Mijn leven gaat aan me voorbij

Hoi! Wat naar om je zo alleen te voelen.
Tip: kijk 'ns op www.nmlk.nl , een site waar je nieuwe mensen kan leren kennen dmv samen actiteiten doen. Echt een a aanrader! Succes!

Hoi,heel herkenbaar ik ben 10 jaar vriendenloos en bij mij is echt bijna de grens bereikt niemand snapt de pijn. Ben 32 maar nooit niks leuks om te doen heb wel een vriend en een kind maar voel me leeg.

Wat vind je leuk om te doen qua activiteiten? ik vind dit moeilijk ik wet zelf niet eens meer wat ik leuk vind alles lijkt inhoudloos. Misschien dat je het fijn vind hier over te praten. Ik ben een luisterend oor ;)

Hoi ik snap dat je jouw leven anders wil hebben.ik ben ook alleen en kom uit een andere land waardoor ik ook moeite heb om contacten te leggen. Ik zit nu bij een cursus van MDF om verder te komen.. is er iets wat jou blij kan maken? Interesse of hobbies die jou in contact brengt met anderen? Je mag ook mij mailen als je wil. Ik ben ook op zoek naar en man maar eerst dan vriendschap en als het klikt meer... Ik woon wel in een kleinere dorp bij Dronten. 

Ik ben ook heel erg eenzaam, heb nu al een paar jaar een partner gezocht, heb verder niemand meer en ben inmiddels bijna 60 al geven ze me dat niet. Niemand ziet hoeveel verdriet ik hierom heb. Ik ben een mensenmens en zie alleen maar mijn twee dierbare katten. Woon in het kille en koude Amsterdam, geen leuke stad in je eentje. Die sites zials NMLK werken niet..

Ik ben 36 jaar en voel ook dat mijn leven aan mij voorbijgaat.
Niet echt contact ook met familie beide ouders overleden.
Voor de rest heb ik ook geen vrienden en geen baan.
Een relatie waar ik mij ook niet in thuis voel.
Dus ja weet het eigenlijk ook niet meer bij mij is het ook echt elke dag hetzelfde weet ook niet wat ik met dit leven aan moet.

Anoniem

Hoi .

Ik weet niet hoe lang geleden dat je dit geschreven hebt ,maar ik ervaar precies hetzelfde. Ik ben een man van 42 en erg eenzaam geworden nadat mijn relatie afgelopen zomer stuk is gegaan.

Verschrikkelijk voelt dat , ze heeft alle contacten verbroken ik mag en kan haar niet bereiken terwijl ik haar zo nodig heb.

Weet dat je niet alleen sta , misschien vind je het leuk om terug te reageren?

Groetjes van Jan

Hoi hoi van waar kom je

Wat een eenzaamheid. Oh zo herkenbaar.
Ik ben 59, langzamerhand weet ik jet ook niet meer
Konden we elkaar maar eens ontmoeten, lotgenoten.
Lekker samen een wandeling maken, bij elkaar eten, koffie drinken oid.
Hoe kunnen we elkaar helpen/steunen....?

Het is aan jou of dit scenario zich voltrekt. Neem de regie in handen. Stel je open voor liefde. Leg de lat niet te hoog. Geniet van het liefhebben. Het houden van jou voel jij niet. Dat is voor de ander. Als dat lukt kan het dat je op je 35e zwanger bent. Een mooie leeftijd. En zie je op je 40e je kind 6 worden. Je kunt dan nog steeds heel mooi zijn.

