Verhaal van een niet aangekondigde echtscheiding

Chronologisch verloop
- Onze relatie begint in 2009. Het is voor beiden geen passionele fusionele relatie maar niettemin toch heel close. Een relatie waarbij respect een oprechtheid vooraan staan. Het seksuele is een iets zwakkere schakel in de relatie zonder echt een onoverkomelijk probleem te lijken.
- In 2010 wonen wij samen en beslissen wij ook voor een kind te gaan. Ik ben reeds getrouwd geweest en heb drie zonen waarvan er toen één van 27 jaar op zichzelf woont, één van 25 jaar voltijds bij mij woont en nog studeert, de derde is er 9 en woont halftijds bij mij.
- Begin 2011 wordt onze zoon geboren;
- Vanaf 2012 verzwakt het seksuele van onze relatie voelbaar. Dit uit zich in de frequentie en de inzet van mijn partner in het seksuele spel. Het ouderlijke aspect is top. Wij zijn vriendelijk en lief voor elkaar.
- In 2015 is het met het seksuele aspect van onze relatie heel slecht gesteld. Wij vrijen slechts een vijftal keren per jaar. Ik probeer erover te praten maar het brengt geen oplossing. We zijn wel vriendelijk voor elkaar.
- In 2017 blijkt ons zoontje te lijden aan een autistisch spectrum stoornis. Blijkt ook dat wij voorbeeldige ouders zijn;
- In 2017 verhuizen wij naar mijn ouderlijk huis dat ik geërfd heb, mijn partner koopt het deel van mijn broer. Het is het droomhuis van mijn partner ... in de natuur, een heel grote tuin (1ha) rust.
- In 2017/2018 onderneem ik een laatste poging om over het seksuele te praten maar het enige dat ik kan verkrijgen is dat mijn partner alles passief beleeft, ik mij inzet om het een beetje leuk te maken, en dat er klaargekomen wordt. Als dat het is hoeft het voor mij niet. We blijven vriendelijk voor elkaar. Ik beslis ook dat ik die volledig aseksuele relatie zal aanvaarden;
- In 2018 duiken er lichte spanningen in onze relatie op. Ik loop weliswaar op eieren, en ik tracht op elke kritiek in te spelen. Vreemd genoeg krijg ik van mijn partner dezelfde opmerking. De botsingen zijn heel kort en helemaal niet hevig.
- In september 2020 laat ik mijn job als leraar vallen om een zelfstandige activiteit te beginnen met de bedoeling natuurlijk geld te verdienen. Ik krijg hiervoor de toelating van mijn partner; ik werk ontzettend hard om dit te realiseren.
- Januari 2021 wordt mijn partner steeds onaangenamer. Elke vorm van aanraking valt nu ook weg;
- Eind februari 2021 wordt ik op het matje geroepen bij mijn partner. Zij heeft het er moeilijk mee dat wij maar met één loon moeten leven en is daardoor heel ongerust. Het loon van mijn partner is heel behoorlijk. Er wordt mij op het hart gedrukt dat ik best zo snel mogelijk geld verdien
- Maart 2021 mijn project gaat van start;
- Maart 2021 mijn vrouw start met een eigen moestuin en dat was een beetje haar droom
- April/mei/juni de verkoop komt heel traag op gang. Ik werk dag en nacht. Mijn partner wordt met de dag onvriendelijker, brutaler en hatelijker. Zij vraagt/eist dat ik opnieuw ga werken als leraar. In mei is dat nu niet het ideale ogenblik. De druk om geld te verdienen is heel heel groot;
- Einde juni wil mijn partner met onze zoon bij een bevriend koppel gaan; later in de conversatie kom ik te weten dat ik niet mee mag. Ik ben niet akkoord want in het maandenlange getreiter heb ik het gevoel dat zij een wig tussen mijn zoon en mij wil drijven. Mijn partner is al enkele maanden overdreven geïnteresseerd in het leven van onze zoon;
- Omstreeks 12 juli is mijn partner op een avond bij vrienden die een vakantiewoning gehuurd hebben, zo brutaal en denigrerend, dat ik bij het slapengaan eis om dit definitief uit te praten. Ik krijg de boodschap dat zij wil scheiden. Ik hoor het niet in Keulen maar in Rome donderen.
- Ik weiger, niet omdat ik mijn partner nog graag zie. Het laatste jaar is het woord dat, wat mij betreft, bij onze relatie past ‘verdragen’. Maar omdat onze zoon autistisch, en heel heel kwetsbaar is wil ik het scheiden uitstellen totdat hij in het middelbaar zit – maar zij wil zo lang niet wachten. (De maanden voordien zegt hij vaak. Jullie gaan toch niet scheiden hé. En in zijn angst dat wij zouden kunnen scheiden is hij zo aandoenlijk)
- Van dan af gaat het van kwaad naar erger. Elke dag is een aaneensluiting van pesterijen, buitende opmerkingen voor kleine dingen die niet in orde zijn, (broodzak opengelaten of restanten van de dag voordien die ik niet gebruikte, een deur die blijft openstaan) en niet in het minst haar blik vol haat en misprijzen. Nooit is er meer een licht vriendelijk woord;
- Het charmeoffensief naar onze zoon wordt opgedreven. Hij krijg ’s morgens lieve geschreven boodschapjes op zijn bord, er is interesse voor zijn computerspelletjes waar er vroeger niet naar omgekeken werd, er wordt heel gemaakt hartelijk gelachen met situaties die te maken hebben met onze zoon.
