Hopelijk gaat de cognitieve therapie helpen om anders te denken

Sinds juni 2020 zit ik thuis met een burnout. De eerste weken rustig aan gedaan, maar helaas is er geen vervanger die mijn werk kent. Dus bleef dit dan ook doen. Met zenuwen en angst zat ik achter mijn laptop en gaf mezelf schouderklopjes als ik het werk af had. Na een paar weken, leek het wel of ik door aan het draaien was. Van de 1 op de andere dag, totaal geen rust meer in mijn lijf. Kon alleen maar op bed liggen en slapen ho maar! Telkens maar een paar uurtjes. Het gezij moest ook doorgaan. Dus toch maar de schouders eronder, maar voelde me helemaal leeg van binnen. Van een altijd hardwerkende vrouw die alles aan leek te kunnen, waa ik nu een wrak. Tv kijken lukte niet. Te veel prikken en alles betrok ik op mijzelf. Tot het moment dat ik wel hele rare gedachtes kreeg, die ik vervolgens niet kon stoppen. Wers gewoon bang van mijzelf...dus naar de dokter en die stuurde mij door naar ggz. Daar kennen ze geen burnout. Dus er werd een label depressie aan gehangeb. Er werd gestart met een behandeling. Zsm weer actief worden en dag structuur aanbrengen. Nu moet ik zeggen dat ik niet in bed kan liggen of rustig op de bank. Dus ik ging toch meer doen. Intussen stond ik op de wachtlijst voot cognitieve therapie, maar dat kon maanden duren! Dus ik modderen maar aan. Mijn stemming leek steeds slechter te worden. Had wel medicatie om te slapen, maar verder niks. En hop daar kreeg ik weer een gigantische terugval, omdat ik veel te veel deed. En dan kom je in een spiraal dat je denkt dat het nooit meer goedkomt! Inmiddels gestart bij de psycholoog. 1e gesprek kreeg ik al een spiegel voor gehouden. Ik wil het allemaal te goed doen voor een ander, maar vergeet dan eigenlijk mijzelf. Iets wat ik in mijn jeugd aangeleerd heb. Moest toch echt even afstand doen van het werk. Het mag niet mijn probleem zijn! Zo gezegd zo gedaan....maar voel me er nu super rot door. Baas legt het probleem ook weer terug bij mij. Hij vraagt gewoon of ik iemand nu in kan leren....Hoe dan? Nu komt hij met een oplossing waar ik niet achter sta. Maar dat moet ik loslaten. Het is zijn probleem en zijn keuze...maar ja, het blijft bij mij knagen, omdat het geen oplossing is....en ik weet dat dit nooit gaat lukken. Er zijn door mij handleidingen gemaakt, maar dan moet je het programma kennen en moet je kennis hebben van loonadministratie. En dat ontbreekt. Met andere woorden...ik maak me er druk om en dat staat mijn herstel nu in de weg. Overigens heeft de psych de diagnose burnout en een piekerstoornis. Nou ik pieker er idd op los....en vind zo ook geen rust. Hopelijk gaat de cognitieve therapie helpen om mij anders te laten denken. Die negatieve gedachten zuigen soms enorm. Ik kan op allr fronten nu niet mijzelf zijn en dat knaagt. Ben vooral streng naar mijzelf.. moet nu eigenlijk lief zijn, maar ben het niet. Verder veel last van een drukkend gevoel bovenop schedel. Voelt zwaar. Het leveb om te overleven nog zwaarder. Pffff wanneer kom ik weer in de posoroeve flow? Hoe houdt men dit jaren vol???.