Bij mij is in 2015 ptss vastgesteld.

Heb huiselijk geweld meegemaakt bij door zowel mijn ouders als mijn ex.
Ook ik heb veel lichamelijke klachten door de ptss.
Zo had ik een paar vriendinnen waar ik af en toe mee uit ging.
Door de ptss, steeds vlak voor ik had afgesproken zwelde 1 kant van mijn gezicht op en werd vuurrood.
Ik moest dan steeds op laatste moment afzeggen.
In het begin zeiden ze dat ze er begrip voor hadden.
Maar na een tijdje vragen ze je niet meer mee.
Hoor nu nooit meer iets van ze.
Ik spreek daardoor niet snel af met iemd omdat ik niemand wil teleurstellen.

Ook ik krijg vaak opmerkingen, bv dat ik nog te veel bezig ben met mijn ex en daarom niet verder kom.
Dat zijn hele kwetsende opmerkingen.
Het is niet zo dat ik het boek ff sluit en verder kan gaan.
Mijn ex laat mij nog steeds niet met rust en zeker met ptss schakel je je stress rn angst niet zo maar ff uit.

Ik merk zelf ook hoe eenzaam het is.
Mensen ontwijken je liever.
Ik ervaar ook veel eenzaamheid en heb momenteel alleen mijn dochter van 18 waar ik mee praat.
Met haar praat ik niet over mijn problemen.
Heb wel therapie maar ik mis sociale contacten.
Mijn lichaam staat door de ptss nog steeds in de vecht modus dat wil zeggen mijn geest heeft wel behoefte aan warme contacten maar zodra iemand te dichtbij komt geeft mijn lichaam signalen af doormiddel van bv extreme uitslag en zwelling in mijn gezicht.

Het is erg moeilijk omdat je steeds meer in je eigen wereldje kruipt