Relatiecrisis - Mijn vrouw zegt dat ik autisme heb

Lieve Jo,

Ik begrijp dat dit ontzettend moeilijk is voor zowel jou als voor je vrouw. Ik zit in eenzelfde situatie als jouw vrouw maar mijn man en ik houden ontzettend veel van elkaar. Ik mis soms inlevingsvermogen bij mijn man wat voor mij na 18 jaar nog steeds moeilijk is. Wij doen beiden enorm ons best om elkaar te begrijpen en dat is soms zwaar uitputtend. De eenzaamheid waarin je zit is zo heftig, je voelt je onbegrepen en vaak ook begrijp je jezelf niet eens. Ik hoop dat er een tijd komt waarin deze eenzaamheid doorbroken kan worden. Ik zie ook de vele mooie kanten van autisme, zoals een directe eerlijkheid. Helaas wordt deze eerlijkheid niet gefilterd door empathie waardoor hij onbedoeld erg hard kan overkomen. Voor jullie beiden is het goed om bij deze problemen gerichte hulp te zoeken; iets wat ik zelf ook aan het doen ben. En neem af en toe afstand van elkaar en jullie relatie. Ook al is er liefde, je brandt op door alle worstelingen en je verliest jezelf. Voor jullie allebei is het moeilijk en geen van jullie beiden doet iets fout. Zoek hulp en praat zo veel mogelijk met deskundigen of lotgenoten. Blijf niet in je eenzaamheid hangen maar doorbreek deze.

Heel herkenbaar het bericht en deze reactie. Ook ik heb al 20 jaar een relatie met iemand met autisme. We hebben al veel hulp gezocht en gekregen, maar toch blijft het een worsteling om het met elkaar vol te houden, langs beide kanten. Dit staat los van het feit dat we van elkaar houden, anders hadden we het al geen 20 jaar volgehouden. Maar alleen is de vraag: hoever ga je ten koste van jezelf? En dit zowel voor de partner met als zonder autisme. Onze begeleider zei bij de laatste sessie: wellicht is het beter voor jullie zelf om uit elkaar te gaan, want ik zie jullie worsteling, jullie liefde, maar die gaat ook ten koste van jullie zelf. Maar beide vinden het ook erg lastig om er daadwerkelijk een einde aan de relatie te maken, want dan blijf je na 20 jaar ook met lege handen achter. En ook met 2 kids die je erin meetrekt... Sterkte, An

Goh. Wat knap dat je vrouw die diagnose kan stellen. Meestal komen ze niet verder dan narcisme als ze een reden zoeken waarom de relatie niet loopt. Er moet dan wel iets met die kerel aan de hand zijn.

Wat een vervelende situatie! Wat ik wel vreemd vind is waarom stelt ze nu pas vast dat u ass heeft en/ of waarom is het nu pas een probleem?

@maaike. Hier soortgelijke situatie. Mijn partner vertoonde typische narcistisch kenmerken. Pas toen ik besloot niet meer bang voor hem te zijn of mij te laten intimideren, chanteren, manipuleren etc en er boven te gaan staan, zag ik mijn partner veranderen. Een narcist veranderd niet! In dezelfde periode kregen 3 van onze 6 kinderen ook de diagnose ass. Toen vielen bij mij de kwartjes. En inmiddels ben je dan tig jaren verder. Mijn partner krijgt op dit moment Goddank ook hulp. Het kan dus dat je dit jaren later beseft en het kan ook dat het nu een probleem is omdat je zelf veranderd, er klaar mee bent, het misschien erger word, de kinderen er last van hebben, moe bent van alle ballen in de lucht houden etc. In ons geval was het dat mijn partner totaal niet om kon gaan met hoe onze 3 autistische kinderen te benaderen. Niet alleen onze kinderen zijn een dik 2 Jr vd leg geweest, doordat ze niet op de juiste wijze door hun vader benaderd werden, maar ook mijn partner ging weer ouderwets 'narcistisch' gedrag vertonen omdat hij de situatie niet aankon. Ik begrijp dus heel goed waarom het NU pas een issue is geworden voor de vrouw van de topic schrijver. Mijn partner vlucht continue in narcistisch gedrag als hij het niet kan handelen: alles doen om de controle houden, dus veel geschreeuw en getier om zijn zin door te drijven, manipuleren, chanteren.. Soms is de grens bereikt. Misschien ook voor haar??

Ik sta aan de andere kant van het asperger gebeuren. En als partner van vind ik het heel moeilijk dat mijn partner liever dingen alleen doet dan met mij. Dat hij geen nood heeft aan aandacht en dat het zelf niet in hem opkomt om aandacht te geven. Ik voelde mij vrij goed in mijn vel 5 jaar geleden. Nu voel ik me dikwijls nutteloos, eenzaam en smacht naar liefde van hem. Ik ben zo onzeker, voel me niet aantrekkelijk en het is alsof ik niet meetel. Alsof mijn leven niet meetelt. Als ik er met hem over praat zeur ik . Ik hou enorm van hem maar waarom. Hij heeft me niet nodig

Ik sta aan de andere kant van het asperger gebeuren. En als partner van vind ik het heel moeilijk dat mijn partner liever dingen alleen doet dan met mij. Dat hij geen nood heeft aan aandacht en dat het zelf niet in hem opkomt om aandacht te geven. Ik voelde mij vrij goed in mijn vel 5 jaar geleden. Nu voel ik me dikwijls nutteloos, eenzaam en smacht naar liefde van hem. Ik ben zo onzeker, voel me niet aantrekkelijk en het is alsof ik niet meetel. Alsof mijn leven niet meetelt. Als ik er met hem over praat zeur ik . Ik hou enorm van hem maar waarom. Hij heeft me niet nodig

Hier zelfde mijn vrouw zag via een test dat ik op 52 jarige leeftijd mischien autisme had !
Ik had de test gedaan en scoorde maar 20% mijn vrouw deed de test uit mijn naam en kwam op 92% .! Dus naar dokter en dan onderzocht via een special autisme centrum normaal krijg je dan een maand lang gesprekken bij mij was het na twee keer al overduidelijk!
Ik heb heel veel steun en haar ik heb geluk denk ik ! Mijn filters werken helemaal niet meer levens lang camoufleren en dan raak je na tientalen jaren door lichamen klachten je werk kwijt en kwam alles keihard naar boven !
Ik krijg medicatie die helpt met prikkels en filterverwerking !
Dus met andere worden hoop dat jij ook medicatie kn krijgen die jullie samen weer op gang helpt!