op mijn katje na, ben ik alles kwijtgeraakt

Hoi, ik ben Alex. Ik ben 40 jaar en op mijn katje na, ben ik alles kwijtgeraakt. Vroeger als tiener was ik altijd vrij populair. Ik was een graag geziene persoon en werd altijd voor alles uitgenodigd. Ik kreeg zelfs een relatie met een meisje waar ik jarenlang verliefd op was. Ik was altijd graag bezig met allerlei dingen. Ik was keeper in een voetbal team, ik deed aan Wing Chen, ik speelde basgitaar in een band en ik ging ook graag naar voetbalwedstrijden kijken. Het meisje waar ik een relatie mee had, daar trouwde ik later ook mee. Je zou denken mooi: huisje, boompje, beestje. Maar het zat helemaal niet goed tussen ons, dat was aan ons allebei te wijten. Aan haar omdat ze helemaal niet met geld om kon gaan, niet tegen een gezonde discussie kon en aan mij omdat ik me naar verloop van tijd begon te verzetten wanneer ik voelde dat het niet goed zat maar ook omdat ik ongenuanceerd en fel uit de hoek kon komen. Ik vind het persoonlijk heel erg dat als je samen een netto inkomen hebt van +- €4500 en vaste lasten hebt van om de nabij €1100 na 2,5 weken bij jouw ouders aan moet kloppen om geld te lenen. Ik was altijd heel zuinig met mijn geld maar moest elke maand mijn geld inleveren omdat zij elke week met geld smeet in het centrum. Ik ben me daar tegen gaan verzetten en had er wat van gezegd, eerlijk is eerlijk dat had ik veel beter moeten doen. Het is aan de andere kant ook weer zo dat als ik het netter zei, er totaal niet naar geluisterd werd. Ik moest van haar stoppen met mijn hobby's omdat ze mij verdacht van vreemdgaan. Ik zou zoiets in heel mijn leven nooit doen, ik heb het niet in me om andere mensen opzettelijk pijn te doen. Daar ben ik een te emotioneel persoon voor. Ik heb haar toen meerdere malen uitgenodigd om bij alles wat ik deed te komen kijken, maar dat vond ze niet boeiend genoeg. Ik ben me door heel de situatie gaan afsluiten voor zowel haar als onze vriendengroep. Ik ben mijn eigen plan gaan trekken en verstopte geld in mijn versterker. Na de zoveelste valse beschuldiging had ik genoeg, ik vertelde dat ik wilde scheiden. Ik heb mijn spullen gepakt en ik ben tijdelijk bij een collega gaan wonen. Ik heb een paar maanden op een matrasje op pallets geslapen totdat ik uiteindelijk een meisje leerde kennen en bij haar in trok. Wij hebben kortstondig een relatie gehad en dat is mis gegaan door mij. Ik ben te hard van stapel gelopen en daardoor maakte ik grove fouten en heb ik haar van mij weg geduwd in plaats van haar naar mij toe getrokken. In al die tijd ben ik me alleen maar verder af gaan sluiten van de wereld. Ik woon nog wel met mijn inmiddels ex vriendinnetje samen, maar dat is puur omdat het momenteel onmogelijk is om aan een woning te komen zonder daarvoor de hoofdprijs voor te betalen en om ons allebei kosten te besparen. Wat mij heel erg veel pijn doet is dat ze echt alles doet om mij te ontlopen. Toen het uit ging tussen ons hadden we afgesproken om vrienden te blijven. Ik heb mezelf helemaal opengesteld door tegen haar te vertellen dat ik haar liever als een goede vriendin als helemaal niets omdat zij wel heel belangrijk voor mij is. Daarom voelt het ook als een dolksteek in mijn hart om te zien dat ze dit nu doet. Ik probeer heel erg mijn best te doen om het voor ons allebei makkelijk te maken, maar het is niet goed genoeg voor haar. Ze weet dat ik op haar na, niemand heb en dat ik door de eenzaamheid een depressie heb opgelopen en soms met suïcidale gedachten zit. Ik wil helemaal geen depressie en die gedachten wil ik ook helemaal niet. Het enige wat ik graag zou willen is met nieuwe mensen (Man of vrouw maakt me niet eens uit) in contact komen en een nieuwe frisse start met mijn leven willen maken. Maar door mijn depressie en mijn eenzaamheid weet ik niet hoe of waar te beginnen. Ik ben het helemaal kwijt. Is hier toevallig iemand die mij kan helpen?