nu eerg stil en eenzaam
Zoekend naar een weg.
Zij heeft nu rust voor mij het grote gemis begonnen (Verhaal 230)
Toen begonnen de onderzoeken scans nog meer foto's een biopsie bloedonderzoek enz. op 25 November begon de eerste kuur en zij is er alleen maar erg ziek van geweest. 5X opgenomen op de spoedeisende hulp en 3X opgenomen. kortom een helse strijd voor haar die zij heeft verloren want 2 Maart 2022 smorgens om tien over vijf is zij vredig heengegaan.
Zij heeft nu rust voor mij het grote gemis begonnen. pijn ongelofelijk veel pijn en verdriet en een groot gemis. Ben begonnen met hulp van een psycholoog om dit grote gemis te kunnen verwerken. ZIJ 52 jaar haar naam Corine.
Laatste tijd huil ik vaak om niets (Verhaal 229)
De eerste jaren ging het best goed met me .
Maar sinds de corona voel ik me heel alleen .en mis ik hem verschrikkelijk. De meeste mensen denken dat het goed met me gaat .
Maar de laatste tijd huil ik vaak om niets. ben het liefst thuis dat niemand het ziet .ik voel me gewoon zo depri.
Ik zou wel weer een wat positiever willen ze zijn .
Ik houd me heel druk (Verhaal 228)
ben 31okt 2020 mijn man veloren (Verhaal 94)
mijn man aart was net 58 geworden
hij had alvleesklier kanker met uitzaaingen 4 maanden heb ik hem verzorgt thuis met alle liefde en hij is thuis gestorven en na zijn dood hebben we hem nog 5dagen thuis gehad velen vinden dat eng ik en mijn 2 dochters zijn er zo blij mee dat we aan al zijn wensen hebben kunnen doen voor hem
maar ik mis hem zo erg ik kan af en toe wel gillen van verdriet we zijn 43 en half jaar samen geweest ik vanaf mijn dertiende en aart was 15
en nu heb je alleen nog de herinderingen ook mooi maar wil hem vast houden en zoals elkedag tegen hem zeggen ik hou van je want dat deden we altyd en nou kom je thuis het is stil kan sinds kort weer wat t.v kijken want je loop maar te malen zolang jejezelf bezig houd gaat het maar het lijkt ook elke dag erger te worden het gemis nou dat wou ik ff kwijt zat famielie om mee te praten hoor maar ik wik hun ook niet steeds lasig vallen met mijn verdriet en ook me kinderen niet want die zijn ook verdrietig
Het verdriet snijd zo intens in je lichaam, ja het is jou verdriet en je kan het wel uit schreeuwen, dat deed ik zelf ook tijdens mijn wandelingen roepend kijken huilend kijkend naar de sterren met de vraag, in Gods naam waarom heb je haar van mij weg genomen, zo'n lieve vrouw voor de kinderen en mij zelf!
En Mevrouw het is zo oneerlijk allemaal, maar je moet verder terug kijkend heb ik haar 44 jaar gekend, die mooie jaren pakken ze mijn niet meer af. En kijk daar dikwijls op terug zeggend tegen mij zelf verdomme wat was het toch een mooie vrouw. ik zou het zo weer over doen, m.a.w als ik alles van tevoren geweten had dat dit ons zou over komen .....had ik ze vast gepakt en ze nooit meer los gelaten, bij wijze van spreken.
Ik denk mevrouw dat U, die zelfde gedachten hebt misschien in een andere context maar komt op het zelfde neer .....denk ik?
Het is voor U, nog zo vers zo kort geleden nog, maar veel verdriet en gemis, denk dat U dikwijls huilt bij het slapen gaan liggen prakkiseren denkend aan uw overleden man, en alles wat er bij komt kijken alles, ik zeg wel eens bij mijn zelf nu wordt ik een beetje persoonlijk maar zeg het toch zal ik ooit nog vinger toppen voelen over mijn huid die aanraking die ik bang ben te vergeten en nooit meer zal voelen (de liefde) die we voor elkaar hadden, en als het ooit nog zo ver zou komen in mijn leven ,denk ik dat die aanraking als een elektrische schok door mijn lichaam gaat. Hier bij wil ik zeggen dat het verlies zeer groot is en tot het diepste gaat, wat je ooit voor mogelijk heb gehouden dat je dit zou overkomen. Mevrouw ik wenst u heel veel kracht toe, en je ooit de gerust stellende gedachte mag hebben bij je zelf .....denkend het is goed zo want de lijdensweg die je man had het afscheid zien nemen van zijn dierbaren en U... tja.. nee mevrouw het is goed zo, hoe erg ook je moet verder maar het zal u nog veel verdriet geven, het houden van elkaar en afscheid nemen maar je moet verder samen met uw kinderen. En deze wereld dendert 24 uur rond klok door, maar het is wel uw verdriet en daar staat niet iedereen in deze hectische wereld bij stil! Nogmaals veel kracht en liefde mag krijgen bij het verwerken van uw verdriet naar aan leiding van het overleiden van uw man, want dat zal u nodig hebben !
Vriendelijke groet,
cvq
Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn (Verhaal 51)
In november 2004 hertrouwde mijn vader (ze kenden elkaar toen 6 jaar). Ik kon het maar niet vinden met mijn stiefmoeder (constant ruzie, vernederingen, beledigingen en fysiek geweld) dus ging ik op 18 jarige leeftijd het huis uit.
Na al die jaren doet aan haar denken, mij intens veel pijn. Zoveel pijn dat mijn lichaam het uitschreeuwt. De enige manier om weer bij haar te kunnen zijn is zelfmoord plegen. Maar iedere poging mislukte.
Zij is de enige die mij echt graag zag. Onvoorwaardelijke liefde en steun. In moeilijke perioden (ik heb borderline), voel ik me net een klein kind in een volwassen lichaam die behoefte heeft aan liefde, troost en geborgenheid.
Wat moet ik doen tegen die intense pijn?
Mvg
Ik zou willen dat ik alle antwoorden had. Het enige wat ik kan antwoorden op je vraag is. Tegen sommige pijnen kun je niets doen. Op een schaafwond doe je jodium, op een sneetje in je vinger plak je een pleister, heb je hoofdpijn neem je aspirine, gebroken arm gips. Maar tegen emotionele pijn is geen duidelijk antwoord.
Wat ik hier zelf uit heb geconcludeerd (en ik ben geen psycholoog, hooguit een beetje ervaringsdeskundig) dat emotionele pijn niet bestreden moet worden.
Het enige advies wat ik je kan geven is, voel wat je voelt en geef je eraan over. Zoek ontspanning in de pijn. Weerstand maakt het alleen maar zwaarder. Incasseer de pijn, gebruik je energie niet om tegen de pijn te vechten, want dat gevecht ga je niet winnen. Gebruik je energie om de pijn op te vangen en te dragen.
Liefs.
Mijn man en zoon (11j.) hebben Gilles de la Tourette (Verhaal 227)
Allebei maken ze me soms 's nachts wakker omwille van een nachtmerrie. Zij hebben vooral vocale tics, Schelle geluiden, plots luid roepen, mij nazeggen,...Ik weet dat het voor hen ook moeilijk is en voor mijn zoon wordt hulp gezocht omdat hij als hij boos wordt, begint te schreeuwen en schelden en moeilijk nog tot bedaren kan worden gebracht. Hij wil ook niet naar enige vorm van opvang, wou ook een tijdje niet meer naar school,.. zodat ik, om een opname voor hem te vermijden, ben thuisgebleven van mijn werk en nu ook financiële problemen heb. Mijn man, werkt omwille van zijn problemen onder zijn niveau .. Daarnaast is hij vaak pessimistisch en depressief (hij heeft ook veel meegemaakt in zijn jeugd) ik heb ook nog een dochter van 13 j die ook lijdt onder alles omdat we nooit moeder-dochter dingen kunnen doen, ik heb niemand in de buurt die op mijn zoon kan passen ..Voor hem is op uitstap gaan de hel ..en ook mijn man kan niet voor mijn zoon zorgen, als zij samen zijn is het constant crisis .. ik zit dus noodgedwongen thuis en ik doe niet anders dan brandjes blussen...ik laat aan niemand zien hoe moeilijk ik het heb om het allemaal nog aan te kunnen, voor de kinderen zet ik een lachend gezicht op. Voor mijn zoon zoeken we nu hulp maar ik heb constant het gevoel dat de problemen onderschat worden. Mijn zoon is een lieve, behulpzame jongen maar eens hij boos wordt (en dat kan om iets heel kleins zijn) schreeuwt hij de boel bijeen en zitten we 2 uur verder nog altijd in crisis. Ik probeer dan rustig te blijven, hem een time-out te geven, tot ik uiteindelijk zelf breek ...
We hadden vaak ruzie (Verhaal 226)
Ik hield zoveel van hem en ik wilde het liefst mijn hele leven met hem delen.
Maar dat kon niet, want ik wist niet wat hij wilde, we hadden ook geen contact meer.
Ik leefde door mezelf dagelijks te zeggen, hij is gelukkig ook al is hij niet met mij. Maar mijn hart wenste hem al de liefde en geluk van de wereld. Hij leeft tenminste nog en daar voedde ik mijn liefde op. Soms keek ik nog wel eens naar zijn Facebook en dan zag ik mooie foto en vakanties en dat streelde mij, want hij was er en is gelukkig en ben blij om te zien dat het goed ging. Dat heb ik zo jaren gedaan. Tot een maand geleden. Ik ben geen actieve facebooker dus ik plaatste geen fotos of update over mijn leven. Maar zo nu en dan keek ik weleens op iedereen zijn of haar Facebook. Dat deed ik nu ook en ook hier keek ik even naar zijn Facebook, aangezien ik een langere tijd niet erop was geweest viel het me op dat hij heel lang niet op Facebook actief was of zo minimaal verscheen er met hele tussenpozen een oude foto. Echter dacht ik dat hij misschien getrouwd was en kinderen zou hebben en daardoor niet zo vaak actief zo zijn op face book. Maar ik zag wel dat hij me een vriendschap voorstel had gestuurd en dat vond ik vreemd. Ik heb het even gelaten voor wat het was en ben toevallig ook op zijn moeder Facebook gaan kijken. In de eerste instantie zag ik gewoon normale dingen die meeste facebooker plaatste. Toevallig dacht ik dit keer laat me terug gaan scrollen en dat deed ik ook. Zo kwam ik een foto tegen van mijn ex en zijn moeder en daarbij zat hij in een rolstoel en zag er heel erg ziek uit. Ik was in schok en begon keihard te huilen. Mijn hele lichaam deed pijn, ik bleef de dagen huilen. Ik wist niet wat er aan de hand was en ik wilde dit zo graag weten.
Ik heb meteen daarna hem een bericht gestuurd en gevraagd wat er was. Hij reageerde er helaas niet op. Maar na een paar dagen belde hij mij en vertelde hij mij dat hij ALS heeft. Ik schrok enorm en kan dit nog steeds niet geloven. Hij heeft deze diagnose al anderhalf jaar en dat doe zo een pijn. Want tot de dag van vandaag hou ik verschrikkelijk veel van hem en nu kom ik na een research op internet over ALS achter dat je 3 tot 5 jaar te leven heb na deze diagnose. Het doet pijn heel veel pijn, ondanks dat ik niet samen ben, dacht ik in me hart hij is hier ergens ik kan hem nog zien via media etc. Maar valt nu straks ook weg, de gerustelling is weg hij leeft straks niet meer. En ik huil nu alleen maar. Hij was en is mijn grote liefde en ik kan het niet uitstaan dat hij op een jongere leeftijd overlijdt. Hij is pas 41 jaar.
Ondanks dat ik heel veel van hem hou en wij niet samen konden zijn, streelde het me gevoel altijd dat hij er toch was ergens op aarde en gelukkig is. Maar dat is er straks ook niet meer. En dat maakt me angstig en bang. Ik ben een heel gevoelig persoon en kan hier moelijk mee omgaan. Niemand in mijn omgeving begrijpt mij. Liefde is iets speciaal. Het overkomt je. Ik heb dat met mijn ex. Hoe erg ik ook mijn best deed om onze relatie te laten werken, lukte het ons beiden niet.
Als ik hem belt huilt hij alleen maar, hij wilt niet zo leven, hij zit in een rolstoel en heeft overal pijn, zijn spieren vallen uit. Ik wil hem zo graag helpen, hoop zo dat hij beter wordt, maar er bestaat geen medicijn. Het doet mijn zo een pijn. Ik voel me zo machteloos. Waarom bestaat deze stomme ziekte. Waarom bestaat er geen medicijn.
Ik steun hem en ben er ook voor hem, maar ik ben super bang hem kwijt te raken. Bang voor wat er komen zal en hoe ik straks alleen met deze pijn verder moet en hij er niet meer is. Nu wil ik hem blijven omhelzen en vasthouden en alleen maar zeggen dat hij degene is waar me hart altijd bij lag en nog steeds ligt.
Bedankt voor het lezen
Een dag later werd ze teruggevonden... (Verhaal 224)
We zijn een jaar verder en ik blijf boos en teleurgesteld, maar de persoon om je hart te luchten is weg, en niemand kan die plaats vervangen. Dat is zo jammer, een leegte die niemand kan invullen...
Ik was en ben nog in totale shock (Verhaal 223)
Nu ben ik wees (Verhaal 220)
Waren zo op elkaar ingesteld (Verhaal 165)
Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten (Verhaal 222)
Mijn vader gaf ons de boodschap mee in het leven te doen waar je gelukkig van werd. Op dit moment ben ik dat niet. Ik hoop dat ik mijn geluk ontdek de komende tijd met mijn vader in gedachten.
Mijn man is overleden aan corona (Verhaal 99)
We waren 35 jaar bij elkaar en 28 jaar getrouwd. Ik ben 52. Heb wel 2 kinderen maar die zijn al volwassenen. Het is pas 11 dagen geleden . Intens verdriet en leegte voel ik alleen nog maar.
Ik heb lieve mensen om me heen maar zelfs omringd door hem kan ik intens alleen zijn. Ik probeer iedere dag positief te starten. Vele dagen lukt het maar soms zijn er van die onverwachtse momenten dan word ik overladen van verdriet. Ik weet dat het slijt Maar soms zou ik een mol willen zijn en diep weg kruipen. Maar mijn kleinkinderen en mijn man zijn kinderen geven me vaak licht puntjes. Daar ga ik voor en dan ook voor mezelf denkende : hij zou niet anders gewild hebben.
Ik hoop dat u ook lichtpuntjes vindt.
Heel veel sterkte met een lach en een traan.
3 weekjes geleden nog maar 😢
Verschrikkelijke leegte en intens verdriet van binnen…
Het voelt als verraad (Verhaal 210)
Ik wens je veel sterkte met je verdriet.
Ik mis mijn eerste vrouw nog steeds (Verhaal 197)
Ik word er echt heel verdrietig van (Verhaal 48)
M'n man nu drie jaar en bijna vier maanden geleden overleden ik krijg soms het idee dat ik echt gek ga worden weet soms ook niet hoe ik het moet doen.
wij deden echt alles samen geen kinderen nu komen dadelijk weer die winteravonden daar zit ik nu al tegen op te hikken ga naar de Sint- jan ga naar een mariakappeletje ga voor de foto van m'n man staan voor hulp niks helpt word er echt heel verdrietig van
Te snel en oh zo ziek
Ik was zelf overspannen
Ik dacht het gaat net zoals de laatse 6 jaar even zwaar ziek en dan weer thuis
Hij moest nu naar de hospice
Ik vroeg nog worden wel mensen ook weer naar huis gestuurd
Dat kan zei die mevr
Binnen 3 dagen was mijn man overleden
Zo zo snel
Ik kon niet meer zeggen dat ik van hem hield en dat hij de liefde van mij leven was
44 jaar getrouwd
Ik leef nu in een hell
Alleen dan voelt het weer alsof ik mezelf aanstel (Verhaal 171)
Alweer bijna 15 jaar geleden ben ik mijn vader verloren. Na een kort ziektebed van 6 maanden is hij overleden aan de gevolgen van kanker. Ik was op dat moment 21 jaar.
De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos.
Nu een hele tijd verder heb ik een fijn gezin met 2 lieve kids. Ik heb eigenlijk alles wat iemand zich kan wensen, maar voel me de laatste tijd vaak weer boos. Ik kan er dan niet goed de vinger op leggen waarom en ik doe anderen ook verdriet door mijn sombere houding.
Misschien komt het omdat ik nu ook jonge kinderen heb en daardoor gevoelens terug komen. Ik heb ook uitdagingen in het werk, in het leven, als vader die ik heel graag met mijn vader zou willen bespreken. Kon dat nog maar..
