Ik had nergens meer zin in

Lang getwijfeld om mijn verhaal te delen. Wel vaker andere verhalen op dit forum gelezen op momenten dat het slecht met mij ging. Die verhalen geven mij geruststelling en het gevoel dat ik niet alleen ben. Dus waarom dan ook niet mijn verhaal delen met jullie in de hoop dat jullie daar ook steun in vinden. Ik loop nu ongeveer 15 maanden met een burn-out. Van de een op de andere dag had ik ontzettend veel last van diverse klachten en mega vermoeid. Ik had nergens meer zin in. De molen is toen gaan draaien en na onderzoek bij de huisarts constateerde zij dat ik ofwel overspannen was ofwel een burn-out had. Dit voelde echt als een shock. Ik was net 30 en kon het niet geloven. Vervolgens ben ik met een psycholoog gaan praten. Dat heeft mij wel nieuwe inzichten gegeven zoals het inrichten van een kantoorplek, ik vergat te lunchen zo druk had ik het met werk etc. Allemaal dingen die ik meteen aangepast heb. In overleg met mijn leidinggevende ook minder gaan werken en projecten overgedragen. Het ging een paar weken beter en dacht toen naïef als ik was oké ik kan er weer tegenaan. Toen kreeg ik dus mijn eerste terugval. Zoiets heftigs heb ik nog nooit meegemaakt. Duizelig, hoofdpijn, misselijk, keelpijn, spierpijn, tintelingen en ga zo maar door. Toen dacht ik echt dit is foute boel ik kan zo niet verder. Ik leefde heel erg in angst (heb ik soms nog) en dacht dat ik ernstig ziek was etc. Uit neurologisch onderzoek en bloedonderzoek kwam toen niets. Wat enigszins geruststelling gaf maar ook meer vragen opriep. Ik heb ontzettend veel moeite gehad om mijn burn-out in het begin te accepteren en om rustiger aan te doen. Ik bleef sporten, werken en had een zoontje van net 1 jaar oud wat ook de nodige verzorging en stress met zich mee bracht. Na 5 terugvallen ben ik gestopt met de psycholoog. Zij focuste zich heel erg in het hier en nu en in de toekomst terwijl mijn probleem zich in het verleden bevond. Ik ging toen echt door een hel: ik heb echt alle klachten gehad die op dit forum zijn beschreven , ik had nergens meer zin in ook niet meer in het leven, ik kwam nergens, was geen leuke partner en vader (zeg ik met veel verdriet) en ik was volledig opgebrand. Zocht toen weer bevestiging bij de huisarts met nieuwe onderzoeken en toen daar niks uit kwam ben ik uiteindelijk terecht gekomen bij een lichaamsgerichte therapeut. Iemand die ook kijkt naar je chakra’s je energielijnen etc. Dat voelde ergens heel zweverig, maar ik stond overal voor open en achteraf gezien valt dat zweverige best wel mee. Voor mij ging in ieder geval een wereld open en raad dit zeker aan. Die therapeute zei meteen je hebt geen typische burn-out daar schrok ik wel even van. Ik heb alle klachten die bij een burn-out horen, maar ik heb geen burn-out? Ze gaf toen aan een burn-out is slechts een containerbegrip je hebt wel kenmerken van een burn-out. Na een aantal sessies bleek dat ik nog diepe wonden had uit het verleden die nooit zijn hersteld. Toen ik vader werd zijn die wonden opengegaan. Op dat moment had ik namelijk geen contact met mijn eigen vader en heb ook nooit een goede band gehad met hem. Ik was dus erg perfectionistisch met de opvoeding van mijn eigen zoon. Ik wilde absoluut niet zoals mijn eigen vader worden en legde de lat heel loog. Dat doe ik overigens met alles, ook op het werk had ik het mega druk, wilde ik mijzelf bewijzen, alles moest af in en rondom het huis en ik gunde mijzelf geen moment rust. Nu achteraf als je dit zo zegt klinkt het heel logisch dat ik overspannen (en erger) ben geworden. Helaas komt dit inzicht vaak pas later. Nu op dit moment voel ik mij veel beter dan ik het begin, maar ik ben er nog niet en dat is ook gevaarlijk. Ik heb namelijk weer veel meer energie en bijna alle klachten zijn weg waardoor ik ook weer gemakkelijker over mijn grenzen heen ga. Zo loop ik nu alweer 3 weken met duizeligheid en hoofdpijn. Die twee klachten lijken maar niet volledig weg te gaan. Het is trouwens geen typische duizeligheid, maar meer alsof je wankel loopt en niet goed op je benen kan staan. Alsof je op een bootje zit waar de golven tegenaan deinen. De klacht die ik het meest klote vind en die het langst bij mij blijft hangen (typisch). Herkenbaar? Dit frustreert mij met momenten en het vergt veel kracht om het te relativeren en niet in paniek te raken. Dat blijft het moeilijkste in deze situatie. De weken dat ik mij goed voel zijn steeds langer (langste was 10weken), maar des te frustrerend is het als er weer een mindere periode aankomt. Wat helpt is het bijhouden van een agenda. Dat klinkt kinderachtig maar zo kun je wel herleiden waar de klachten vandaan komen. Heb je bijvoorbeeld veel gedaan? Drukke momenten gehad? Dit helpt met het relativeren en geeft inzicht. Ik ben ergens dankbaar voor dit alles, want als ik zo was doorgegaan dan was het wellicht slechter afgelopen. Ik leer mijn lichaam steeds beter kennen en te waarderen. Ik waardeer de kleine dingen in het leven zoals even tijd maken en blokken bouwen met mijn zoon of een wandeling met mijn honden. Ik stond daar nooit bewust bij stil was altijd in mijn gedachten bij werk of wat er nog moest gebeuren. En ondertussen gaat het moment aan je voorbij. Ik ben nu denk ik op 90% ik werk weer op kantoor 3 dagen en 2 dagen thuis (goede balans), ik sport 6 dagen in de week en ik probeer mijn weekenden niet meer vol te plannen en meer rustmomentjes te creëren. Wat ik vooral wil meegeven: er is licht aan het einde van de tunnel ook al zie je dat licht nu niet. Gun jezelf de tijd en rust, laat dingen los (hoe moeilijk dat ook is). Ga jezelf geen deadline geven want als je die niet haalt raak je weer teleurgesteld. Het is oké om even negatief te denken, maar laat die gedachtes daarna weer passeren en focus je op het positieve. Zo gun ik mijzelf 10min per dag dat ik negatief mag denken. Daar sta ik even bij stil en dan laat ik die gedachtes wegvaren ipv mij te laten overnemen. Koester de dagen dat het goed gaat en zie het als een overwinning. Praat met je omgeving. Ik heb gemerkt dat dat veel begrip oplevert. Al miste ik wel mensen om mij heen die hetzelfde meegemaakt hebben. Vandaar dat ik besloten heb om mijn verhaal te delen. Liefs Luca