Herkenbaar

Even van me afschrijven, ik een allenstaande man van 52 progressief ziek geen ouders of Kids. Ben vaak alleen maar voel me niet eenzaam. Ik ga vaak fietsen en dat werkt goed voor mij buiten lucht. De mega tip voor mij blijf in beweging en doe de dingen die je voldoening geven. (in the end it doesnt even matter) dat houd me gaande. En 1x per dag lachen. Sterkte en niet te veel naar andere kijken. Tis jou leventje XXX

Bij 40 houdt het leven echt niet op hoor! Probeer eens een (goede) datingsite. Moet lukken op jouw leeftijd. Veel succes lieverd

Welkom in de groep. Ik ben 31, heb überhaupt geen relatie gehad. Ik was nooit zo geïnteresseerd in andere mensen, ik kon mijn eigen boontjes wel doppen. Dat sloeg om toen ik 18 was en ineens in de gaten kreeg dat ik als enige nog niet gezoend had en de mensen om me heen allemaal al een of meerdere relaties achter de rug hadden. Ik wilde dit altijd wel, maar ik dacht dat het vanzelf kwam. Niet dus. Sindsdien alles geprobeerd. Nul effect. inmiddels dus 13 jaar verder en ik voel me knijter alleen.

Ik ben ook eenzaam. Heb een relatie en vaste job. Kan altijd nog bij mijn ouders en paar vrienden terecht maar toch voel ik me eenzaam. Anders dan de meesten. Ik durf bijna niets doen in m'n privéleven en haat de samenleving. Ik weet ook niet hoelang ik dit volhou

Hey ik begrijp wat hoe he u hier voelt. Na mijn scheiding zit ik ook met dit gevoel en hoop ik maar om samen iets te kunnen opbouwen maar het komt er niet van. 😅 ik hoop dat het jouw snel beter gaat groetjes uit Limburg

Ik herken mij zelf daar een beetje in eigenlijk.en toch maar mij een breuk denken van hoe gaan we die ellende hier oplossen.

Hey ik begrijp wat hoe he u hier voelt. Na mijn scheiding zit ik ook met dit gevoel en hoop ik maar om samen iets te kunnen opbouwen maar het komt er niet van. 😅 ik hoop dat het jouw snel beter gaat groetjes uit Limburg

Kon je maar een streepjescode op je jas plakken die mede-eenzamen automatisch zouden scannen als ze langs je liepen. Ik zie het al helemaal voor me. Een streepjescode in kleuren. Blauw=ik zoek een man. Groen=ik hoop op kinderen. Geel=ik ben toch ook wel eenling. Paars=ik hou van afwijkend uiterlijk. En zo nog wat kleuren voor dingen die jij van belang vindt. Piep-piep-piep zouden de twee scannertje afgaan als het een goede match was met degene die langs je liep. Bestond het maar!

Hoi Anoniem, wat erg dat je het gevoel hebt dat je leven aan je voorbij gaat. Je bent pas 34. Al heb ik geen idee welk jaar je je reactie geplaatst hebt. Soms schiet er ook door mn hoofd dat mn leven aan me voorbij gaat. De boot gemist. Dan kijk ik naar mn leuke kleding en schoenen. Die staan weg te rotten in mn kast. Echt treurig en ik heb medelijden met mezelf. Het liefst zou ik op die fuchsia Marilyn Monroe peeptoes elk weekend de avond van mn leven willen beleven met leuk gezelschap. Ik bedoel hoelang heb ik nou niet meer gelachen, echt schateren, lekker silly zijn als een kind. Of zorgeloos rondgelopen. Happy. Ik ben meestal somber. Ik rot weg van de saaiheid. Een mens heeft aandacht en liefde nodig anders verwelk je.
Zorg ervoor dat je altijd bezig bent met activiteiten. Zoek hobby genoten, dan heb je iets gemeenschappelijks dat je interesseert. Koken, interieur, een taal leren of met een groep een reis maken. Zodra je zo lekker druk bezig bent zijn er vast mensen die jou geweldig gaan vinden en contact gaan zoeken met je.