Ik heb verder ook niet echt iemand om me heen die 'vergelijkbaar' is of waar ik mijn hart kan luchten, dat maakt me soms nog meer gefrustreerd.
Soms weet ik even niet meer wat ik moet doen en overweeg ik al om met iemand te gaan praten. Alleen dan voelt het weer alsof ik mezelf aanstel, want ik heb toch alles wat ik me kan wensen?
Ik weet niet of dit de geschikte plek is of dat er lotgenoten zijn die hetzelfde voelen of tips hebben, maar het is fijn het van mijn hart te kunnen doen.
Grt anoniem
Je schrijft zelf ,,De eerste jaren heb ik me er doorheen moeten vechten (merk ik nu als ik terug kijk). Veel weg met vrienden, feesten, drinken en vaak ook heel erg boos."
En nu is er tijd gekomen om niet te vechten maar rouwen, accepteren, uithuilen. Dan gaat de boosheid van zelf weg.
Groeten,
Martha
Het is mijn tweede moeder geweest (Verhaal 221)
7 jaar geleden ben ik gescheiden van haar zoon, waarmee ik 3 mooie jongens heb gekregen.
Sindsdien is mijn leven vol uitdagingen met
2 zonen die depressief zijn, opgenomen zijn geweest en geen baan hebben.
In augustus iheeft mijn moeder een herseninfarct gehad en verblijft in kliniek vanwege depressie. Ik ben mantelzorger en mis mijn moeder zoals ze was ondanks je t accepteert.
En nu mijn schoonmoeder die er niet meer is. Ik mis haar gezelligheid, liefde en ben verdrietig om wat er was.
Woensdag word ze begraven en zie ik haar zoon ( vader vd jongens die er nooit was zijn zonen sinds dat wij uitelkaar gingen) Die zijn leven weer heeft opgepakt.
Ik ben de koude kant geworden ondanks dat ik ze al 40 jaar ken maar houd zo ontzettend van allebei mijn schoonouders.
Ik wilde dit gewoon delen en is een wat onsamenhangend verhaal geworden en heel complex.
Heel veel kracht voor iedereen die in herzelfde schuitje zit.
Is dit normaal? (Verhaal 137)
Is dit normaal
Gr
Veel sterkte
Zonder afscheid zonder een laatste kus (Verhaal 175)
Naar 12 samen te zijn met mijn jeugdliefde verloor ik in 2015 mijn man 34 jaar.
Hij had een hersenbloeding gehad ondw na huis op de brommer. Na 3 dagen ziekenhuis geen hersenactiviteit. En moest helaas alles stoppen zonder afscheid zonder een laatste kus of een ik hou van jou was hij weg. Ik toen 29 jaar had alles en verloor alles in 3 dagen onze zoon 9 jaar moest het zonder papa gaan doen. Het gemis blijft groot op zo'n jonge leeftijd zo niet eerlijk. Toen en naar 6 jaar later gaat het leven gewoon door maar wat zwaar. Ik mis alle dingen de kleinste dingen. Hoe hij me altijd aan het lachen wist te maken hoe hij altijd met onze zoon bezig was met alles voor al voetbal.
Heel veel sterkte
Ik voel mij nu zo schuldig (Verhaal 196)
ik weet het echt niet meer vraag me af waarom ik hier nog rondloop
Als jij in die paar dagen voor zijn dood echt het gevoel had gehad het hem te moeten vertellen, had je het wel gedaan.
Vertrouw jouw eigen gevoel maar.
En inderdaad moest je het eerst zelf verwerken.
Bovendien beseffen mensen die overlijden het diep van binnen wel.
Als ik je verhaal lees, ben je er altijd voor hem geweest, denk daaraan als je je weer zo schuldig voelt.
Hartelijke groeten van Thea
Zoveel verdriet om mijn lieve vrouw (Verhaal 212)
Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja (Verhaal 218)
Ze was mijn leven. En toen overkwam het haar. K....
Wat heeft ze gestreden, gevochten. Maar we dachten dit gaan we overwinnen.
Dat hebben we niet.
De laatste week van haar leven hebben we doorgebracht in het ziekenhuis. Er werd een bedje voor mij klaargezet naast haar . Maar s'nachts kroop ik bij haar. Soms merkte ze dat ik bij haar lag en pakte dan mijn hand. Een van die nachten vroeg ze mij ten huwelijk, en ik zei ja. Ga ik regelen. En dan kom je in een heel ambtenarij gedoe, maar het lukte. Met 6 getuigen (dat moest) en een speciale ambtenaar van de burgerlijke stand zijn we getrouwd.
De dag er na stierf ze.
2 partners verloren (Verhaal 92)
Misschien moet je die drukke baan in de zorg opzeggen en wat anders zoeken? Ik heb destijds van 't maatschappelijk werk hulp gekregen. Ook ander werk.
Ik kan zijn afwezigheid geen plek geven (Verhaal 98)
Ik ben niet alleen lees ik hier. Het verzacht iets nogmaals iedereen sterkte
Wout
Tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid (Verhaal 37)
Sinds enkele maanden ben ik thuis met een burn-out... Iets wat ik nooit verwacht had te krijgen; ik ben steeds graag gaan werken, kom graag onder de mensen, en stelde me zelden negatief op.
Toch was het daar... naar mijn gevoel heel plots. Ik schaamde me zo dat ik instortte op het werk.
Hoewel ik geprobeerd heb terug te gaan werken, lukte dit me niet. Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een psychotherapeute.
Na een zestal sessies werd duidelijk dat ik de rouw van mijn vader op mijn 14de eigenlijk nog niet verwerkt heb. Toen ik dit hoorde voelde het vreemd genoeg aan als een opluchting... Ik begreep eindelijk wat er aan de hand was.
Hoewel ik nog steeds op weg ben naar een 'gezonde rouw', zoals de psychotherapeute het noemt, voel ik me wel veel beter en slaag ik er sinds enkele dagen in het werk opnieuw te hervatten. Dit doe ik echter halftijds; want tijd en ruimte voor mezelf ben ik hoe langer hoe belangrijker gaan vinden.
Eén goede tip vanuit mijn eigen ervaring: Neem tijd en ruimte voor jezelf na een afscheid. Het heeft geen zin zo snel mogelijk terug alles te willen opnemen, als je hierdoor uiteindelijk weer een stap achteruit moet zetten.
Besef komt nu pas (Verhaal 214)
Mijn vriend Henk is 13 januari overleden, ook aan longkanker.
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen. Heel veel sterkte, Thea
Een van mijn vrienden zelfmoord gepleegd (Verhaal 216)
Het is vreselijk om je liefste te moeten missen.
Ik wens je heel veel sterkte.
Thea
Mijn toeverlaat verloren aan longkanker (Verhaal 215)
Probeer er weer een beetje ritme in te krijgen (Verhaal 211)
De bloemen maken me blij ieder dag..
Ik voel me eenzaam, ook al ben ik niet alleen... (Verhaal 140)
Ik heb een prachtig gezin maar na het verlies van mijn moeder, voel me ik alleen. Ik voel me verloren. Ik heb een jaar intensief gezorgd voor mijn vader. 8 jaar geleden overleed hij aan de gevolgen van kanker. Ons "oude" gezin die nooit over gevoel sprak. Viel compleet uit elkaar. Mijn broer ging alleen verder. Mijn zus ook. Ik bleef trouw aan mijn moeder. Maar na 2 jaar sloeg het noodlot weer toe. Ook zei kreeg kanker.. mijn allerbeste vriendin. Mijn zorgzame moeder werd ook ziek. Ook voor haar heb ik gezorgd. Net als voor mijn vader. Nu een jaar geleden verloor ze de strijd. Ik verloor niet alleen mijn moeder. Maar ook mijn allerbeste vriendin. Ik voel me sinds haar overlijden alleen... Ook al ben ik dat niet. Mijn man steunt me en mijn kinderen. Hoe klein ze ook zijn. Ze steunen me. Vrienden heb ik niet meer. Mensen willen niet te lang luisteren naar iemand met alleen maar verdriet en tegenslag.. ik mis zo een luisterd oor. Iemand die weet hoe het voelt. Ook al ben ik volwassen. Ik voel me wees....
Ik begrijp je volledig. Ik wil gerust eens samen een wandeling maken en erover praten. Ik ervaar die dingen ook, ook al is de situatie anders bij mij
Mijn man is aan kanker overleden (Verhaal 49)
Na 47 jaar huwelijk, is mijn man op 11-3-2016 aan kanker overleden op 69 jarige leeftijd. Het was o.a. een zorgzame-bijzondere man, die ook bang in zijn leven was n.a.v. veel.
Hij wilde niet dat ik na zijn dood met een andere man verder zou gaan. Ik was toen 67 jaar. Echter net voor zijn overleden gaf hij te kennen aan mijn zoon en mij, ik ga en het kan mij allemaal niets meer schelen wat jullie doen, jullie bekijken het maar.
3 kinderen, 8 kleinkinderen
Ik ben nu 67 . Ik heb totaal geen behoefte aan een andere man, ook geen behoefte aan een andere relatie
Ons huwelijk was er 1 van ups and downs . Alles overwonnen, behalve die rotkanker niet
Sterkte.
Marianne
Was 68j en 48j getrouwd
Mis haar elke dag maar wil terug zin in het leven viz een fijne vrienddschap
Alleen zijn hoeft echt niet dzar help je jezelf niet mee vooruit
Zin in een babbel
Ik mis hem erg maar heb geen behoefte meer aan een man.
Ik ben stapelverliefd op een vrouw?!!!
Wat nu??
Ik heb hem de volgende dag gevonden naast me (Verhaal 208)
We waren 44 jaar bij elkaar. Ik mis m vreselijk maar heb veel.lieve mensen en mn kinderen om me heen. Hoop dit verdriet toch wel snel een plekje te geven want dit is heel naar
Ik merk aan mezelf dat ik niets kan hebben van mijn omgeving (Verhaal 206)
Soms bevliegt het me en dan denk ik aan mij moeder, zie beelden terug. Dan voelt het beangstigend. Wie herkent dit.
Met hem is een stukje van mij gestorven (Verhaal 207)
Omdat hij verder geen deel was van mijn vriendengroep en ik geen contact heb met zijn familie of vrienden voel ik me zo alleen in het rouwen.
We waren een apart stel samen. Hadden een bijzondere band die niemand eigenlijk echt begreep. En waar ook niemand zich echt bewust van is. Hij snapte mij helemaal en ik hem. Bij hem kon ik helemaal mezelf zijn.
Met hem is een stukje van mij gestorven. Iedere dag mis ik hem meer. Ik kan bij niemand terecht en niemand vraagt hoe het met me gaat.
Met alles wat ik nu voel zou ik normaal met hem praten maar hij is er niet meer. Het besef dat ik hem nooit meer ga spreken, nooit meer ga zien doet zoveel pijn.
Het voelt alsof ik steeds verder van alles af kom te staan en me steeds meer afsluit voor wat er om me heen gebeurt. Ik kan alleen maar huilen en hem missen.
4 jaar geleden mijn zoon verloren - opnieuw elke dag huilbuien (Verhaal 93)
4 jaar geleden ben ik mijn zoon verloren, hij heeft een eind aan zijn leven gemaakt. De schok was groot omdat we totaal niet door hadden dat dit ging gebeuren.
Nu is het zo dat ik na 4 jaar weer opnieuw elke dag huilbuien heb en ook nog eens de maand waarin we hem hebben veloren. Is dit mogelijk na 4 jaar ik heb het eigenlijk nog niet verwerkt heb daarna alleen maar gewerkt.
Is hier iemand die dit deelt met mij?
Koester de goede dingen. Heus het missen is vreselijk. Ook dat je zoon het moeilijk heeft gehad. Het is het licht en het donker in het leven. Denk aan de mooie momenten van je zoon. Met jou.
Het is zwaar soms kan je met iemand praten
Vandaag merk ik dat er niet veel berichtjes komen. Mensen staan er niet meer bij stil. Denken dat er geen verdriet meer is. Het is eenzaam.
Maar zoek mensen die je begrijpen maar wees zelf ook iemand die voor een ander er is. Afleiding in de natuur muziek een boek en soms echte vrienden. Vergeet niet dat veel mensen ook verdriet hebben.
Zij weten.niet Hoe erg het is een kind te verliezen
Sterkte van Irene
Rouwen om iemand die nog leeft (Verhaal 179)
Wat vreselijk voor je dat je zus is overleden.
Ik kan dat zo goed begrijpen, mijn vriend is pas overleden, we waren 39 jaar samen, mijn zus helpt me zo goed met dit grote verdriet, ik zou niet weten wat ik zonder haar moet, dus ik snap je heel goed.
Wij zoeken het ook in spiritualiteit, er staan bijvoorbeeld heel veel bijna doodervaringen op internet, dat is soms heel troostend, de gedachte dat de doden er nog zijn, al zijn we dan even niet samen. Ik wens je heel veel sterkte.
Ik denk dat ik me maar op mijn werk ga storten (Verhaal 204)
Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten (Verhaal 103)
Papa,ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis.’😟
Tot dat ene telefoontje in de namiddag. Dat ze alles gedaan hadden wat ze konden. Ook zij hadden dit niet verwacht. Want het leek beter te gaan. Dachten ook zij.
Als betrokken familie wisten we eigenlijk niet veel meer dan die waarden en de korte samenvatting van je toestand. Beter dan gisteren, een lastige dag, verward… Ik heb geen enkel beeld van jou als COVID-patiënt in het ziekenhuis. Kon je eten, recht op zitten, televisie kijken? Was je in paniek? Had je het opgegeven? Wist je wat er aan gebeuren was? Heb je afgezien? Heb je het gevoeld dat je de wereld aan het lossen was?
Dit afscheid nemen was afscheid nemen zonder enige vorm van afscheid.
Elkaar zien in het ziekenhuis was uitgesloten.Alleen uitzonderingen werden toegelaten bij kinderen in opname, bevallingen en dreigend overlijden. Aangezien alle partijen hoopvol waren, konden we elkaar niet zien. Alsof een reële kans van één op twee niet risicovol genoeg was.😟
Je kunstmatig coma. Je wou nog zoveel regelen.’
Je kon amper iets zeggen door het tekort aan zuurstof tegen ons ma,toen jullie samen lagen.
Daarna bleef het voor altijd stil.😟
Een kans om je te horen hebben we niet meer gehad. Geen idee wat je laatste woorden waren. Of zouden zijn geweest.
Of we je nog konden zien, nu je er niet meer was? Ook dat was geen optie. Door de maatregelen ging de kist dicht. Ook je bezittingen kregen we afgesloten terug. Via het onthaal van het ziekenhuis in een doos hermetisch afgesloten. Met een grote sticker die zegt: 72 uur niet openen. Perfect voor de veiligheid maar bijna onmenselijk voor een zoon. Ook dat is afscheid nemen in tijden van corona.
Met corona op intensieve aan de beademing, het kan je zo maar gebeuren.
Warme groet,Johan.❤️
Je kan het leven niet vasthouden.😟
Afscheid namen we al meer dan eens (Verhaal 27)
Mijn vader is al heel lang ziek. Afscheid namen we al meer dan eens. Opnieuw verandert de fase waarin hij nu terecht komt en lijkt het einde zich nu definitief aan te dienen.
Sterven doe je niet ineens, dat doe je steeds een beetje. Zwaar vind ik het, omdat het al zo lang duurt.
Soms voel ik me schuldig dat ik dat zo voel, hij heeft immers die weg te gaan. En soms ook bekruipt me de angst.... wat als hij er niet meer zal zijn. Dat is rouwen vooraf, wellicht is het dan op het moment van sterven anders...
Leuke dingen gedaan doen maar het helpt niet (Verhaal 202)
4-01-2021 ik herken dat verdriet
Wij waren ook samen met mijn Dochter
Als gaan regelen dat houdt je
Maar het besef komt later nu
Na dertien manden ben ik nog en
Dip verdriet dat ik zo ziek ben geworden
Door dat gemis ik ben zo bezig
Leuke dingen gedaan doen maar het halpt niet sorry 😢 van het lange verhaal
Een leeg gevoel met af en toe “flash backs” (Verhaal 201)
Geen afscheid kunnen nemen en door afasie elkaar niet meer begrijpen en verstaan is
rampzalig en voor je gevoel niet af.Door de dood overvallen terwijl we nog zoveel plannen hadden.Een leeg gevoel met af en toe “flash backs”, je gedachten niet kunnen stoppen en elke keer na even slapen je weer wakker wordt omdat het doorgaat in je hoofd.Toch ga je verder want je moet wel, wat is dit moeilijk!Kinderen en kleinkinderen slepen je er doorheen maar je moet nu zelf zien te overleven en een nieuw leven opbouwen.De zondag waar we altijd er op uit trokken is niet meer, ook de dagelijkse dingen worden nu bijzonder nu het er niet meer is...
we gingen elkaar NOOIT loslaten (Verhaal 199)
Op 17 december 2021 sloeg het noodlot toe, ze kreeg een hersenbloeding, werd in het ziekenhuis opgenomen, ze was volledig verlamd aan de linkerzijde...