- Het is een ellenlange lijst die tot vandaag april 2022 zonder ophouden blijf voortduren.
Wie zijn wij?
Ik weet niet voor wie je mij in bovenstaand relaas nam. Ik ben een man. Ik doe thuis het huishouden, ik kook, ik doe de vaat, ik doe de was, ik kuis het huis, ik hou mij bezig met onze zoon, (naar school doen, ophalen, naar activiteiten voeren, ik hou het huis op orde, ik doe de verbouwingswerken, en ik probeer mijn eigen project leven in te blazen, en dat kost heel veel inzet.
Mijn vrouw houdt zich bezig met de strijk, orde maken, stofzuigen, en de tuin en het schoolwerk met onze zoon
De reden waarom zij uit de relatie wil stappen was dat ...
- zij niet vrij was. Als enige voorbeeld gaf zij een voorval van zes jaar voordien. Voor het overige gaat zij naar feestjes van haar werk en komt zij ’s nachts thuis, zij kan met haar vriendin avondjes uit hebben. Ik maak er nooit een probleem van en vraag haar zelfs waarom zij dat niet meer doet?
- Dat ik haar niet de vrijheid geef om met onze zoon activiteiten alleen te doen en ze verwees naar de maand ervoor. Maar in tijden dat onze relatie ok was heeft zij nooit een dergelijke vraag gesteld. In dit geval voelde ik haar vraag als heel bedreigend aan.
- Dat ik niet akkoord was dat zij met haar zoon Frans sprak (mijn vrouw is Franstalig). Maar wij hadden en hebben nooit samen Frans gepraat; er werd nooit afgesproken dat wij onze zoon in beide talen zouden opvoeden, ons gezin, mijn twee thuiswonende kinderen waren en zijn Nederlandstalig. Zij kwam in een Nederlandstalig gezin. Ik zag het niet zitten dat een kind van twee jaar in dezelfde conversatie continu zou moeten switchen van taal afhankelijk van met wie hij spreekt. Ik stelde voor om als hij ouder zou zijn dagen in te voeren waarop iedereen Frans of Nederlands zou spreken. Echter een conversatie later weigerde zij om verbeterd te worden als zij sprak daar waar ik het belangrijk vond om een juiste taal voor onze zoon te hanteren. Nadien zei ze in een andere conversatie hierover dat als zij correct Nederlands zou spreken er dan helemaal geen reden zou zijn om Frans te spreken met onze zoon. In een nog latere conversatie zei ze dat ze geen seks met mij wilde zolang we onze zoon ook niet in het Frans opvoedden. En nu is het gebruik van het Frans een reden om te scheiden. Ik vond toen en ik vind nu nog meer dat zij een heel extremistische houding heeft aangaande het gebruik van het Frans.
- Dat ik dat jaar niet genoeg verdiende. Klopt. Ik verdiende ontzettend weinig. Maar ik deed echt mijn best om ervoor te zorgen dat mijn zaak werkte. Het is niet zo dat ik in mijn luie zetel wachtte totdat het geld zou binnenstromen. Zij was en is een ambtenaar en heeft een meer dan behoorlijk loon. Het is niet zo dat we in armoede leefden
Dit waren toen de vier redenen waarom zou wou scheiden. Reden 1 en 2 zijn in latere conversaties weggevallen. De redenen die er de laatste maanden bijgekomen waren zijn
- Ik heb die avond, dat wij bij vrienden waren, aangedrongen om te praten en dat had ik niet mogen doen want ik werd verondersteld te weten dat zij haar slaap nodig heeft/had. Dus heeft zij tijdens de conversatie omdat ik aandrong beslist om te scheiden
- Dit is niet echt een reden maar in een latere versie zei zij dat ik haar vroeg ‘Wil je dan scheiden?’ Op dat moment dacht ze, ‘waarom niet?’. Dus ik heb de slapende hond wakker gemaakt en ik was de aanleiding dat zij zou scheiden. Dit is niet zo want dat was het laatste dat ik zou verwacht hebben.
- Een reden die soms terugkomt maar niet expliciet als reden om te scheiden is dat wij een andere kijk hebben op opvoeden. Dit is niet waar. Onze kijk is helemaal hetzelfde alleen is zij veel strenger en categorieker en ben ik waarschijnlijk veel te flexibel
De hamvraag : Wat is er aan de hand en waarom wil mijn vrouw van mij scheiden en waarom is zij steeds hatelijker tegen mij?
