Kom alleen nog bij mijn ouders die al ver in de 70 zijn

Ik ben erg alleen en dit is de eerste keer dat ik dat uitspreek. Mensen weten het niet omdat ik er mee zit en niet over praat. Ik kom alleen nog bij mn ouders die al ver in de 70 zijn. Verder geen vrienden meer. Vroeger had ik misschien wel 30 vrienden maar in de loop der jaren werden het er steeds minder. Mensen krijgen relaties of kinderen en hebben geen interesse meer. Heb bij sommige echt 5 a 6 jaar moeite gedaan om het in stand te houden maar als je nooit iets terug hoort ga je zelf minder contact zoeken,steeds een beetje minder totdat het over is. Voel me dan niet meer gewenst. Heb andere vrienden gehad die een vriendin kregen en die ik nog 2 keer heb gezien. Komt wel hard aan zulke dingen. Niemand is verplicht om met me om te gaan maar na 15 a 20 jaar vriendschap voel je je toch wel aan de kant geschoven. Ga wel sporten,een vechtsport en daar heb ik wel kennissen maar daar spreek ik niet mee af buiten de gym.hebben toch hun eigen leven en zitten daar niet echt op te wachten heb ik de indruk.
Helaas bleef ik bij vrouwen altijd in de vriendschapzone want dat zou wel fijn zijn. Ben een tijdje terug op mn werk weggeroepen en werd verteld dat mn 2 jarige contract niet werd omgezet naar vast. Ze vonden me te stil hoewel ik mn werk goed deed en altijd af was. Heb er echt weken niet van geslapen en erg verdrietig geweest. Nu werk ik voor een uitzendbureau en gaat het weer wat beter gelukkig. Weet ook niet waarom ik dit typ allemaal maar opzich voelt het wel fijn om het eens te vertellen. Ben 42 en woon al 14 jaar alleen,vrienden laten je gewoon echt vallen helaas. Maar soms is het ook fijn om thuis wat te gamen of lezen film te kijken. Denk dat ik wat introvert ben en meer zelfvertrouwen moet krijgen.