Ik kan me intens eenzaam voelen

Hoi! Dat klinkt niet goed. Spreek er eens over met de huisarts, en vraag om een verwijzing naar een goede psycholoog.
Sterkte!

Hallo ,

Ik snap volledig wat je wil zeggen . Ik heb 2 super leuke dochters van 5 die ik doodgraag zie . Leuk werk toffe collega's ... maar ik voel me soms zo leeg ..

Ik was altijd de sterke "kim" die altijd haar plan trekt . Anderen helpt en mezelf op de laatste plaats zet . .

 

Soms ..zo heel soms zou ik graag iemand bij me hebben die oprecht begaan is met mij . Me vraagt hoe het gaat . Bij wie ik eens goed zou kunnen uithuilen . Jaren krop ik al alles op . Omdat ik altijd sterk moest zijn voor anderen .

 

Mijn leven gaat aan me voorbij zonder dat ik het besef . Zelden doe ik iets die ik echt leuk vind . Nuja ... wat vind ik leuk .. daar kan ik zelfs geen antwoord op geven .. mijn hoofd zit vol dingen die ik wil doen .. maar daar blijft het bij .

Ik hoop van harte dat jij je ondertussen al wat beter voelt !!

Groetjes

Ik ken het gevoel dat je beschrijft. Een gezin, kinderen, kleinkinderen, vriendinnen etc. Het ontbreekt me aan niets maar kan me heel erg eenzaam voelen.
Altijd de kar getrokken en eigenlijk nog steeds. Altijd naar een ander luisteren en zelf niet vertellen wat ik voel. Ik weet geen oplossing maar misschien een keer mailen of appen?
JB

Ik heb het tegenovergestelde van wat jij hebt...ben heel erg eenzaam maar heb dan ook niemand meer.. Wat zou ik graag met je ruilen... Ik woon in het zogenaamd geweldige Amqterdam, maar het is hier kil.en koud, de stad is heel erg achteruit gegaan. Mensen via een site ontmoeten werkt ook teleurstellend : willen eerst afspreken en dan laten ze niets meer horen..Fan denk ik : wat doe ik toch verkeerd ?

Ik zou graag een bakkie met je willen drinken maar hoe kom je in contact met elkaar??? Je mag hier je hart uitstorten en verder gaan.....
Ik woon ook in Amsterdam, maar afijn : > (.

Ik senk dat alle sterke vrouwen dit probleem hebben. Ken veel mensen maar hoe kan ik ze ala vrienden beschouwen als ik mijn gevoelens niet kan delen? Of nog erger dat het na 1 minuut weer over de ander gaat. Ik ben erachter dat het te maken heeft dat je geen gelijkwaardige vrienden bent. Meer de hulpverlener en dat maakt dat je je ontzettend eenzaam voelt. Je kunt niet ventileren dus dat frustreert en neem je afstand. Ik denk dat als dit rijtje elkaar ontmoet .. we een leuke tijd hebben. Hou vol en geef niet op.... leer alleen af om in je rol van hulpverlener te zitten want mensen zuigen je leeg... en wat rest? Moe en eenzaam

Kim dat heb ik ook......niet echt kunnen leven. Het lijkt een roes.
Heb ook de behoefte mijn hart te luchten en keer uithuilen. Maar niemand ziet mij staan.

Volgens mij werkt het twee kanten op. Wie ben je als je niet de kar trekt en niet steeds iedereen helpt?
Misschien is het zo ingesleten om jezelf weg te cijferen dat anderen jou ook niet meer anders kennen. Trek grenzen voor jezelf en spreek het ook uit. Neem je plek in. Misschien gaan er mensen schrikken en afhaken, maar er zijn ook vrienden waar het kwartje wel valt. Die het nodig hebben om te zien dat jij hier mee worstelt en twijfelt over de vriendschap en dat helpt hen ook. Als jij niet eerlijk zegt wat je voelt dan heb je ook geen eerlijke relatie.
Plan tijd in om dingen te doen die je zelf wilt doen. Dat doen anderen namelijk ook.

mijn excuus hier voor