Verloren lopen in je eigen hoofd.

3 jaar geleden hebben we elkaar leren kennen we hadden veel gepraat en waren het eens dat we dezelfde dingen verlangen van het leven. Terug opnieuw beginnen, relatie, samenwonen, trouwen huisje en tuintje alles erop en eraan. We hadden veel beloftes en afspraken gemaakt en na een jaar en half vroeg hij mij om bij hem in te trekken. ik heb mijn best gedaan om het hier een warm en gezellig nest te maken maar nog steeds krijg ik de indruk dat het hier van hun is. alle beslissingen neemt hij zelf betrekt mij nergens bij ook niet over afspraken met zijn kinderen co-ouderschap. voor hem is het genoeg dat ik hier aanwezig ben dat hij gezelschap heeft als hij iemand nodig heeft. Ik heb hem al gevraagd of hij met me wil trouwen of officieel samenwonen maar nu zegt hij dat het voor hem allemaal niet meer hoeft, dit is voor hem genoeg. Ik voel me afgewezen ik ben geen opgever maar nu weet ik niet of ik zo verder kan of dit wel genoeg is voor mij. ik heb alles opgegeven om hem te volgen ik heb niets meer geen vooruitzichten geen zekerheid. elke keer weer dezelfde ruzie waarom betrek je mij niet bij jouw leven waarom bespreek jij met mij geen belangrijke dingen en beslist je alles zelf. Ik voel me nutteloos en onbelangrijk. zolang hij mij niet gaat opnemen in zijn leven gaan zijn kinderen dat ook nooit doen en blijf ik de buitenstaander. als we op vakantie zijn onder ons tweeën is het zo fijn alles gaat goed maar het moment dat we thuiskomen of zijn kinderen komen is alles weer verloren. omdat hij zegt dat het voor hem niet meer hoeft ons verder te binden voel ik mij afgewezen en ik vraag hem wat is er veranderd maar hij is geen prater en kan het niet luidop zeggen. Moet ik me daarbij neerleggen in stilte naast elkaar leren, of moet ik opgeven???