Wanneer erg genoeg om ziek te melden?

Als je dit al dénkt ben je al over je grenzen heen!
Dus: ziek melden. Neem jezelf serieus!!
Sterkte 💪🏼

Ik heb me ziekgemeld toen ik realiseerde dat ik de 8 uur per dag werken niet meer redde.

M’n psycholoog vroeg: “hoeveel uur denk je dat je zonder problemen kan werken met genoeg pauzes?”
Toen ik 3-5 uur zei, dacht ik: “oké ik kan niet doen waar ik voor betaald word.” En was de beslissing duidelijk.

Begrijp je gevoel zo goed

Hoi,

Het moment dat ik moest besluiten om mij ziek te melden was het moment dat ze thuis 112 wilde bellen; ik had hevige hartkloppingen, alsof mijn hart uit mijn borstkast zou springen..
De realisatie kwam dat ik al maanden signalen van mijn lijf had gemist..
Kortom; meld je OP TIJD ZIEK!
Ik deed dat dus te laat en zit nu nog midden in de burnout..
Neem jezelf serieus.
Sterkte 😘

Wat met een partner die zich niet ziek wilt melden? Die te veel verantwoordelijkheidszin heeft en vind dat ze zou overdrijven als ze zou stoppen met werken? Wachten tot het te laat is lijkt me geen optie...

De laatste jaren steeds oververmoeid van mijn werk gekomen. De weekends dienden steevast om bij te slapen ondanks het feit dat ik 7 jaar geleden 4/5 begon te werken veranderde er niet veel aan de situatie. Vorig jaar in de zomer een groot project gedaan op het werk daarna 3 weken verlof genomen om te slapen. In het najaar enkele kleinere maar complexe projecten gedaan rond de middag was ik fysiek en mentaal al doodmoe.Slapen deed ik niet meer. Alle dagen diaree voor ik naar het werk ging meestal 2x naar de wc. Al jaren last van lage rug, nek, schouderpijnen die nog begonnen te verergeren. In maart kon het echt niet meer, een week verlof genomen.....om te slapen. Doodmoe, er waren dagen dat ik amper het bed uitkwam. De week erop terug gaan werken. Niet meer kunnen slapen, s'nachts opstaan om over te geven. Misselijk worden van vermoeidheid overdag. De twee laatste dagen dat ik gaan werken ben stond ik s,ochtend op weg naar mijn werk met mijn fiets in de hand over te geven misselijk van vermoeidheid. De volgende maandag ben ik niet meer gaan werken...

Ik te laat. Veel lichamelijke klachten genegeerd. Ook de geestelijke zoals geen motivatie, kort lontje, uitgeblust, moe.

Dus pas toen ik letterlijk omviel van de duizeligheid.

Hoe langer je wacht met het werken aan herstel, hoe moeilijker het is en hoe langer het duurt.

Dus doe het op tijd, schaamte en schuldgevoel, daar had ik last van en die hielden mij tegen. Dat was een slecht plan