Hoe leg ik dit uit?

Hoe kan je zeggen hoe je je voelt wanneer je het zelf soms niet weet? Alles lijkt in goede banen te komen. Weer aan het werk, waar ik terug veel voldoening uit haal, een ontzettend lieve partner en stabiele relatie waarin ik heel veel liefde krijg en ook kan geven. Twee geweldige kinderen die ik heel graag zie, met binnen 3 maanden een kleindochter die nu al in mijn hart zit en waar ik enorm naar uitkijk, 2 pluskinderen die me vanaf dag één hebben aanvaard en waar het goed met klikt. Had ik nooit kunnen denken .., Voel me meestal veel vrijer, gelukkiger, geruster en vredevoller dan ooit. Maar toch, is er altijd een stemmetje dat zegt dat ik dit niet verdien, of dat dit niet blijft duren. En ook al heb ik ondertussen meer toekomstperspectieven, durf ik weinig of geen plannen te maken in de nabije toekomst. Een vakantie plannen om binnen twee weken er even tussen uit te gaan, heb ik vandaag uiteindelijk gedaan, maar schrikt me wel af omdat ik dan iets ‘vast leg of definitief bevestig’ Ergens heb ik nog steeds het gevoel dat de wereld mag stoppen met draaien voor mij. Ik kan van bepaalde dingen genieten, maar als ze mij morgen zouden zeggen dat ik nog maar 1 dag te leven heb, zou ik daar vrede mee hebben. Ik zou de belangrijkste mensen nog even een warme knuffel geven en hen laten weten dat ik hen graag zie, zonder meer. Die donkere put waarin ik ben gevallen, lijkt geen trap naar boven te hebben. Ik verzeker iedereen rondom mij dat het beter gaat omdat ik mezelf of mijn gevoelens niet kan uitdrukken. Hoe kan ik uitleggen dat het lichtje bovenaan de put stilletjes aan kleiner lijkt te worden? Hoe leg je uit dat je ‘s avonds gaat slapen en je ogen dicht doet en hoopt dat ze ‘s morgens niet meer open gaan? Hoe leg je uit dat opstaan, je wassen en aankleden al zo veel energie vergt. Toch doe je nog beetje make-up op of kam je je haar, niet voor jezelf, maar zodat je dierbaren zich minder zorgen maken of vragen stellen. Want hoe leg je uit dat je eigenlijk, ondanks de liefde die je krijgt, je je eigenlijk al een beetje dood voelt vanbinnen? Ik blijf zoeken naar de trap om trede per trede naar boven te geraken. En soms vind ik een trede of een glimp naar de weg naarboven, en dan lijkt het plots weer of de put dieper is geworden. Ik geef echter niet op en blijf de weg naar boven zoeken. Ik kom er wel uiteindelijk (met veel slaap en bokes). Maar hoe leg je dat op een normale manier aan iemand uit?