Is houden van niet genoeg om voor te vechten?

Heel herkenbaar!

Ik zit zelf in een zelfde situatie. Vrouw/vriendin heeft 1 jaar met twijfels over onze relatie (alleen) rond gelopen en hier met niemand over gesproken. Daarvoor heb ik het vermoeden dat ik met een depressie heb rondgelopen, waar ik ondertussen uit krabbel. Ondertussen half jaar verder, boel lering getrokken uit gesprekken, maar ook te emotionele (beschadigende) gesprekken gehad helaas. Ze heeft aangegeven dat de "koek op is" en dat de "deur dicht zit". Maar heb echt het gevoel dat ze met de eind meewaaif op het moment. Ze vind het gesprek met onze kinderen (2 dochters van 3 en 6 jaar) aangaan heel lastig. En ik heb het gevoel dat ze alleen maar aan het vluchten is geweest en mss nog wel harder de afgelopen maanden. Ik hou van haar en wil graag werken voor ons gezin en onze dochters. Ik loop er daarom zelf mee rond om vooral te sturen op rust en duidelijkheid (we wonen na wat nachtjes en soms weken heen en weer gependel naar ouders/vrienden, weer samen in 1 huis). Maar de emotionele afstand is groot. Ik heb het gevoel dat we duidelijk moeten zijn over de verantwoordelijkheden en dat we zelf maar goed in ons vel komen/blijven. Dat er dan best nog eens iets moois kan komen. Zeker nu ze zo op de dag tot dag leeft.

Moeilijk en vooral heel pijnlijk. Voor mezelf maar nog erger voor onze dochtertjes. Ik denk erover na om voro onzd kinderen qua gesprek vooral te houden op "papa en mama hebben even rust nodig en houden heel veel van jullie". Mijn vriendin wil een scheidingsgesprek doen. Ergens ben ik het er niet mee eens. Noem het niet accepteren en of erkennen of noem het vertrouwen en lange termijn visie..

ook ik zit midden in een scheiding.
Na een relatie van 38 jaar is de koek op voor haar. Veel dingen begrijp ik maar ook veel dingen niet. Hoe kan iemand een relatie van 38 jaar zomaar weg gooien. Ik begrijp het niet