Therapiepsycholoog.com › Lotgenoten forum › Angsten › Ik pieker enorm veel, ik kan haast zeggen dat het dwangmatig is.

Ik pieker enorm veel, ik kan haast zeggen dat het dwangmatig is.

Ik pieker enorm veel, ik kan haast zeggen dat het dwangmatig is.
Ik ben altijd al onzeker geweest, maar de laatste jaren neemt die onzekerheid andere wegen.
Ik pieker voortdurend over alles!
Enkele voorbeelden:
- Ik stuur een berichtje naar iemand, maar deze persoon antwoord geruime tijd niet. Ik bedenk al wat ik verkeerd gedaan heb. Ik vind pas rust als er geantwoord wordt.
- Ik weet dat ik geen fout heb gemaakt in dat ene dossiertje op het werk, maar bedenk alle mogelijke pistes waar het fout zou gelopen zijn.
- Ik controleer alles 100 keer (auto wel vast? Deur wel op slot gedaan? Stekker uitgetrokken? ...).
- Ik lees een artikel en projecteer het op mijn leven. Bijvoorbeeld een artikel gelezen waarbij een persoon pas op zijn/haar 30e erachter kwam dat ze voor hetzelfde geslacht viel. Dan begon ik non stop te piekeren of ik dit wel niet kan voorhebben? Echter heb ik een relatie met mijn partner en ben ik gelukkig . Maar ik pieker hier zo dwangmatig over. Dit is gelukkig al minder.
- Ik was ooit op een feestje en was spijtig genoeg goed aangeschoten. Ik kan een jarenhalf later nog piekeren of ik wel niks verkeerd heb gedaan of gezegd. De gedachte sprong me te binnen: stel dat ik mijn partner bedrogen heb en ik weet het niet meer? Ook al zegt iedereen van niet, ik blijf dit door mijn gedachten halen.

Dit zijn slechts enkele voorbeelden uit mijn non stop dwangmatig piekergedrag.
Dit begint mijn leven over te nemen, ik functioneer niet meer zoals vroeger. Ik heb vaak een onveilig gevoel, kan niet altijd tegen sociale contacten, ik ween te pas en te onpas ...

Ik heb reeds therapie gevolgd, maar heb gevoel dat dit slechts helpt op korte termijn.

Ik ben zo bang dat dit nooit over zal gaan, want dit is onhoudbaar. Ik word hier zo ongelukkig van. Ik ben bang dat ik hierdoor geen toekomst heb (wil zo graag kinderen bijvoorbeeld, maar wat als ik nog zo ben? Wat als ik dit niet aankan? Wat als ik dit doorgeef?)

Is dit herkenbaar voor iemand?
Zo ja, wat doen jullie hiermee?

Anoniem

> 2 jaar geleden

laatste reactie: 29-10-2023

Reageer

Toon reacties

Reageer:

Goed dat je dit zelf serieus neemt en hulp zoekt. Ik wens je een goede psycholoog toe. En sterkte met de verandering.

Voor Nikita

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik herken me in je piekerstoornis en je verhaal. Ik had er ook voor gekozen geen kinderen te nemen vanwege o.a. deze reden. Het is een vreemde stoornis. Oefeningen als meditatie en oefeningen om te aarden kunnen je uit je hoofd halen. Als je gevoel over jezelf fijn wordt straal je dat uit naar je omgeving en wellicht toekomstige kinderen. Veel succes met leren jezelf leuk te vinden!

Jessica

> 2 jaar geleden

Reageer:

Ik heb dit eigelijk ook altijd onbewust gehad, tot dat ik een zoontje kreeg maanden na de bevalling begonnen de paniekaanvallen, gekke bange gedachtes.. ik hoop inderdaad ook dat het echt overgaat want ben ook heel bang dat ik het zal meegeven, en of de angsten niet meer aankan en er niet meer voor hem zal kunnen zijn.. me grootste angst is toch echt om in een gekke huis te komen of in een kliniek bahbah

Anoniem

> 2 jaar geleden

Reageer:

Zo herkenbaar. Ik heb het altijd een beetje gehad maar sinds de geboorte van mijn kinderen is het echt dwang geworden.
Ondertussen zijn ze volwassen en zijn er momenten van mentale rust. Maar de episodes waarin het opkomt, zijn zo overweldigend. Ik functioneer gewoon niet meer.

Anneke-1977

09-06-2022

Reageer:

Gerealiseerde angsten 150,% zeker

Martin

29-10-2023