Toch bleef ik hoop koesteren op beterschap, maar haar toestand verslechterde ... dokters namen keer op keer mijn positiviteit weg... ik kon het niet aanvaarden, verkroppen...
Iedere avond was ik bij haar in het ziekenhuis, iedere avond..
Op 4 februari is ze overleden, mijn wereld stortte in... mijn wereld staat stil...
De pijn die ik nu voel is ondraaglijk, onwezenlijk... ik kan het nog niet geloven, soms heb ik het gevoel dat ik gek aan het worden ben...
Had nooit gedacht dat de impact zo enorm zou zijn, de gedachte dat ze nooit of te nimmer er nog zal zijn, kan ik op dit moment niet vatten... we gingen elkaar NOOIT loslaten...
Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen (Verhaal 198)
In december zouden we 50 jaar getrouwd zijn..oh wat mis ik hem. Ik heb veel lieve mensen om me heen maar toch, het is vallen en opstaan.
We maakten met de caravan prachtige reizen. We konden weer genieten na het overlijden van onze oudste dochter 16 jaar geleden.
En nu kan ik dat gemis niet meer met hem delen. Ze komen samen veel in mijn dromen voor. Fijne dromen, maar oh dat verdriet als ik wakker word. Slapen lukt dan niet meer...
Gelukkig woont mijn andere dochter dichtbij met gezin. Ik heb twee lieve kleinkinderen, zo fijn.
Ik hoop dat het me lukt om weer plezier in mijn leven te krijgen
Het kan altijd nog zwaarder (Verhaal 56)
Mijn lieve moeder overleed in 2016 diep ongelukkig en helemaal verloren in de grote wereld. Na het verlies van haar dochter (mijn zus) is mijn moeder nooit meer de oude geworden. Ook mijn vader bezocht haar graf nog iedere dag door weer en wind. Mijn moeder werd depressief en zag het allemaal niet meer zitten. Ze is opgenomen op een psychische afdeling. Mijn vader kon hier absoluut niet mee overweg. Het waren nu 2 ouders die jje hierdoor moest helpen.
Als klap op de vuurpijl bleef haar zoon (mijn broer)na een nietszeggende ruzie ook nog weg. Na 10 jaar is mijn moeder overleden en bleef mijn vader alleen achter. Haar zoon heeft ze niet meer gezien . Mijn vader heeft nog 2 jaar geleefd en niemand van de familie meer gezien. Twee langere jaren hebben mijn gezin en zijn vrienden geprobeert hem nog de zonnige kanten van het leven te laten zien. Het doet zoveel pijn om je eigen ouders te zien lijden onder het verdriet aangedaan door hun enige zoon.
Mijn vader is nu een jaar dood en schijnbaar is dat nog niet genoeg want nu ben ik degene die alle frustaties over me heen krijgt door mijn broer. Afwikkeling erfenis.. Aan rouwen kom je niet toe maar alle mooie herinneringen die ik samen met mijn gezin en mijn ouders heb beleefd helpen me enorm en die kan niemand van me afnemen. Pap mam ik mis jullie enorm en ben blij dat jullie er waren. Mijn kinderen missen hun oma en opa enorm en we praten samen veel over jullie.
'Men' verwacht dat ik ook weer gewoon meedoe (Verhaal 195)
Totaal overwachts van het leven beroofd (Verhaal 189)
Mijn zoon die tussen de middag thuis kwam eten,heeft hem gevonden.
Ik kreeg mijn zoon totaal in paniek aan de lijn en toen hij mij vertelde wat hij aantrof thuis ven ik gaan gillen dat hij 112 moest bellen.
Hij moest gered worden,we moesten op tijd zijn,dit was niet echt,maar ook meteen totale angst,inmens verdriet,schuldgevoel en letterlijk kotsmisselijk.
Gisteren was de crematie,het regelen,het laatste wat ik voor hem kon doen is nu klaar.
Vanmiddag gaan mijn zoon en ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts voor psychische hulp.
Ik weet dat ik door MOET gaan voor mijn nog thuiswonende zoon van 25 die iets vreselijks heeft gezien en heeft moeten doen nl zijn vader lisssnijden en beginnen met reanimeren van zijn dode vader.
Ik ben zo ontzettend bang en kan me ook niet voorstellen dat ik ooit nog dit verdriet een plekje kan geven.
Ik ben nu 53 en we waren 35 jaar samen waarvan 32 jaar getrouwd. Hoe dan???
De dood hoort bij het leven, het is een harde realiteit (Verhaal 191)
De dood hoort bij het leven, het is een harde realiteit. Nu ik zelf kinderen heb, moet ik ook leren los te laten. Het is een moeilijke opgave.
Trek me eigen erg terug (Verhaal 162)
Hoop dat er iemand op reageerd
Gr
Ik herken mijzelf in jou verhaal, verdriet eenzaam en je waardeloos voelen.
Heb het mijn huisarts verteld omdat het steeds slechter ging. Hij zei dat ik depressief was en medicijnen nodig had. Heb gesprekken gehad en antidepressiva. Dit heeft mij heel goed geholpen.
Oordelen over de suicide van mijn vader (Verhaal 9)
De oordelen over de suïcide van mijn vader... ik hoor ze veel om mij heen.
Zwakte, egoïstisch, hij had toch hulp kunnen zoeken, wie laat zijn kinderen nou in de steek?!
Het maakt het moeilijk om over te praten. Hiernaast weten veel mensen (gelukkig) niet wat het is om je vader op deze wijze te verliezen en komen er goed bedoelde adviezen.
Mijn therapeut biedt erkenning, herkenning (ze heeft hetzelfde meegemaakt), een luisterend oor, geduld en zorgt voor genoeg tissues ;-)
Het is De plek waar mijn vader er altijd mag zijn.
Iedereen heeft het recht om over zichzelf te beslissen vind ik, en natuurlijk blijven er een boel vragen onbeantwoord..dat maakt het nog NS extra moeilijk los van het feit dat je die persoon kwijt bent..sterkte
Na een slopende ziekte longfibrose (Verhaal 114)
Vrd. Groet Bert.
Mijn man is 14 dagen geleden overleden plotseling , hartinfarct hij was niet ziek ..wij waren samen 1 ik voel me leeg en kapot van binnen het is vreselijk dit gemis ..geen woorden he...om dit gevoel te beschrijven ..
Vreselijk gaan kapot van verdriet
Zwemmen in de golven van verdriet (Verhaal 187)
Ik kom de dagen prima door maar soms heb ik het moeilijk en moet ik veel huilen. Ik wil mijn man hier niet mee belasten want het brengt herinneringen op. 7,5 geleden is mijn schoonmoeder overleden.
En toch kunnen we van het leven genieten, al komen die golven soms van verdriet maar we kunnen zwemmen…
Ik ben mijn vrouw verloren aan een hersenbloeding (Verhaal 184)
Man en vriendin kwijtgeraakt (Verhaal 183)
2021.. een jaar vol nachtmerries.. (Verhaal 181)
Eerst een miskraam, toen 2 weken erna te horen gekregen toch nog zwanger te zijn.. was dus een tweeling..
Blij, maar bezorgd.. gaat dit wel goed?
30 april plotseling mijn vriendin, maatje, trouwe viervoeter plotseling overleden.. deze keuze moeten maken was zo zwaar!
Daarna kwam de volgende nachtmerrie, 20 weken echo.
Toen had mijn kleine jongen ook nog een afwijking aan zijn hersenen.. nu blijkt dat het een zeldzaam syndroom is, waarvan nog afwachten of het erfelijk is.
Met 22 weken ben ik mijn zoon verloren, ook deze keuze heb ik moeten maken.
Hoe ga je met dit verdriet om? Ik weet het niet en kan het vaak niet. Dagelijks moet ik de strijd aan gaan met mijn verdriet, terwijl je om je heen iedereen verder ziet gaan en gelukkig ziet zijn.
Mijn leven staat stil en niemand kan je hiermee helpen.
Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd (Verhaal 177)
Ik hoop dat de pijn ooit minder wordt. het verdriet om hem en de zware weg die hij 26 jaar moest gaan zullen nooit weggaan.
Graag wil ik bijgaand delen. Ik schreef het aan het sterfbed van mijn lieverd en voel de behoefte dit te delen.
Dinsdag 14 wo 15 september
Vannacht werd ik gebeld je bent al weer bijna een week aan het knokken. 2 weken geleden was je ook nog ziek en lag je aan het zuurstof, ik hoor dat je bijna 41 gr koorts hebt, ik pak mijn weekendtas die al weer dagen klaar staat en ga naar Het verpleeghuis.
Vannacht uren aan je bed gestaan
Je probeert van alles te zeggen maar ik versta niet alles
Zo frustrerend, ik wil je helpen, al je zorgen wegnemen, de juiste dingen zeggen. Heb vannacht tientallen keren gezegd hoeveel ik van je hou en dat je mag gaan rusten, je bent een held. Steeds als ik even op de bank ga liggen zeg je weer iets. Volgens mij weet je dat ik er ben, je glimlacht een paar keer als ik tegen je praat, onbetaalbaar en hartverscheurend tegelijk. een paar keer gaan je ogen open maar ze zien niets.
Nog steeds brabbel je ‘dank je wel’ als er iemand van de verpleging komt en iets voor je doet, dankbaar ben je altijd.ik ben zo trots op je.
Tegen de ochtend ben je wat helderder, dan heb je het warm, daarna weer koud, we hebben een koelvest op je lichaam gelegd.
Je kijkt me een keer aan. met heldere ziende ogen deze keer, je glimlacht en zegt ‘ mooie meid’ zoals je al duizenden keren hebt gezegd. Ik zal dat nooit vergeten. Vervolgens zeg je ‘ ga maar naar huis’ ….wat moet ik doen? Misschien wil je alleen gaan als ik er niet bij ben, ik wil je lijden geen minuut langer maken dan nodig, 26 jaar een titanenstrijd moet nu echt voorbij zijn. Ik blijf, ik zit op de bank en kijk naar jou, je bed staat in de kamer het laatste half jaar sinds je er eigenlijk niet meer uit komt, dat is fijn, de kamer is gezellig en je luistert bijna de hele dag naar je passie, muziek . In de loop van de dag worden afspraken gemaakt over het verdere beleid, af en toe wordt je even wakker, je kunt bijna niet praten drinken, dat lukt wonder boven wonder, en steeds is daar weer die glimlach, je ‘dank je wel’ zo hartveroverend maar ook zo hardverscheurend, zo glijd de dag voorbij, de pijn van het verdriet om jou is niet te verdragen, weet niet waar ik het zoeken moet, de boze droom die we 26 jaar moesten leven komt in flarden voorbij, ik kijk video’s die ik de laatste jaren van je maakte op mijn telefoon, ik moet er van glimlachen, wat ben je toch een kanjer, bijna alle filmpjes in een ziekenhuisbed of in je rolstoel want dat was jouw leven, herstellend van weer een bloedvergiftiging, herstellend van Corona, je lichaam gesloopt door die klote ms, en dan toch die lach, of zelfs nog een goeie grap, en altijd je aanbidding van mij. Liefje meer dan 30 x dachten de artsen en ik ook dat het klaar was, steeds moest ik me voorbereiden op afscheid nemen van jou, steeds moest ik me herpakken, want de tijger in jou wist steeds het tij te keren, het ziekenhuis was jarenlang ons tweede huis. Ook nadat de behandelend artsen besloten verdere behandelingen te staken omdat je lijden uitzichtloos was overleefde je de laatste 1,5 jaar in het verpleeghuis zonder behandeling infectie na infectie, met iedere crisis moest je weer een stukje van je ongekende kracht inleveren en met iedere crisis brak een stukje in mijn hart.
Nu lig je hier, voor je laatste gevecht, het kon echt niet meer, die klote ms die jou sloopte zal ik niet missen, maar leven zonder jou, wij die zo n intense heftige 26 jaar lange boze droom moesten leven, ik weet nog niet hoe ik dat moet doen, maar met de echte geliefde vrienden die een stuk van de weg met mij meeliepen ga ik mijn best doen. Niemand is zo sterk als jij. Mijn strijder. mijn engel, er moet voor jou iets moois weggelegd zijn. Jij verdient het paradijs, een standbeeld en een oscar, Rust zacht op een mooi plekje waar waar de zon hopelijk uitbundig schijnt, ik zal nog vaak bij je zijn en je bloemen brengen want daar houd je zo van.
Dag mijn lieve lieve kanjer , ik hou van jou voor altijd.
Ik voel me afschuwelijk, kan hem niet missen (Verhaal 176)
Ze moest gedotterd worden (Verhaal 86)
Ook 62 jaar samen mijn man had 12 jaar Alzheimer die ik bijna tot het laatst verzorgd heb.
Het is nu 5 maanden geleden en ik.mis hem heel erg.vooral zijn liefde zijn warmte zijn begrip en geduld
Toch doe ik nu weer dingen die ik.fijn vind.hij zou zo verdietig zijn als hij wist dat ik niet sterk genoeg ben om toch weer van het lenen te genieten.en van alle heerlijke jaren die wesamen hadden
Die herinneringen koester ik elke dag!
Ik ben hem iedere dag dankbaar voor wat hij voor me betekend heeft
Ik zoeknieuwe contacten ook met buren want ik wil niet elke dag alleen zijn
Soms verzin ik een boodschap om er even uit te zijn .of naar de leeszaal of een terrasje.dan zie ik..mensen en je maakt altijd wel een praatje met iemand.
Als je behoefte hebt om te schrijven,doe dat ok weet wat je meemaakt
Janny
We gaan het wel redden, maar nu nog even niet (Verhaal 173)
In juni eindigde mijn relatie met iemand die het niet goed voor had met mij. Ik heb de stap gezet om de relatie te verbreken, maar de emotionele nasleep duurt wel even.
Twee weken daarna werd ik slachtoffer van geweld. Op klaarlichte dag werd ik bijna omver gereden. De opmerking die ik maakte (‘aso’) kwam mij duur te staan. Aangifte bij de politie was geen succes. Door mijn rustige houding tijdens de aangifte werd ik niet geloofd.
Het hondje van mijn (volwassen) dochter werd aangereden en is blijvend verlamd aan zijn achterpoten. Het verdriet van je kind zien, alleen kunnen luisteren, troosten en er zijn voor haar. Het gaf me een gevoel van onmacht. Als moeder wil je dit niet voor je kind.
Mijn arbeidscontract dat door ‘boventallig’ zijn niet is verlengd. Thuiszitten? Ik ben pas 63.
En als klap op de vuurpeil het plotseling overlijden van mijn schoondochter (29) aan een hersenbloeding. Weer die onmacht, maar nu het verdriet van mijn zoon, bovenop je eigen verdriet.
En als toetje: zoon loopt corona op na de uitvaart. Alleen in zijn huis, nog geen 2 weken na het overlijden. Zelfs bij hem zijn kan eigenlijk niet. Voor hem zo onmenselijk gruwelijk.
Eerlijk gezegd… ik ben er klaar mee. Halloween 👻, opzet geslaagd, maar nu kunnen de lichten wel weer aan.
We gaan het wel redden, maar nu nog even niet.
Ik heb het gevoel dat ik sterk moet zijn voor iedereen (Verhaal 172)
Het gemis werd alsmaar groter (Verhaal 134)
Ik herken veel van wat jij voelt . Ook ik heb nooit de draai van het leven terug kunnen opnemen . Ik was toen 57 .
Heb nooit een andere partner bewust gewild . Het is eenzaam . Verschrikkelijk eenzaam . Maar ik mis geen man , ik mis MIJN man .
Twee dochters overleden (Verhaal 63)
Vreselijk dat je 2 kinderen moest verliezen aan vreselijke ziekten! Onze zoon van 31 jaar overleed ook aan alvleesklierkanker en een half jaar mochten we hem verzorgen met zijn vrouw. Het verlies is na 10 jaar nog vreselijk. Dit 2 x meemaken lijkt me des te gruwelijker. Wel hoop ik dat het contact met je 6 !!!!! kleinkinderen en 2 schoonzoons goed blijft, ook als zij weer nieuw geluk vinden.
