Mijn ervaring met een eetstoornis

Hallo Ik ben mij eigen blog begonnen omdat ik heb ervaren hoe moeilijk het is om goede hulp te krijgen.
Als verpleegkundige en ervaringsdeskundige wil ik graag mensen helpen.

Mijn blog vind je op.

www.miloukeeris.com

Ga toch gewoon eten

Je hele leven staat in teken ervan: je wordt er mee wakker en je gaat ermee slapen, het is iets wat je wakker houd in de nacht. Voor anderen is het gewoon, hoort het erbij, maar voor jou kan het misschien de grootste opgave zijn die er is: eten. We doen het omdat het een basisbehoefte is, het houdt ons in leven en is de brandstof om te kunnen functioneren, het maakt het leven net ietsjes leuker en geeft smaak. Maar voor jou is dat misschien niet zo, misschien is het niet zo vanzelfsprekend als dat het lijkt. Het gewoon eten is niet gewoon meer, het is eerder een straf dan iets wat bij het leven hoort.

Je kunt het niet zomaar uit je leven bannen, het is een verslaving, maar ik vind hem zo hardnekkig. Als je bijvoorbeeld verslaafd bent aan alcohol, dan werkt het vaak het beste als je het niet meer in je leven toelaat, maar eten hebben we gewoonweg nodig! Wanneer je alcohol niet meer in huis haalt, heb je ook niet meer de verleiding om een fles open te trekken. Het is zeker niet makkelijk, dat maak ik van dichtbij mee, maar je kunt verder leven zonder alcohol of welke andere verslaving dan ook, je lichaam heeft het niet nodig. Eten is een ander verhaal, dat is onze brandstof om te kunnen leven, we hebben het gewoon nodig. We zullen altijd een manier moeten kunnen vinden om hiermee om te kunnen gaan, is het niet linksom dan wel rechtsom. Het is bijna alsof je vrienden moet worden met je grootste vijand, als je in de ban bent van een eetstoornis.

Eet nou toch gewoon je bord is leeg! Het is maar eten, wat is het probleem? Hoe vaak mensen het ook zeggen, het gaat echt niet om het eten zelf, dat is het probleem niet.

Ik stopte met gewoon ergens een hapje te eten, flanste niet zo maar meer wat in elkaar. Hoe minder gewoon het eten voor mij werd, hoe minder gewoon mijn leven eruit ging zien. Mijn hele leven stond in teken van eten, het niet eten en later kwamen daar eetbuien bij. Het zette de toon voor mijn hele dag: mijn ritme, mijn stemming en gewoon mijn leven. Het eten had controle over mij, niet andersom, het wende eraan en het werd mijn nieuwe gewoonte. De relatie die ik had met het eten werd de normaalste zaak, het was gestoord, ik kon gewoon niet meer in zien dat het geen gezonde relatie was.

Gedachte verzetten

Eten hoort nou eenmaal bij het leven, net zoals alle andere dingen die voorkomen op de dag. Bekijk het meer als een onderdeel van je dag, iets wat er gewoon bij hoort, iets wat dus eigenlijk tot verhouding weinig ruimte in beslag neemt. Het zoeken van afleiding, je gedachten verzetten, is iets wat erg helpt, want het leven bestaat uit meer dan alleen het eten. Ga bijvoorbeeld een spelletje doen, kijk een leuke serie of ga je huiswerk maken na het eten, doe iets waarbij je niet aan het eten hoeft te denken en het dus ook geen kwelling word.

Het is niet haalbaar om ineens helemaal van je gedachten af te komen, maar je kan het stap voor stap wel aanpakken. Ik vond het fijn om lekker een serie te kijken, al kende ik alles al uit mijn hoofd. Ik wist dat het mij op vrolijkte en dat ik niet met het eten bezig was. Ik kon kijken naar waar ik behoefte aan had en kon mezelf dit geven.

Er is nog een dag na vandaag

Ik vond het moeilijk om iets te eten wat ik niet zo heel lekker vond, ik vond dat zinloze calorieën en had er dan spijt van. Het liefst at ik dingen die ik ontzettend lekker vond, maar als het tegenviel was dat toch erg balen. Het eten werd een obsessie, op elk vlak, daarmee ging het doel van mijn dag eigenlijk voorbij. Het is uiteindelijk het doel om te leven en daar heb je eten voor nodig, maar uiteindelijk ontnam het eerder mijn leven dan dat het me hielp.

