Ik stagneer in mijn herstel van burn out

Ik herken deze klachten, zit sinds september2019 thuis. Als je het accepteert wordt het al een stuk beter.

Ik heb dat gevoel ook. Vreselijk. Het moet slijten. Langzaam perioden dat het weg is, dagen dat het weg is om in normale omstandigheden te verdwijnen.
Sterkte en troost dat er nog iemand is met dat gevoel.

Ik heb sinds vorig jaar een hele heftige burnout,hartritmestoornissen,hoge bloeddruk,pijn op de borst en hoofd(een strakke band)en pijn in de oogkassen en wangen.Heel vaak een grieperig gevoel.Ben nu een jaar en 3 mnd in deze uitzichtsloze rollercoaster en probeer er aan alle kanten uit te komen.Ik herken jouw verhaal.Mijn arts zei me dat het bij mij nog wel even duurt voordat ik eruit ben.Ik voelde al 2 jaar dat ik constant achter alle feiten aan liep en toch maar doorgaan,want kom op!vooruit!moeten!Ik kan nu niet veel meer,ben zo moe.Dus tijd geven en rust,dat is alles wat je kunt doen.

Ik herken dit ook heel goed. Ik ben al 12 jaar mantelzorger en kan echt niet meer. Ik ben ook al 1 jaar thuis en voel me nog even moe, lusteloos en bijna depressief. Ben gevangene door de zorg... Compleet op.

Ik herken wat je schrijft, ik ben nu inmiddels jaar verder, ik voel wel dat het beter gaat, maar dat laatste stukje is knap lastig. Je wilt graag weer, maar je hoeft maar iets teveel te doen, en je wordt weer terug gezet.

Klinkt als dubbele burnout, je accepteert je burnout niet, of je hebt nog een depressie naast je burnout. Ben je een doorzetter, niet zo snel klagen, ik moet niet zo zeuren, altijd schouders eronder dan erken je burnout niet. Wees lief voor jezelf (minder streng zijn), heb compassie voor jezelf (dat ontbreekt erbij mij soms wat aan).

Veel sterkte, heb geduld, het komt goed.

Hi,

Ik herken dit. Ook plusminus een jaar in BO en ervaar zelf de vooruitgang als nihil. Flink frustrerend soms en aan de andere kant ook bewustwording dat er maar een weg is en dat is de weg van acceptatie. Lief zijn voor jezelf, goed voor jezelf blijven zorgen en je vooral niet meten aan andere mensen en verhalen.

Sterkte!

Ik had ook een burnout, maar deze werd veroorzaakt door slaapapneu.

Zo herkenbaar!!
Gisteren voor het eerst sinds 8 maanden wat vrienden uitgenodigd en daardoor 6 u even geprobeerd gezellig te doen wat ook aardig lukte en ik vond het ook weer gezellig maar vandaag de hele dag geslapen en het gevoel alsof ik marathon heb gelopen….zelfs armen en benen voelde als lood, eraan toegeven en accepteren is het enigste wat zorgde dat je hier doorheen komt!! Sterkte ook!!

Zo pijnlijk herkenbaar. Ik mis m'n leven, mijn passie, m'n kracht. Ik probeer m'n focus te verleggen en oa te reïntegreren in het werk maar merk dat k onzeker ben over alles en m'n passie mus , wat k normaliter niet nooit heb.
K zoek naar de knop cq sleutel die k kan om draaien maar het lukt niet en hierdoor ervaar ik eenzaamheid tot op m'n bot
De buiten wereld werkt hierin ook niet echt mee want ze beoordelen en veroordelen je, dat het niet gaat lukken en degraderen je, ongevraagd.
K ben opzoek naar lotgenoten herkenning maar geen klaag muur en adviezen tips om dit vol te houden en licht, jezelf weer te (her) ontdekken

Ik herken dit heel erg goed, ik heb nu 4 jaar na de burnout nog steeds last van de naweeën. Weinig tot geen sociaal contact en moeite met drukke plekken.
Het belemmerd mij in mijn leven om bijvoorbeeld nieuwe vrienden te maken of door te groeien in mijn werk. Bij de meest simpele dingen als boodschappen doen of een praatje met een buurman kan er een angstaanval opkomen, dit zit natuurlijk altijd in je achterhoofd en daardoor word het erger en stel je dingen uit of zeg je het af. Ik zou graag een keer naar een praatgroep gaan omdat je daar zeker weet dat niemand oordeelt en iedereen weet hoe het is, dit zou voor mij ook een manier zijn om weer te wennen aan sociaal contact.
Met alleen positieve gedachtes kom je er niet. Je moet iets veranderen in het patroon wat voor een burnout heeft gezorgd. Ik werk nu 36 uur ipv 40 en probeer 2x in de week even te wandelen.

