Aan de relatie blijven werken?

Partner met ADD en (naar hij zegt) licht autistisch. Kortom: aan de relatie blijven werken?

Tja, na de zoveelste googel poging, door de jaren heen... Ben ik beland op deze site. Ik ben nu een aantal jaren bij een man met ADD (vastgesteld) en naar wat hij zegt licht autistische trekjes. We zijn een keer uit elkaar geweest, waarna hij mij en ik hem weer terug wou. Ik heb de laatste tijd het gevoel dat ik in een stalen kooi zit, of althans dat wanneer ik met hem ga samenwonen in een stalen kooi terecht kom? Zijn vrienden, omschrijven hem als een moeilijke man. Dat wat mij in het begin, zo in de war maakte: ligt het nu aan mij? Doe ik het niet goed? Ik begreep er niets van: van hem niet... een soort onoplosbare puzzel, waarbij puzzelstukjes verloren zijn geraakt.

Het moet zo, en niet anders. Hij wil dit niet, hij wil dat niet, hij voelt zich niet lekker, hij is moe et cetera. Ik noem het vaak de spreekwoordelijke "deksel op mijn neus" of inmiddels soms zelfs naar zijn regels leven: hoe hij het wil, wat hij wil... wanneer hij het wil... en maar net hoe zijn hoofd staat. En als ik het dan anders voel... of iets anders wil: dan heb ik gewoonweg pech gehad, en geeft hij niet thuis.

Zo voelt het ook, alles moet op zijn manier... wanneer hij het wil... en wanneer hij er zin in heeft. De deksels op mijn neus, die doen best pijn en ik raak er door uitgeput en bovenal op het moment en de dagen er na depri. De boze uitspattingen, ik kan er nog steeds van slag door raken. Het is daarentegen een lieve man, over het algemeen zorgzaam zijn... Vrolijk en sociaal. Maar bovenal, hij zegt steeds "je hebt helemaal gelijk, ik moet dat niet doen en dat hij er aan wil werken". Daardoor sta ik voor mijn gevoel schaakmat: want wie gaat er bij iemand weg, als hij wil veranderen? De vraag is alleen, kan iemand veranderen? Hij kan boos doen en boos worden, om de kleinste dingen. Ben ik aan het koken, dan moet het zo en niet anders. Wil ik iets in de tuin, dan mag dit niet... dan houdt hij hier niet van.... et cetera. Wil ik een gezellige avond, dan is hij moe.... heeft hij er geen zin in... of staat zijn hoofd er niet naar. Hij is in de kamer aanwezig... we zijn bij elkaar: maar vaak ook weer niet...

Ik vraag mij af hoe relaties met ADD-ers (licht autisme) verlopen, en dan zeker gelet op het krijgen van kinderen en samenwonen... Ik ben bang dat ik straks in een stalen kooi terecht komt. Met wat ik wil of wat ik nodig ben... Dat het haast onmogelijk is, dat hij een partner voor het leven kan zijn? Als nu al blijkt dat veel op zijn tijd, op zijn manier, op zijn voorwaarden moet gebeuren. Dan kan het toch niet anders, dat dit uiteindelijk niet vol te houden is? Verwacht hij dit van mijn kinderen straks ook? Een relatie met een man die zo veel eisen en voorwaarden stelt, dat is denk ik: wachten totdat hij zijn eigen leven leven alleen terug wil? En ook vraag ik mij af, wat en hoeveel kan je van iemand vragen? Wat kan je van iemand verwachten. Want als iets in hem zit, dan lijkt het mij dat iemand constant op zijn tenen moet lopen... wat natuurlijk op de lange termijn niet vol te houden is? Wat is te veel gevraagd en wat of in hoeverre kan iemand daadwerkelijk veranderen?

Begrijp mij zeker niet verkeerd, ik hou heel veel van hem. En we hebben ook zeker hele fijne momenten... Hij wil mij ook zeker niet kwijt, hij doet echt zijn best... en ik zie dat hij van mij houdt. En hij vindt het fijn om bij mij te zijn en als ik bij hem ben. Maar, hoe ga je hier mee om en wat is voor een partner te veel gevraagd. Is dit ADD? Is dit licht autistisch? Hoe gaan jullie hier mee om?