Elke dag moest een ´´perfecte eetdag’’ zijn! Het is iets wat vanuit mijn eetstoornis kwam, het moest allemaal kei lekker zijn en de perfecte calorieën hebben. Alles was te hoog gegrepen, het streven naar perfectie op elk vlak, het bezorgde alleen maar een hoop stress en aan het einde van de dag was ik niet voldaan. Ik kon er nooit volledig aan voldoen, ook niet zo gek, want perfectie bestaat gewoon niet. Als je het zo bekijkt maak je het jezelf dan onnodig moeilijk. Wat zou er gebeuren als het een keertje niet perfect is? Het is rot, jammer, maar ik heb wel gegeten en ik kan weer verder genieten van mijn dag. Morgen weer een dag, het is gebeurt en kan er toch niets meer aan veranderen. Het is nou niet dat de wereld vergaat als het een keertje niet gaat zoals je in gedachte had, je kan heel je leven nog lekker eten en genieten van al het lekkers om je heen.

Hoe zie je het voor je?

Het lukt natuurlijk niet meteen, hetgeen wat je allemaal zou willen, maar het kan wel een hoop schelen. Het gevoel van het willen herstellen, bewust worden van wat het mij zou opleveren, de twijfels namen steeds verder af. Het is dan alleen nog maar een kwestie van de eerste stap zetten en er voor gaan! Ik ga niet ontkennen dat deze stappen ontiegelijk zwaar zijn en dat het gepaard gaat met een hele hoop angst en tranen, maar het kan. De twijfels zullen niet helemaal weg gaan, maar er bestaat geen twijfel meer dat je daardoor het verkeerde pad op wordt gestuurd. Angsten mogen er zijn, maar weet dat dit een gevoel is die je alleen maar tegenhoud en dat je het ook echt wel kan.
Het erkennen van emoties hoeft niet te betekenen dat je je daardoor moet laten leiden.

Op een moment kreeg ik door wat ik wel wilde, ik zag het continu om me heen. Hoe meer ik het om me heen zag, hoe groter de wil werd om beter te worden. Ik fantaseerde over mijn herstellende leven, hoe het zou zijn als het niet meer een grote rol in mijn leven zou zijn, dat het geen obsessie meer zou zijn. Het klinkt misschien heel stom, heel zweverig, maar visualisatie is iets wat heel krachtig kan zijn. Hoe vaker jij je iets inbeeld, hoe vaker je iets voor je ziet, hoe duidelijker en realistischer het wordt en lijkt het doel ineens niet meer zo ver weg. Dat heb je toen ook gedaan met je eetstoornis, dus waarom zou dat niet kunnen met een mooi en gelukkig leven?

Het is maar gewoon eten

Diep van binnen wist ik dat ik een normaal leven wilde hebben. Ik wilde net als mijn leeftijdsgenoten een leuke opleiding doen, ik wilde ook graag een vriendje en leuke kleding kunnen shoppen. Ik vond het heerlijk om uit eten te gaan, maar mijn eetstoornis heeft dit al die tijd tegen gehouden. Ik wilde leven, ik wilde genieten, net als anderen van mijn leeftijd. Ik wilde weer kunnen genieten van mijn ontbijt en dit niet continu afwegen, steeds maar weer wat er van af snoepen. Ik vond het doodeng om deze stappen te zetten, maar ik wist waarvoor ik het deed. Gewoon weer leven, gewoon weer meedoen met de rest om je heen.

Het was alsof ik dingen weer opnieuw moest leren, leren dat het gewoon was. Gewoon een koekje bij de koffie kunnen pakken, gewoon een broodje kunnen kopen op het station.Hoe beter dit ging, hoe leuker het leven er weer uit ging zien, ik durfde er weer van te genieten. Eten kreeg weer een fijne rol in mijn leven, het was geen straf meer, het was gewoon lekker.

Als je bewust blijft oefenen komt er ineens een dag dat je er al een paar uur niet mee bezig bent geweest, dat het gewoon loopt zoals het lopen moet. Je voelt je bevrijd. Je bent er misschien nog (lang) niet, maar het is een begin, een stap in de goede richting. Je gaat er steeds meer vertrouwen in krijgen.

Nu, jaren later, hoort het er gewoon bij. Ik eet op gevoel, ik geniet van het eten en pak waar ik zin in heb. Het maakt allemaal wat minder uit, want het is gewoon eten. Het hoort bij het leven en het zorgt ervoor dat je kan leven. Het is maar eten.