Ze raadde mij aan ook te rouwen

Op mijn 46-ste (2010) getrouwd, op zijn 47ste (2011) vader geworden van een fantastische zoon, op mijn 48ste (2012) gescheiden...
Ik weet niet hoe ik zal beginnen.

'Uiteindelijk', op mijn 46ste getrouwd, en niet lang daarna een zoon op komst. Dit is wat ik al mijn hlele leven wilde!
Na de geboorte wilde ik het van de daken schreeuwen dat ik een zoon had! Mijn moeder en mijn toenmalige beste vriendin kwamen vanuit het Westen van het land (zo'n 150 km) naar ons toe om mijn zoon te zien.
Wat in de tussentijd gebeurde was dit: mijn toenmalige vrouw begon hysterisch te roepen dat ze dat niet aankon.
Ik stond erbij en keek ernaar, verstijfd van machteloosheid.
Mijn moeder was onderweg, en heeft haar kleinzoon niet gezien die dag.
Ik heb nu al een aantal sessies met o.a. EMDR-therapie ondergaan, en de psycholoog raadde mij aan ook te rouwen. Vandaar dat ik mijn verhaal hier doe.

De scheiding heeft mij heel erg veel negatieve emoties gekost, en hiermee veel invloed gehad op mijn leven, zowel persoonlijk als professioneel.
Zojuist twee artikelen geprint, die te maken hebben met de verwerking van een scheiding. Ik ga dit zo even lezen, en daarna ga ik mezelf weer afleiden van het onderwerp: leuke dingen doen.

Tot zover voor nu. Bedankt voor de ruimte om te delen.