Ik had ptss opgelopen op mijn werk

Hoi Anna,

Bedankt dat je dit verhaal wilt delen.

Mijn naam is Tim, 38 jaar en woonachtig in Amersfoort. In tegenstelling wat jij schrijft heb ik in mijn jeugd tijd veel vrienden gekend en kwam geregeld op feestjes en werd geregeld uitgenodigd op feestjes en maakte makkelijk contact met mensen en was ook graag onder de mensen. Ik leefde mijn leven en genoot ook van de dingen om mij heen. Had weinig behoefte aan verkering of itiem contact, wat mensen best raar vonden.

Op mijn 24 leerde ik een meid kennen waar ik een jaar later mee ben getrouwd en toen ons 1e kindje kregen… gelukkigste tijd van mijn leven! 3 jaar later 2e kindje. Ik gaf alles voor mijn liefde. Alles ging mij voor de wind: huisje kopen, studies afronden, ik werd verpleegkundige en had een gezinnetje.

8 jaar verder: 2016/2017;
Ik had ptss opgelopen op mijn werk door een bizarre gebeurtenis waardoor om een lang verhaal kort te maken alles wat ik hier boven beschreef in 1 klap wegwas. Ik werd niet begrepen alhoewel ik mijzelf ook niet begreep … maar goed door de veranderde situatie die ptss veroorzaakte kreeg ik wel
Ptss door wat mij was overkomen.

2017/2018

Vrienden waarvan in dacht dat het vrienden waren namen massaal afstand, familie 2ling zusje (ben geadopteerd) verbrak contact. Vrouw ging bij mij weg, kinderen zijn voor de helft van mijn leven weggehaald (Co ouderschap ik zie de kinderen week op week af 1 week lang ( was mijn enige lichtpuntje) de kerk waar ik naartoe ging kozen partij voor mijn ex vrouw, mijn werk verloor Ik in die tijd, geliefde van binnen mijn familie overleden, mijn zussen en broer trouwden in die tijd, ik had plots niemand om mij heen en dat geeft mij enorm beschadigd in die zin qua vertrouwen in mensen…!

Ondanks dit allemaal en nog vele andere situatie die na de scheiding zijn gebeurd bijv: met mijn kinderen door ex partners van mijn ex. (kennelijk heeft de man in die wereld niks te vertellen zelfs met ouderlijk gezag.)! Helaas gevonden met video opname en brief onder aan de trap omdat Ik uit het leven wilde stappen (en nog steeds af en toe) , Heb ik toch alles weer redelijk op orde met mijzelf. ik heb mijn eigen woning, zie de kinderen om de week een week lang, ben voetbaltrainer als vrijwilliger geworden, ga naar de kerk mozaïek toe. Het gaat de goede kant op

Maar het gemis van een knuffel blijft! Ik laat dagelijks nog wel een traantje (fijn geneesmiddel) maar het gemis van iemand om je heen hebben waarmee je kan sparren is voor mij een dagelijkse worsteling geworden. Het gevoel niet geliefd meer te zijn en het gevoel van onvermogen en laag zelfbeeld wat continu gevoed wordt door het gemis.

Pffff dit voelt enig sinds wel fijn Anna om van mij af te schrijven. Maar je verhaal raakte mij en gaf mij moed om ook te schrijven.