Helaas is dat bij ons niet het geval.......Onze schoondochter gebruikt zelfs een foto van zijn kist in de kerk als reclame voor haar nieuwe werk, "rouwverwerking " . Onze kleinzoon zien we niet meer..... Heel veel sterkte en wijsheid voor de toekomst.
Ik kijk alweer naar andere vrouwen (Verhaal 167)
Terwijl ik in de rouwverwerking zit kijk il alweer naar andere vrouwen is mij opgevallen...
Is dat niet niet gek???
Bang nu om alleen achter te blijven.
Zie mijn verhaal 166/167. Dubbel ws fout gegaan
Jolanda
Ik vind het niet gek. Rouwen is een duaal proces waarbij je kijkt naar het verleden (verliesgericht) en met doorleven (toekomstgericht bezig bent.
Dit kan onderdeel zijn van de rouw verwerking. Dit proces hoef niet in fasen te verlopen.
Google maar eens op de term duale procesmodel rouw, dan kom je allerlei artikelen tegen waarin dit wordt uitgelegd.
Mijn man is 3 maanden geleden overleden en ik kijk ook al naar andere mannen en vind het leuk om te fantaseren over een toekomstige relatie. Echter: mocht het zover komen dan pak ik dit heel geleidelijk aan, er moet voor mij toch minstens een een aantal kwartalen verstreken zijn om eea wat te stabiliseren. Als de persoon daar dan niet op kan wachten dan heeft hij pech gehad.
Kristine 55
Wanneer word ik wakker uit deze nachtmerrie. (Verhaal 166)
Mijn allessie.
Zo abrupt dat Ik het nog steeds niet kan bevatten. Onverwachts en binnen een uur. Waarschijnlijk een ruiter-embolie. Uitslag moet nog komen.
De hulp om mij heen is groot, maar de leegte om mij heen is veel groter.
Het is dat ik mijn zoon Thomas nog (thuis) heb, anders was voor mij de keus snel gemaakt. Het idee dat ik nu alles alleen moet doen is onverdraaglijk. Eric deed zoveel voor mij en anderen, dit kan toch niet allemaal waar zijn. Wanneer word ik wakker uit deze nachtmerrie.
Onze plannen en gezin naar de knoppen. Ik vraag mij steeds af waarom, waarom.
Hebben we iets verkeerds gedaan, waarom worden wij zo gestraft.
Ik word soms helemaal gek van binnen en ga helemaal flippen.
Nu ben ik moe van de medicatie die ik heb gekregen.
Mijn zoon is nu nog sterk (net als zijn vader), maar ben bang dat hij straks ook instort.
Pas 20 jaar en nu al zonder zijn vader en houvast.
Ik zou wel tegen de wereld aan willen schoppen en elk geluid wat ik hoor is teveel.
Ik wilde mijn verhaal kwijt en ik voel ook dat ik naar gelijkgestemden op zoek ben!
Jolanda
Mijn broer overleden aan corona (Verhaal 110)
Ik ben zelf verpleegkundige en voor mijn broer zijn dood , stond ik echt in de frontlinie bij corona ptn, ik kan dit momenteel niet aan, ....hoe redden jullie dit, hoe moet het verder....
Gecondoleerd met het heengaan van je broer. Ik hoop dat je kracht gaat vinden in die dingen die je nog voor hem zou kunnen doen. Mijn lieve moeder is ook aan de gevolgen van Corona in november j.l. overleden. Onverwachts en nog veel vragen. Ik probeer nu uit mijn geheugen dingen te vinden die ze nog graag zou doen of wat ze ons graag zou zien doen. Verder probeer ik vast te klampen aan ooit eens weerzien. Corona verwoest levens en families, dat zal generaties lang nog gevoeld worden. Houd moed.
Mijn broer ook, in 10 dagen tijd, hij had wel onderliggende aandoeningen, kon niet veel meer, zat in rolstoel, maar toch, hij was n sterke man. Was gevaccineerd, al die lange corona-periode geen klachten, tot enkeke weken geleden.
Corona sloeg ineens toe en werd zijn einde.
Heb hem niet meer kunnen zien, niet bij leven afscheid kunnen nemen.
Dat vind ik erg, hopelijk heeft hij niet meer gemerkt dat we er niet konden zijn en zich niet alleen gevoeld.
Alleen zijn echtgenote mocht bij hem zijn.
Een paar dagen voordat hij ziek werd heb ik hem voor t laatst gezien en gesproken. Gelukkig was dat toen een prettig contact, want het is mijn laatste herinnering, en die koester ik.
Evenals het goede contact wat ik altijd met hem had.
Dat stelt me gerust, en daardoor kan ik nu toch weer verder.
Ik hoop dat dat jou ook gaat lukken!
Heel veel sterkte!
Het gemis is als een zwart gat in mijn lijf (Verhaal 169)
Dank allen dat ik hier heel even mijn verdriet kwijt kon.
Ik wil dat de pijn weg is (Verhaal 50)
Na 40 jaar kwam ik mijn 1ste jeugdliefde Benny weer tegen, ik was toen 12,5 jaar alleen met mijn dochter nadat mijn partner vertrok voor een ander, nooit zou ik nog mijn hart openstellen maar Benny zorgde ervoor dat mijn hart weer sneller ging kloppen, deed me weer dansen en lachen,
we hadden elkaar terug en nu was het voor altijd, het was alsof we elkaar nooit uit het oog verloren waren maar " altijd" duurde niet lang,
na 11 maand samen kreeg Benny op 4 januari een hartstilstand, de wereld stopte van draaien, mijn voeten voelden geen grond meer ik schreeuwde, brulde, huilde.......
Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar zijn familie vangde me zo goed op, ze betrokken me bij alles, nu valt alles stil, alles thuis doet me aan hem denken, alles koester ik, tot het kleinste spulletjes toe, ik vraag me steeds af waarom, wat hebben we misdaan om deze keer niet samen te mogen blijven?
In 3 jaar ben ik mijn moeder verloren heb ik kanker gehad... Ik dacht dat eindelijk de zon weer in mijn leven was, niet dus.... Ik mis hem zo heel erg dat ik hem achterna wil gaan want dan zouden we voor de derde keer maar voor altijd samen zijn, maar ik heb een dochter die me nodig heeft.... Ik wil dat de pijn weg is....
Wat een heftig verhaal. Ik snap er ook niets van. En het vervelende is, antwoord op 'de waarom vraag' zullen we nooit krijgen.
Ik wil ook dat jouw pijn weg is. Deze pijn is niet te doen en super oneerlijk!
Maar wat je zegt, je dochter heeft je nodig. Hou dat in gedachten en ik hoop dat je daar kracht uit kunt halen.
Liefs.
Zie mijn verhaal 166
Groet
Jolanda
Ik heb het beste dat mij is overkomen zien sterven (Verhaal 157)
Mijn leven staat nu 3 weken op zijn kop.
Mijn lieve man is abrupt binnen een uur uit het leven gerukt.
Nog steeds niet te bevatten radeloos en ben misselijk van verdriet.
Mijn steun en toeverlaat. Mijn allessie
Het is dat ik nog een zoon van 20 jaar heb, maar anders was het voor mij klaar geweest.
Ik ben op zoek naar gelijkgestemden
Jolanda
Zie mijn verhaal 166
Ik heb het gevoel er alleen voor te staan (Verhaal 168)
Weet niet hoe verder zonder mijn liefste (Verhaal 122)
hij was niet ziek ..
ik kreeg een app van zijn werk
..Marjolein wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ..
.en ze zei is er iemand bij je
..toen voelde ik het al en ze zei
:Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterdag hebben we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..
ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar
..ze zijn er kapot van weet niet meer hoe te leven elke dag ga ik met onze jongens naar onze man en vader
..het is vreselijk ...
we gaan kapot van verdriet
Weet niet hoe verder zonder mijn liefste
Zie mijn verhaal 166
als kind al in een soort rouw (Verhaal 77)
Ik ben emotioneel en psychisch verwaarloosd en heb het idee dat ik als kind al in een soort rouw ben gekomen, waar ik nooit doorheen ben gekomen.
Alsof de rouw vast is komen te zitten.
Ik las mogelijke rouwreacties en die herken ik van mezelf als kind. Bijvoorbeeld het bezig zijn met de schuldvraag (waarom word ik zo behandeld). En een kind ziet altijd zichzelf als schuldige (ik ben niet goed genoeg, waardeloos en daarom....).
Ook de uitzichtloosheid/depressie kan een rouwreactie zijn, zo las ik. Dit heb ik ook ervaren als kind.
Deze twee dingen zijn nooit meer weggegaan. Vandaar dat ik dacht aan het vastzitten van het rouwproces.
Nu ik volwassen ben, ver in de vijftig, komt er ook nog een soort rouw bij over hoe mijn leven na mijn jeugd verlopen is. Ik ben bijvoorbeeld nooit in staat geweest een baan te houden, vriendschappen op te bouwen, een relatie te houden.
Als volwassene merk ik nu ook de reactie bij mezelf, die ik ook las in een artikel over rouw, dat mensen zeggen: Kijk naar wat je allemaal wel hebt. Dan word ik boos omdat ik dat helemaal niet voel, ik voel verlies van leven.
Het is pas onlangs dat ik kwam op het thema rouwen m.b.t. mijn leven. Ik herken veel dingen die over rouw worden gezegd bij mezelf.
4 februari man overleden (Verhaal 106)
Samen met hem is voor mijn gevoel mijn toekomstperspectief heengegaan (Verhaal 159)
Ik weet dat je dit niet helpt maar het is heel normaal wat we meemaken
Gr
We helpen elkaar, denk ik. Door onze ervaringen te delen en het gevoel te hebben dat we niet de enigen zijn die zich zo voelen.
Zomaar uit het leven gerukt door zinloos geweld (Verhaal 163)
Nergens zin in (Verhaal 160)
En eten smaakt me niet ik kook bijna nooit maar als ik uit eten ga met iemand gaat het goed
Is dit herkenbaar voor iemand
En na 2 jaar nog steeds het eerste daar ging beter
Ik hoop op reacties
Gr
Ik mis hem nog elke seconde (Verhaal 58)
Mijn man is nu 2 jaar weg en verdriet word minder maar dat ellendige gevoel blijft maar doorgaan met ups en downs ik befrijp heel goed hoe jij je voel ik wens je veel sterkte
Gr
Nooit gestopt met rouwen over verbroken relatie (Verhaal 29)
Toen ik achttien was raakte mijn verkering uit. Het was het eerste meisje waar ik van hield en eigenlijk ben ik nooit gestopt om over haar te rouwen.
Ik ben nu 42 jaar en inmiddels getrouwd met een vrouw waar ik veel van hou. Nu zul je denken dat een meisje verliezen op die leeftijd minder erg is dan dat iemand overlijdt.
Bij overlijden is het echter zo dat je een proces in kunt gaan terwijl dit een lang proces is geweest van mijzelf verwijten maken en er steeds verdriet van te hebben.
De reden dat ik dit noem is omdat ik hulpverleners en klanten ervan bewust wil maken dat je elk verdriet serieus moet nemen, ieder op zijn eigen manier kan rouwen om iets.
Door problemen vonden we elkaar niet meer , maar ik herinner mij vooral hoe mooi en liefdevol onze relatie was.
Nu, na zoveel jaren, doet zijn verlies mij ontzettend veel pijn.
Dus ja, op rouwen kan je geen tijd plakken en ook niet op de zwaarte van een verlies. Dat is heel erg persoonlijk.
Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen (Verhaal 156)
Oké we waren maar 2 jaar samen toch wanneer iemand er voor kiest om niet meer samen met jou in leven te blijven maakt dit je gewoon kapot. Ik mis hem zo verschrikkelijk hard. Ikzelf ben dezelfde leeftijd en geloof me op die leeftijd ben je volop bezig met plannen maken voor de toekomst, maar welke toekomst heb je nog wanneer de persoon met wie je dit plant gewoon van de ene op de andere dag weg is?
Ik heb al vaak gezegd, wacht op mij op een dag kom ik ook. Maar 60 jaar lang nog wachten op de liefde van je leven, geloof mij dat dat lang gaat duren.
Ik wist niet dat je op zo een jonge leeftijd al zo een verschrikkelijke pijn zou voelen.
Vertrouwen kwijt (Verhaal 155)
Ik hoop op reactie
Groetjes Winnie
Sinds 2 weken ben ik ineens wees (Verhaal 154)
Na al het geregel val ik in een gat.
Deze intense verdriet, boosheid en onwerkelijk nog kan ik niet bevatten.
Wat kn je het beste doen denk maar over jeheen laten komen.
Zal er toch door heen moeten. Ben ineens wees.
Jammer gnoeg zijn er genoeg mensen die je gewoon negeren en dat vind ik het llastigste.
Maar goed meer weet iknu even niet meervte schijven.
Groetjes moniek
4 dage na haar overlijden ben ik bevallen (Verhaal 151)
Ik ben een dame van 32 en ben beide ouders kwijt
Mijn vader is al 21 jaar overleden maar mijn moeder deze maand 3 jaar
Wat mis ik haar verschrikkelijk en wat baal
Ik dat ze mijn kindjes niet ziet opgroeien (7jaar en 3)
Ik was 40 weken zwanger toen de arts besloot de behandeling te stoppen
Daar stond ik dan met me dikke buik afscheid te nemen van mijn lieve moeder en nadenkend hoe ik op een veilige en gezonde manier ons meisje ter wereld moest brengen
4 dage na haar overlijden ben ik bevallen en dan komt het besef nog meer
Niet het nieuws met je moeder delen
Amper 2 dagen na de bevalling haar naar haar laatste rustplaats gebracht
Dan begint het pas
Doorgaan doorgaan en doorgaan
Nu bijna 3 jaar verder merk ik dat het steeds moeilijker word
Enige vragen die dagen door mijn hoofd gaan is waarom
Bedankt voor het lezen
Papa ik mis je..... (Verhaal 150)
De heerlijke zon op onze snoet, een fijne dag samen en de kleinkinderen, met een simpele “bye pap” zie je in de week.
Je voelde je niet heel lekker die dag, en nam dan ook wat afstand ivm Corona.
De dagen die volgden werd het er niet beter op. Donderdag viel het verdict “corona”.
Voor de zekerheid toch maar naar het ziekenhuis zei de huisarts.
Vanaf die donderdag is het 4 weken en 1 dag mentaal en emotioneel ondraagbaar geweest.
Het leek de eerste dagen vrij goed met je te gaan, we appte en er konden nog grapjes vanaf. Plots ging je achteruit. Je was moe, uitgeput van dit monster.
Ze brachten je voor je rust te vinden in een kunstmatige coma.
Vanaf dit moment was het een ware rollercoaster.
We hebben 2 keer een slecht nieuws gesprek gehad en mochten uitzonderlijk afscheid van je komen nemen...zo bizar als ingepakte marsmannetjes aan je bed...zoveel buisjes, zoveel geluidjes, zoveel machines. Ik kon niet eens je gezicht fatsoenlijk zien omdat je op je buik lag.
Wie had dit ooit gedacht.....
Wat doet het ook zoveel pijn dat ik je niet even meer heb kunnen spreken.
Na drie weken vechten,met de ene dat goed nieuws... de andere dag weer slecht nieuws....
Het team stond met hun rug tegen een muur.
Maandag 14 juni 2021 de dag na Vaderdag besloten ze om je te laten inslapen, je longen waren niet meer levensvatbaar.
Dit was de droevigste rit ooit naar het ziekenhuis. Hoe kan je je daar op voorbereiden dacht ik...
Je broers, je vriendin, en je kinderen zijn afscheid van je komen nemen.
Onwerkelijk wat Corona doet.
Weer als marsmannetjes zaten ik, mijn broer en je vriendin bij je tot je laatste zucht, je broers mochten enkel volgen op camera.
Je word de eerste weken geleefd, maar nog steeds lijkt het onwerkelijk.
Nu zijn we 3 maanden later het besef begint te komen. De beelden staan in gedachten gegrift, en herhalen zich steeds weer.
Papa ik mis je.....
Dierbaar persoon kwijt (Verhaal 149)
Ik ga kapot van verdriet, dierbaar persoon kwijt. En nooit meer kunnen zien. De vele stress maakt me kapot.
Soms denk je ik word gek en voel me misselijk en beroerd geen eetlust nergens zin in heb jij dat oook
Het was genoeg, zei hij... (Verhaal 138)
Gr
Ik vind er zonder hem niks meer aan (Verhaal 147)
Ik mis hem dit jaar zo erg en voel me erg alleen.
