Soms ben ik bang dat dit niet overgaat

Hallo allemaal,

Ik ben ergens in mei opeens gestopt met slapen. Natuurlijk ging ik allemaal verklaringen zoeken en raakte ik daarvan in paniek. Door het niet slapen slopen er langzaam meer klachten in. Ik bleef door werken.. Ik kan dit, het is bijna vakantie, dan komt het goed. Afgelopen zomer op vakantie gegaan, terwijl ik dat helemaal niet zag zitten. Daar heb ik me twee weken lang verschrikkelijk gevoeld, terwijl dat het moment had moeten zijn voor ontspanning.

Na de vakantie ging het steeds minder, uiteindelijk de beslissing genomen me ziek te melden. Het leek net of toen de beerput open ging. En om het nog leuker te maken is de overgang ook om de hoek komen kijken.

Ik voel me echt rot, en heb het gevoel dat ik dit allemaal alleen zit te voelen, zo klote kan je je voelen. Vandaar dat ik mijn verhaal toch wil delen in de hoop me niet zo alleen te voelen...

Ik lees veel verhalen hier waar de duizeligheid en het rare gevoel in je hoofd word omschreven. Het lopen voelt zo in-stabiel. Prikkels, alles komt zo hard binnen, kramp in mijn kaken, oorsuizen. Mijn hele lichaam staat op slot, lijkt net of ik 100 kilo extra meesleep. Het piekeren maakt me moe, allemaal nare en negatieve gedachten die me bang maken. Dan voel ik paniek en dat duurt lang om dit weer een beetje "onder controle" te krijgen. De angst om te piekeren en negatieve dingen te denken. Zo vermoeiend.

Ik ben eerst zoveel dingen gaan zoeken wat me eventueel zou kunnen helpen. Fysio, accupunctuur, coaching, emdr. Inmiddels ben ik met een coachingstraject gestart, waar ik 2 x in de week loop met een coach in het bos. In de gesprekken komen veel moeilijke onderwerpen aan de orde, vooral, wat maakt dat het zover is gekomen. Ik sta ook op de wachtlijst bij de psycholoog.

Soms ben ik bang dat dit niet overgaat en huil ik alleen maar en roep ik in het luchtledige of iemand mij alsjeblieft wil helpen.

Ik wens iedereen die dit ondergaat heel, heel veel sterkte.

Tis