Ondanks mijn kinderen ben ik behoorlijk eenzaam

Hallo ik ben een alleenstaande moeder 39 jaar ,3 kinderen. Waarvan de oudste al volwassen ,de middelste 8 jaar en de jongste 18 mnd.
Ondanks mijn kinderen ben ik behoorlijk eenzaam en dat eigenlijk al jaren.
Ik heb helemaal geen vrienden.
Geen sociaal leven ,ik doe wel dingen met de kinderen of voor de kinderen ,maar zou ook zo graag een vriend of vriendin willen hebben om leuke dingen te ondernemen of leuke gesprekken mee te hebben .
Aansluiting met andere ouders van school van mijn kind heb ik ook niet .Sta vaak "alleen" op schoolplein.
Heb gesport maar helaas daar ook geen mensen leren kennen .
Het enige contact dat ik heb zijn mijn ouders.
Heb wel leuk bel contact met mijn zusje maar die woont ver weg .
Heb ook geen rijbewijs ,dus buiten mijn eigen stadje kom ik ook niet zo gauw.
De dagen zijn lang omdat ik niet meer weet hoe die in te vullen .Opstaan elke ochtend is dan ook een strijdt .Maar ik moet wel voor de kindjes.
Ik werk wekelijks als vrijwilliger je bent paar uurtjes je huis uit maar kwa contact is bijna geen sprake .
Doordeweeks kom ik de week nog wel door,huishouding en de kinderen
Maar weekends val ik echt in een gat .
En vaak denk ik ook het hoeft voor mij niet meer .
Er is toch niemand die mij mist.,(op mijn kinderen na)

Ik heb een maatje via een instantie ,die komt 1 x in de week op visite .koffie drinken even wandelen kan mijn verhaal kwijt.maar dat is het . Het is geen vriend(in) waarmee je lekker op terrasje zit of op stap mee gaat .
Ik ben een "klant" het is niet spontaan.

Het mooie weer komt er weer aan
De dagen zijn langer en terwijl je nog kindjes en groepen mensen lol hoort maken buiten
Lig ik jankend op bed en spreek mezelf moed in morgen weer een nieuwe dag ..........