Onze kinderen zijn volwassen en hebben hun eigen leven.
Ik vind er zonder hem niks meer aan.
Zonder mijn man maat vriend (Verhaal 146)
De laatste oxycodon heeft zijn hart stil gelegt.
Hij was 57 jaar mijn leven staat nu op ze kop .
Hoe moet ik veder zonder mijn man maat vriend wij waren 30 jaar samen wij waren 1
En nu moet ik het alleen doen maar weet niet hoe het is zo moeilijk maar ik ga door voor hem dat moet gewoon ik heb nog een lange weg te gaan . Nooit meer samen xxx
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag! (Verhaal 143)
Ik heb samen met mijn vader, broer en man de uitvaart geregeld, ik vond het fijn bezig te zijn en iets te kunnen betekenen. Afgelopen week lijkt het er allemaal pas uit te komen, ik ben ineens ontzettend moe, ik irriteer me aan geluiden en moet erg vaak huilen als ik alleen ben. Ik ben afwezig in gezelschap, mijn hoofd voelt alsof het vol watten zit.
Ik heb deze gevoelens een keer eerder ervaren toen ik tegen een burnout aan zat. Ik weet dat ik mijn gevoelens, er moet laten zijn, ik accepteer ook dat ze er zijn, als ik moet huilen dan laat ik het gebeuren. Toch voel ik mezelf worstelen met het hele gebeuren. De pijn, het gemis, de leegte ik voel me eenzaam. Mijn gedachten zijn heel vaak bij mijn moeder, bij wat er gebeurt is, hoe het verlopen is. Ik weet dat het goed is, hoe er gehandeld is, alles is gegaan zoals het zou moeten gaan daar is geen twijfel over.
Eigenlijk is alles goed zoals het is maar wat is rouwen een enorme aanslag!
Ergens ben ik toch bang voor deze gevoelens omdat het zo dicht ligt bij het gevoel dat ik had toen ik tegen een burnout aan zat. Het maakt mij angstig omdat het juist zo goed met mij ging.
Mijn moeder was 61, veel te jong, mankeerde niets en is zo plotseling bij ons weggegaan.
Mijn beide mannen verloren (Verhaal 142)
Wat een hel waar ik samen met mijn kinderen in terecht kwam, maar het leven ging door,
Na 3 jaar alleen met mijn kinderen te zijn geweest ontmoete ik mijn 2 de man in 1988, hij was gescheiden had ook 2 kinderen, in 1996 trouwde ik opnieuw met deze man veel ups en downs meegemaakt met hem maar toch bij hem gebleven,
Maar in jaar 2000 begon hij ziek te worden Hartinfarct 4 omleidingen Copd, Suikerziekte maar in al die jaren heeft hij zo vaak in het ziekenhuis gelegen tot 1 mei 2021 mijn wereld opnieuw instorte hij overleed hij was nog maar 67 jaar,
Nu ben ik alleen heb het er heel moeilijk mee in het begin als zo iets gebeurd je word gewoon geleefd, alles in een roes, maar dan kom je tot besef dat hij er echt niet meer is, dat gemis zijn stem ik verzorgde hem de laatste jaren, douchen aankleden ed dat is nu weg,
Ik heb wel mijn kinderen en kleinkinderen en zijn kinderen die wel komen en steunen, maar toch moet ik het alleen doen en verder doorgaan maar och wat is het moeilijk wat een verdriet,
En in al die jaren mijn beide mannen verloren, mijn zus 43 jaar, mijn broer 58 jaar, mijn ouders 71 en 84 jaar
Maar het leven gaat door hoe moeilijk ook.
Ik heb man verloren na 4 weken ic. (Verhaal 141)
Ze hebben alles geprobeerd maar hij werd niet meer beter.
Hij was pas 51
Ik heb geen afscheid kunnen ,nemen en ben na 33 jaar samen te zijn geweest nu alleen met onze kleine meid.
Mijn man is 2 april overleden.
Ik mis hem zo erg
Zij laat drie kinderen achteren. Het gemis is groot (Verhaal 139)
Niemand kan mij vertellen wat er nou echt met hem is gebeurd (Verhaal 118)
Opeens ben ik alleen, zonder hem. Hij komt niet meer thuis. Kan in de avond niet lang in de huiskamer zitten. Ga naar bed en kijk Tv maar alles gaat langs mij heen. Waarom moet ik dit meemaken, ik ben 54 en heb geen idee hoe ik verder moet . Nu verwerk ik beetje bij beetje mijn verdriet. En ondertussen spoken er allerlei gedachte. Door mij heen. Hoe ziet mijn toekomst er nou uit. Ik heb zoveel vragen, angsten en onrust. Ik had hem zo graag weer terug in mijn leven. We hadden nog zoveel plannen samen. Nog zoveel te doen, en dan weer die vraag....waarom waarom op jonge leeftijd en niemand vertelt mij waaraan , oorzaak is echt onbekend.
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Marjolein
Wil je graag troost bieden zodat je weet dat er mensen zijn due jou situatie kennen,,jemoet het zelf en alleen verwerken,,maar wel met de gedachten dat er iemand is die meeleeft,,,,
3 dagen na zijn utvaart kreeg ik een herseninfarct (Verhaal 136)
Heb mijn vader gereanimeerd waar zoontje bij was (Verhaal 135)
iedereen gaat maar door (Verhaal 67)
die ik nog heb en die vinden dat ik het maar weer moet kunnen ..
Iedreeen gaat maar door je moet verder....Ikheb zoveel met hem moeten
worstelen hij hing op me maar ik heb zelf nooit iemand gehad om op terug te vallen en heb zoveel iedereen geholpen waar ben ik Ik kan niet meer na alles vallen en opstaan mijn lieve zus is er nietmeer mijn ,,vriendin van jaren
mijn zusinAustrallie .mijn oudste broer 22februaridood gevonden en ga maar door mijn moeder al jaren geleden maar ik heb dingen nooit echt goed kunnen uit praten over niet echt gewild ziijn ik roep haar nog steeds
En er wordt maar verwacht dat ik net zo makkelijk doorga terwijl dit momenteel nog een onmogelijke zaak is.
Tot de dag van vandaag mis ik hem (Verhaal 44)
op 28 september 2015 kreeg mijn man een hartstilstand en heeft 2 weken in coma gelegen. Daarna volgde een lange revalidatie. Hij is niet meer de oude geworden.
Hij zou half februari 2016 weer thuis komen na een zwaar traject voor hem. Hij heeft ontzettende hard gewerkt, in de tussentijd een openhart operatie gehad, 3 x een maagonderzoek en elke week bloedtesten.
Omdat hij buikpijn bleef houden toch maar eens een echo gemaakt. Onze wereld stortte ineen. Hij bleek alvliesklierkanker te hebben. Ook een aantal longembolieën waarvan de artsen bang waren dat dit vreselijk fout kon gaan in de zin van benauwd en pijn.
Op 26 februari is besloten hem aan de morfinepomp aan te sluiten. Op 27 februari 2016, nu bijna 2 jaar geleden is hij overleden. Tot de dag van vandaag mis ik hem. Ik voel een enorme leegte.
Terwijl ik kortgeleden weer Oma ben geworden is het gemis alleen maar groter geworden. Het niet meer kunnen delen van de mooie momenten. Ook ik werk intussen weer maar de mensen om me heen laten het steeds meer afweten.
Echtparen die nog maar mondjes maat komen of wat laten horen. Alleen een kennis die ook haar man is verloren begrijpt wat ik elke dag weer door heenga. Vooral het alleen thuiskomen en alleen opstaan vind ik nog steeds moeilijk.
Ik heb het idee dat ik nooit meer echt gelukkig zal worden. Maar wel even fijn dit van me af te schrijven. Wellicht helpt het een beetje.
Ik herken je verhaal zoals je die omschrijft. Ook de gevoelens die je nu meemaakt.
Mijn echtgenote is in januari j.l. t.g.v. darmkanker overleden.
Na vier operaties en chemokuren in verschillende ziekenhuizen is ze op zestig jarige leeftijd overleden.
Een prachtmens was ze, altijd positief.
Ik zit nu in een fase van diep verdriet en eenzaamheid, bezoekjes krijg ik op dit moment nauwelijks, het voelt of je niet meer bestaat. Mijn geloof houdt mij overeind.
Ik wens je alles toe wat je nodig hebt!
Vriendelijke groeten.
Alle dagen heb nog veel verdriet (Verhaal 131)
het is gewoon niet hetzelfde (Verhaal 65)
Hij was mijn tweelingziel (Verhaal 130)
We kenden elkaar net (Verhaal 126)
En daar opeens was hij ziek. Hij had het Janssen vaccin gehad en dacht daar zo ziek van te zijn. Toen zijn temperatuur 40.1 was, werd hij opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleek hij een erg hoge hartslag te hebben (180) en in de weken er voor een stil hartinfarct.
Al die tijd intensief contact gehouden en ik stond op de contactlijst om op de hoogte gehouden te worden, toen hij een cardioversie kreeg. Het verliep goed en hij mocht de volgende dag weer naar huis, met medicatie.
Nu is er radiostilte en het laatste wat hij aangaf is : Lieverd ik moet even mijn rust nemen, ik ben kapot en moe (kus). Ik begrijp dit, al weet ik nu niet welke positie ik in mag of kan nemen. Ik ben hier deel van geworden, wil betrokken zijn, maar kan dit niet (meer).
Is het dan juist liefde om hem die rust te geven en geen bericht meer te sturen? Kan ik nog de hoop houden op de toekomst waar wij van droomden?
Ik ben er erg stuk van en kan er met niemand over praten.
We hebben elkaar ontmoet na vele lange gesprekken en beiden wilden we eerst alleen vriendschap en zien wat er uit voortvloeide.
Het klikte, en er groeide wederzijdse liefde, maar we hebben beiden een flinke rugzak. Hij wil eerst orde op zaken stellen, vindt dat we geen basis hebben voor een nieuwe relatie.
Totdat hij met zichzelf in het reine is gekomen is er radiostilte. Dit is zó verschrikkelijk moeilijk. Ik heb alleen een telefoonnummer van hem. Wil hem zo ontzettend graag bellen, maar doe het niet.
Ik moet zijn besluit respecteren. Hij neemt contact met mij op, als hij er aan toe is, heeft hij gezegd. Het afwachten of dat inderdaad ooit gaat gebeuren en de onzekerheid geeft mij veel spanning.
Ik weet dus wat er in je om moet gaan. Vreselijk.
Maar hij heeft kennelijk de rust nodig. Gun hem dienst,al is het nog zo moeilijk. Blijf vertrouwen. Dat doe ik ook. Sterkte,
Liefs Hanny
Meest huil ik elke dag (Verhaal 128)
Ene dag gaat t beter als de andere dag.
Mis mn partner vreselijk,,het voelt zo alleen,,vele in mijn familie hebben t ook al meegemaskt,daar ga ik soms heen of hun hier.
Als ze er zijn is t fijn maar als ze weggaan is t weer niks.
Maar iedereen gebeurt het,dus ik moet er ook doorheen komen.
Je kan niet meer zo ergens van genieten,of niet lachen..
Er zijn vast meer mensen die dit bekend klinkt
Het kost heel veel tijd.
Liefs Hanny
Ik heb nooit mogen rouwen van hem (Verhaal 129)
Oktober2016 overleed mijn man na ruim een jaar darmkanker. Bij diagnose bleek de tumor al 25 cm groot te zijn met uitgroei naar de blaas. Ruim een jaar de ene ziekenhuisopname na de andere, iedere keer weer die ambulance voor de deur.
Een jaar later kreeg mijn hartsvriendin, die een soort zus voor mij was, diagnose hersentumor. 5 maanden later overleed zij. Weer een groot gemis.
Begin februari 2020 kreeg mijn oudste zoon ( 48 ) diagnose kanker in een vergevorderd stadium. Hij had sinds 6 weken heftige buikpijn. Twee weken later overleed hij.
Ik kreeg zelf voor de tweede keer kanker, ook deze keer had ik geluk. Ik herstelde bij mijn toenmalige vriend thuis, waar ik een latrelatie mee had. Hij woont 25 km bij mij vandaan. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen is mijn hele huis door inbrekers overhoop gehaald. O.a. mijn trouwringen en een gouden armband met geboortebedels zijn gestolen. Ik heb geen enkele tastbare herinnering meer aan mijn man.
Mijn vriend stelde voor om ringen voor onszelf te kopen om onze liefde te bevestigen. Dat hebben we gedaan. Hij stelde voor dat ik bij hem zou komen wonen. Ik zei ja. Ik had zelfs een koper voor mij huis.
1 dag later maakt hij een einde aan onze, bijna 3 jaar durende, relatie zonder uitleg.
Achteraf ben ik daar blij om, hij was een verborgen narcist en perfectionist.
Maar het heeft heel erg veel pijn gedaan. Ik heb nooit mogen rouwen van hem. Nu rouw ik pas om mijn overleden zoon.
Hoe moet ik verder met al mijn verdriet (Verhaal 89)
want niets doen maakt je helemaal kapot merk ik ..
ik heb ze beide ook alleen moeten cremeren en alles verzorgt , en de familie hahaha ,, die kwamen allemaal opdraven , maar toen de crematie voorbij was heb nooit meer iets van ze vernomen op een enkele na .. die gaan gewoon door en ik blijf gebroken achter .. en zijn mij vergeten .. dat is dus mijn familie ..
mocht je steun krijgen van familie en vrienden , dan zou ik ook zeker een rouw deskundige opzoeken want familie weet niet goed hoe ze met dit soort zaken soms moeten omgaan ..
sterkte , ik leef met je mee.
gr
michel
Het leven gaat door,zeggen ze dan. (Verhaal 113)
2 jaar hebben we gevochten tegen de kanker..
Aanvankelijk leek het goed te gaan, ziekte leek stabiel.
Tot in september 2019. De kanker was heel progressief uitgezaaid in zijn gehele romp.
Het ging snel bergafwaarts, tumorkoorts, hormoontherapie, bestraling. Ene opname na andere volgde. 24 uurs hulp werd ingezet. Morfinepomp, dormicum tot het einde nadere op 22 november 2019.
Net 1 maand nadat zijn moeder ook was overleden.
Het leven gaat door,zeggen ze dan. Nou voor mij niet. Het leven stopt.
Waarvoor nog verder? Voor die anderen?
Nee, je moet verder voor jezelf , maar wat wanneer je niet weet hoe en waarom?
Rouw is rekbaar zeg ik altijd.. heeft tijd nodig.
Hoe lang..... géén idee
Gr.
Marianne
Blijf sterk,,je ben sterker dan je denkt..
het laatste kwartier draait nog te pas en te onpas ongewild in mij hoofd (Verhaal 123)
De Film van het laatste kwartier draait nog te pas en te onpas ongewild in mij hoofd, ondanks dat ik volledig achter haar keuze stond en nog sta, krijg ik het niet voor elkaar om hem te laten stoppen.
Ik vond het een heftig moment, ik gaf de arts een seintje dat we zover waren en dat het infuus open kon en een paar minuten later was ze overleden.
Zou de film ooit nog achter in de kast belanden zodat ik hem niet meer met regelmaat moet zien?? wie het weet mag het zeggen.
Ik mis mijn ouders en voel de leegte (Verhaal 47)
7 september 2017 is plotseling mijn vader aan een hartinfarct overleden.
Omdat mijn moeder toen ernstig ziek was hebben mijn zus en ik de zorg voor haar op ons genomen , 11 mei 2018 is zij 8 maanden na mijn vader overleden.
Wat mis ik ze en wat heb ik hier vooral avonds veel verdriet om.
Vooral als ik zoals vandaag in mijn ouderlijk huis kom voel ik de enorme leegte die zij achter laten.
Ik kom hier ook het liefst niet alleen , niet dat ik dit wil ontlopen maar het voelt zo alleen en akelig zonder mijn ouders.
Het verdriet kan er soms ook zo in alle hevigheid zijn.
Bij een lied, een blik naar een foto of gewoon een gedachten aan hen.
Het is gewoon zo snel gegaan allemaal dat ik me af vraag of dit ooit een plekje zal krijgen.
Daar wordt ik wel eens angstig van.
Gelukkig vind ik veel steun bij mijn zus haar partner en mijn partner.
Over dat niet alleen in mijn ouderlijk huis kunnen zijn voel ik me wel eens schuldig.
Vooral omdat ik hier nu met mijn zus eigenaar van ben.
