Sinds kinds af aan al depressief

Hoi mijn naam is Sam en ik ben sinds kinds af aan al depressief. Het heeft een heleboel met het verloop van mijn leven te maken. Ik woonde tot mijn 5e met mijn biologische familie in brazilie. Totdat ik op een dag opgehaald werd door 2 mannen die me uit de armen van m'n moeder trokken, ik raakte in paniek en mijn moeder wou niet loslaten . Ik vond het hartstikke eng dat ik door 2 vreemde mannen werd meegenomen. Ze zette mij in een busje vol met huilende kinderen en reden weg, ik zag mijn moeder huilend achter het busje aanrennen. We kwamen uiteindelijk na een tijdje rijden aan bij een gebouw wat het kindertehuis was waar ik uiteindelijk terecht kwam.van mijn 5e tot mijn 7e zat ik in een kindertehuis. Een plek waar ik nog veel traumas van heb. Ik werd als kleine jongen 2 jaar lang in de nacht door een oudere jongen aangerand. Hij trok me altijd uit mijn bed op de grond en ging in het pikkedonker een gevecht met me aan om me seksueel te mishandelen. Maar ik vocht altijd terug. Ook werden alle kinderen mishandeld door de begeleiders, geslagen, soms met een harde stok.Op mijn 7e werd ik geadopteerd door een Nederlandse echtpaar. Je zou denken, eindelijk van de trauma af, ondanks dat mijn adoptie ouders ook veel liefde gaven was er ook heel veel ruzie , vooral tussen mijn adoptievader en mij, ik was iemand met een heftige achtergrond waar hij niks van wist. Ik was een jongen die meer liefde nodig had dan een gemiddeld persoon, om kans weer te kunnen vertrouwen. Mijn adoptie vader had weinig geduld en was altijd snel gefrustreerd en dat uitte hij fysiek dan op mij en mijn biologische broertje af die tegelijkertijd met mij geadopteerd was . Ik heb het over hele heftige fysieke handelingen. Hij was een sterke man maar als hij boos was kneep hij onze kleine armen zo hard als die kon helemaal fijn, soms hadden we er dagen last van, we schreeuwden het altijd uit van de pijn, en we werden er beiden allebei heel erg angstig van en kregen nog meer angst om mensen te vertrouwen. Dit ging heel lang door als we een keer brutaal waren, maar het erge was, door hoe we werden aangepakt werden we juist brutaler omdat we voor ons z elf wouden opkomen. Zoals ik het nu zeg klinkt mijn vader als een slechte man, maar er zijn ook mooie momenten geweest. Maar we kregen niet de liefde die we nodig hadden. Ik heb veel traumas erbij gekregen in mijn jeugd bij mijn adoptie ouders. 1x schopte ik hem een gebroken rib omdat hij mijn broertje ook altijd veels te hard aanpakte en eigenlijk mishandelde. Hij zat met zijn volle gewicht op mijn broertjes lichaam en mijn broertje huilde en schreeuwde mijn naam om hulp. Ik zag dat die amper adem kreeg en werd toen zo agressflief dat ik met mijn scheen benen op de ribben van mijn adoptie vader begon in te schoppen terwijl ik met alle woede die ik me had schreeuwde. GA VAN MIJN BROERTJE AF , GA NU VAN HEM AG, ALS JE HEM OOIT NOG 1X ZO BEHANDELD IK VERMOORD JE, NOG 1X GA NU VAN MIJN FKKING BROERTJE AF. Mijn vader had veel pijn en ging van mijn broertje af. Ik bleef doorschreeuwen met alle woede die ik in me had , ik heb nog nooit zo hard en agressief tegen iemand anders geschreeuwd. Ik bleef hem bedreigen. Momenten als dit zijn ook een trauma gebleven. Uiteindelijk kwam ik bij een ander pleeggezin terecht en die mensen gaven me veel meer vrijheid, begrip, liefde. Toen ging mijn leven beter, maar nog steeds was ik erg depressief door het contact