Ik ben al 18 jaar getrouwd, maar ik voel me verschrikkelijk alleen

Ik ben al 18 jaar getrouwd, maar ik voel me verschrikkelijk alleen. Misschien te snel getrouwd. Ik voelde me toen al alleen.19 jaar geleden. Ik had 2 jonge kinderen en zij waren niet de makkelijkste in een moeilijke wijk. Ik werkte ook full time en regelde alles goed maar kreeg geen waardering van mijn dochter. Ze ging om met een jongen boven ons bleek en blowde. Dit heb ik een paar jaar geleden pas gehoord van haar broer. Zij was toen 12 jaar. Haar vriendinnetje woonde ook boven ons en daar paste ik wel eens op. Haar moeder paste wel eens op onze dochter en schenen dit te hebben gedaan. Blowen. Ik had geen idee. Kan je nagaan wat een schijnheiligheid. En ik maar alles proberen draaiende te houden en raad te vragen om hun vader. Maar deze kotste mij ook uit of kotst nog steeds. Als ik dan zij ze wil met die jongen naar Curaçao dan zei hij je houdt haar toch niet tegen. Zo deed hij dat altijd. Op een slinkse manier haar uitspelen tegen mij. Want van haar vader mocht het wel maar niet van mij. Ik ben door alle eenzaamheid te vroeg gaan trouwen met een man. En hebt mijn dochter verloren. Geprobeerd het goed te maken ik pikte alles maar ze trapt op mijn hart. Het deed zo'n pijn dat op een punt is het over dat komt nooit meer goed. Nooit meer!
Nu ben ik dus al 19 jaar met deze man getrouwd met ook een verleden en wat een gek rommeltje bij elkaar. Dat dit allemaal bestaat. We slapen vanaf het begin niet bij elkaar door het rare gesnurk raar hoesten er zit slijm vast blijkbaar en het onrustige bewegen. Bij een ruzie met mijn zoon hij was 13 zei hij een keer als je je muil niet houdt krijg je een vuist in je smoel. Dit maakt mij boos en die jongen was zo verdrietig dat ik wegliep met hem dat deed ik vaker weglopen maar waar moet ik naar toe. Ik heb geen vrienden. Soms wel eens in de nacht alleen gereden en uiteindelijk weer naar huis gegaan. Dan is ie er wel maar als ik er ben wordt er niet gecommuniceerd en zit hij alleen maar boven en wat te doen geen idee. Ik zit in de val kan geen kant op ben ziek geworden een tia. Werkte zelfs ook toen ik ging trouwen full time in de zorg en kreeg geen geld voor boodschappen of iets. Alles betaal ik zelf kleding de hond alle toebehoren vervoer verzorging eten etc . We gaan nooit weg en hij heeft nooit contact gehad in al die jaren dat ik samen ben met hem met iemand. Ik heb me ingeschreven bij de woningstichting maar je bent niet urgent. Toch gedaan een tijd maar door dat harde werken en een verkeerde stand van voeten ben ik geopereerd gebroken was deze. Verkeerde stand en artrose. Dus mijn werk mag ik niet meer uitvoeren. Dus ik moet ander werk zoeken. Ik ben herstellende langzaam aan. Maar ben met mijn man verhuist en alles blijft hetzelfde. Geen contact en respect want soms wordt ik uitgescholden het is verschrikkelijk. Autorijden doe ik ik betaal alles zelf maar we doen niets samen. Elke dag is hetzelfde met alleen maar irritatie. Hij loopt de hele dag in zijn pyjama en ligt boven. Als ik aandacht vraagt reageerde hij totaal niet. Nou wat betekent dat maar hij wil niet alleen verder. Hij houdt van mij en kan niet zonder mij zegt hij dan. Hoe kan dit en wat moet ik doen.