Ik voel me verscheurd

dus; Je leven gaat voorbij met de verkeerde? ook al hou je van hem. die ruzies blijven. En waarom ?

Hoe zie jij komende jaren voor je met hem ? gaat hij veranderen ? Ne, mannen veranderen niet..
Je leven gaat voorbij hoor.,.,,.
Als jij kapot gaat kun je niet in die ellende blijven. Zorg ( je zoon) kost ook energie. Kiezen voor je eigen geluk...
Als hij dat niet kan brengen, dan maar als vrienden dan .

Er zijn nog zoveel mannen op de wereld, en zoveel op zoek,.

Hey,

Ik begrijp jouw verhaal heel goed. Ik zit zelf in hetzelfde. 7 jaar samen, altijd al turbulent geweest en nu het laatste jaar van ruzie naar ruzie. Ik voel mij ook verscheurd. Ik zou moeten weggaan maar zie hem nog wel graag. Is er aub iemand die ook dit verhaal deelt en ofwel is gebleven of vertrokken?

Ik wil heel graag andere verhalen horen. Want ik weet niet wat te doen.

Heel herkenbaar helaas.
Zit in een soort gelijke situatie.
Wij zijn 6 jaar samen en hebben samen heel veel meegemaakt in die jaren. Zowel goeie als slechte dingen.
Hij is altijd trouw gebleven en heeft geen interesse in een ander. Jij zegt van me te houden maar ik merk het niet.
Hij kan soms zo gemeen zijn en pijnlijke dingen zeggen. Bij hem voel ik me soms zo gelukkig en soms zo omringd door eenzaamheid.
Ik zou het uit moeten maken maar we hebben twee kinderen samen waarvan de jongste 14 weken is...
Ik wil niet scheiden zoals mijn ouders dat hebben gedaan en mijn kinderen dat verdriet aandoen, maar ik ga ook kapot...

Hoi anoniem, ben een 43 jarige man, trotse vader van 11 jarig zoontje dat het allerbelangrijkste voor mij is en moet alles voor wijken. Heb een relatie vanaf onze 17e en was precies hetzelfde zoals bij jullie verhaal. Sinds een jaar is het toch uitgegaan. Achteraf wist je eigenlijk al dat het klaar is. Je dacht dat je niet zonder elkaar kan en niet voor kunt stellen en besefte niet gewoonte en zekerheid eigenlijk de reden is om te blijven. Juist door die oogkleppen en ontkenning van wat je eigenlijk al weet wordt je verdriet door tijdverlies en blindheid VEEL ERGER. praten en echt eerlijk tegen elkaar zijn, respect hebben voor elkaars mening, en niet bang te worden voor ruzie ieofzo

Hier hetzelfde ben 20 jaar samen met mijn man, waarvan net geen 12 jaar getrouwd. We zijn high school sweethearts. De laatste jaren zijn er wat strubbelingen, maar hij heeft nu te kennen gegeven dat hij niet weet of hij samen wil blijven.

De gedachte alleen al maakt dat ik het benauwd krijg. In mijn ogen zijn wij altijd het powerkoppel geweest, door wat wij in al die jaren al moeten meemaken hebben dacht ik dat wij een onbreekbare band hadden.

Dat blijkt nu niet zo te zijn en ik ga er ook aan kapot.

Heb je wel es gelezen over toxische liefde?

Ik en mijn ex waren 16 jaar samen. We waren met weinig gelukkig, omdat we niet veel meer dan elkaar nodig Hadden. Na 7 jaar samen zijn we aan kinderen begonnen omdat het zo voor de hand liggend was. Onze dochter die nu 9 jaar is, sliep Bijna een jaar tussen ons in als baby, iets waarbij we allebei een goed gevoel Hadden. Onze zoon die nu 7 jaar hetzelfde. Het opvoeden van onze kinderen ging probleemloos. Ons leven naast de gewoonlijke ruzietjes die iedereen wel eens was perfect. Eigenlijk echt soulmates, we konden ook ieder ons ding doen en vertrouwden elkaar blindelings. Toen kwam het moment dat we een huis kochten dat ik zelf ging renoveren. Er kroop veel geld, tijd en stress in. Vervolgens wou ik een zaak starten met de slechtste timing ooit, net voor corona. Ik veranderde In iemand die ik niet wou zijn. Ik zei altijd dat het een maar een fase was, een corona pandemie was natuurlijk onvoorspelbaar. De liefde was voor haar over, ze had me verschillende malen gewaarschuwd, tevergeefs was ik met andere zaken bezig In mijn hoofd. Volgens haar waren we geen Koppel meer en leefden we gewoon onder hetzelfde dak. Na een stomme ruzie hebben we besloten uit elkaar gaan, iets wat ik niet wou. Ze had meteen een nieuwe vriend, we woonden zelfs nog samen. Ze is letterlijk achter de hoek gaan wonen. Diezelfde maand diende ik mijn faillissement in. Het afgelopen jaar was ongetwijfeld het zwaarste van mijn leven, nog steeds. Zij was en is nog steeds mijn soulmate, kan me weinig momenten herinneren zonder haar.
Wat er allemaal is gebeurd het voorbije jaar is teveel om op te noemen, laat ons zeggen dat haar nieuwe vriend totaal verschillend is, dan mezelf en me het leven zuur maakt. Hij probeert in de weg te staan tussen mij en mijn kinderen, tijdens haar week ben ik precies kinderloos en voel ik me miserabel. Dat ze achter de hoek wonen is niet gezond. We Hadden andere afspraken gemaakt, maar haar vriend wil dat we geen contact hebben. Ze is van nature een sterke vrouw maar daar blijft precies weinig van over. Ze hebben me echt slecht behandeld, terwijl ik alles tolereer, gewoon voor mijn kinderen tijdens mijn week een goed leven te geven. Bijna een jaar later zijn we voor de eerste keer samen iets gaan doen, het was een fantastische dag, was vergeten hoe het voelde om gelukkig te zijn of hoe moet je het noemen. Ik had mezelf erbij neergelegd maar eigenlijk ben ik nog steeds stapelverliefd op haar. Zij vond het ook heel leuk, enkel had ze achteraf fell ruzie want haar vriend wist er niets van. Sindsdien gaat het minder goed. Ze stuurde me in het midden van de nacht een bericht dat ik de enige ben die....spreekwoordelijk haar gelukkig kan maken. Ze stuurde me ook: ik ben verscheurd, dat is alles. Verder blijft haar vriend gewoon bij haar wonen, niet officieel hij heeft nog zijn eigen stek. Veel hoor ik niet van haar en als ik ze zie voor de kledingwissel ofzo, moet ze altijd gehaast weg. Heb juist gestuurd hoe ik me voel, voor de eerste keer in jaar tijd, maar wat maakt het uit. Als je iemand graag ziet dan blijf je toch niet met een ander.