Op een dag viel ik flauw

Rond mijn 13e jaar veranderde mijn lichaam van een slank kinderfiguur in een voller puberfiguur. Ik werd hier op school erg mee gepest. Rond mijn 14e begon ik met lijnen. Ik at alleen nog 's avonds en ik ging veel sporten. Mijn ouders werkten veel dus hadden niks door. Ik werd langzaam steeds slanker en wist dit een tijd vol te houden. Achteraf weet ik dat ik in die periode ook depressief werd. Ik was ongelukkig deed niks meer aan school, misdroeg me en moest van school. Op mijn nieuwe school ging het heel slecht. Ik werd vreselijk gepest, had geen vrienden en spijbelen vaak. Toch haalde ik goede cijfers, dus er leek weinig aan de hand voor de buitenwereld. Toen begon ik nog stenger te lijnen. Als ik thuis wel moest eten ging ik daarna enorm sporten of gooide m'n eten er stiekem uit. Ik droeg wijde kleding om te verbergen hoe dun ik werd. Op een dag viel ik flauw op school en moest ik wel vertellen wat er aan de hand was. Ik werd naar de ggz gestuurd, maar dat hielp allemaal niks. Ik ging gewoon verder waar ik mee bezig was en verzon trucjes om zwaarder te lijken. Ik werd 18 en besloot niet meer naar de GGZ te gaan. Ik werd steeds magerder en mijn ouders keken met lede ogen toe. Mijn gewicht was levensbedreigend laag, maar er was geen toezicht meer op. Als ik nu terug kijk, mag ik blij zijn dat mijn organen bleven functioneren en dat ik geen blijvende schade heb overgehouden uit deze periode. Ik kon steeds minder, maar bleef af en toe naar school gaan om toetsen te maken. De resultaten waren steeds prima, dus mocht ik eindexamen doen. Ik slaagde met vlag en wimpel en hier kwam voor mij een keerpunt in mijn leven. Ik wilde leven en niet de hele dag calorieën tellen en overal te moe voor zijn. Zonder tussenkomst van ggz heb ik gevochten om te ontsnappen aan mijn eetstoornis. Mijn depressies zijn nooit weggegaan, omdat ik ook een stemmingsstoornis heb, wat weer een heel ander hoofdstuk is, maar ik ben uit de ban van de eetstoornis gekomen en kan weer genieten van eten.