Huilbuien en krijsen van zoon met ass

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!

Allereerst is het volkomen begrijpelijk dat je als moeder soms even met je handen in het haar zit! Vooral wanneer bepaald gedrag vaak voorkomt. Kan mij ontzettend goed voorstellen dat je hier op sommige momenten oververmoeid door raakt en dat er dan bepaalde gedachtes in je opkomen.

Ik ben zelf toegepast psycholoog & studeer nu op de universiteit. Heb zelf ook autisme en geef bovendien begeleiding aan kinderen in dezelfde leeftijdscategorie als Felix. Dit is geen gegrond advies maar gewoon obv mijn ervaringen! Wellicht dat jullie er op een of andere manier baat bij hebben.

Allereerst lijkt het uit het verhaal alsof hij voornamelijk savonds alle prikkels uit doordat hij overdag erg belast wordt. Als ik naar mezelf kijk op de basisschool herken ik dit erg. Doordat ik de hele dag probeerde zo goed mogelijk mee te komen eiste dit thuis vaak zijn tol. Zijn er dingen die Felix rust geven die hij mogelijk gelijk vanuit school kan doen om te ontprikkelen? Denk aan tekenen, schilderen, iets actiefs, puzzelen (het liefst zonder teveel omgevingsgeluiden en/of schermpjes) Mogelijk dat dit ervoor zorgen dat zijn ‘volle emmer’ na school iets minder vol wordt. Gezien de leeftijd van Felix denk ik dat het benoemen van zijn emoties inderdaad nog te complex is. Je zou eventueel wel aan de hand van smileys misschien felix kunnen vragen hoe het op school was (misschien dat hij wel in staat is om het op deze manier aan jullie duidelijk te maken?) geen idee ook of de docent een overdracht geeft via parro of mail? Dan zou je specifiek over een moment van de dag kunnen beginnen en vragen welke smiley daarbij hoort.

Zelf als volwassen vrouw met autisme herken ik trouwens ook het gedrag dat door anderen opgevat werd als ‘jaloers’. Mijn ouders hebben altijd opgevat dat ik jaloers was op mijn zusje omdat ik erg afgemeten kon zijn. Als ik kijk naar mezelf kwam dit gedrag vooral tot uiting vanwege het zwart-wit denken en onbegrip. Mij had het als kind met autisme bijvoorbeeld erg geholpen wanneer ik uitleg zou krijgen waarom er bepaalde verschillen bestaan tussen mij en mijn zus.

Ik hoop dat je hier misschien wat aan hebt!