Ik verfoei het om eenzaam te zijn

Er zijn zoveel mensen op de aarde denk ik dan. En ik ken, op mijn lief na, niemand . Soms appen mijn zussen. Soms zie ik buren die ik groet en waar ik een mooi weer praatje mee heb. Soms ga ik bewust een kleppraatje beginnen met een kassa mevrouw en val daarna, om dat het al zover gekomen is dat ik dat om die reden doe , in de frustratie omdat ik het niet op weet te lossen. Ik vind het niet erg om alleen te zijn, dat is het niet. ik vermaak me wel. Maar eenzaam, geen emotionele verbondenheid met gelijk gestemden terwijl ik een gewoon niks mis mee mens ben ? Nou ja behalve eenzaam dan. Ik kan er niet bij dat het mij ondanks alle pogingen, nog niet gelukt is om het te doorbreken, dat is een raar ding. En tegelijk besef ik dat eenzaamheid nou ook niet de place to be is om contact met anderen opnieuw onder de knie te krijgen. Ook vind ik het lastig geworden om contact te maken omdat je helemaal niets hebt te vertellen zelfs al weet ik dat dit niet klopt. Ik weet alleen niet meer hoe ik dat moet doen. vicieuze cirkel. Ik verfoei het om eenzaam te zijn. Het is net als een week niet slapen dan gaat je geest ook zn eigen ding doen..