Ik ben het zo zat om alleen te zijn

Ik ben het zo zat om alleen te zijn
Elke ochtend wakker te worden en niemand vraagt of je lekker heb geslapen of wat je gaat doen, over de dag vraagt hoe het met je gaat, en savonds samen eet en word gevraagd hoe je dag was, sinds kleins afaan wilde ik al een gezinnetje voor me zelf omdat ik die zelf niet echt had en familie heb ik ook al niet, ik helemaal geen zin meer heb in het leven, want ik heb nogsteeds geen kinderen familie een baan die ik leuk vind. Ik voel me weer het meisje van toen, en nu ben ik 25 jaar .. Amper goed contact met me moeder het lijkt alsof ik altijd nogsteeds stil moet zijn en het maar doen alsof alles goed gaat, net als toen ik dat kleine meisje weer was, ik denk dat ik daardoor ook van de een naar de andere relatie ga (een vader had ik niet, ja alcoholist die er nooit voor mij was en inmiddels al 10 jaar niet zie) , zograag van binnen geliefd worden en uiteindelijk altijd fysiek en psychisch pijn gedaan worden , ik doe wel alsof het me niks doe, maar hier zit ik weer 3 dagen niet gedoucht 4 dagen amper/niks gegeten, huilend in bed met me knuffel, dat kleine meisje net als toen, wie is er wel dan echt met me?, wat moet ik nu met werk.. Overal begin ik vol enthousiasme aan en na een maand denk ik er het tegenovergestelde over, wat vind ik nou egt leuk en wat is daadwerkelijk voor mij reëel en vol te houden, me moeder die gaat binnekort met der nieuwe alcoholist vriend op vakantie even eruit (ik ben nog nooit met haar op vakantie gegaan) , & elke keer als ik daar ben ruik ik zijn alcohol lucht en word ik herrinert aan mijn vader, me broer waarmee ik de ene dag goed kan praten en de andere dag dat ik hem weken niet spreek en niet mee kan praten, vrienden die gewoon geld hebben en leuke dingen willen doen, en ik altijd maar nee moet zeggen puur omdat ik geen geld heb, ook als ik geen geld en boods happen heb kan ik zo boos worden dat ik dat als sinds kleins afaan heb, amper geld om normaal te kunnen leven of eten altijd op elke cent moet letten en berekenen en dan zie je je vrienden opgeven moment ook niet meer.. vaak vraag ik me gewoon af wat ik moet met me leven, ik heb geen moeder of vader of familie of vrienden of vriendje, kwilde zo graag alleen maar een vriend en een kindje samen een eigen familie, en een leuke baan die ik kan uitvoeren zonder problemen met mensen, en daarnaast dus ook niet met mensen kunnen omgaan, ik probeer het elke keer weer een nieuwe relatie de kans geven, een nieuwe hobby of beroep uitproberen of ik dat leuk vind en de relatie met mij familie op te bouwen.. En elke keer weer ben ik op dit punt, dat het leven van mij niet hoeft meer, de leegte, eenzaamheid en verdriet 25 jaar lang, en elke keer weer proberen en elke keer weer worden laten vallen, ik probeer het egt met me volle 100 procent en vind dit dan ook zo moeilijk om over te praten en met wie kan ik erover praten want ja iedereen heb wel wat maar waarom voelt het voor mij dat ik alles heb, de een heb wel een vader of wel een baan of wel een kind of een vriend of een leuke hobby, gewoon wel 1ding maar waarom ik niet vraag ik me altijd af.. En dan voel ik me gewoon weer dat meisje van toen en als ik daar aan denk voel ik me soms verdrietig en denk ik had ik het nu wel maar 11 jaar geleden gedaan, afscheid nemen van het leven en de rust vinden want ik sta weer waar ik toen ook stond en hoeveel langer moet ik nog leiden voordat ook ik geluk mag kennen?