Gedicht

Vroeger had ik veel verdriet,
Familie, kennissen, klasgenootjes, ze zagen het niet.
Diegene die mij zagen,
Gingen verder dan alleen maar plagen.
Mijn leven was een ware hel,
Terwijl anderen het beleefden als een spel.

Door toedoen van mijn eigen broer moest ik rennen en vechten voor mij leven,
Vaak stond ik op het punt om op te geven.
Zelfmoord was vaak een fijne gedachte,
Die mijn toekomstperspectief wat verzachte.

Van binnen ben ik kapot gemaakt,
Het is nu alsof niks mij meer raakt.
De zelfhaat is zo groot,
Al geef ik dat zelden bloot.
Ik vind mezelf walgelijk, lelijk, dik en dom.
Daar ging het hem juist om.

Hij genoot van mijn lijden,
Misschien is dat de reden dat ik uiteindelijk mezelf ben gaan snijden.
Zijn dagelijkse uitbarstingen, doodsbedreigingen en agressiviteit herbeleef ik elke nacht.
Geen therapie die daar verlichting in bracht.

Met Ptss en een persoonlijkheidsstoornis moet ik nu leven.
Trauma’s zijn het enige wat is overgebleven.
Constant het gevecht in mijn hoofd,
Ik wil zo graag dat zijn ‘stem’ dooft.
Helaas is dat onmogelijk omdat het begon,
Voordat ik het me beseffen kon.
Het zal mij dus altijd blijven achtervolgen,
Met grote gevolgen.

Het kost mij veel energie om uit de depressie te blijven,
Daarom ben ik het maar op gaan schrijven.

Voor mijn zoontje blijf ik strijden,
Hij hoeft hier niet onder te lijden.
Ik hou zo veel van hem,
kan niet wachten op zijn stem.