Hyperventileren en een huilbui

4 weken geleden kreeg ik een paniek aanval tijdens het werk. Hyperventileren en een huilbui. Ik herkende mezelf totaal niet en had juist een weekje vakantie gehad. Ik heb me direct ziekgemeld want toen ik erover praatte met mijn partner waren er al langer signalen. Ik werkte extreem veel over omdat ik het gevoel had niet goed genoeg te presteren, mijn bureau was een puinhoop, ik was het overzicht totaal kwijt. Ik voelde me steeds onzekerder worden over de dingen die ik deed en ging alles heel erg overdenken. Ik ben al een piekeraar en binnenvetter maar dit nam nu extreme vormen aan.

De eerste week voelde als een opluchting, maar al snel kwamen de schuldgevoelens, het gevoel van falen en het eindeloze gepieker terug. Het voelde als een puzzel in mijn hoofd, een wirwar van gedachten en ik probeerde een ultiem antwoord te vinden op de vraag hoe dit kon gebeuren.

Ik kon na 2 weken terecht bij de psycholoog. Na deze eerste afspraak was ik weer opgelucht. Ik kreeg wat praktische tips mee om te ontspannen en dat ging een paar dagen goed. Toen gebeurde eigenlijk weer hetzelfde. Tussen de afspraken zit 2,5 week en die duurt voor mijn gevoel eindeloos.

Nu sinds 2 dagen kan ik weer wat helderder denken. Ik heb al mijn gedachten opgeschreven en proberen te structuren en ben met hulp van mijn partner nu tot de conclusie gekomen dat er geen ultiem antwoord is op de vraag hoe dit kon gebeuren. Het kunnen prima verschillende dingen zijn. Bij mij zijn dat een disbalans in werk/privé, ik ben moeder geworden, ik werk sinds het begin van Corona thuis en die scheidingslijn is zo dun. Daarnaast denk ik dat ik faalangst heb dat meer tot uiting komt op het moment dat de werkdruk en verantwoordelijkheid toeneemt. Ik wil hiervoor een cursus gaan volgen want het achtervolgt mij al langer. Tot slot is er nog een stuk dat meer te maken heeft met het opkroppen van mijn emoties. Al veel te lang waardoor ik maar moeilijk bij mijn gevoel kan komen. Het is een soort dikke aardkorst waar nu zo af en toe wat scheurtjes in komen. Dat voelt beangstigend. Ik houd die korst liever dicht maar ik denk dat ik er doorheen moet.

Al met al zijn het drie dingen waar ik met de juiste ondersteuning wat aan kan doen. Hetzij met een coach en/of psycholoog.

Ik vind het heel moeilijk te bepalen wanneer ik weer aan het werk moet gaan. Op dit moment heb ik er totaal geen zin in maar knaagt er een soort schuldgevoel aan mij. Vooral op de momenten dat ik mij goed voel. Dan denk ik ik kan prima werken maar volgens mij niet vanuit de juiste motivatie. Ik hoop dat de bedrijfsarts mij daarover kan adviseren.

Mochten jullie vergelijkbare ervaringen hebben dan hoor ik het heel graag.