Therapiepsycholoog
Netwerk van therapeuten
en psychologen
Therapiepsycholoog

Ik ben zijn medemens en hij de mijne

Toen ik met mijn man trouwde wist ik dat hij een zoontje had, een baby nog, 3 maanden oud. Aan de andere kant van Europa. Hij liet uitschijnen dat de moeder het kind niet wou en dat wij zijn zoon na verloop van tijd zouden adopteren.
Waarom vertel ik dit? Omdat ik voortdurend lees dat plus ouders toch wisten waar ze aan begonnen? Wel ik niet. En ik zal zeker niet de enige zijn.
Ik heb 4 jaar lang gedacht dat mijn plus zoon bij mama zou blijven tot hij 6 was en dan door ons geadopteerd zou worden. Dat mama op dat punt niet mee naar België zou verhuizen. Alleen onze zoon. Ik wist niet dat A. Een 2 jaar oudere halfzus had waar hij onafscheidelijk van zou blijken. En ik wist niets van een hele hoop andere complicaties die ik u zal besparen. Dus nee. Plus ouders weten niet perse waar ze aan beginnen.

Ik haat ondertussen zowel het woord stiefmoeder als plus mama. Ik ben nu, noch zal ik ooit zijn, een moeder van dit waardevolle kind. Hij is nu, noch zal hij ooit zijn, mijn zoon.

Ik heb artikels verslonden over een goede relatie opbouwen met het kind. Dat ik niet kan verwacht worden te disciplineren, dat ik een soort suikertante, oma en fairy godmother in 1 moet zijn. Dat ik moet geven. En hoewel ik in sommige advies wel iets zie en het ook toepas. Heb ik het meeste losgelaten.
Ik heb de term mama of moeder losgelaten.

Ik kan een leraar zijn voor mijn partner's zoon. Iemand die hem leert dat het leven complex is, dat relaties hard werken zijn, dat niemand perfect is, dat iedereen vergeving nodig heeft,hoe divers het leven en zijn omgeving is, ik kan hem leren lezen en schrijven, hem tonen wie zijn vader is, ik kan hem voeden en hem veilig proberen houden. En ik doe dat omdat elk kind waardevol is, omdat ik zijn intelligentie wil helpen ontplooien en van mijn partner houdt. Ik doe dat omdat een kind geen verantwoordelijkheid draagt voor zijn ouders.

Maar ik doe dat niet omdat hij mijn zoon is, ik doe dat niet omdat ik van hem houdt. Zijn apathische houding naar mij doet pijn. Zijn ondankbaarheid naar zijn vader en mij doet pijn. Zijn moeders opmerkingen doen pijn. De misrepresentatie van mijn echtgenoot over de situatie toen we elkaar leerden kennen doet pijn.

En ik begrijp dat elke moeder pijn ervaart in de afwijzing van onwetende, ondankbare kinderen maar zij krijgt er zoons en dochters voor terug. Die als ze volwassenen zijn hun spijt betuigen en op hun beurt voor haar zullen zorgen. En pijn zullen ondervinden in haar afwijzing. Het is een wederkerige relatie.

Mijn relatie met de zoon van mijn echtgenoot is alleen wederkerig als ik voor hem doe wat hij voor mij doet. En dat is mij onderwijzen, bevragen en uitdagen.

Ik ben niet de stiefmoeder, plus mama of vriendin van de zoon van mijn man. Ik ben zijn medemens en hij de mijne.

Meryem
03-11-2022

Reageer
Toon reacties Verberg reacties

Jouw reactie:




Wil je ook je hart luchten?

+ Mijn verhaal delen




Zoek een therapeut

 
Druk op de plaatsnaam om te kijken welke therapeuten in de buurt zitten:


Staat jouw stad er niet bij? Zoek dan vrij op plaatsnaam >>


© Therapiepsycholoog - psychologen en therapeuten
| Disclaimer | Privacy verklaring | Reviews | Login | Aansluiten