Wat kunnen we doen met mijn eenzame dochter (30j)?

Hallo

Ik neem dr wel mee uit. Ben 34jr

Kerst is totaal niet leuk......echt pijnlijk

Ik heb een dochter van 28 en ze voelt zich ook al jaren eenzaam. Ik ben er ook altijd voor haar maar natuurlijk wil ze iemand van haar eigen leeftijd wat ik begrijp...Ze ziet het leven op deze manier niet meer zitten....En ik weet niet meer hoe ik haar kan helpen, ben voort zo moe..

Ouders zijn veilig, maar ze zal toch haar eigen weg moeten vinden en vrienden leren maken. Dat lukt niet door thuis te blijven hangen. Zoek samen met haar dingen die ze kan gaan doen, sporten, theater of iets dergelijks en vertel haar ook dat ze niet de hele dag bij jullie kan blijven hangen omdat je ook recht hebt op een eigen leven. Laat haar ook hulp zoeken om aan zichzelf te werken.
Trek grenzen, dat doet de buitenwereld namelijk ook. Als je van iemand houd betekent dat ook dat je soms duidelijk moet zijn.

Hoi Paul, eigenlijk is het andersom en houden jullie haar vast. Hup, het nest uit. Als ze e kan vliegen en dat kan ze, kan ze terugkomen, maar niet om te wonen. Er kunnen natuurlijk medische psychische redenen zijn waardoor ze daartoe niet in staat is. Dan is er hulp nodig voor haar lijkt mij.

sterkte voor jullie allemaal!

Ik heb een zoon van 30 die zich eenzaam voelt
Mss een idee om hen samen wat leuks laten te doen ?
In deze tijd niet veel opties , wandelen , fietsen, samen koken, ...

Hey Pa ...

Blijf hoedanook in gesprek met haar. Niet per sé met woorden maar ook met vertrouwen. Stuur niet te veel, daarmee creëer je mogelijk meer afstand. Laat haar zeggen wat ze nodig heeft. Dan kan ze daar zelf aan werken.

Ben zelf ook 30 en vaak alleen.
Als het in de buurt is sta ik altijd open voor een fijne wandeling.

Ik lees hier zoveel verhalen,maar het biedt geen troost.Dit soort mensen kom ik niet tegen om mijn leven.En de meeste mensen zijn op zich zelf gericht.Familiebanden heb ik niet.Vrienden een heel groot woord.Ben wel moeder,en sta daarom ook alleen.Helaas herhalen patronen zich,en zie ik ook hoe mijn dochter ook vast zit.En ook vreselijk eenzaam is.Ik lees hier dingen,herkenning.Maar in mijn omgeving zie ik het niet.Mijn vraag is wat voor zin heeft het je gevoel uit te spreken.Van alles te lezen,en toch nooit met gelijkgestemde in contact te komen.Nee gelukkig zijn er hier niet,en ja vaak denk ik laat het hier maar stoppen.Ik ben het zat,om in een wereld te leven,waar mensen je toch niet zien staan.Je bent geboren maar een nobody.En ja ik heb nog meer verdriet,nu ik ook zie hoe mijn dochter dit ook weer doorstaat.En Nee hulp heb ik niet gehad,wij zitten in dit leven vast.