Iemand en niemand - hoe ambiugiteit onstaat

Hoe gek kan het leven lopen. Het is bijna surrealistisch, groot huis met zwembad, mooi auto, maar de werkelijkheid daaronder is helemaal niemand om mee te praten, helemaal niemand om mee te delen. En dan bedoel ik ook echt niemand. Het laat me opnieuw beseffen dat materialisme echt tot stof doet wederkeren. Maar wat bedoel ik met niemand hebben.

Komende maandag bijvoorbeeld word ik geopereerd, een hele serieuze en complexe operatie in een Universitair Ziekenhuis, maar niemand weet ervan (er is ook niemand om het tegen te vertellen). Dat maakt het ook wat eenvoudiger. Ik werd weer op de feiten gedrukt in het ziekenhuis toen werd gevraagd om een contactpersoon, wellicht twee is handig om na de operatie een update te geven vertelde ze, maar ik ken niemand? Wat nu? Ik ben 38 jaar, succesvol in werk, maar volledig geïsoleerd. In het weekend ben ik alleen thuis, lees een boek, ga hardlopen, maar er is niemand om tegen te praten. Door de aankomende operatie ben ik vanaf vandaag tot medio April niet in de gelegenheid om te werken. Niemand die erna vraagt, al vertel ik mijzelf dat het me niets doet, het doet wel zeer. Volledig stilte. Maar ik ken ook echt niemand, vraag me nu een contact wie ik kan bellen en ik verzin wel een naam. Maar mensen die ik ken, met wie ik spreek, nee. Ik heb al dagen tegen niemand gesproken, wel dat is niet waar, twee telefoongesprekken met DHL over waarom een pakket niet is opgehaald.

Ik lees jullie verhalen en het spijt me echt. Ieder verhaal is op zichzelf heftig hier.

Ik had een soort van vriendin (die alleen lang kwam als iets nodig was) en zelfs die laat niets horen. En dan lees ik bovenstaande verhalen en raakt het me enorm. Ik begrijp nu eigenlijk pas wat eenzaamheid echt betekend.