Ik kan niet meer stoppen met afvallen

Sinds jongs af aan was ik flink. Ik was 13 jaar oud toen ik 98 kilo woog. Ik besloot er wat aan te doen. Ik ging een afval bootcamp doen voor kinderen en na dit twee keer te hebben gedaan woog ik 76 kilo. Ik was tevreden, maar het was nooit goed of mooi genoeg. Ik had wel zeker zelfvertrouwen maar alsnog was het nooit goed genoeg. Ik lette extreem op calorieën en kon makkelijk leven op erg weinig eten. Dit gaf mij dan ook een zeer goed gevoel. Ondanks alles bleef ik rond de 76,75 kilo. Ik telde toen nooit mijn calorieën. Sinds afgelopen jaar, toen corona begon, heb ik alles losgelaten. Mijn oma overleed begin dat jaar en dat was net een zetje genoeg om me vreselijk te voelen. Ik kwam aan, totdat ik het kon zien. Ik woog ineens weer 83 kilo. Ik voelde me dik en lelijk, bang om gezien te worden als het dikke meisje. Ondertussen begon ik met calorieën tellen en dit sloeg gauw over in een vreselijke verslaving. Ik weeg op dit moment 67 kilo. Mijn doel was 70 maar elke keer als ik minder woog, kreeg ik een extreem euforisch gevoel. Het geeft mij een gevoel van macht en controle. Dat gevoel vind ik zo ontzettend fijn en tegelijkertijd weet ik, dat ik er aan onderdoor ga.

Mijn sociale leven leid eronder. Ik weeg mezelf elke dag en dit beïnvloed mijn gevoel en sfeer van de dag enorm. Als ik mezelf bekijk in de spiegel, vind ik mezelf mooi. Ik ben trots op mijn figuur, want ik sport, ik eet vrijwel altijd gezond en ik heb een mooi koppie. Maar onder alles zit er zo veel schaamte en druk.

Ik kan er moeilijk praten over mijn gevoel. Met mijn ouders praat ik er amper over. Zij geven wel aan dat ik nu best wel botterig begin te worden. Ergens wil ik hulp zoeken. Het word lastiger om het alleen vol te houden.