Heel herkenbaar! Je wil zo graag weer fijne gevoelens voelen ipv de dagelijkse interne worsteling. Ik heb naast mijn BO ook echt depressieve klachten. We doen het zelf! Denk dat de sleutel zit in accepteren dat op dit moment niet gaat zoals je het zou willen. Door er constant tegen te vechten, zak je dieper, want hey het lukt weer niet. Alle burnout ers die lang worstelen zijn m.i allemaal harde werkers, denken te moeten voldoen aan verwachtingen van anderen. Want door hard te werken, krijg je waardering. De ander is belangrijker...eigenlijk een pijnlijke conclusie. Ik was hersteld, was weer aan het werk, maar ging ook steeds meer doen. Over mijn grenzen. Ik gaf ze aan, maar mensen kennen je van voor de BO en denken dan dat je weer kan wat je kon! Nee, dat lukt niet meer. Moet je ook zeker niet willen, want dan ga je weer onderuit! Lief zijn. Kijk wat je op een dag kan doen. Liefst maar 1 klusje. Wees trots als dat gelukt is. Lukt dat niet, dan lief zijn voor jezelf. Ook al is dat lastig, want hey je hebt voor je gevoel weer gefaald. Ik denk dat je altijd last blijft houden van dat kritische stemmetje in je hoofd. Ik schrijf dagelijks op waar ik over mijzelf tevreden over ben. Wat iemand anders deed om tevreden over te zijn en wat er die dag gebeurt is waar je tevreden over bent. Op deze manier ben ik meer tevreden met deze rotte periode! Ademhalingsoefeningen helpen mij om rust re creëren. Stapje voor stapje moet het goedkomen niet te snel willen, want daar stort je wederom in. Het is een pittig proces!

Herken ik zeker. 1.5 jaar geleden begon bij mij ook de ellende. Dag in dag uit een heel vreemd gevoel. Je zit waarschijnlijk heel erg in je hoofd en je voelt je misselijk-achtig. Het is alsof de wereld maar door blijft draaien maar jezelf volledig stil staat. Dat gevoel gaat slijten. Ik was op een gegeven moment ook zo wanhopig geworden. Advies van huisarts was om te gaan wandelen. Dat hielp mij niet genoeg. Ik ben gaan hardlopen wat mijn herstel echt serieus in een stroomversnelling heeft gebracht. Probeer dat ook eens! Ook als je niet zo sportief bent. Bouw dat langzaam op en probeer op een gegeven moment een rondje van 5km te rennen zonder te stoppen. Het gaat erom dat je echt even lekker zweet. Je zult bij thuiskomst merken dat je je gelijk beter voelt. Succes!

Huh was het een burnout dan? Of een depressie? Ik kan net 500 meter lopen met HS 120.

Hoi. Dus ik wil graag ook mijn ervaring meedelen. Ik zit al 12 maanden in die toestand. Het is veel om te vertellen maar ik ga kort en to the point houden. Ik neem al vanaf begin doulexitine 60mg. De moeheid en en griep aftige verschensellen waren weg binnen een maand. Ik was een programeur dus constant logisch nadenken en leren. Na 6 maanden te rusten ik wou terug gaan beginne te werken. Maar ik deed dat thuis voor mijzelf. In begin was dat zo. 1 a 3 uur en ik was plaat. Met tijd en dar was ongeveer 4 maanden, ik kon 4 uur, 3 a 4 dagen en ik was plaat. Ik ben toen naar een burnout coach gegaan. Ik doe nu afgelopen 2 maanden zo. Ik wandel met meditatie app, 40 tot 1 uur. Maar enkel dat volstaat niet. Uit ervaring. Dus ik jog ook 40tal min rustig. Enkel na zo een sesie voel ik me normaal. Ook heel belangrijk om te gaan verder uit de huis. Ga is voor paar uur naar de strand of bos. Leer beetje hier en nu principe van mind fullness. Helaas ik ben nog steeds niet volledig ok Maar ik voel dat deze aanpak kan werken. Als iemand wil meer info of heeft meer info graag wil ik dat horen of zeggen. Groeten

Hoi, ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Ik heb geen idee hoelang ik al een burnout heb, maar heb begin van dit jaar mijn of meer zelf de diagnose gesteld. Sindsdien is het een worsteling van acceptatie en mijn grenzen in de gaten houden. Wat erg moeilijk is met ADHD. Begin van de week had ik wat energie en ben ik denk ik weer over mijn grenzen gegaan. Gisteren kwam de klap weer. Beroerd van uitputting, misselijk , hoofdpijn en huilen. Ook ben ik alcohol verslaafd en nu 16 maanden nuchter. Gaat op zich best goed, maar gisteren wilde ik zo graag vluchten van die burnout malaise. Ik heb mensen gebeld waar ik goed mee kan praten, maar niemand begrijpt burn out. Iedereen komt met goed bedoelde adviezen. Je moet dit en je moet dat...daarom reageer ik nu op jou stukje. Ik weet dat je niet in woorden uit kan leggen hoe je je voelt want ik heb dat ook. Zelfs mijn in vriend met wie ik 36 jaar gelukkig samen ben begrijpt me niet. Heel eenzaam.

Ik heb dit ook gehad, koude rillingen ziek gevoel duizelig lopen koppijn wazig zien paniek aanvallen angst flauwvallen zweten hart kloppingen druk op borst etc. Na 2 jaar werd t minder en bijna over. Het gaat over door iedere dag 30 min. - 1 uur buiten te lopen zoek de natuur op. Forceer niks, ga steeds iets verder. Loop op je gevoel. Schrijf iedrre dag op waar je dankbaar voor was die dag. Ook al was t t avondeten dat lekker was. Ik hoop je geholpen te hebben en gerust gesteld. Weet dat het ooit over gaat al vind je rust, balans, regelmaat en de natuur. Je moet wel je gezonde leven daarna aanhouden, terug naar je oude ik kun je beter loslaten.