Gejaagd, stress, hartkloppingen, paniekaanvallen

Herken mezelf in je verhaal. Sinds 3 maanden thuis met burn out. Opgejaagd gevoel, trillen de hele dag, angsten en paniek, depressief. Dus veel lichamelijke klachten. Zit aan de medicatie om de dag door te komen en om door te slapen. In januari kan ik in therapie.
Het is moeilijk, maar het komt goed.

Goed dat je naar je huisarts gaat en hulp van een therapeut wil.
Naar dat je je zo voelt.
Voor mij is het heel herkenbaar. Vreselijke periode in je leven.
Burn out diagnose, maar daarna begint het pas.
Heel veel succes. Kop op.

Paulien, hoe is het bevallen en welke medicatie had je?

Ta o, je reactie impliceert een beetje dat ze medicatie had, maar niet bij elke behandeling van een burn-out of depressie wordt medicatie voorgeschreven. Ik herken ook het bovenstaande en ben er aardig bovenop gekomen. Ik heb daarbij geen medicatie gekregen, maar iedere burn out is natuurlijk anders.

Wat mij onder andere heeft geholpen, is om de klachten met de psycholoog te verklaren. Mijn levensgebeurtenissen uit te schrijven en te bedenken welke kernwaarden daaruit voortgevloeid zijn. Daaruit kwam voor mij voort dat het logisch dat ik druk ervoer. En dat het logisch is dat ik te lang een veel te hoge werkdruk heb geaccepteerd, uit angst mijn baan te verliezen.

Ik was mij niet bewust van alle (onderliggende) gedachten die ik had die tot angst leiden.

Ik heb gezocht naar (soms onbewuste) gedachten die tot stress leiden uitzoeken en die uitgeschreven en van rationele onderbouwing voorzien, zodat als die gedachten opnieuw opkwamen je terug kon denken aan hetgeen je hierover zo rationeel mogelijk had uitgedacht.

Korte versie: Ik was bang mijn baan te verliezen? Waarom? Verlies van inkomen, zei ik eerst. Waarom zou dat zo erg zijn, was daar geen (tijdelijke) oplossing voor? Na het verder uitgedacht te hebben bleek dat ik mij waardeloos voelde zonder mijn werk. En ik was bang dat dat gevoel definitief werd als mijn tijdelijke contract niet verlengd werd door mijn ziekteperiode. Het baanverlies was reëel en gebeurde ook, maar de consequenties die ik daaraan in mij hoofd bewust en onbewust verbond waren dat niet. Want realistisch gezien
is niemand waardeloos is, of je nu wel of niet (bepaald) werk hebt. En er waren ook opties om na mijn herstel ander werk te doen, zonder dat ik financieel in de problemen kwam.

Zo heb ik met de psycholoog veel klachten uitgedacht.

Toen het allemaal redelijk ging en mijn depressie en burn-out wat naar de achtergrond verdween, gaf mijn psycholoog aangaf weg te gaan naar een andere werkgever, schrok ik en moest ik huilen. Ik had onbewust bedacht dat het alleen maar goed ging door mijn wekelijkse bezoek aan de psycholoog en dat ik mij als zij wegging direct weer zo zou gaan voelen als toen ik aan mijn therapie. Ze overtuigde mij ervan het vertrouwen te hebben dat ik deze lijn kon voortzetten, ook zonder haar, hoewel er altijd ups en downs zullen zijn. Inmiddels is dat gelukt en probeer ik m’n zowel in werk als privé mijn grenzen te bewaken, al blijft dat soms lastig.

Laatst zei ik tegen een vriend dat ik nog niet ben waar ik was voor mijn burn-out, dat ik nog niet hetzelfde aankon. Ik voegde eraan toe dat het ook logisch is, maar dat ik
de situatie voor mijn burn-out eigenlijk ook toen al niet aankon. Anders was ik niet na een (overigens best lange) periode in een burn-out geraakt. Realistisch gezien zit ik denk ik op wat ik ongeveer zou willen aankunnen,
met daarbij het gegeven dat ik extra aandacht moet blijven houden voor hoe het gaat.

Ta o, je reactie impliceert een beetje dat ze medicatie had, maar niet bij elke behandeling van een burn-out of depressie wordt medicatie voorgeschreven. Ik herken ook het bovenstaande en ben er aardig bovenop gekomen. Ik heb daarbij geen medicatie gekregen, maar iedere burn out is natuurlijk anders. Wat mij onder andere heeft geholpen, is om de klachten met de psycholoog te verklaren. Mijn levensgebeurtenissen uit te schrijven en te bedenken welke kernwaarden daaruit voortgevloeid zijn. Daaruit kwam voor mij voort dat het logisch dat ik druk ervoer. En dat het logisch is dat ik te lang een veel te hoge werkdruk heb geaccepteerd, uit angst mijn baan te verliezen. Ik was mij niet bewust van alle (onderliggende) gedachten die ik had die tot angst leiden. Ik heb gezocht naar (soms onbewuste) gedachten die tot angst en stress leiden en die uitgeschreven en van rationele onderbouwing voorzien, zodat, als die gedachten opnieuw opkwamen, je terug kon denken aan en lezen van hetgeen je hierover zo rationeel mogelijk had uitgedacht.

Korte versie: Ik was o.a. bang mijn baan te verliezen? Waarom? Verlies van inkomen, zei ik eerst. Waarom zou dat zo erg zijn, was daar geen (tijdelijke) oplossing voor? Na het verder uitgedacht te hebben bleek dat ik mij waardeloos voelde zonder mijn werk. En ik was bang dat dat gevoel definitief werd als mijn tijdelijke contract niet verlengd werd door mijn ziekteperiode. Het baanverlies was reëel en gebeurde ook, maar de consequenties die ik daaraan in mij hoofd bewust en onbewust verbond waren dat niet. Want realistisch gezien is niemand waardeloos is, of je nu wel of niet (bepaald) werk hebt. Overigens waren er ook nog opties om na mijn herstel ander werk te doen, zonder dat ik financieel in de problemen kwam. Zo heb ik met de psycholoog veel angsten uitgedacht. Toen het allemaal redelijk ging en mijn depressie en burn-out wat naar de achtergrond verdween, gaf mijn psycholoog aan weg te gaan naar een andere werkgever. Ik schrok en moest huilen. Ik had onbewust bedacht dat het alleen maar goed ging door mijn wekelijkse bezoek aan de psycholoog . En daardoor ook dat ik mij als zij wegging direct weer zo zou gaan voelen als toen ik aan mijn therapie. Ze overtuigde mij ervan het vertrouwen te hebben dat ik deze lijn kon voortzetten, ook zonder haar, hoewel er altijd ups en downs zullen zijn. Inmiddels is dat gelukt en probeer ik m’n zowel in werk als privé mijn grenzen te bewaken, al blijft dat soms lastig. Laatst zei ik tegen een vriend dat ik nog niet ben waar ik was voor mijn burn-out, dat ik nog niet hetzelfde aankon. Ik voegde eraan toe dat het ook logisch is, maar dat ik
de situatie voor mijn burn-out eigenlijk ook toen al niet aankon. Anders was ik niet na een (overigens best lange) periode in een burn-out geraakt. Realistisch gezien zit ik denk ik op wat ik ongeveer zou willen aankunnen, met daarbij het gegeven dat ik extra aandacht moet blijven houden voor hoe het gaat.