met mijn adoptie ouders, ik voelde me nooit volledig geaccepteerd, ik zag altijd dat andere kinderen heel goed met hun ouders konden en een veel betere band hadden ik had met mijn adoptie ouders. Het heeft me altijd veel pijn gedaan . Ik was altijd een gevoelige jongen door al die ruzies en problemen die ik had thuis in Nederland. Op jonge leeftijd werd ik door mijn verleden in Brazilië en mijn verleden in Nederland heel erg depressief, ik dacht soms na om dood te gaan. Het bleef me pijn doen dat iedereen een fijne band had met hun familie en ik me door niemand volledig geaccepteerd voelde. Toen ik op de middelbare school zat was ik op school vrolijk maar ondertussen was ik ook altijd depressief, en niemand had het door. Ik was toen in ieder geval niet eenzaam. In 2015 stierf mijn adoptie vader en ik kreeg na zijn dood nachtmerries, dat het mijn schuld was, al die ruzies tussen ons. En ik begon me ook schuldig te voelen heb er nu soms nog steeds trauma's van. Dan lig ik in bed en zie ik opeens uit het niets weer hoe hij mijn broertje behandelde en ik hem kapot schopte.ik kreeg zoveel schuld gevoelens dat ik echt zelfmoord sou plegen maar ik wist dit kan ik mijn adoptie moeder en biologische broertje nu niet aan doen, ik moet het uitstellen , ik wist in ieder geval zeker dat er een dag zou komen dat ik een einde aan mijn leven ging maken.want mijn leef sitiuatie werd eenzamer en eenzamer na mijn vaders overlijden verbrak ik de meeste contacten, sloot ik mezelf op.ik ging uit verdriet onbewust bepaalde p*rno kijken wat mij vroeger was aangedaan,. Ik begon uit verdriet me zo anders te gedragen en een aantal jaren verder was ik eenzamer dan ooit, sloot mezelf jaren op en als ik buiten ws. Om eten te kopen ofso deed ik zogenaamd altijd vrolijk tegen iedereen. Al heel mijn leven ging dat zo. Nu ben ik 31 en het gevoel is hetzelfde. Ondertussen erger, want ik vind mezelf een rare Creep . Ik deed dingen uit eenzaamheid waarvan ik later niet snap waarom ik het elke keer bleef doen. Ik verlangde zoveel jaren om gezien te worden door iemand om van te houden. Der mate ik ouder werd hoe groter de eenzaamheid. Ik begon steeds raarder te doen uit eenzaamheid. Ik kwam niet echt in contacten met mensen, ook niet met vrouwen. Toch verlangde ik er altijd naar. Dus ging ik opeens gegeven moment stiekem de billen van vrouwen filmen zodat ik er thuis van kon genieten. Ik merkte na een tijdje dat ik een creep werd door eenzaamheid. En t erge was ik werd verslaafd om vrouwen met billen die ik mooi vond te filmen. Maar er kwam een moment dat ik besefte hoe creepy ik bezig was, en dat was het moment dat mensen mij in de supermarkt of sportschool raar zaten aan te kijken alsof ze wisten wat ik aan het doen was. Ik kreeg hierdoor e en paniek aanval en vond mij zelf nog enger en creepy. Zo erg dat de depressie nu echt 200% zeker wist dat ik een einde aan mijn leven wou maken. Want dit is niet de persoon wie ik wil zijn, ik vind mezelf eng omdat ik mezelf er totaal niet in herken. Ik ben een vies eenzaam mannetje geworden en durf mezelf door deze actie niet meer te vertonen . Dit voelt als de laatste druppel om er een einde aan te maken. Als je jezelf niet meer herkend en als het gevoel van willen leven al je hele leven bezig is maar nu echt op zoek is naar een einde....toch ben ik bang, maar toch wil ik dit leven niet meer, ik wil deze persoon niet meer zijn.en ik wil niet oud worden . Sorry voor t slechte verhaal