Ook eenzaam als ik onder de mensen ben

Na jullie openhartige verhalen gelezen te hebben wil ik ook mijn verhaal over eenzaam voelen wel kwijt.
Ik ben over de 50 jaar en heb in het verleden veel te kampen gehad met depressies. Er was eigenlijk geen medicijn dat hier een goed effect op had, en heb zeker 5 verschillende anti-depressiva gebruikt. Momenteel niet meer.
Ik voel me al heel lang erg eenzaam, en vreemd genoeg is dat vaak ook zo geweest als ik onder de mensen was. Komt denk ik omdat ik me slecht begrepen voelde of ook op slot zat met mn gevoelens, me niet goed wist te uiten en erg onzeker was.
Ook ben ik al sinds lang afgekeurd door die depressies, en zit zodoende veel thuis.
Ik praat een beetje in de verleden tijd nu omdat het de laatste 2 jaar wat beter gaat met die depressies en dat gevoel van eenzaamheid.
De laatste paar jaar ben ik wel wat vrienden kwijtgeraakt, omdat ik de klik met ze verloren was.
Komt denk ik ook omdat me spiritueel ben gaan ontwikkelen ( mediteren e.d.) en bewuster ben geworden en veel minder ben gaan piekeren daardoor, en erachter kwam dat ik eigenlijk niet zo veel voor hun betekende.
Ik kwam erachter dat er helemaal geen warmte of echte interesse in de relaties meer was.
Als ik ze een keertje nodig had gaven ze toch niet thuis, en om de een of andere reden was ik het beu om voor de 501ste keer hetzelfde verhaal weer aan te moeten horen.
Ik heb ze toen te kennen gegeven dat ik er klaar mee was, ook omdat er wel wat frictie was gekomen. Enkele dronken ook veel teveel. Een ander kon alleen nog maar klagen. Ik was ze een beetje ontgroeid denk ik.
Ik wil mezelf niet vrijpleiten want ook ik dronk teveel, maar ben daar op een gegeven moment mee gestopt gelukkig.
Nu denk ik wel eens; ik wou dat er eens een nieuwe persoon in mn leven verschijnt met wie ik gewoon openhartig kan praten, een wandeling maken, een beetje lachen om grappige dingen die gebeuren enzo. Een openminded persoon die niet in hokjes denkt vooral.
Nou ja, dat dus...