Ik verweet haar dat zij nooit geprobeerd had onze relatie te redden noch door een gesprek noch door een therapie. Hierdoor is ze akkoord gegaan om een therapeute te ontmoeten. Maar later in een mail aan de therapeute kwam ik te weten dat zij de therapie zag als een manier om op een vlotte wijze uit elkaar te gaan en niet om de relatie te redden. Op dit ogenblik hebben wij een soort van relatietherapie met de psychologe van onze zoon.
Ik weet dat zij alle macht heeft. Als zij morgen de bom laat barsten kan ik er niets tegen doen. Daarom en ook omdat ik altijd zo ben probeer ik vriendelijk te blijven. Maar zij blijft alle dagen brutaal en bijtend Een voorbeeld uit de vele andere Ik maak haar lievelingsgerecht. Ze zegt er niets over. Maar na het eten toont zij mij in de koelkast drie stukjes aardappelen die ik vergat te gebruiken in het eten. Of Op een namiddag komt zij bij mij. “ik wil jouw psychiater spreken” (ik ga al 22 jaar bij een therapeut; ik heb zoals mijn zoon ook last van autisme, maar de laatste jaren is het eerder onderhoud en niet acuut) “ik wil weten wat je haar over mij vertelt” Ik weiger natuurlijk, en toch bleef zij aandringen en reageerde zij schamper. “Ja ik had het wel gedacht dat je het niet zou toelaten ha ha ha” of tijdens één van de zeer weinige gesprekken/discussies die wij hadden/hebben deinsde ze plots achteruit en kreet zij ‘blijf daar, kom niet dichter, ik ben bang van jou”. Nu, ik stond recht omdat het gesprek afgelopen leek. Het was niet echt het ogenblik om geweld te gebruiken en het geprek liep op een kalme toon. Daarbij heb ik nog nooit fysiek geweld gebruikt. Het is iets dat voor mij onmogelijk is. Ik gebruik zelfs geen verbaal geweld. Ik zal wel passioneel praten, maar mijn woorden gaan over tegen/argumenten. Dat is ook iets dat zij weet. In de 12 jaar van onze relatie is er nooit maar een zweem van geweld van mij uitgegaan. In diezelfde discussie zei zij dat zij bang was van mij en daarom in de zetel beneden kwam liggen en dan beter slaapt. Dit lijkt mij niet zoveel uit te halen. En zo deed ik een aantal malen ’s morgens heel even mijn ogen open. Ik zag mijn vrouw opstaan en haar aankleden en sliep terug in. Toen ik een tweetal uren later definitief wakker werd zag ik dat haar kussen weg was. Ze wou dus aangeven dat zij het bed verlaten had.
Wij hebben een koppel vrienden die wij regelmatig ontmoeten. Sinds een tijdje als wij samen zitten en ik het gezelschap even verlaat want ik ben aan het koken begint mijn vrouw in het Frans met de mensen te praten, en onze vrienden schakelen dan ook over op het Frans; als ik het gezelschap dan terug vervoeg schakelen ze terug over op het Nederlands. Combineer dit met de huidige sfeer en het is een perfecte cocktail op paranoia te worden. Wat ook zo is. Ik vertrouw onze vrienden niet meer door een aantal voorvallen die ons te ver gaan leiden om op in te gaan. Maar ik weet niet welk verhaal zij aan onze vrienden verteld heeft maar zij doen wel heel anders tegen mij dan vroeger.
Dit zijn maar enkele voorbeelden uit een hele resem
En dan is er haar houding ten aanzien van onze zoon. Waarbij ze met hem gaat wandelen en dan mijn zoon naar mij stuurt om te vragen of ik het erg zou vinden dat ik niet mee mag gaan. Of met hem in bad gaat en ik een gesprek hoor waar zij hem probeert te overtuigen om bepaalde spelletjes met mij niet meer te spelen. En hoe ze zo ostentatief geïnteresseerd is in playstation daar waar zij computerspelletjes ronduit haatte. Ik weet niet in hoeverre zij onze zoon manipuleert en of zij hem manipuleert.
Ik probeer zeker ten aanzien van mijn zoon maar ook in andere situaties juist en trouw aan mezelf te blijven en mij niet te laten meeslepen in rancuneuze handelingen. Ik probeer het hoofd koel te houden maar het is niet eenvoudig en ik heb pijn.
Ik kan niet geloven dat je je relatie met een kindje zonder het een kans te geven hardvochtig opgeeft. Ik heb het gevoel dat er veel meer achter zit maar ik weet niet wat.
De vrouw die zich nu mijn vrouw noemt heeft niets te maken met de vrouw die ik twaalf jaar geleden ontmoette.
Ofwel ben ik zo naïef en zo blind.
Mijn zoon heeft een heel sterke band met zou moeder, maar wij hebben ook een zeer sterke band niet in het minst omdat wij elkaar zeer goed aanvoelen wegens onze lichte afwijking. Daarom doet het zo’n pijn voor mij en ken ik zijn pijn als morgen onze relatie sneuvelt.
Help mij om te begrijpen!