Therapiepsycholoog.com › Lotgenoten forum › Eenzaamheid › Al 52 jaar gevoel van eenzaamheid.. anders zijn.

Al 52 jaar gevoel van eenzaamheid.. anders zijn.

Al 52 jaar gevoel van eenzaamheid.. anders zijn.
Getraumatiseerd, verwaarloosd, gepest..
Onwelkom omdat moeder er genoeg had, liefste zus verloren, zwaar trauma. Maar ik voel me niet zielig of slachtoffer Al zou ik ook liever een leuker verhaal hebben. Het is het verschil tussen mij en de meeste mensen. Mijn innerlijke zoektocht naar een hoger bestaan.. waar eenheid is en warmte en aandacht voor elkaar. In een wereld waar iedereen in oorlog is met zichzelf en elkaar.. te gevoelig voor al het leed om me heen, te eenzaam om het nog vol te houden. Te intelligent en oprecht voor de meesten. Mag je dat überhaupt van jezelf zeggen?
En ik ben niet perfect ook.. ik weet dat ik mijn lessen heb.. toch het verlangen naar mensen die meer hebben meegemaakt en meer zien en voelen en niet weren hoe daarmee om te gaan..
Zijn er meer die dit begrijpen en ook zo voelen en open kunnen staan voor anderen, voor echt contact en verbinding?
Een lieve groet
Anne

Anne60

29-12-2023

laatste reactie: 05-03-2024

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Goedeavond Anne,

Op dit moment heb ik een e-mail adres aangemaakt met als doel om jullie met elkaar in contact te laten komen, mocht je interesse hebben mag je een e-mail sturen naar: oursoulisconnected@hotmail.com.

Hopelijk spreken wij elkaar gauw, en zullen er meerdere mensen hiervoor open staan.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte, en geef ik veel kracht in deze verdrietige tijd.

Groetjes,

Mirjam

Mirjam

30-12-2023

Reageer:

Hoi Anne,
Het is zo herkenbaar allemaal wat je schrijft en het verlangen naar..
Persoonlijk zie ik een groepsap niet zitten want zo kun je geen gesprek voeren.
Bovendien ben ik al geen mensenmens dus laatstaan deelnemen aan een groep..
Maar de eenzaamheid is soms niet meer te doen.

Esther

10-02-2024

Reageer:

Zo herkenbaar wat ik lees, het bericht van Anne maar ook zeker van Esther, over het geen mensen mens zijn. Nu wil ik zeker niets invullen en/of een aanname doen, maar ook ik zeg geen mensen mens te zijn en toch struin ik het internet af op zoek naar ‘gelijke’/begrip, want volgens mij wringt daar iig mijn schoen, door de ander begrepen, gezien en geaccepteerd te voelen. Ik heb toch een mailtje gestuurd naar het emailadres van (onbekende) Mirjam gestuurd en wie weet. Gelukkig heb ik in het algemeen geen verwachtingen (meer) maar hoop en dat is wat mij op de been houd. Lieve groet.

Sonja

05-03-2024