Ik mis je papa

Mijn vader is overleden in augustus 2023. Ik kijk nu al op tegen augustus 2024. En alle andere kut jubilea die we nog door moeten tot die tijd. De feestdagen waren hel, iedereen om me heen die mij en mn verdriet negeert uit ongemak, hel. Er gaat geen uur voorbij dat ik niet aan hem denk, en elke dag zie ik in ieder geval paar keer de laatste paar dagen als een soort film voor me. In de maanden voor zijn overlijden heb ik hem helaas als persoon voor mn ogen zien verdwijnen. Hij was er nog wel, maar zo anders. En toen moest hij nog echt doodgaan. Heel veel mensen dachten dat 2023 het erge jaar was, maar toen leefde hij tenminste nog. Nu moeten we verder zonder, en moet alles weer leuk en goed zijn ofzo. Dat maakt het nog vervelender en ongemakkelijker allemaal. Ik heb een nieuwe baan en ga binnenkort samen met mijn man reizen om mijn zus te zien in het buitenland. Gelukkig, leuke onderwerpen om het over te hebben! Lijkt het voor de omgeving bijna wel. Het doet me allemaal alleen zo weinig. Ik ben keihard in de steek gelaten door personen van wie ik had verwacht dat ze tactvoller met me om zouden zijn gegaan. Ik herken mezelf niet meer. Het is alsof ik dood ben gegaan op een bepaalde manier, mijn karakter. Ik was vrij en vrolijk, optimistisch en onbezonnen. Nu voel ik me zo bitter, en kwaad op iedereen die nog twee ouders heeft. Vooral oudere ouders van 80 en ouder. Waarom zijn er mensen van 50/60 met levende ouders en is mijn vader doodgegaan op mijn 25e? Hij gaat een heleboel moeten missen, en ik ook als ik wel het geluk heb om lang te leven. En daar moet ik maar vanuit gaan. Ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, ik WIL er niet mee om hoeven gaan. Ik ga en kan niet zomaar accepteren dat hij dood is. Het doet zo'n zeer, ik mis je papa