Getrouwd, dochters, maar nog steeds eenzaam

Altijd al anders geweest. Toen ik jong was bleek al dat ik erg intelligentie was en daar kwam bij dat ik sneller groeide dan gemiddeld.

Gepest worden was een dagelijks ding. Dit gebeurde al vanaf groep 1 niet alleen door mijn leeftijdsgenoten maar ook leraren pesten mij, ik was immers anders. Dit maakte mij ook sterk en leerde overleven, de muur bouwde ik om mij heen, maar dit maakte mij ook extreem eenzaam.

Pesten stopte pas rond mijn 20ste. Op mijn 30ste leerde ik mijn vrouw kennen, woonde toen al 7 jaar alleen. Nu ik bijna 40 ben en ik vrouw heb met drie prachte dochters en alles wat je maar wenst, ben nog steeds eenzaam.

Mijn vrouw werkt in de zorg en draait onregelmatig diensten. Ik zie en spreek haar maar erg kort en ze is altijd moe. De zorg thuis komt veel al op mij neer, maar ook ik zelf werk 40 uur.

Ik slaap zelf erg weinig, en als ik eerder naar bed ga betekend uren woelen en gebroken waker worden, dus ga ik maar als ik echt moe ben 1 of 2 uur. Vrij wekende zitten altijd vol met verplichtingen (aangezien het andere weekend mijn vrouw altijd werkt).

Wij hebben het goed niks te klagen, maar dat gevoel wanneer je alleen bent is akelig, voelt als een brok in je maag ( het tegenovergestelde van vlinders in je buik).