Klap komt achteraf

Mijn man en ik zijn begin 2024, na 17 jaar uit elkaar gegaan. We hebben een zoon van 14. We hadden altijd het gevoel dat wij bij elkaar hoorden omdat we elkaar al zolang kennen. Het voelt als familie. We hadden heel veel strijd en onbegrip naar elkaar en we waren eigenlijk niet echt een liefdeskoppel zoals ik dat bij sommige mensen zie. En dan heb ik het over mensen die ik al lang ken, dus niet over een opgesmukt social media plaatje.
We deden weining met zijn tweeën en onze persoonlijkheden botste. Mijn man was (te) ondernemend en ik had juist behoefte aan een samen. Hand in hand lopen wilde hij absoluut niet en een kus in het openbaar ook niet. We houden veel van elkaar maar ik denk (en daar hebben we het ook wel eens over gehad) dat hij nooit verliefd op me is geweest, het voelde wel heel vertrouwd en als een thuisgevoel. Dat gevoel is er eigenlijk nog steeds wel.
Ik nam dingen mee uit mijn opvoeding (bepaalde felheid en negativiteit en adhd) en mijn man nam angsten mee.
Een angstig mens kan zich terugtrekken of stekels opzetten.
We hebben vaak gesprekken gehad over dat de basis in onze relatie niet goed zat.
We probeerden toch weer. We vergeven en gaan verder. We geven niet op.
Fysieke intimiteit was er niet veel en dat lag aan mij. Ik voelde dat stuk niet meer voor hem, ook omdat ik me niet gezien voelde denk ik.
En dat is verergerd toen we de keuze hadden gemaakt dat we een open relatie zouden gaan hebben.De intimiteit ergens anders en het gezin/ familie thuis. Want we zouden nooit bij elkaar weggaan immers.
Nu, achteraf gezien, krijg ik bij dat stuk een heel eenzaam gevoel. Want het was mijn idee mijn man ging er actief in mee.
Het was een periode die ik nooit meer over zou willen
doen, leeg en gehaast. Uiteindelijk werd mijn man verliefd en was het idee om als gezin samen te blijven maar dan had mijn man een relatie. We gingen dus uit elkaar als liefdeskoppel maar bleven als gezin samen wonen om de zorg voor elkaar en ons kind te dragen
Dat was een hippie idee, maar ook dat wilden we proberen.
Ik ben later ook iemand tegengekomen op wie ik echt verliefd ben geworden.
Heel erg, zoals nooit eerder, een man bij wie ik rust vond.
Maar mijn man kon dat niet verkroppen, het idee dat ik ook een partner had kon hij niet verdragen en hij was heel bang dat ik weg zou gaan uit het huis. Dat werd heel krampachtig.
Onze zoon hebben we goed buiten schot kunnen houden.
We hebben wel verteld dat we als liefdeskoppel niet meer samen zijn.
We zijn nu bijna 2 jaar verder. In die tijd hebben we het nog een paar maanden geprobeerd samen, geprobeerd om de relatie te redden vooral voor het gezin. Samen dingen doen, uiteten, bowlen, film, sporten. Mijn man heeft zijn uiterste best gedaan, hij werd de man die ik altijd wilde en voor wie ik voordat we open gingen alles had gegeven. Maar er was iets geknakt. Ik kon niet meer. Ik voelde het niet meer.
Er was teveel gebeurd. En ik kon de man met wie ik een relatie had niet vergeten.
Ik heb de knoop doorgehakt alsook de keuze om in een ander huis te gaan wonen. Dat ging moeizaam.
Onze zoon heeft wel even een brok te verwerken gehad.
Dat vind ik het ergste.
De afgelopen maanden stond ik op de automatische piloot: scheiden, werken, verhuizen, kind in de gaten houden, omgaan met een soms boze en verdrietige ex.
Nu is alles rustig. Mijn ex man en ik communiceren fijn over zoon en over geldzaken. Mijn zoon is, na een kleine verdrietig start, ook geland in het andere huis. Omgang (week om week) gaat goed.
Ik heb een fijne relatie (met de man die ik leerde kennen voordat ik nog een laatste lijmpoging ging doen. Mijn zoon kent hem ook en ook zijn zoon (leeftijdgenootj) en dat gaat fijn.
Mijn ex man heeft nu ook 7 maanden een vriendin met ook eigen kinderen.
Ik heb een veel te lang verhaal geschreven maar wat ik vooral wil zeggen is, dat hoe noodzakelijk het ook was dat wij uit elkaar gingen, omdat er geen diepe genegenheid was en veel strijd, vind ik het toch heeel moeilijk om hier afscheid van te nemen.
Soms voel ik spijt, schuld, schaamte, heimwee gemis van mijn zoon en kan ik alleen maar huilen. Wat is er toch allemaal gebeurd? Waarom konden wij het niet gewoon fijn hebben samen?
Mijn ex man is nu op vakantie met zijn vriendin, haar kinderen en onze zoon en ik merk dat ik daar heel erg jaloers op ben, verdrietig, eenzaam en klein. Dat had ik helemaal niet verwacht. Ik denk dan aan onze vakantie die we hadden voor alle ellende waarvan we zeiden dat dat onze meest fijne vakantie was.
Dit is allemaal voorbij.
En ook al is het goed zo, ik mis het enorm en het voelt als heimwee.
Het maakt me heel verdrietig dat onze zoon nu in het nieuwe gezin op vakantie is. Die plek had ik altijd. Het voelt alsof deze pijn zich nu pas aandient.
Herkent iemand dit?