Ik zal nu met pijn in mijn hart het contact moeten verbreken

He Petra, zo herkenbaar voor mij, die tweede rouwcurve die opeens veel heftiger is dan je dacht. En dat je veel minder ver bent dan je dacht!

Het is voor mij nu 1,5jr na het moment dat ze het bommetje dropte en ik had het idee dat ik al hele stappen had gezet. Op een gegeven moment (scheiding al helemaal rond en afgehandeld) kwam ze terug ' om te kijken wat voor een soort relatie er misschien nog kon zijn'. Dat was afgelopen oktober. Tot begin januari was het erg leuk en toen ging opeens de emotionele deur weer dicht. Mid maart nog wel contact en weer in bed belandt, maar begin april toch de boodschap ' dit gaat nergens heen' maar laten we samen blijven genieten van de kinderen (We deden verjaarsdagen e.d. nog met ons zessen) en dan afgelopen vrijdag de melding ' ik ben iemand tegen gekomen die ik heel leuk vind en het is wederzijds'. Hoewel het nog pril is, is het voor mij het besef dat ze de mentale knop heeft omgezet en dus weer zoiets kan voelen....voor een ander en dus echt nooit meer voor mij.

Opnieuw zakt de bodem onder je voeten vandaag, opnieuw het gevoel van 'ik had haar het zo graag gegeven' en weer die enorme angst om alles kwijt te raken, mijn contact met de kinderen is goed, maar was nog best veel omdat we vaker ' bleven hangen, nog veel samen deden etc.)..en weer het schouderschokkend huilen en die eenzaamheid.

Het idee dat zij zich weer vermaakt, positieve energie heeft en met twinkels in haar ogen naar iemand kijkt...en dus nooit meer zo naar mij.....dat hij misschien op termijn ' met zijn zessen aan tafel zit' op mijn plek en ik er niet meer bijhoor, bij mijn gezin.

Een hele grote wake-up call dat ik eigenlijk 1.5jr nog hoop heb gehad (komt ook door jojo van mijn ex) en dat ik nog lang niet van haar los ben. Dat ik v.w.b. scheiden wel verwerkt heb dat we los van elkaar leven, maar dat ik nu moet verwerken dat onze levens los van elkaar staan.

Ik lees dat dit erbij hoort en dat dit nog vaker kan voorkomen (b.v. als de nieuwe dan ook echt aan de kinderen wordt voorgesteld o.i.d). En hoewel ik het heel graag wil om weer een warme deken te vinden, het gevoel dat er iemand 'in je hoek erbij staat' , weet ik dat in een relatie stappen (als zich al iets voordoet, wat helemaal niet zo is, want die apps enzo werkt voor mij niet zo), weet ik dat dat niet goed is. Dat ik eerst 'alleen gelukkig' moet zijn...en het doet pijn dat zij wel al zover is....voelt zo oneerlijk, terwijl zij de scheiding in gang heeft gezet en in al deze rouwprocessen steeds een stap verder is dan ik......als zij de stekker eruit trekt of een stap zet, is dat om naar een beter plek te stappen....voor mij daal ik dan steeds weer een etage dieper in de ellende.

En ik weet dat er licht aan het einde van de tunnel is en ik er sterker uit kom en het beter voor me is (deep down weet ik dat ik de laatste 10jr ook niet echt gelukkig was, steeds zoekende naar haar bevestiging, voelende dat er iets niet goed zat)..maar ik heb wat lichtjes nodig op weg naar dat einde...

Loslaten sucks!