Hoi hoi eenzaamheid vreet je op...
Geen contacten geen vriendinnen familie af en toe niet getrouwd geen kids.
Relatie eerlijk gezegd weet niet wat voor relatie nergens meer zin in het leven is zinloos
Geen baan geen sociale contacten....
Doe er ook niet echte moeite voor leef van dag tot dag

Oh zo herkenbaar, door een aantal stoornissen kan ik geen contact leggen met mensen en kan ik ook geen contact aangaan met mijn eigen twee kinderen. Iedere dag zitten op een stoel, wachten tot de dag voorbijgaat, het is geen leven. Ik heb zelfs akkoord voor euthanasie voor ondraaglijk psychisch lijden, maar durf de stap nog niet te zetten.

Ik voel me ook mn leven lang al eenzaam. Zowel op zoek naar n moederfiguur, naar begrip en geborgenheid, als naar misschien ergens bijhoren, je verbonden voelen. Ik ben t/m mijn 14e steeds verhuisd buiten land Nl buitenland Nl etc. Op mn 16e opgenomen geweest voor 4 jr lang, oa vanwege eetproblemen. Daarna zonder nabehandeling op kamers gemoeten. Met mijn sociale angsten. Onwetendheid v/onbekendheid met de maatschappij, t zelfstandige leven. Middelbare school nog af moeten maken. Toch nog 2-3jaar universiteit gedaan. Maar altijd angsten, daarbij antidepressivum en blowen, geen contrôle meer en (rand) psychotisch. Nooit meer afgestudeerd, wajong sinds mn 18e, nu inmiddels 46 en doe wel vrijwilligerswerk, maar sta er zo'n btje alleen voor. Nooit iemand gekend op wie ik echt terug kon vallen, bij wie ik aan kan kloppen. Nare ervaringen in de GGZ, ook met hulpverleners/ psychiaters die te vroeg vertrokken, slecht afscheid ook. Het liefst had ik in Frankrijk gewoond. Maar hoe met wajong, zonder rijbewijs, 2 katten? Onlangs totaal uit evenwicht geweest door afbouw antipsychoticum en te vroeg afscheid ve psychiater. Angsten, stemmen, nauwelijks of soms niet meer slapen. Gedacht aan zelfmoord, waar ik eigenlijk tegen ben en aan euthanasie. Nu weer beter, maar nu drink ik teveel en baal ervan voor mn gezondheid en de calorieën. Wil graag weer afvallen. Te graag. Mensen zijn er toch nooit voor je. Je moet ervoor jezelf zijn, maar hoe dan? Heb je soms toch echt anderen voor nodig.

Groet, Y

Ik heb precies t zelfde waar denk je dat het bij jou aan ligt? Ik denk altijd dat het voor een vrouw zeker in europa veel makelijker is

Jammer dat je nergens een mogelijkheid hebt om met elkaar in contact te komen he.
Vaak veel aandacht voor oudere of jongeren die eenzaam zijn, maar rond de 50 is er zeker ook veel eenzaamheid .
Bij nmlk sta ik al jaren op de wachtlijst, verenigingen of clubs is ook niks geworde.
Denk dat ik mij er naar bij neer moet leggen dat ik een einzelganger ben...
Al ziet men dat niet aan de buitenkant ...
Je bent altijd zo" gezellig en spontaan" ...

dat moet een rot gevoel zijn voor je je word er elke dag aan herinnerd of je wilt of niet.

