Therapiepsycholoog.com › Lotgenoten forum › PTSS › Stel ik me aan? Mijn trauma's niet erg genoeg voor PTSS

Stel ik me aan? Mijn trauma's niet erg genoeg voor PTSS

Ik vind dit doods eng om te schrijven, kloppend hart in mijn keel, maar ik ga het toch doen. Dit jaar is er bij mij PTSS vast gesteld, waar ik ook intensieve EMDR behandelingen voor heb gehad. Sinds kind af aan heb ik voornamelijk verbale mishandeling ervaren en af en toe lichamelijk, dat speelde om het weekend plaats als ik bij mijn vader was. Ik mocht niks zeggen tegen mijn moeder want anders was ik een slechte dochter en een slechte zus voor mijn zusje.3 jaar terug, kreeg mijn moeder een vriend met PTSS en vond er wekelijks huiselijk geweld plaats. Mijn moeder en stief vader hebben PTSS door het leger, waardoor het soms moeilijk is om voor mijzelf te accepteren dat ik zelf PTSS heb. Ook als ik met mijn moeder er over wil praten om mijzelf een beetje te snappen dan zegt ze gelijk dat ik geen PTSS heb maar PTSS trekken. En ik ben nu zelf zo confused. Ik weet zelf niet wat ik moet geloven over mezelf, vele delen van mijn hele jeugd bestaan ook niet meer en ga ik twijfelen aan mijzelf of mijn herinneringen wel juist zijn. Ik heb soms het gevoel dat ik me aanstel omdat ik zelf vind dat mijn trauma's niet erg genoeg is ofzo om PTSS van te krijgen als ik mezelf vergelijk met mijn ouders. Ik weet het is fout om te vergelijken met anderen, maar toch doe ik dat. Sorry voor dit onzin bericht maar ik moest dit even kwijt.

Duun

> 2 jaar geleden

laatste reactie: 21-06-2023

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Je stelt je zeker niet aan.

Als een expert ptss bij je vaststelt en je moeder zegt tegen je dat je alleen maar trekken hebt, dan is zo'n uitspraak van je moeder onderdeel van de mishandeling en emotionele verwaarlozing.

Ze heeft misschien niet in de gaten wat het effect is van wat ze doet en misschien speelt haar eigen ptss daar een rol in, maar het gebeurt wel en het is schadelijk voor jou.

Het heeft weinig zin om in therapie te gaan als de mishandeling nog voortduurt. Dat moet echt eerst stoppen. Er moet eerst een veilige situatie komen voor jou. Dan vraag je echt niet teveel voor jezelf. Daar heb je recht op.

Ik neem aan dat je huisarts je destijds heeft doorverwezen. Je zou met je huisarts er over kunnen praten. Dan kun je samen kijken naar wat er nodig is en waar jij je fijn bij voelt.

Paul

> 2 jaar geleden

Reageer:

Dankjewel, ik woon al een haar op mezelf ben zelf net 18 dus soms kan het heel zwaar zijn. Ik heb het zelf nog nooit gezien, maar ik snap wat je bedoeld. Vind het allemaal nog moeilijk te accepteren omdat de gedachtes van "ik moet me niet aanstellen" heel aanwezig zijn. Ik heb zelf ook een psycholoog voor sociale angsten wat ik heb ontwikkeld, alleen niet echt iemand waar ik mijn verhaal echt mee kan delen. Dat kan soms moeilijk zijn. Ik wil het ooit een dag het er uit gooien. Loop al jaren met geheimen rond vanuit thuis wat ik nooit met iemand mocht delen. Dankjewel voor je berichtje, het doet me heel veel <3

Duun

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik hoop dat je in de tussentijd wel meer gerichte hulp hebt gekregen.
Want je hebt ondertussen niet gewoon PTSS maar deze is ook chronisch en complex. Bestaat uit meerdere oorzaken.
Zelf lijd ik onder een zachtere vorm van PTSS, maar mijn kinderen lijden aan chronische en complexe PTSS.
Door hun ben ik mij gaan herscholen in de psychologie en dankzij hun vaste psycholoog, meer kennis en een groter netwerk binnen de hulpverlening kan ik veel helpen opvangen. Maar de juiste hulp krijgen is soms moeilijk en zoeken. Wij zijn al moeten stoppen met EDMR omdat dit te zwaar is.
Iedere vorm die echte herbeleving vraagt is eigenlijk nogal zwaar en wordt vanaf nu eerder afgeraden bij zwaardere PTSS.
Je psycholoog voor sociale angsten kan je eventueel doorverwijzen naar een trauma psycholoog die eerder lichaamsgericht werkt. Indien je echt nood hebt aan gesprekken is starten met cognitieve gedragstherapie een goede oplossing.
Maar de zoektocht is soms moeilijk.
Vergeet 1 ding nooit: jij hebt niets om je voor te schamen, niets is jouw schuld en je stelt je niet aan. Je bent zelfs al een overlever, want je staat er ondanks alles nog.
Veel succes

Caroline

21-06-2023