Merk ook dat regelmatig de herhaling van de laatste 2 weken van mijn moeders leven voorbij komen.
Zij had kanker en mijn zus en ik hebben heel intensief voor haar gezorgd deze weken.
We waren er ook bij toen ze stierf.
Deze beelden zie ik met regelmaat nog voor me.
Soms is het gewoon even teveel allemaal en mis ik ze zo enorm.
Lieve groeten Marielle
Ik ben ook beide ouders kwijt, mijn vader 8 jaar geleden overleden, herseninfarct en nu 5 mnd geleden mijn moeder aan kanker. Binnenkort is het ouderlijk huis ook weg, is verkocht, ik kom er nu nog veel. Wat je schrijft is zo herkenbaar allemaal. Alleen ik heb helaas geen steun bij mijn enige broer, dat maakt het nog zwaarder. De familie liet niets meer horen na de uitvaart. We hebben heel jonge kinderen en die hebben geen oma s en opa s meer, zo verdrietig. Soms ben ik bang mijn man kwijt te raken en helemaal alleen te staan. Ik heb ook nog eens geen inkomen. De corona crisis erbij maakte mij nog slechter. Ik wou juist nieuwe mensen leren kennen en afleiding. Had ik maar iemand om dit mee te delen. Als ik erover begin dan zeggen mensen, het is al lang geleden of je moet gewoon genieten. Ze doen er zo gemakkelijk over en je bent al gauw een zeur. Ik heb ook alleen het ouderlijk huis moeten leegruimen, wel met steun van mijn man. Mijn broer niet. Was lastig want hadden geen oppas voor onze kinderen. En ons eigen huishouden ging achterlopen. Hoe verder de tijd gaat, hoe erger mijn verdriet wordt. Ipv minder. Het besef komt hard binnen. Ik denk ook waar is de tijd gebleven.....en nu al. Ik heb nog vragen aan haar en zal nooit meer de antwoorden horen. Een knuffel voor jou Marielle! Ik denk aan je.
Het gemis is heel sterk aanwezig, als ik terugkijk waren we een heel hecht team, we hebben samen genoten van alle momenten en samen de moeilijke momenten doorgemaakt. Nu dit zo abrupt geëindigd is, is er een grote leegte achtergebleven. Ik doe mijn best de draad terug op te nemen met liefde, zorgzaamheid en verantwoordelijkheid voor mijn kinderen en kleinkinderen en hoop het even goed te doen als mijn grote voorbeeld, mijn beide ouders.
Mijn allerliefste schat (Verhaal 121)
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet
Ze was van de trap gevallen (Verhaal 119)
Er was nog enige hoop op revalidatie maar dat werd snel de grond in geboord door het ene insult na het andere en toen ging het ineens heel snel. Ze stierf in het ziekenhuis 4 uur nadat ik haar voor het laatst had gezien, aan de palliatieve sedatie en beademing.
Toen kwam het hele regelcircus met de uitvaart,cremeren en later de hypotheek, bankzaken,pensioen etc etc.....
Ik heb financieel helemaal niets te klagen maar het interesseert me eigenlijk helemaal niets!!! Ik kan het nog steeds niet accepteren dat ze weg is!! 47 jaar jong!! Ik slik elke dag wel 2 oxazepams anders sta ik 's ochtends te shaken en en 's avonds met het eten als ik ineens 3 bordjes moet neerzetten slaat het weer in als een bom!! Ik heb constant een raar gevoel in m'n buik alsof ik veel te veel gegeten heb maar dat is helemaal niet zo. Ok, er mag wat af maar dat is het niet!!! Ik moet natuurlijk zo goed mogelijk voor onze jongens zorgen maar ik mis toch zo!! Haar aanspraak, haar lach, wijze woorden! Niemand op deze wereld kende mij zo goed als zij...en die zal er ook nooit meer zijn. Er zijn veel momenten dat ik me gewoon ontzettend eenzaam voel en me in godsnaam afvraag wat ik soms aan het rotzooien ben...ik heb inmiddels weer oude vrienden contacten aangehaald want Kirsten en ik waren altijd op onszelf en dat vonden we fijn zo maar ik kan nu echt heel slecht alleen zijn. Ik mis haar zo vreselijk, ze was ook m'n maatje, m'n beste vriend, niet alleen mijn vrouw. Ik weet niet hoe lang deze leegte in mijn bestaan zal blijven....
Kapot van verdriet (Verhaal 107)
4,5 jaar in Turkije droom genoten (Verhaal 117)
Hebben hier 4,5 jaar gewoond en hij heeft er met volle teugen van genoten maar nu......het voelt zó eenzaam en alleen. Heb gelukkig hier goede vrienden, die mij helpen met de moeilijke dingen, maar die kunnen het grote verdriet niet wegnemen.
Wat moet ik toch zonder mijn steun en toeverlaat, mijn grote liefde.
Zoveel verdriet en eenzaamheid !!!
We wilden oud met elkaar worden (Verhaal 116)
We hebben 2 kinderen, toen 20 en 15.
De oudste vond haar vader en reanimeerde hem tervergeefs. Dit alles gebeurde op mijn verjaardag.
Na ongeveer 2 jaar ontmoette ik een lieve man, de kinderen accepteerden hem als hun stiefvader en konden het goed met elkaar vinden. We wilden oud met elkaar worden en maakten plannen voor als we met pensioen waren.
Helaas overleed hij 17 juni 2020 ook heel plotseling.
Soms begrijp ik niet waarom me dit 2x is overkomen.
Ik voel me soms eenzamer dan ooit, mis mijn soulmate, mijn klankbord met wie ik alles kon delen en bespreken, ook het verlies van mijn eerste man en zijn verleden.
Pak mijn leven wel op en ben een sterke, zelfstandige vrouw, maar mis soms zo die schouder en luisterend oor die ik niet bij een ander kan vinden en uitleggen.
Het mentaal op één lijn zitten.
Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk (Verhaal 39)
Ik heb mijn zus verloren aan een ongeluk, plotsklaps is zij uit mijn leven verdwenen. We waren heel hecht samen, en ik mis haar nog altijd elke dag. Inmiddels is haar sterfdag ruim twee jaar geleden, en loop ik meer en meer vast. Hoe meer mijn omgeving mij het gevoel geeft door te moeten gaan, hoe meer ik vast lijk te lopen.
Ik probeer echt mijn leven op de rit te krijgen, maar het lukt me niet goed. Sinds kort heb ik er professionele hulp bij gezocht. Ik heb het als heel fijn ervaren, dat ik opnieuw in alle details, mijn verhaal heb kunnen doen. De gebeurtenis heb kunnen vertellen.
Mijn omgeving kent mijn verhaal inmiddels wel en ik wil hen er niet meer mee belasten. Alsof dit niet meer geaccepteerd wordt, alsof het verdriet en gemis er na twee jaar niet meer in deze mate mag zijn. Dat vind ik lastig.
In gesprek met mijn therapeut kwam ik erachter dat er een aantal momenten zijn, die in mijn geheugen gegrift staan, waar ik nog regelmatig van wakkerschrik of wakker lig en die zich maar blijven herhalen. Eén hiervan is het moment waarop mij het bericht bereikte dat mijn zusje een ongeluk had gehad en het niet heeft overleeft... En ook het moment waarop ik haar voor het eerst zag liggen opgebaard.
Ik ben een aantal EMDR sessies aangegaan, waardoor deze nare herinneringen een andere lading hebben gekregen. Het lijkt alsof haar dood nu eindelijk een plekje krijgt en ik er nu anders mee om kan gaan. Alhoewel zij altijd een heel dierbare plek in mijn hart zal blijven innemen.
De enorme pijn lijkt af te nemen en ik krijg weer ruimte voor mijzelf. Ik had gedacht haar dood zelf wel te kunnen verwerken, las boeken over rouwverwerking, maar kwam er niet uit. Bij mij waren het de nare herinneringen, die de wond blijkbaar steeds maar openhielden. Dat was een openbaring voor me.
De EMDR heeft mij enorm geholpen. Tezamen met mijn therapeut heb ik het gevoel de rouw nu aan te kunnen (pakken), haar dood te verwerken en mijn leven weer zinvol te maken.
Zonder medicijnen hier doorheen!
Zelf heb ik nu ook al 2 jaar psygotherapie om mijn onverwerkte traumatische leven te verwerken.
Doe dit ook zonder medicatie.
Ik herken het heftige verdriet!
Vreselijke huilbuien.. Hoop voor ons dat het op den duur rustiger wordt.
Wens je veel sterkte!!!
Mijn man en maatje is ook overleden aan kanker.
En ook ik voel me vreselijk alleen en verlaten. Velen om je heen schijnen dit niet te begrijpen. Zelfs mijn kinderen niet.
Ik moet maar de lieve oma spelen en op andere dagen rouwen.
Alsof je dat voor het zeggen hebt. Rouw is rekbaar zeg ik altijd. Ik heb bij lange na niet het verlies en verdriet verwerkt en misschien lukt me dat nooit meer.
Ik zie af en toe het nut van bestaan ook niet meer te zitten.
Was ik maar eerder gegaan.
Mag ik niet zeggen, weet het. Maar soms weet ik het niet meer.
Sterkte
Marianne
Als er een afterlife is... (Verhaal 82)
We waren net op bezoek geweest en je had met ons gespeeld in het speeltuintje voor het huis. Een dag later hoorde ik op school dat je was overleden. Een doodsoorzaak is er niet, en dat voelt oneerlijk.
Na de begrafenis werd er niet meer over je gesproken want dat kon niet thuis.
Ik ben bijna alles van je kwijt... Het enige dat nog over is zijn enkele foto's. Filmpjes zijn verloren gegaan... Ik ben bang dat ik ga vergeten hoe je was zoals ik je heb kunnen herinneren.
Zelfs 18 jaar later denk ik met regelmaat aan je.
Ik hoop dat als er een afterlife is, je daar gelukkig bent en je rust hebt gevonden.
Overleden aan gevolgen Corona (Verhaal 83)
Ook mijn man is j.l 25 april overleden op 58 jarige leeftijd aan de gevolgen van Corona na 35 jr huwelijk.
Hij was nooit ziek vantevoren maar heeft vlgs artsen heel veel pech gehad, kreeg steeds complicaties en uiteindelijk is n bacterie hem fataal geworden. Die 3 wkn op ic ook geen contact meer met hem gehad je zat in n soort achtbaan, nachtmerrie, geen echt afscheid kunnen nemen. Hier heb ik ook nu traumaverwerkingstherapie voor. Ook alles rondom uitvaart was anders ivm maatregelen en beperkingen. Heb wel hele lieve (schoon)kinderen, n geweldig kleinkindje, paar goede vrienden en collega's maar t gemis en verdriet is heel groot, vooral de kleine dingen samen, het wordt nooit meer hetzelfde.
Het lijkt me inderdaad moeilijk voor je dat veel dingen niet uitgesproken zijn.
Je vraagt hoe je met je verdriet om moet gaan. Ik denk dat daar geen antwoord op is. Voor iedereen is dat anders. Ik hoop dat je je zelf kunt toestaan verdrietig te zijn.
Ik ben mijn vriend verloren, lag dood in bed (Verhaal 85)
Het verwerken heeft bij mij lang geduurd (Verhaal 64)
Ze verbood me mijn vader te zien (Verhaal 69)
Een zwaar verslaafde zoon (Verhaal 102)
Geen kinderen, moet nu alleen verder ,maar het leven voor mij was en is een zegen,sta nog volop in het leven wil genieten van fietsen en al de mooie dingen in het leven,al zal dat niet meer hetzelfde zijn.
mijn man, grote liefde en steun is 7 februari overleden (Verhaal 101)
Waarom, heb ik te lang gewacht met hem laten opnemen, was Bert er dan wel doorheen gekomen? Was hij dan weer thuis gekomen? Waarom
Bert was net 2 maanden in de vut, we wilden dichterbij de kinderen gaan wonen, veel fietsen. 38 jaar hebben we samen in de onregelmatige diensten gewerkt, we waren maar 11 weekenden samen vrij per jaar, nu gingen we genieten.
Waarom.....Bert was zo'n warme lieve man. Ik wil en kan hem niet missen.
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet (Verhaal 97)
Zelfdoding is taboe en ik heb het dus niet vaak met mensen hierover.
Het heeft me 6 jaar gekost om niet meer overspoeld te zijn door pijn en verdriet . Maar de leuke en fijne dingen te kunnen herinneringen. Ik ben nu 28. Mn ouders zijn beide 55 jaar geworden.
Zijn er mensen die dit herkennen ? En wat deed jij om het enigszins dragelijk te maken?
Liefde overleden, familie in de steek, dochter verslaafd (Verhaal 96)
Mijn broer en beste vriend (Verhaal 95)
Ik stuurde je een berichte, maar geen reactie. Je was al 3 dagen niet op App geweest. Dus toen probeerde ik je maar te bellen. En ook daar geen reactie. Ik heb mama gezegd dat ze maar naar jou huis toe moest gaan omdat ze toch in de buurt was.
Mama kon niet naar binnen omdat jou sleutels aan de binnenkant van de deur zaten. Je reageerde ook nergens op. Ze heeft 112 gebeld en ik ben snel weggegaan van het werk om naar jou appartement te gaan. Eenmaal aangekomen voor het gebouw zie ik de politie al staan. Ik ren de appartement binnen en ren de trappen op.
Daar zie ik de politie je deur nog inrammen. Eenmaal de deur open mochten wij niet naar binnen. Maar je was er niet meer. Je lag op de bank en bent in een suiker coma geraakt. ik kon en wilde het gewoon niet geloven. Je kon niet dood zijn het kon gewoon niet.
Ik belde je beste vriend op om het te vertellen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. Maar ik wenste dat het een grapje was. Hij kon het gewoon niet geloven.
We gamede samen elke avond op die ene week na omdat ik veel moest overwerken. Had ik het kunnen verkomen? ik ben elke dag naar de uitvaartcentrum gegaan om je te bezoeken. Je lag in de kist en het leek alsof je sliep. na dag 3 hield ik je handen vast. Je was zou koud. Maar ik bleef volhouden dat je elk moment wakker werd.
De uitvaart was het moeilijkste in mijn leven om mee te maken. Nu bijna 3 maanden later woon ik in jou appartement. Hopend op een teken van jou. Werken word moeilijk voor mij.
Ik slaap al een paar dagen slecht / niet. werken lukt me niet en er is geen seconde dat ik niet aan je denk en in huilen uitbarst. Ik weet gewoon niet meer hoe ik hier mee moet leven.
Nu pas zie ik in dat ik dringend hulp nodig heb. Ik heb met spoed een afspraak gemaakt bij de huisarts. En daarom dat ik hier mijn verhaal doe.
7-10-2020 Lieve Mathijs ik zal je nooit vergeten en je bent voor altijd in mijn hart. We missen je vreselijk. Ik hou super veel van je
Het gemis blijft heel groot (Verhaal 91)
Mijn partner is op 6 oktober overleden aan 2e longaanval, 56 jaar oud, ook geheel onverwachts. Ze was thuis aan het koken, ik was op het werk, toen ik een app kreeg van haar: help. En toen heb ik hard gereden, daar moest 80 km per uur, ik reed 88 km per uur, en daar heb ik een boete gekregen, vond niet belangrijk. Toen ik thuis kwam, waren medewerkers van ambulance al...ze had erg benauwd, ik wist meteen toen ik zag: het is hetzelfde als vorig jaar, bij 1e longaanval, toen was ze 9 dagen in slaap gehouden, wonder boven wonder is ze helemaal opgeknapt, maar ze was zwak en ziek, ze kreeg de medicijnen en vaak naar het ziekenhuis voor controles.
Voor haar overlijden kon ze amper 10 meter lopen, ze had COPD fase 4. Twee jaar geleden kon ze 5-8 km wandelen, zo hard achteruit was dat. Tja, ze heeft lang gerookt en in 2014 was met roken gestopt, en ze werkte in het bouw, 34 jaar lang... met fijnstof... Wat ik erg jammer vond, dat ze bleef ontkennen en niet accepteren van haar ziekte, ze bleef door werken. onwetendheid, geloof ik, en ze vond erg fijn om daar te werken, ze zag hun collega's als familie...
Wij hebben pas twee jaar geleden onze huis gekocht, veel opgeknapt en ook veel plannen met huis... dat doet mij erg pijn dat ze er niet meer was terwijl wij zoveel plannen hebben... huis, dagtochten, uit eten, enzovoort
Als ik hier goed lees, weet ik dat echt echt echt oneerlijk is om jonge leeftijd komt overlijden.