Zo herkenbaar, ook hier. Ben nu 48 en alleen met mijn 2 katjes. Hoe cliché.... Ik kon normaliter altijd wel goed alleen zijn, maar de laatste paar jaar voel ik mij steeds eenzamer. Na een slechte relatie had ik zoiets van: even een pauze van mannen in mijn leven. Nooit gedacht dat ik nu nóg alleen zou zijn. Vriendengroep is steeds kleiner geworden; stelletjes zoeken stelletjes op is mijn ervaring. Ik ben door meerdere 'vrienden' in de steek gelaten. Als ik geen contact opneem, hoor ik niets meer. Ik heb nu nog een paar goede vriendinnen, maar geen woont bij mij in de buurt. Een paar jaar terug had ik kanker en door Corona moest ik alles alleen ondergaan. Dat vond ik nog het rotste van het hele traject. Ik ga iedere week sporten en heb best een leuke baan. Maar zodra ik mijn huis in stap voelt het alsof ik overspoeld word door een bijna tastbaar gevoel van eenzaamheid. Een heel goede vriendin denkt aan emigratie. Mijn beste vriendin heeft nu een relatie waar ze (uiteraard) vol van is. Ik gun hen het allerbeste, maar mijn verlatingsangst viert hoogtij nu. Ik ben begin vorig jaar gaan daten, maar de een na de ander waren niet succesvol. Oplichters, vreemdgangers etc etc. Echter leerde ik de liefde van mijn leven kennen, wist niet wat ik mee maakte! Zo'n enorme klik en alsof we elkaar al jaren kenden. Heel bijzonder, vond hij ook. Maar.... hij ziet mij als een van zijn beste vrienden, maar niet als liefdespartner. Dat hakte er zo in. Mannen zien mij eerder als éën van de boys, waar goed mee te praten en te lachen is,maar verder niets. Iemand hier maakte al de opmerking van slechts een toeschouwer zijn in je leven. En ik moet zeggen dat deze voorstelling maar weinig sterren krijgt van mij. Sjorren aan een dood paard noemen ze dat toch? Op deze manier wil k geen 80 worden. Financieel geeft ook steeds meer restricties, zo ik straks alleen nog werk voor mijn huur, auto (die ik nodig heb om naar dat werk te komen) en boodschappen. Dat is niet leven, dat is simpelweg bestaan. Nee, laat maar dan....... 😔

Succes

Hallo, als je contact wil, geef dat dan door. Ik voel me ook alleen

Hoi! Mij vergaat het net zo..ben inmiddels 58. Onlangs moeder gestorven, met vader nooit hecht geweest en mijn zoon, die woont ver, heeft het erg druk en diens partner zoekt ook geen contact. Zie kleinkind maar zelden, op afspraak welteverstaan Ben na 26j huwelijk gescheiden (was al jaren een dooie boel). Pfff....al die eenzaamheid, niet meer draaglijk. NIEMAND vraagt naar me of zo. Tja, mijn goeie jaren zijn voorbij, als die er al waren en nu????

Per toeval op deze pagina terecht gekomen, en ook ik wil mijn verhaal delen.
Ik ben nu 46 jaar, heb nog nooit van mijn leven een vriendin gehad.
Er gaan momenten voorbij waarbij ik denk.."waarom gaat het bij een ander zo makkelijk "?
Collega's zeggen vask " probeer een datingsite, dan gaat het lukken. "
Wat zij echter niet weten, dat ik het jarenlang heb geprobeerd, mn best gedaan; steeds met 0 resultaat.

Ik ben in het bezit van een vaste baan, eigen huis, heb mijn ouders nog, maar ik kom elke dag alleen thuis, niemand die op mij wacht ( behalve mijn kat).
Mijn hele leven maak ik het mee dat wildvreemde mensen mij uit staan te lachen op straat, in een winkel...zoals vanmiddag weer in een supermarkt in Hilversum..zonder enige aanleiding beginnen 2 volwassen vrouwen (in mijn bijzijn ) hardop minderwaardige opmerkingen te maken over mijn uiterlijk..je hoort het gewoon.
Wanneer ze dichterbij komen ,beginnen ze ineens over wat andere te praten.

Ook maak ik het mee dat mensen met gestrekte arm / wijsvinger naar mij staan te wijzen, hardop schreeuwend " wat een lelijkerd." Vervolgens zie je dat groepje "volwassen " mensen hardop lachend mijn kant op kijken.. en een plezier dat ze hebben...
Ik heb weinig zelfvertrouwen om contact met vrouwen te maken, en dat komt vooral hierdoor.

