Wordt ik gemist?

Mijn verhaal begint op 6 jarige leeftijd dat je aan je tante verteld dat haar man zijn hand in mijn onderbroekje had.
En af deed als; dat heb je gedroomd, toen nog dacht dat kan....
Jaren later het weer deed maar nu verstijfd van ongeloof, en mijn mond hield.

Op school altijd ruzie/ gepest werd omdat je ook nog overwicht had.
Ouders die een eigen bedrijf hadden en altijd aan het werk waren.
En niet echt van knuffels waren of zeiden ik hou van je.
En niet door hadden wat er aan de hand was.
Uiteindelijk van de misbruikt verteld maar niet echt geloofd wordt en afgedaan als aandacht trekken,dat was wel een flinke knauw in mijn zelfvertrouwen..maar ook het vertrouwen in mijn ouders.
Een broer die jou ook nog iedere dag aan het treiteren was.
Je ouders die gaan scheiden toen je 15 was.
Zelf aan het puberen en helemaal terug aan het trekken bent in je eigen wereld,denken dat je niets waard bent en waarom zou je nog leven...
Zo zijn de jaren voorbij gegaan.Het contact met de buiten wereld bestaat uit uitjes met je moeder naar gokhallen wat dus later een verslaving bleek te zijn,van haar ook misschien een vlucht van een mislukt huwelijk...
Nooit een relatie gehad,want ik dacht/ denk ben niet goed genoeg dus waarom op zoek. Vervolgens overlijd je vader aan darmkanker waar je een slechte relatie mee had en het hoofdstuk niet echt kunt afsluiten ,en 1 jaar later krijg je moeder de diagnose dementie,mijn relatie met haar was goed maar wat ongewoon omdat ik nog op latere leeftijd bij haar woonde, maar zij was wel mijn vertrouwde omgeving en kon ik mezelf zijn.
Omdat ik nog bij haar woonde besloot ik met veel liefde de zorg op mijn te nemen omdat mijn broer dat niet kon en mijn half zus te ver weg woonde.
Met mijn fulltime baan kon ik het 5 jaar volhouden waarna ze naar een verzorgingshuis ging omdat ze snel achteruit ging.
Door de dementie werd mijn moeder heel liefdevol en aanhankelijk de moeder die ik in mijn jeugd zo miste....en was ik ook dan graag bij haar,
tot ze 6 jaar geleden overleed ik dacht dat ik er vrede mee had maar niets was minder waar.
Alles vanaf mijn jeugd kwam naar boven en nog veel meer ,bleek dat ik toen al depressief was..
6 jaar na het overlijden van mijn moeder en intensieve therapie eindelijk mijn leven en werk weer op een rijtje kon weer lachen en genieten ook dankzij medicijnen, ik deed weer mee in de maatschappij..
Tot vorig jaar... uit het niets naar 20 jaar in het zelfde filiaal te werken werd ik overgeplaatst....Daar aangekomen kon ik niet wennen aan de mentaliteit en manier van werken....Ze gaven me naar 2 maanden de opdracht of veranderen of ander werk zoeken..Dus dan maar aanpassen want ik had rekeningen te betalen.Kort daarna werden ook mijn uren aangepast en mocht langere dagen werken incl zaterdagen wat ik in 20 jaar nooit had gedaan.En dus fel op tegen was maar daar werd geen gehoor aangeven.
Dus was het weer aanpassen...
Gesprekken werden gevoerd 3 man tegenover je, nou ik kan je vertellen dat ik weer een heel klein meisje werd niets goed kon doen,en mijn zelfvertouwen vloog zo het raam uit.
Vervolgens wordt de baas overgeplaats naar een ander filiaal dus ik dacht fijn een nieuwe wind door de winkel nieuwe baas nieuwe regels niks was minder waar en erger zelfs.
Het werken werd niet meer leuk maar je moet....
Vervolgens besloten ze weer de tijden veranderen, zonder inbreng en dat was de druppel, ik zat in de auto op zoek naar een geschikte boom...
Maar dankzij mijn hond heb ik het niet gedaan.
Maar nu zit ik thuis kan de prikkels van buiten af niet meer filteren...
Ik wil niet terug naar de psycholoog dat voelt echt als falen,maar ik weet ook dat wat ik nu voel ook niet goed is ,maar wel vertrouwd .
Het liefst wil ik met rust gelaten worden.
Petra