Thuis met een burnout

Ik wil graag mij hart even luchten.
Ik ben sinds februari thuis met een burn out.
Al eerder merkte ik dat ik niet lekker in m’n vel zat en ik merkte dat ik het ging af reageren op m’n kinderen. Zodra ik het merkte ben ik naar de dokter gestapt en heb ik om hulp gevraagd. Ik heb een een paar gesprekken gehad met een praktijk ondersteuner en die heeft me doorverwezen naar een Psygoloog . Al bij de eerste intake bleek dat ik te complex voor ze was en heeft ze naar een andere praktijk voor me gezocht. Uiteindelijk kwam ik bij die praktijk en heb wel 15 sessies gehad maar pas de laatste drie keer is mijn behandelplan ingegaan. Daarvoor waren onder zoeken en Corona kwam ertussen en waren het alleen telefonisch gesprekken om te vragen hoe het met me gaat.
Ik ben dus in al die maanden nog geen steek vooruit gekomen. Ondertussen heb ik nu weer een intake ergens anders. Dit keer omdat ik niet wilde blijven waar ik in behandeling was. Omdat er geen klik was en ik het gevoel had dat ze niet naar me luisterde want vaak kreeg ik een vraag terwijl ik het net verteld had. En tijdens de Corona met de telefonische gesprekken hoorde ik haar op haar telefoon naar filmpjes kijken en typen op haar telefoon.
Dus ben weer bij begin af aan.
Intussen heb ik vaak ruzie met m’n man hij vind dat ik te lang thuis ben. Hij is vorig jaar begonnen als zzper en zegt dat hij het erg zwaar heeft. Wat ik ook geloof , maar ook zegt hij dat hij van me af wil als hij geen verandering ziet. Hij zegt niet alleen voor de kosten op te kunnen draaien. Ik zit in de ziektewet maar tijdens Corona is mijn contract niet verlengd. Dus ben werkloos ook nog.
Ik wil graag werken Alléén weet niet of ik het aan kan. Ik heb nog steeds last van hyperventilatie aanvallen en huilbuien en zit er nog doorheen. Ik wil ook wel weer werken door gewoon sociaal contact te hebben.
Ik heb een dochter van 7 en een zoontje van 1. Al heb ik een burn out ik doe al 7 jaar lang M’n dochter en zoontje alleen opvoeden. Voorheen was mijn man in loondienst en maakte 38 uur en ik werkte 38uur in 4 dagen dus had langere dagen. Na m’n werk ging ik gewoon door met opvoeding verzorgen en huishouden administratie enz
Als hij vrij was was hij vrij.
Drie maanden voor m’n dochter geboren was , is zijn moeder overleden. Mijn dochter leek op haar dus vluchte mijn man uit huis omdat hij verdriet had als hij m’n dochter zag. Dat was erin geslopen. Bij mijn zoontje zou hij meehelpen maar uiteindelijk als ik op de klok kijk is hij nog geen 10 A 15 min bezig met m’n kinderen. Hij houd hem misschien 10 min vast dat is het. Verder gebeurt er niks.
Ik doe dus alles of ik nu wel werk of niet.
Ik denk dat het me ook teveel is geworden plus dat ik oom een handtastelijke schoonvader heb naar mij toe. Al ongeveer 10 jaar is hij handtastelijk naar mij daar ben ik dus ook voor naar de Psygoloog.
Mijn man ziet zijn vader als een soort God omdat z’n moeder er niet meer is.
Ik ben ook nooit gesteund door m’n man.
Laatste weken zegt mijn man vaak dat ik weer moet gaan werken. Ik wil wel maar ik voel me erg gedwongen. Nu is het zelfs zo erg dat hij zegt ik gooi de handdoek in de ring en heeft zijn trouw ring afgedaan en wil niet meer naar me luisteren hij is er klaar mee zegt hij.
Ik voel me al zo beroerd en dan nog dit erbij maakt me echt kapot.