Wanneer ik het meemaakte dat het mij lukte om via een datingsite met een vrouw in contact te komen, liep dat ook steeds op een desillusie uit.
Zodra ik een foto stuurde, voelde ik duidelijk dat ze van mij af wilde, of ik werd geblokkeerd; alsof ik haar iets ergs had aangedaan.

Vrienden heb ik niet.Nooit iemand die op m'n verjaardag komt ,nooit iemand die mij uitnodigd. Oud en Nieuw lig ik om 23.00 in bed.Waar moet ik heen, wanneer je niemand hebt of kent?
Vroeger ging ik vaak met een (inmiddels ex ) kennis om...maar dat bleek iemand te zijn die mij enkel kende wanneer ie me nodig had, continu gemaakte afspraken afbelde met doorzichtige lulsmoezen.
Continu kwam er "onverwachts " wat tussen.

Vroeger weleens groepsreizen gedaan
Met niemand moeilijkheden gehad, maar toen er een reünie georganiseerd werd, waren ze mij "per ongeluk " vergeten..zag later foto's waar ik ze allemaal zag zitten.
Mij wilden ze er niet bij hebben, mij waren ze "vergeten."
Soortgelijke ervaringen ook met andere reizen meegemaakt, waarbij je duidelijk de gemaakte vriendelijkheid voelde van mensen.
Ik las dat iemand schreef dat ze zich "toeschouwer" voelt van haar eigen leven ; eigenlijk voel ik lichtelijk ook zo.
Voelt alsof ik "op achter loop ", jongens die ik bij wijze van spreken nog geboren heb zien worden, zijn nu al wat jaren getrouwd,kinderen..ik heb nog nooit een vriendin kunnen voorstellen aan mijn (inmiddels op leeftijd zijnde) ouders...
Mensen zeggen vaak " Hoe kan het dat je niemand hebt ? Je bent vrouwvriendelijke, netjes, serieus, met juiste normen en waarden opgevoed...maar dat zeggen mensen die je kennen.
Heb je je uiterlijk niet zo mee, dan kan je het vergeten.
Loop je in de stad, dan staan compleet onbekende mensen van wie he normen en waarden verwacht, je hardop uit te lachen, in mij bijzijn mij voor vanalles uit te maken..en gierend van plezier kijkt men mijn kant op.

Hallo José, zie een bericht van mei kun je eens contact met me opnemen? Ben een 47jarige man en ben opzoek naar (meer) sociaal contact.

Hallo Anoniem,

Zelfs met 40 (en ouder) kunnen vrouwen erg mooi zijn. Kinderen krijgen is misschien wat lastig(er), maar ook dat is niet persé onmogelijk!

Ik denk dat het voor een vrouw een heel stuk eenvoudiger is dan voor een man op het vlak van liefde/aandacht/intimiteit/relaties, maar dat komt mede door mijn huidige kijk op het leven/wereld als man zijnde (37 jaar en 5+ jaar single zonder uitzicht op iets moois)...Wellicht kan je jezelf eens leuk "optutten", vriendinnen vragen of ze jouw beste eigenschappen willen opsommen, samen leuke foto's van jou laten maken, hoppa een dating-site op met een mega-leuk profiel en filteren maar (makkelijker gezegd dan gedaan, maar je zal snel veel aandacht krijgen daar waar een man (zoals ik) dat wel kan vergeten).

Voor mij is het allemaal te laat heb ik het idee, ik heb ook echt opgegeven en mijn ziel heb ik intussen onder mijn arm, maar ik hoop dat je een stap zet. Je bent nog jong genoeg.

Ik wens je sterkte/succes!

Groetjes,

Een eenzame, lelijke man van 37, 5+ jaar single.

Het verhaal spreekt mij enorm aan.ik weet wat eenzaamheid is en ben een man welke alleen is komen te staan vijf jaar geleden. Ik mis genegenheid warmte en liefde en ben zoekende naar een lieve vrouw om leuke dingen mee te maken en te doen.veel liefde te geven aan haar.