Wat ik erg fijn heb gevonden, was ze 5 dagen hier opgebaard, in haar eigen huis, onze droomhuis. Bij het uitvaart was een hele mooie afscheid.
Het gemis blijft heel groot, in huis is leeg en stil, vooral haar plekje op het stoel vind ik erg lastig, kleding, ho maar... haar kleding van haar laatste dag is nog niet gewassen. Haar geur...
Mijn lieve Gemma is er niet meer, ik moet verder... ik lees erg veel op internet, over het verlies van hun partners op jonge leeftijden.
Ik ben er nog lang niet overheen (Verhaal 90)
hersenletsel
10-2016: vader overleden aan kanker
twee weken na de diagnose
Ik bleef achter met de zorg voor mijn demente moeder. Ondanks de dementie heeft zij maanden huilend door de gangen van het verpleeghuis gereden in haar rolstoel. Ze beseft maar al te goed dat haar man overleden was.
01-2017: tijdens een handbalwedstrijd blesseer ik mijn knie waardoor mijn uitlaatklep wegvalt.
03-2017: overspannen En Start
revalidatie ivm mijn
hersenletsel door het ongeluk,
wat een jaar zal duren.
08-2017: mijn moeder overlijd
Ondertussen huilt mijn zoontje van 7 toentertijd bijna dagelijks omdat hij zijn grote vriend opa is verloren.
Ik ben er nog lang niet overheen. Mijn ouders waren ook mijn beste vrienden. Ik weet niet meer hoe ik verder moet.
Rouw komt rauw (Verhaal 88)
Zo oneerlijk..... (Verhaal 84)
Hoe ga je met dit verdriet om. Het zal veel tijd kosten. Maar ik voel me zo alleen . Gewoon vreselijk
Dan ineens ben je wees (Verhaal 79)
Van alles bedacht, als ze maar niet ziek worden, als ze later maar niet dement worden, als ze maar.......
Maar een ongeluk, nooit aangedacht en dan ook nog samen, onwerkelijk en nog steeds.
Nu bijna 1,5 maand geleden, hebben mijn ouders een noodlottig auto ongeluk gehad. De politie kwam aan de deur en vertelde dat mijn ouders een ernstig auto ongeluk hebben gehad, dat mijn moeder opslag dood was en mijn vader ernstig gewond naar het ziekenhuis was gebracht, mijn vader is in de nacht aan zijn verwondingen overleden.
Je geloofd het niet, het kan niet, niet mijn ouders.
Nu 1,5 maand later is het nog steeds onwerkelijk en kan ik het nog steeds niet geloven en het gemis is er nog steeds niet bewust, ze komen vast terug, duw het nog weg. Kijk bewust naar foto's om ergens wat te voelen, de tranen komen dan wel, maar dat ik ze voor altijd moet missen nog niet.
Hoe moet je rouwen om twee?
Je rouwt om je moeder, om je vader en om beide.
Het afscheid was prachtig!
We hebben hun leven gevierd, ze waren samen en konden samen gaan.
Wat ons troost bied als kinderen is dat ze SAMEN zijn en elkaar nooit hoeven missen.
Dat helpt om de pijn te verzachten.
Onderbroken liefdesleven - (Verhaal 75)
Ik vond hem in de slaapkamer (Verhaal 73)
Wij zouden 20 mei trouwen...
Ze overleed op moederdag (Verhaal 72)
Het is half 6 in de ochtend. Ik schrik wakker en mijn linkerbeen voelt wat dof aan. Verkeerd geslapen waarschijnlijk. Ik zit op de rand van het bed en wil opstaaan om naar het toilet te gaan en het voelt alsof ik in drie seconden in een complete wervelwind terecht ben gekomen. Duizenden flashbacks vliegen rondom mijn gezicht. -"gecondoleerd met uw verlies" " veel sterkte Deb" " Ze is er niet meer" . Ik zie mama liggen. Zo stil en vredig. Zo rustig. Zo onwijs mooi en kalm. Hier, aan de rand van het bed valt een traan naar beneden. Pfff, gek dat tranen niet opraken he. Gisteren, is op moederdag onze mama naar de hemel gegaan. Als moeder der moeders. Haar verliezen laat een oorverdovende stilte achter. Ik zit nog steeds aan de rand van het bed. Wat ging ik nou ook alweer doen? Even plassen of misschien toch een glaasje water? Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer. Mama is overleden... Ik wandel rustig naar het toilet en ja hoor, daar zijn de tranen.. Daar zit ik dan, te janken op het toilet. Mams zou zeggen:" och kom hier kind, niet huilen. Mama is bij je.".
Ik ben klaar op het toilet en loop terug naar bed. Partner lief ligt rustig te snurken., buiten rijden er auto's langs. De nieuwe dag begint en de wereld is voor altijd veranderd. Mijn wereld is voor altijd anders. Een traan valt zacht op mijn kussen. Blijf nog maar even bij me mama. Houd me nog maar vast.... je prachtige glimlach, woorden en liefde klinken keihard in een lente die nu aanvoelt als winter. " Ik mis je" -is niet voldoende. Mijn hart is gebroken....
Rouwen hebben ik nooit echt kunnen of durven doen (Verhaal 70)
ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb (Verhaal 68)
We zijn nu 16 maanden verder. Maar nog steeds zoveel verdriet. Zoveel huilen.
Vlak voordat dit gebeurde heeft mijn man een darmoperatie ondergaan die behoorlijk verkeerd liep. Meteen daarna een bacterie in zijn maag. Gelijk daarop zijn ontslag. Toen onze dochter. Véél te snel begonnen met een andere baan. Daardoor nu bezig met EMDR therapie. En nu blijkt dat die maagproblemen die steeds maar aanhielden een hartinfarct hebben veroorzaakt, want het was angina pectoris.Wordt nog nader onderzocht.
Ik ben bang, hij is alles wat ik nog heb, geen kind, geen kleinkinderen.
Zussen en broers zeggen:"je hebt ons ook nog". Klopt, maar zij hebben hun eigen leven.
Een plakboek als herinnering gemaakt (Verhaal 23)
Mijn vader overleed toen ik 18 was.
Waar ik achteraf nog met veel dankbaarheid aan terugdenk zijn twee mechanismen die ik toen spontaan toeliet, maar die er achteraf gezien volgens mij voor hebben gezorgd dat ik het rouwproces onverstoord heb kunnen plaatsvinden.
Wellicht dat dit anderen ook inspireert om hun eigen weg te vinden en om iets soortgelijks te doen.
1) Ik heb (omdat dat toevallig zo uitkwam) voor de Sinterklaas viering (in het geniep) een (plak) boek samengesteld. Ik heb zelf de belangrijkste herinneringen aan mijn jeugd geïllustreerd met foto's opgeschreven.
Daarnaast heb ik iedereen die mijn vader kende (vrienden, kennissen, collega's, familie enz.) gevraagd een bijdrage te leveren aan het boek, in welke vorm dan ook.
Dit heeft een fantastisch boek opgeleverd dat mijn vader op zijn sterfbed nog heeft gelezen, maar dat tot op de dag van vandaag een prachtige en veelzijdige herinnering en weergave geeft van de man die mijn vader was.
Op die manier kunnen de mensen die vanaf toen deel zijn gaan uitmaken van mijn leven toch mijn vader nog een beetje leren kennen.
2) Ik had tijdens de rouwperiode veel wisselende emoties. Omdat ik mijn hele omgeving op de hoogte had gebracht van het proces heb ik mij gesteund gevoeld.
Met name doordat ik de ongenuanceerde emoties, die vaak op hele andere dingen en soms geheel onverwachts hun uiting vonden heb kunnen en mogen uiten. Ik kon soms onredelijk boos worden, en dat had ogenschijnlijk niets met het rouwen te maken.
Soms had ik zo'n aanhoudend depressief gevoel, en ook dat verbloemde ik niet. Soms moest ik ineens heel hard huilen.
Wellicht dat ik door mijn leeftijd me nog niet zo geremd voelde om de emoties te verbergen maar dat zou ik ook volwassenen niet aanraden!
Na een lang ziekbed mijn beste vriendin verloren (Verhaal 13)
Afgelopen jaar na een zeer lang ziekbed mijn beste vriendin verloren. Ik mis haar nog steeds verschrikkelijk. Moeilijk om te ervaren dat ze geen deel meer van mijn leven uitmaakt, en we niets meer samen kunnen delen.
We zijn 24 jaar vriendinnen geweest, gelukkig wel hulp om hier mijn weg een beetje in te vinden, maar zal het in grote lijnen toch zelf moeten doen. Het is zo zwaar........
Vertraagde rouwverwerking stuit op onbegrip (Verhaal 41)
Op mijn 14e sterft mijn vader. Moeder (van 7 kids) is druk bezig met het verlies van haar man. Zodoende geen aandacht voor het verlies van de vader. Je draait je om en gaat verder met je puberleven.
Na 35 jarig huwelijk vond ik mijn lief van 54 dood in haar stoel. Zoals "vroeger" draai ik me om en wil zo snel mogelijk het leven weer oppakken. Het lijkt te lukken.
Echter 2 relaties en 8 jaar verder komen de wonden weer tot leven. Helaas is er nu geen begrip maar verwijten vanuit familie dat ik het verkeerd doe en gedaan heb en vooral hoe ik het doen moet. Zelfs een zus druk met rouw- en stervensbegeleiding voor anderen, heeft geen tijd. Rouw blijkt ook na zoveel jaar erg rauw.
Hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? (Verhaal 12)
Het was de zomervakantie van 2010, al weer te laatste week. We kregen op de maandag een nieuwe tv. Daarna ging ik spelen bij mijn buurmeisje. We wilde even gaan fietsen naar de speeltuinen. Maar zoals altijd ben ik mijn fietssleutel kwijt.
Mijn moeder was aan het schoonmaken in mijn kamer, dus vroeg het eerst aan mijn vader. Mijn vader zei :'vraag het even aan je moeder. Die weet het wel'. Zo gezegd zo gedaan. Ik stond onderaan de trap en riep mijn moeder. Alleen ik kreeg maar geen antwoord. Toen ben ik samen met mijn vader naar bovem gegaan.
Uiteindelijk zag ik gelijk dat mijn moeder bewusteloos op mijn kamer lag. Pimpelpaars met witte vlekken. Mijn vader spoedde zich naar de telefoon en belde 112. Mijn vader zei ga alsjeblieft de deur beneden open doen voor de hulpdiensten. Ik riep daarna is goed en ik ga naar mijn tante toe.
Aangekomen bij mijn tante die aan de andere kant v/d sloot woont, was ze niet thuis. Maar onderweg terug kwam ik iemand tegen en die ik kende en zei kom maar mee naar ons huis. Uiteindelijk heeft ze mijn zusje en mijn broer ook nog gehaald. Toen de ambulance er was, vroegen ze gelijk de brandweer om mijn moede ruit het raam te tillen. Hiervoor moesten ze wel dingen kapot maken. Mijn vader is toen uiteraard met mijn moeder meegegaan in de ambulance.
S'avond na het eten ging ik even terug nasr mijn huis. Ik wist niet zeker of mijn fiets binnen stond. Onderweg naar huis kwam ik mijn buurman tegen. Hij had mijn oom aan de lijn. Mijn oom zei dat hij er direct aan kwam en ik bleef toen even bij de buurman.
Uiteindelijk hebben ze in het ziekenhuis niks meer kunnen betekenen voor mijn moeder (42). Ze is uiteinelijk gestorven aan een hartstilstand doordat het hart groter is geworden omdat al jaren ze een te hoge bloeddruk had en daar niet op gelet is.
Savonds kwam de dominee langs. Ondertussen was ons huis vol familie. De dominee vertelde mij dat mijn moeder gestorven is. Hij vroeg ook gelijk of ik het me zusje(3) wou vertellen of hij het moest doen. Uiteindelijk heb ik het me zusje proberen uit te leggen.
Omdat het in mijn kamer gebeurd is wilde ik dasr ook niet slapen. Uiteindelijk mocht il bij mijn buurmeisje een aantal dagen slapen. Daarna kwam om en om een familielid bij mij slapen. Dit heeft ongeveer een maand geduurd!.
Mijn moeder was veel werkzaam op school. Wij werden daarom de vrijdag voordat school begon uitgenodigd om een gedenk hoekje te maken. Hier konden mensen iets liefs schrijven wst later voor ons bestemd was.
Die maandag dat school begon, hoefde wij uiteraard niet naar school. Die dag werd ook mijn moeder begraven. De hele school kreeg de gelegenheid er naartoe te gaan. Speciaal voor mijn zusje had haar klas een liedje voor haar ingestudeerd. Het was een prachtig nummer.
De dagen daarna moest ik wel weer naar school. Als ik het niet trok movht ik naar het hoekje toe. Elke pauze heb ik daar gezeten.
Nu heb ik een vraag aan iedereen: hoe kan iemand die nu 16 is dit verwerken? Ik krijg nooit meer mijn mam terug.
Beste meis
Ik weet dat het heel moeilijk voor je is en ik zeg dit echt niet zomaar , ik was namelijk 10 toen mijn vader overleed en ik was 16 toen mijn moeder overleed dus toen was ik al wees ik ben nu 50 maar ik mis mijn zus en broer en uiteraard mijn ouders nog steeds ik was eens de jongste en nu de oudste dus ik weet heel goed wat je meemaakt meis maar je moet het op je eigen manier verwerken en geef het de tijd.
Groetjes Alie
Voor rouw is er geen boek of handleiding die jou kan vertellen hoe je om moet gaan met het ergste verlies wat je kan bedenken.
Het enige wat je kan doen is jezelf de tijd en de ruimte geven om te rouwen om jou lieve moeder. Je zal veel verschillende emoties onder ogen komen in een korte tijd en je stemming zal wisselen en veranderen als het weer. Je zal veel verschillende fases doorgaan zoals, ongeloof, woede, oneerlijkheid, verdriet, gemis en uiteindelijk acceptatie. Maar weet dat deze emoties er mogen zijn en hier niks geks aan is. Praat erover met mensen die dicht bij je staan of mensen die dit verlies herkennen. Probeer te luisteren naar je lichaam en geef jezelf de nodige rust en de tijd om dit te verwerken. Maar lieverd sluit je zelf niet af van de mensen om je heen die enorm veel om jou geven en jou willen steunen. Het leven gaat met vallen en opstaan. Twee passen achteruit en één voorruit. Het is enorm lastig, ingewikkeld, frustrerend en vermoeiend, maar je zal voorruit gaan en na een tijdje weer de lichtpuntjes kunnen zien in de dagen.
Verder kan je alleen maar denken aan de mooie momenten en onthoud dat je ze altijd bij je is en altijd met je meekijkt bij alles wat je doet.
Enorm veel liefs en knuffels van mij
xxx
veel verlies (Verhaal 61)
Ik mis haar elke dag ook al is het acht jaar geleden dat lege stukje wordt nooit meer opgevuld.
Drie jaar later hebben we helaas ook mijn vader aan kanker verloren. Wederom was mijn jongste zusje zwanger dit keer van een zoon. Gelukkig heeft mijn vader zijn kleinzoon nog eenmaal vast mogen houden en wat was hij trots op "zijn" jongen.
6 november is hij ook nadat hij in slaap gebracht was in bij zijn van mijn moeder zusje en ik zelf overleden.
Mijn vader was niet altijd een makkelijke man maar was er net als gea altijd voor me. Beide gaven hun mening en konden altijd goed praten over van alles en nog wat.
Nu na 8 jaar en 5 jaar lijkt het gemis alleen maar erger te worden en krijg ik er alleen maar meer moeite mee dat ze er niet meer zijn. Ik voel me leeg van binnen. Met hun is er ook een stukje van mezelf gestorven ik weet niet meer hoe ik moet praten en met wie. Klinkt miss heel raar want mijn moeder en zusje zijn er nog en hebben het zelfde mee gemaakt. Maar op een of andere manier lukt het me niet om er met hen over te praten. Bij mijn moeder wil ik dít niet doen omdat ik haar niet nog verdrietige wil maken als dat ze al is en met mijn zusje praat ik er weleens over maar is anders zij heeft haar gezin en dat is ook niet altijd makkelijk maar het is amders als dat je alleen bent wat ik ben.
Kortom na 8 jaar nog steeds het verlies niet verwerkt zoals ze dat zo mooi zeggen. Maar ik zou niet weten hoe want ze zijn er niet meer en die leegte wordt nooit meer opgevuld.
Wat als je in 1 jaar tot nu als maar familie /vrienden overlijden. (Verhaal 59)
Zo wordt er gezegd: ah joh die anderen waren oud, maar het zijn mensen die je ooit in je hart hebt gesloten en band mee bent aangaan en je wil niemand kwijt.
