Hierdoor waag ik me eigenlijk niet eens aan daten enzo

Hoi, Mijn naam is Sarah, ik ben 22 en vraag me regelmatig af of het leven wel leefbaar genoeg is met slapeloosheid.

Wat me vooral ook dwars zit is het onbegrip, ik heb het gevoel alsof niemand me begrijpt. Maar ja je kan je iets ook niet echt voorstellen als je het zelf niet hebt meegemaakt.

Daarom zou ik graag in contact komen met lotgenoten.
De slapeloosheid heeft een onwijs grote impact op mijn leven. Niet kunnen werken/studeren, minder sociale contacten, soms last van angst klachten door overprikkeling.

Ik heb ook nog nooit een relatie gehad erdoor. Puur omdat ik zo vaak moe ben en dan heb ik geen energie om veel te ondernemen of ben ik snel geïrriteerd/chagrijnig/depri. Dat zou ik dan zielig vinden voor mijn eventuele partner. Hierdoor waag ik me eigenlijk niet eens aan daten enzo. Is dit herkenbaar voor iemand?

Sarah