Mijn mama is overleden

Mijn mama is overleden. We zagen elkaar niet veel maar hadden goed wekelijks contact. Mijn papa was niet altijd even duidelijk als ze ziek was. De laatste keer heb ik haar nog via de telefoon gesproken toen ze in het ziekenhuis lag.

En toen de gehele tijd niets. Oh, jawel, een rouwkaart van mijn mama, ze is overleden en begraven. Helaas kwam de kaart na de begrafenis, wat mijn hart verscheurde van verdriet. Ik begrijp het niet mijn papa, zus en broer waren erbij. Ik voel me niet gewenst geweest, letterlijk.

Ik huil om mama heb verdriet, ik snap er niets van. Er is Ada iets afgenomen, haar mama maar ook het gezinsgevoel, haar bestaan in het gezin.

Voor Aida was het heel belangrijk dat ze gezien mag worden en dat ze wel degelijk de moeite waard is om hier op aarde te zijn. Voor haar vrienden maar zeer zeker ook haar kinderen. Door o.a. een Ritueel te zoeken/vinden met haar mama in de hoofdrol kan ze haar gedurende de dag om raad vragen, wat zou jij doen mama, help me.

Of zelfs een momentje van verdriet en geluk, een traan en een lach delen. Dit heeft Aida erg geholpen, ze mag rouwen en ze voelt de kracht van haar mama vlakbij. Het geeft haar meer vertrouwen.