Wij wonen al jaren met veel plezier naast elkaar 2 buurvrouwen en wij 2 buurmannen elk jaar als er een vakantie kwam gingen we bij elkaar op visite met koffie en wat lekkers en praten we over de vakantie die komt en namen even door over de verzorging van het huis,de tuin en de dieren want dat deden we al jaren zo.
Gezellig samen over mooie foto's maken en de natuur als motto, de volgende ochtend zwaaide we de dames uit daarna kwamen de appjes van de omgeving en een duim dat ze goed waren aangekomen.
De week daar op werd het stil en op vrijdag kwam het dramatisch bericht dat Jolanda de diepte ingestort was en zij was overleden. Dat heeft een ongelofelijke impact op ons ....kapot waren /zijn we ervan. Je woont er naast en zo goed met elkaar, we hadden zelfs plannen om met z'n vieren er op uit te gaan de dag voor dat de vakantie eindigde op zondag werd Jolanda op zaterdag in besloten kring begraven we hebben haar nooit meer gezien en nu hebben we een buurvrouw met groot verdriet omdat het leven van Jolanda zo abrupt is weggevallen.
Ondertussen komen wederom berichten uitgezaaide longkanker bij een dierbare vriendin....het lijk nooit meer op te houden.
Ik ben nu thuis omdat het even niet gaat en daarom zoek ik hulp om verder te komen....het is gewoon te veel allemaal.
En voor diegene die dit leest wens ik ook veel sterkte en liefde toe en moge alle die niet meer onder ons zijn rusten in vrede.
Liefdevolle groeten ; Ronald en ook van man Henny
Veel onverwerkt verdriet (Verhaal 57)
Ik heb hier geen bewuste herinneringen aan.
Het was thuis geen fijne plek.
Toen ik 16 jaar was stierf mijn 6 jaar oudere broer door een ongeluk.
Heb dit nooit kunnen verwerken aangezien het thuis niet goed ging.
Had een verslaafde broer die vaak ruzie maakte met mijn andere broer. Mijn moeder probeerde ik te steunen waar ik kon.
Er werd nooit over mijn overleden vader of broer gesproken,en als ik erover wilde praten werd het genegeerd.
Mijn verslaafde broer is inmiddels ook overleden. Mijn moeder is er ook niet meer.
Dat mijn moeder er niet meer is vind ik niet erg.. klinkt messchien raar.. maar ze leunde op mij al vanaf ik een klein meisje was. Ik kon niet bij haar terecht op emotioneel vlak.
Aangezien ik mezelf heb aangeleerd om mijn gevoelens weg te drukken om te overleven zit ik nu.. 40 jaar later alsnog met een rouwproces!
Krijg ook al 2 jaar psygotherapie en traumaverwerking.
Heb soms heftige huilbuien en kan niet vertellen waarom ik huil. Weet dat er veel onverwerkt verdriet in mij zit.
Heb nog een lange weg te gaan.
Ben altijd een vechter geweest en ook nu ondanks dat ik vaak amper energie heb zal ik positief blijven!!!
Sterkte voor iedereen!
Rust zacht (Verhaal 53)
Nachtmerrie (Verhaal 54)
Als alleenstaande moeder van drie jonge kinderen moet ik verder (Verhaal 40)
Mijn man overleed kort nadat de diagnose kanker was gesteld, dit gebeurde in een tijdsbestek van enkele weken. We waren nog als gezin met elkaar vakantie aan het vieren toen mijn man niet "lekker"werd.
Thuisgekomen kwamen we in een ratrace van dokteren, onderzoeken, wachten etc....De meest agressieve vorm van deze ziekte had mijn man getroffen. Ik kan niet uitleggen wat er dan allemaal door je heen gaat, de grond zakt onder je voeten weg. En nu dan, hoe moet het verder? Mij kinderen zonder hun vader, gaan ze dat redden?
Ik wilde na het overlijden sterk zijn voor mijn kinderen maar vergat daarbij mezelf. Ik werkte door en stopte mijn gevoelens weg. 's Nachts kwamen de tranen, niemand kon ze zien. Ik heb mij nog nooit zo eenzaam gevoeld.
Dat ik het niet alleen aankon begon ik steeds beter te begrijpen. Ik had wel steun van mijn familie maar zij raadden mij aan om hulp te zoeken, dat heb ik gedaan. Mindfulness in combinatie met coaching en in een individuele setting heeft mij enorm geholpen.
Mijn hele verhaal en mijn tranen mochten er zijn, het voelde zo vertrouwd. Mijn jongste dochter wilde ook hulp, en haar heb ik in een later stadium meegenomen. EMDR was voor haar heel effectief.
Een rouwproces is niet niks; je moet eerst door een dal om vervolgens weer boven op de berg te komen.....en ik kan zeggen dat ik er weer ben en het leven weer een stuk beter aankan.
Wat ontzettend heftig en moeilijk zeg! Niet alleen je man moeten verliezen en de pijn die dat doet, maar ook alleen voor je kinderen moet zorgen.
Heel logisch dat je eerst op overlevingsstand staat, dat is toch je moederinstinct die je kinderen eerst op de eerste plek zet.
Maar heel goed dat je de stap naar coaching hebt gezet. En je daardoor het leven beter aan kan. Wat ontzettend dapper en sterk van je!
Mijn dochtertje is 3 dagen na haar geboorte overleden (Verhaal 30)
We zijn met behulp van IVF zwanger geworden wat vrij snel lukte.
Daar waren we superblij mee. De zwangerschap verliep prima totdat ik met 30 weken harde buiken kreeg die zo aanhielden dat de verloskundige het veiliger vond om naar het ziekenhuis te gaan. En daar konden we de de weeën en de bevalling niet meer stoppen.
Onze lieve dochter werd geboren maar gaandeweg bleek ze steeds meer problemen te hebben. We gingen door hoop en wanhoop en uiteindelijk hebben we haar moeten laten gaan. Zo verdrietig. Ons leven stond op z'n kop.
Nu, na een jaar zien we niet alleen meer duisternis maar ook hoe kostbaar ons leven is. We maken andere keuzes, leven intenser en heel bewust. Het verdriet is nog altijd scherp en pijnlijk maar er is iets bij gekomen.
We hopen nu ook dat ik toch nog zwanger mag worden en dat er een nieuw kindje mag komen. Er is een plekje vrij....
Wat moet dat pijn doen, je dochtertje die je nog maar zo kort had ook weer te moeten verliezen. Wat goed dat jullie er ook iets uitgehaald hebben en nu heel bewust leven. Dat is heel sterk en dapper van jullie.
Ik hoop dat jullie weer zwanger mogen worden en mogen genieten van een kindje.
Mijn broer is vorig jaar overleden aan kanker (Verhaal 35)
Mijn oudere broer is vorig jaar overleden aan kanker. Dit heeft zich in een razendsnel tempo verspreidt. Ik zag hem bijna iedere dag en heb hem heel snel achteruit zien gaan.
Het deed mij ongelooflijk veel pijn om hem zo machteloos te zien. Ik voelde me waardeloos omdat ik NIETS kon doen.
Ik heb me maanden lang slecht gevoeld. Ik kon en wilde geen plezier meer hebben omdat ik me dan op de een of andere manier schuldig voelde. Hij kon namelijk geen plezier meer maken.
Het is niet eerlijk...
Beste wees,
Zelf haal ik troost uit het gevoel dat emoties als golven zijn. Ze komen maar gaan gelukkig ook weer weg. Ik ben jong wees geworden en deel mijn emoties niet makkelijk. Ik herken je eenzame gevoel daarom ben ik dankbaar een lotgenoot gevonden te hebben!
Verwen jezelf, veel sterkte en liefs
EMDR heeft geholpen bij rouwverwerking (Verhaal 34)
Emdr heeft bijgedragen dat ik uiteindelijk ervaringen uit mijn verleden een plek heb kunnen geven.
De inzet van poppetjes om mijn rol te verduidelijken tijdens de voorbereidende gesprekken was voor mij heel confronterend, verdrietig en heftig echter heeft me heel veel inzicht over mezelf gegeven.
Het heeft me geholpen om gedragspatronen te doorbreken en mezelf te durven laten zien zoals ik echt ben. Ik mag er zijn!
Maanden later kwamen de nachtmerries (Verhaal 33)
Toen ik de straat in fietste van mijn huis vanuit mijn werk hield mijn tante mij staande. Ze vertelde dat mijn moeder suïcide had gepleegd. Thuis was er rondom allemaal politie. Ik moest een verklaring afleggen.
Chaos in huis. Ongeloof. Familieleden kwamen langs, huilende mensen. In die periode voelde ik niets. Pas een paar maanden later kwamen de nachtmerries. Het moeilijkst vond ik dat ze het een paar dagen voor mijn 18e verjaardag had gedaan.
Counselling heeft me geholpen (Verhaal 32)
Een paar jaar geleden ben ik na een nogal emotionele periode met veel problemen op zowel het relationele vlak als op mijn werk, uiteindelijk gescheiden van mijn man. Het ging aanvankelijk best wel aardig maar toen ik mijn baan verloor en ik thuis kwam te zitten, kwamen alle emoties van voor de scheiding weer omhoog.
Voor mijn omgeving was ik niet te genieten, ik voelde me depressief en ik zag de toekomst somber in. Goed bedoelde opmerkingen van bekenden en familie konden me soms woedend maken en naderhand had ik hierover weer spijtgevoelens.
Bijna een jaar heb ik hier mee geworsteld en werd toen via mond op mond reclame uiteindelijk gewezen op de mogelijkheid om naar een counsellor te gaan. Het was mij niet bekend dat er een soort tussenvorm was voor geestelijke begeleiding, want ik had niet direct zin om gestigmatiseerd te worden door naar een psycholoog te gaan, zo ernstig vond ik mijn problemen niet.
De kennismaking beviel me zeer goed en ik had er vertrouwen in dat zij mij kon helpen. Na 8 sessies van ongeveer een uur voelde ik me weer als vanouds en misschien nog wel sterker dan voorheen.
De methodiek die ik meegekregen heb past bij mij en ik voel me er stukken beter bij waardoor ik ook actiever ben geworden en verdraagzamer naar anderen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn omgeving is dit de oplossing geweest om met mijn problemen om te kunnen gaan.
Ik ben dan ook zeer dankbaar voor de wijze waarop de counsellor mij gestimuleerd heeft en mij m’n gevoel van zelf waarde heeft laten herwinnen. Ik weet dat ik de toekomst weer aan kan.
Bewust afscheid nemen heeft rust gebracht (Verhaal 28)
Het is al 15 jaar geleden dat de scheiding definitief werd. Terwijl ik naar een workshop over rouw en verlies ging, bedacht ik onderweg dat ik de ziekte en het binnenkort verliezen van mijn vader zou inbrengen. Met die intentie ging ik naar binnen.
En wat bleek, er was nog veel te verwerken van mijn scheiding en de rouw voor het verlies van ons gezin. Ik dacht dat ik dat al lang achter de rug had, het was er nog steeds.
Het heeft erg veel rust gebracht te mogen werken aan het afleggen van mijn huwelijk en er bewust afscheid van te nemen. De rouw was kennelijk nog niet voorbij. Hierdoor kon ik me vrijer bewegen in mijn nieuwe relatie. Het voelde alsof ik de weg had vrij gemaakt om mijn nieuwe partner aan te nemen.
Ik denk er nog iedere dag aan (Verhaal 20)
Na 6 jaar durf ik bijna niet meer over het ongeluk te beginnen.
Heb je haar weer met haar verdriet, je moet verder, het is ook een keer klaar, heb je er nu nog steeds last van?
Al mijn vrienden leven door met hun dagelijkse beslommeringen. Maar ik denk nog iedere dag terug aan dat ongeluk en de dood van mijn vriend.
Iedere dag bang dat iemand waar ik van hou ook ineens weg valt.
Angst om te binden, angst om lief te hebben. Ik voel me vaak eenzaam.
Rouwverwerking door liefdesverdriet (Verhaal 2)
Het is alweer jaren geleden dat ik in diepe rouw was en veel liefdesverdriet voelde. Ik voelde me ellendig en kon aan niets anders denken. Ik ging wel naar mijn werk, maar van binnen was er een continue pijn in mijn lichaam.
Ik kon het in het begin niet geloven en hoopte dat het een slechte droom was. Hoe lang het geduurd heeft, weet ik nu niet meer. In ieder geval een paar maanden.
Wat me erg heeft geholpen in het verwerken van mijn gevoelens was om ze op te schrijven en er een nummer over te schrijven met mijn gitaar.
(Verhaal 495)
(Verhaal 509)
Ik ben aan t overleven ,ik voel me vreemd ,moe ,en leeg .
Ook veel vragen omtrent haar overlijden .
Dat maakt t ook niet makkelijker.
Ineens is alles anders,ik begrijp je gevoel
.
Zara dank voor je berichtje .zo fijn dat ik hier mijn hart kan luchten .dat gevoel heb ik ook :vreemd,moe ,en leeg .
Ook heel sterkte voor jou.xxxx
Liefs silvia.
Voeg zelf een verhaal toe
Zoek een therapeut
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:
- Aarschot
- Achterhoek
- Alkmaar
- Almelo
- Almere
- Amersfoort
- Amstelveen
- Amsterdam
- Amsterdam-Centrum
- Amsterdam-IJburg
- Amsterdam-Noord
- Amsterdam-Oost
- Amsterdam-West
- Amsterdam-Zuid
- Apeldoorn
- Arnhem
- Assen
- Assendelft
- Asten
- Baarn
- Barendrecht
- Barneveld
- Bergen op Zoom
- Berkel en Rodenrijs
- Best
- Bilthoven
- Bollenstreek
- Breda
- Brummen
- Brunssum
- Bussum
- Capelle aan den IJssel
- De Bilt
- Delft
- Den Bosch
- Den Haag
- Deurne
- Deventer
- Didam
- Dongen
- Dordrecht
- Dronten
- Driebergen
- Ede
- Eemnes
- Eersel
- Eindhoven
- Elst
- Emmen
- Enschede
- Ermelo
- Etten-Leur
- Geldermalsen
- Geleen
- Gennep
- Goirle
- Gooi
- Gorinchem
- Gouda
- Groningen
- Haaksbergen
- Haarlem
- Haarlemmermeer
- Hardenberg
- Harderwijk
- Heemskerk
- Heemstede
- Heerhugowaard
- Heerlen
- Heiloo
- Helmond
- Hengelo
- Hillegom
- Hilversum
- Hoeksche Waard
- Hoofddorp
- Hoogeveen
- Hoorn
- Houten
- Huizen
- IJsselstein
- Landgraaf
- Leeuwarden
- Lelystad
- Leiden
- Leusden
- Lisse
- Maarssen
- Maastricht
- Malden
- Meppel
- Middelburg
- Nieuwegein
- Nieuw-Vennep
- Nijmegen
- Nijverdal
- Noordwijk
- Noordwijkerhout
- Nootdorp
- Nunspeet
- Oegstgeest
- Oldenzaal
- Oosterhout
- Oss
- Oud-Beijerland
- Pelt
- Purmerend
- Putten
- Raalte
- Rheden
- Roermond
- Roosendaal
- Rosmalen
- Rotterdam
- Schagen
- Schiedam
- Schijndel
- Sint-Michielsgestel
- Sittard
- Someren
- Tiel
- Tilburg
- Twente
- Uithoorn
- Utrecht
- Valkenswaard
- Veenendaal
- Veghel
- Veldhoven
- Venlo
- Venray
- Vianen
- Voorburg
- Voorschoten
- Waddinxveen
- Wageningen
- Westland
- Wijchen
- Wijk bij Duurstede
- Waalwijk
- Zaandam
- Zaanstad
- Zeewolde
- Zeist
- Zevenaar
- Zoetermeer
- Zutphen
- Zwolle
Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>
- ✓ 300+ therapeuten
- ✓ Snel een afspraak
- ✓ Ook online therapie
Bij de meeste therapeuten op deze site kun je ook terecht voor online therapie.
In het profiel van de therapeut staat dit dan aangegeven.
Een echte aanrader voor wie behoefte heeft aan snel ‘resultaat' zonder gezever.
Arno | Groningen | 1 apr 2024:
Ik ben erg tevreden over mijn therapie bij Maurice
Anoniem | 28 mrt 2024:
Helga geeft ruimte voor gevoel
Therapie Capelle aan den IJssel
22 apr 2024:
Therapie Enter
22 apr 2024:
Psycholoog Zutphen